Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Παίρνει κεφάλι ο υποψήφιος Δήμαρχος Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου κ. Παταργιάς Κώστας έναντι του κ. Τετριμίδα και του κ. Αντωνίου.
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Έχει αρχίσει και παίρνει τα επάνω του ο κ. Παταργιάς Κώστας .
Ειδικά στο Δήμο Καμένων Βούρλων μετά τις δηλώσεις του , σε συγκέντρωση δημοτών φίλων του από όλους τους πολιτικούς χώρους σε παραλιακό κέντρο στον Άγιο Σεραφείμ, ότι αν εκλεγεί Δήμαρχος το πρώτο θέμα που θα φέρει στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο είναι η αλλαγή του ονόματος σε Δήμο Καμένων Βούρλων.
Σε αντίθεση με τον κ. Τετριμίδα ο οποίος παραμένει αμετανόητος στη θέση του για την μη αλλαγή του ονόματος.
Την προηγούμενη Πέμπτη σε συγκέντρωση 35 στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο κέντρο Αυγέρης , σε ερώτηση που του τέθηκε για αλλαγή του ονόματος από τον πρώην Δήμαρχο Καμένων Βούρλων κ. Έξαρχο , ο κ. Τετριμίδας απάντησε ότι μόνο μια αλλαγή συζητάει το Δήμος Θερμοπυλών και τίποτε άλλο.
Είναι απορίας άξιον που ακούγονται αξιόλογα ονόματα απ` το χώρο του ΠΑΣΟΚ των Καμένων Βούρλων όπως του κ. Μπολντέτσου Β. , Αναστόπουλου Κ. , Παπαναγιώτου Δ. , Μακρυνίτσα Δ. , Μπαλντά Γ. , Ντάλη Λ. και άλλων ότι έχουν ενταχθεί στο συνδυασμό του κ. Τετριμίδα.
Το ερώτημα που τίθεται από τους δημότες είναι καλά αυτοί οι άνθρωποι πως πήγανε και εντάχθηκαν εκεί, δεν συζητήσανε τίποτα πριν ανέβουν στο άρμα του κ. Τετριμίδα, να δουν τι σκέφτεται ο άνθρωπος για ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά τα Καμένα Βούρλα.
Εκτός και αν το μόνο που διαπραγματεύτηκαν ήταν οι καρέκλες του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου και των Αντιδημάρχων.
Αν έτσι ενήργησαν να περιμένουν ότι ανάλογη θα είναι και η στάση των δημοτών των Καμένων Βούρλων απέναντί τους. Δηλαδή ο Μαύρογια λούρος θα έχει την πρώτη θέση και οι κύριοι αυτοί θα μείνουν με τις καρέκλες των σπιτιών τους.
Αν πολύ σύντομα ο κ. Τετριμίδας δεν αλλάξει θέση στο θέμα του ονόματος του Δήμου και συνεχίζει να παραμένει αμετανόητος το BradeFer που ξεκίνησε με τον κ. Παταργιά θα εξελιχθεί σε νίκη κατά κράτος υπέρ του κ. Παταργιά.
Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ` όψιν ότι ο κ. Παταργιάς Κ. κατεβαίνει ανεξάρτητος (αντάρτης του ΠΑΣΟΚ) ενώ ο κ . Τετριμίδας είναι χρισμένος και βαφτισμένος στην κολυμβήθρα του ΠΑΣΟΚ.
Στην περίπτωση δε που η Νέα Δημοκρατία δεν κατεβάσει δικό της υποψήφιο στο Δήμο Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου όπως φαίνεται, από τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει ο κ. Σαμαράς για να φτάσει τη Νέα Δημοκρατία στα επίπεδα της Πολιτικής Άνοιξης.
Τότε η πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας που έχει μια δύναμη μέσο όρο 51% και στους 3 σημερινούς Δήμους , θα πάει πιο εύκολα να ψηφίσει έναν ανεξάρτητο υποψήφιο όπως είναι ο κ. Παταργιάς ( αφού βέβαια έχει συμπεριλάβει κάποιους καλούς συμβούλους από τον Κεντροδεξιό χώρο), παρά έναν κομματικό όπως είναι ο κ. Τετριμίδας.
Για τον κ. Αντωνίου βέβαια δεν συζητάει και δεν ασχολείται κανείς, γιατί όλοι τον θεωρούν ξοφλημένο, λόγω των οικονομικών σκανδάλων που ταλανίζουν το Δήμο και την απαράδεκτη στάση που τήρησε στο θέμα του ονόματος των Καμένων Βούρλων.
Έχει δε συγκεντρώσει γύρω του ο κ. Αντωνίου μερικούς μυθοπλάστες (κοινώς ψεύτες) που κάνουν διαγωνισμό κάθε μήνα ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα.
Στον τελευταίο διαγωνισμό το έπαθλο το κέρδισε ο Μάκης με το μεγάλο ψέμα της επένδυσης των Ασιατών , όπου έκανε ο ίδιος το μεσίτη των Κινέζων για να τα κονομήσει.
Στο ηλεκτρονικό γκάλοπ που διενεργείται από το BLOG έχουν ψηφίσει 241 και φέρνει πρώτο τον κ. Παταργιά 43% δεύτερο τον κ. Τετριμίδα 34% και τρίτο και καταϊδρωμένο τον κ. Αντωνίου 14%
Έχει αρχίσει και παίρνει τα επάνω του ο κ. Παταργιάς Κώστας .
Ειδικά στο Δήμο Καμένων Βούρλων μετά τις δηλώσεις του , σε συγκέντρωση δημοτών φίλων του από όλους τους πολιτικούς χώρους σε παραλιακό κέντρο στον Άγιο Σεραφείμ, ότι αν εκλεγεί Δήμαρχος το πρώτο θέμα που θα φέρει στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο είναι η αλλαγή του ονόματος σε Δήμο Καμένων Βούρλων.
Σε αντίθεση με τον κ. Τετριμίδα ο οποίος παραμένει αμετανόητος στη θέση του για την μη αλλαγή του ονόματος.
Την προηγούμενη Πέμπτη σε συγκέντρωση 35 στελεχών του ΠΑΣΟΚ στο κέντρο Αυγέρης , σε ερώτηση που του τέθηκε για αλλαγή του ονόματος από τον πρώην Δήμαρχο Καμένων Βούρλων κ. Έξαρχο , ο κ. Τετριμίδας απάντησε ότι μόνο μια αλλαγή συζητάει το Δήμος Θερμοπυλών και τίποτε άλλο.
Είναι απορίας άξιον που ακούγονται αξιόλογα ονόματα απ` το χώρο του ΠΑΣΟΚ των Καμένων Βούρλων όπως του κ. Μπολντέτσου Β. , Αναστόπουλου Κ. , Παπαναγιώτου Δ. , Μακρυνίτσα Δ. , Μπαλντά Γ. , Ντάλη Λ. και άλλων ότι έχουν ενταχθεί στο συνδυασμό του κ. Τετριμίδα.
Το ερώτημα που τίθεται από τους δημότες είναι καλά αυτοί οι άνθρωποι πως πήγανε και εντάχθηκαν εκεί, δεν συζητήσανε τίποτα πριν ανέβουν στο άρμα του κ. Τετριμίδα, να δουν τι σκέφτεται ο άνθρωπος για ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά τα Καμένα Βούρλα.
Εκτός και αν το μόνο που διαπραγματεύτηκαν ήταν οι καρέκλες του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου και των Αντιδημάρχων.
Αν έτσι ενήργησαν να περιμένουν ότι ανάλογη θα είναι και η στάση των δημοτών των Καμένων Βούρλων απέναντί τους. Δηλαδή ο Μαύρογια λούρος θα έχει την πρώτη θέση και οι κύριοι αυτοί θα μείνουν με τις καρέκλες των σπιτιών τους.
Αν πολύ σύντομα ο κ. Τετριμίδας δεν αλλάξει θέση στο θέμα του ονόματος του Δήμου και συνεχίζει να παραμένει αμετανόητος το BradeFer που ξεκίνησε με τον κ. Παταργιά θα εξελιχθεί σε νίκη κατά κράτος υπέρ του κ. Παταργιά.
Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ` όψιν ότι ο κ. Παταργιάς Κ. κατεβαίνει ανεξάρτητος (αντάρτης του ΠΑΣΟΚ) ενώ ο κ . Τετριμίδας είναι χρισμένος και βαφτισμένος στην κολυμβήθρα του ΠΑΣΟΚ.
Στην περίπτωση δε που η Νέα Δημοκρατία δεν κατεβάσει δικό της υποψήφιο στο Δήμο Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου όπως φαίνεται, από τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει ο κ. Σαμαράς για να φτάσει τη Νέα Δημοκρατία στα επίπεδα της Πολιτικής Άνοιξης.
Τότε η πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας που έχει μια δύναμη μέσο όρο 51% και στους 3 σημερινούς Δήμους , θα πάει πιο εύκολα να ψηφίσει έναν ανεξάρτητο υποψήφιο όπως είναι ο κ. Παταργιάς ( αφού βέβαια έχει συμπεριλάβει κάποιους καλούς συμβούλους από τον Κεντροδεξιό χώρο), παρά έναν κομματικό όπως είναι ο κ. Τετριμίδας.
Για τον κ. Αντωνίου βέβαια δεν συζητάει και δεν ασχολείται κανείς, γιατί όλοι τον θεωρούν ξοφλημένο, λόγω των οικονομικών σκανδάλων που ταλανίζουν το Δήμο και την απαράδεκτη στάση που τήρησε στο θέμα του ονόματος των Καμένων Βούρλων.
Έχει δε συγκεντρώσει γύρω του ο κ. Αντωνίου μερικούς μυθοπλάστες (κοινώς ψεύτες) που κάνουν διαγωνισμό κάθε μήνα ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα.
Στον τελευταίο διαγωνισμό το έπαθλο το κέρδισε ο Μάκης με το μεγάλο ψέμα της επένδυσης των Ασιατών , όπου έκανε ο ίδιος το μεσίτη των Κινέζων για να τα κονομήσει.
Στο ηλεκτρονικό γκάλοπ που διενεργείται από το BLOG έχουν ψηφίσει 241 και φέρνει πρώτο τον κ. Παταργιά 43% δεύτερο τον κ. Τετριμίδα 34% και τρίτο και καταϊδρωμένο τον κ. Αντωνίου 14%
Η Ελλάδα ζει στο κενό
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Για να λειτουργήσει μια ευρωπαϊκή χώρα στις μέρες μας χρειάζεται έναν αστικό μύθο, ο οποίος να υπηρετείται όσο γίνεται αρμονικότερα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικονομίας, παιδείας και κοινωνικής οργάνωσης. Η κατάρρευση της Ελλάδας αποδεικνύει την αναντιστοιχία του «εκσυγχρονιστικού μύθου» σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία βασικά συστατικά, που διαμορφώνουν την δυναμική ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.
Με άλλα λόγια, ο αστικός λόγος στην Ελλάδα εξελίχθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια μέσω κενών σημαινόντων. Δημοκρατία, εκσυγχρονισμός, ανεξάρτητες αρχές, αποκέντρωση, διαβούλευση, ισχυρή Ελλάδα κλπ, ήταν όροι δίχως σημαινόμενα στην ελληνική κοινωνία, ή ορθότερα, δίχως κοινά σημαινόμενα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ο πολιτικός λόγος υπήρξε μία ανερμάτιστη αερολογία. Σήμερα παρατηρώ το φαινόμενο....
να λαμβάνει δραματική διάσταση. Ξεκινώντας από την κυβέρνηση και διατρέχοντας όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, βλέπω ο δημόσιος διάλογος να εξελίσσεται στο πλαίσιο απολύτως κενών σημαινόντων. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται οι όροι που διαχειρίζεται να σχηματίζουν έννοιες στο κοινωνικό σώμα. Ρητορεύουν δηλαδή δίχως να λένε τίποτε στο κόσμο.
Είναι πρόδηλο ότι τις περισσότερες φορές πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, όχι μόνον δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι τι λένε, αλλά ακόμη χειρότερα, «ψωνίζουν» όποιον όρο τους φαίνεται μοντέρνος, αντιεξουσιαστικός, ανατρεπτικός, υπερβατικός, προκλητικός, πιασιάρικος, της αγοράς κλπ και τον σημειώνουν ή εκστομίζουν, όχι για να δομήσουν άποψη ή να πείσουν για κάτι, αλλά για να προκαλέσουν εντύπωση ως προς την ταυτότητά τους. Κάπως έτσι φτάσαμε, για να εμφανίζεται κάποιος προοδευτικός, να πρέπει να αραδιάζει διάφορες φράσεις, οι οποίες δεν αρθρώνουν απολύτως κανέναν συνεκτικό λόγο. Ή, για να εμφανίζεται ως πατριώτης, να αναπαράγει εθνικιστικά στερεότυπα. Δομούν, δηλαδή, ρητορεία βασισμένη σε κάποιες λέξεις-κλειδιά που μπορούν να σημαίνουν, δηλαδή, τα πάντα δίχως να εννοούν απολύτως τίποτα – λέξεις που δεν μπορούν να ξεκλειδώσουν συνειδήσεις. Πρόκειται για κενό λόγο που υποκρύπτει την αδυναμία άρθρωσης μηνύματος στην βάση πολιτικών σχέσεων. Σχέσεων εξουσίας, δηλαδή.
Η συνοχή του πολιτικού λόγου βρίσκεται ακριβώς στην αλληλοσύνδεση μηνύματος και εξουσιαστικών σχέσεων από την μια πλευρά και από την άλλη στην δόμηση αυτού του λόγου στο πλαίσιο της κοινής εμπειρίας. Αυτήν την στιγμή τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ αναπτύσσουν μια μορφή ρητορείας απολύτως ξένη προς την πρόσφατη εμπειρία όλων των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτήν την χώρα. Μας κοροϊδεύουν κανονικά, δηλαδή, παράγοντας, αντί για πολιτικό λόγο, θόρυβο για να τους προσέξουμε και για να καλύψουν τον όποιο ουσιαστικό λόγο παράγεται εκτός του συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό αλληλοκατηγορούνται για την κοινή πολιτεία τους! Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της αριστεράς πολιτεύονται στην βάση ελάχιστα διαφορετικών discourses, με ιδεολογικό μεν, αλλά επίσης δίχως πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο ασφαλώς θα έπρεπε να συναρτάται με πρόταση, μέθοδο και γενικότερα μοντέλο εξουσίας. Όσο για την διάσπαρτη ακροδεξιά, θα είχα να παρατηρήσω απλώς ότι πέραν της γνωστής επιχείρησης θυματοποίησης του έθνους που ταυτίζουν με τον λαό, δεν έχουν να επιδείξουν καμία απολύτως ολοκληρωμένη άρθρωση της λαϊκιστικής τους διαλέκτου.
