Πριν από λίγες ημέρες συνεργάτης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά έλεγε σε μία ιδιωτική συζήτηση κάπου στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας «Γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, εκείνο το οποίο θέλουμε είναι να καταφέρουμε να κρατηθούμε τουλάχιστον μέχρι το 2014».
Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένα πρόσωπο το οποίο έκανε πολλές υποχωρήσεις και βίωσε πολλές εσωτερικές συγκρούσεις προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Ας αφήσουμε την προθυμία του να ικανοποιήσει τις πολιτικές επιδιώξεις της Γερμανικής Καγκελαρίας και τα οικονομικά σχέδια της Φρανφκούρτης. Δεν είναι λίγο πράγμα για κάποιον να έχει συγκρουστεί με το σύστημα Μητσοτάκη, να έχει βοηθήσει στην αποκαθήλωσή του, να έχει μείνει επί χρόνια στο περιθώριο της πολιτικής, μετά να έχει εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια να ζητά ανήσυχος τη βοήθεια της Ντόρας Μπακογιάννη για να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, έστω και αν επί της προεδρίας του το κόμμα αυτό κατέγραψε τα ιστορικά χαμηλότερα ποσοστά.
Βέβαια, η ψυχολογία του Αντώνη Σαμαρά και των στενών συνεργατών του είναι εντελώς διαφορετική: Το περίπου 18%, το οποίο συγκέντρωσε η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του Μάη του 2012 (βέβαια κάποιοι φίλοι του ονειροβατούσαν εκτιμώντας ότι θα λάμβανε 35% και παραπάνω) είναι επίτευγμα για ένα κόμμα του οποίου ηγείται ο Αντώνης Σαμαράς, αν σκεφτεί κανείς ότι την τύχη της Πολιτικής Άνοιξης, ένα μεγάλο μέρος της οποίας είχε συμπράξει με τον Κώστα Σημίτη το 2000. Εκείνη η σύμπραξη έχει μεγάλη αξία και δεν έχουν διευκρινιστεί ιστορικά όλες οι πτυχές των αποφάσεων που ελήφθησαν παρασκηνιακά, αν και υφίστανται τρανταχτές ενδείξεις για οργανωμένο σχέδιο, το οποίο ξεκινά από το 1993.
Το βέβαιο είναι ότι ο «κύκλος των Σαμαρικών» (ας ονομάσουμε έτσι αυτό το υποσύστημα της πολιτικής ζωής του τόπου), δεν μπορεί να συγκριθεί σε πολιτική επιρροή με τον Παπανδρεϊσμό ή τον Καραμανλισμό.
Σε ένα υποθετικό σενάριο αν συμμετείχε στις εκλογές ένα κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου, και επιχειρούσε να αναμετρηθεί με ένα υποτιθέμενο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου ή του Κώστα Καραμανλή, θα έχανε. Θα έχανε ακόμη και να είχε αντιπάλους κάποιους συνονόματους του Παπανδρέου και του Καραμανλή και παρά τους αρνητικούς συνειρμούς που γίνονται στο μυαλό του μέσου Έλληνα για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς. Και θα έχανε διότι οι αναφορές και η επιρροή του ¨Σαμαρισμού" στην κοινωνία, πέραν καμιάς χιλιάρας «μουτζαχεντίν» σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, είναι μηδενικές. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Αντώνης Σαμαράς και οι συν αυτώ.
Το Colpo Grosso (μας πήρανε χαμπάρι)
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι το πιθανότερο σενάριο, αν οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, τώρα ή σε ένα ή σε δύο χρόνια, είναι να τις χάσει. Αν κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός με τη σύμπραξη των Βενιζέλου και Κουβέλη το περασμένο καλοκαίρι, μπορεί να φανταστεί ο κάθε ένας τι μπορεί να συμβεί στις επόμενες εκλογές, όταν η ελληνική κοινωνία και η οικονομία βέβαια, θα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.
