Προσπάθησα να βρω έναν από τους ορισμούς της μιζέριας και πιο προσφιλής μου φάνηκε αυτός.
Να ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις σε μια δουλειά που δε σου λέει τίποτα, για να κερδίσεις ένα μισθό που είναι τόσο μικρός που δεν σου χρησιμεύει σε τίποτα.
Μετά σκέφθηκα πως σ΄αυτή τη θέση βρίσκονται χιλιάδες...
Τρομερό ε?
Κι αν σκεφτείς πως η ζωή δεν είναι πρόβα αλλά μια και πολύτιμη, τότε νοιώθεις εκείνο το 40 χρόνια δουλειά και μείωση της σύνταξης να σε βαράει κατ΄ευθείαν στα μηνίγγια...
Τους κοιτάζω καθώς μιλούν στο γυαλί και βλέπω αν βγάλουμε και οι δυο έξω την αντοχή να τη μετρήσουμε είναι χαμένοι από χέρι.
Την έχω σίγουρα πιο μεγάλη.
Κι είναι τόσο μεγάλη που δε βρίσκω τη χρησιμότητά της αφού δεν μπορώ να τη βάλω κάπου.
Εχω την εντύπωση πως ένα μεγάλο μέρος από εμάς, έχει ακριβώς αυτό το πρόβλημα. Είναι τόσο βαθειά η αλλαγή, πρέπει που πρέπει να γίνει , είναι τόσο μεγάλο το ξερίζωμα που χρειάζεται να .... γίνει ώστε να φτάσουμε σε μια κοινωνία που ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί να βρει το σκοπό του, εκείνον που αληθινά κρύβεται μέσα του, που μοιάζει οχι απλά ουτοπία,
Ίσως δεν έχει γίνει η σύληψη ακόμα ούτε σαν σκέψη μιας τέτοιας κοινωνίας.
Να αλλάξεις αυτό εδώ το ψέμμα για να πας σε κάποιο άλλο που θα είναι λιγότερο ψέμα κι από εκεί σε κάποιο άλλο που θα οραματίζεται μόλις μια υποψία αλήθειας από μακριά.
Δεν είναι απλά οι μισθοί που χάνουμε.
Δεν είναι η θολή σύνταξη που απομακρύνεται σ΄ενα αβέβαιο μέλλον
Δεν είναι που δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα ζήσουν τα παιδιά μας
Είναι που όλα γίνονται μ΄εμάς να απουσιαζουμε.
Κοιτάμε σαν παρατηρητές υποταγμένοι ή ζοχαδιασμένοι κάτι που έχει ριζώσει εδώ και αιώνες κι έχει ριζώσει πάνω μας. Μέσα μας.
Η ερώτηση που τρυπάει το κόκκαλο μέχρι τέλος δεν είναι
Ποια η προοπτική?
Είναι πιο το νόημα.
Αυτή η τελευταία αναπάντητη ερώτηση ρίχνει κόσμο κάτω από το μπαλκόνι, μετατρέπει το συνάνθρωπο σε αγριμι, μεταλάσσει το πολίτη σε ένα φερέφωνο της όποιας προοπτικής του πασάρουν.
Δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ένα σύστημα που θα παράγει ανθρώπους που αισθάνονται άχρηστοι. Ο τεχνίτης θέλει να βρει πάλι τη τέχνη του. Ο επιστήμονας θέλει να παράγει έργο. Ο καλλιτέχνης θέλει να βρει από την αρχή της νότες του.
Αυτή η οργουελική κοινωνία που μας έχουν σερβίρει στηρίζεται πάνω στα ανθρώπινα λάθη. Στις ανθρώπινες αδυναμίες. Στις ανθρώπινες διαστροφές. Και στη δολοφονία του ανθρώπου - δημιουργού. Ο άνθρωπος είναι δημιουργός. Ακόμα και το πιο ασήμαντο μικρό ανθρωπάκι θέλει να φτιάξει το δικό το πηλό, να φυσήξει μέσα του τη δική του ανάσα.
Αυτή η κοινωνία δεν έχει γεννήσει απλά ανθρώπους υποτακτικούς ή σκλάβους. Εχει γεννήσει εκτρώματα. Είναι μια ανθρωπότητα μαραζωμένη πολύ μακριά από οποιαδήποτε απάντηση στο νόημα που θα σήκωνε πάνω τους Λαζάρους ξανά.
