Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Γιατί δεν έχει διανοιχτεί ο δρόμος δίπλα στο Γαλαξία εδώ και 16 χρόνια ;
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Ήταν Tετάρτη πρωί παραμονή Θεοφανίων,ημέρα πλήρους νηστείας
Παρκάρισα το αυτοκίνητό μου παράλληλα στο ρέμα. Αφού έκανα τα ψώνια μου και βγήκα να πάω στο αυτοκίνητο είδα κάποιους που τσακωνόντουσαν μπροστά στο αυτοκίνητο μου.
Πηγαίνοντας πιο κοντά ρώτησα να μάθω τι συμβαίνει . Μου είπανε ότι είχανε τρακάρει και ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλον. Κοιτάζοντας το αυτοκίνητο μου είδα ότι ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτου μου είχεστραπατσαριστεί .
Ρώτησα τον έναν εκ τον δυο που τσακωνόντουσαν και μου είπε ότι ο άλλος με τον οποίο τσακωνόταν βούλιαξε τον προφυλακτήρα τού αυτοκινήτου μου με το αυτοκίνητό του διότι τον έσπρωξε αυτός και έπεσε επάνω μου.
Προσπάθησα να βρω άκρη για το ποιος έφταιγε αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα καθότι ο ένας τα έριχνε στον άλλο και πάει λέγοντας καί κλέγοντάς. Δέν μέ πολυένοιαξε μιάς καί έχω μικτή ασφάλεια ΑΛΛΑ μού κέντρισε τό ενδιαφέρον σχετικά μέ τόν χώρο καί άρχισα νά ψάχνω τό πολεοδομικό σχέδιο Καμένων Βούρλων καί δέςται τί βρήκα( κατά μήκος του ρέματος καί παράλληλα με το ρέμα
προβλέπεται διάνοιξη δρόμου από το Σχέδιο του 1994. ( βλ. το σχέδιο).
Μα καλά εδώ και 16 χρόνια υπάρχει αδιάνοικτος δρόμος μέσα στο κέντρο της Λουτροπόλεως που προβλέπεται από το Σχέδιο και με τον οποίο αδιάνοικτο δρόμο έβγαλε την άδεια του κτιρίου ο Γαλαξίας..
Όταν συγκεκριμένα σε αυτό το χώρο που συναντώνται για να κάνουν τα καθημερινά τους ψώνια χιλιάδες άνθρωποι και κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τρακάρουν με τον άλλο επειδή υπάρχει αυτή η αναρχία στο κυκλοφοριακό που θυμίζει Ινδία ίσως και Πακιστάν.
Ο χώρος δε αυτός του δρόμου χρησιμοποιείται από τον Γαλαξία για πάρκιν.
Εκτός των άλλων έχει καταστρέψει με τα φορτηγά που ανεφοδιάζουν τον Γαλαξία καθημερινά, το πεζοδρόμιο μπροστά στον εθνικό δρόμο, και δεν έχουν φιλοτιμηθεί να πουν οι διοικούντες ότι εδώ εμείς κάνουμε τι δουλεία μας παράνομα και έχουμε προκαλέσει ζημιά στο δρόμο και το πεζοδρόμιο που κινούνται οι πεζοί δεν πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την ζημιά.
Καρφί δεν τους καίγεται !!!
Τι επέκταση σχεδίου περιμένουν οι δημότες να γίνει αφού όλες οι προηγούμενες ηγεσίες του Δήμου δεν έχουν κατορθώσει να διανοίξουν ακόμη ένα δρόμο 70 μέτρων που προβλέπεται από το Σχέδιο εδώ και 16 χρόνια παρακαλώ και δεν έχουν δε και καμιά υποχρέωση οικονομική έναντι του ιδιώτη .
Αντίθετα από τήν πολυετή χρήση ο Ιδιώτης ανταποδοτικά έχει οικονομική υποχρέωση έναντι τού Δήμου καί κατ΄επέκταση τών Δημοτων νά προχωρήσει σέ άμεση αποκατάσταση τών ζημιών πού έχει προκαλέσει , νά προχωρήσει επίσης στήν διάνοιξη τού δρόμου ,επίσης στήν κατασκεύη πεζοδρομίων καί έν γένει στήν αποκατάσταση ικάθε παραβατικότητας σταματόντας νά προκαλει διαφορετικά θά είμαστε απεναντι από τό ΡΕΜΑ ! ! !
ΕΠΕΤΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ.......
Γιά τό studio-1.gr
Ζαγγανας Νίκος
Εστάλη στο Blog απο τον
Διευθυντή του Studio-1.gr κ. Ζαγγανά Νίκο
Ήταν Tετάρτη πρωί παραμονή Θεοφανίων,ημέρα πλήρους νηστείας
(ΟΥΤΕ ΛΑΔΙ ΔΕΝ ΤΡΩΝΕ ΠΑΙΔΑΚΙ'Μ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ)
και είχα πάει να ψωνίσω διάφορα νηστίσημα πράγματα για το σπίτι μου στό super market, πολυκαταστημα,discaound,mpakaliko(θα μάς δείξει η έρευνα τί είναι) Γαλαξία στην Αττική. Παρκάρισα το αυτοκίνητό μου παράλληλα στο ρέμα. Αφού έκανα τα ψώνια μου και βγήκα να πάω στο αυτοκίνητο είδα κάποιους που τσακωνόντουσαν μπροστά στο αυτοκίνητο μου.
Πηγαίνοντας πιο κοντά ρώτησα να μάθω τι συμβαίνει . Μου είπανε ότι είχανε τρακάρει και ο ένας έριχνε το φταίξιμο στον άλλον. Κοιτάζοντας το αυτοκίνητο μου είδα ότι ο προφυλακτήρας του αυτοκινήτου μου είχεστραπατσαριστεί .
Ρώτησα τον έναν εκ τον δυο που τσακωνόντουσαν και μου είπε ότι ο άλλος με τον οποίο τσακωνόταν βούλιαξε τον προφυλακτήρα τού αυτοκινήτου μου με το αυτοκίνητό του διότι τον έσπρωξε αυτός και έπεσε επάνω μου.
Προσπάθησα να βρω άκρη για το ποιος έφταιγε αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα καθότι ο ένας τα έριχνε στον άλλο και πάει λέγοντας καί κλέγοντάς. Δέν μέ πολυένοιαξε μιάς καί έχω μικτή ασφάλεια ΑΛΛΑ μού κέντρισε τό ενδιαφέρον σχετικά μέ τόν χώρο καί άρχισα νά ψάχνω τό πολεοδομικό σχέδιο Καμένων Βούρλων καί δέςται τί βρήκα( κατά μήκος του ρέματος καί παράλληλα με το ρέμα
προβλέπεται διάνοιξη δρόμου από το Σχέδιο του 1994. ( βλ. το σχέδιο).
Μα καλά εδώ και 16 χρόνια υπάρχει αδιάνοικτος δρόμος μέσα στο κέντρο της Λουτροπόλεως που προβλέπεται από το Σχέδιο και με τον οποίο αδιάνοικτο δρόμο έβγαλε την άδεια του κτιρίου ο Γαλαξίας..
Όταν συγκεκριμένα σε αυτό το χώρο που συναντώνται για να κάνουν τα καθημερινά τους ψώνια χιλιάδες άνθρωποι και κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τρακάρουν με τον άλλο επειδή υπάρχει αυτή η αναρχία στο κυκλοφοριακό που θυμίζει Ινδία ίσως και Πακιστάν.
Ο χώρος δε αυτός του δρόμου χρησιμοποιείται από τον Γαλαξία για πάρκιν.
Εκτός των άλλων έχει καταστρέψει με τα φορτηγά που ανεφοδιάζουν τον Γαλαξία καθημερινά, το πεζοδρόμιο μπροστά στον εθνικό δρόμο, και δεν έχουν φιλοτιμηθεί να πουν οι διοικούντες ότι εδώ εμείς κάνουμε τι δουλεία μας παράνομα και έχουμε προκαλέσει ζημιά στο δρόμο και το πεζοδρόμιο που κινούνται οι πεζοί δεν πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτή την ζημιά.
Καρφί δεν τους καίγεται !!!
Τι επέκταση σχεδίου περιμένουν οι δημότες να γίνει αφού όλες οι προηγούμενες ηγεσίες του Δήμου δεν έχουν κατορθώσει να διανοίξουν ακόμη ένα δρόμο 70 μέτρων που προβλέπεται από το Σχέδιο εδώ και 16 χρόνια παρακαλώ και δεν έχουν δε και καμιά υποχρέωση οικονομική έναντι του ιδιώτη .
Αντίθετα από τήν πολυετή χρήση ο Ιδιώτης ανταποδοτικά έχει οικονομική υποχρέωση έναντι τού Δήμου καί κατ΄επέκταση τών Δημοτων νά προχωρήσει σέ άμεση αποκατάσταση τών ζημιών πού έχει προκαλέσει , νά προχωρήσει επίσης στήν διάνοιξη τού δρόμου ,επίσης στήν κατασκεύη πεζοδρομίων καί έν γένει στήν αποκατάσταση ικάθε παραβατικότητας σταματόντας νά προκαλει διαφορετικά θά είμαστε απεναντι από τό ΡΕΜΑ ! ! !
ΕΠΕΤΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ.......
Γιά τό studio-1.gr
Ζαγγανας Νίκος
Τι είδους σπίθες θα ανάψουμε;
Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com
Γράφει ο Γιάννης Κων. Κρούσος
Άρχισε η πανελλαδική συγκρότηση της «Σπίθας», δια της εκλογής «αντιπροσώπων».
Γράφει ο Γιάννης Κων. Κρούσος
Άρχισε η πανελλαδική συγκρότηση της «Σπίθας», δια της εκλογής «αντιπροσώπων».
Καταστατικές αρχές αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» δημιουργούνται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, με σκοπό να προστατεύσουν το κίνημα της Σπίθας, από αυτό που σήμερα συμβαίνει στα κόμματα και το οποίο «αντιπροσωπεύει» μόνο ολιγαρχικές ορέξεις και προσωπικά συμφέροντα.
Αν αναζητάμε τρόπους, ιδέες και σκέψεις, στο πρόσφατο παρελθόν ή και στο παρόν, προσπαθώντας να διασφαλίσουμε τη δημοκρατικότητα ενός νεογέννητου και λαογέννητου κινήματος, το μόνο που θα γίνει είναι να αναπαράγουμε το πρόσφατο παρελθόν και το τραγικό παρόν. Θα προσφέρουμε και θα εξασφαλίσουμε μέλλον στην αθλιότητα που λέγεται αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και η οποία δεν είναι δημοκρατία.
Η ιδέα πως μπορεί κάποιος να αντιπροσωπεύσει κάποιον άλλον θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν ύβρις και προσβολή.
Ίσως, αυτό να μην μπορεί να έχει εφαρμογή σε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι εσκεμμένα δεν έχουν την ίδια παιδεία, τις ίδιες γνώσεις και τις ίδιες δυνατότητες και ικανότητες. Βάση του ωραίου ανθρώπου και των συστημάτων αυτοκυβέρνησης, είναι η παιδεία. Κι αυτή η προϋπόθεση για ολοκληρωμένη ανάπτυξη δημοκρατίας λείπει, έτσι ώστε να μπορούν οι λίγοι να κυριαρχούν και να επιβάλλονται πάνω στα πλήθη, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια.
Όμως, μπορούν να υπάρξουν «ενδιάμεσες» διαδικασίες, οι οποίες θα διασφαλίζουν την ισότητα και την αποτελεσματικότητα, θα προστατεύουν τη δημοκρατία από ....
την αδυναμία διοίκησης κάποιων και, παράλληλα, θα εμποδίζουν τον πελατειακό εκφυλισμό και την αναπαραγωγή της λογικής των «καταλληλότερων». Αυτά μπορεί να είναι ένα κράμα εκλογής και κλήρωσης, η ανακλητότητα και ο περιορισμός της δυνατότητας επανεκλογής. Αλλά, σίγουρα, θα υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολλοί τρόποι, που δεν μπορεί να σκεφτεί ο γράφων. Είναι, όμως, πρόθυμος να θαυμάσει.
Η «εκλογή αντιπροσώπων» δεν είναι δημοκρατία. Εμπεριέχει το σπέρμα της καταστροφής. Ο ρομαντισμός της αρχής, σύντομα θα υποκατασταθεί από τη βουλιμία κάποιων λίγων, που θα επωφεληθούν, έχοντας περισσότερες «ικανότητες» και θρασύτερο χαρακτήρα, πιθανά κενό περιεχομένου. Είναι θέμα χρόνου η επανάληψη της διακυβέρνησης των μετρίων και των εξωνημένων. Είναι κάτι που το έχουμε ξαναζήσει. Η ιστορία το έχει ξαναδεί.
Είναι παρόν στις διαδικασίες ίδρυσης ενός κινήματος το αίσθημα ιδιοκτησίας ή συνιδιοκτησίας από αυτούς που έτυχε πρώτοι να μοχθήσουν για να ανάψουν οι πρώτες σπίθες. Είναι εδώ, ανάμεσα μας, η ανάγκη για εξουσία, το δικαίωμα της απόφασης και η επιθυμία για παραγωγή εντολών. Είναι κάπου ανάμεσα μας, είμαι εγώ, με χίλιες δυο δικαιολογίες, η ολιγαρχική αντίληψη, πως ξέρω περισσότερα και δικαιούμαι περισσότερα. Ποτέ δεν θα την ομολογήσουμε, αλλά υπάρχει. Την έχω εγώ.
Με τις σφραγίδες και τη δημοσιότητα, που θα προσφέρει η Σπίθα, εύκολα, φτιάχνεται η νέα "αναγνωρισιμότητα", η επένδυση στη φιλαυτία και το ικανότερο εγώ.
Κι όλα αυτά, μαζί, βοηθιούνται από την αδράνεια των πολλών. Από την λογική των πολλών που λέει "εγώ συμφωνώ, αλλά σε εξουσιοδοτώ να μιλάς για μένα". Η ολιγαρχική αντίληψη μέσα στα μεγάλα κινήματα ενισχύεται, και από τη λογική των πολλών και ωραίων ανθρώπων, που απέχουν και δηλώνουν αδιάφοροι, εν ονόματι μιας κάποιας σοβαρής διαφωνίας ή μιας σπουδαίας και τελείας "καθαρότητας". Είναι η "καθαρότητα", που δε θέλει να λερωθεί, από το συγχρωτισμό με τους πολλούς ανθρώπους. Είναι η τέλεια και ωραία "ιδεολογία", που στο όνομα της "καθαρότητας", στην πράξη, υπηρετεί τη διαίρεση και τη διαιώνιση του σημερινού ολιγαρχικού πολιτεύματος. Είναι ο κομμουνιστής, που δεν θέλει να "μπλέξει" με τον εθνικιστή, ο αριστερός με το δεξιό, ο πούρος φιλελεύθερος με τον λιγότερο πούρο, ο χριστιανός με τον άθεο, ο άνθρωπος με τον άλλο άνθρωπο. H ολιγαρχική αντίληψη και τα ολιγαρχικά καθεστώτα στηρίζονται από τις "καθαρότητες" που δεν αγαπούν τη δημοκρατία, ό,τι κι αν λέν στα λόγια. Οι "καθαρότητες", οι "αυθεντίες", που βρίζουν την "άλλη αυθεντία" και αντίστροφα. Οι αυθεντίες που φοβούνται τους πολλούς, τον διάλογο και τις αποφάσεις της εκκλησίας των πολιτών. Kι όλα αυτά, τώρα. Που έχουμε κατοχή. Τα πάντα στην υπηρεσία της ...μη συνάντησης μας.
Η βάση της δημοκρατίας, χωρίς κανένα επίθετο, είναι η ελευθερία, η ισότητα, η ομοιότητα, ο πολίτης. Κυρίως ο πολίτης, ο άνθρωπος. Συνεκτικός κρίκος μιας κοινωνίας σε δημιουργική δράση, είναι ο έμπρακτος αλληλοσεβασμός, η αγάπη, η φιλία, η αδελφότητα, ο βαθύς ανθρώπινος δεσμός, η σχέση, ο έρωτας.
«Κάθε δημοκρατία αποβλέπει στην ελευθερία. Το πρώτο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι «το εν μέρει άρχεσθαι και άρχειν», η εναλλαγή των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων, η εκ περιτροπής άσκηση της κυβέρνησης (και όχι της εξουσίας)».
Στη δημοκρατία θεωρείται δίκαιο να αναγνωρίζεται ότι κάθε πολίτης πρέπει να έχει ίσο μερίδιο, και άρα ισότητα να ορίζεται με βάση τον αριθμό των πολιτών και όχι με βάση την κοινωνική του αξία ή θέση.
Η ελευθερία του άρχειν και άρχεσθαι δεν ταυτίζεται με την ελευθερία που προσφέρει η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και είναι ο πρώτος όρος για ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και το κίνημα που θέλει να γίνει Σπίθα και φωτιά, απελευθερωτική δεν ξεκινά καλά. Εμπεριέχει την καταστροφή και την αναπαραγωγή του συστήματος της καταστροφής. Πολύπλοκοι τρόποι εξασφαλίζουν δύναμη σε κάποιους σε βάρος άλλων. Το χρήμα, η κατοχή ΜΜΕ, η ρητορική δεινότητα, το δικό μου πιθανά ωραίο γράφειν, σε συνδυασμό με λάθος παιδεία και λάθος αξίες, εξασφαλίζουν «αναγνωρισιμότητα» και δίνουν πλεονέκτημα σε κάποιους να είναι περισσότερο θαυμαστοί και πιο ίσοι.