Αυτήν την στιγμή δηλαδή, τα λόγια που διαχέονται από το πολιτικό σύστημα στην κοινωνία μέσω όλων των μορφών των ΜΜΕ, δεν θα μπορούσαν με κανέναν τρόπο να θεωρηθούν πολιτικός λόγος με την αυστηρή έννοια αυτού του πολιτικού φαινομένου. Είναι απλώς ανούσια ρητορεία, αποσκοπούσα στην συντήρηση ταυτοτήτων και τίποτε άλλο. Είναι ένα απολύτως θολό κατασκεύασμα, συντεταγμένο μάλλον για να διασκεδάσει πραγματικές εξουσιαστικές σχέσεις που υπηρετούνται και αναπαράγονται από τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κυρίαρχων πολιτικών φορέων και όχι έκφραση της (ανα)τοποθέτησης αυτών των κομμάτων απέναντι στην δυναμική αυτών των σχέσεων, όπως αναπτύσσεται στη συγκυρία. Τα μεν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούν εναγωνίως να ουδετεροποιήσουν τον ρόλο τους στην αναπαραγωγή του καθεστώτος που δημιούργησε την κρίση στην χώρα, τα δε κόμματα της αριστεράς διαγκωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιο θα εμφανίσει την πλέον φιλεργατική και αντικαπιταλιστική ταυτότητα.
Έτσι η πολιτική πρακτική εκχυδαΐζεται απολύτως. Ο πολίτης παραμένει σαστισμένος μπροστά στην οθόνη, δίχως να αντιλαμβάνεται ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης δυναμικής δράσης του. Και κάπως έτσι, αντί η κρίση να μεταβληθεί σε ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, καταλήξαμε να διαχωρίζεται η κοινωνία παραμορφωτικά μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν το μνημόνιο και εκείνων που είναι αντίθετοι σε αυτό. Αυτή η «διαλεκτική»-διχοτόμηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της κενότητας του πολιτικού λόγου στην χώρα, η οποία με την σειρά της δημιουργεί σκέψεις ως προς το αν θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιδράσει ως προς τα πραγματικά αίτια που διαμόρφωσαν την κρίση για να νομιμοποιήσουν τον εγκλωβισμό της Ελλάδας στον κεντρικό μηχανισμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δίχως πολιτικό λόγο η Ελλάδα θα βρίσκεται στο κενό και θα κινδυνεύει για τα επόμενα χρόνια να βιώνει την μία κρίση μετά την άλλη. Ο κενός πολιτικός λόγος ήταν αυτός που διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας και αργότερα εξοβέλισε κάθε πιθανότητα ανταγωνιστικής διάρθρωσης της οικονομίας. Η κοινωνία σήμερα φτωχοποιείται και η χώρα βουλιάζει μέσα στην ύφεση και τον στασιμοπληθωρισμό, επειδή ακριβώς ο αστικός μύθος στην χώρα δεν αντιμετώπισε ποτέ στα σοβαρά το κοινωνικό μοντέλο σε σχέση με την πραγματική οικονομία και την παιδεία, αλλά ούτε είδε ποτέ την χώρα στην πραγματικότητα ως μία αυτόνομη οντότητα εντός της ΕΕ, που έπρεπε να επιβιώσει μέσω ανταγωνιστικών μορφών κρατικής και ιδιωτικής δράσης. Δεν υπήρξε απολύτως καμία ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας πέραν της διάθεσης προσαρμογής στον κεντροευρωπαϊκό άξονα – στα λόγια φυσικά και με δουλική πονηράδα και όχι με όρους ανταγωνιστικής σύγκλησης. Έτσι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ενώ η χώρα εμφανιζόταν να συγκλίνει προς τους αριθμητικούς μέσους όρους των χωρών της «παλαιάς Ευρώπης», στην πραγματικότητα η κοινωνία δημιουργούσε δυναμικό απόκλισης, πορευόμενη σε πολιτικό κενό, εντός του οποίου σήμερα κατακρημνίζεται.
Αντί, λοιπόν, οι φορείς του πολιτικού συστήματος να φλυαρούν και να σαχλαμαρίζουν, ρητορεύοντας «μνημονιακά» ή «αντιμνημονιακά», ίσως θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε ο καιρός να αρθρώσουν πραγματικό πολιτικό λόγο. Να πουν με δυο λόγια με ποια μέθοδο εξουσίας, στην βάση ποιων πολιτικών συμμαχιών και με ποιο υλικό προτείνουν να αναδομηθεί η χώρα. Εάν είναι δυνατόν με την υφιστάμενη πολιτειακή οργάνωση να δημιουργηθούν καινούριες πολιτικές και κοινωνικές δομές, ή όχι. Και αν όχι, με ποιο πολιτειακό σύστημα θα μπορούσε να βγει από το τέλμα η πολιτική διαδικασία. Πώς θα στηθεί εκ νέου η παραγωγική βάση, με τι είδους παιδεία θα υπηρετηθούν νέες οικονομικές σχέσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εκκίνηση μιας νέας μορφής ανάπτυξης, ορίζοντας μια νέα ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας στην χώρα.
Αν δεν δώσεις μέσω του πολιτικού λόγου μια σαφή αγωνιστική προοπτική στον πολίτη και δεν του παρέχεις τουλάχιστον το περίγραμμα της νέας ηγεσίας που θα μπορούσε να υπηρετήσει αυτή την προοπτική, πώς θέλεις να ενεργοποιηθεί; Αυτό είναι τούτο που αποκαλούσαμε παλαιότερα «όραμα».
Η φτωχοποίηση από μόνη της δεν παράγει κοινωνική συνείδηση, ούτε ασφαλώς κοινωνικό ρεύμα ανατροπής του καθεστώτος, που αντικατέστησε τον ρόλο των κοινωνικών συμβολαίων με μνημόνια με την πολιτικοοικονομική ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται στην βάση μιας συγκεκριμένης μορφής προβληματοποίησης των γεγονότων, που συνδέονται με την κρίση, μέσω προφανώς μίας συνεκτικής political discourse, η οποία θα περιθωριοποιεί τις δυνάμεις εκείνες που ουδετεροποιούν την λειτουργία κράτους και της αγοράς στην διαμόρφωση των όρων αυτής της κρίσης, ενώ παράλληλα καθορίζουν ποιοι θα είναι νικητές και ποιοι ηττημένοι αύριο.
Επιτέλους, ας αντιληφθούμε ότι στην αλληλοσύνδεση των δραστηριοτήτων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, διαμορφώνεται η φύση των εξουσιαστικών σχέσεων στην χώρα. Η δημόσια δαπάνη, για παράδειγμα, αποτελεί ιδιωτικό έσοδο. Η μέθοδος και το αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής προδίδει και την εξουσιαστική φύση του ελληνικού κράτους. Οι μεγάλες περικοπές στους προϋπολογισμούς συμπιέζουν προφανώς τον ιδιωτικό τομέα, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, αν δεν εξετάσουμε τους πολιτικούς όρους με τους οποίους συμβαίνει και το αποτέλεσμα αυτής της συμπίεσης στα ιδιαίτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Πώς, δηλαδή, γίνεται νέα ταξική διαστρωμάτωση στην χώρα αυτήν την περίοδο.
Ε, επ’ αυτών των όρων θα έπρεπε να γίνεται συζήτηση σήμερα και όχι εάν ο καπιταλισμός είναι καλό ή κακό πράγμα και εάν οι ξένοι ζήλεψαν την απότομη αύξηση στο «μπόι» μας και αποφάσισαν να μας κοντύνουν. Δίχως τελικά πολιτικό λόγο, κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει κι έτσι θα περιοριστούμε σ’ ένα θέατρο του πολιτικού παραλόγου, που προσδίνει φυσικότητα στις νέες μορφές εκμετάλλευσης που εμπεδώνονται σιγά-σιγά στην ελληνική κοινωνία.
Από....citypress
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Για να λειτουργήσει μια ευρωπαϊκή χώρα στις μέρες μας χρειάζεται έναν αστικό μύθο, ο οποίος να υπηρετείται όσο γίνεται αρμονικότερα από ένα ολοκληρωμένο σύστημα οικονομίας, παιδείας και κοινωνικής οργάνωσης. Η κατάρρευση της Ελλάδας αποδεικνύει την αναντιστοιχία του «εκσυγχρονιστικού μύθου» σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία βασικά συστατικά, που διαμορφώνουν την δυναμική ανάπτυξης των σύγχρονων κοινωνιών.
Με άλλα λόγια, ο αστικός λόγος στην Ελλάδα εξελίχθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια μέσω κενών σημαινόντων. Δημοκρατία, εκσυγχρονισμός, ανεξάρτητες αρχές, αποκέντρωση, διαβούλευση, ισχυρή Ελλάδα κλπ, ήταν όροι δίχως σημαινόμενα στην ελληνική κοινωνία, ή ορθότερα, δίχως κοινά σημαινόμενα για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ο πολιτικός λόγος υπήρξε μία ανερμάτιστη αερολογία. Σήμερα παρατηρώ το φαινόμενο....
να λαμβάνει δραματική διάσταση. Ξεκινώντας από την κυβέρνηση και διατρέχοντας όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, βλέπω ο δημόσιος διάλογος να εξελίσσεται στο πλαίσιο απολύτως κενών σημαινόντων. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται οι όροι που διαχειρίζεται να σχηματίζουν έννοιες στο κοινωνικό σώμα. Ρητορεύουν δηλαδή δίχως να λένε τίποτε στο κόσμο.
Είναι πρόδηλο ότι τις περισσότερες φορές πολιτικοί, δημοσιογράφοι και δημοσιογραφούντες, όχι μόνον δεν καταλαβαίνουν οι ίδιοι τι λένε, αλλά ακόμη χειρότερα, «ψωνίζουν» όποιον όρο τους φαίνεται μοντέρνος, αντιεξουσιαστικός, ανατρεπτικός, υπερβατικός, προκλητικός, πιασιάρικος, της αγοράς κλπ και τον σημειώνουν ή εκστομίζουν, όχι για να δομήσουν άποψη ή να πείσουν για κάτι, αλλά για να προκαλέσουν εντύπωση ως προς την ταυτότητά τους. Κάπως έτσι φτάσαμε, για να εμφανίζεται κάποιος προοδευτικός, να πρέπει να αραδιάζει διάφορες φράσεις, οι οποίες δεν αρθρώνουν απολύτως κανέναν συνεκτικό λόγο. Ή, για να εμφανίζεται ως πατριώτης, να αναπαράγει εθνικιστικά στερεότυπα. Δομούν, δηλαδή, ρητορεία βασισμένη σε κάποιες λέξεις-κλειδιά που μπορούν να σημαίνουν, δηλαδή, τα πάντα δίχως να εννοούν απολύτως τίποτα – λέξεις που δεν μπορούν να ξεκλειδώσουν συνειδήσεις. Πρόκειται για κενό λόγο που υποκρύπτει την αδυναμία άρθρωσης μηνύματος στην βάση πολιτικών σχέσεων. Σχέσεων εξουσίας, δηλαδή.
Η συνοχή του πολιτικού λόγου βρίσκεται ακριβώς στην αλληλοσύνδεση μηνύματος και εξουσιαστικών σχέσεων από την μια πλευρά και από την άλλη στην δόμηση αυτού του λόγου στο πλαίσιο της κοινής εμπειρίας. Αυτήν την στιγμή τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ αναπτύσσουν μια μορφή ρητορείας απολύτως ξένη προς την πρόσφατη εμπειρία όλων των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτήν την χώρα. Μας κοροϊδεύουν κανονικά, δηλαδή, παράγοντας, αντί για πολιτικό λόγο, θόρυβο για να τους προσέξουμε και για να καλύψουν τον όποιο ουσιαστικό λόγο παράγεται εκτός του συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό αλληλοκατηγορούνται για την κοινή πολιτεία τους! Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα της αριστεράς πολιτεύονται στην βάση ελάχιστα διαφορετικών discourses, με ιδεολογικό μεν, αλλά επίσης δίχως πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο ασφαλώς θα έπρεπε να συναρτάται με πρόταση, μέθοδο και γενικότερα μοντέλο εξουσίας. Όσο για την διάσπαρτη ακροδεξιά, θα είχα να παρατηρήσω απλώς ότι πέραν της γνωστής επιχείρησης θυματοποίησης του έθνους που ταυτίζουν με τον λαό, δεν έχουν να επιδείξουν καμία απολύτως ολοκληρωμένη άρθρωση της λαϊκιστικής τους διαλέκτου.
Αυτήν την στιγμή δηλαδή, τα λόγια που διαχέονται από το πολιτικό σύστημα στην κοινωνία μέσω όλων των μορφών των ΜΜΕ, δεν θα μπορούσαν με κανέναν τρόπο να θεωρηθούν πολιτικός λόγος με την αυστηρή έννοια αυτού του πολιτικού φαινομένου. Είναι απλώς ανούσια ρητορεία, αποσκοπούσα στην συντήρηση ταυτοτήτων και τίποτε άλλο. Είναι ένα απολύτως θολό κατασκεύασμα, συντεταγμένο μάλλον για να διασκεδάσει πραγματικές εξουσιαστικές σχέσεις που υπηρετούνται και αναπαράγονται από τις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κυρίαρχων πολιτικών φορέων και όχι έκφραση της (ανα)τοποθέτησης αυτών των κομμάτων απέναντι στην δυναμική αυτών των σχέσεων, όπως αναπτύσσεται στη συγκυρία. Τα μεν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιχειρούν εναγωνίως να ουδετεροποιήσουν τον ρόλο τους στην αναπαραγωγή του καθεστώτος που δημιούργησε την κρίση στην χώρα, τα δε κόμματα της αριστεράς διαγκωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιο θα εμφανίσει την πλέον φιλεργατική και αντικαπιταλιστική ταυτότητα.