Αν χάσει την «ανάπηρη πρωτιά», την οποία τουλάχιστον πέτυχε στις τελευταίες εκλογές, έχοντας στο πλευρό του όλο το κατεστημένο εντός και εκτός συνόρων, ο Αντώνης Σαμαράς θα αναγκαστεί να παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματός του. Όμως, χρειάζεται προσοχή. Δεν πρέπει να υποτιμά κανείς ούτε την μακρόχρονη πολιτική περιθωριοποίησή του, από την εποχή που είχε ρίξει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε βέβαια τις υποχωρήσεις που πραγματοποίησε, συμβιβαζόμενος σε όλα με τους δανειστές της χώρας, ώστε να καταφέρει να διαβεί το Μέγαρο Μαξίμου. Δεν θα συμβιβαστεί ψυχολογικά ο Αντώνης Σαμαράς με την απώλεια της πολυπόθητης εξουσίας, για χάρη της οποίας άλλα είπε προεκλογικά και άλλα πράττει ως πρωθυπουργός. Με λίγα λόγια δεν θέλει γρήγορα να χάσει την πρωθυπουργία, αλλά και την ηγεσία σε ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο, όπως και να το κάνει κανείς είναι Καραμανλικό. Η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα καραμανλικό για αυτόν τον λόγο οι οπαδοί του Σαμαρά νιώθουν να ασφυκτιούν και κυρίως ασφυκτιούν διότι γνωρίζουν ότι χωρίς τη σύμπραξη του Καραμανλή ο Αντώνης Σαμαράς στην εσωκομματική διαμάχη με την Ντόρα Μπακογιάννη θα έβγαινε τρίτος ... μεταξύ δύο.
Όλοι θυμούνται προεκλογικά πόσο αδύναμος έδειξε ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά στο αρχηγικό νεύμα του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος του προσέφερε απλόχερα στήριξη και στην υπόθεση των εκλογών. Επίσης, όλοι θυμούνται, ότι ο Κώστας Καραμανλής, την εποχή που ήταν πρωθυπουργός, αποδείχτηκε μεγαλόψυχος απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε απαρνηθεί τη Νέα Δημοκρατία και τον επανέφερε στην κεντρική πολιτική σκηνή δίνοντάς του το υπουργείο Πολιτισμού, μετά την "εξορία" στις Βρυξέλλες (η οποία υπήρξε χρήσιμη για άλλους λόγους).
Ο Αντώνης Σαμαράς, λοιπόν, δεν θέλει να έχει το άδοξο πολιτικό τέλος, το οποίο προδιαγράφεται και για αυτόν τον λόγο έχει ένα βασικό άγχος αυτή την περίοδο, αφού έτσι κι αλλιώς η κυβερνητική πολιτική είναι προκατασκευασμένη από τους δανειστές: Θέλει να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό φορέα, ένα δήθεν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, του οποίου θα ηγείται, μόνο και μόνο για να διατηρήσει την παρουσία του στα πολιτικά πράγματα του τόπου, με την ψευδαίσθηση ότι θα είναι για πολλά χρόνια πρωθυπουργός, στην «σαμαρικής» εμπνεύσεως «νέα μεταπολίτευση».
Casus Belli
Όπως πολλές φορές έχει ξαναγράψει το Periodista, ο Αντώνης Σαμαράς από την στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού, αν και έγινε κάτοικος Μαξίμου, μόνο μία επιλογή δεν μπόρεσε να κάνει - και λέγεται ότι αυτό τον βάρυνε ψυχολογικά, διότι ποτέ δεν ένοιωσε κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού: Να επιλέξει εκείνος το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησής ΤΟΥ.
Η οικονομική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια είναι κτήμα είτε των γερμανόφιλων εκσυγχρονιστών, είτε των ακραίων νεοφιλελεύθερων. Βέβαια η πράξη δείχνει ότι οι εκσυγχρονιστές είναι πιο ακραίοι από τους νεοφιλελεύθερους, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία.
Σημασία έχει το εξής:
Ο Αντώνης Σαμαράς, αφού «δεν έκατσε» η επιλογή Ράπανου, αναγκάστηκε να δεχτεί (ήθελε δεν ήθελε) τον Γιάννη Στουρνάρα για τη θέση του Τσάρου της ελληνικής οικονομίας. Άρα, χωρίς πολλά - πολλά, δέχτηκε τη συγκυβέρνηση με το «σύστημα Σημίτη», το οποίος στην πράξη τον έκανε πρωθυπουργό. Κάποιοι λένε ότι του ανταπέδωσε ο Κώστας Σημίτης, την στήριξη τμήματος της Πολιτικής Άνοιξης στις εκλογές του 2000, τις οποίες είχε χάσει ο Κώστας Καραμανλής στο νήμα, αλλά αυτό θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Η παραμονή του "συστήματος Σημίτη" στο τιμόνι της εθνικής οικονομίας, ενόχλησε όχι μόνο το λεγόμενο «σύστημα Καραμανλή» ή τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και την πλειοψηφία της βάσης του κόμματος, η οποία είναι κυρίως Καραμανλική. Εξάλλου και οι πέτρες γνωρίζουν ότι ένας Αντώνης Σαμαράς, χωρίς το «σήμα» της Νέας Δημοκρατίας και τους εγκλωβισμένους Καραμανλικούς δεν θα είχε καμία τύχη. Οι Καραμανλικοί ανέχτηκαν το σταδιακό θάμπωμα των συμβόλων της παράταξής τους, αλλά και τη σταδιακή εξαφάνιση του brand name «Νέα Δημοκρατία». Εκείνο, όμως, που δεν χώνεψαν ποτέ είναι η συγκυβέρνηση ή ο συνεταιρισμός με το σύστημα Σημίτη.
Εξάλλου ο Κώστας Καραμανλής υπήρξε εκείνος, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής» και είχε σηκώσει τη σημαία ενάντια στο σύστημα της διαπλοκής, ανεξάρτητα από τα λάθη που έκανε κι ο ίδιος στη συνέχεια. Όμως, η πραγματικότητα είναι η εξής: Ακραιφνής Καραμανλικός έλεγε τις προάλλες «Ο Σαμαράς και η παρέα του δίνουν την εντύπωση των εισοδιστών , οι οποίοι μπήκαν ξανά μέσα στη Νέα Δημοκρατία για να τη διαλύσουν βγάζοντας τα απωθημένα ετών». Το ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι σε άλλη συζήτηση κάποιος ακραιφνής «Σαμαρικός» επιβεβαίωνε αυτή τη διαδικασία.
Όταν, όμως, ο συγκυβερνήτης του Αντώνη Σαμαρά, Γιάννης Στουρνάρας τοποθετήθηκε δημοσίως εναντίον της περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή, τότε αυτό θεωρήθηκε από τους Καραμανλικούς Casus Belli. Τρεχάτε ποδαράκια μου Το καραμανλικό μπλοκ, είναι αναμφίβολα μια συμπαγής και υπολογίσιμη πολιτική δύναμη, σε αντίθεση με την παρεούλα του πρωθυπουργού, η οποία κατοικοεδρεύει στο Μέγαρο Μαξίμου. Οι κακεντρεχείς υποστηρίζουν ότι οι συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά υπερβαίνουν τους οπαδούς του, αλλά δεν έχει διενεργηθεί μέχρι σήμερα κάποια δημοσκόπηση στην οποία να μπορεί να στηριχτεί κανείς με βεβαιότητα.
Μήνυμα
Στην μονόπατη στρατηγική Στουρνάρα, η οποία ναρκοθετεί τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, το «καραμανλικό μπλοκ» έστειλε σαφές μήνυμα. Εξάλλου ο Κώστας Καραμανλής ελέγχει τα 2/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην πρόσφατη ψηφοφορία για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής αναφορικά με το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ. Ίσως είναι η πρώτη φορά, που πρόεδρος κόμματος, το οποίο ασκεί την εξουσία και εν προκειμένω ο Αντώνης Σαμαράς δεν ελέγχει το κόμμα του.
Οι «καραμανλικοί» έχουν στείλει σαφές μήνυμα ότι δεν θα ανεχτούν άλλο τον Γιάννη Στουρνάρα τώρα και ζητούν από τον Αντώνη Σαμαρά να τον απομακρύνει, πράγμα το οποίο ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πράξει καθώς έχει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, τόσο προς τους δανειστές, όσο και προς το σύστημα Σημίτη (εσωτερικού και εξωτερικού). Έτσι, για να προλάβει τα χειρότερα, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος δεν επιθυμεί για λόγους υστεροφημίας να είναι ο πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης με την μικρότερη και σαφώς την πλέον αποτυχημένη θητεία, έχει δώσει εντολή να κινηθούν ταχύτατα οι διαδικασίες για τον μετασχηματισμό της Νέας Δημοκρατίας σε νέο κόμμα ή για την δημιουργία νέου.
Εκτίμηση: Στον τέλος πάλι μόνος του θα μείνει, παρέα με τον Χρύσανθο, τον Φαήλο και κανά δυο άλλους από το δίκτυο 21 και ΕΥΤΥΧΩΣ, οι πολιτικοί ηγέτες του μέλλοντος εκ των πραγμάτων δεν θα τον διασώσουν πάλι, ούτε ως ΕΠΙΤΙΜΟ.
ΠΗΓΗ: http://www.periodista.gr
Εκατοντάδες χέρια που υψώνονται «παρακαλώντας» για μια σακούλα με οπωροκηπευτικά. Αυτή είναι η εικόνα που διάλεξε σήμερα ο βρετανικός Guardian για την Ελλάδα.