Ο δεύτερος όρος για ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι πως η ελευθερία έχει κι ένα ακόμα χαρακτηριστικό: να ζει ο καθένας όπως θέλει.Από αυτή την απαίτηση προκύπτει η ιδέα να μην είναι κανένας κυβερνώμενος, και από κανέναν απολύτως, ειδεμή, αν δηλαδή αυτό δεν είναι δυνατό, μόνο εκ περιτροπής. «εντεύθεν δ’ ελήλυθε το μη άρχεσθαι, μάλιστα μεν υπό μηδενός, ει δε μη, κατά μέρος». Κι έτσι, από την ελευθερία περνάμε στην ισότητα.
Αν θέλουμε να αρνηθούμε την ολιγαρχική αθλιότητα που σήμερα ζούμε, πρέπει να την αλλάξουμε και όχι να την αναπαράγουμε και να αντικαταστήσουμε μόνο τα πρόσωπα. Η αντιπροσωπευτική και κομματική «δημοκρατία» εμπεριέχει το σπέρμα της ολιγαρχίας, του καταλληλότερου, του ικανότερου.
Μια κοινωνία χωρίς κυβέρνηση, χωρίς ρητή εξουσία είναι αδιανόητη. Στο ατομικό πεδίο η αυτοκυβέρνηση είναι απόλυτη. Στην περίπτωση κατά την οποία αυτό δεν είναι δυνατό, δηλαδή στο κοινωνικό πεδίο, η λύση που μένει, για να μην είναι κάποιος πάντα κυβερνώμενος και κάποιος άλλος πάντα κυβερνών, είναι η εναλλάξ άσκηση της κυβέρνησης.
Ο κάθε πολίτης κυβερνάται από όλους αλλά και όλοι κυβερνώνται εκ περιτροπής από κάθε πολίτη. Οι κυβερνώντες ορίζονται με κλήρωση, ή όλοι ή αυτοί των οποίων τα καθήκοντα δεν απαιτούν ειδική εμπειρία και γνώση. Για την ανάδειξη των κυβερνώντων δεν επιβάλλεται καμία οικονομική εισφορά ή είναι πολύ μικρή. Όλες οι κυβερνητικές ευθύνες, πλην των στρατιωτικών, δεν αναλαμβάνονται για δεύτερη φορά από τον ίδιο άνθρωπο ή όσες αναλαμβάνονται είναι λίγες και για λίγες φορές. Οι θητείες των κυβερνώντων είναι ολιγόχρονες ή όλες ή όσες είναι δυνατόν. Όλοι μπορούν να δικάζουν , επιλεγόμενοι μεταξύ όλων, και για όλες τις υποθέσεις ή για τις περισσότερες και τις σπουδαιότερες. Και τέλος:
«Η συνέλευση του λαού είναι κυρίαρχη σε όλους τους τομείς ή στους πιο σημαντικούς. Καμία δημόσια αρχή δεν είναι κυρίαρχη σε σχέση με κάποια άλλη, παρά σε λίγες περιπτώσεις. Η πιο δημοκρατική δημόσια αρχή είναι η βουλή» (Προφανώς άλλη από τη «βουλή των ελλήνων»).
Πολίτης είναι αυτός που συμμετέχει σε μια εξουσία, και αυτός που είναι ικανός να κυβερνά αλλά και να κυβερνάται.
Αν τίθεται θέμα συζήτησης και αέναης θέσμισης, τροποποίησης και αυτοθέσμισης, για τα μεγάλα κοινωνικά σύνολα και τις μεγάλες συλλογικότητες, δεν τίθεται κανένα θέμα «αντιπροσώπευσης» στα μικρά σύνολα του μεγάλου κινήματος που λέγεται Σπίθα:
Κληρωτοί αντιπρόσωποι, που υλοποιούν απλά προϋπάρχουσες αποφάσεις, εκ περιτροπής και εναλλασσόμενη εκπροσώπηση και κυρίως συμμετοχή όλων. Αυτοκυβέρνηση, αυτοδιαχείριση.
Η «εκλογή» εμπεριέχει την αναπαραγωγή του άθλιου ολιγαρχικού σήμερα, οδηγεί στον εκφυλισμό, τη συρρίκνωση και τη διαιώνιση της ολιγαρχικής διακυβέρνησης των κοινωνιών.
Όλα τα παραπάνω, αντλήθηκαν από τη γραμματεία που μας άφησε η ατελής, αλλά μεγαλειώδης διαδικασία 500 χρόνων δημοκρατικής αυτοθέσμισης. Από τους «θεσμοθέτες» και τον Δράκοντα, από το Σόλωνα και τον Περικλή, ως την κατάλυση της δημοκρατίας από τις μεγάλες αυτοκρατορίες, μια γωνιά της γης ζούσε το ολοδικό της τρόπο δημιουργίας. Η πρώτη, η μοναδική, η ανερμήνευτη εμφάνιση της έννοιας της δημοκρατίας. Μεγαλειώδης και ατελής.
Γιατί στην Ελλάδα και όχι κάπου αλλού στον κόσμο συνέβησαν όλα τα θαυμαστά; Ποιο το «μυστικό», η αιτία, η ομορφιά, η δύναμη; Σκέψη τόλεγαν. Ελεύθερη, αέναη κίνηση ανεμόεσσας σκέψης που παρατηρούσε τα γύρω της, με το άσβεστο πάθος του «θαυμάζειν». Αυτή είναι η δημιουργός αιτία της άσβεστης ως τα σήμερα πνευματικής ομορφιάς και δημιουργικής φλόγας. Αυτή πρέπει να είναι η δημιουργός του μέλλοντος μας και όχι τα αναμασήματα μιας πολιτικής, που έχει για ορισμό «το μίζερο εφικτό» και όχι την ανθρώπινη δυνατότητα. Μπορούμε.
Η Σπίθα, εμείς, η Ελλάδα, οι άνθρωποι, ο πλανήτης, δεν έχουμε ανάγκη τους μοντέρνους –ισμούς που αναπαράγουν την ολιγαρχία. Βιώνουμε 322 χρόνια αναπαραγωγής, σε πολλές παραλλαγές, αυτού που λέγεται «αντιπροσωπευτικότητα», το οποίο είναι ένα από τα πολλά ονόματα της ολιγαρχίας.
Τόσο μακρινή και τόσο κοντινή, η σκέψη, που συμπτωματικά ήταν ελληνική έδωσε την πρώτη ύλη, για όσα έγραψα. Είναι ιδέες και σκέψεις, πράξεις ως σπέρμα και όχι προς αντιγραφή. Και, σίγουρα, δεν είναι "ιδεολογία": Ένα ακόμα κουτάκι, ένα ακόμα καλούπι, μια φυλακή της ελεύθερης σκέψης.
Με βοήθησαν ο Αριστοτέλης και ο φίλος μου Νίκος Ηλιόπουλος.
Ευχαριστώ, που με διαβάσατε.
Γράφουμε ιστορία.
Γιάννης Κων. Κρούσος
ΥΓ. Δεν μπορώ να αντιπροσωπεύσω ούτε τον εαυτό μου. Όλο το σκάει. Δραπέτης φυλακών, αενάως καταζητούμενος. Άντε να τον μαζέψεις, να τον συμμορφώσεις και να τον εκπροσωπήσεις. Πόσο μάλλον χιλιάδες άλλους , πιο όμορφους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά. Κλήρωση ή θάνατος του ονείρου, πάνω στη γέννα.
Από...... Ithacanet
Αν αναζητάμε τρόπους, ιδέες και σκέψεις, στο πρόσφατο παρελθόν ή και στο παρόν, προσπαθώντας να διασφαλίσουμε τη δημοκρατικότητα ενός νεογέννητου και λαογέννητου κινήματος, το μόνο που θα γίνει είναι να αναπαράγουμε το πρόσφατο παρελθόν και το τραγικό παρόν. Θα προσφέρουμε και θα εξασφαλίσουμε μέλλον στην αθλιότητα που λέγεται αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και η οποία δεν είναι δημοκρατία.
Η ιδέα πως μπορεί κάποιος να αντιπροσωπεύσει κάποιον άλλον θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν ύβρις και προσβολή.
Ίσως, αυτό να μην μπορεί να έχει εφαρμογή σε μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι εσκεμμένα δεν έχουν την ίδια παιδεία, τις ίδιες γνώσεις και τις ίδιες δυνατότητες και ικανότητες. Βάση του ωραίου ανθρώπου και των συστημάτων αυτοκυβέρνησης, είναι η παιδεία. Κι αυτή η προϋπόθεση για ολοκληρωμένη ανάπτυξη δημοκρατίας λείπει, έτσι ώστε να μπορούν οι λίγοι να κυριαρχούν και να επιβάλλονται πάνω στα πλήθη, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια.
Όμως, μπορούν να υπάρξουν «ενδιάμεσες» διαδικασίες, οι οποίες θα διασφαλίζουν την ισότητα και την αποτελεσματικότητα, θα προστατεύουν τη δημοκρατία από ....
την αδυναμία διοίκησης κάποιων και, παράλληλα, θα εμποδίζουν τον πελατειακό εκφυλισμό και την αναπαραγωγή της λογικής των «καταλληλότερων». Αυτά μπορεί να είναι ένα κράμα εκλογής και κλήρωσης, η ανακλητότητα και ο περιορισμός της δυνατότητας επανεκλογής. Αλλά, σίγουρα, θα υπάρχουν και κάποιοι άλλοι πολλοί τρόποι, που δεν μπορεί να σκεφτεί ο γράφων. Είναι, όμως, πρόθυμος να θαυμάσει.
Η «εκλογή αντιπροσώπων» δεν είναι δημοκρατία. Εμπεριέχει το σπέρμα της καταστροφής. Ο ρομαντισμός της αρχής, σύντομα θα υποκατασταθεί από τη βουλιμία κάποιων λίγων, που θα επωφεληθούν, έχοντας περισσότερες «ικανότητες» και θρασύτερο χαρακτήρα, πιθανά κενό περιεχομένου. Είναι θέμα χρόνου η επανάληψη της διακυβέρνησης των μετρίων και των εξωνημένων. Είναι κάτι που το έχουμε ξαναζήσει. Η ιστορία το έχει ξαναδεί.
Είναι παρόν στις διαδικασίες ίδρυσης ενός κινήματος το αίσθημα ιδιοκτησίας ή συνιδιοκτησίας από αυτούς που έτυχε πρώτοι να μοχθήσουν για να ανάψουν οι πρώτες σπίθες. Είναι εδώ, ανάμεσα μας, η ανάγκη για εξουσία, το δικαίωμα της απόφασης και η επιθυμία για παραγωγή εντολών. Είναι κάπου ανάμεσα μας, είμαι εγώ, με χίλιες δυο δικαιολογίες, η ολιγαρχική αντίληψη, πως ξέρω περισσότερα και δικαιούμαι περισσότερα. Ποτέ δεν θα την ομολογήσουμε, αλλά υπάρχει. Την έχω εγώ.
Με τις σφραγίδες και τη δημοσιότητα, που θα προσφέρει η Σπίθα, εύκολα, φτιάχνεται η νέα "αναγνωρισιμότητα", η επένδυση στη φιλαυτία και το ικανότερο εγώ.
Κι όλα αυτά, μαζί, βοηθιούνται από την αδράνεια των πολλών. Από την λογική των πολλών που λέει "εγώ συμφωνώ, αλλά σε εξουσιοδοτώ να μιλάς για μένα". Η ολιγαρχική αντίληψη μέσα στα μεγάλα κινήματα ενισχύεται, και από τη λογική των πολλών και ωραίων ανθρώπων, που απέχουν και δηλώνουν αδιάφοροι, εν ονόματι μιας κάποιας σοβαρής διαφωνίας ή μιας σπουδαίας και τελείας "καθαρότητας". Είναι η "καθαρότητα", που δε θέλει να λερωθεί, από το συγχρωτισμό με τους πολλούς ανθρώπους. Είναι η τέλεια και ωραία "ιδεολογία", που στο όνομα της "καθαρότητας", στην πράξη, υπηρετεί τη διαίρεση και τη διαιώνιση του σημερινού ολιγαρχικού πολιτεύματος. Είναι ο κομμουνιστής, που δεν θέλει να "μπλέξει" με τον εθνικιστή, ο αριστερός με το δεξιό, ο πούρος φιλελεύθερος με τον λιγότερο πούρο, ο χριστιανός με τον άθεο, ο άνθρωπος με τον άλλο άνθρωπο. H ολιγαρχική αντίληψη και τα ολιγαρχικά καθεστώτα στηρίζονται από τις "καθαρότητες" που δεν αγαπούν τη δημοκρατία, ό,τι κι αν λέν στα λόγια. Οι "καθαρότητες", οι "αυθεντίες", που βρίζουν την "άλλη αυθεντία" και αντίστροφα. Οι αυθεντίες που φοβούνται τους πολλούς, τον διάλογο και τις αποφάσεις της εκκλησίας των πολιτών. Kι όλα αυτά, τώρα. Που έχουμε κατοχή. Τα πάντα στην υπηρεσία της ...μη συνάντησης μας.
Η βάση της δημοκρατίας, χωρίς κανένα επίθετο, είναι η ελευθερία, η ισότητα, η ομοιότητα, ο πολίτης. Κυρίως ο πολίτης, ο άνθρωπος. Συνεκτικός κρίκος μιας κοινωνίας σε δημιουργική δράση, είναι ο έμπρακτος αλληλοσεβασμός, η αγάπη, η φιλία, η αδελφότητα, ο βαθύς ανθρώπινος δεσμός, η σχέση, ο έρωτας.
«Κάθε δημοκρατία αποβλέπει στην ελευθερία. Το πρώτο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι «το εν μέρει άρχεσθαι και άρχειν», η εναλλαγή των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων, η εκ περιτροπής άσκηση της κυβέρνησης (και όχι της εξουσίας)».
Στη δημοκρατία θεωρείται δίκαιο να αναγνωρίζεται ότι κάθε πολίτης πρέπει να έχει ίσο μερίδιο, και άρα ισότητα να ορίζεται με βάση τον αριθμό των πολιτών και όχι με βάση την κοινωνική του αξία ή θέση.
Η ελευθερία του άρχειν και άρχεσθαι δεν ταυτίζεται με την ελευθερία που προσφέρει η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» και είναι ο πρώτος όρος για ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και το κίνημα που θέλει να γίνει Σπίθα και φωτιά, απελευθερωτική δεν ξεκινά καλά. Εμπεριέχει την καταστροφή και την αναπαραγωγή του συστήματος της καταστροφής. Πολύπλοκοι τρόποι εξασφαλίζουν δύναμη σε κάποιους σε βάρος άλλων. Το χρήμα, η κατοχή ΜΜΕ, η ρητορική δεινότητα, το δικό μου πιθανά ωραίο γράφειν, σε συνδυασμό με λάθος παιδεία και λάθος αξίες, εξασφαλίζουν «αναγνωρισιμότητα» και δίνουν πλεονέκτημα σε κάποιους να είναι περισσότερο θαυμαστοί και πιο ίσοι.
Ο δεύτερος όρος για ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι πως η ελευθερία έχει κι ένα ακόμα χαρακτηριστικό: να ζει ο καθένας όπως θέλει.Από αυτή την απαίτηση προκύπτει η ιδέα να μην είναι κανένας κυβερνώμενος, και από κανέναν απολύτως, ειδεμή, αν δηλαδή αυτό δεν είναι δυνατό, μόνο εκ περιτροπής. «εντεύθεν δ’ ελήλυθε το μη άρχεσθαι, μάλιστα μεν υπό μηδενός, ει δε μη, κατά μέρος». Κι έτσι, από την ελευθερία περνάμε στην ισότητα.
Αν θέλουμε να αρνηθούμε την ολιγαρχική αθλιότητα που σήμερα ζούμε, πρέπει να την αλλάξουμε και όχι να την αναπαράγουμε και να αντικαταστήσουμε μόνο τα πρόσωπα. Η αντιπροσωπευτική και κομματική «δημοκρατία» εμπεριέχει το σπέρμα της ολιγαρχίας, του καταλληλότερου, του ικανότερου.
Μια κοινωνία χωρίς κυβέρνηση, χωρίς ρητή εξουσία είναι αδιανόητη. Στο ατομικό πεδίο η αυτοκυβέρνηση είναι απόλυτη. Στην περίπτωση κατά την οποία αυτό δεν είναι δυνατό, δηλαδή στο κοινωνικό πεδίο, η λύση που μένει, για να μην είναι κάποιος πάντα κυβερνώμενος και κάποιος άλλος πάντα κυβερνών, είναι η εναλλάξ άσκηση της κυβέρνησης.
Ο κάθε πολίτης κυβερνάται από όλους αλλά και όλοι κυβερνώνται εκ περιτροπής από κάθε πολίτη. Οι κυβερνώντες ορίζονται με κλήρωση, ή όλοι ή αυτοί των οποίων τα καθήκοντα δεν απαιτούν ειδική εμπειρία και γνώση. Για την ανάδειξη των κυβερνώντων δεν επιβάλλεται καμία οικονομική εισφορά ή είναι πολύ μικρή. Όλες οι κυβερνητικές ευθύνες, πλην των στρατιωτικών, δεν αναλαμβάνονται για δεύτερη φορά από τον ίδιο άνθρωπο ή όσες αναλαμβάνονται είναι λίγες και για λίγες φορές. Οι θητείες των κυβερνώντων είναι ολιγόχρονες ή όλες ή όσες είναι δυνατόν. Όλοι μπορούν να δικάζουν , επιλεγόμενοι μεταξύ όλων, και για όλες τις υποθέσεις ή για τις περισσότερες και τις σπουδαιότερες. Και τέλος:
«Η συνέλευση του λαού είναι κυρίαρχη σε όλους τους τομείς ή στους πιο σημαντικούς. Καμία δημόσια αρχή δεν είναι κυρίαρχη σε σχέση με κάποια άλλη, παρά σε λίγες περιπτώσεις. Η πιο δημοκρατική δημόσια αρχή είναι η βουλή» (Προφανώς άλλη από τη «βουλή των ελλήνων»).
Πολίτης είναι αυτός που συμμετέχει σε μια εξουσία, και αυτός που είναι ικανός να κυβερνά αλλά και να κυβερνάται.
Αν τίθεται θέμα συζήτησης και αέναης θέσμισης, τροποποίησης και αυτοθέσμισης, για τα μεγάλα κοινωνικά σύνολα και τις μεγάλες συλλογικότητες, δεν τίθεται κανένα θέμα «αντιπροσώπευσης» στα μικρά σύνολα του μεγάλου κινήματος που λέγεται Σπίθα:
Κληρωτοί αντιπρόσωποι, που υλοποιούν απλά προϋπάρχουσες αποφάσεις, εκ περιτροπής και εναλλασσόμενη εκπροσώπηση και κυρίως συμμετοχή όλων. Αυτοκυβέρνηση, αυτοδιαχείριση.
Η «εκλογή» εμπεριέχει την αναπαραγωγή του άθλιου ολιγαρχικού σήμερα, οδηγεί στον εκφυλισμό, τη συρρίκνωση και τη διαιώνιση της ολιγαρχικής διακυβέρνησης των κοινωνιών.
Όλα τα παραπάνω, αντλήθηκαν από τη γραμματεία που μας άφησε η ατελής, αλλά μεγαλειώδης διαδικασία 500 χρόνων δημοκρατικής αυτοθέσμισης. Από τους «θεσμοθέτες» και τον Δράκοντα, από το Σόλωνα και τον Περικλή, ως την κατάλυση της δημοκρατίας από τις μεγάλες αυτοκρατορίες, μια γωνιά της γης ζούσε το ολοδικό της τρόπο δημιουργίας. Η πρώτη, η μοναδική, η ανερμήνευτη εμφάνιση της έννοιας της δημοκρατίας. Μεγαλειώδης και ατελής.
Γιατί στην Ελλάδα και όχι κάπου αλλού στον κόσμο συνέβησαν όλα τα θαυμαστά; Ποιο το «μυστικό», η αιτία, η ομορφιά, η δύναμη; Σκέψη τόλεγαν. Ελεύθερη, αέναη κίνηση ανεμόεσσας σκέψης που παρατηρούσε τα γύρω της, με το άσβεστο πάθος του «θαυμάζειν». Αυτή είναι η δημιουργός αιτία της άσβεστης ως τα σήμερα πνευματικής ομορφιάς και δημιουργικής φλόγας. Αυτή πρέπει να είναι η δημιουργός του μέλλοντος μας και όχι τα αναμασήματα μιας πολιτικής, που έχει για ορισμό «το μίζερο εφικτό» και όχι την ανθρώπινη δυνατότητα. Μπορούμε.
Η Σπίθα, εμείς, η Ελλάδα, οι άνθρωποι, ο πλανήτης, δεν έχουμε ανάγκη τους μοντέρνους –ισμούς που αναπαράγουν την ολιγαρχία. Βιώνουμε 322 χρόνια αναπαραγωγής, σε πολλές παραλλαγές, αυτού που λέγεται «αντιπροσωπευτικότητα», το οποίο είναι ένα από τα πολλά ονόματα της ολιγαρχίας.
Τόσο μακρινή και τόσο κοντινή, η σκέψη, που συμπτωματικά ήταν ελληνική έδωσε την πρώτη ύλη, για όσα έγραψα. Είναι ιδέες και σκέψεις, πράξεις ως σπέρμα και όχι προς αντιγραφή. Και, σίγουρα, δεν είναι "ιδεολογία": Ένα ακόμα κουτάκι, ένα ακόμα καλούπι, μια φυλακή της ελεύθερης σκέψης.
Με βοήθησαν ο Αριστοτέλης και ο φίλος μου Νίκος Ηλιόπουλος.
Ευχαριστώ, που με διαβάσατε.
Γράφουμε ιστορία.
Γιάννης Κων. Κρούσος
ΥΓ. Δεν μπορώ να αντιπροσωπεύσω ούτε τον εαυτό μου. Όλο το σκάει. Δραπέτης φυλακών, αενάως καταζητούμενος. Άντε να τον μαζέψεις, να τον συμμορφώσεις και να τον εκπροσωπήσεις. Πόσο μάλλον χιλιάδες άλλους , πιο όμορφους ανθρώπους και κυρίως τα παιδιά. Κλήρωση ή θάνατος του ονείρου, πάνω στη γέννα.
Από...... Ithacanet
Βασίλειος Μαρκεζίνης: Κατρακυλάμε συνεχώς στα εθνικά θέματα
Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Κατά τον Βασίλειο Μαρκεζίνη η προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να ξηλωθεί.
Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ο γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του, περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα, υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα...
ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη
Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;
Σε τέσσερα επιχειρήματα.
Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!
Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες - πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.
Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.
Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!
Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;
Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.
Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!
Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.
Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.
Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης ?και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία? όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.
Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.
Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.
Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».
Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.
Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!
Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;
Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.
Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς - το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.
Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο
Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;
Οχι, για δύο λόγους.
Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».
Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;
Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.
Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.
Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ' επανάληψη παρερμήνευσαν!
Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.
Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;
Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.
Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.
Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.
Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.
Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.
Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.
Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.
Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.
Έθνος
Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ο γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του, περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα, υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα...
ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη
Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;
Σε τέσσερα επιχειρήματα.
Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!
Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες - πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.
Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.
Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!
Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;
Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.
Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!
Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.
Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.
Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης ?και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία? όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.
Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.
Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.
Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».
Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.
Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!
Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;
Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.
Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς - το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.
Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο
Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;
Οχι, για δύο λόγους.
Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».
Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;
Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.
Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.
Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ' επανάληψη παρερμήνευσαν!
Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.
Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;
Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.
Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.
Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.
Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.
Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.
Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.
Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.
Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.
Έθνος
Λάρυμνα και ΛΑΡΚΟ: μαύρη μαυρίλα πλάκωσε…
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Το εργοστάσιο μεταλλουργίας της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. Μαύρη σκουριά καλύπτει τα πάντα. Μαύρη γη, μαύρος αέρας, μαύρη θάλασσα, μαύρες παραλίες. Κι όμως κάποιοι ψαρεύουν ενώ στον διπλανό κολπίσκο έχει ιχθυοκαλλιέργειες
Το βίντεο που ακολουθεί, αδιάψευστος μάρτυρας
Από ....lamianews
Το εργοστάσιο μεταλλουργίας της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. Μαύρη σκουριά καλύπτει τα πάντα. Μαύρη γη, μαύρος αέρας, μαύρη θάλασσα, μαύρες παραλίες. Κι όμως κάποιοι ψαρεύουν ενώ στον διπλανό κολπίσκο έχει ιχθυοκαλλιέργειες
Το βίντεο που ακολουθεί, αδιάψευστος μάρτυρας
Από ....lamianews
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Πώς καθάρισαν με τα σκουπίδια Έρευνα σε τέσσερις χώρες της Ευρώπης
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ
«Μα, επιτέλους, πρέπει κάπου να πάνε!». «Ναι, αλλά όχι εδώ». Επί χρόνια προσδοκούμε να εξαφανίσουμε τους τόνους των σκουπιδιών που παράγουμε. Και επί χρόνια επιχειρούμε να διώξουμε τις εκατοντάδες ανά την επικράτεια χωματερές όσο μακρύτερα γίνεται.
Οι ποσότητες των αποβλήτων μας πολλαπλασιάστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, όταν οι αλλαγές στις καταναλωτικές μας συνήθειες αποδείχτηκαν ευθέως ανάλογες με τον... όγκο των απορριμμάτων που εναποθέταμε καθημερινά στους κάδους μας.
Η ποσότητα των παραγόμενων σκουπιδιών σε συνάρτηση με... τις εξαγγελίες για δημιουργία νέων χωματερών και τις αντιδράσεις των κατοίκων φέρνει στην επιφάνεια το μόνιμο πρόβλημα της χώρας μας: την αδυναμία διαχείρισης των απορριμμάτων της.
Οπως φαίνεται από την έρευνα που έκανε η «Ε» στα συστήματα αποκομιδής και διαχείρισης των απορριμμάτων τεσσάρων χωρών της Ευρώπης -Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Δανία- το ζήτημα «σκουπίδια» τείνει να μην απασχολεί κανέναν. Κυρίως διότι σ' αυτές τις χώρες, όπως και σε άλλες, λιγότερο εύρωστες οικονομικά, δεν μιλάμε πια για διαχείριση «απορριμμάτων», αλλά «υπολειμμάτων», μιας και η ανακύκλωση και η επαναχρησιμοποίηση των υλικών γίνεται συνειδητά από τους ίδιους τους πολίτες.
Ετσι, ενώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ερίζουμε για το πού θα δημιουργηθεί η νέα χωματερή, σε άλλες χώρες όχι μόνο εξελίσσουν τους ήδη προηγμένους χώρους διαχείρισης των υπολειμμάτων τους, αλλά επιδιώκουν να βγάλουν και... κέρδος από τα απομεινάρια των σκουπιδιών τους, μετατρέποντάς τα σε θερμότητα και βιοενέργεια.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Τα πάντα ανακυκλώνονται
Στη Γερμανία τα πάντα ανακυκλώνονται και επαναχρησιμοποιούνται. Σε κάθε σπίτι ή διαμέρισμα στις πόλεις και τα χωριά της Γερμανίας υπάρχουν ειδικά κιβώτια για τα απορρίμματα, τα οποία είναι προσβάσιμα μόνον από τους ενοίκους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις κλειδώνουν για να μην υπάρχουν διαρροές. Υπάρχουν, μάλιστα, διάφοροι τύποι κάδων ανακύκλωσης με διαφορετικά χρώματα (κίτρινος για τα υλικά συσκευασίας, πράσινος για τα χαρτιά, καφέ για τα οργανικά απορρίμματα, γκρι για όλα όσα δεν ανακυκλώνονται κ.λπ.), με αποτέλεσμα η διαλογή να γίνεται στην «πηγή», από τον ίδιο τον πολίτη, και να εξασφαλίζεται το μειωμένο κόστος. Η ανακύκλωση συσκευασιών ξεπερνάει το 50%, με το ποσοστό αυτό να αυξάνει διαρκώς, μιας και οι παραβάτες έρχονται συχνά αντιμέτωποι με πολύ υψηλά πρόστιμα.
Από τον Ιούνιο του 2005 έχουν καταργηθεί, ουσιαστικά, οι 55.000 παραδοσιακές χωματερές που λειτουργούσαν σ' όλη την επικράτεια και έχουν αντικατασταθεί με μερικά από τα πλέον προηγμένα συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων στον κόσμο, που δέχονται μόνον ό,τι έχει απομείνει από τα απορρίμματα που έχουν -υποχρεωτικά- ανακυκλωθεί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1% των οικιακών απορριμμάτων καταλήγει σε ΧΥΤΑ, ενώ ανακυκλώνεται σχεδόν το 100% των μπαταριών και των λιπαντικών αυτοκινήτων.
Στόχος της Γερμανίας είναι το 2020 όλες οι χωματερές να αποτελούν παρελθόν και να αξιοποιεί το 100% των απορριμμάτων της, μέσα από τη δημιουργία νέων αποτεφρωτήρων, εργοστασίων βιολογικής και μηχανικής επεξεργασίας απορριμμάτων και εγκαταστάσεις κομποστοποίησης οργανικών απορριμμάτων.
ΔΑΝΙΑ
Ζεσταίνονται με αποτέφρωση
Η Δανία φαίνεται πως έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα όσον αφορά τη διαχείριση των σκουπιδιών της. Τα απορρίμματα σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανακυκλώνονται στα εξειδικευμένα κέντρα, ενώ τα υπόλοιπα σκουπίδια (όσα δεν επιδέχονται περαιτέρω επεξεργασίας) κατευθύνονται προς τα γιγαντιαία εργοστάσια αποτέφρωσης, τα οποία τα μετατρέπουν σε θερμότητα και ηλεκτρισμό, τροφοδοτώντας με ενέργεια δεκάδες περιοχές της χώρας. Σήμερα η Δανία έχει περίπου 30 τέτοιες μονάδες αποτέφρωσης που εξυπηρετούν πάνω από 100 κοινότητες, ενώ σχεδιάζει τη δημιουργία άλλων 10. Η ανάπτυξη αυτών των μονάδων, μάλιστα, έχει περιορίσει το ενεργειακό κόστος και την εξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο, ενώ χάρη σ' αυτές έχει μειωθεί ο αριθμός των χωματερών. Σημειώνεται ότι οι κάτοικοι έχουν υποδεχτεί με χαρά αυτές τις μονάδες αφού είναι πολύ καθαρές και... αυξάνουν την αξία των ακινήτων τους, μιας και ρίχνουν σημαντικά το κόστος θέρμανσης.
Η Δανία συχνά συμμετέχει σε νέα, προηγμένα προγράμματα διαχείρισης των απορριμμάτων. Ο δήμος Μπογκένς, για παράδειγμα, εφάρμοσε πρόσφατα ένα πρόγραμμα βασισμένο στο βάρος των απορριμμάτων κάθε πολίτη, όπου το τέλος αποκομιδής των σκουπιδιών διαμορφώνεται με βάση την ποσότητα των απορριμμάτων.
Σε γενικές γραμμές, σε όλη τη χώρα εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα βασισμένο στο βάρος/όγκο των απορριμμάτων, χρεώνοντας κάθε νοικοκυριό με βάση τη λογική «ο ρυπαίνων πληρώνει». Παράλληλα, δίνονται κίνητρα για ανακύκλωση και μείωση του όγκου των απορριμμάτων και μοιράζονται κάδοι κομποστοποίησης.
ΓΑΛΛΙΑ
Διαχωρισμός με ειδικούς κάδους
Στη Γαλλία εδώ και οχτώ χρόνια έχει ψηφιστεί νόμος που ορίζει ότι οι ΧΥΤΑ της χώρας θα δέχονται μόνον υλικά που δεν μπορούν να τύχουν περαιτέρω επεξεργασίας. Σε κάθε περίπτωση, χώροι υγειονομικής ταφής εξακολουθούν να υπάρχουν, ωστόσο ο όγκος των σκουπιδιών έχει περιοριστεί σημαντικά, μιας και γίνεται ανακύκλωση και διαλογή των απορριμμάτων.
Τα σκουπίδια στη Γαλλία τυγχάνουν επεξεργασίας σε ειδικές μονάδες αποτέφρωσης, προκειμένου να παράγουν βιοαέριο και θέρμανση. Από το 2006, μάλιστα, οι Γάλλοι κατάφεραν να παράξουν μέσω της καύσης των σκουπιδιών τους σε αποτεφρωτήρες αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσουν ένα εκατομμύριο σπίτια με ηλεκτρισμό και 600.000 με θέρμανση. Το 2004 τα περίπου 130 γαλλικά εργοστάσια αποτέφρωσης αξιοποιούσαν το 95% των αποτεφρωμένων αποβλήτων υπό μορφή ενέργειας.
Η υπηρεσία καθαριότητας στις πόλεις και την επαρχία της Γαλλίας είναι δημοτική και το περίπου 70% των αστικών απορριμμάτων περνάνε από ειδική επεξεργασία προκειμένου να ανακυκλωθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν. Στο Παρίσι τα σκουπίδια διαχωρίζονται μέσα σε ειδικούς κάδους διαφορετικών χρωμάτων και τα αντίστοιχα φορτηγά τούς περισυλλέγουν δύο φορές την εβδομάδα. Το κόστος αποκομιδής και μεταφοράς καλύπτεται από τους ίδιους του κατοίκους της πόλης, μέσω του λεγόμενου «taxe d'habitation» -αντίστοιχου των δικών μας δημοτικών τελών.
