Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
“Να μου έχετε εμπιστοσύνη”
“Ξέρω που πατάω. Ξέρω που πηγαίνω. Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα. Δεν με ενδιαφέρει ναμοιράσω ψεύτικες υποσχέσεις.
Δεν υποστηρίζω ότι θα βγούμε από την κρίση χωρίς να βραχούμε. Σας υπόσχομαι, όμωςότι θα βγούμε. …
Να είστε σίγουροι – και να μου έχετε εμπιστοσύνη! Είμαστε Έλληνες! Είμαστε ο σπόροςπου δεν πεθαίνει!”
(Αντώνης Σαμαράς, “Ζάππειο 2″)
Σε πολλούς δημιουργείται το εύγλωττο ερώτημα. Τι Παπανδρέου, τί Σαμαράς. Μέτρα, μετά μνημονίου, ο ένας, μέτρα άνευ ( ή με επαναδιαπραγμάτευση) τού μνημονίου ο άλλος. Σε τί διαφέρουν;
Η απάντηση είναι. Στο αποτέλεσμα.
Και γιά να γίνω πιό σαφής. Οι στόχοι τού μνημονίου είναι το ζητούμενο. Είτε υπάρχει μνημόνιο, είτε όχι. Και αυτό είναι κάτι πού επαναλήφθηκε πολλές φορές και επαναλαμβάνεται και από την κυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Άρα γιατί όχι, τότε, και σε μιά συνεναιτική πολιτική, ως ελπίδα να ισορροπήσουμε μιά ώρα αρχύτερα; Το ζητάει, μετά επιτάσεως η κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση, συμφωνεί ο Καρατζαφέρης και Ντόρα, το συζητά ο Κουβέλης, τήν αρνείται ο Τσίπρας και το ΚΚΕ, και αυτό, για να μην αυτοκαταργηθούν ως πολιτικοί σχηματισμοί.
Γιατί την αρνείται (την συναίνεση) ο Σαμαράς, παρ’ ότι αρκετά στελέχη της ΝΔ θα την επικροτούσαν; Γιατί είναι λαϊκιστής και υπόσχεται πράγματα πού δεν γίνονται, λένε οι επικριτές του. Και η επωδός; Λεφτά υπάρχουν, υποσχέθηκε ο Παπανδρέου και τηνκατάληξη την είδαμε. Υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση, επιμένει ο Σαμαράς και δενπείθει. Όποιος καεί στο γάλα, φυσάει και το γιαούρτι.
Είναι έτσι; Ας το δούμε.
Από τούς σχολιαστές, έχω διαβάσει πολλές, πολύ ενδιαφέρουσες, αξιοπρόσεκτες και μή απόψεις. Και μιά σειρά ατάκες, αφορισμούς, πίστη στο μεσσία Σαμαρά, ελπίδα γιά λιγο φώς, κραυγές αγωνίας, απελπισίας, προτροπής σε λυντσάρισμα, σε πράξεις εκδίκησης, σε πιθανές εξωθεσμικές λύσεις και στωϊκής παράδοσης στην κακιά μας μοίρα.
Η δική μου άποψη είναι, ότι και ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου, έχουν πρό καιρού κάνει τις επιλογές τους. Και οι δύο συνειδητά και στοχεύουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Ο Παπανδρέου αποδέχθηκε και δρομολογεί την έξωθεν επιβληθείσα λύση.
Αυτή προβλέπει:
- Δέσμευση εσωτερικής υποτίμησης με τούς μισθούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να μειώνονται, τουλάχιστον 30%.
- Αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, κατά 20% περίπου, με στόχο τήν μείωση της αγοραστικής αξίας του κόσμου κατά το προαναφερθέν ποσό.
- Συρρίκνωση τού δημόσιου τομέα και τών κοινωνικών παρωχών (καί συντάξεις και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όπως και δαπάνες παιδείας) κατά το αντίστοιχο ποσοστό.
- Αποκρατικοποίηση με γνώμονα το πλιάτσικο, γιά τούς εγχώριους (τα ίδια κρατικοδίαιτα συμφέροντα, πού λυμαίνονται μέχρι τώρα τό κράτος, τούς δίνουμε, ελλείψει χρημάτων, τον δημόσιο πλούτο εφ’ άπαξ) και εξωχώριους διεθνείς επενδυτές (κοινώς χρηματιστικούς νταβατζήδες).
Στόχος μέχρι το 2015 να αποσαθρωθούν και οι τελευταίες παραγωγικές βιομηχανίες, ώστε η συντεταγμένη και προγραμματισμένη εξαθλίωση τού μέσου Έλληνα, να καταστεί γεγονός.
Η πτώση τού ΑΕΠ κατά 50% θα είναι το αποτέλεσμα. Tο χρέος θα αντιστοιχεί στο 300% τού ΑΕΠ και τότε θα αποφασίσουν να το κουρέψουν. Mε μιά μόνιμη, πιά επιτήρηση, γιά τα επόμενα δέκα χρόνια.
Όπου δε μόνιμη επιτήρηση, σημαίνει, ότι η διαχείρηση θα γίνεται με καθαρά λογιστικά κριτήρια και οι αναπτυξιακές πολιτικές μπορούν να μπούν στο ψυγείο, για τα επόμενα 50 χρόνια.
