Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Αυτό το καλοκαίρι δεν είναι σαν και τ’ άλλα. Κάτι φαίνεται ν’ αλλάζει στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, την στιγμή που στην Ελλάδα ολοένα και περισσότεροι ψάχνουν και ψάχνονται. Στην Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία και στην Δανία οι νέοι ξαναανακαλύπτουν τις σχέσεις και εγκαταλείπουν την κατανάλωση για την κατανάλωση. Στην Σουηδία αδειάζουν παραδοσιακά στέκια της νεολαίας και τα παιδιά ξεχύνονται στις παρυφές των καναλιών για να ψήσουν, να πιούνε, να τραγουδήσουν με την κιθάρα τους και να ερωτευθούν. Κι όλα αυτά εν μέσω των μουσικών χρωμάτων του ’70 – ’80.
Έβαλα ν’ ακούσω και το ραδιόφωνο των Ενωμένων Μπλόγκερς (radio-enomenoi.blogspot.com) και διαπίστωσα ότι ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα επανασχηματίζεται, χάνοντας σε μεγάλο βαθμό την «ξύλινη» μορφή του. Ευαίσθητοι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι με ωριμότητα και σοβαρότητα αρθρώνουν έναν ενδιαφέροντα λόγο που μου έφερε στην μνήμη ανησυχίες και αναζητήσεις των μέσων της δεκαετίας του ’70. Τότε που νοιώθαμε ότι σπάσαμε τον γύψο και ότι ήταν στο χέρι μας να δημιουργήσουμε μια καινούρια σύγχρονη Ελλάδα. Γνωστές φωνές, γνώριμη άρθρωση και οικείος λόγος. Διάθεση για παραγωγή νέων ιδεών και κέφι για ακτιβισμό. Αν αυτή η διάθεση και τούτη η κουλτούρα πάρει ευρύτερη διάσταση, τότε είναι βέβαιο ότι πολλοί θα … ευγνωμονούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, όχι ασφαλώς τα αμέσως επόμενα χρόνια, αλλά πιθανόν αργότερα!
Μη θεωρήσετε ούτε στιγμή ότι διακατέχομαι από ρετρό διάθεση, ούτε βέβαια ότι έχασα την επαφή μου με την δραματική πραγματικότητα που ζουν πάρα πολλοί στην Ελλάδα. Φίλοι και γνωστοί, χρόνια επαγγελματίες με πολυσέλιδα βιογραφικά και αξιόλογο έργο είναι σήμερα άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι - την σιχαίνομαι αυτή την λέξη. Το απόγευμα έλαβα την....
αγγλική έκδοση του βιβλίου μιας ικανότατης Ελληνίδας συγγραφέως – δημοσιογράφου που χρόνια τώρα δεν την καταδέχεται το κύκλωμα του χώρου. Βρήκε κι αυτή αναγνώστες έξω από την Ελλάδα, μια και η εμπειρία της και τα τεράστια προσόντα της έπεφταν … βαριά στο καθεστώς! Θεωρώ όμως ότι αυτή η πολυσχιδής κρίση αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για να ωριμάσουν πολιτικά ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού ταχύτερα και κυρίως νέοι άνθρωποι που είχαν αφεθεί να οδηγούνται από τον αυτόματο πιλότο της αποχαύνωσης. Είναι καλό και για μας τους υπόλοιπους που απογοητευμένοι είχαμε περιοριστεί στον κύκλο μας και στις επαγγελματικές μας δραστηριότητες, ζώντες μεν διαφορετικά από τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα ολοένα και περισσότερο απομακρυνόμενοι από την «κοινή γνώμη», την «κοινή λογική» και εντέλει τα κοινά. Ο Γιώργος ο καταστροφεύς καταφέρνει να μας ξυπνήσει όλους, ή τέλος πάντων να ξυπνήσει αρκετούς. Οι υπόλοιποι είναι βέβαιον ότι θα αφυπνισθούν από το φθινόπωρο.
Ο κίνδυνος είναι μέχρι τότε να υπάρξει σοβαρή εμπλοκή στο Αιγαίο και να θέσει τις πολιτικές εξελίξεις σε άλλη τροχιά, που πολύ θα μοιάζει και αυτή με αυτήν των μέσων του ’70. Αν συμβεί αυτό η φάρσα θα έχει ολοκληρωθεί, όπως και η αποστολή του Γιώργου. Σε αυτήν την περίπτωση μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή «εθνικής ανάγκης», ή όπως αλλιώς θέλετε, θα βοηθούσε το καθεστώς να αναδιοργανωθεί και ανετότερα να διασκεδάσει τις κοινωνικές πιέσεις που υφίσταται σήμερα και οι οποίες αύριο απειλούν να λάβουν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα.