Συνεπείς στις επιταγές της Ε.Ε. για την εκπομπή βλαβερών αερίων κάποιες επαρχιακές πόλεις της Γαλλίας επιστράτευσαν αμαξάκια με... άλογα για την αποκομιδή των σκουπιδιών, με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Υψηλά τέλη καθαριότητας
Παρ' ότι η Αγγλία δεν βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες που προπορεύονται στον τομέα της σωστής διαχείρισης των απορριμμάτων τους, ωστόσο ένα σημαντικό ποσοστό των οικιακών σκουπιδιών ανακυκλώνεται, μειώνοντας σημαντικά τον όγκο που καταλήγει στη χωματερή.
Το 20-30% των οικιακών απορριμμάτων της χώρας ανακυκλώνεται ή επαναχρησιμοποιείται, ενώ στόχος είναι αυτό το ποσοστό ν' αυξηθεί περαιτέρω μέχρι το 2015. Στις μονοκατοικίες περιμετρικά του κέντρου του Λονδίνου οι ιδιοκτήτες συλλέγουν τα σκουπίδια σε πλαστικές σακούλες στο σπίτι ή στην «πίσω αυλή» και τα βγάζουν στην εξώπορτα την ημέρα που πρόκειται να περάσει η υπηρεσία αποκομιδής του δήμου (Waste Collection Authority). Για τις πολυκατοικίες του κέντρου υπάρχουν ειδικοί κάδοι στην εξώπορτα κάθε κτηρίου. Κάθε κάτοικος πληρώνει (υψηλά) δημοτικά τέλη για την υπηρεσία καθαριότητας, τα οποία υπολογίζονται με βάση την περιοχή κατοικίας και τα τετραγωνικά του σπιτιού.
Παρ' ότι μέχρι πρόσφατα η Αγγλία ήταν αρκετά πίσω στο θέμα της ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης των απορριμμάτων, σήμερα περίπου το 40% των σπιτιών με κήπο επεξεργάζεται τα οργανικά απορρίμματά του με τη μέθοδο της κομποστοποίησης. Ειδικοί κάδοι γι' αυτό τον σκοπό παραχωρούνται από τους ίδιους τους δήμους στους ενδιαφερόμενους. Βέβαια, ακόμα και στην Αγγλία ένα μεγάλο μέρος των σκουπιδιών καταλήγει σε χωματερές -μέχρι το 2005 το 67% των απορριμμάτων απλώς κατέληγε να θάβεται. Σε ό,τι αφορά την καύση των απορριμμάτων, δεν είναι διαδικασία ιδιαίτερα διαδεδομένη: μόλις το 8-10% του συνόλου των σκουπιδιών καταλήγει στις ειδικές μονάδες αποτέφρωσης
εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Της ΚΑΤΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ
«Μα, επιτέλους, πρέπει κάπου να πάνε!». «Ναι, αλλά όχι εδώ». Επί χρόνια προσδοκούμε να εξαφανίσουμε τους τόνους των σκουπιδιών που παράγουμε. Και επί χρόνια επιχειρούμε να διώξουμε τις εκατοντάδες ανά την επικράτεια χωματερές όσο μακρύτερα γίνεται.
Οι ποσότητες των αποβλήτων μας πολλαπλασιάστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, όταν οι αλλαγές στις καταναλωτικές μας συνήθειες αποδείχτηκαν ευθέως ανάλογες με τον... όγκο των απορριμμάτων που εναποθέταμε καθημερινά στους κάδους μας.
Η ποσότητα των παραγόμενων σκουπιδιών σε συνάρτηση με... τις εξαγγελίες για δημιουργία νέων χωματερών και τις αντιδράσεις των κατοίκων φέρνει στην επιφάνεια το μόνιμο πρόβλημα της χώρας μας: την αδυναμία διαχείρισης των απορριμμάτων της.
Οπως φαίνεται από την έρευνα που έκανε η «Ε» στα συστήματα αποκομιδής και διαχείρισης των απορριμμάτων τεσσάρων χωρών της Ευρώπης -Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Δανία- το ζήτημα «σκουπίδια» τείνει να μην απασχολεί κανέναν. Κυρίως διότι σ' αυτές τις χώρες, όπως και σε άλλες, λιγότερο εύρωστες οικονομικά, δεν μιλάμε πια για διαχείριση «απορριμμάτων», αλλά «υπολειμμάτων», μιας και η ανακύκλωση και η επαναχρησιμοποίηση των υλικών γίνεται συνειδητά από τους ίδιους τους πολίτες.
Ετσι, ενώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ερίζουμε για το πού θα δημιουργηθεί η νέα χωματερή, σε άλλες χώρες όχι μόνο εξελίσσουν τους ήδη προηγμένους χώρους διαχείρισης των υπολειμμάτων τους, αλλά επιδιώκουν να βγάλουν και... κέρδος από τα απομεινάρια των σκουπιδιών τους, μετατρέποντάς τα σε θερμότητα και βιοενέργεια.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Τα πάντα ανακυκλώνονται
Στη Γερμανία τα πάντα ανακυκλώνονται και επαναχρησιμοποιούνται. Σε κάθε σπίτι ή διαμέρισμα στις πόλεις και τα χωριά της Γερμανίας υπάρχουν ειδικά κιβώτια για τα απορρίμματα, τα οποία είναι προσβάσιμα μόνον από τους ενοίκους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις κλειδώνουν για να μην υπάρχουν διαρροές. Υπάρχουν, μάλιστα, διάφοροι τύποι κάδων ανακύκλωσης με διαφορετικά χρώματα (κίτρινος για τα υλικά συσκευασίας, πράσινος για τα χαρτιά, καφέ για τα οργανικά απορρίμματα, γκρι για όλα όσα δεν ανακυκλώνονται κ.λπ.), με αποτέλεσμα η διαλογή να γίνεται στην «πηγή», από τον ίδιο τον πολίτη, και να εξασφαλίζεται το μειωμένο κόστος. Η ανακύκλωση συσκευασιών ξεπερνάει το 50%, με το ποσοστό αυτό να αυξάνει διαρκώς, μιας και οι παραβάτες έρχονται συχνά αντιμέτωποι με πολύ υψηλά πρόστιμα.
Από τον Ιούνιο του 2005 έχουν καταργηθεί, ουσιαστικά, οι 55.000 παραδοσιακές χωματερές που λειτουργούσαν σ' όλη την επικράτεια και έχουν αντικατασταθεί με μερικά από τα πλέον προηγμένα συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων στον κόσμο, που δέχονται μόνον ό,τι έχει απομείνει από τα απορρίμματα που έχουν -υποχρεωτικά- ανακυκλωθεί. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1% των οικιακών απορριμμάτων καταλήγει σε ΧΥΤΑ, ενώ ανακυκλώνεται σχεδόν το 100% των μπαταριών και των λιπαντικών αυτοκινήτων.
Στόχος της Γερμανίας είναι το 2020 όλες οι χωματερές να αποτελούν παρελθόν και να αξιοποιεί το 100% των απορριμμάτων της, μέσα από τη δημιουργία νέων αποτεφρωτήρων, εργοστασίων βιολογικής και μηχανικής επεξεργασίας απορριμμάτων και εγκαταστάσεις κομποστοποίησης οργανικών απορριμμάτων.
ΔΑΝΙΑ
Ζεσταίνονται με αποτέφρωση
Η Δανία φαίνεται πως έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα όσον αφορά τη διαχείριση των σκουπιδιών της. Τα απορρίμματα σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανακυκλώνονται στα εξειδικευμένα κέντρα, ενώ τα υπόλοιπα σκουπίδια (όσα δεν επιδέχονται περαιτέρω επεξεργασίας) κατευθύνονται προς τα γιγαντιαία εργοστάσια αποτέφρωσης, τα οποία τα μετατρέπουν σε θερμότητα και ηλεκτρισμό, τροφοδοτώντας με ενέργεια δεκάδες περιοχές της χώρας. Σήμερα η Δανία έχει περίπου 30 τέτοιες μονάδες αποτέφρωσης που εξυπηρετούν πάνω από 100 κοινότητες, ενώ σχεδιάζει τη δημιουργία άλλων 10. Η ανάπτυξη αυτών των μονάδων, μάλιστα, έχει περιορίσει το ενεργειακό κόστος και την εξάρτηση της χώρας από το πετρέλαιο, ενώ χάρη σ' αυτές έχει μειωθεί ο αριθμός των χωματερών. Σημειώνεται ότι οι κάτοικοι έχουν υποδεχτεί με χαρά αυτές τις μονάδες αφού είναι πολύ καθαρές και... αυξάνουν την αξία των ακινήτων τους, μιας και ρίχνουν σημαντικά το κόστος θέρμανσης.
Η Δανία συχνά συμμετέχει σε νέα, προηγμένα προγράμματα διαχείρισης των απορριμμάτων. Ο δήμος Μπογκένς, για παράδειγμα, εφάρμοσε πρόσφατα ένα πρόγραμμα βασισμένο στο βάρος των απορριμμάτων κάθε πολίτη, όπου το τέλος αποκομιδής των σκουπιδιών διαμορφώνεται με βάση την ποσότητα των απορριμμάτων.
Σε γενικές γραμμές, σε όλη τη χώρα εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα βασισμένο στο βάρος/όγκο των απορριμμάτων, χρεώνοντας κάθε νοικοκυριό με βάση τη λογική «ο ρυπαίνων πληρώνει». Παράλληλα, δίνονται κίνητρα για ανακύκλωση και μείωση του όγκου των απορριμμάτων και μοιράζονται κάδοι κομποστοποίησης.
ΓΑΛΛΙΑ
Διαχωρισμός με ειδικούς κάδους
Στη Γαλλία εδώ και οχτώ χρόνια έχει ψηφιστεί νόμος που ορίζει ότι οι ΧΥΤΑ της χώρας θα δέχονται μόνον υλικά που δεν μπορούν να τύχουν περαιτέρω επεξεργασίας. Σε κάθε περίπτωση, χώροι υγειονομικής ταφής εξακολουθούν να υπάρχουν, ωστόσο ο όγκος των σκουπιδιών έχει περιοριστεί σημαντικά, μιας και γίνεται ανακύκλωση και διαλογή των απορριμμάτων.
Τα σκουπίδια στη Γαλλία τυγχάνουν επεξεργασίας σε ειδικές μονάδες αποτέφρωσης, προκειμένου να παράγουν βιοαέριο και θέρμανση. Από το 2006, μάλιστα, οι Γάλλοι κατάφεραν να παράξουν μέσω της καύσης των σκουπιδιών τους σε αποτεφρωτήρες αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσουν ένα εκατομμύριο σπίτια με ηλεκτρισμό και 600.000 με θέρμανση. Το 2004 τα περίπου 130 γαλλικά εργοστάσια αποτέφρωσης αξιοποιούσαν το 95% των αποτεφρωμένων αποβλήτων υπό μορφή ενέργειας.
Η υπηρεσία καθαριότητας στις πόλεις και την επαρχία της Γαλλίας είναι δημοτική και το περίπου 70% των αστικών απορριμμάτων περνάνε από ειδική επεξεργασία προκειμένου να ανακυκλωθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν. Στο Παρίσι τα σκουπίδια διαχωρίζονται μέσα σε ειδικούς κάδους διαφορετικών χρωμάτων και τα αντίστοιχα φορτηγά τούς περισυλλέγουν δύο φορές την εβδομάδα. Το κόστος αποκομιδής και μεταφοράς καλύπτεται από τους ίδιους του κατοίκους της πόλης, μέσω του λεγόμενου «taxe d'habitation» -αντίστοιχου των δικών μας δημοτικών τελών.
Συνεπείς στις επιταγές της Ε.Ε. για την εκπομπή βλαβερών αερίων κάποιες επαρχιακές πόλεις της Γαλλίας επιστράτευσαν αμαξάκια με... άλογα για την αποκομιδή των σκουπιδιών, με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Υψηλά τέλη καθαριότητας
Παρ' ότι η Αγγλία δεν βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες που προπορεύονται στον τομέα της σωστής διαχείρισης των απορριμμάτων τους, ωστόσο ένα σημαντικό ποσοστό των οικιακών σκουπιδιών ανακυκλώνεται, μειώνοντας σημαντικά τον όγκο που καταλήγει στη χωματερή.
Το 20-30% των οικιακών απορριμμάτων της χώρας ανακυκλώνεται ή επαναχρησιμοποιείται, ενώ στόχος είναι αυτό το ποσοστό ν' αυξηθεί περαιτέρω μέχρι το 2015. Στις μονοκατοικίες περιμετρικά του κέντρου του Λονδίνου οι ιδιοκτήτες συλλέγουν τα σκουπίδια σε πλαστικές σακούλες στο σπίτι ή στην «πίσω αυλή» και τα βγάζουν στην εξώπορτα την ημέρα που πρόκειται να περάσει η υπηρεσία αποκομιδής του δήμου (Waste Collection Authority). Για τις πολυκατοικίες του κέντρου υπάρχουν ειδικοί κάδοι στην εξώπορτα κάθε κτηρίου. Κάθε κάτοικος πληρώνει (υψηλά) δημοτικά τέλη για την υπηρεσία καθαριότητας, τα οποία υπολογίζονται με βάση την περιοχή κατοικίας και τα τετραγωνικά του σπιτιού.
Παρ' ότι μέχρι πρόσφατα η Αγγλία ήταν αρκετά πίσω στο θέμα της ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης των απορριμμάτων, σήμερα περίπου το 40% των σπιτιών με κήπο επεξεργάζεται τα οργανικά απορρίμματά του με τη μέθοδο της κομποστοποίησης. Ειδικοί κάδοι γι' αυτό τον σκοπό παραχωρούνται από τους ίδιους τους δήμους στους ενδιαφερόμενους. Βέβαια, ακόμα και στην Αγγλία ένα μεγάλο μέρος των σκουπιδιών καταλήγει σε χωματερές -μέχρι το 2005 το 67% των απορριμμάτων απλώς κατέληγε να θάβεται. Σε ό,τι αφορά την καύση των απορριμμάτων, δεν είναι διαδικασία ιδιαίτερα διαδεδομένη: μόλις το 8-10% του συνόλου των σκουπιδιών καταλήγει στις ειδικές μονάδες αποτέφρωσης
Αποκάλυψη: Αυτή είναι η άθλια μεθόδευση στο Ερζερούμ πίσω από τα χαμόγελα. Υπόλογος ο πρωθυπουργός για την μεθόδευση.
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Γράφαμε λοιπόν ότι το Ερζερούμ αναμένεται να ολοκληρώσει την τριλογία του Ελσίνκι και της Μαδρίτης. Δυστυχώς αυτό και έγινε, αφού δια στόματος Ερντογάν ακυρώθηκαν ουσιαστικά οι συμφωνίες επανεισδοχής που ήταν μία από τις μεγάλες επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων ετών.
Διά στόματος Ερντογάν λοιπόν: «Όταν πληροφορήθηκα από τον ομόλογό μου τον αριθμό των λαθρομεταναστών, σχημάτισα μια διαφορετική γνώμη. Μου ανέφεραν για ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Οι 500.000 εξ αυτών έχουν φτάσει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι οξύμωρο εμείς να σκεφτόμαστε την επανεισδοχή βάση των συμφωνιών 1.000 ατόμων». είπε ο κ. Ερντογάν.
Τι μας λέει λοιπόν ο Ερντογάν; 500,000 άτομα τα δύο τελευταία χρόνια; Μα η Ελληνική πίεση προς την Τουρκία κορυφώθηκε τον Ιούνιο του 2009, με την επίσκεψη του αρμόδιου Επιτρόπου Ζακ Μπαρό στην Αθήνα, τη Σάμο και τον Έβρο. Τότε πλέον αφενός η Ε.Ε. καταδίκασε απερίφραστα την τουρκική πλευρά για συγκάλυψη του σύγχρονου δουλεμπορίου και, αφετέρου, εγκαταστάθηκε, σε μόνιμη βάση, ο FRONTEX στη Σάμο για επίβλεψη και προστασία των ελληνικών συνόρων από τους τούρκους δουλεμπόρους, και όχι μόνον. Βάσει στοιχείων και με μοναδικά ντοκουμέντα, είχαμε αποκαλύψει ότι η δράση της Frontex ήταν καταλυτική και έδωσε μεγάλο χτύπημα στο δουλεμπόριο: Τα βίντεο ντοκουμέντο για τον άγνωστο πόλεμο στο Αιγαίο
Καταλάβατε τώρα γιατί ο Έβρος μπήκε ξαφνικά στην Ατζέντα; Μα από τις πρώτες μέριμνες της “νέας διακυβέρνησης”, ήταν η αποδυνάμωση των εκεί μονάδων, που στην ουσία έπαιζαν έναν άτυπο κλεφτοπόλεμο επαναπροωθώντας με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας όσους έμπαιναν παράνομα στην χώρα. Ποιούς είπατε ότι εξυπηρετεί το τείχος;
Εδώ οφείλουμε για να είμαστε ακριβοδίκαιοι και όχι φανατικοί, να απονείμουμε τα εύσημα πρώτον στον Προκόπη Παυλόπουλο που ανέλαβε την ενημέρωση του Μπαρό, έκαναν την αυτοψία και ο τελευταίος έκανε τις ξεκάθαρες δηλώσεις που προξένησαν μάλιστα αντιδράσεις από το φιλοτουρκικό λόμπυ εντός ΕΕ.
