Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Αναρτήθηκε 29/09/2011
Του/Της Παναγιώτη Ν. Κρητικού- πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής
Η οικονομική κρίση της χώρας μας, η οποία οφείλεται, κυρίως, στην υπαιτιότητα των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαπενταετίας, όλο και θα επιδεινώνεται. Και μάλιστα με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι, εκτός από τους κυβερνώντες σήμερα, τους κυβερνήσαντες αμέσως πριν και επιθυμούντες να κυβερνήσουν αύριο. Να κυβερνήσουν επί των ερειπίων, αρκεί να κυβερνήσουν. Αυτός είναι ο διακαής πόθος τους.
Κύριοι κυβερνώντες και μέλλοντες να κυβερνήσετε προσγειωθείτε. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και πάρτε αποφάσεις υψίστης εθνικής ευθύνης, αν, φυσικά, διαθέτετε αυτή την ευθύνη.
Δεν είμαι οικονομολόγος για να επισκοπήσω θεωρητικώς και αφ’ υψηλού τις οικονομικές εξελίξεις για τη χώρα μου. Είμαι όμως κάτι πολύ περισσότερο από οικονομολόγος: Είμαι ο κοινός νους. Και ως κοινός νους βλέπω την οικονομία της χώρας μου, βλέπω την Ελλάδα, δηλαδή τη μάνα μου στην εντατική, διασωληνωμένη εδώ και δεκαεφτά περίπου μήνες, από τον Μάιο του 2010.
Όλοι εμείς οι συγγενείς, τα παιδιά της, παρακολουθούμε την δραματική πορεία της ασθενούς στον προ του θαλάμου χώρο, δηλαδή στον διάδρομο της αγωνίας. Κάθε τόσο ακούμε το ιατρικό ανακοινωθέν του «αρχιάτρου» αλλά και των «θεραπόντων» βοηθών του ότι «η κατάσταση της ασθενούς είναι κρίσιμη και πρέπει να της δώσουμε αίμα».
Αυτή η έκκληση αιμοδοσίας, στην οποία πάντοτε ανταποκρίνονται οι συγγενείς, ανακυκλώνεται τακτικώς και εκτάκτως, αλλά η κατάσταση της υγείας της ασθενούς όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά επιδεινώνεται.
Ως κοινός νους, κύριοι θεράποντες αλλά και κύριοι οικονομολόγοι, βλέπω ότι η επί δεκαεπτά μήνες εντατική θεραπεία δεν έχει οδηγήσει την ασθενή στον θάλαμο αναρρώσεως, ούτε καν στον θάλαμο ανανήψεως. Φοβούμαι, λοιπόν, ότι θα οδηγηθεί προς την… εξόδιο πύλη.
Εκείνο για το οποίο δεν είμαι βέβαιος, είναι το ποιος θα έχει το θλιβερό προνόμιο να ανακοινώσει το τελευταίο ιατρικό ανακοινωθέν. Θα το έχει ο σημερινός κλινικάρχης ή o φιλοδοξών να τον διαδεχθεί; Αυτό, όμως, είναι άνευ σημασίας.
Μετά από το μοιραίο η κατάσταση μπορεί να γίνει δραματική από την ανεξέλεγκτη οργή του λαού, η οποία είναι πολύ πιθανόν να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Τίθεται, συνεπώς, αμείλικτο το ερώτημα:
Δεν το βλέπουν αυτό οι κυβερνώντες και οι επειγόμενοι να κυβερνήσουν;
Δεν γνωρίζουν την ιστορία αυτού του τόπου, ότι, δηλαδή, κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα ο λαός αυτός έζησε δύο διχασμούς, τον δεύτερο αιματηρότερο από τον πρώτο, γνώρισε δύο δικτατορίες, τη δεύτερη μακροβιότερη και αγριότερη από την πρώτη, υπέστη δύο εθνικές τραγωδίες (Μικρασιατική καταστροφή και Κύπρος) η οποίες ακρωτηρίασαν τον ελληνισμό, είδε αναρίθμητα μικρά πραξικοπήματα και δοκιμάστηκε επί μακρόν από ασταθή πολιτικό βίο;
Αν δεν αγνοούν την ιστορία, μήπως χρησιμοποιούνται από επιτήδειους προστάτες ως αφελώς πρόθυμοι;
Έχουν αναλογιστεί πόσες γενιές Ελλήνων έχασαν την ζωή τους, οι λιγότερο άτυχοι από αυτούς έχασαν το μέλλον τους, τη σταδιοδρομία τους και πόσες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς;
Κύριοι συνέλθετε.
Για να σωθεί η χώρα ή να περισωθεί ό,τι μπορεί από αυτό τον ιστορικό τόπο και να διασωθεί αυτός ο περήφανος λαός και κυρίως η νεολαία από τη μακρά οικονομική εξαθλίωση, άμα δε και εξανδραποντισμό της, επείγει να γίνει Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή των ηγεσιών των δύο κομμάτων εξουσίας η οποία, όμως, θα στηριχθεί στην εμπιστοσύνη της παρούσας Βουλής.
Η κυβέρνηση αυτή, ουδέποτε θα διεκδικήσει την λαϊκή ψήφο και μέχρι την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα παρούσης βουλευτικής περιόδου με μέτρα ομοφώνως λαμβανόμενα και ομογνωμόνως και καθολικώς εφαρμοζόμενα θα επιδιώξει τη σωτηρία της χώρας.
