Συναυλία στον Άγιο Κωνσταντίνο ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΓΑΪΤΑΝΟ

Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com

Συναυλία με ύμνους Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Θεοφανείων, ''Φως εκ Φωτός'' συμμετέχει βυζαντινή χορωδία.
 Έναρξη 7 μ.μ., με τις ευλογίες του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικόλαου Πρωτοπαπά.

Από......... ΛΕΝΑ ΘΕΛΟΥΡΑ

Ο ευρωπαϊσμός στην κρίση

Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.


Και οι ιδέες υλική βάση έχουνε. Δεν υπάρχει «…ισμός» δίχως ηθική υπόσταση, που θεμελιώνεται όμως στη βάση συγκεκριμένων αναπαραστάσεων εξουσίας, οι οποίες έχουν υλική υποδομή. Ο λόγος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνήθως ατελής προσπάθεια σχηματισμού μηνύματος, που εμπεριέχει και εκφράζει σχέσεις εξουσίας. Δεν υπάρχει μήνυμα απαλλαγμένο από κάποια μορφή δοξασίας, που εμφανίζεται να αγνοεί σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό την υλική βάση των εξουσιαστικών σχέσεων. Όλες οι λεγόμενες μείζονες θεωρίες της νεωτερικότητας πάσχουν από αυτό το «ελάττωμα». Όλες, ακόμη και οι πλέον υλιστικές. Η ιδεολογία και η κοσμοαντίληψη έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό, νομιμοποιώντας υλικές σχέσεις, οι οποίες αλλιώς δύσκολα θα γίνονταν ανεκτές (φυσιολογικές, κοινή λογική). Μέσω αυτών οι υλικές σχέσεις εξανθρωπίζονται και πολιτικοποιούνται για να αναπαραχθούν πάντοτε μεταλλαγμένες. Η επιχείρηση όμως αυτή σε κάποιο βαθμό, συγκαλύπτει των εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτών των σχέσεων, προσδίδοντας στον καταναγκασμό στοιχεία νομιμοποίησης. Από εκεί κι έπειτα την κοινωνιολογία διαδέχεται η ψυχολογία.

Είδατε τι «αναγκάζεται» να γράψει ένας άνθρωπος στις μέρες μας για να δικαιολογήσει τον ευρωπαϊσμό του; Σωστά είναι αυτά που γράφω, αλλά σημασία έχει, φίλε αναγνώστη, γιατί τα γράφω.

Ασπαζόμενος από νωρίς τον ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό ως κοινωνική θεωρία και πολιτική πρακτική, αναφερόμουν στις ευρωπαϊκές σχέσεις με όρους ευρωπαϊσμού. Σε κάθε μου αναφορά, δηλαδή, υπήρχαν αναπαραστάσεις της ευρωπαϊκής ταυτότητας, που παράλληλα με την εθνική ταυτότητα σχημάτιζαν την έννοια του κοινού συμφέροντος όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτό, βέβαια, ενταγμένο σε μια ευρύτερη κοσμοπολιτική αντίληψη, που συμβολίζει μία μη-εχθρική και μη-ιμπεριαλιστική αντίληψη για τον Άλλον και αποκρυσταλλώνει την ιδέα της ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα. Μία κοινή δομή με άλλα λόγια, ικανή να εναρμονίσει διαφορετικά επιμέρους συμφέροντα και λειτουργίες.

Προφανώς αυτή η ιδέα του ευρωπαϊσμού καταλήγει να υπερασπίζεται την ομοσπονδοποίηση της ΕΕ, προνοώντας, όμως, για την δημοκρατική συγκρότηση του νέου πολιτικού οικοδομήματος στην Ευρώπη. Το κριτήριο, δηλαδή, του ευρωπαϊσμού σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να είναι η δημοκρατική, αποκεντρωμένη και όσο γίνεται λιγότερο γραφειοκρατική και περισσότερο αμεσοδημοκρατική συγκρότηση των θεσμών της ΕΕ. Αυτή η ιδέα, στην μεταβιομηχανική εποχή που διανύουμε, δεν είναι εξωπραγματική, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να λάβει σάρκα και οστά μόνον από κάτω προς τα πάνω: μόνον ως αίτημα της κοινωνίας των πολιτών και προϊόν του αγώνα των ευρωπαϊκών λαϊκών κινημάτων για κοινωνική χειραφέτηση.