Έτσι η πολιτική πρακτική εκχυδαΐζεται απολύτως. Ο πολίτης παραμένει σαστισμένος μπροστά στην οθόνη, δίχως να αντιλαμβάνεται ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης δυναμικής δράσης του. Και κάπως έτσι, αντί η κρίση να μεταβληθεί σε ευκαιρία για την ανάπτυξη ενός κινήματος ανατροπής του καθεστώτος της μεταπολίτευσης, καταλήξαμε να διαχωρίζεται η κοινωνία παραμορφωτικά μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν το μνημόνιο και εκείνων που είναι αντίθετοι σε αυτό. Αυτή η «διαλεκτική»-διχοτόμηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόδειξη της κενότητας του πολιτικού λόγου στην χώρα, η οποία με την σειρά της δημιουργεί σκέψεις ως προς το αν θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιδράσει ως προς τα πραγματικά αίτια που διαμόρφωσαν την κρίση για να νομιμοποιήσουν τον εγκλωβισμό της Ελλάδας στον κεντρικό μηχανισμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Δίχως πολιτικό λόγο η Ελλάδα θα βρίσκεται στο κενό και θα κινδυνεύει για τα επόμενα χρόνια να βιώνει την μία κρίση μετά την άλλη. Ο κενός πολιτικός λόγος ήταν αυτός που διέλυσε την παραγωγική βάση της χώρας και αργότερα εξοβέλισε κάθε πιθανότητα ανταγωνιστικής διάρθρωσης της οικονομίας. Η κοινωνία σήμερα φτωχοποιείται και η χώρα βουλιάζει μέσα στην ύφεση και τον στασιμοπληθωρισμό, επειδή ακριβώς ο αστικός μύθος στην χώρα δεν αντιμετώπισε ποτέ στα σοβαρά το κοινωνικό μοντέλο σε σχέση με την πραγματική οικονομία και την παιδεία, αλλά ούτε είδε ποτέ την χώρα στην πραγματικότητα ως μία αυτόνομη οντότητα εντός της ΕΕ, που έπρεπε να επιβιώσει μέσω ανταγωνιστικών μορφών κρατικής και ιδιωτικής δράσης. Δεν υπήρξε απολύτως καμία ευρωπαϊκή στρατηγική της χώρας πέραν της διάθεσης προσαρμογής στον κεντροευρωπαϊκό άξονα – στα λόγια φυσικά και με δουλική πονηράδα και όχι με όρους ανταγωνιστικής σύγκλησης. Έτσι τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ενώ η χώρα εμφανιζόταν να συγκλίνει προς τους αριθμητικούς μέσους όρους των χωρών της «παλαιάς Ευρώπης», στην πραγματικότητα η κοινωνία δημιουργούσε δυναμικό απόκλισης, πορευόμενη σε πολιτικό κενό, εντός του οποίου σήμερα κατακρημνίζεται.
Αντί, λοιπόν, οι φορείς του πολιτικού συστήματος να φλυαρούν και να σαχλαμαρίζουν, ρητορεύοντας «μνημονιακά» ή «αντιμνημονιακά», ίσως θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι ήρθε ο καιρός να αρθρώσουν πραγματικό πολιτικό λόγο. Να πουν με δυο λόγια με ποια μέθοδο εξουσίας, στην βάση ποιων πολιτικών συμμαχιών και με ποιο υλικό προτείνουν να αναδομηθεί η χώρα. Εάν είναι δυνατόν με την υφιστάμενη πολιτειακή οργάνωση να δημιουργηθούν καινούριες πολιτικές και κοινωνικές δομές, ή όχι. Και αν όχι, με ποιο πολιτειακό σύστημα θα μπορούσε να βγει από το τέλμα η πολιτική διαδικασία. Πώς θα στηθεί εκ νέου η παραγωγική βάση, με τι είδους παιδεία θα υπηρετηθούν νέες οικονομικές σχέσεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην εκκίνηση μιας νέας μορφής ανάπτυξης, ορίζοντας μια νέα ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας στην χώρα.
Αν δεν δώσεις μέσω του πολιτικού λόγου μια σαφή αγωνιστική προοπτική στον πολίτη και δεν του παρέχεις τουλάχιστον το περίγραμμα της νέας ηγεσίας που θα μπορούσε να υπηρετήσει αυτή την προοπτική, πώς θέλεις να ενεργοποιηθεί; Αυτό είναι τούτο που αποκαλούσαμε παλαιότερα «όραμα».
Η φτωχοποίηση από μόνη της δεν παράγει κοινωνική συνείδηση, ούτε ασφαλώς κοινωνικό ρεύμα ανατροπής του καθεστώτος, που αντικατέστησε τον ρόλο των κοινωνικών συμβολαίων με μνημόνια με την πολιτικοοικονομική ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται στην βάση μιας συγκεκριμένης μορφής προβληματοποίησης των γεγονότων, που συνδέονται με την κρίση, μέσω προφανώς μίας συνεκτικής political discourse, η οποία θα περιθωριοποιεί τις δυνάμεις εκείνες που ουδετεροποιούν την λειτουργία κράτους και της αγοράς στην διαμόρφωση των όρων αυτής της κρίσης, ενώ παράλληλα καθορίζουν ποιοι θα είναι νικητές και ποιοι ηττημένοι αύριο.
Επιτέλους, ας αντιληφθούμε ότι στην αλληλοσύνδεση των δραστηριοτήτων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, διαμορφώνεται η φύση των εξουσιαστικών σχέσεων στην χώρα. Η δημόσια δαπάνη, για παράδειγμα, αποτελεί ιδιωτικό έσοδο. Η μέθοδος και το αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής προδίδει και την εξουσιαστική φύση του ελληνικού κράτους. Οι μεγάλες περικοπές στους προϋπολογισμούς συμπιέζουν προφανώς τον ιδιωτικό τομέα, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, αν δεν εξετάσουμε τους πολιτικούς όρους με τους οποίους συμβαίνει και το αποτέλεσμα αυτής της συμπίεσης στα ιδιαίτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Πώς, δηλαδή, γίνεται νέα ταξική διαστρωμάτωση στην χώρα αυτήν την περίοδο.
Ε, επ’ αυτών των όρων θα έπρεπε να γίνεται συζήτηση σήμερα και όχι εάν ο καπιταλισμός είναι καλό ή κακό πράγμα και εάν οι ξένοι ζήλεψαν την απότομη αύξηση στο «μπόι» μας και αποφάσισαν να μας κοντύνουν. Δίχως τελικά πολιτικό λόγο, κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει κι έτσι θα περιοριστούμε σ’ ένα θέατρο του πολιτικού παραλόγου, που προσδίνει φυσικότητα στις νέες μορφές εκμετάλλευσης που εμπεδώνονται σιγά-σιγά στην ελληνική κοινωνία.
Από....citypress
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
«Αντι-μνημονιακή» ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ
Αναρτήθηκε από.......energoipoliteskv.blogspot.com
Επίθεση κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και της πολιτικής του Μνημονίου εξαπέλυσε ενώπιον των παραγωγικών φορέων ο Αντώνης Σαμαράς κατά την ομιλία του από το βήμα της ΔΕΘ. Στο ακροατήριο και ο Κώστας Καραμανλής.
Στην οικονομία και την οξεία κριτική στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της επικεντρώθηκε η ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά το βράδυ του Σαββάτου προς τους παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλονίκης.
Ο κ. Σαμαράς έκανε λόγο για «επτά ψέματα», τα οποία, όπως είπε, σηματοδοτούν την εποχή της παρακμής που πρέπει να περάσει η χώρα, ενώ κατέθεσε την εναλλακτική πρόταση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με στόχο τη διέξοδο από την ύφεση και την άρση της επιτήρησης, αποφεύγοντας παράλληλα την επιστροφή στον κρατισμό.
Ο Αντώνης Σαμαράς κατηγόρησε τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 για την υπερχρέωση της χώρας και την εκτίναξη του χρέους από το 32% στο 110% του ΑΕΠ, εξέλιξη που δεν κατάφερε έκτοτε καμία κυβέρνηση να θεραπεύσει, αφού το υπέρογκο χρέος τροφοδότησε νέα ελλείμματα τα επόμενα χρόνια.
Αντίστοιχα, συνέχισε ο κ. Σαμαράς, καταπίπτουν οι μομφές του ΠΑΣΟΚ κατά των κυβερνήσεων Καραμανλή για τη δημιουργία του σημερινού ελλείμματος, αφού από τα 80 δισ. νέου χρέους από το 2004 έως το 2009 τα 70 αφορούσαν υποχρεώσεις που είχαν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας απέρριψε τις κατηγορίες ότι για τα όσα έγιναν από τον Οκτώβριο ευθύνονται οι κυβερνήσεις Καραμανλή, αφού τα spreads τον Οκτώβριο ήταν στις 130 μονάδες και ξεκίνησαν την ανοδική τους πορεία μετά τον Ιανουάριο. Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, υποστήριξε ο κ. Σαμαράς, δεν ήταν αναπόφευκτη, όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ, αφού οι αγορές δάνειζαν άνετα την Ελλάδα μέχρι και τον Ιανουάριο με λογικά επιτόπια. «Η κυβέρνηση αρνήθηκε τότε να δανειστεί, ξεκίνησε τον διασυρμό της χώρας και βρέθηκε εκτός αγορών τον Μάιο», επεσήμανε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Όσον αφορά δε το Μνημόνιο, ο κ. Σαμαράς κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης - αντίθετα η Ελλάδα δεν διαπραγματεύθηκε το παραμικρό και υπέγραψε τους χειρότερους δυνατούς όρους. Το Μνημόνιο, ανέφερε ο πρόεδρος της ΝΔ, δεν αποτελεί διέξοδο από την κρίση και, λέγοντας ότι οι προβλέψεις του οδηγούν σε χειρότερη της παρούσας κρίση, υπεραμύνθηκε της απόφασης της Ρηγίλλης να το καταψηφίσει.
«Η πολιτική του Μνημονίου, τόνισε ο Αντώνης Σαμαράς, βουλιάζει τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης», καθώς το συνολικό χρέος στο τέλος της τετραετίας θα είναι πολύ μεγαλύτερο, παρά τις τόσες θυσίες, και η χώρα πάλι θα έχει δυσκολίες στο να βγει για δανεισμό στις αγορές.
Ανευθυνότητα, σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, δεν είναι η ψήφος κατά του Μνημονίου, όπως έπραξε στη Βουλή η Νέα Δημοκρατία. «Η πραγματική ανευθυνότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ κραύγαζε ‘λεφτά υπάρχουν’ πριν τις εκλογές του 2009, όταν γνώριζε πολύ καλά το πρόβλημα ελλείμματος που υπήρχε τότε στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, δήλωσε ο πρόεδρος του κόμματος, εδράζεται στην ταυτόχρονη αντιμετώπιση ελλείμματος και ύφεσης μέσω στοχευμένων μέρων τόνωσης της αγοράς με μηδενικό ή μηδαμινό κόστος με στόχο το μηδενισμό του ελλείμματος το αργότερο εντός διετίας - έναντι της μείωσής του στο 2,6% σε τέσσερα χρόνια, όπως προβλέπει το Μνημόνιο.
Τάχθηκε υπέρ της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και κατά των περικοπών στις χαμηλές συντάξεις. «Το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας δεν προβλέπει άλλα μέτρα περικοπών και νέων φόρων, ενώ το Μνημόνιο προβλέπει αλλεπάλληλα νέα μέτρα, πολλά των οποίων, μάλιστα αδιευκρίνιστα» επεσήμανε ο κ. Σαμαράς.
Στάθηκε δε ιδιαίτερα στα αναπτυξιακά μέτρα που αντιπροτείνει η Νέα Δημοκρατία - πολλά εξ αυτών εφαρμόσιμα από σήμερα – απέναντι στην αντιαναπτυξιακή, όπως τη χαρακτήρισε, κατεύθυνση του Μνημονίου.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, ανέφερε ο κ. Σαμαράς, στηρίζεται σε επτά πυλώνες, τους οποίους ονόμασε «επτά αλήθειες», που πρέπει να υιοθετηθούν άμεσα:
1. Δραστική μείωση της φορολογίας με την έξοδο από το Μνημόνιο και μέχρι τότε πάγωμα στις φορολογικές επιβαρύνσεις.
2. Σταδιακή και προσεκτική μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων και με επιδότηση της εργασίας από προγράμματα του ΟΑΕΔ, ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι για τα ασφαλιστικά ταμεία πόροι.
3. Πάταξη της γραφειοκρατίας.
4. Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
5. Προτεραιότητα στην εξωστρέφεια.
6. Απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας.
7. Κλαδικές στρατηγικές στους τομείς που η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα.
Καταθέτοντας τις προτάσεις αυτές, ο κ. Σαμαράς δεν παρέλειψε να στρέψει για μια ακόμη φορά τα πυρά του κατά του Μαξίμου, λέγοντας πως η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση: «αυξάνει τα φορολογικά βάρη, επιδεινώνει τη γραφειοκρατία, υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα, συνεχίζει την απαξίωση της επιχειρηματικότητας και ακυρώνει κάθε κλαδική πολιτική για οποιοδήποτε αναπτυξιακό τομέα, από τον Τουρισμό και τη Ναυτιλία, ως την Ενέργεια».
Όσον αφορά, τέλος, τις επερχόμενες εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν τους συνδυασμούς που στηρίζει η Νέα Δημοκρατία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι οι Έλληνες θα πρέπει να αντισταθούν στην προσπάθεια εκφοβισμού τους, να στηρίξουν τις ελπίδες κι όχι τους φόβους τους.
Νωρίτερα το Σάββατο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκέφθηκε τα περίπτερα της 75ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και σε δηλώσεις του ονομάτισε την ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια ως τα «μεγάλα ζητούμενα για την ελληνική οικονομία». Στη συνέχεια συναντήθηκε με το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Κατά την επίσκεψη του στα περίπτερα της ΔΕΘ, μέλη της ΟΝΝΕΔ επεφύλαξαν θερμή υποδοχή στον κ. Σαμαρά.
Την Κυριακή στις 13.00 ο Αντώνης Σαμαράς αναμένεται να δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, όπου αναμένεται να παρουσιάσει τις θέσεις ΝΔ για το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας.
Την Παρασκευή ο κ. Σαμαράς συναντήθηκε με εκπροσώπους παραγωγικών φορέων της συμπρωτεύουσας, και, αφού τους χαιρέτισε και τους ευχαρίστησε για την παρουσία τους, τόνισε πως είναι ενημερωμένος για «αρκετά από τα θέματα των φορέων της πόλης» και τους ζήτησε να επικεντρώσουν στα βασικά ώστε να καταγραφούν και «να γίνει μια δημιουργική συζήτηση».