Δεύτερον, στον Πάνο Καμμένο που ανέλαβε την υποστήριξη της επιχειρησιακής δράσης και κατάφερε να εκμηδενίσει τις εισροές από το Αιγαίο, πράγμα που φάνταζε ακατόρθωτο. Ο ίδιος ο Καμμένος με φυσική παρουσία επέβλεπε την επιχειρησιακή λειτουργία αποτρέποντας ακόμα και σημάδια “οκνηρίας” (;) από την Ελληνική πλευρά.
Αυτό σημαίνει ότι οι 500,000 που αναφέρει ο Ερντογάν, “φωτογραφίζουν” μία εγκληματική ανευθυνότητα (;) της “νέας διακυβέρνησης” που μέσα σε 15 μήνες κατόρθωσε να ξανανοίξει τους διαύλους του εμπορίου της φρίκης αλλά και ενός ιδιότυπου στρατού κατοχής. Αυτό το μισό εκατομμύριο που αναφέρει ο Ερντογάν, μπήκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του από τον Έβρο τους τελευταίους μήνες!
Το Ερζερούμ ολοκλήρωσε το πρωτόκολλο των Αθηνών με την επίσκεψη Ερντογάν. Εδώ μιλάμε ακόμα για μυστικές ατζέντες όταν η απάντηση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ ερώτηση του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή, αποκάλυψε κάτι που μόνο ως ατόπημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί: Με το Πρωτόκολλο αυτό συμφωνήθηκε ότι δεν είναι το λιμάνι της Σμύρνης αλλά λιμάνι στην περιφέρεια της Σμύρνης ή πλησίον αυτής (!) που αποτελεί σημείο επανεισδοχής. Ενώ τίθεται όριο ως προς τα αιτήματα επανεισδοχής, αφού η Τουρκία υποχρεώνεται να δέχεται μόνο 1.000 αιτήματα ετησίως! Στην ουσία δηλαδή η Τουρκία απαλλάσσεται από την υποχρέωσή της να δέχεται πίσω τους δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και τώρα στο Ερζερούμ μπήκε η ταφόπλακα ακόμα και αυτής της κωμικής “επιτυχίας”!
Αυτή είναι η αλήθεια, θα επανέλθουμε και με επιμέρους στοιχεία, αναμένουμε την αντίδραση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά κυρίως της Νέας Δημοκρατίας. Κύριε Αβραμόπουλε, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό τώρα που έχετε την απάντηση στις προηγούμενες δηλώσεις. Και η παρέμβαση σας πρέπει να είναι κάθετη, σε διεθνές επίπεδο για να καταλάβει ο κόσμος ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να υπογράφει ότι θέλει , αλλά τίποτε από αυτά δεν θα τηρηθεί μετά την αποχώρηση του.
Από ......olympia.gr
- Άθλιες μεθοδεύσεις πίσω από το “τείχος” του Έβρου. Ακυρώθηκαν οι συμφωνίες επανεισδοχής, στα σκουπίδια η στήριξη της ΕΕ που χαρακτήριζε την Τουρκία ως προστάτη του δουλεμπορίου! Για πρώτη φορά το άγνωστο παρασκήνιο στη μάχη του Έβρου* για να δείτε ποιούς ακριβώς εξυπηρετεί το τείχος.
- Τι αποκάλυψε η ΕΕ για την μυστική ατζέντα της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα. Βαρύτατες οι ευθύνες και τις αντιπολίτευσης, που ακόμα εκλιπαρεί για το περιεχόμενο των εδώ διαπραγματεύσεων.
Γράφαμε λοιπόν ότι το Ερζερούμ αναμένεται να ολοκληρώσει την τριλογία του Ελσίνκι και της Μαδρίτης. Δυστυχώς αυτό και έγινε, αφού δια στόματος Ερντογάν ακυρώθηκαν ουσιαστικά οι συμφωνίες επανεισδοχής που ήταν μία από τις μεγάλες επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής των τελευταίων ετών.
Διά στόματος Ερντογάν λοιπόν: «Όταν πληροφορήθηκα από τον ομόλογό μου τον αριθμό των λαθρομεταναστών, σχημάτισα μια διαφορετική γνώμη. Μου ανέφεραν για ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Οι 500.000 εξ αυτών έχουν φτάσει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι οξύμωρο εμείς να σκεφτόμαστε την επανεισδοχή βάση των συμφωνιών 1.000 ατόμων». είπε ο κ. Ερντογάν.
Τι μας λέει λοιπόν ο Ερντογάν; 500,000 άτομα τα δύο τελευταία χρόνια; Μα η Ελληνική πίεση προς την Τουρκία κορυφώθηκε τον Ιούνιο του 2009, με την επίσκεψη του αρμόδιου Επιτρόπου Ζακ Μπαρό στην Αθήνα, τη Σάμο και τον Έβρο. Τότε πλέον αφενός η Ε.Ε. καταδίκασε απερίφραστα την τουρκική πλευρά για συγκάλυψη του σύγχρονου δουλεμπορίου και, αφετέρου, εγκαταστάθηκε, σε μόνιμη βάση, ο FRONTEX στη Σάμο για επίβλεψη και προστασία των ελληνικών συνόρων από τους τούρκους δουλεμπόρους, και όχι μόνον. Βάσει στοιχείων και με μοναδικά ντοκουμέντα, είχαμε αποκαλύψει ότι η δράση της Frontex ήταν καταλυτική και έδωσε μεγάλο χτύπημα στο δουλεμπόριο: Τα βίντεο ντοκουμέντο για τον άγνωστο πόλεμο στο Αιγαίο
Καταλάβατε τώρα γιατί ο Έβρος μπήκε ξαφνικά στην Ατζέντα; Μα από τις πρώτες μέριμνες της “νέας διακυβέρνησης”, ήταν η αποδυνάμωση των εκεί μονάδων, που στην ουσία έπαιζαν έναν άτυπο κλεφτοπόλεμο επαναπροωθώντας με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας όσους έμπαιναν παράνομα στην χώρα. Ποιούς είπατε ότι εξυπηρετεί το τείχος;
Εδώ οφείλουμε για να είμαστε ακριβοδίκαιοι και όχι φανατικοί, να απονείμουμε τα εύσημα πρώτον στον Προκόπη Παυλόπουλο που ανέλαβε την ενημέρωση του Μπαρό, έκαναν την αυτοψία και ο τελευταίος έκανε τις ξεκάθαρες δηλώσεις που προξένησαν μάλιστα αντιδράσεις από το φιλοτουρκικό λόμπυ εντός ΕΕ.
Δεύτερον, στον Πάνο Καμμένο που ανέλαβε την υποστήριξη της επιχειρησιακής δράσης και κατάφερε να εκμηδενίσει τις εισροές από το Αιγαίο, πράγμα που φάνταζε ακατόρθωτο. Ο ίδιος ο Καμμένος με φυσική παρουσία επέβλεπε την επιχειρησιακή λειτουργία αποτρέποντας ακόμα και σημάδια “οκνηρίας” (;) από την Ελληνική πλευρά.
Αυτό σημαίνει ότι οι 500,000 που αναφέρει ο Ερντογάν, “φωτογραφίζουν” μία εγκληματική ανευθυνότητα (;) της “νέας διακυβέρνησης” που μέσα σε 15 μήνες κατόρθωσε να ξανανοίξει τους διαύλους του εμπορίου της φρίκης αλλά και ενός ιδιότυπου στρατού κατοχής. Αυτό το μισό εκατομμύριο που αναφέρει ο Ερντογάν, μπήκε στο μεγαλύτερο ποσοστό του από τον Έβρο τους τελευταίους μήνες!
Το Ερζερούμ ολοκλήρωσε το πρωτόκολλο των Αθηνών με την επίσκεψη Ερντογάν. Εδώ μιλάμε ακόμα για μυστικές ατζέντες όταν η απάντηση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ ερώτηση του Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή, αποκάλυψε κάτι που μόνο ως ατόπημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί: Με το Πρωτόκολλο αυτό συμφωνήθηκε ότι δεν είναι το λιμάνι της Σμύρνης αλλά λιμάνι στην περιφέρεια της Σμύρνης ή πλησίον αυτής (!) που αποτελεί σημείο επανεισδοχής. Ενώ τίθεται όριο ως προς τα αιτήματα επανεισδοχής, αφού η Τουρκία υποχρεώνεται να δέχεται μόνο 1.000 αιτήματα ετησίως! Στην ουσία δηλαδή η Τουρκία απαλλάσσεται από την υποχρέωσή της να δέχεται πίσω τους δεκάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και τώρα στο Ερζερούμ μπήκε η ταφόπλακα ακόμα και αυτής της κωμικής “επιτυχίας”!
Αυτή είναι η αλήθεια, θα επανέλθουμε και με επιμέρους στοιχεία, αναμένουμε την αντίδραση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά κυρίως της Νέας Δημοκρατίας. Κύριε Αβραμόπουλε, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό τώρα που έχετε την απάντηση στις προηγούμενες δηλώσεις. Και η παρέμβαση σας πρέπει να είναι κάθετη, σε διεθνές επίπεδο για να καταλάβει ο κόσμος ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να υπογράφει ότι θέλει , αλλά τίποτε από αυτά δεν θα τηρηθεί μετά την αποχώρηση του.
Από ......olympia.gr
Διπλό "χαστούκι" στην Διαμαντοπούλου...
Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com
Aκύρωσε δύο αποφάσεις της η Yπερπεριφερειάρχης Πόπη Γερακούδη
Διπλό χαστούκι εισέπραξε με το νέο έτος η απελθούσα Περιφερειάρχης Kατερίνα Διαμαντοπουλου. H νέα Yπερπεριφερειάρχης Θεσσαλίας Στ. Eλλάδας Πόπη Γερακούδη (φωτο) ακύρωσε δύο αποφάσεις της για την προκήρυξη δύο διαγωνισμών, λίγες μέρες πριν διεξαχθούν.
O πρώτος διαγωνισμός που ακυρώθηκε αφορούσε στην τουριστική προβολή της Περιφέρειας και ο δεύτερος στην απομάκρυνση επικίνδυνων αποβλήτων, από την Mεσσαπία. O πρώτος διαγωνισμός ...σκανδάλισε πολλούς και ο δεύτερος -που αφορά το νομό- χώλαινε σε τυπικά ζητήματα.
Tο πιο ηχηρό χαστούκι που εισέπραξε βέβαια η Kατερίνα Διαμαντοπούλου ήταν η...
απόφαση του Yπουργού Eσωτερικών Γιάννη Pαγκούση, να επιλέξει για Yπερπεριφερειάρχη την πρώην Περιφερειάρχη Θεσσαλίας και όχι την πρώην Περιφερειάρχη Στ. Eλλάδας, παρά τις πιέσεις που λέγεται πως του ασκήθηκαν.
Tο σημαντικότερο για το νομό, όμως, είναι η χρονοτριβή στα αυτονόητα. Tα επικίνδυνα απόβλητα που ρυπαίνουν τον υδροφόρο ορίζοντα της Mεσσαπίας παραμένουν πεταγμένα στα δάση και θα πρέπει τώρα να ληφθεί νέα απόφαση και να γίνει νέος διαγωνισμός για την απομάκρυνση τους. Διαδικασίες που θα έπρεπε να γίνονται αυτόματα!
Από το http://www.egnomi.gr/
O πρώτος διαγωνισμός που ακυρώθηκε αφορούσε στην τουριστική προβολή της Περιφέρειας και ο δεύτερος στην απομάκρυνση επικίνδυνων αποβλήτων, από την Mεσσαπία. O πρώτος διαγωνισμός ...σκανδάλισε πολλούς και ο δεύτερος -που αφορά το νομό- χώλαινε σε τυπικά ζητήματα.
Tο πιο ηχηρό χαστούκι που εισέπραξε βέβαια η Kατερίνα Διαμαντοπούλου ήταν η...
απόφαση του Yπουργού Eσωτερικών Γιάννη Pαγκούση, να επιλέξει για Yπερπεριφερειάρχη την πρώην Περιφερειάρχη Θεσσαλίας και όχι την πρώην Περιφερειάρχη Στ. Eλλάδας, παρά τις πιέσεις που λέγεται πως του ασκήθηκαν.
Tο σημαντικότερο για το νομό, όμως, είναι η χρονοτριβή στα αυτονόητα. Tα επικίνδυνα απόβλητα που ρυπαίνουν τον υδροφόρο ορίζοντα της Mεσσαπίας παραμένουν πεταγμένα στα δάση και θα πρέπει τώρα να ληφθεί νέα απόφαση και να γίνει νέος διαγωνισμός για την απομάκρυνση τους. Διαδικασίες που θα έπρεπε να γίνονται αυτόματα!
Από το http://www.egnomi.gr/
Βγάλτε τους φράχτες από το μυαλό σας!
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Οι μεταμοντέρνοι αντιεξουσιαστές που κυβερνούν στην Ελλάδα εντεταγμένοι στην γενικότερη διακυβέρνηση της τρόικας, βρήκαν τον τρόπο να επανασυστήσουν την ισχύ που με δικές τους πρωτοβουλίες έχασαν, αναγγέλλοντας την κατασκευή ενός φράχτη στον Έβρο. Υψώνοντας αυτό το «μεταμοντέρνο τείχος», δηλώνουν ότι θα διασφαλίσουν την χώρα από την παράνομη είσοδο μεταναστών. Παρότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλα παιδιά, ξέχασαν το περίφημο σλόγκαν που βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο Τείχος του Βερολίνου: «Walls are only for climbing over, digging under, or going through».
Τα τείχη και οι φράχτες παντού στον σύγχρονο κόσμο αποτελούν κατασκευές που εντάσσονται σε παρωχημένες δομές ισχύος μοντέρνων κρατών και ....
δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία πληθυσμών από ξένους εισβολείς ή πολύ περισσότερο, με μεταμοντέρνες ιδεοληψίες που εμφανίζεται να διακονεί ο πρωθυπουργός και η παρέα του. Οι σύγχρονοι φράχτες που τοποθετούνται σε σύνορα κρατών ή σε περιοχές που συμφέροντα επιδιώκουν να μαρκάρουν ως σύνορα, είναι ένα απομεινάρι μιας οπισθοδρομικής αντίληψης περί συμβολοποίησης της κρατικής ισχύος, το οποίο δείχνει την αδυναμία μιας χώρας να συγκροτήσει στο πλαίσιο μιας σύγχρονης ισχυρής ταυτότητας, το εθνικό της συμφέρον.
Ο φράχτης, με δυο λόγια, στον Έβρο συμβολίζει ουσιαστικά την αδυναμία της χώρας να επιβάλλει το συμφέρον της στην περιοχή μας και στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πρόβλημα που δημιουργούν μεταναστευτικές ροές στην χώρα μας είναι, πέρα της ανθρωπιστικής πτυχής του, ένα σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα, το οποίο μόνον με πολιτικά μέσα αντιμετωπίζεται και όχι με παρωχημένους συμβολισμούς εξουσίας και κυριαρχίας που καταλήγουν να διασκεδάζουν την έλλειψη ισχύος του κράτους.
Μετά από πολύ καιρό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας με σαφήνεια έδειξε να καταλαβαίνει πώς πρέπει μία σύγχρονη δημοκρατία να ορίζει το συμφέρον της, επισημαίνοντας ότι το θέμα της παράνομης μετανάστευσης είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και ότι: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη πολιτική για την παράνομη μετανάστευση και το άσυλο. Καλώ την Τουρκία να συνεργασθεί εποικοδομητικά με την ΕΕ, να ελέγξει τα σύνορά της και να εφαρμόσει άμεσα και απτά το ελληνοτουρκικό Πρωτόκολλο Επανεισδοχής».
Το πρόβλημά (μας) είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που προκαλεί ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και τα συμφέροντα τα οποία μετά την κατάρρευση του διπολισμού, ανέπτυξαν και συντηρούν την discourse της τρομοκρατίας, η οποία με την σειρά της, στηρίχθηκε στην πλέον χυδαία αντίληψη νεοφιλελευθέρων περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Αυτοί που κατασκεύασαν το νέο εχθρό της παγκοσμιοποίησης και επιδίδονται επί τόσα χρόνια σε στρατιωτικές και διπλωματικές σταυροφορίες εναντίον φονταμενταλιστών, δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους του «έξυπνου χρήματος», που σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής εμφανίζονται ως μορφές της «έξυπνης διπλωματίας». Αυτοί που μέσω, καταρχήν της Ελλάδας, δυναμίτισαν την οικονομική υπόσταση της ΕΕ, είναι οι ίδιοι που υπονομεύουν την πολιτική φύση της και ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνοχή μέσω της πρόκλησης μεταναστευτικών ρευμάτων από χώρες που κατακτούν ή / και οδηγούν στον εμφύλιο σπαραγμό και το κοινωνικό χάος.
