Νέα δεδομένα στην ελληνική πολιτική και οικονομική σκηνή, δημιουργούν οι αποφάσεις των δικαστών για σειρά θεμάτων που αφορούν μνημονιακές υποθέσεις. Τα τελευταία 24ωρα μοιάζει η Ελλάδα να μην έχει κυβέρνηση πολιτικών αλλά κυβέρνηση... δικαστών. Τα πάντα κινούνται γύρω από τα έδρανα κάποιου δικαστηρίου.

Την ατζέντα την επιβάλλει κάποια σύνθεση δικαστηρίου και τα υπουργεία μοιάζουν να είναι κομπάρσοι στο δικαστικό παιχνίδι που παίζεται. Τα πάντα ανατρέπονται και όλοι μένουμε άναυδοι αλλά και με απορία αν τελικά οι αποφάσεις που δικαιώνουν χιλιάδες εργαζόμενους και συνταξιούχους, είναι καλές ή κακές. Και εξηγούμαστε:

Οι σοβαροί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα δεν αμφέβαλλαν, ούτε και αμφιβάλλουν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και μόνο τα δάνεια από τους ξένους την κρατούν ακόμη όρθια. Πληρώνονται μισθοί και συντάξεις, έχουμε Yγεία και Pαιδεία (αυτή που έχουμε τέλος πάντων) επειδή έρχονταν και συνεχίζουν να έρχονται τα χρήματα με καραβιές κι αεροπλάνα.

Και το τίμημα αυτής της στήριξης ήταν τα σκληρά μέτρα, οι απίστευτες θυσίες που υπέστησαν και εξακολουθούν να υφίστανται οι Έλληνες πολίτες. Πολλά από τα μέτρα των Μνημονίων ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση. Πολλά άλλα ωστόσο ήταν ανάλγητα, έξω από κάθε λογική, αντισυνταγματικά και βεβαίως εκβιαστικά. Μας τα επέβαλαν με το μαχαίρι στο λαιμό, με το πιστόλι στον κρόταφο. Πόσες και πόσες φορές δεν μας απείλησαν ότι θα μας πετάξουν σαν τα σκυλιά έξω από την Ευρώπη, θα μας οδηγήσουν εκτός ευρώ και σε απόλυτη χρεοκοπία; Υπό το βάρος μιας οδυνηρής περιπέτειας που αυτή της Κύπρου θα ωχριούσε και οι εικόνες της Αργεντινής θα ήταν πιο κοντινές, η παρούσα
κυβέρνηση και ο Σαμαράς αναγκάστηκαν να αποδεχθούν ακόμη και τους παραλογισμούς της τρόικας.

Αλλά θυμηθείτε και πόσοι άλλοι παραλογισμοί ανακόπηκαν την τελευταία στιγμή. Όmως θυμηθείτε και πόσα μέτρα επιβλήθηκαν επειδή διάφοροι «κουκουλοφόροι» μεγαλοεπιχειρηματίες τα έλεγαν στην τρόικα κι αυτή τα απαιτούσε από την κυβέρνηση. Ως εκ τούτου η κυβέρνηση δεν είχε πολλά περιθώρια καθώς έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στο χάος και στην προσπάθεια για να σταθεί η χώρα στα πόδια της μέχρι να αποφασιστεί η συνολική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική. Και μέχρι να έρθει η ώρα της διαπραγμάτευσης του χρέους.

Όμως, πολλές φορές κατηγορήθηκε η κυβέρνηση για υποχωρητικότητα και οι επικριτές της έχουν δίκιο. Άλλωστε την υποστήριξαν και την ψήφισαν γιατί περίμεναν διαφορετική πολιτική. Και αν δεν τα κατάφερε κακό του κεφαλιού της. Ίσως φοβήθηκε το σενάριο της απόλυτης χρεοκοπίας; Ίσως δεν υπήρχαν ικανοί άνθρωποι να κάνουν σωστότερη διαπραγμάτευση; Όπως και να είναι ο λαός απογοητεύτηκε και το έδειξε και στις πρόσφατες εκλογές δίνοντας την πρωτιά σε ένα κόμμα που δεν έχει κανένα προσανατολισμό και υπόσχεται από μόνο του το χάος.

Και ξαφνικά η ΝΔ εμφανίζεται να είναι η κακή της υπόθεσης και όλοι οι άλλοι να το παίζουν αντιμνημονιακοί και κοινωνιστές. Όμως, πλέον έχουμε νέα δεδομένα.
Οι δικαστές, αργά αλλά σταθερά ξηλώνουν τα μνημόνια, είτε για λόγους εκδίκησης, είτε γιατί ωφελούνται οι ίδιοι, είτε γιατί η ανοχή στους αντισυνταγματικούς νόμους έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Αυτό που δεν κατάφεραν τέσσερα χρόνια τώρα οι πολιτικοί, το καταφέρνουν οι δικαστές. Να μας γυρίσουν στα προ... μνημονίων επίπεδα και να βγάλουν εκτός νόμου τις αποφάσεις που πήραν οι κυβερνήσεις με το πιστόλι στον κρόταφο.

Τώρα, όμως, τι γίνεται; Που θα βρει η κυβέρνηση 1 δισ. ευρώ και πλέον για να καλύψει τις δικαστικές αποφάσεις; Που θα βρει πολλά περισσότερα αν εκδοθούν κι άλλες ανάλογες αποφάσεις; Τι θα κάνει αν κριθεί αντισυνταγματικό το χαράτσι στα σπίτια; Τι θα κάνει αν ζητηθεί η επιστροφή χρημάτων σε γιατρούς και πανεπιστημιακούς; Τι θα κάνει αν όλοι οι συνταξιούχοι απαιτήσουν και δικαίως να πάρουν πίσω όσα τους έφαγαν τα μνημόνια; Διότι άλλο οι μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το κράτος, άλλο ο περιορισμός της σπατάλης ενός άθλια δομημένου δημόσιου τομέα κι άλλο τα τυφλά «ψαλίδια» σε μισθούς και συντάξεις που φτωχοποίησαν έναν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού.

Η τρόικα καραδοκεί και θα απαιτήσει πλέον από την... κυβέρνηση των πολιτικών κι όχι των δικαστών να βρει λεφτά. Πώς; Με νέους φόρους, νέες μειώσεις και με την απειλή της στάσης πληρωμών. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Η κυβέρνηση θα αναγκάζεται να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις, ο προϋπολογισμός θα τινάζεται στον αέρα και η επιβολή έστω κι ενός ακόμη μέτρου θα οδηγήσει σε εκλογές. Μήπως όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρεθεί μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο;

Ίσως η κυβέρνηση των δικαστών να επιταχύνει τις εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο. Ίσως να οδηγήσει ταχύτερα στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Ίσως πάλι να φέρει μεγάλες ανατροπές στην οικονομική πολιτική. Τελικά, ίσως στα έδρανα των δικαστηρίων να δικάζονται τα σωστά και τα λάθη των κυβερνήσεων. Και η απόφαση να είναι καταδικαστική για όλους.