Η ουσία λοιπόν της εποχής που μας πλησιάζει γοργά είναι να αποδεχτούμε ότι πρέπει να υπάρξει μια ολοκληρη γενιά που πρέπει να θυσιαστεί χωρίς νόημα για να δώσει την ευκαιρία στα παιδιά της να ζήσουν με νόημα. Τίποτα από οτι θα απαιτήσουμε τώρα δεν θα μοιάζει εφικτό. Τίποτα δεν θα μας δωθεί. Τίποτα δεν θα μας χαριστεί.
Πρέπει ν΄αφήσουμε τους γερασμένους ευαυτούς μας στη διάθεση του αύριο. Να παρασυρθούμε σε ουτοπίες, σε ανέγγιχτα όνειρα, σε άπιαστες ιδέες, και να εκτεθούμε. Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες χωρίς λόγο, για να μπορέσει να γεννηθεί ο λόγος , αύριο.
Ολο το σύστημα που ζούμε μας κατευθύνει συνέχεια στη σκέψη του "περιττού" Ο εγκλωβισμός μας είναι ότι δεν ξέρουμε ποιό είναι το χρήσιμο, το άξιο, το πρέπον. Απλά σερνόμαστε αναμασσόντας ιδεολογίες φτιαγμένες ακόμα για ανθρώπους ενώ άνθρωποι δεν είμαστε πια.
Η νέα ιδεολογία που πρέπει να προκύψει είναι η απαίτησή μας να γυρίσουμε πίσω στη μοναδικότητά μας αλλά ενωμένοι ολοι μαζί. Να σταματήσουμε να βλέπουμε τη μετατροπή μας σε άχρηστα αντικείμενα. Να νοιώσουμε τα νοήματα από την αρχή. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη παγίδα από όσες μας έβαλαν στο δρόμο μας από τούτη.
Η επαγγελματική μου και η προσωπική μου ζωή. Εκεί είναι ο λάκκος με τα φίδια. Τι θα πει επάγγελματική και προσωπική. Η δουλειά είναι η προσωπικότητά μας, η ζωή μας είναι συνεχής δουλειά για τη πραγματοποίηση των ονείρων μας. Δεν είμαστε πιόνια παραγωγής πλουτισμού μιας κάστας ανθρώπων. Δεν είναι αυτός ο προορισμός μας.
Ο προορισμός μας είναι να είμαστε τεχνίτες των ταλεντων μας, της προσωπικότητας μας, του μυαλού μας, των δυνατοτήτων μας. Φτάνει πια με τη μαζικοποιημένη κατευθυνόμενη ζωή μας. Δεν είμαστε πίνακες στατιστικής, δεν είμαστε μονάδες στο Χρηματιστήριο, δεν είμαστε διαγράμματα πορείας των ομολόγων. Είμαστε σάρκα και ψυχή που έχει συγκεκριμένη θέση και δικαίωμα στο σύμπαν και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας σπρώξει πιο εκεί και να μας κλέψει το χώρο μας.
Ολες οι ιδεολογίες σε ισμός ήταν μπουλούκιασμα όλες οι ιδεολογίες που δεν είχαν ισμός ήταν η απόλυτη αδιαφορία για το συνάνθρωπο. Χρειαζόμαστε τώρα την αληθινή μας ταυτότητα. Να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να διαφυλάξουμε το σύνολο και το άτομο. Να βοηθήσουμε όλες τις πατρίδες διατηρόντας ο καθένας τη δικιά του. Ο άνθρωπος πρέπει να τα καταφέρει να γίνει παγκόσμιος και μονάδα μαζί σε ένα σύνολο αρμονικό που δεν θα σκοτώνει ούτε τους άλλους ούτε τον ίδιο.
Ναι είναι ουτοπία. Ισως όμως να μην είναι για εκείνους που θα έρθουν. Γιατί τούτο δω το σίχαμα που δημιουργήθηκε θα φάει τις σάρκες μόνο του. Κι όποιος την έχει μεγάλη την αντοχή ας τη διαθέσει χωρίς τσιγγουνιά γιατί τώρα είναι πολύτιμη.
Από .......ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου