Αναρτήθηκε από .....
του Όθωνα Ιακωβίδη
Η ημερίδα που πριν λίγες μέρες διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, με τη συμμετοχή διακεκριμένων επιστημόνων της χώρας, ήταν σίγουρα μία όαση στην έρημο της πνιγηρής πραγματικότητας που ζούμε τον τελευταίο καιρό.
‘Ένα μέρος της πνευματικής ηγεσίας του τόπου, έδειξε ότι δεν κοιμάται, δεν συμβιβάζεται, δεν προδίδει τα ιδανικά του στην «κονόμα» και παραμένει αδούλωτο στον δυνάστη που, όχι απλώς έχει επιβάλει την κατοχή του, αλλά βαθαίνει όλο και περισσότερο το μαχαίρι, στο υπογάστριο του ναρκωμένου λαού, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπό του και την πραγματική ταυτότητά του.
Ο δυνάστης, όμως, αυτός, για να ολοκληρώσει την εργολαβία που έχει αναλάβει από τους υψηλούς εργοδότες του, είναι υποχρεωμένος να ασελγήσει επάνω στον κοιμισμένο λαό, οπότε και (ελπίζεται ότι) θα τον ξυπνήσει.
Πιστεύεται, λοιπόν, ότι κατ’ αυτή, την τελευταία και πιο οδυνηρή πράξη, ο κοιμισμένος (ακόμη) λαός, όχι μόνο θα ξυπνήσει, αλλά θα εξαγριωθεί, εκτός κι αν έχει αλλοτριωθεί τόσο, ώστε να ανεχθεί την «παρά φύσιν» ασέλγεια της κόρης και του γιού του, (γιατί περί αυτού πρόκειται) αρκεί αυτή να γίνει με αναισθητικό, με ευγένεια και πολιτισμένο τρόπο…. Χωρίς τσιρίδες και ζωώδη βογγητά….. στον καναπέ του σαλονιού…
Ελπίζοντας, λοιπόν, σ’ αυτό το ξύπνημα, αγωνιζόμαστε και περιμένουμε (εμείς που ξυπνήσαμε λίγο νωρίτερα) το πραγματικό αφεντικό της Δημοκρατίας, ο λαός, να πάρει τα πράγματα στα χέρια του και να αποκαταστήσει τη σαλεμένη τάξη του οίκου του.
Διατηρώντας την ελπίδα αυτή αλλά και συνεχίζοντας τον αγώνα που κάνουμε για να ξυπνήσουμε τον κόσμο από την πλαστή μακαριότητα και ανεκτικότητά του, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι απόψεις των, πραγματικά γενναίων, αυτών επιστημόνων συμπολιτών μας, ήταν αποκαλυπτικές του ειδεχθούς εγκλήματος που συντελείται στη χώρα, αλλά επάνω στο θέμα της απαιτούμενης και αναγκαίας, πλέον, Συντακτικής μεταρρύθμισης, ήταν «μικρότερες» των περιστάσεων. Έμειναν κολλημένες στο περίγραμμα που έχει οριοθετήσει το ταμπού της καθεστώσας κομματοκρατίας. Κανενός η σκέψη δεν πέταξε έξω από το δοτό κάδρο μίας δημοκρατίας που εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από κόμματα. Κανένας τους δεν προβληματίστηκε και δεν αποτίμησε το τι έχουν προσφέρει τα κόμματα στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία, σε σχέση με το πόσο την έχουν βλάψει. Κανένας τους δεν τόλμησε να πεί την σκληρή (για τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό τους) πραγματικότητα, ότι αυτά γέννησαν, έθρεψαν και γιγάντωσαν τη νοοτροπία του «κυβερνισμού», αυτά δημιούργησαν το «βαθύ κράτος» της Ελλάδας, αυτά είναι η πηγή κάθε δυστυχίας της κοινωνίας μας και η μοναδική αιτία της πτώχευσης, με την εγκαθίδρυση ως υπέρτατο αξίωμα, της νοοτροπίας της κομματοκρατίας, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και η οποία κατέστη «κρατούσα άποψη» στην καθημερινή πρακτική τους στην άσκηση της εξουσίας τους.