Οι φορείς ανέπτυξαν στο πρόεδρο της ΝΔ τις θέσεις και τις προτάσεις τους για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και την τόνωση της οικονομίας της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Β. Ελλάδας.
«Δεν είναι μια συνάντηση μεμψιμοιρίας, όπως αυτές που κατά καιρούς έχουμε συνηθίσει στη Θεσσαλονίκη τις μέρες της ΔΕΘ. Είναι μια προσπάθεια ουσιαστικής απάντησης στις απαιτήσεις των καιρών, βασισμένη στην εμπειρία, αλλά και την επιστημονική τεκμηρίωση, των δημιουργικών δυνάμεων της Β. Ελλάδος», επεσήμανε ο αναπληρωτής γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ Στράτος Σιμόπουλος, που συντόνιζε τη συζήτηση.
Από....news.gr
Επίθεση κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και της πολιτικής του Μνημονίου εξαπέλυσε ενώπιον των παραγωγικών φορέων ο Αντώνης Σαμαράς κατά την ομιλία του από το βήμα της ΔΕΘ. Στο ακροατήριο και ο Κώστας Καραμανλής.
Στην οικονομία και την οξεία κριτική στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της επικεντρώθηκε η ομιλία του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά το βράδυ του Σαββάτου προς τους παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλονίκης.
Ο κ. Σαμαράς έκανε λόγο για «επτά ψέματα», τα οποία, όπως είπε, σηματοδοτούν την εποχή της παρακμής που πρέπει να περάσει η χώρα, ενώ κατέθεσε την εναλλακτική πρόταση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με στόχο τη διέξοδο από την ύφεση και την άρση της επιτήρησης, αποφεύγοντας παράλληλα την επιστροφή στον κρατισμό.
Ο Αντώνης Σαμαράς κατηγόρησε τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 για την υπερχρέωση της χώρας και την εκτίναξη του χρέους από το 32% στο 110% του ΑΕΠ, εξέλιξη που δεν κατάφερε έκτοτε καμία κυβέρνηση να θεραπεύσει, αφού το υπέρογκο χρέος τροφοδότησε νέα ελλείμματα τα επόμενα χρόνια.
Αντίστοιχα, συνέχισε ο κ. Σαμαράς, καταπίπτουν οι μομφές του ΠΑΣΟΚ κατά των κυβερνήσεων Καραμανλή για τη δημιουργία του σημερινού ελλείμματος, αφού από τα 80 δισ. νέου χρέους από το 2004 έως το 2009 τα 70 αφορούσαν υποχρεώσεις που είχαν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Εν συνεχεία, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας απέρριψε τις κατηγορίες ότι για τα όσα έγιναν από τον Οκτώβριο ευθύνονται οι κυβερνήσεις Καραμανλή, αφού τα spreads τον Οκτώβριο ήταν στις 130 μονάδες και ξεκίνησαν την ανοδική τους πορεία μετά τον Ιανουάριο. Η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, υποστήριξε ο κ. Σαμαράς, δεν ήταν αναπόφευκτη, όπως έλεγε το ΠΑΣΟΚ, αφού οι αγορές δάνειζαν άνετα την Ελλάδα μέχρι και τον Ιανουάριο με λογικά επιτόπια. «Η κυβέρνηση αρνήθηκε τότε να δανειστεί, ξεκίνησε τον διασυρμό της χώρας και βρέθηκε εκτός αγορών τον Μάιο», επεσήμανε ο πρόεδρος της ΝΔ.
Όσον αφορά δε το Μνημόνιο, ο κ. Σαμαράς κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης - αντίθετα η Ελλάδα δεν διαπραγματεύθηκε το παραμικρό και υπέγραψε τους χειρότερους δυνατούς όρους. Το Μνημόνιο, ανέφερε ο πρόεδρος της ΝΔ, δεν αποτελεί διέξοδο από την κρίση και, λέγοντας ότι οι προβλέψεις του οδηγούν σε χειρότερη της παρούσας κρίση, υπεραμύνθηκε της απόφασης της Ρηγίλλης να το καταψηφίσει.
«Η πολιτική του Μνημονίου, τόνισε ο Αντώνης Σαμαράς, βουλιάζει τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης», καθώς το συνολικό χρέος στο τέλος της τετραετίας θα είναι πολύ μεγαλύτερο, παρά τις τόσες θυσίες, και η χώρα πάλι θα έχει δυσκολίες στο να βγει για δανεισμό στις αγορές.
Ανευθυνότητα, σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, δεν είναι η ψήφος κατά του Μνημονίου, όπως έπραξε στη Βουλή η Νέα Δημοκρατία. «Η πραγματική ανευθυνότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ κραύγαζε ‘λεφτά υπάρχουν’ πριν τις εκλογές του 2009, όταν γνώριζε πολύ καλά το πρόβλημα ελλείμματος που υπήρχε τότε στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, δήλωσε ο πρόεδρος του κόμματος, εδράζεται στην ταυτόχρονη αντιμετώπιση ελλείμματος και ύφεσης μέσω στοχευμένων μέρων τόνωσης της αγοράς με μηδενικό ή μηδαμινό κόστος με στόχο το μηδενισμό του ελλείμματος το αργότερο εντός διετίας - έναντι της μείωσής του στο 2,6% σε τέσσερα χρόνια, όπως προβλέπει το Μνημόνιο.
Τάχθηκε υπέρ της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και κατά των περικοπών στις χαμηλές συντάξεις. «Το σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας δεν προβλέπει άλλα μέτρα περικοπών και νέων φόρων, ενώ το Μνημόνιο προβλέπει αλλεπάλληλα νέα μέτρα, πολλά των οποίων, μάλιστα αδιευκρίνιστα» επεσήμανε ο κ. Σαμαράς.
Στάθηκε δε ιδιαίτερα στα αναπτυξιακά μέτρα που αντιπροτείνει η Νέα Δημοκρατία - πολλά εξ αυτών εφαρμόσιμα από σήμερα – απέναντι στην αντιαναπτυξιακή, όπως τη χαρακτήρισε, κατεύθυνση του Μνημονίου.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, ανέφερε ο κ. Σαμαράς, στηρίζεται σε επτά πυλώνες, τους οποίους ονόμασε «επτά αλήθειες», που πρέπει να υιοθετηθούν άμεσα:
1. Δραστική μείωση της φορολογίας με την έξοδο από το Μνημόνιο και μέχρι τότε πάγωμα στις φορολογικές επιβαρύνσεις.
2. Σταδιακή και προσεκτική μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων και με επιδότηση της εργασίας από προγράμματα του ΟΑΕΔ, ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι για τα ασφαλιστικά ταμεία πόροι.
3. Πάταξη της γραφειοκρατίας.
4. Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
5. Προτεραιότητα στην εξωστρέφεια.
6. Απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας.
7. Κλαδικές στρατηγικές στους τομείς που η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα.
Καταθέτοντας τις προτάσεις αυτές, ο κ. Σαμαράς δεν παρέλειψε να στρέψει για μια ακόμη φορά τα πυρά του κατά του Μαξίμου, λέγοντας πως η κυβέρνηση κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση: «αυξάνει τα φορολογικά βάρη, επιδεινώνει τη γραφειοκρατία, υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα, συνεχίζει την απαξίωση της επιχειρηματικότητας και ακυρώνει κάθε κλαδική πολιτική για οποιοδήποτε αναπτυξιακό τομέα, από τον Τουρισμό και τη Ναυτιλία, ως την Ενέργεια».
Όσον αφορά, τέλος, τις επερχόμενες εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς κάλεσε τους ψηφοφόρους να στηρίξουν τους συνδυασμούς που στηρίζει η Νέα Δημοκρατία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι οι Έλληνες θα πρέπει να αντισταθούν στην προσπάθεια εκφοβισμού τους, να στηρίξουν τις ελπίδες κι όχι τους φόβους τους.
Νωρίτερα το Σάββατο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκέφθηκε τα περίπτερα της 75ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και σε δηλώσεις του ονομάτισε την ανταγωνιστικότητα και την εξωστρέφεια ως τα «μεγάλα ζητούμενα για την ελληνική οικονομία». Στη συνέχεια συναντήθηκε με το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Κατά την επίσκεψη του στα περίπτερα της ΔΕΘ, μέλη της ΟΝΝΕΔ επεφύλαξαν θερμή υποδοχή στον κ. Σαμαρά.
Την Κυριακή στις 13.00 ο Αντώνης Σαμαράς αναμένεται να δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, όπου αναμένεται να παρουσιάσει τις θέσεις ΝΔ για το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας.
Την Παρασκευή ο κ. Σαμαράς συναντήθηκε με εκπροσώπους παραγωγικών φορέων της συμπρωτεύουσας, και, αφού τους χαιρέτισε και τους ευχαρίστησε για την παρουσία τους, τόνισε πως είναι ενημερωμένος για «αρκετά από τα θέματα των φορέων της πόλης» και τους ζήτησε να επικεντρώσουν στα βασικά ώστε να καταγραφούν και «να γίνει μια δημιουργική συζήτηση».
Οι φορείς ανέπτυξαν στο πρόεδρο της ΝΔ τις θέσεις και τις προτάσεις τους για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και την τόνωση της οικονομίας της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Β. Ελλάδας.
«Δεν είναι μια συνάντηση μεμψιμοιρίας, όπως αυτές που κατά καιρούς έχουμε συνηθίσει στη Θεσσαλονίκη τις μέρες της ΔΕΘ. Είναι μια προσπάθεια ουσιαστικής απάντησης στις απαιτήσεις των καιρών, βασισμένη στην εμπειρία, αλλά και την επιστημονική τεκμηρίωση, των δημιουργικών δυνάμεων της Β. Ελλάδος», επεσήμανε ο αναπληρωτής γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ Στράτος Σιμόπουλος, που συντόνιζε τη συζήτηση.
Από....news.gr
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Το ΔΝΤ σε παράκρουση και η τρόικα σε αμηχανία
Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Μπαστούνια τα βρίσκει το ΔΝΤ στην Ελλάδα και άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα και η φαγωμάρα μεταξύ των επιμέρους φορέων του «μηχανισμού», καθώς παρατηρούν το μνημόνιο να μην επιφέρει τα αποτελέσματα που φαντάζονταν.
Αφού αλληλοκατηγορήθηκαν όλον τον Αύγουστο, τώρα στρέφουν τα πυρά τους εναντίον του Γιώργου και του πολιτικού συστήματος, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να βρει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στις πρόνοιες του μνημονίου (των μνημονίων για την ακρίβεια).
Το πρόβλημα, κατά το ΔΝΤ, είναι η αδυναμία της κυβέρνησης στην είσπραξη φόρων και στον περιορισμό της παραοικονομίας. Την περασμένη Παρασκευή, μάλιστα, έγινε ο κακός χαμός στην Ουάσιγκτον κατά την συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ταμείου, κατά την ....
οποία τα άκουσε ο φουκαράς Παναγιώτης Ρουμελιώτης, που εκπροσωπούσε την ελληνική πλευρά. Στα συμπεράσματα αυτής της συνεδρίασης τίθεται ουσιαστικά σε αμφισβήτηση ολόκληρη η στρατηγική που υιοθέτησε το ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της κ. Μπακογιάννη, για την έξοδο από την κρίση. Ποια κρίση ακριβώς, ίσως πλέον να μην ενθυμείστε, καθώς τεχνηέντως οι «κρίσεις» μπερδεύτηκαν. Το μνημόνιο ήρθε να απαντήσει στην κρίση δανεισμού της χώρας ή στην κρίση δημοσιοοικονομικού χαρακτήρα; Όποιος απαντήσει ότι το μνημόνιο ήρθε για να δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, προφανώς δεν γνωρίζει τίποτα από την επιστήμη της οικονομίας.
Ίσως σήμερα ακόμη και τα στελέχη της τρόικας να αμφιβάλουν για τις γνώσεις τους, καθώς πίστεψαν – όπως τουλάχιστον δηλώνουν – ότι η κυβέρνηση θα κατάφερνε να ενεργοποιήσει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους και να αυξήσει τα έσοδα. Τώρα παρατηρούν να μειώνονται, έστω και με μερική εσωτερική στάση πληρωμών οι δαπάνες, αλλά να υστερούν σοβαρά τα έσοδα, δίχως μάλιστα να πιστεύουν ότι μπορεί αυτή η κατάσταση να βελτιωθεί δομικά και όχι περιστασιακά, μέσω ελεεινών τεχνουργημάτων, με χειρότερο παράδειγμα τις λεγόμενες «περαιώσεις».
Τώρα που οι εγγυήτριες δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη βρίσκονται πολύ κοντά στο να διαμορφώσουν ένα ολοκληρωμένο καθεστώς οικονομικής διακυβέρνησης, το οποίο ουσιαστικά θα επικυρωθεί ως διακήρυξη τον Νοέμβριο στην Λισσαβόνα, με τις υπογραφές του Ομπάμα, του προέδρου της ΕΕ και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, άρχισαν να ανησυχούν για την θεραπεία – σοκ που επέλεξαν για την Ελλάδα. Τρομάζουν πλέον με την ιδέα ότι η άναρχη περιστολή δαπανών του ελληνικού κράτους, που ουσιαστικά στράφηκε εναντίον του παράγοντα εργασία, του κοινωνικού κράτους και της κατανάλωσης, βυθίζοντας παράλληλα την χώρα στην ύφεση και παράγοντας στασιμοπληθωρισμό, την στιγμή που δεν συνοδεύεται από σημαντική αύξηση των εσόδων, θα οδηγήσει τελικά αναπόδραστα σε κοινωνική έκρηξη.
Αυτό που πέτυχε η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και οι σύμβουλοί της ήταν να προκαλέσουν απορρύθμιση στην λειτουργία της οικονομίας, την στιγμή που άφησαν ανέγγιχτη την παραοικονομία. Έτσι, όχι μόνον δεν επλήγησαν οι μηχανισμοί της δεύτερης, αλλά δημιουργούνται προϋποθέσεις διόγκωσής της στο άμεσο μέλλον.
Η κατάσταση αυτή τρομοκρατεί πλέον τις αγορές και οδηγεί κάποιους να αναρωτιούνται αν η κυβέρνηση τρελάθηκε και σκοπεύει να μηδενίσει τον προϋπολογισμό καταστρέφοντας το κράτος. Την απορία αυτή δεν την έχουν αποκλειστικά κρατιστές, αλλά ακόμη και μια μερίδα των φιλελευθέρων η οποία δεν εννοεί ότι η «θεωρία καταστροφής» είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε κράτη. Οι σκανδιναβοί μάλιστα αντιπρόσωποι στο ΔΝΤ δεν διστάζουν να κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση ότι εγκληματεί εναντίον του ελληνικού λαού, μειώνοντας μήνα με τον μήνα τις δαπάνες, επειδή ακριβώς δεν…πιάνει τους στόχους που έχει θέσει το μνημόνιο για τα έσοδα.