Δυστυχώς, τα πράγματα όχι μόνον δεν εξελίχθηκαν προς αυτήν την κατεύθυνση μετά το «Μάαστριχτ», αλλά χειροτέρεψαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε σήμερα να «ντρέπεσαι» να θεωρείσαι ευρωπαϊστής. Η θεσμική συγκρότηση της ΟΝΕ και η εξέλιξή της, καθώς και η οργανική πλέον παρέμβαση του ΔΝΤ στην ευρωζώνη, προσδίδουν μια εντελώς διαφορετική διάσταση στην ΕΕ, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις ιδέες των ευρωπαϊστών. Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε και αλλού τα ευρωατλαντικά συμφέροντα και οι τοπικές ευρωπαϊκές ελίτ μας πάνε. Οικονομική διακυβέρνηση δίχως πολιτική ενοποίηση σε απολύτως δημοκρατική βάση με κριτήριο την σύγκλιση όχι των αριθμών και των πολιτικών, αλλά των επιμέρους ευρωπαϊκών κοινωνιών, δεν νοείται. Ενιαία αγορά δίχως κοινή δημοσιονομική πολιτική που θα λαμβάνει υπόψη της και θα προνοεί για τις ιδιαίτερες ανάγκες ανάπτυξης λιγότερο προηγμένων περιοχών της Ένωσης, επίσης δεν νοείται. Ενώ το κοινό νόμισμα με διαφορετική πραγματική αξία από χώρα σε χώρα, ουσιαστικά γίνεται εμπόδιο της σύγκλησης.

Αν συνέχιζα να σταχυολογώ τις αντιδημοκρατικές συνισταμένες της σημερινής ΕΕ, να είστε βέβαιοι ότι θα έγραφα μπόλικες σελίδες. Σημασία, όμως, έχει αν υπάρχει δυνατότητα υπέρβασης αυτών των αδυναμιών, ή όχι. Δεν διατηρώ καμία αμφιβολία ότι η απάντηση είναι αρνητική. Και αυτό γιατί δεν πρόκειται περί αδυναμιών, αλλά ενός concept που δυστυχώς δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτές τις προδιαγραφές. Η μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ υπήρξε το βασικό πρόβλημα. Από κει ξεκίνησαν δραματικές δομικές αντινομίες που μεγεθύνθηκαν με την διεύρυνση της ΕΕ, αν και συγκυριακά, εξαιτίας αυτής καλύφθηκαν. Η ΕΕ, για να πλησιάσει έστω την ιδέα του ευρωπαϊσμού, πρέπει να διαλυθεί και να επανιδρυθεί. Με την αναθεώρηση των Συνθηκών δουλειά δεν γίνεται. Χρειάζεται μία νέα Συντακτική Συνθήκη, η οποία προφανώς δεν μπορεί να προκύψει κατά την διάρκεια της κρίσης, αλλά δυνητικά ως αποτέλεσμα αυτής. Ο οικονομισμός και η θεώρηση σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών ότι «όλα είναι οικονομία», δεν συμβαδίζει με το ηθικό και κοινωνικό περιεχόμενο του ευρωπαϊσμού. Οι σχέσεις εξουσίας που έχουν παγιωθεί στην ήπειρό μας και ορίζουν τις επιμέρους σχέσεις μεταξύ κρατών και μεταξύ κεφαλαίου-τεχνολογίας-εργασίας, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποτελέσουν το θεμέλιο μιας δημοκρατικής ένωσης. Η προσαρμογή του νεοφιλελευθερισμού στον κεϋνσιανισμό των δημοσιονομικών δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ για την αδύναμη περιφέρεια της Ένωσης. Πολιτικοοικονομική ένωση δίχως κοινό κοινωνικό μοντέλο δεν θα μπορούσε κανείς λογικός άνθρωπος να διανοηθεί.

Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της διάλυσης της Ένωσης με κοινή πολιτική βούληση των επιμέρους λαών που την συγκροτούν και επανίδρυσή της στην βάση που προδηλώνει το κείμενο αυτό. Σημασία δεν έχει η ΕΕ να ξεπεράσει την παρούσα κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες, αλλά λαός και ηγεσία να αντιληφθούν ότι η οικονομική κρίση προκάλεσε μία δραματική κρίση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, η οποία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με οικονομικά μέσα. Ούτε τα ευρωομόλογα θα σώσουν την Ένωση, ούτε η μετατροπή της ΕΚΤ σε Fed. Ο μη εκπεφρασμένος οραματισμός των σοσιαλνεοφιλελεύθερων της Ευρώπης να μετατρέψουν την ΕΕ σε ΗΠΑ, πέραν του ότι αποτελεί μία «ύπουλη» έκφραση εξουσιαστικών σχέσεων που δήθεν εξορκίζουν, θα υπονομεύσει για πάντα την δημοκρατική προοπτική στην ήπειρό μας, αλλά και την ευημερία των δύο-τρίτων ολόκληρης της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Αυτήν την στιγμή στις Βρυξέλλες επικρέμεται ένα τελεσίγραφο. Το έχει εκδώσει η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική ελίτ που αντλεί πολιτική δύναμη κυρίως από τις ΗΠΑ και το Λονδίνο: Ή η ΕΕ θα περάσει μέσω μιας οικονομικής διακυβέρνησης σε μια πολιτική ένωση που θα στηρίζεται στις λειτουργικές αρχές των ΗΠΑ, ή θα διαλυθεί. Ουσιαστικά αυτό το δίλημμα, τούτο τον εκβιασμό, διακονεί και ο Γιώργος Παπανδρέου. Κι εμείς συμφωνούμε ότι η ΕΕ πρέπει να διαλυθεί, όχι ασφαλώς καταστροφικά, για να αναδημιουργηθεί πάνω σε δημοκρατικούς πυλώνες, αλλά δεν διανοούμαστε να μετατραπεί η ήπειρός μας σε μια καρικατούρα των ΗΠΑ.

Η κρίση στην ΕΕ που προκλήθηκε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα για να θεμελιώσει μια νέα ηγεμονία στον κόσμο υπό την ηγεσία των γνωστών πολιτικοοικονομικών συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης, είναι ευκαιρία για αναστοχασμό, τόσο των ευρωπαϊστών όσο και των ευρωσκεπτικιστών. Η ΕΕ βάδιζε προς το αδιέξοδο, αλλά προφανώς δεν είναι ο δρόμος των χρηματιστών αυτός που πρέπει στους λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι έχουν ταλαιπωρηθεί αφάνταστα, χύνοντας ποταμούς αίματος στις αναμεταξύ τους συγκρούσεις.

Από....activistis

Βρισκόμαστε σε νέο παγκόσμιο πόλεμο

Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com

ή

Όλοι εναντίον όλων

Του Θύμιου Παπανικολάου

Νέα νεροποντή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού: Τώρα μας κάνουν πλύση εγκεφάλου γύρω από την «κόντρα» μεταξύ της κ. Μέρκελ και του κ. Γιούνκερ για το ευρωομόλογο.

Τώρα ο «εχθρός» εστιάζεται μόνο στη Γερμανία και προτείνονται «συμμαχίες» μεταξύ των άλλων χωρών για να σωθεί η ΕΕ, ο «λάκκος των λεόντων».

Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε τα πολύχρωμα πολιτικά και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του συστήματος ότι θα σωθούν οι λαοί της Ευρώπης αν διασωθεί η ΕΕ που η «κακιά» Μέρκελ τη δυναμιτίζει!!!

Αύριο, σίγουρα, θα μας πούνε ότι η Ελλάδα θα διασωθεί αν γίνει καθαρό προτεκτοράτο των ΗΠΑ και όχι «μικτό» προτεκτοράτο ΕΕ και ΗΠΑ που είναι σήμερα…

Θα συνοψίσουμε κάποια ΟΥΣΙΩΔΗ ζητήματα τα οποία επιμελώς αποκρύπτονται.

Ζήτημα 1ον

Το πρώτο ζήτημα που όλα τα Μαντεία του καπιταλισμού (διεθνή και εγχώρια) εξαφανίζουν κυριολεκτικά είναι τούτο: Ότι βρισκόμαστε στο μέσον ενός άγριου παγκόσμιου πολέμου, με νέες μορφές και πολεμικά μέσα.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει οξύνει στο έπακρον τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, έχει «διασπάσει» το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό κύκλωμα και έχει προκαλέσει ανοικτή ρήξη μεταξύ των ισχυρών οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, καθώς και μεταξύ των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών.