Έως ότου έρθει η ώρα της λαϊκής κρίσης τα δύο κόμματα εξουσίας ας επιδοθούν σε νηστεία, προσευχή και εξομολόγηση ενώπιον του λαού. Και που ξέρεις… Ο λαός είναι μεγάλος.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Αναρτήθηκε 29/09/2011
Του/Της Παναγιώτη Ν. Κρητικού- πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής
Η οικονομική κρίση της χώρας μας, η οποία οφείλεται, κυρίως, στην υπαιτιότητα των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαπενταετίας, όλο και θα επιδεινώνεται. Και μάλιστα με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι, εκτός από τους κυβερνώντες σήμερα, τους κυβερνήσαντες αμέσως πριν και επιθυμούντες να κυβερνήσουν αύριο. Να κυβερνήσουν επί των ερειπίων, αρκεί να κυβερνήσουν. Αυτός είναι ο διακαής πόθος τους.
Κύριοι κυβερνώντες και μέλλοντες να κυβερνήσετε προσγειωθείτε. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας και πάρτε αποφάσεις υψίστης εθνικής ευθύνης, αν, φυσικά, διαθέτετε αυτή την ευθύνη.
Δεν είμαι οικονομολόγος για να επισκοπήσω θεωρητικώς και αφ’ υψηλού τις οικονομικές εξελίξεις για τη χώρα μου. Είμαι όμως κάτι πολύ περισσότερο από οικονομολόγος: Είμαι ο κοινός νους. Και ως κοινός νους βλέπω την οικονομία της χώρας μου, βλέπω την Ελλάδα, δηλαδή τη μάνα μου στην εντατική, διασωληνωμένη εδώ και δεκαεφτά περίπου μήνες, από τον Μάιο του 2010.
Όλοι εμείς οι συγγενείς, τα παιδιά της, παρακολουθούμε την δραματική πορεία της ασθενούς στον προ του θαλάμου χώρο, δηλαδή στον διάδρομο της αγωνίας. Κάθε τόσο ακούμε το ιατρικό ανακοινωθέν του «αρχιάτρου» αλλά και των «θεραπόντων» βοηθών του ότι «η κατάσταση της ασθενούς είναι κρίσιμη και πρέπει να της δώσουμε αίμα».
Αυτή η έκκληση αιμοδοσίας, στην οποία πάντοτε ανταποκρίνονται οι συγγενείς, ανακυκλώνεται τακτικώς και εκτάκτως, αλλά η κατάσταση της υγείας της ασθενούς όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά επιδεινώνεται.
Ως κοινός νους, κύριοι θεράποντες αλλά και κύριοι οικονομολόγοι, βλέπω ότι η επί δεκαεπτά μήνες εντατική θεραπεία δεν έχει οδηγήσει την ασθενή στον θάλαμο αναρρώσεως, ούτε καν στον θάλαμο ανανήψεως. Φοβούμαι, λοιπόν, ότι θα οδηγηθεί προς την… εξόδιο πύλη.
Εκείνο για το οποίο δεν είμαι βέβαιος, είναι το ποιος θα έχει το θλιβερό προνόμιο να ανακοινώσει το τελευταίο ιατρικό ανακοινωθέν. Θα το έχει ο σημερινός κλινικάρχης ή o φιλοδοξών να τον διαδεχθεί; Αυτό, όμως, είναι άνευ σημασίας.
Μετά από το μοιραίο η κατάσταση μπορεί να γίνει δραματική από την ανεξέλεγκτη οργή του λαού, η οποία είναι πολύ πιθανόν να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Τίθεται, συνεπώς, αμείλικτο το ερώτημα:
Δεν το βλέπουν αυτό οι κυβερνώντες και οι επειγόμενοι να κυβερνήσουν;
Δεν γνωρίζουν την ιστορία αυτού του τόπου, ότι, δηλαδή, κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα ο λαός αυτός έζησε δύο διχασμούς, τον δεύτερο αιματηρότερο από τον πρώτο, γνώρισε δύο δικτατορίες, τη δεύτερη μακροβιότερη και αγριότερη από την πρώτη, υπέστη δύο εθνικές τραγωδίες (Μικρασιατική καταστροφή και Κύπρος) η οποίες ακρωτηρίασαν τον ελληνισμό, είδε αναρίθμητα μικρά πραξικοπήματα και δοκιμάστηκε επί μακρόν από ασταθή πολιτικό βίο;
Αν δεν αγνοούν την ιστορία, μήπως χρησιμοποιούνται από επιτήδειους προστάτες ως αφελώς πρόθυμοι;
Έχουν αναλογιστεί πόσες γενιές Ελλήνων έχασαν την ζωή τους, οι λιγότερο άτυχοι από αυτούς έχασαν το μέλλον τους, τη σταδιοδρομία τους και πόσες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς;
Κύριοι συνέλθετε.
Για να σωθεί η χώρα ή να περισωθεί ό,τι μπορεί από αυτό τον ιστορικό τόπο και να διασωθεί αυτός ο περήφανος λαός και κυρίως η νεολαία από τη μακρά οικονομική εξαθλίωση, άμα δε και εξανδραποντισμό της, επείγει να γίνει Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή των ηγεσιών των δύο κομμάτων εξουσίας η οποία, όμως, θα στηριχθεί στην εμπιστοσύνη της παρούσας Βουλής.
Η κυβέρνηση αυτή, ουδέποτε θα διεκδικήσει την λαϊκή ψήφο και μέχρι την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα παρούσης βουλευτικής περιόδου με μέτρα ομοφώνως λαμβανόμενα και ομογνωμόνως και καθολικώς εφαρμοζόμενα θα επιδιώξει τη σωτηρία της χώρας.
Έως ότου έρθει η ώρα της λαϊκής κρίσης τα δύο κόμματα εξουσίας ας επιδοθούν σε νηστεία, προσευχή και εξομολόγηση ενώπιον του λαού. Και που ξέρεις… Ο λαός είναι μεγάλος.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