Θα πείτε ίσως, όλοι αυτοί αισθάνθηκαν ξαφνικά αλληλέγγυοι του ελληνικού λαού; Όχι ασφαλώς! Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι η συνεργασία τρόικας – κυβέρνησης είναι καταστροφική πλέον για το ίδιο το σύστημα, καθώς ο λαός θα οδηγηθεί σε εξέγερση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια άνευ προηγουμένου κρίση, όχι απλώς στην ευρωζώνη, αλλά σε ολόκληρη την ΕΕ.
Η κατάσταση έφτασε εδώ που έφτασε διότι οι «ξένοι» αποδείχθηκε ότι, όχι μόνον δεν είχαν καταλάβει την φύση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά ούτε καν την φύση του ελληνικού κράτους. Υπήρξαν δραματικά επιπόλαιοι και βιαστικοί, θεωρώντας ότι το ζήτημα ήταν υπόθεση οικονομικών ροών και όχι τόσο θεσμών. Και επιπλέον αγνόησαν ότι θεσμοί δεν είναι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και της αγοράς, αλλά κυρίως η βαθιά δομή του κράτους και η αντίστοιχη της αγοράς. Ως βαθιά δομή θεωρούμε το σύστημα που λειτουργεί εθιμικά και άτυπα και όχι αυτό που ελέγχεται στο πλαίσιο της άσκησης τυπικών αρμοδιοτήτων. Τυφλωμένοι από την ορθολογιστική ανάλυση των αγορών δεν κατάλαβαν ότι το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα έχει διαμορφώσει έναν ιδιόμορφο καπιταλισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από βαθιά παραοικονομική δομή. Η έννοια του βάθους συναρτάται ασφαλώς με το μη-υλικό υπόβαθρο των οικονομικών σχέσεων: με την κουλτούρα των οικονομικών σχέσεων, δηλαδή, που εμπεδώθηκε σιγά-σιγά στην πατρίδα μας. Αυτή η κουλτούρα έλαβε υλική μορφή, η οποία με την σειρά της συνδέθηκε αναπόσπαστα με το πελατειακό κράτος. Ακόμα και ο πιο υγιής επιχειρηματίας στην χώρα μας, για παράδειγμα, είναι αδύνατον να ευδοκιμήσει αν δεν ενταχθεί σ’ αυτές τις παρα-οικονομικές δομές. Στον βαθμό που ενταχθεί θα τις αναπαράγει. Αν δεν καταφέρει να εισέλθει ή να παραμείνει σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, είναι αναγκασμένος να αποχωρήσει από την αγορά.
Το σύστημα αυτό είναι σήμερα τόσο ισχυρό και ολοκληρωμένο, που δεν θα επέτρεπε ποτέ να κατεδαφιστεί επειδή το υποσχέθηκε ο Γιώργος στους συνομιλητές του. Η κατάσταση στο σημείο αυτό εμφανίζεται μάλιστα απολύτως φαιδρή καθώς το πελατειακό καθεστώς (schema) τροφοδοτείται (recourses) από ένα διπλό σύστημα που είναι συνδεδεμένο με τα ελλείμματα και τις ευρωπαϊκές προσόδους, από την μια πλευρά και την πολυποίκιλη παραοικονομία από την άλλη. Αν μειωθούν τα δύο πρώτα (όπως πράγματι μειώνονται) το καθεστώς θα επιδιώξει ακόμη πιο βίαιη αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω (όπως συμβαίνει με τις φορολογικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην άμεση και έμμεση μορφή τους ) με ταυτόχρονη αύξηση της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής μεγάλων επιχειρήσεων. Ασφαλώς, επειδή η παραοικονομία λειτουργεί και αυτή με τους κανόνες της αγοράς, τα φαινόμενα αυτά θα συνεχίσουν να υφίστανται σε όλο το μήκος της αλυσίδας των συναλλαγών.
Θα μου πείτε, καινούρια είναι όλα αυτά; Καθόλου καινούρια και καθόλου άγνωστα. Τα είχαμε μάλιστα επισημάνει εγκαίρως στην κυβέρνηση πριν από τις «προγραμματικές δηλώσεις» της, αλλά μάλλον ακαδημαϊκά, καθώς μπορεί ο Γιώργος να δηλώνει ότι αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος, δεν αδιαφορεί όμως για τα συμφέροντα που αντικειμενικά υπηρετεί. Άλλωστε τα συμφέροντα αυτά φροντίζουν και για την διαχείριση του … κόστους.
Αν στην χώρα υπήρχε σοβαρή κυβέρνηση, αντί να εγκλωβίσει την Ελλάδα στο ΔΝΤ, θα είχε φροντίσει ευθύς εξαρχής να παρέμβει δυναμικά και αποφασιστικά στο θεσμικό πλαίσιο (τυπικό και άτυπο) που ορίζει αυτές τις ροές. Μη γελάτε…αστειεύομαι μήπως και καταλάβετε την φάρσα μέσα στην οποία ζούμε. Η φάρσα αυτή δεν είναι καθόλου αστείο, διότι όπως είδατε, ούτε «σημειολογικά» δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να επιβάλει πλαφόν στους βενζινοπώλες για να μην αναγκαστεί να θίξει δύο οικογένειες, βάζοντας πλαφόν σε ολόκληρη την αλυσίδα του κλάδου.
Αφού ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι υποδουλωμένο στους παραοικονομούντες και σε μεγάλο βαθμό προϊόν του μηχανισμού τους, πώς είναι δυνατόν η τρόικα να φαντάστηκε ότι το καθεστώς θα είχε διάθεση να ορθολογικοποιήσει την λειτουργία του; Κόβοντας την ουρίτσα του πελατειακού συστήματος στην χώρα, ασφαλώς δεν σκοτώνεις το αδηφάγο τέρας της παραοικονομίας. Το πολιτικό μας σύστημα δεν φτιάχτηκε για να υπηρετεί πολίτες, αλλά πελάτες. Τώρα με την κρίση, όμως, σέρβις θα έχουν αποκλειστικά οι μεγάλοι και καλοί πελάτες. Οι υπόλοιποι ας διαλέξουν σε πιο στρατόπεδο νταβά θα ενταχθούν ή ας περιοριστούν σε ψίχουλα.
Το καθεστώς έφερε το ΔΝΤ στη χώρα για να ξεπλύνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τα άπλυτα μιας ντουζίνας οικογενειών. Η τρόικα φάνηκε να μην έχει αντίρρηση να διαγραφούν οι κλοπές τους και οι «διαφυγές» τους και άναψε το πράσινο φως στην κυβέρνηση να κάνει το κουμάντο της, απαλλάσσοντας την ευγενή τάξη των παρα-οικονομούντων, των πάσης φύσεως καταπατητών, των λαμογιών και των κομματικών χορηγών από τις ευθύνες τους, γράφοντας ολόκληρο το ποινικό και διοικητικό δίκαιο στα παλιά της τα παπούτσια. Τώρα όμως, οι «ξένοι» διαπιστώνουν ότι λεφτά δεν θα υπάρχουν για το επόμενο εξάμηνο, με αποτέλεσμα να απαιτούνται και άλλες μειώσεις δαπανών …και άλλες. Εδώ όμως αρχίζει η κόκκινη ζώνη. Μέσα σε αυτήν δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η κυβέρνηση, ούτε το μνημόνιο. Να γιατί η παράκρουση! Αυτό με τη σειρά του προκαλεί ευρύτερη ανησυχία, στους πολιτικούς κύκλους της ΕΕ, διότι για πρώτη φορά συνειδητοποιούν αυτό που δεν έχουν ακόμη καταλάβει όλοι οι Έλληνες: ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύση στην κρίση, καθώς είναι μέρος του προβλήματος. Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς…στην ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν όμως καθεστώτα που προκαλούν συνεχώς αδιέξοδα, όταν βρίσκονται τα ίδια σε αδιέξοδο και έχουν επιλέξει τα συμφέροντα που θα εξυπηρετήσουν. Η ιστορία στην Ελλάδα θα κινηθεί στον βαθμό που θα αλλάξει σημαντικά η ισορροπία συμφερόντων ή εάν συμφέροντα εκτός της χώρας αποφασίσουν ότι οι ημεδαποί νταβάδες δεν ταιριάζουν πλέον στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Τότε θα αρχίσει το πραγματικό πάρτι στην Ελλάδα.
Από.......activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Μπαστούνια τα βρίσκει το ΔΝΤ στην Ελλάδα και άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα και η φαγωμάρα μεταξύ των επιμέρους φορέων του «μηχανισμού», καθώς παρατηρούν το μνημόνιο να μην επιφέρει τα αποτελέσματα που φαντάζονταν.
Αφού αλληλοκατηγορήθηκαν όλον τον Αύγουστο, τώρα στρέφουν τα πυρά τους εναντίον του Γιώργου και του πολιτικού συστήματος, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να βρει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στις πρόνοιες του μνημονίου (των μνημονίων για την ακρίβεια).
Το πρόβλημα, κατά το ΔΝΤ, είναι η αδυναμία της κυβέρνησης στην είσπραξη φόρων και στον περιορισμό της παραοικονομίας. Την περασμένη Παρασκευή, μάλιστα, έγινε ο κακός χαμός στην Ουάσιγκτον κατά την συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Ταμείου, κατά την ....
οποία τα άκουσε ο φουκαράς Παναγιώτης Ρουμελιώτης, που εκπροσωπούσε την ελληνική πλευρά. Στα συμπεράσματα αυτής της συνεδρίασης τίθεται ουσιαστικά σε αμφισβήτηση ολόκληρη η στρατηγική που υιοθέτησε το ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της κ. Μπακογιάννη, για την έξοδο από την κρίση. Ποια κρίση ακριβώς, ίσως πλέον να μην ενθυμείστε, καθώς τεχνηέντως οι «κρίσεις» μπερδεύτηκαν. Το μνημόνιο ήρθε να απαντήσει στην κρίση δανεισμού της χώρας ή στην κρίση δημοσιοοικονομικού χαρακτήρα; Όποιος απαντήσει ότι το μνημόνιο ήρθε για να δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, προφανώς δεν γνωρίζει τίποτα από την επιστήμη της οικονομίας.
Ίσως σήμερα ακόμη και τα στελέχη της τρόικας να αμφιβάλουν για τις γνώσεις τους, καθώς πίστεψαν – όπως τουλάχιστον δηλώνουν – ότι η κυβέρνηση θα κατάφερνε να ενεργοποιήσει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους και να αυξήσει τα έσοδα. Τώρα παρατηρούν να μειώνονται, έστω και με μερική εσωτερική στάση πληρωμών οι δαπάνες, αλλά να υστερούν σοβαρά τα έσοδα, δίχως μάλιστα να πιστεύουν ότι μπορεί αυτή η κατάσταση να βελτιωθεί δομικά και όχι περιστασιακά, μέσω ελεεινών τεχνουργημάτων, με χειρότερο παράδειγμα τις λεγόμενες «περαιώσεις».
Τώρα που οι εγγυήτριες δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ευρώπη βρίσκονται πολύ κοντά στο να διαμορφώσουν ένα ολοκληρωμένο καθεστώς οικονομικής διακυβέρνησης, το οποίο ουσιαστικά θα επικυρωθεί ως διακήρυξη τον Νοέμβριο στην Λισσαβόνα, με τις υπογραφές του Ομπάμα, του προέδρου της ΕΕ και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, άρχισαν να ανησυχούν για την θεραπεία – σοκ που επέλεξαν για την Ελλάδα. Τρομάζουν πλέον με την ιδέα ότι η άναρχη περιστολή δαπανών του ελληνικού κράτους, που ουσιαστικά στράφηκε εναντίον του παράγοντα εργασία, του κοινωνικού κράτους και της κατανάλωσης, βυθίζοντας παράλληλα την χώρα στην ύφεση και παράγοντας στασιμοπληθωρισμό, την στιγμή που δεν συνοδεύεται από σημαντική αύξηση των εσόδων, θα οδηγήσει τελικά αναπόδραστα σε κοινωνική έκρηξη.
Αυτό που πέτυχε η κυβέρνηση, το ΔΝΤ και οι σύμβουλοί της ήταν να προκαλέσουν απορρύθμιση στην λειτουργία της οικονομίας, την στιγμή που άφησαν ανέγγιχτη την παραοικονομία. Έτσι, όχι μόνον δεν επλήγησαν οι μηχανισμοί της δεύτερης, αλλά δημιουργούνται προϋποθέσεις διόγκωσής της στο άμεσο μέλλον.
Η κατάσταση αυτή τρομοκρατεί πλέον τις αγορές και οδηγεί κάποιους να αναρωτιούνται αν η κυβέρνηση τρελάθηκε και σκοπεύει να μηδενίσει τον προϋπολογισμό καταστρέφοντας το κράτος. Την απορία αυτή δεν την έχουν αποκλειστικά κρατιστές, αλλά ακόμη και μια μερίδα των φιλελευθέρων η οποία δεν εννοεί ότι η «θεωρία καταστροφής» είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε κράτη. Οι σκανδιναβοί μάλιστα αντιπρόσωποι στο ΔΝΤ δεν διστάζουν να κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση ότι εγκληματεί εναντίον του ελληνικού λαού, μειώνοντας μήνα με τον μήνα τις δαπάνες, επειδή ακριβώς δεν…πιάνει τους στόχους που έχει θέσει το μνημόνιο για τα έσοδα.
Θα πείτε ίσως, όλοι αυτοί αισθάνθηκαν ξαφνικά αλληλέγγυοι του ελληνικού λαού; Όχι ασφαλώς! Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι η συνεργασία τρόικας – κυβέρνησης είναι καταστροφική πλέον για το ίδιο το σύστημα, καθώς ο λαός θα οδηγηθεί σε εξέγερση με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια άνευ προηγουμένου κρίση, όχι απλώς στην ευρωζώνη, αλλά σε ολόκληρη την ΕΕ.
Η κατάσταση έφτασε εδώ που έφτασε διότι οι «ξένοι» αποδείχθηκε ότι, όχι μόνον δεν είχαν καταλάβει την φύση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος, αλλά ούτε καν την φύση του ελληνικού κράτους. Υπήρξαν δραματικά επιπόλαιοι και βιαστικοί, θεωρώντας ότι το ζήτημα ήταν υπόθεση οικονομικών ροών και όχι τόσο θεσμών. Και επιπλέον αγνόησαν ότι θεσμοί δεν είναι το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του κράτους και της αγοράς, αλλά κυρίως η βαθιά δομή του κράτους και η αντίστοιχη της αγοράς. Ως βαθιά δομή θεωρούμε το σύστημα που λειτουργεί εθιμικά και άτυπα και όχι αυτό που ελέγχεται στο πλαίσιο της άσκησης τυπικών αρμοδιοτήτων. Τυφλωμένοι από την ορθολογιστική ανάλυση των αγορών δεν κατάλαβαν ότι το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα έχει διαμορφώσει έναν ιδιόμορφο καπιταλισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται από βαθιά παραοικονομική δομή. Η έννοια του βάθους συναρτάται ασφαλώς με το μη-υλικό υπόβαθρο των οικονομικών σχέσεων: με την κουλτούρα των οικονομικών σχέσεων, δηλαδή, που εμπεδώθηκε σιγά-σιγά στην πατρίδα μας. Αυτή η κουλτούρα έλαβε υλική μορφή, η οποία με την σειρά της συνδέθηκε αναπόσπαστα με το πελατειακό κράτος. Ακόμα και ο πιο υγιής επιχειρηματίας στην χώρα μας, για παράδειγμα, είναι αδύνατον να ευδοκιμήσει αν δεν ενταχθεί σ’ αυτές τις παρα-οικονομικές δομές. Στον βαθμό που ενταχθεί θα τις αναπαράγει. Αν δεν καταφέρει να εισέλθει ή να παραμείνει σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο, είναι αναγκασμένος να αποχωρήσει από την αγορά.
Το σύστημα αυτό είναι σήμερα τόσο ισχυρό και ολοκληρωμένο, που δεν θα επέτρεπε ποτέ να κατεδαφιστεί επειδή το υποσχέθηκε ο Γιώργος στους συνομιλητές του. Η κατάσταση στο σημείο αυτό εμφανίζεται μάλιστα απολύτως φαιδρή καθώς το πελατειακό καθεστώς (schema) τροφοδοτείται (recourses) από ένα διπλό σύστημα που είναι συνδεδεμένο με τα ελλείμματα και τις ευρωπαϊκές προσόδους, από την μια πλευρά και την πολυποίκιλη παραοικονομία από την άλλη. Αν μειωθούν τα δύο πρώτα (όπως πράγματι μειώνονται) το καθεστώς θα επιδιώξει ακόμη πιο βίαιη αναδιανομή από κάτω προς τα πάνω (όπως συμβαίνει με τις φορολογικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην άμεση και έμμεση μορφή τους ) με ταυτόχρονη αύξηση της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής μεγάλων επιχειρήσεων. Ασφαλώς, επειδή η παραοικονομία λειτουργεί και αυτή με τους κανόνες της αγοράς, τα φαινόμενα αυτά θα συνεχίσουν να υφίστανται σε όλο το μήκος της αλυσίδας των συναλλαγών.
Θα μου πείτε, καινούρια είναι όλα αυτά; Καθόλου καινούρια και καθόλου άγνωστα. Τα είχαμε μάλιστα επισημάνει εγκαίρως στην κυβέρνηση πριν από τις «προγραμματικές δηλώσεις» της, αλλά μάλλον ακαδημαϊκά, καθώς μπορεί ο Γιώργος να δηλώνει ότι αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος, δεν αδιαφορεί όμως για τα συμφέροντα που αντικειμενικά υπηρετεί. Άλλωστε τα συμφέροντα αυτά φροντίζουν και για την διαχείριση του … κόστους.
Αν στην χώρα υπήρχε σοβαρή κυβέρνηση, αντί να εγκλωβίσει την Ελλάδα στο ΔΝΤ, θα είχε φροντίσει ευθύς εξαρχής να παρέμβει δυναμικά και αποφασιστικά στο θεσμικό πλαίσιο (τυπικό και άτυπο) που ορίζει αυτές τις ροές. Μη γελάτε…αστειεύομαι μήπως και καταλάβετε την φάρσα μέσα στην οποία ζούμε. Η φάρσα αυτή δεν είναι καθόλου αστείο, διότι όπως είδατε, ούτε «σημειολογικά» δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να επιβάλει πλαφόν στους βενζινοπώλες για να μην αναγκαστεί να θίξει δύο οικογένειες, βάζοντας πλαφόν σε ολόκληρη την αλυσίδα του κλάδου.
Αφού ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι υποδουλωμένο στους παραοικονομούντες και σε μεγάλο βαθμό προϊόν του μηχανισμού τους, πώς είναι δυνατόν η τρόικα να φαντάστηκε ότι το καθεστώς θα είχε διάθεση να ορθολογικοποιήσει την λειτουργία του; Κόβοντας την ουρίτσα του πελατειακού συστήματος στην χώρα, ασφαλώς δεν σκοτώνεις το αδηφάγο τέρας της παραοικονομίας. Το πολιτικό μας σύστημα δεν φτιάχτηκε για να υπηρετεί πολίτες, αλλά πελάτες. Τώρα με την κρίση, όμως, σέρβις θα έχουν αποκλειστικά οι μεγάλοι και καλοί πελάτες. Οι υπόλοιποι ας διαλέξουν σε πιο στρατόπεδο νταβά θα ενταχθούν ή ας περιοριστούν σε ψίχουλα.
Το καθεστώς έφερε το ΔΝΤ στη χώρα για να ξεπλύνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τα άπλυτα μιας ντουζίνας οικογενειών. Η τρόικα φάνηκε να μην έχει αντίρρηση να διαγραφούν οι κλοπές τους και οι «διαφυγές» τους και άναψε το πράσινο φως στην κυβέρνηση να κάνει το κουμάντο της, απαλλάσσοντας την ευγενή τάξη των παρα-οικονομούντων, των πάσης φύσεως καταπατητών, των λαμογιών και των κομματικών χορηγών από τις ευθύνες τους, γράφοντας ολόκληρο το ποινικό και διοικητικό δίκαιο στα παλιά της τα παπούτσια. Τώρα όμως, οι «ξένοι» διαπιστώνουν ότι λεφτά δεν θα υπάρχουν για το επόμενο εξάμηνο, με αποτέλεσμα να απαιτούνται και άλλες μειώσεις δαπανών …και άλλες. Εδώ όμως αρχίζει η κόκκινη ζώνη. Μέσα σε αυτήν δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε η κυβέρνηση, ούτε το μνημόνιο. Να γιατί η παράκρουση! Αυτό με τη σειρά του προκαλεί ευρύτερη ανησυχία, στους πολιτικούς κύκλους της ΕΕ, διότι για πρώτη φορά συνειδητοποιούν αυτό που δεν έχουν ακόμη καταλάβει όλοι οι Έλληνες: ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει λύση στην κρίση, καθώς είναι μέρος του προβλήματος. Αδιέξοδο; Όχι ακριβώς…στην ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα, υπάρχουν όμως καθεστώτα που προκαλούν συνεχώς αδιέξοδα, όταν βρίσκονται τα ίδια σε αδιέξοδο και έχουν επιλέξει τα συμφέροντα που θα εξυπηρετήσουν. Η ιστορία στην Ελλάδα θα κινηθεί στον βαθμό που θα αλλάξει σημαντικά η ισορροπία συμφερόντων ή εάν συμφέροντα εκτός της χώρας αποφασίσουν ότι οι ημεδαποί νταβάδες δεν ταιριάζουν πλέον στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Τότε θα αρχίσει το πραγματικό πάρτι στην Ελλάδα.
Από.......activistis
Πολιτικές ή όχι οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση;
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
του Νίκου Κοτζιά
Υπάρχουν κάποιοι που προπαγανδίζουν την άποψη ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου δεν είναι μια πολιτική μάχη, αλλά είναι μια μάχη αποκλειστικά για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Κάποιοι άλλοι παραδέχονται ότι είναι και «λίγο» πολιτική μάχη, αλλά σίγουρα όχι, υποστηρίζουν, στοιχείο της μεγάλης πολιτικής.
Κατά συνέπεια, υποστηρίζεται, ότι σε αυτή τη μάχη δεν κρίνεται το μνημόνιο, αλλά αποκλειστικά οι τοπικές ανάγκες των δήμων και περιφερειών.
Συνολικά προπαγανδίζουν τρία «δεν»:
Οι εκλογές του Νοέμβρη δεν είναι πολιτικές, δεν είναι κομματικές, δεν αφορούν στο μνημόνιο.
Α. «Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι πολιτικές»
Η άποψη ότι οι επικείμενες εκλογές δεν είναι πολιτικές μπορεί να επικαλεστεί σωρεία επιχειρημάτων για τον «μη πολιτικό» χαρακτήρα των επικείμενων εκλογών, αλλά δεν μας λέει το κύριο. Τελικά τι είναι πολιτική; Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε στον πιο απλό ορισμό: Πολιτική είναι η λήψη δημόσιων δεσμευτικών αποφάσεων.
Δηλαδή αποφάσεων που αφορούν τον δημόσιο χώρο, ο χαρακτήρας τους είναι δεσμευτικός για αυτόν τον χώρο και οι συμμετέχοντες σε αυτόν οφείλουν να τις λαμβάνουν υπόψη και να τις εφαρμόζουν. Διαφορετικά θα υποστούν κυρώσεις. Με βάση αυτόν τον πιο απλό από όλους τους ορισμούς της πολιτικής μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι κάθε διαφορετικό επίπεδο στο πολιτικό σύστημα λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις που αφορούνε διαφορετικούς δημόσιους χώρους. Η ΕΕ, επί παραδείγματι όποτε και όταν λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις, τότε αυτές αναφέρονται συνολικά στα κράτη-μέλη και τις κοινωνίες της Ένωσης. Με αυτές τις δεσμευτικές αποφάσεις παράγει πολιτική.
Εδώ δεν κρίνουμε αν είναι καλή ή κακή η πολιτική της. Ανάλογα συμβαίνει με τα όργανα και τους θεσμούς στο επίπεδο του (κεντρικού) εθνικού κράτους. Το ίδιο, τέλος, συμβαίνει και για τις περιφέρειες που λαμβάνουν αποφάσεις που δεσμεύουν τους πολίτες που βρίσκονται στον δημόσιο χώρο τους. Με αυτή την έννοια, σαφή έννοια, οι εκλογές του Νοεμβρίου είναι πολιτικές. Αφορούν στους θεσμούς που βρίσκονται υπό του κεντρικού κράτους και οι οποίοι λαμβάνουν στα επίπεδα που βρίσκονται, πολιτικές αποφάσεις με τις οποίες αναμφίβολα δεσμεύουν τους πολίτες τους.
Μια ακόμα διευκρίνιση. Οι δήμοι και κοινότητες, πολύ περισσότερο οι περιφέρειες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού κράτους, το μη κεντρικό ή αλλιώς το αποκεντρωμένο τμήμα του. Συναποτελούν δε, το κάθετο διαμορφωμένο κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Είναι αυτονόητο ότι τα αποκεντρωμένα τμήματα του κράτους καθώς και του πολιτικού συστήματος αποτελούν συστατικό του ίδιου του πυρήνα της πολιτικής και η όποια επιλογή τους θεμελιακή πολιτική πράξη.
Η διαφορά είναι ότι το αντικείμενο και το προσωπικό που δρα σε αυτό το επίπεδο του αποκεντρωμένου κράτους έχει ειδικεύσεις που αντιστοιχούν περισσότερο στα τοπικά ή περιφερειακά ζητήματα παρά στα κεντρικά ζητήματα του εθνικού κράτους. Ανάλογα δε, στο κεντρικό κράτος υπάρχουν διαφορετικές ειδικεύσεις. Άλλο προσωπικό και πολιτικές θεματικές στο υπουργείο εξωτερικών και άλλες στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης.
Η διαφορετικότητα αυτή δεν αναιρεί με κανένα τρόπο τον πολιτικό χαρακτήρα των αποφάσεων και στους δύο τομείς δημόσιας πολιτικής ή στα διαφορετικά επίπεδα του κράτους (κεντρικό ή περιφερειακό ή δημοτικό).
Β. «Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι κομματικές»
Στις περιφερειακές και ακόμα περισσότερο στις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές συμμετέχουν με ψηφοδέλτια δίπλα στα κόμματα και άλλες πρωτοβουλίες πολιτών που αναφέρονται σε πολιτικά – τοπικά αυτοδικοικητικά ζητήματα. Ο κύριος, όμως, όγκος των ψηφοδελτίων έχουν συγκροτηθεί με σύσταση, συμμετοχή και επιλογή των κομμάτων.
Είτε έχουν συσκευαστεί αυτά τα ψηφοδέλτια απευθείας από τα κόμματα, είτε είναι προϊόν συνεργασίας, είτε επιλογών που παρότρυναν τα κόμματα να υπάρξουν, ή έστω ομάδων αποτελούμενων από κομματικούς αντάρτες, όλες αυτές οι επιλογές είναι προϊόν κομματικής επιλογής (να υπάρχει συνεργασία, να υπάρχει άμεσα κομματικό ψηφοδέλτιο, να υπάρχει αντάρτικο, επειδή δεν στηρίχθηκε η τάδε ομάδα στο εσωτερικό ενός κόμματος, ως θα ήθελε κοκ).Το ότι η πλειοψηφία των ψηφοδελτίων θα είναι αποτέλεσμα –άμεσο ή έμμεσο- κομματικών επιλογών και συμφωνιών δεν είναι κάτι το κακό.
Ακόμα και αν μερικές πολιτικές δυνάμεις νιώθουν άβολα με την πολιτική τους και θέλουν να κρύβονται, ο ρόλος των κομμάτων στην κοινωνία είναι και νόμιμος και απαραίτητος. Τα κόμματα που έχουν ανασφάλειες και αναστολές να πουν ότι είναι κόμματα, καλύτερα να πάνε σπίτια τους διότι ουσιαστικά υπονομεύουν την θεσμική συγκρότηση του πολιτικού και κομματικού συστήματος της δημοκρατίας.
Τα κόμματα πάλι που έχουν κομματική γραμμή να λένε ότι οι εκλογές του Νοέμβρη δεν έχουν σχέση με τα κόμματα, ζουν την αντίφαση να κρύβονται φοβούμενα τα αποτελέσματα και να ελπίζουν, παρόλα αυτά, να είναι αρκούντως καλά, ώστε να τα προσμετρήσουν εκ των υστέρων, ως καλοί υποκριτές, στην κομματική τους δύναμη.