Η Ελλάδα που είναι στην συγυρία το μεγαλύτερο θύμα αυτών των ανθρώπων και αυτής της πολιτικής πρακτικής, θα έπρεπε λογικά να είναι η χώρα που θα αντιδρούσε πολιτικότερα από οποιαδήποτε άλλη σε αυτήν την κατάσταση. Αντί για εθνικισμούς, ρατσισμούς και άλλες απολιτικές βαρβαρότητες τύπου φράχτες, τείχη και πλωτά Γκουαντάναμο, θα έπρεπε να αναπτύξει μια πολυεπίπεδη στρατηγική για να εξαναγκάσει όλες τις χώρες της ΕΕ και την Τουρκία να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, εκθέτοντας ευθαρσώς την πηγή παραγωγής του. Αυτό από μόνο του θα ήταν παράγοντας ισχύος, ο οποίος στον βαθμό που θα ελάμβανε μία ολοκληρωμένη πολιτική και διπλωματική μορφή, θα ενδυνάμωνε την ταυτότητα της χώρας, η οποία σήμερα συνδέεται απολύτως με την οικονομική κατάρρευση και τις συνέπειές της στην Ένωση.
Αντί ο «ιπτάμενος» πρωθυπουργός να περιφέρεται από δω κι από κει, ηθικολογώντας, αερολογώντας και κάνοντας δήθεν καμπάνια για τα ευρωομόλογα, θα έπρεπε να συνδέσει την οικονομική κρίση στην χώρα με την σοβαρή κοινωνική κρίση που προκαλεί η διεθνής πολιτική εναντίον της «τρομοκρατίας», η οποία καταλήγει να διαμορφώνει συγκεκριμένη απειλή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μέσω μεταναστευτικών ρευμάτων. Η Ελλάδα δεν απειλείται από τους «τρομοκράτες μετανάστες», αλλά από αυτούς που σχεδιασμένα διαμορφώνουν το καθεστώς της τρομοκρατικής απειλής στον σύγχρονο κόσμο. Στον βαθμό που θεωρούμε τον παράνομο μετανάστη τρομοκράτη, νομιμοποιούμε αυτούς που αναπαράγουν και ελέγχουν το καθεστώς τρομοκρατίας για να εξυπηρετούν τα συγκυριακά τους συμφέροντα.
Ο φράχτης στον Έβρο αποτελεί ένα κρίσιμο σύμβολο στην φαρέτρα αυτών που στηρίζουν την ηγεμονία τους στην διάδοση της τρομοκρατικής απειλής και εκείνων που πλουτίζουν μέσω αυτής. Η ουσιαστική άρνηση της Τουρκίας να συνεργαστεί με τις ελληνικές αρχές για να ελαττωθούν οι πιέσεις του μεταναστευτικού ρεύματος προς την χώρα μας και μέσω αυτής προς την υπόλοιπη Ευρώπη, θα έπρεπε σήμερα να είναι το κεντρικό ζήτημα στις σχέσεις των δύο χωρών. Καμία συζήτηση με τους γείτονες δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί εάν προηγουμένως δεν αντιμετωπιζόταν σοβαρά αυτό το ζήτημα. Ούτε ασφαλώς θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι ενταξιακές συνομιλίες μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, εάν δεν αντιμετωπιστεί σε μια αξιόπιστη βάση αυτό το πρόβλημα. Βγάλτε, λοιπόν, κυβερνώντες, τους φράχτες από το μυαλό σας και μάθετε επιτέλους να μιλάτε μια άλλη γλώσσα ισχύος, την οποία, αν γνωρίζατε, αλλιώς θα είχατε χειριστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα, αλλιώς την κρίση δανεισμού που προκαλέσατε και αλλιώς την κοινωνική κρίση που επεκτείνεται στην χώρα. Είναι κι αυτά ζήτημα … φράχτη!
Από.......activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Οι μεταμοντέρνοι αντιεξουσιαστές που κυβερνούν στην Ελλάδα εντεταγμένοι στην γενικότερη διακυβέρνηση της τρόικας, βρήκαν τον τρόπο να επανασυστήσουν την ισχύ που με δικές τους πρωτοβουλίες έχασαν, αναγγέλλοντας την κατασκευή ενός φράχτη στον Έβρο. Υψώνοντας αυτό το «μεταμοντέρνο τείχος», δηλώνουν ότι θα διασφαλίσουν την χώρα από την παράνομη είσοδο μεταναστών. Παρότι οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεγάλα παιδιά, ξέχασαν το περίφημο σλόγκαν που βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο Τείχος του Βερολίνου: «Walls are only for climbing over, digging under, or going through».
Τα τείχη και οι φράχτες παντού στον σύγχρονο κόσμο αποτελούν κατασκευές που εντάσσονται σε παρωχημένες δομές ισχύος μοντέρνων κρατών και ....
δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία πληθυσμών από ξένους εισβολείς ή πολύ περισσότερο, με μεταμοντέρνες ιδεοληψίες που εμφανίζεται να διακονεί ο πρωθυπουργός και η παρέα του. Οι σύγχρονοι φράχτες που τοποθετούνται σε σύνορα κρατών ή σε περιοχές που συμφέροντα επιδιώκουν να μαρκάρουν ως σύνορα, είναι ένα απομεινάρι μιας οπισθοδρομικής αντίληψης περί συμβολοποίησης της κρατικής ισχύος, το οποίο δείχνει την αδυναμία μιας χώρας να συγκροτήσει στο πλαίσιο μιας σύγχρονης ισχυρής ταυτότητας, το εθνικό της συμφέρον.
Ο φράχτης, με δυο λόγια, στον Έβρο συμβολίζει ουσιαστικά την αδυναμία της χώρας να επιβάλλει το συμφέρον της στην περιοχή μας και στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πρόβλημα που δημιουργούν μεταναστευτικές ροές στην χώρα μας είναι, πέρα της ανθρωπιστικής πτυχής του, ένα σοβαρότατο πολιτικό ζήτημα, το οποίο μόνον με πολιτικά μέσα αντιμετωπίζεται και όχι με παρωχημένους συμβολισμούς εξουσίας και κυριαρχίας που καταλήγουν να διασκεδάζουν την έλλειψη ισχύος του κράτους.
Μετά από πολύ καιρό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας με σαφήνεια έδειξε να καταλαβαίνει πώς πρέπει μία σύγχρονη δημοκρατία να ορίζει το συμφέρον της, επισημαίνοντας ότι το θέμα της παράνομης μετανάστευσης είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και ότι: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη πολιτική για την παράνομη μετανάστευση και το άσυλο. Καλώ την Τουρκία να συνεργασθεί εποικοδομητικά με την ΕΕ, να ελέγξει τα σύνορά της και να εφαρμόσει άμεσα και απτά το ελληνοτουρκικό Πρωτόκολλο Επανεισδοχής».
Το πρόβλημά (μας) είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που προκαλεί ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και τα συμφέροντα τα οποία μετά την κατάρρευση του διπολισμού, ανέπτυξαν και συντηρούν την discourse της τρομοκρατίας, η οποία με την σειρά της, στηρίχθηκε στην πλέον χυδαία αντίληψη νεοφιλελευθέρων περί σύγκρουσης των πολιτισμών. Αυτοί που κατασκεύασαν το νέο εχθρό της παγκοσμιοποίησης και επιδίδονται επί τόσα χρόνια σε στρατιωτικές και διπλωματικές σταυροφορίες εναντίον φονταμενταλιστών, δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους του «έξυπνου χρήματος», που σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής εμφανίζονται ως μορφές της «έξυπνης διπλωματίας». Αυτοί που μέσω, καταρχήν της Ελλάδας, δυναμίτισαν την οικονομική υπόσταση της ΕΕ, είναι οι ίδιοι που υπονομεύουν την πολιτική φύση της και ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνοχή μέσω της πρόκλησης μεταναστευτικών ρευμάτων από χώρες που κατακτούν ή / και οδηγούν στον εμφύλιο σπαραγμό και το κοινωνικό χάος.
Η Ελλάδα που είναι στην συγυρία το μεγαλύτερο θύμα αυτών των ανθρώπων και αυτής της πολιτικής πρακτικής, θα έπρεπε λογικά να είναι η χώρα που θα αντιδρούσε πολιτικότερα από οποιαδήποτε άλλη σε αυτήν την κατάσταση. Αντί για εθνικισμούς, ρατσισμούς και άλλες απολιτικές βαρβαρότητες τύπου φράχτες, τείχη και πλωτά Γκουαντάναμο, θα έπρεπε να αναπτύξει μια πολυεπίπεδη στρατηγική για να εξαναγκάσει όλες τις χώρες της ΕΕ και την Τουρκία να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, εκθέτοντας ευθαρσώς την πηγή παραγωγής του. Αυτό από μόνο του θα ήταν παράγοντας ισχύος, ο οποίος στον βαθμό που θα ελάμβανε μία ολοκληρωμένη πολιτική και διπλωματική μορφή, θα ενδυνάμωνε την ταυτότητα της χώρας, η οποία σήμερα συνδέεται απολύτως με την οικονομική κατάρρευση και τις συνέπειές της στην Ένωση.
Αντί ο «ιπτάμενος» πρωθυπουργός να περιφέρεται από δω κι από κει, ηθικολογώντας, αερολογώντας και κάνοντας δήθεν καμπάνια για τα ευρωομόλογα, θα έπρεπε να συνδέσει την οικονομική κρίση στην χώρα με την σοβαρή κοινωνική κρίση που προκαλεί η διεθνής πολιτική εναντίον της «τρομοκρατίας», η οποία καταλήγει να διαμορφώνει συγκεκριμένη απειλή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες μέσω μεταναστευτικών ρευμάτων. Η Ελλάδα δεν απειλείται από τους «τρομοκράτες μετανάστες», αλλά από αυτούς που σχεδιασμένα διαμορφώνουν το καθεστώς της τρομοκρατικής απειλής στον σύγχρονο κόσμο. Στον βαθμό που θεωρούμε τον παράνομο μετανάστη τρομοκράτη, νομιμοποιούμε αυτούς που αναπαράγουν και ελέγχουν το καθεστώς τρομοκρατίας για να εξυπηρετούν τα συγκυριακά τους συμφέροντα.
Ο φράχτης στον Έβρο αποτελεί ένα κρίσιμο σύμβολο στην φαρέτρα αυτών που στηρίζουν την ηγεμονία τους στην διάδοση της τρομοκρατικής απειλής και εκείνων που πλουτίζουν μέσω αυτής. Η ουσιαστική άρνηση της Τουρκίας να συνεργαστεί με τις ελληνικές αρχές για να ελαττωθούν οι πιέσεις του μεταναστευτικού ρεύματος προς την χώρα μας και μέσω αυτής προς την υπόλοιπη Ευρώπη, θα έπρεπε σήμερα να είναι το κεντρικό ζήτημα στις σχέσεις των δύο χωρών. Καμία συζήτηση με τους γείτονες δεν θα έπρεπε να συνεχιστεί εάν προηγουμένως δεν αντιμετωπιζόταν σοβαρά αυτό το ζήτημα. Ούτε ασφαλώς θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι ενταξιακές συνομιλίες μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, εάν δεν αντιμετωπιστεί σε μια αξιόπιστη βάση αυτό το πρόβλημα. Βγάλτε, λοιπόν, κυβερνώντες, τους φράχτες από το μυαλό σας και μάθετε επιτέλους να μιλάτε μια άλλη γλώσσα ισχύος, την οποία, αν γνωρίζατε, αλλιώς θα είχατε χειριστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα, αλλιώς την κρίση δανεισμού που προκαλέσατε και αλλιώς την κοινωνική κρίση που επεκτείνεται στην χώρα. Είναι κι αυτά ζήτημα … φράχτη!
Από.......activistis
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ
Διόδια Ελευσίνας 3 μμ - Στη συνέχεια πηγαίνουμε στα διόδια της Αττικής οδού στην Ελευσίνα και τα ανοίγουμε
Διόδια Αφιδνών 4 μμ- Διόδια Θήβας 3 μμ - Διόδια Μώλου 3 μμ απο τις Επιτροπές Μώλου και Λαμίας - Διόδια Πολύμυλου Κοζάνης 4 μμ -
Ανοιγμα διοδιών Μοσχοχωρίου στις 12.00 πμ
Προσυγκέντρωση από Δημαρχείο Βόλου στις 11.20πμ, Διόδια Μακρυχωρίου / Πυργετού 3 μμ - Διόδια Τραγάνας 4 μμ , Διόδια Μαλγάρων 12.30 μεσημέρι προσυγκέντρωση στο άγαλμα Βενιζέλου- Διόδια Ρίου , 12.00 προσυγκέντρωση στο Νοσοκομείο του Ρίου
Η επιτροπή Χαλκίδας και Εύβοιας θα συμμετάσχει στο άνοιγμα των διοδίων στις Αφίδνες στις 4 μμ
Για τα υπόλοιπα διόδια οι ώρες ανοίγματος θα προστίθενται μετά από τις τοπικές συνελεύσεις των επιτροπών
περισσότερες πληροφορίες στο www.oxidiodia.gr και http://epitropesdiodiastop.blogspot.com
Διόδια Ελευσίνας 3 μμ - Στη συνέχεια πηγαίνουμε στα διόδια της Αττικής οδού στην Ελευσίνα και τα ανοίγουμε
Διόδια Αφιδνών 4 μμ- Διόδια Θήβας 3 μμ - Διόδια Μώλου 3 μμ απο τις Επιτροπές Μώλου και Λαμίας - Διόδια Πολύμυλου Κοζάνης 4 μμ -
Ανοιγμα διοδιών Μοσχοχωρίου στις 12.00 πμ
Προσυγκέντρωση από Δημαρχείο Βόλου στις 11.20πμ, Διόδια Μακρυχωρίου / Πυργετού 3 μμ - Διόδια Τραγάνας 4 μμ , Διόδια Μαλγάρων 12.30 μεσημέρι προσυγκέντρωση στο άγαλμα Βενιζέλου- Διόδια Ρίου , 12.00 προσυγκέντρωση στο Νοσοκομείο του Ρίου
Η επιτροπή Χαλκίδας και Εύβοιας θα συμμετάσχει στο άνοιγμα των διοδίων στις Αφίδνες στις 4 μμ
Για τα υπόλοιπα διόδια οι ώρες ανοίγματος θα προστίθενται μετά από τις τοπικές συνελεύσεις των επιτροπών
περισσότερες πληροφορίες στο www.oxidiodia.gr και http://epitropesdiodiastop.blogspot.com
Άθλιο χτύπημα του Πρώτου Θέματος στο Νίκο Σηφουνάκη για να καλύψει τον Πάγκαλο: Πάρτι ελεφάντων στο king George!
Αναρτήθηκε από.......energoipoliteskv.blogspot.com
Την ώρα που ο Καμίνης έδινε ρεσιτάλ ρατσισμού αποκαλώντας τους χιλιάδες Ασιάτες ως “Αθηναίους”, θυμίζοντας τις μαύρες επισκέψεις του Χίτλερ στην Βοσνία όπου αποκαλούσε “άρειους” της μογγολικής καταγωγής τουρκόφωνους των SS, στο παρακείμενο πολυτελές King George έπεφτε το πρώτο γερό φέσι της χρονιάς.
Γιατί καταλήγουμε σε αυτό το συμπέρασμα; Γιατί το ξενοδοχείο έκοψε κανονικά το παραστατικό στον κύριο Πάγκαλο, όπου μαζί με το voucher της προκράτησης στοιχειοθετεί κάθε είσοδο πελάτη στο ξενοδοχείο. Η εφορία ως γνωστόν δεν αναγνωρίζει το “Τσάμπα”, συνεπώς η παραμονή της οικογένειας των δεινοσαύρων είχε τιμολογηθεί έστω και ως “αυτοπαράδοση”.
Το Πρώτο Θέμα, με άθλιο τρόπο εμπλέκει τον Νίκο Σηφουνάκη αλλά και τον επιχειρηματία Δασκαλαντωνάκη για να καλύψει το “φέσι” που τους φόρεσε ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Σε αντίθετη περίπτωση, βάσει της κείμενης αυστηρότατης νομοθεσίας, τόσο η οικογένεια Παγκάλου όσο και ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί στο αυτόφορο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο αποτελεσματικό ΣΔΟΕ του Καπελέρη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα της σκευωρίας εις βάρος του Νίκου Σηφουνάκη και της οικογένειας του, από τους μισθοφόρους της γερμανοτραφούς φυλλάδας.
Σύμφωνα με το δικό μας ρεπορτάζ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έπεσε ως φαλαινοκαρχαρίας στους ανυπεράσπιστους αστακούς, που εξαφανίστηκαν σε χρόνο μηδέν προκαλώντας τη μήνι των λοιπών παρευρισκομένων που την έβγαλαν με κατεψυγμένες γαρίδες και σουρίμι.
Δείτε και το ρεπορτάζ του “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” για το θέμα: Να φύγει τώρα η ξιπασμένη κυβέρνηση! Σε σουίτα του “King George Palace” με χορηγό τον μεγαλοξενοδόχο Δασκαλαντωνάκη γιόρτασε ο Πάγκαλος το νέο έτος!
Ο Μαζί τα Φάγαμε ξαναχτύπησε! Αυτή τη φορά είχε χορηγό και παρέα το ζεύγος Σηφουνάκη.