Όπως κάθε παγκόσμιος πόλεμος, έτσι και αυτός έχει δύο στρατηγικούς βραχίονες:

α). Πόλεμος όλων των δυνάμεων του καπιταλισμού εναντίον των λαών και των εθνών της υφηλίου. Άγρια λεηλασία των λαών και ανοικτή δικτατορική κατοχή των αδύνατων εθνών.

Η μορφή και τα μέσα αλλάζουν: Έχουμε «αναίμακτες» κατοχές και δεν χρησιμοποιούνται στρατιωτικά μέσα, αλλά οικονομικά και πολιτικά.

Τα στρατιωτικά μέσα θα χρησιμοποιηθούν μόνο εναντίον των αντιστάσεων και εξεγέρσεων των λαών, όταν δεν σταθούν επαρκή τα πολιτικά μέσα…

β). Πόλεμος όλων εναντίον όλων: Όλων των ανταγωνιστικών συμφερόντων μεταξύ τους, όλων των ισχυρών του χρήματος μεταξύ τους, όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών μεταξύ τους.

Κάθε ισχυρή «μονάδα» κεφαλαίου, κάθε χρηματοπιστωτικό «κύκλωμα», κάθε ισχυρό ιμπεριαλιστικό κράτος βρίσκονται μεταξύ τους σε πόλεμο και επιδιώκει το κάθε ένα ξεχωριστά να σωθεί από τη γενική κρίση κατάρρευσης του συστήματος, να «αρπάξει» τη μερίδα του λέοντος από την καταλήστευση των λαών και τη χρεοκοπία των αδυνάτων και να αλλάξει τους συσχετισμούς σε βάρος των άλλων.

Και εδώ η μορφή και τα μέσα του πολέμου δεν είναι τα παλιά, δηλαδή στρατιωτικά. Ίσως να καταλήξουμε και σε αυτά.

Προς το παρόν τα μέσα είναι οικονομικά, κυρίως χρηματιστηριακά και νομισματικά.

Ζήτημα 2ον

Οι διαμάχες, συνεπώς, μέσα στην ΕΕ είναι εκδηλώσεις αυτού του παγκόσμιου πολέμου ο οποίος διαιρεί και την ΕΕ, ακριβώς γιατί βγάζει στην επιφάνεια τις ενδογενείς αντιθέσεις της ΕΕ και τα διαφορετικά συμφέροντα των καπιταλιστικών της κρατών: άλλα τα συμφέροντα των ισχυρών ιμπεριαλισμών της ΕΕ (Γερμανίας κατά πρώτο λόγο και Γαλλίας κατά δεύτερο) και άλλα τα συμφέροντα των ασθενέστερων ιμπεριαλισμών της ΕΕ και των καπιταλιστικών δορυφόρων της.

Οι διαμάχες αυτές εντός της ΕΕ, ως εκδηλώσεις της γενικής καπιταλιστικής κρίσης και του νέου παγκόσμιου πολέμου, δεν μπορεί να αποκοπούν από την παγκόσμια ΑΡΕΝΑ του πολέμου.

Είναι αυτή η παγκόσμια αρένα που καθορίζει και οξύνει και τον πόλεμο στο εσωτερικό της ΕΕ.

Και στην παγκόσμια αρένα τα μέτωπα του πολέμου, «όλων εναντίον όλων» είναι πολλά: ΗΠΑ, Γερμανία-Γαλλία, Ρωσία, Ιαπωνία, Κίνα και άλλες περιφερειακές καπιταλιστικές δυνάμεις.

Η παγκόσμια, συνεπώς αρένα του νέου πολέμου είναι πολυσύνθετη.