Ασφαλώς οι δήμοι και οι κοινότητες είναι το πεδίο πολιτικής μάχης που μπορούν να εμφανιστούν πιο εύκολα νέες δυνάμεις. Το θετικό αυτό γεγονός δεν αναιρεί την βασική θεμελίωση που κάνω.Είναι αυτονόητο, ότι κατερχόμενα τα κόμματα στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές οφείλουν να προβάλουν ειδικά προγράμματα πολιτικών στόχων για την ΤΑ, καθώς και να προωθήσουν ανάλογο προσωπικό. Όσο πιο μικρός ο δημόσιος χώρος για τον οποίο κατασκευάζεται το πρόγραμμα και ο κατάλογος των υποψήφιων (όπως απομακρυσμένοι από το κέντρο μικροί δήμοι χωρίς ειδικό ιστορικό-πολιτικό βάρος), τόσο η σημασία της τοπικής ειδίκευσης σε πρόγραμμα και προσωπικό αυξάνει.
Αντίθετα, όσο μεγαλύτερος και σημαντικός ο δημόσιος χώρος (όπως μεγάλες πόλεις και περιφέρειες) για τον οποίο θα λαμβάνονται ευρύτερες πολιτικές αποφάσεις, τόσο αυξάνει ο ρόλος της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Κατά συνέπεια θα ήταν ανόητο στο όνομα της πολιτικής σημαντικότητας ενός χώρου να πιστέψει κανείς ότι δεν παίζουν ρόλο τα ειδικά τοπικά ενδιαφέροντα. Αλλά ακόμα πιο ανόητο θα ήταν να παρουσιάζεται κανείς σε μεγάλες περιφέρειες και δήμους με εκατομμύρια ή εκατοντάδες χιλιάδες πληθυσμού και να διατείνεται ότι όλα αυτά, υποψήφιοι και προγράμματα δεν έχουν να κάνουν με κομματικές θέσεις και επιλογές.
Γ. «Οι επικείμενες εκλογές δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο»
Θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει μαζί μου ότι οι επικείμενες τον Νοέμβριο εκλογές είναι πολιτικές και σφραγίζονται αποφασιστικά, όχι αποκλειστικά, από κομματικές αποφάσεις ή νέες κινήσεις που στρέφονται ενάντια στο υπάρχον κομματικό σύστημα.
Ταυτόχρονα δε, να υποστηρίξει, ότι αυτές δεν αφορούν άμεσα την κεντρική πολιτική σκηνή και τις θεματικές εθνικής εμβέλειας. Πράγματι, εξάλλου, τον Νοέμβριο δεν ψηφίζουμε για μια εθνική κυβέρνηση και κοινοβούλιο. Πράγματι δεν θα καταργηθεί άμεσα το Μνημόνιο αν ψηφιστούν ψηφοδέλτια της αντιπολίτευσης.
Όμως, ταυτόχρονα, είναι σίγουρο ότι στις πολυπληθείς περιοχές το πολιτικό κομματικό κριτήριο προέχει. Είναι, επίσης σαφές, ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου είναι μια ευκαιρία για να πιεστεί η κυβέρνηση να σταματήσει τον κατήφορό της.
Και εδώ βρίσκεται το κατά εμέ πιο αποφασιστικό σημείο των εκλογών του Νοεμβρίου.
Οι εκλογές για τις νέες περιφέρειες και τους δήμους είναι πολιτικές με την έννοια που εξήγησα εξ’ αρχής και τα κόμματα εμπλέκονται στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ακόμα και αν αποφασίζουν να «κρυφτούν». Το αν σε αυτές τις εκλογές εμπλακούν τα μεγάλα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής και με πιο τρόπο, σε πιο βαθμό, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των κομμάτων, τόσο εκείνων που αυτή τη στιγμή δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, όσο και εκείνων που το επιδιώκουν. Θα εξαρτηθεί, ακόμα, από τις διαθέσεις των πολιτών, τις συνθήκες εντός των οποίων θα διεξαχθούν τον Νοέμβριο οι εκλογές.
Κατά συνέπεια όποιος υποστηρίζει ότι αυτές οι εκλογές δεν συνδέονται με την πολιτική και τα κόμματα, το λέει διότι επιθυμεί να την αποσυνδέσει από τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα. Επιθυμία που αποτελεί μια άμεση πολιτική –κομματική επιλογή.
Με άλλα λόγια, όποιος λέει ότι οι επικείμενες εκλογές δεν αφορούν την πολιτική και το μνημόνιο δεν κάνει μια διαπίστωση, αλλά ανακοινώνει μια πολιτική επιθυμία και επιδίωξη. Επιθυμεί να μην κριθεί η μεγάλη πολιτική. Είτε διότι έτσι ελπίζει ότι θα βρει πρόσβαση σε αυτήν, είτε διότι πιστεύει ότι μια δημόσια συζήτηση για τέτοιες θεματικές, την οποία θα συνοδεύει μια εκλογική επιλογή, δεν τον συμφέρει στην παρούσα συγκυρία. Ακόμα δε περισσότερο, ελπίζει δε να μπορεί να συνεχίζει ακλόνητος τον μνημονιακό του κατήφορο. Δηλαδή, η πολιτική του γραμμή είναι να κρύβει την πολιτική του γραμμή προκειμένου να μην εκτεθεί υποστηρίζοντάς την και ακόμα περισσότερο να μην υποστεί αυτή η γραμμή ήττα.
Μια ήττα που είναι το κύριο ζητούμενο στη χώρα σήμερα.
epirusgate via ramnousia
του Νίκου Κοτζιά
Υπάρχουν κάποιοι που προπαγανδίζουν την άποψη ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου δεν είναι μια πολιτική μάχη, αλλά είναι μια μάχη αποκλειστικά για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Κάποιοι άλλοι παραδέχονται ότι είναι και «λίγο» πολιτική μάχη, αλλά σίγουρα όχι, υποστηρίζουν, στοιχείο της μεγάλης πολιτικής.
Κατά συνέπεια, υποστηρίζεται, ότι σε αυτή τη μάχη δεν κρίνεται το μνημόνιο, αλλά αποκλειστικά οι τοπικές ανάγκες των δήμων και περιφερειών.
Συνολικά προπαγανδίζουν τρία «δεν»:
Οι εκλογές του Νοέμβρη δεν είναι πολιτικές, δεν είναι κομματικές, δεν αφορούν στο μνημόνιο.
Α. «Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι πολιτικές»
Η άποψη ότι οι επικείμενες εκλογές δεν είναι πολιτικές μπορεί να επικαλεστεί σωρεία επιχειρημάτων για τον «μη πολιτικό» χαρακτήρα των επικείμενων εκλογών, αλλά δεν μας λέει το κύριο. Τελικά τι είναι πολιτική; Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε στον πιο απλό ορισμό: Πολιτική είναι η λήψη δημόσιων δεσμευτικών αποφάσεων.
Δηλαδή αποφάσεων που αφορούν τον δημόσιο χώρο, ο χαρακτήρας τους είναι δεσμευτικός για αυτόν τον χώρο και οι συμμετέχοντες σε αυτόν οφείλουν να τις λαμβάνουν υπόψη και να τις εφαρμόζουν. Διαφορετικά θα υποστούν κυρώσεις. Με βάση αυτόν τον πιο απλό από όλους τους ορισμούς της πολιτικής μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι κάθε διαφορετικό επίπεδο στο πολιτικό σύστημα λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις που αφορούνε διαφορετικούς δημόσιους χώρους. Η ΕΕ, επί παραδείγματι όποτε και όταν λαμβάνει δεσμευτικές αποφάσεις, τότε αυτές αναφέρονται συνολικά στα κράτη-μέλη και τις κοινωνίες της Ένωσης. Με αυτές τις δεσμευτικές αποφάσεις παράγει πολιτική.
Εδώ δεν κρίνουμε αν είναι καλή ή κακή η πολιτική της. Ανάλογα συμβαίνει με τα όργανα και τους θεσμούς στο επίπεδο του (κεντρικού) εθνικού κράτους. Το ίδιο, τέλος, συμβαίνει και για τις περιφέρειες που λαμβάνουν αποφάσεις που δεσμεύουν τους πολίτες που βρίσκονται στον δημόσιο χώρο τους. Με αυτή την έννοια, σαφή έννοια, οι εκλογές του Νοεμβρίου είναι πολιτικές. Αφορούν στους θεσμούς που βρίσκονται υπό του κεντρικού κράτους και οι οποίοι λαμβάνουν στα επίπεδα που βρίσκονται, πολιτικές αποφάσεις με τις οποίες αναμφίβολα δεσμεύουν τους πολίτες τους.
Μια ακόμα διευκρίνιση. Οι δήμοι και κοινότητες, πολύ περισσότερο οι περιφέρειες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού κράτους, το μη κεντρικό ή αλλιώς το αποκεντρωμένο τμήμα του. Συναποτελούν δε, το κάθετο διαμορφωμένο κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Είναι αυτονόητο ότι τα αποκεντρωμένα τμήματα του κράτους καθώς και του πολιτικού συστήματος αποτελούν συστατικό του ίδιου του πυρήνα της πολιτικής και η όποια επιλογή τους θεμελιακή πολιτική πράξη.
Η διαφορά είναι ότι το αντικείμενο και το προσωπικό που δρα σε αυτό το επίπεδο του αποκεντρωμένου κράτους έχει ειδικεύσεις που αντιστοιχούν περισσότερο στα τοπικά ή περιφερειακά ζητήματα παρά στα κεντρικά ζητήματα του εθνικού κράτους. Ανάλογα δε, στο κεντρικό κράτος υπάρχουν διαφορετικές ειδικεύσεις. Άλλο προσωπικό και πολιτικές θεματικές στο υπουργείο εξωτερικών και άλλες στο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης.
Η διαφορετικότητα αυτή δεν αναιρεί με κανένα τρόπο τον πολιτικό χαρακτήρα των αποφάσεων και στους δύο τομείς δημόσιας πολιτικής ή στα διαφορετικά επίπεδα του κράτους (κεντρικό ή περιφερειακό ή δημοτικό).
Β. «Οι επικείμενες εκλογές δεν είναι κομματικές»
Στις περιφερειακές και ακόμα περισσότερο στις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές συμμετέχουν με ψηφοδέλτια δίπλα στα κόμματα και άλλες πρωτοβουλίες πολιτών που αναφέρονται σε πολιτικά – τοπικά αυτοδικοικητικά ζητήματα. Ο κύριος, όμως, όγκος των ψηφοδελτίων έχουν συγκροτηθεί με σύσταση, συμμετοχή και επιλογή των κομμάτων.
Είτε έχουν συσκευαστεί αυτά τα ψηφοδέλτια απευθείας από τα κόμματα, είτε είναι προϊόν συνεργασίας, είτε επιλογών που παρότρυναν τα κόμματα να υπάρξουν, ή έστω ομάδων αποτελούμενων από κομματικούς αντάρτες, όλες αυτές οι επιλογές είναι προϊόν κομματικής επιλογής (να υπάρχει συνεργασία, να υπάρχει άμεσα κομματικό ψηφοδέλτιο, να υπάρχει αντάρτικο, επειδή δεν στηρίχθηκε η τάδε ομάδα στο εσωτερικό ενός κόμματος, ως θα ήθελε κοκ).Το ότι η πλειοψηφία των ψηφοδελτίων θα είναι αποτέλεσμα –άμεσο ή έμμεσο- κομματικών επιλογών και συμφωνιών δεν είναι κάτι το κακό.
Ακόμα και αν μερικές πολιτικές δυνάμεις νιώθουν άβολα με την πολιτική τους και θέλουν να κρύβονται, ο ρόλος των κομμάτων στην κοινωνία είναι και νόμιμος και απαραίτητος. Τα κόμματα που έχουν ανασφάλειες και αναστολές να πουν ότι είναι κόμματα, καλύτερα να πάνε σπίτια τους διότι ουσιαστικά υπονομεύουν την θεσμική συγκρότηση του πολιτικού και κομματικού συστήματος της δημοκρατίας.
Τα κόμματα πάλι που έχουν κομματική γραμμή να λένε ότι οι εκλογές του Νοέμβρη δεν έχουν σχέση με τα κόμματα, ζουν την αντίφαση να κρύβονται φοβούμενα τα αποτελέσματα και να ελπίζουν, παρόλα αυτά, να είναι αρκούντως καλά, ώστε να τα προσμετρήσουν εκ των υστέρων, ως καλοί υποκριτές, στην κομματική τους δύναμη.
Ασφαλώς οι δήμοι και οι κοινότητες είναι το πεδίο πολιτικής μάχης που μπορούν να εμφανιστούν πιο εύκολα νέες δυνάμεις. Το θετικό αυτό γεγονός δεν αναιρεί την βασική θεμελίωση που κάνω.Είναι αυτονόητο, ότι κατερχόμενα τα κόμματα στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές οφείλουν να προβάλουν ειδικά προγράμματα πολιτικών στόχων για την ΤΑ, καθώς και να προωθήσουν ανάλογο προσωπικό. Όσο πιο μικρός ο δημόσιος χώρος για τον οποίο κατασκευάζεται το πρόγραμμα και ο κατάλογος των υποψήφιων (όπως απομακρυσμένοι από το κέντρο μικροί δήμοι χωρίς ειδικό ιστορικό-πολιτικό βάρος), τόσο η σημασία της τοπικής ειδίκευσης σε πρόγραμμα και προσωπικό αυξάνει.
Αντίθετα, όσο μεγαλύτερος και σημαντικός ο δημόσιος χώρος (όπως μεγάλες πόλεις και περιφέρειες) για τον οποίο θα λαμβάνονται ευρύτερες πολιτικές αποφάσεις, τόσο αυξάνει ο ρόλος της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Κατά συνέπεια θα ήταν ανόητο στο όνομα της πολιτικής σημαντικότητας ενός χώρου να πιστέψει κανείς ότι δεν παίζουν ρόλο τα ειδικά τοπικά ενδιαφέροντα. Αλλά ακόμα πιο ανόητο θα ήταν να παρουσιάζεται κανείς σε μεγάλες περιφέρειες και δήμους με εκατομμύρια ή εκατοντάδες χιλιάδες πληθυσμού και να διατείνεται ότι όλα αυτά, υποψήφιοι και προγράμματα δεν έχουν να κάνουν με κομματικές θέσεις και επιλογές.