Την αποκάλυψη κάνει ο Φρίξος Δρακοντίδης στο πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θέματος» που κυκλοφορεί.
Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και η σύζυγός του, Χριστίνα Χριστοφιλοπούλου, επέλεξαν το ξενοδοχείο «King George Palace” για να γιορτάσουν την είσοδο του Μνημονιακού 2011.
Μόνο η σουίτα τους η οποία διαθέτει πισίνα στη ταράτσα κόστιζε 5.400 ευρώ. Το ζεύγος Πάγκαλου και τα δυο τους παιδιά δείπνησαν στο πολυτελές ρεστοράν «Tudor» του ξενοδοχείου, για να δειπνήσουν με 380 ευρώ το άτομο. Αστακοί, σαμπάνιες, γαρίδες, χαβιάρι κλπ ήταν μέσα στα εδέσματα του μενού.
Το επόμενο πρωί, απόλαυσαν ένα πλούσιο πρωινό. Για όλα αυτά –κοντά στις 8000 ευρώ-για ένα βράδι, δεν πλήρωσαν δεκάρα τσακιστή. Ήταν χορηγία του μεγαλοξενοδόχου Δασκαλαντωνάκη στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Μνημονίου, τον μαζί τα φάγαμε.
Σημείωση> Ο Δασκαλαντωνάκης, οφείλει 1,6 εκατομμύρια ευρώ στο ΙΚΑ!
Από ..... olympia.gr
Γιατί καταλήγουμε σε αυτό το συμπέρασμα; Γιατί το ξενοδοχείο έκοψε κανονικά το παραστατικό στον κύριο Πάγκαλο, όπου μαζί με το voucher της προκράτησης στοιχειοθετεί κάθε είσοδο πελάτη στο ξενοδοχείο. Η εφορία ως γνωστόν δεν αναγνωρίζει το “Τσάμπα”, συνεπώς η παραμονή της οικογένειας των δεινοσαύρων είχε τιμολογηθεί έστω και ως “αυτοπαράδοση”.
Το Πρώτο Θέμα, με άθλιο τρόπο εμπλέκει τον Νίκο Σηφουνάκη αλλά και τον επιχειρηματία Δασκαλαντωνάκη για να καλύψει το “φέσι” που τους φόρεσε ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Σε αντίθετη περίπτωση, βάσει της κείμενης αυστηρότατης νομοθεσίας, τόσο η οικογένεια Παγκάλου όσο και ο υπεύθυνος του ξενοδοχείου θα έπρεπε να είχαν οδηγηθεί στο αυτόφορο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στο αποτελεσματικό ΣΔΟΕ του Καπελέρη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα της σκευωρίας εις βάρος του Νίκου Σηφουνάκη και της οικογένειας του, από τους μισθοφόρους της γερμανοτραφούς φυλλάδας.
Σύμφωνα με το δικό μας ρεπορτάζ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έπεσε ως φαλαινοκαρχαρίας στους ανυπεράσπιστους αστακούς, που εξαφανίστηκαν σε χρόνο μηδέν προκαλώντας τη μήνι των λοιπών παρευρισκομένων που την έβγαλαν με κατεψυγμένες γαρίδες και σουρίμι.
Δείτε και το ρεπορτάζ του “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” για το θέμα: Να φύγει τώρα η ξιπασμένη κυβέρνηση! Σε σουίτα του “King George Palace” με χορηγό τον μεγαλοξενοδόχο Δασκαλαντωνάκη γιόρτασε ο Πάγκαλος το νέο έτος!
Ο Μαζί τα Φάγαμε ξαναχτύπησε! Αυτή τη φορά είχε χορηγό και παρέα το ζεύγος Σηφουνάκη.
Την αποκάλυψη κάνει ο Φρίξος Δρακοντίδης στο πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θέματος» που κυκλοφορεί.
Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και η σύζυγός του, Χριστίνα Χριστοφιλοπούλου, επέλεξαν το ξενοδοχείο «King George Palace” για να γιορτάσουν την είσοδο του Μνημονιακού 2011.
Μόνο η σουίτα τους η οποία διαθέτει πισίνα στη ταράτσα κόστιζε 5.400 ευρώ. Το ζεύγος Πάγκαλου και τα δυο τους παιδιά δείπνησαν στο πολυτελές ρεστοράν «Tudor» του ξενοδοχείου, για να δειπνήσουν με 380 ευρώ το άτομο. Αστακοί, σαμπάνιες, γαρίδες, χαβιάρι κλπ ήταν μέσα στα εδέσματα του μενού.
Το επόμενο πρωί, απόλαυσαν ένα πλούσιο πρωινό. Για όλα αυτά –κοντά στις 8000 ευρώ-για ένα βράδι, δεν πλήρωσαν δεκάρα τσακιστή. Ήταν χορηγία του μεγαλοξενοδόχου Δασκαλαντωνάκη στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης του Μνημονίου, τον μαζί τα φάγαμε.
Σημείωση> Ο Δασκαλαντωνάκης, οφείλει 1,6 εκατομμύρια ευρώ στο ΙΚΑ!
Από ..... olympia.gr
Ερζερούμ: τρία εάν και ένα διότι…
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός που θεμελίωσε συμβολικά ως υπουργός εξωτερικών την περίφημη «διπλωματία των σεισμών» με την Τουρκία. Στην πραγματικότητα ήταν μια πολιτική μορφή υπέρβασης των αγκυλώσεων που προκάλεσε στις διμερείς σχέσεις της χώρας με την Τουρκία η πολιτική των «γκρίζων ζωνών», που ακολούθησαν οι γείτονες οργανωμένα και συνεκτικά πλέον μετά την κρίση των Ιμίων. Την πολιτική αυτή ακολούθησε ευλαβικά και ο Κώστας Καραμανλής, πιστεύοντας ότι για να υπάρξει δυνατότητα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει κλίμα «συναδέλφωσης» και εμπιστοσύνης μεταξύ των ηγεσιών των δύο χωρών. Ασφαλώς αυτή η προσέγγιση δεν ήταν πρωτόγνωρη καθώς αποτέλεσε στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου μέσω του Κάρολου Παπούλια, βασισμένη στη καλλιέργεια πνεύματος «μη-σύγκρουσης». Το ζήτημα τότε ήταν πώς η διένεξη με την Τουρκία, μέσω «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», θα μείωνε τις πιθανότητες θερμής αντιπαράθεσης στην περιοχή και ....
αποτελούσε το κλασικό παράδειγμα αντιμετώπισης διενέξεων όμορων κρατών που αφορούν σε στρατηγικά ζητήματα, τα οποία αναφέρονται σε ευρύτερα ζητήματα κυριαρχίας και δικαιωμάτων, πέραν των όποιων συνοριακών διαφορών. Η φύση των «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» αποκάλυπτε έμμεσα και το εύρος των διαφορών, τις οποίες νομιμοποιούσε παρά το διπλωματικά προβληματικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» της Ελλάδας, που ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε για λαϊκιστική προπαγάνδα. Τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» ήταν ένα διπλωματικό εφεύρημα για να διαμορφωθούν συνθήκες διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της θεωρίας «power sharing» για το Αιγαίο και την Κύπρο.
Μια και το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη των δύο χωρών, αλλά περισσότερο της Ελλάδας, δεν ήταν έτοιμα για να αντιμετωπίσουν την αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο και την θεσμική διαμόρφωση ενός άλλου καθεστώτος στο πλαίσιο μιας «ενωμένης» Κύπρου, έπρεπε προηγουμένως, παράλληλα με την μείωση της έντασης, να υπάρξει και μια σχετική ωρίμανση της ιδέας της διαφορετικής διάρθρωσης ισχύος των δύο χωρών στην περιοχή, που ουσιαστικά θεμελίωνε διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Η ιδέα αυτή έπρεπε να απεγκλωβιστεί από το τρέχον σύστημα αντιλήψεων του εθνικού συμφέροντος, κυρίως της Ελλάδας, ώστε να αναπτυχθεί και να νομιμοποιηθεί το «power sharing» σε μια άλλη διάσταση συμφέροντος. Επιγραμματικά θα έλεγα ότι στην ουσία αναπτύχθηκε μία επικοινωνιακή πολιτική που εμπότιζε το εθνικό συμφέρον με «οικονομικά κίνητρα» (εμπορικά κίνητρα και κίνητρα συνεκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών), ώστε να γίνει δελεαστική η θεσμοθέτηση της ανακατανομής ισχύος υπέρ της Τουρκίας στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκε η φιλολογία περί συνεκμετάλλευσης του δυναμικού υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και στο πνεύμα αυτό προχώρησαν οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Παρόλα αυτά και παρόλες τις προσπάθειες των τελευταίων κυβερνήσεων στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα στο επίπεδο της κοινής γνώμης ήταν πενιχρά. Το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» σε συνδυασμό με την προκλητική στάση της τουρκικής ηγεσίας, τους μαξιμαλιστικούς στόχους της και την βαθιά ριζωμένη τουρκοφοβική εθνικιστική συνείδηση του Ελληνισμού, που δομούσε εθνική ταυτότητα σε αντιδιαστολή με τα τουρκικά συμφέροντα στην περιοχή, δεν επέτρεψαν στις ηγεσίες των δύο χωρών να προχωρήσουν σε θεσμική αλλαγή του καθεστώτος, αν και το status quo από το 1974 διαρκώς μεταβαλλόταν υπέρ της γείτονος.
Αυτή είναι η αλήθεια και δυστυχώς ο λαϊκισμός δεν μπορεί να την διασκεδάσει άλλο πια. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι προφανές ότι θεώρησε την παρούσα κρίση στην Ελλάδα μία χρυσή ευκαιρία για να περάσουμε σε ένα ανώτερο στάδιο συνεννόησης (βλέπε διαπραγμάτευσης) με τους Τούρκους σε ότι αφορά στην μέθοδο επίλυσης ολόκληρου του πακέτου των διαφορών που προβάλλει η Τουρκία και στον τρόπο που θα παρουσιαστεί αυτή (η μέθοδος) στην κοινή γνώμη των δύο χωρών. Με άλλα λόγια, η νέα διπλωματική εκστρατεία του πρωθυπουργού στο Ερζερούμ δεν είναι ούτε νέα, ούτε διπλωματική. Αποτελεί άρρητη πολιτική στρατηγική ως το επόμενο βήμα της «διπλωματίας των σεισμών».
Ο Γιώργος Παπανδρέου στο Ερζερούμ έθεσε τρία «εάν»: αν η Τουρκία εννοεί πραγματικά ότι θέλει την ειρήνη, αν η Τουρκία εννοεί ότι μπορεί να βρεθεί λύση με ειρηνικά μέσα και εάν θα ήταν καλύτερα να τα βρούμε ειρηνικά μεταξύ μας, αποφεύγοντας τις στρατιωτικές προκλήσεις, αντί να οδηγηθούμε σε λύση μετά από σύγκρουση. Η προπαγάνδα του καθεστώτος στην Ελλάδα εμφανίζει αυτά τα τρία «εάν» ως διλήμματα που θέτει ο πρωθυπουργός προς την απέναντι πλευρά, ενώ είναι προφανές ότι μεγαλύτερο βάρος (σχεδόν αποκλειστικό) έχουν προς την ελληνική πλευρά. Το μήνυμα που επιδιώκουν να αποκρυσταλλωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ότι η Ελλάδα, στον βαθμό που θέτει το δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος» στην Τουρκία, είναι ισχυρή. Άρα έχουμε έναν ισχυρό πρωθυπουργό που πετάει το μπαλάκι της διευθέτησης της διένεξής μας στην απέναντι πλευρά.
Πρόκειται όμως για τραγική παρεξήγηση που προκαλεί για άλλη μια φορά ο λαϊκισμός του καθεστώτος στην χώρα μας. Ο κύριος Παπανδρέου χθες εγκατέλειψε ουσιαστικά κάθε έννοια ισχύος ως προβολή «hard power» από ελληνικής πλευράς, αντιδρώντας στο δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος» που εδώ και πολλά χρόνια θέτουν οι Τούρκοι προς την Ελλάδα παραβιάζοντας την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και διατηρώντας το casus belli σε ότι αφορά στην άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων. Με άλλα λόγια ο κ. Παπανδρέου λέει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να εκφράσει την ισχύ της στο επίπεδο της «hard power» για να οδηγηθούμε σε λύση, ας μην το κάνει και η Τουρκία. Αυτό ίσως να φαίνεται σε όσους αντιμετωπίζουν ιδεαλιστικά τις διεθνείς σχέσεις, ως μία μετριοπαθής και «σοφή» στάση. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί μία απολύτως διασκεδαστική στο πρόβλημα της διένεξης, συμπεριφορά. Το εθνικό συμφέρον χώρων, που υπάρχει όσο υπάρχουν εθνικά κράτη, διαμορφώνεται από το μείγμα «hard power» και «soft power» που χρησιμοποιούν οι ηγεσίες και όχι με την μονομερή απόσυρση από την άσκηση «hard power», ώστε και ο αντίπαλος να φιλοτιμηθεί και να περιορίσει την στρατηγική του σε πρακτικές «soft power».
Το ζήτημα της διένεξης με τους Τούρκους δεν είναι «ειρήνη ή πόλεμος», αλλά πολιτικές πρακτικές που συνδυάζουν αναπαραστάσεις και των δύο για να οδηγήσουν σε ένα στρατηγικό αποτέλεσμα, που θα ικανοποιεί τον ορισμό του εθνικού συμφέροντος στην συγκυρία. Το μέγα πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία με σταθερά βήματα, συνδυάζοντας άψογα «hard power» με «soft power», θεμελιώνει το εθνικό συμφέρον της στην περιοχή, ενώ η πολιτική πρακτική της Ελλάδας, η οποία επαναλαμβάνω δεν έχει καμία σχέση με κανενός είδους γνωστής διπλωματίας, θολώνει ακόμη περισσότερο την διάσταση του ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Φτάσαμε στο σημείο, ενώ ο κ. Παπανδρέου παραπονείται για την υπέρπτηση τουρκικών μαχητικών σε ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, από την άλλη φέρεται να χαρακτηρίζει αυτήν την πολεμική ενέργεια ως «ρουτίνα» της τουρκικής πολεμικής μηχανής. Δυστυχώς τέτοιες και άλλες παρόμοιες ρουτίνες είναι αυτές που έχουν μεταβάλει το status quo στην περιοχή. Η Τουρκία πέτυχε, ασκώντας «hard power» σε επίπεδο ρουτίνας, να διαμορφώσει τετελεσμένα, τα οποία, όχι απλώς θα επηρεάσουν την θεσμική μεταβολή που θα επέλθει κάποια στιγμή στο Αιγαίο, αλλά κυρίως την ελληνική κοινή γνώμη ως προς την αποδοχή αυτής της μεταβολής. Οι παραβιάσεις, υπερπτήσεις και «επισκέψεις» πολεμικών πλοίων στην Αττική, αποσκοπούν στην εμπέδωση της ισχύος της γείτονος, την οποία, αντί να αναδείξει ως χυδαία στρατηγική ο κ. Παπανδρέου, καταγγέλλει ως «περιστατικά», που πρέπει να αποφεύγονται, διότι δεν βοηθούν στην επίλυση.
Και όμως βοηθούν και το ξέρει καλά! Συνεισφέρουν στην χαλιναγώγηση των εθνικών αναπαραστάσεων με την μορφή ιστορικών ελληνικών δικαιωμάτων στην περιοχή, στο επίπεδο της ελληνικής γνώμης. Μάλιστα, τώρα που τα αυτιά των Ελλήνων έχουν χαμηλώσει αρκετά λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, μοιάζει να είναι έτοιμα να ακούσουν νέα που θα αφορούν στην απεμπόληση δικαιωμάτων στο Αιγαίο που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα, με ιδεατή οικονομική αντιπαροχή, ασφαλώς. Και όλα αυτά για να μην προστεθούν τα αποτελέσματα ενός πολέμου σε αυτά της οικονομικής κρίσης. Η «διπλωματία των σεισμών» είχε συνδεθεί με την αποφυγή πολέμου για την διατήρηση του υψηλού επιπέδου ευημερίας στην χώρα, ενώ σήμερα το ίδιο αίτημα συνδέεται με την μη επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής κρίσης. Ελάτε να τα βρούμε δίχως πόλεμο, είπε ο κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ και η τουρκική ηγεσία μάλλον … πολύ το ευχαριστήθηκε. Η καλύτερη λύση γι’ αυτούς θα ήταν να επιτύχουν την εκπλήρωση του εθνικού τους συμφέροντος στην περιοχή, απλώς με την επίκληση της στρατιωτικής απειλής και δίχως την άσκηση στρατιωτικής βίας. Άρα μάλλον ικανοποίησαν τα λόγια του κ. Παπανδρέου την τουρκική ηγεσία και το διπλωματικό της σώμα, ενώ δίνουν φτερά και φουσκώνουν τα πανιά της στρατιωτικής μηχανής της για να συνεχίσει τα ίδια, μια και πιάνουν τόπο. Η ελληνική ηγεσία θα συνεχίσει όλο και πιο αδύναμα να καταγγέλλει, η ελληνική κοινή γνώμη όλο και περισσότερο να «μαζεύεται» και η διεθνής κοινότητα να βεβαιώνεται ότι η Τουρκία έχει την ισχύ να επιβάλει τους ισχυρισμούς της. Το διεθνές δίκαιο διαμορφώνει δικαιοσύνη στο επίπεδο της ισχύος, γι’ αυτό και είναι άδικο για τους ανίσχυρους ή όσους δεν αντέχουν ή δεν γνωρίζουν πολιτικά να θεμελιώνουν την ισχύ τους.