Και κανένας τους (ακόμη) δεν οραματίστηκε, μέσα από την ευκαιρία της Ελληνικής απελευθέρωσης από την τραβεστί* Δημοκρατία που μας καταδυναστεύει και μας κατέστρεψε, τη δημιουργία υποδείγματος και πρωτοπορίας για την απελευθέρωση, όχι μόνο της Ελληνικής, αλλά ολόκληρης της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας από την (οφθαλμοφανή) καταδυνάστευσή της από τη διεθνή Ολιγαρχία του χρήματος, που κυβερνά ολόκληρο τον κόσμο, υπό τον μανδύα της «Αντιπροσωπευτικής /Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», στην αυθεντία της οποίας όλοι υποτασσόμεθα.
Αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, με το μπούκωμα της προπαγάνδας και την (μέσω αυτής) κλοπή του «χρόνου αυτεπίγνωσης» των πολιτών, που τον απορροφά και τον εκμηδενίζει το κυνήγι της τεχνητής ανάγκης όλο και μεγαλύτερης κατανάλωσης άχρηστων και ψυχοφθόρων «προϊόντων», ξεγελούν και ναρκώνουν τους λαούς, τους οποίους δεν αφήνουν να κάνουν μία, την εξής απλούστατη σκέψη: Είναι δυνατόν να έχουμε Δημοκρατία, όταν ευημερούν λίγοι και δυστυχούν οι πολλοί, όταν στη Δημοκρατία (εκ του ορισμού της) οι πολλοί αποφασίζουν για το συμφέρον των πολλών και όχι των λίγων;
Η μη ύπαρξη αντίδρασης (μίας γιγαντιαίας αντίδρασης, πανευρωπαϊκής και παναμερικανικής), είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι το απλό αυτό ερώτημα δεν γεννιέται στο μυαλό μίας «κρίσιμης μάζας» των κοινωνιών εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών που διαβιούν στις «δημοκρατικές» κοινωνίες της «Δύσης», διότι αν γεννιόταν, η αυτονόητη απάντησή του θα είχε, ήδη, οδηγήσει σε ανατροπή της ψευδεπίγραφης, υπάρχουσας «Δημοκρατίας» .
Και, αυτή η απόδειξη, αποτελεί το κυριότερο τεκμήριο της αποτελεσματικότητας της προπαγάνδας της παγκόσμιας κυριαρχίας της «Διεθνούς του χρήματος» που εξουσιάζει τη ζωή του πλανήτη, με την θέληση των εξουσιαζόμενων ανθρώπων (!), που γαλουχούνται με μία στρεβλή έννοια της «Δημοκρατίας», ώστε, πιστεύοντας ότι είναι πολιτικά (και οικονομικά) ελεύθεροι, να αποτελούν τα καλολαδωμένα γρανάζια της γιγάντωσης τής εν λόγω Ολιγαρχίας.