Κάθε μέτωπο προσπαθεί να σωθεί σε βάρος του άλλου και όλα μαζί σε βάρος των λαών και των εθνών της υφηλίου…

Ζήτημα 3ον

Το γερμανικό ιμπεριαλιστικό κράτος κατά πρώτο λόγο, ο πλέον δυνατός λέοντας στο «λάκκο των λεόντων» (ΕΕ), αλλά και το γαλλικό ιμπεριαλιστικό κράτος (ο δεύτερος σε ισχύ «λέοντας»), βλέπουν καθαρά ότι η ΕΕ και το ευρώ καταρρέουν και ότι αν συνεχίσουν να είναι συνδεδεμένοι (αυτές οι ιμπεριαλιστικές κεφαλές) με τα «δεσμά» της ΕΕ και του ευρώ θα καταρρεύσουν και αυτές.

Το ευρώ μπορεί να ήταν το εργαλείο αρμέγματος (από Γερμανία- Γαλλία) όλων των ασθενέστερων καπιταλιστικών κρατών, αλλά αποτελεί και το «όχημα» κατάρρευσης της Γερμανίας και της Γαλλίας, μέσα στο σημερινό παγκόσμιο πόλεμο και «όπλο» υπέρ των ΗΠΑ.

Το ευρώ, μέσα σε ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχει ως βάση το δολάριο (το νόμισμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού), είναι ο αδύνατος κρίκος.

Ο αυτοκρατορικός και ηγεμονικός αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, βρίσκεται στην πιο δεινή θέση από όλους, είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης: είναι ο πιο υπερχρεωμένος του κόσμου, δραματικά υπερχρεωμένος.

Οι ΗΠΑ μπορεί να σωθούν μόνο αν φορτώσουν τα βάρη της δικής τους κατάρρευσης στους άλλους.

Το μέγα «πυρηνικό όπλο» των ΗΠΑ είναι ότι όλο το σύστημα στηρίζεται στο δολάριο και στο διεθνές δίκτυο των μαφιόζων του χρήματος: στα πλανητικά χρηματιστικά και τραπεζικά καρτέλ της κερδοσκοπίας.

Μέσω αυτού του «όπλου» κερδοσκοπούν πάνω στη χρεοκοπία των λαών και των εθνών.

Σε αυτό το πεδίο της πολεμικής παγκόσμιας σύρραξης το ευρώ είναι πολύ ευάλωτο. Οδηγούν στη χρεοκοπία τους αδύνατους, αλλά απειλούνται και οι ισχυροί, αν δεν απαγκιστρωθούν από τις «τανάλιες» του ευρώ.

Η Μέρκελ πρώτη και κατόπιν ο Σαρκοζί διακρίνουν καθαρά αυτόν τον κίνδυνο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλουν το ευρωομόλογο.

Το ευρωομόλογο σημαίνει ότι τα βάρη της κατάρρευσης του ευρώ (αναπόφευκτη κατάρρευση) θα τα πληρώσουν οι ισχυροί της ΕΕ, δηλαδή Γερμανία και Γαλλία.

Το ευρωομόλογο θα είναι ένα άλλο εργαλείο στα χέρια των διεθνών μαφιών του χρήματος (χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο) εναντίον των εθνών κρατών και εναντίον των ισχυρών. Ένα «όπλο» του καταρρέοντος δολαρίου σε βάρος του ευρώ…

Η Γερμανία και η Γαλλία πάνε να σφυρηλατήσουν το δικό τους ιμπεριαλιστικό «άξονα» για να σωθούν από την κατάρρευση ή τουλάχιστον για να μην ηττηθούν από την αμερικανική επίθεση.

Μέσα σε αυτόν τον άγριο πόλεμο η Γερμανία και η Γαλλία επανέρχονται στην «ασπίδα» των εθνικών ιμπεριαλιστικών κρατών, στη διάσωση των ισχυρών κρατών τους.

Βλέπουμε, δηλαδή, κάτω από την απειλή της ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ, μια «επιστροφή» στη θωράκιση των «εθνικών κρατών», μια επιστροφή στην κατάσταση των εθνικών κρατών και νομισμάτων…

Φυσικά η κατάσταση δεν θα είναι η ίδια με τα παλιά.

Μάλλον θα έχουμε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη και τα προτεκτοράτα τους.

Πάντως, φαίνεται, ότι τα εθνικά κράτη δεν μπορεί εύκολα να ξεπεραστούν και ότι, μετά την κατάρρευση που έρχεται τάχιστα, θα μπούνε ξανά στην ημερησία διάταξη…


Από......olympia.gr