Το σημείωμα αυτό αποσκοπεί στο να προσγειώσει την περίφημη ελληνική «κοινή γνώμη». Εάν το καθεστώς δεν καταφέρει να μετατρέψει απολύτως το εθνικό κίνητρο στην περιοχή σε οικονομικό κίνητρο, πράγμα πολύ δύσκολο για να θεμελιωθεί πρακτικά και όχι με αερολογίες και σαχλαμαρίτσες, τότε δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί καμία απολύτως λύση δίχως σύγκρουση. Το ζήτημα για την Ελλάδα είναι ότι με την όλο και πιο γκρίζα απεικόνιση του εθνικού συμφέροντος, με την αντικατάσταση της διπλωματίας από μυστική πολιτική και δημόσιες σχέσεις και με την έμμεση αποδοχή ότι δεν σκοπεύει να ασκήσει «hard power», δεν θα μπορέσει την κρίσιμη στιγμή να πάει ισχυρή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με απόλυτα κοσμοπολιτική και μη-εθνικιστική διάθεση, ο γράφων επιθυμεί να επισημάνει ότι ακολουθούμε μία επικίνδυνη πορεία που τελικά ούτε την πιθανότητα πολέμου απομακρύνει, ούτε ασφαλώς διασφαλίζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η διαλεκτική που παγιώνεται στις διμερείς μας σχέσεις με την Τουρκία, οδηγεί μάλλον σε ένα περιορισμένο θερμό επεισόδιο που θα μας σύρει με «ψηλά τα χέρια» και «κάτω τα αυτιά» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου θα υπάρχει μια πολύ μεγάλη ατζέντα διαφορών προς διευθέτηση. Δεν προτείνω η Ελλάδα να προκαλέσει ένοπλη σύγκρουση, εκτιμώ όμως ότι η εγκατάλειψη του παράγοντα «hard power» ως στοιχείο της ελληνικής στρατηγικής στην περιοχή, θα είναι ασυγχώρητο λάθος.
Από .... activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός που θεμελίωσε συμβολικά ως υπουργός εξωτερικών την περίφημη «διπλωματία των σεισμών» με την Τουρκία. Στην πραγματικότητα ήταν μια πολιτική μορφή υπέρβασης των αγκυλώσεων που προκάλεσε στις διμερείς σχέσεις της χώρας με την Τουρκία η πολιτική των «γκρίζων ζωνών», που ακολούθησαν οι γείτονες οργανωμένα και συνεκτικά πλέον μετά την κρίση των Ιμίων. Την πολιτική αυτή ακολούθησε ευλαβικά και ο Κώστας Καραμανλής, πιστεύοντας ότι για να υπάρξει δυνατότητα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει κλίμα «συναδέλφωσης» και εμπιστοσύνης μεταξύ των ηγεσιών των δύο χωρών. Ασφαλώς αυτή η προσέγγιση δεν ήταν πρωτόγνωρη καθώς αποτέλεσε στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου μέσω του Κάρολου Παπούλια, βασισμένη στη καλλιέργεια πνεύματος «μη-σύγκρουσης». Το ζήτημα τότε ήταν πώς η διένεξη με την Τουρκία, μέσω «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης», θα μείωνε τις πιθανότητες θερμής αντιπαράθεσης στην περιοχή και ....
αποτελούσε το κλασικό παράδειγμα αντιμετώπισης διενέξεων όμορων κρατών που αφορούν σε στρατηγικά ζητήματα, τα οποία αναφέρονται σε ευρύτερα ζητήματα κυριαρχίας και δικαιωμάτων, πέραν των όποιων συνοριακών διαφορών. Η φύση των «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» αποκάλυπτε έμμεσα και το εύρος των διαφορών, τις οποίες νομιμοποιούσε παρά το διπλωματικά προβληματικό δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» της Ελλάδας, που ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε για λαϊκιστική προπαγάνδα. Τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» ήταν ένα διπλωματικό εφεύρημα για να διαμορφωθούν συνθήκες διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της θεωρίας «power sharing» για το Αιγαίο και την Κύπρο.
Μια και το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη των δύο χωρών, αλλά περισσότερο της Ελλάδας, δεν ήταν έτοιμα για να αντιμετωπίσουν την αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο και την θεσμική διαμόρφωση ενός άλλου καθεστώτος στο πλαίσιο μιας «ενωμένης» Κύπρου, έπρεπε προηγουμένως, παράλληλα με την μείωση της έντασης, να υπάρξει και μια σχετική ωρίμανση της ιδέας της διαφορετικής διάρθρωσης ισχύος των δύο χωρών στην περιοχή, που ουσιαστικά θεμελίωνε διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Η ιδέα αυτή έπρεπε να απεγκλωβιστεί από το τρέχον σύστημα αντιλήψεων του εθνικού συμφέροντος, κυρίως της Ελλάδας, ώστε να αναπτυχθεί και να νομιμοποιηθεί το «power sharing» σε μια άλλη διάσταση συμφέροντος. Επιγραμματικά θα έλεγα ότι στην ουσία αναπτύχθηκε μία επικοινωνιακή πολιτική που εμπότιζε το εθνικό συμφέρον με «οικονομικά κίνητρα» (εμπορικά κίνητρα και κίνητρα συνεκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών), ώστε να γίνει δελεαστική η θεσμοθέτηση της ανακατανομής ισχύος υπέρ της Τουρκίας στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκε η φιλολογία περί συνεκμετάλλευσης του δυναμικού υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και στο πνεύμα αυτό προχώρησαν οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Παρόλα αυτά και παρόλες τις προσπάθειες των τελευταίων κυβερνήσεων στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα στο επίπεδο της κοινής γνώμης ήταν πενιχρά. Το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα» σε συνδυασμό με την προκλητική στάση της τουρκικής ηγεσίας, τους μαξιμαλιστικούς στόχους της και την βαθιά ριζωμένη τουρκοφοβική εθνικιστική συνείδηση του Ελληνισμού, που δομούσε εθνική ταυτότητα σε αντιδιαστολή με τα τουρκικά συμφέροντα στην περιοχή, δεν επέτρεψαν στις ηγεσίες των δύο χωρών να προχωρήσουν σε θεσμική αλλαγή του καθεστώτος, αν και το status quo από το 1974 διαρκώς μεταβαλλόταν υπέρ της γείτονος.
Αυτή είναι η αλήθεια και δυστυχώς ο λαϊκισμός δεν μπορεί να την διασκεδάσει άλλο πια. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είναι προφανές ότι θεώρησε την παρούσα κρίση στην Ελλάδα μία χρυσή ευκαιρία για να περάσουμε σε ένα ανώτερο στάδιο συνεννόησης (βλέπε διαπραγμάτευσης) με τους Τούρκους σε ότι αφορά στην μέθοδο επίλυσης ολόκληρου του πακέτου των διαφορών που προβάλλει η Τουρκία και στον τρόπο που θα παρουσιαστεί αυτή (η μέθοδος) στην κοινή γνώμη των δύο χωρών. Με άλλα λόγια, η νέα διπλωματική εκστρατεία του πρωθυπουργού στο Ερζερούμ δεν είναι ούτε νέα, ούτε διπλωματική. Αποτελεί άρρητη πολιτική στρατηγική ως το επόμενο βήμα της «διπλωματίας των σεισμών».
Ο Γιώργος Παπανδρέου στο Ερζερούμ έθεσε τρία «εάν»: αν η Τουρκία εννοεί πραγματικά ότι θέλει την ειρήνη, αν η Τουρκία εννοεί ότι μπορεί να βρεθεί λύση με ειρηνικά μέσα και εάν θα ήταν καλύτερα να τα βρούμε ειρηνικά μεταξύ μας, αποφεύγοντας τις στρατιωτικές προκλήσεις, αντί να οδηγηθούμε σε λύση μετά από σύγκρουση. Η προπαγάνδα του καθεστώτος στην Ελλάδα εμφανίζει αυτά τα τρία «εάν» ως διλήμματα που θέτει ο πρωθυπουργός προς την απέναντι πλευρά, ενώ είναι προφανές ότι μεγαλύτερο βάρος (σχεδόν αποκλειστικό) έχουν προς την ελληνική πλευρά. Το μήνυμα που επιδιώκουν να αποκρυσταλλωθεί στην ελληνική κοινωνία είναι ότι η Ελλάδα, στον βαθμό που θέτει το δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος» στην Τουρκία, είναι ισχυρή. Άρα έχουμε έναν ισχυρό πρωθυπουργό που πετάει το μπαλάκι της διευθέτησης της διένεξής μας στην απέναντι πλευρά.
Πρόκειται όμως για τραγική παρεξήγηση που προκαλεί για άλλη μια φορά ο λαϊκισμός του καθεστώτος στην χώρα μας. Ο κύριος Παπανδρέου χθες εγκατέλειψε ουσιαστικά κάθε έννοια ισχύος ως προβολή «hard power» από ελληνικής πλευράς, αντιδρώντας στο δίλημμα «ειρήνη ή πόλεμος» που εδώ και πολλά χρόνια θέτουν οι Τούρκοι προς την Ελλάδα παραβιάζοντας την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και διατηρώντας το casus belli σε ότι αφορά στην άσκηση του δικαιώματος επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων. Με άλλα λόγια ο κ. Παπανδρέου λέει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να εκφράσει την ισχύ της στο επίπεδο της «hard power» για να οδηγηθούμε σε λύση, ας μην το κάνει και η Τουρκία. Αυτό ίσως να φαίνεται σε όσους αντιμετωπίζουν ιδεαλιστικά τις διεθνείς σχέσεις, ως μία μετριοπαθής και «σοφή» στάση. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελεί μία απολύτως διασκεδαστική στο πρόβλημα της διένεξης, συμπεριφορά. Το εθνικό συμφέρον χώρων, που υπάρχει όσο υπάρχουν εθνικά κράτη, διαμορφώνεται από το μείγμα «hard power» και «soft power» που χρησιμοποιούν οι ηγεσίες και όχι με την μονομερή απόσυρση από την άσκηση «hard power», ώστε και ο αντίπαλος να φιλοτιμηθεί και να περιορίσει την στρατηγική του σε πρακτικές «soft power».
Το ζήτημα της διένεξης με τους Τούρκους δεν είναι «ειρήνη ή πόλεμος», αλλά πολιτικές πρακτικές που συνδυάζουν αναπαραστάσεις και των δύο για να οδηγήσουν σε ένα στρατηγικό αποτέλεσμα, που θα ικανοποιεί τον ορισμό του εθνικού συμφέροντος στην συγκυρία. Το μέγα πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία με σταθερά βήματα, συνδυάζοντας άψογα «hard power» με «soft power», θεμελιώνει το εθνικό συμφέρον της στην περιοχή, ενώ η πολιτική πρακτική της Ελλάδας, η οποία επαναλαμβάνω δεν έχει καμία σχέση με κανενός είδους γνωστής διπλωματίας, θολώνει ακόμη περισσότερο την διάσταση του ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Φτάσαμε στο σημείο, ενώ ο κ. Παπανδρέου παραπονείται για την υπέρπτηση τουρκικών μαχητικών σε ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, από την άλλη φέρεται να χαρακτηρίζει αυτήν την πολεμική ενέργεια ως «ρουτίνα» της τουρκικής πολεμικής μηχανής. Δυστυχώς τέτοιες και άλλες παρόμοιες ρουτίνες είναι αυτές που έχουν μεταβάλει το status quo στην περιοχή. Η Τουρκία πέτυχε, ασκώντας «hard power» σε επίπεδο ρουτίνας, να διαμορφώσει τετελεσμένα, τα οποία, όχι απλώς θα επηρεάσουν την θεσμική μεταβολή που θα επέλθει κάποια στιγμή στο Αιγαίο, αλλά κυρίως την ελληνική κοινή γνώμη ως προς την αποδοχή αυτής της μεταβολής. Οι παραβιάσεις, υπερπτήσεις και «επισκέψεις» πολεμικών πλοίων στην Αττική, αποσκοπούν στην εμπέδωση της ισχύος της γείτονος, την οποία, αντί να αναδείξει ως χυδαία στρατηγική ο κ. Παπανδρέου, καταγγέλλει ως «περιστατικά», που πρέπει να αποφεύγονται, διότι δεν βοηθούν στην επίλυση.
Και όμως βοηθούν και το ξέρει καλά! Συνεισφέρουν στην χαλιναγώγηση των εθνικών αναπαραστάσεων με την μορφή ιστορικών ελληνικών δικαιωμάτων στην περιοχή, στο επίπεδο της ελληνικής γνώμης. Μάλιστα, τώρα που τα αυτιά των Ελλήνων έχουν χαμηλώσει αρκετά λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, μοιάζει να είναι έτοιμα να ακούσουν νέα που θα αφορούν στην απεμπόληση δικαιωμάτων στο Αιγαίο που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα, με ιδεατή οικονομική αντιπαροχή, ασφαλώς. Και όλα αυτά για να μην προστεθούν τα αποτελέσματα ενός πολέμου σε αυτά της οικονομικής κρίσης. Η «διπλωματία των σεισμών» είχε συνδεθεί με την αποφυγή πολέμου για την διατήρηση του υψηλού επιπέδου ευημερίας στην χώρα, ενώ σήμερα το ίδιο αίτημα συνδέεται με την μη επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής κρίσης. Ελάτε να τα βρούμε δίχως πόλεμο, είπε ο κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ και η τουρκική ηγεσία μάλλον … πολύ το ευχαριστήθηκε. Η καλύτερη λύση γι’ αυτούς θα ήταν να επιτύχουν την εκπλήρωση του εθνικού τους συμφέροντος στην περιοχή, απλώς με την επίκληση της στρατιωτικής απειλής και δίχως την άσκηση στρατιωτικής βίας. Άρα μάλλον ικανοποίησαν τα λόγια του κ. Παπανδρέου την τουρκική ηγεσία και το διπλωματικό της σώμα, ενώ δίνουν φτερά και φουσκώνουν τα πανιά της στρατιωτικής μηχανής της για να συνεχίσει τα ίδια, μια και πιάνουν τόπο. Η ελληνική ηγεσία θα συνεχίσει όλο και πιο αδύναμα να καταγγέλλει, η ελληνική κοινή γνώμη όλο και περισσότερο να «μαζεύεται» και η διεθνής κοινότητα να βεβαιώνεται ότι η Τουρκία έχει την ισχύ να επιβάλει τους ισχυρισμούς της. Το διεθνές δίκαιο διαμορφώνει δικαιοσύνη στο επίπεδο της ισχύος, γι’ αυτό και είναι άδικο για τους ανίσχυρους ή όσους δεν αντέχουν ή δεν γνωρίζουν πολιτικά να θεμελιώνουν την ισχύ τους.
Το σημείωμα αυτό αποσκοπεί στο να προσγειώσει την περίφημη ελληνική «κοινή γνώμη». Εάν το καθεστώς δεν καταφέρει να μετατρέψει απολύτως το εθνικό κίνητρο στην περιοχή σε οικονομικό κίνητρο, πράγμα πολύ δύσκολο για να θεμελιωθεί πρακτικά και όχι με αερολογίες και σαχλαμαρίτσες, τότε δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί καμία απολύτως λύση δίχως σύγκρουση. Το ζήτημα για την Ελλάδα είναι ότι με την όλο και πιο γκρίζα απεικόνιση του εθνικού συμφέροντος, με την αντικατάσταση της διπλωματίας από μυστική πολιτική και δημόσιες σχέσεις και με την έμμεση αποδοχή ότι δεν σκοπεύει να ασκήσει «hard power», δεν θα μπορέσει την κρίσιμη στιγμή να πάει ισχυρή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με απόλυτα κοσμοπολιτική και μη-εθνικιστική διάθεση, ο γράφων επιθυμεί να επισημάνει ότι ακολουθούμε μία επικίνδυνη πορεία που τελικά ούτε την πιθανότητα πολέμου απομακρύνει, ούτε ασφαλώς διασφαλίζει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η διαλεκτική που παγιώνεται στις διμερείς μας σχέσεις με την Τουρκία, οδηγεί μάλλον σε ένα περιορισμένο θερμό επεισόδιο που θα μας σύρει με «ψηλά τα χέρια» και «κάτω τα αυτιά» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου θα υπάρχει μια πολύ μεγάλη ατζέντα διαφορών προς διευθέτηση. Δεν προτείνω η Ελλάδα να προκαλέσει ένοπλη σύγκρουση, εκτιμώ όμως ότι η εγκατάλειψη του παράγοντα «hard power» ως στοιχείο της ελληνικής στρατηγικής στην περιοχή, θα είναι ασυγχώρητο λάθος.
Από .... activistis
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)