Αυτή, όταν τα συμφέροντά της, δηλαδή το χρήμα της, σε κάποιο μέρος κινδυνεύει να χάσει ένα κομμάτι της αξίας του, όπως συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, εμφανίζεται αφτιασίδωτη, αμακιγιάριστη, χωρίς τη μάσκα της Δημοκρατίας, που κρύβει το τερατώδες και αηδιαστικό πρόσωπό της. Παρατάει τα προσχήματα και δείχνει τους κυνόδοντες του βαμπίρ, που διψά αχόρταγα για αίμα/χρήμα (αφού η διάθεση σύμφωνα με τα συμφέροντά της, της ζωής, του αίματος των ανθρώπων, παράγει χρήμα γι’ αυτήν). Ξεγυμνώνει απροκάλυπτα τους υποτακτικούς της (αυτούς που θέλουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντά της) από τα πανάκριβα ραμμένα κοστούμια τους, του σοσιαλισμού, του φιλελευθερισμού, του πατριωτισμού και ότι άλλου –ισμού, και τους ντύνει με τη μισητή στολή του απάτριδος και απάνθρωπου ανδρείκελου υποτακτικού της
Και, επειδή έλαχε και σ’ εμάς, τους Έλληνες, να αντικρύσουμε (και να βλέπουμε στην καθημερινή ζωή μας) αυτό το φρικιαστικό πρόσωπο της Διεθνούς Ολιγαρχίας και τα γλοιώδη πρόσωπα των εδώ υποτακτικών της, δηλαδή όλη την ασχήμια του Κακού, είναι η μεγάλη ευκαιρία να δώσουμε μία ακόμη ιστορική μάχη, για λογαριασμό όλης της ανθρώπινης κοινωνίας. Το έχουμε ξανακάνει, στις Θερμοπύλες, στον Μαραθώνα, στην Πίνδο. Το έχουμε κάνει και στη μεγάλη μάχη του Πνευματικού Φωτός της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης κατά του Δεισιδαιμονικού Σκότους, το έχουμε κάνει και στη μεγάλη μάχη (που ακόμη συνεχίζεται) της κοινωνικής απελευθέρωσης του ανθρώπου από την καταδυνάστευσή του από τον συνάνθρωπό του, με την εφεύρεση της Δημοκρατίας.
Σε όλες αυτές τις μεγάλες ιστορικές μάχες, με αντίκτυπο την πορεία όλης της ανθρωπότητας προς τα εμπρός ή προς τα πίσω, έχουμε κερδίσει (όπως το δηλώνει, με κάθε ευκαιρία, η παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα).
Σήμερα, καλούμαστε να ξανασυνταχθούμε για να αντιμετωπίσουμε σε μία νέα μάχη, σε ένα νέο πεδίο σύγκρουσης στον ατελείωτο πόλεμο του Καλού με το Κακό, τον εχθρό της Δημοκρατίας, την Ολιγαρχία, που έχει ανασυνταχθεί και, με τη στρατιά μίας «5ης φάλαγγας» που έχει στρατολογήσει εδώ και πολλά χρόνια και την έχει προωθήσει στα προκεχωρημένα φυλάκια της ηγεσίας των κοινωνιών, απειλεί με ουσιαστική εξαφάνιση τη Δημοκρατία, την οποία ήδη έχει αφοπλίσει, σε μεγάλο βαθμό, αλλοτριώνοντάς την.
Ευτυχώς, όσο η Ολιγαρχία είναι υποχρεωμένη να κρύβεται κάτω από τον μανδύα της Δημοκρατίας υπάρχει ακόμη χρόνος αντίστασης.
Αυτό που πρέπει να γίνει, λοιπόν, είναι να δημιουργηθεί το πρώτο ρήγμα στο τείχος της προπαγάνδας που κρύβει και προστατεύει αυτή την «5η φάλαγγα». Και, το προπύργιο που αυτή η προπαγάνδα έχει στήσει ή έχει καταλάβει, είναι η ψευδεπίγραφη «Δημοκρατία», που αποκαλείται «Αντιπροσωπευτική/Κοινοβουλευτική Δημοκρατία».
Αυτή, με τον μηχανισμό των «αντιπροσώπων», δηλαδή των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού αυτών, έχει απομακρύνει τη λαϊκή βούληση από την εξουσία, τοποθετώντας μεταξύ της λαϊκής βούλησης και της εκτέλεσής της, τον ενδιάμεσο μηχανισμό των κομμάτων (χονδρεμπόρων της λαϊκής βούλησης που τη νοθεύουν κατά το δοκούν), ώστε να μπορούν να ασκούν την εξουσία προασπιζόμενοι των συμφερόντων των Ολίγων (στη συνομοταξία των οποίων ανήκουν κι αυτοί), επιφορτισμένοι να παρουσιάζουν το έργο τους αυτό ως λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή, αυτό που λέει ο λαός, «να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες».