Γ. «Οι επικείμενες εκλογές δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο»
Θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει μαζί μου ότι οι επικείμενες τον Νοέμβριο εκλογές είναι πολιτικές και σφραγίζονται αποφασιστικά, όχι αποκλειστικά, από κομματικές αποφάσεις ή νέες κινήσεις που στρέφονται ενάντια στο υπάρχον κομματικό σύστημα.
Ταυτόχρονα δε, να υποστηρίξει, ότι αυτές δεν αφορούν άμεσα την κεντρική πολιτική σκηνή και τις θεματικές εθνικής εμβέλειας. Πράγματι, εξάλλου, τον Νοέμβριο δεν ψηφίζουμε για μια εθνική κυβέρνηση και κοινοβούλιο. Πράγματι δεν θα καταργηθεί άμεσα το Μνημόνιο αν ψηφιστούν ψηφοδέλτια της αντιπολίτευσης.
Όμως, ταυτόχρονα, είναι σίγουρο ότι στις πολυπληθείς περιοχές το πολιτικό κομματικό κριτήριο προέχει. Είναι, επίσης σαφές, ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου είναι μια ευκαιρία για να πιεστεί η κυβέρνηση να σταματήσει τον κατήφορό της.
Και εδώ βρίσκεται το κατά εμέ πιο αποφασιστικό σημείο των εκλογών του Νοεμβρίου.
Οι εκλογές για τις νέες περιφέρειες και τους δήμους είναι πολιτικές με την έννοια που εξήγησα εξ’ αρχής και τα κόμματα εμπλέκονται στον μέγιστο δυνατό βαθμό, ακόμα και αν αποφασίζουν να «κρυφτούν». Το αν σε αυτές τις εκλογές εμπλακούν τα μεγάλα θέματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής και με πιο τρόπο, σε πιο βαθμό, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα των κομμάτων, τόσο εκείνων που αυτή τη στιγμή δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, όσο και εκείνων που το επιδιώκουν. Θα εξαρτηθεί, ακόμα, από τις διαθέσεις των πολιτών, τις συνθήκες εντός των οποίων θα διεξαχθούν τον Νοέμβριο οι εκλογές.
Κατά συνέπεια όποιος υποστηρίζει ότι αυτές οι εκλογές δεν συνδέονται με την πολιτική και τα κόμματα, το λέει διότι επιθυμεί να την αποσυνδέσει από τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα. Επιθυμία που αποτελεί μια άμεση πολιτική –κομματική επιλογή.
Με άλλα λόγια, όποιος λέει ότι οι επικείμενες εκλογές δεν αφορούν την πολιτική και το μνημόνιο δεν κάνει μια διαπίστωση, αλλά ανακοινώνει μια πολιτική επιθυμία και επιδίωξη. Επιθυμεί να μην κριθεί η μεγάλη πολιτική. Είτε διότι έτσι ελπίζει ότι θα βρει πρόσβαση σε αυτήν, είτε διότι πιστεύει ότι μια δημόσια συζήτηση για τέτοιες θεματικές, την οποία θα συνοδεύει μια εκλογική επιλογή, δεν τον συμφέρει στην παρούσα συγκυρία. Ακόμα δε περισσότερο, ελπίζει δε να μπορεί να συνεχίζει ακλόνητος τον μνημονιακό του κατήφορο. Δηλαδή, η πολιτική του γραμμή είναι να κρύβει την πολιτική του γραμμή προκειμένου να μην εκτεθεί υποστηρίζοντάς την και ακόμα περισσότερο να μην υποστεί αυτή η γραμμή ήττα.
Μια ήττα που είναι το κύριο ζητούμενο στη χώρα σήμερα.
epirusgate via ramnousia
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Ο Κώστας Παπαθανασίου υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης Φωκίδας με τον συνδυασμό του κ. Χειμάρα της Ν.Δ.
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Τον Κώστα Παπαθανασίου που πήρε το χρίσμα του Αντιπεριφερειάρχη Φωκίδας από τον υποψήφιο Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Αθανάσιο Χειμάρα, αποφάσισε να μας φέρει η Νέα Δημοκρατία στην Φωκίδα
Πέρασε, από ότι γράφει στο βιογραφικό του από ένα σωρό κομματικές θέσεις στην Αθήνα και μετά την αλλαγή κυβέρνησης για να μην κάθεται κάνει ένα μεταπτυχιακό.
Μέχρι τώρα δεν το είχε χρειαστεί, με ένα απλό πτυχίο από υπάλληλος της Ιονικής Τράπεζας στην χορήγηση δανείων, πήρε θέσεις που ούτε πρυτάνεις δεν θα έπαιρναν.
Χτυπά η άτιμη η κρίση και τα κρατικοδίαιτα GOLDEN BOYS από ότι βλέπετε. Τι να γίνει, μέχρι να βρουν τον επόμενο Αλογοσκούφη, ή Καραμανλή να τους τακτοποιήσει, θα πρέπει να τους ανεχτούμε να έρχονται εδώ και να μας παριστάνουν τους σωτήρες.
Αλλά κάτι μου λέει ότι ...
δεν θα περάσουν καλά.
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Κωνσταντίνος Παπαθανασίου γεννήθηκε στην Αμφισσα το 1964.
Σπούδασε οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και βρίσκεται στο τελικό στάδιο φοίτησης του μεταπτυχιακού προγράμματος «Τεχνικοοικονομικά Συστήματα» του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου.
Δραστηριότητες
Έχει διατελέσει:
Πρόεδρος του ΟΑΕΕ μέχρι το 2010.
Στέλεχος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και οικονομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠ.ΟΙ.Ο.) σε θέματα ελεγκτικής – λογιστικής και κεφαλαιαγοράς.
Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της Επιτροπής Λογιστικής Τυποποίησης & Ελέγχων (Ε.Λ.Τ.Ε.)
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2008, Πρόεδρος του Συμβουλίου Λογιστικής Τυποποίησης (Σ.Λ.Ο.Τ.).
Πρόεδρος του Συμβουλίου Ποιοτικού Ελέγχου της Ε.Λ.Τ.Ε.
Μέλος στην Εθνική Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες
Έχει εργασθεί στην Ιονική Τράπεζα στο τμήμα χορήγησης δανείων σε μεγάλες επιχειρήσεις, ως προϊστάμενος λογιστηρίου
Οικονομικός σύμβουλος σε ανώνυμες εταιρείες, ως μέλος Δ.Σ., Δ/ντής Οικονομικών Υπηρεσιών
Χρηματιστηριακός Εκπρόσωπος στην Solidus Securities AXEΠEY
Ελεγκτής στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Έχει ασχοληθεί εκτενώς με ζητήματα κεφαλαιαγοράς, χρηματοπιστωτικών αγορών, χρηματοοικονομικής πληροφόρησης και λογιστικής τυποποίησης, Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.
Μέλος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Αθηνών
Μέλος της Ελληνικής Ένωσης Πιστοποιημένων Αναλυτών Μετοχών και της Αγοράς.
Από....lamianews
Τον Κώστα Παπαθανασίου που πήρε το χρίσμα του Αντιπεριφερειάρχη Φωκίδας από τον υποψήφιο Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Αθανάσιο Χειμάρα, αποφάσισε να μας φέρει η Νέα Δημοκρατία στην Φωκίδα
Πέρασε, από ότι γράφει στο βιογραφικό του από ένα σωρό κομματικές θέσεις στην Αθήνα και μετά την αλλαγή κυβέρνησης για να μην κάθεται κάνει ένα μεταπτυχιακό.
Μέχρι τώρα δεν το είχε χρειαστεί, με ένα απλό πτυχίο από υπάλληλος της Ιονικής Τράπεζας στην χορήγηση δανείων, πήρε θέσεις που ούτε πρυτάνεις δεν θα έπαιρναν.
Χτυπά η άτιμη η κρίση και τα κρατικοδίαιτα GOLDEN BOYS από ότι βλέπετε. Τι να γίνει, μέχρι να βρουν τον επόμενο Αλογοσκούφη, ή Καραμανλή να τους τακτοποιήσει, θα πρέπει να τους ανεχτούμε να έρχονται εδώ και να μας παριστάνουν τους σωτήρες.
Αλλά κάτι μου λέει ότι ...
δεν θα περάσουν καλά.
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Κωνσταντίνος Παπαθανασίου γεννήθηκε στην Αμφισσα το 1964.
Σπούδασε οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και βρίσκεται στο τελικό στάδιο φοίτησης του μεταπτυχιακού προγράμματος «Τεχνικοοικονομικά Συστήματα» του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου.
Δραστηριότητες
Έχει διατελέσει:
Πρόεδρος του ΟΑΕΕ μέχρι το 2010.
Στέλεχος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και οικονομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠ.ΟΙ.Ο.) σε θέματα ελεγκτικής – λογιστικής και κεφαλαιαγοράς.
Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της Επιτροπής Λογιστικής Τυποποίησης & Ελέγχων (Ε.Λ.Τ.Ε.)
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2008, Πρόεδρος του Συμβουλίου Λογιστικής Τυποποίησης (Σ.Λ.Ο.Τ.).
Πρόεδρος του Συμβουλίου Ποιοτικού Ελέγχου της Ε.Λ.Τ.Ε.
Μέλος στην Εθνική Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες
Έχει εργασθεί στην Ιονική Τράπεζα στο τμήμα χορήγησης δανείων σε μεγάλες επιχειρήσεις, ως προϊστάμενος λογιστηρίου
Οικονομικός σύμβουλος σε ανώνυμες εταιρείες, ως μέλος Δ.Σ., Δ/ντής Οικονομικών Υπηρεσιών
Χρηματιστηριακός Εκπρόσωπος στην Solidus Securities AXEΠEY
Ελεγκτής στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Έχει ασχοληθεί εκτενώς με ζητήματα κεφαλαιαγοράς, χρηματοπιστωτικών αγορών, χρηματοοικονομικής πληροφόρησης και λογιστικής τυποποίησης, Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.
Μέλος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Αθηνών
Μέλος της Ελληνικής Ένωσης Πιστοποιημένων Αναλυτών Μετοχών και της Αγοράς.
Από....lamianews
Από τη Πέμπτη ξεκινούν οι ψεκασμοί για την καταπολέμηση του δάκου
Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com
Από τη Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010 η διεύθυνση αγροτικής ανάπτυξης της Ν.Α. Φθιώτιδας αρχίζει την εφαρμογή ψεκασμών από εδάφους για την καταπολέμηση του δάκου της ελιάς στα δημοτικά διαμερίσματα Σκάρφειας, Αγ. Σεραφείμ, Πελασγίας, Αχλαδίου, Σπαρτιάς, Ραχών, Αχινού, Καραβόμυλου, Στυλίδας, Αγ. Μαρίνας, Αυλακίου και φυσικά σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα όπου κριθεί σκόπιμα, προκειμένου να ελεγχθεί ο πληθυσμός του δάκου με βάση τις τεχνικές παραμέτρους του προγράμματος.
Επισημαίνεται ότι θα χρησιμοποιηθεί το φυτοπροστατευτικό σκεύασμα KARATΕ 10 CS with Zeon technology με δ.ο. Lambda – cyhalothrin και σύμφωνα με την έγκριση του θα πρέπει οι ελαιοπαραγωγοί να συγκομίσουν πράσινο ελαιόκαρπο μετά από επτά ημέρες.
Στην περίπτωση που σε κάποιο Δημοτικό Διαμέρισμα δεν επιθυμούν οι παραγωγοί να διενεργηθεί δαλματικός ψεκασμός λόγω της συγκομιδής πράσινου ελαιόκαρπου, θα πρέπει οι πρόεδροι των συνεταιρισμών έγκαιρα να ενημερώσουν εγγράφως την υπηρεσία και την ένωση ΕΣ. Στυλίδας που είναι ο εργολάβος για την εκτέλεση του δαλματικού ψεκασμού.
Παρακαλούνται οι μελισσοκόμοι να απομακρύνουν τα ανελισσομένη τους από τις ψεκαζόμενες περιοχές. Κατά τη διάρκεια των ψεκασμών δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στον ελαιώνα άσκοπα άνθρωποι και ζώα. Τέλος παρακαλούνται οι ελαιοπαραγωγοί να παρακολουθούν και να ελέγχουν τη σωστή εφαρμογή των ψεκασμών στα ελαιοπερίβολά τους
Από....paratiritisfthiotidas
Από τη Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010 η διεύθυνση αγροτικής ανάπτυξης της Ν.Α. Φθιώτιδας αρχίζει την εφαρμογή ψεκασμών από εδάφους για την καταπολέμηση του δάκου της ελιάς στα δημοτικά διαμερίσματα Σκάρφειας, Αγ. Σεραφείμ, Πελασγίας, Αχλαδίου, Σπαρτιάς, Ραχών, Αχινού, Καραβόμυλου, Στυλίδας, Αγ. Μαρίνας, Αυλακίου και φυσικά σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα όπου κριθεί σκόπιμα, προκειμένου να ελεγχθεί ο πληθυσμός του δάκου με βάση τις τεχνικές παραμέτρους του προγράμματος.
Επισημαίνεται ότι θα χρησιμοποιηθεί το φυτοπροστατευτικό σκεύασμα KARATΕ 10 CS with Zeon technology με δ.ο. Lambda – cyhalothrin και σύμφωνα με την έγκριση του θα πρέπει οι ελαιοπαραγωγοί να συγκομίσουν πράσινο ελαιόκαρπο μετά από επτά ημέρες.
Στην περίπτωση που σε κάποιο Δημοτικό Διαμέρισμα δεν επιθυμούν οι παραγωγοί να διενεργηθεί δαλματικός ψεκασμός λόγω της συγκομιδής πράσινου ελαιόκαρπου, θα πρέπει οι πρόεδροι των συνεταιρισμών έγκαιρα να ενημερώσουν εγγράφως την υπηρεσία και την ένωση ΕΣ. Στυλίδας που είναι ο εργολάβος για την εκτέλεση του δαλματικού ψεκασμού.
Παρακαλούνται οι μελισσοκόμοι να απομακρύνουν τα ανελισσομένη τους από τις ψεκαζόμενες περιοχές. Κατά τη διάρκεια των ψεκασμών δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν στον ελαιώνα άσκοπα άνθρωποι και ζώα. Τέλος παρακαλούνται οι ελαιοπαραγωγοί να παρακολουθούν και να ελέγχουν τη σωστή εφαρμογή των ψεκασμών στα ελαιοπερίβολά τους
Από....paratiritisfthiotidas
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)