Έχω επανειλημμένως επισημάνει ότι αν η κρίση παραμείνει στο επίπεδο που διαμορφώνεται αυτήν την περίοδο, θα είναι πολύ δύσκολο για τους παράγοντες του καθεστώτος να χειραγωγήσουν κοινωνικές δυνάμεις που αυτόν τον καιρό οργανώνονται για να δώσουν συλλογικά και αλληλέγγυα μία κοινή μάχη εναντίον συνολικά του συστήματος εξουσίας στην χώρα. Η εμπλοκή στα λεγόμενα εθνικά θέματα που θα οδηγούσε στην άμεση δρομολόγηση της διευθέτησης του συνολικού καθεστώτος στο Αιγαίο και ίσως στην Θράκη, θα προσέδιδε νέες διαστάσεις στην κρίση, οι οποίες θα κατέτειναν στην αποπολιτικοποίησή της και έτσι στην διευκόλυνση ξένων και ντόπιων συμφερόντων να καθυποτάξουν τις αναπόφευκτες, σε άλλη περίπτωση, κοινωνικές αντιδράσεις.
Μέσω ενός εθνικισμού ευκαιρίας το καθεστώς θα μπορούσε για ένα σχετικά μικρό, αλλά κρίσιμο διάστημα, να καταλύσει την μεγεθυνόμενη πολιτικοποίηση της κρίσης που πέτυχε η οργανωμένη και κυρίως η ανένταχτη αριστερά αυτήν την περίοδο. Το ζήτημα αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή απ’ όλους μας. Ο πρωθυπουργός που δεν δίστασε να εξαπατήσει το εκλογικό σώμα και να επιβάλει το ΔΝΤ στην χώρα, ισχυριζόμενος μάλιστα πρόσφατα ότι το πρόγραμμα του ΔΝΤ είναι ιδανικό για την Ελλάδα και ότι θα έπρεπε να είχε εφαρμοσθεί εδώ και χρόνια, είναι, πιστεύω, ικανός για οτιδήποτε. Επιτρέψτε μου να περιοριστώ σε αυτό και να μην αναφερθώ σε βάσιμες σκέψεις μου επί του θέματος.
Για να … πάμε σαν άλλοτε, δεν θα πρέπει να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάναμε τότε.
Για να αναδομηθεί η ελληνική κοινωνία, να ξαναζωντανέψουν οι κοινωνικές σχέσεις και για να ξανασυναντηθεί η πολιτική με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, δεν θα πρέπει να αναπαράγουμε τα στερεότυπα της δεκαετίας του ’70.
Είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι η χώρα πρέπει να επανενταχθεί στην Ευρώπη, καθώς αυτή την στιγμή ακολουθεί τροχιά βαλκανοποίησης.
Όχι ασφαλώς σε οποιαδήποτε Ευρώπη, αλλά σε κείνην που αναπροσδιορίζεται ξαναανακαλύπτοντας την πολιτική και τις κοινωνικές σχέσεις στην βάση της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης και της αγάπης για το περιβάλλον.
Στην Ευρώπη που επιχειρεί να δραπετεύσει από την λογική και την κουλτούρα του νεοφιλελευθερισμού που κυριάρχησε την τελευταία 20ετία, δίχως να διολισθήσει σε άλλες μορφές αυταρχισμού.
Σε αυτήν την Ευρώπη θα έπρεπε να ανήκει η χώρα μας κι όχι στην Ευρώπη του ΔΝΤ. Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε κανέναν να εμποδίσει αυτήν την εξέλιξη.
Ο συνδυασμός των νεοφιλελεύθερων κυβερνώντων που υποδύονται τον ρόλο των σοσιαλδημοκρατών και των πατριδοκάπηλων λαϊκιστών συμμάχων τους αποτελεί το πιο επικίνδυνο πολιτικό χαρμάνι για την κοινωνία.
Ας το έχουμε υπόψη μας γιατί οι μέρες μέχρι το φθινόπωρο είναι πονηρές.
Από....activistis