Η κατάληψη αυτού του προπύργιου της Ολιγαρχίας, (της «Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας»), που οδηγεί στο οριστικό ξερίζωμα αυτής της «5ης φάλαγγας» στο διεθνές επίπεδο, μπορεί να γίνει μόνο αν η κοινωνία ενός κράτους δώσει το παράδειγμα, ανατρέποντας αυτή την «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» και ξεριζώνοντας την «5η φάλαγγα» των δοσίλογων που κατοικοεδρεύει εντός της .
Η ανατροπή αυτή μπορεί να γίνει, όταν στη Βουλή δεν θα έχουν καμία θέση τα κόμματα, αλλά οι βουλευτές θα επιλέγονται με κλήρωση μεταξύ των πολιτών (που θα έχουν κάποια ελάχιστα προσόντα μόρφωσης και ψυχικής υγείας) και κανένας βουλευτής δεν θα μπορεί να κατέχει κάποια θέση στην εκτελεστική Εξουσία (κυβέρνηση), η οποία θα συγκροτείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που θα εκλέγεται απ΄ευθείας από τον λαό (Προεδρική Δημοκρατία με κληρωτή Βουλή).
Τα κόμματα θα υπάρχουν ως οργανισμοί πολιτικού προβληματισμού και θεωρίας, αποκλειόμενα με την απ’ ευθείας επαφή τους με την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία που έτσι θα ανεξαρτοποιηθούν η μία από την άλλη, ενώ θα πάψει αυτομάτως η εμπορευματοποίηση της πολιτικής ζωής, που τόσα δεινά γεννά, κατά τη διαπραγμάτευση μεταξύ υποψηφίου και χρηματοδότη του.
Δεν είναι εδώ ο τόπος να αναπτυχθούν όλες οι πτυχές των εκ βάθρων αλλαγών που επιφέρει αυτή η ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά πρέπει να τονισθεί, μία, η κυριότερη: Η εξάλειψη των υπαρχόντων ενδιάμεσων μηχανισμών, που σήμερα υπάρχουν μεταξύ της λαϊκής βούλησης και της εκτέλεσής της, είναι η μόνη κίνηση που φέρνει πραγματικά τον λαό στην εξουσία, καθιστώντας τη Βουλή έναν μηχανισμό έκφρασης της ανόθευτης λαϊκής βούλησης και παραγωγής οιωνεί δημοψηφισμάτων, επί κάθε θέματος που θα απασχολεί τη Βουλή.
Αυτή η συγκρότηση της Βουλής, απαλλάσσει την εκτέλεση της λαϊκής βούλησης από τη νόθευσή της (που συμβαίνει σήμερα σε όλες τις «δημοκρατικές» κοινωνίες) με, λογικά αναμενόμενο, αποτέλεσμα, την εξαφάνιση του «παράδοξου» φαινομένου, η λαϊκή βούληση να στρέφεται κατά των συμφερόντων της.
Αυτή η συγκρότηση της Βουλής, απομονώνει και βγάζει έξω από την πολιτική τούς πάτρωνές της, (τη Διεθνή του πλούτου, με τα κατά τόπους τσιράκια τους) κατεδαφίζοντας την «παράγκα» που έχουν στήσει για να στεγάζει και να επωάζει την «5η φάλαγγα» τους.
Η πρόταση είναι ανατρεπτικά ριζοσπαστική. Είναι όμως ανάλογα δραματική με την κατάσταση που βιώνει η Δημοκρατία (και όχι μόνο η δική μας) και όταν
Για να ριζώσει και να ανθίσει, χρειάζεται το λίπασμα της επιστημονικής σκέψης και υποστήριξης.
Ο σπόρος της ιδέας έπεσε. Αν αξίζει, θα καρπίσει.
* τραβεστί : μεταμφιεσμένος
Από .......activista