Ο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ επιλέχθηκε, γιατί, κατά πρώτον συμφωνεί με αυτή την πολιτική και κατά δεύτερον, γιατί ηγείται ενός κόμματος με φιλολαϊκή ταμπέλα, άρα και με επαυξημένη δυνατότητα ελέγχου μεγάλης μάζας φουκαριάρηδων, ώστε να απορροφηθούν, έν μέρει, οι ενστάνσεις του κόσμου, ώστε να φθάσουν στήν πορεία, στην πολυπόθητη κοινωνική απάθεια. Ο δε εξευμενισμός τών συμφερόντων ποδηγέτησης των μαζών, θα γίνει με την παραχώρηση της περιουσίας των υποζυγίων.
Ο Σαμαράς αποδέχθηκε και δρομολογεί την έσωθεν εθνική λύση.
Αυτή προβλέπει:
-Παράταση, με επαναδιαπραγμάτευση τού μνημονίου, της εσωτερικής υποτίμησης κατά δύο με τρία έτη.
-Τροφοδότηση της πραγματικής οικονομίας με ρευστότητα, πού παρακρατήτε αλόγως και πονηρώς από το κράτος, άμεσα.
-Μεταφορά όλων των διαθέσιμων πόρων στό κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας, πού μπορεί γρήγορα να αναπτυχθεί, με απαλλαγή του από κρατικές, εκ τού πονηρού και πρός προάσπιση ιδίων ατομικών οικονομικών πλεονεκτημάτων, παρεμβάσεις.
-Απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και άνοιγμά τους πρός την μάζα των πολιτών, πού μπορούν και θέλουν να ασκήσουν βιοποριστική επαγγελματική δραστηριότητα και όχι, όπως τώρα, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μόνο στίς πολυεθνικές (γι’ αυτό και οι προσχηματικές, πλείστες διοικητικές πρόνοιες μεγέθους και διαχείρισης, πού θέτει η κυβέρνηση στήν δική της πρόταση για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων).
-Άμεσο πάγωμα των κρατικών δαπανών πρός τρίτους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, με παράλληλο πάγωμα και ελεγχόμενη μείωση δημοσίων υπαλλήλων και πάγωμα αλόγιστων κρατικών δαπανών και χορηγήσεων, πού συνήθως, το μόνο πού προσφέρουν, είναι να αυξάνουν τα προσωπικά εισοδήματα κρατικοσυντεχνιακών ομάδων.
-Έκτακτα μέτρα προσπόρισης κεφαλαίων πρός το δημόσιο, με παράλληλη αύξηση υπαρχόντων αξιών για μεγάλο μέρος των πολιτών. Εδώ στοχεύει και η νομιμοποίηση τού 70% των αυθαίρετων κτισμάτων ανά την περιφέρεια. –Ανακουφίζει μεροκαματιάρηδες και μικροαπασχολούμενους και όχι κατόχους μεγάλων περιουσιών, όπως πονηρώς διακινείται από ¨νόμιμα¨ θιγμένους.
-Όλη η ρευστότητα στην οικονομία. Οι γελιότητες ( όχι λόγω απειρίας, αλλά σκοπιμότητας) τού Παπακωνσταντίνου, με τις απειλές για άρση του τραπεζικού απόρρητου και ότι θα πληρώσουν όλοι, στόχο είχε την γενική τρομοκράτηση τού κόσμου, ώστε να πετύχει την μαζική φυγή και απόσυρση των καταθέσεων, ώστε να δημιουργηθεί πιστωτική ασφυξία. Οι κλέφτες τα χρήματά τους, τα είχανε πρό πολλού στούς ελβετικούς καί λοιπούς οφσορτικούς παραδείσους. Η κατάργηση τού πόθεν έσχες γιά κατοικία, γή και επενδύσεις, στοχεύει στο κεφάλαιο, πού διακρίνει την ευκαιρεία της επένδυσης, ώστε να στραφεί πρός την χώρα και όχι πρός άδηλους προορισμούς.
-15% φορολογικό συντελεστή γιά όλες τις επιχειρήσεις. Πού σκοπεύει; Στην επένδυση.
-Αποκρατικοποιήσεις. Πού στοχεύουν; Στην επενδυτική ανάπτυξη και όχι στα τριάντα αργύρια, των ξένων και ελλήνων ληστοσυμμοριών.
Το αποτέλεσμα; Συγκράτηση της εσωτερικής υποτίμησης, με στόχο το τελικό της πάγωμα, πού θα φέρει η επανεκκίνηση της οικονομίας.
Συγκράτηση τού χρέους, ώς ποσοστό τού ΑΕΠ, εν πρώτοις, σε διαχειρίσιμο μέγεθος.
Αποκατάσταση της οικονομικής δυναμικής της χώρας σε δύο με τρία χρόνια.
Αν χρειαστεί, τότε, και κάποιο κούρεμα ή επιμήκυνση, το συζητούμε σαν λαός, πού ξέρει την δυναμική του και υπόσχεται πιά ασφάλεια δανεισμού και ασφάλεια επενδύσεων. Παραγωγικών και υποσχόμενων κερδοφορία επενδύσεων. Και όχι επενδύσεων αρπαχτής.
Ο κατάλογος προτεινόμενων, με σαφή αναπτυξιακή κατεύθυνση μέτρων, θα μπορούσε να πιάσει πολλές σελίδες. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να δειχθούν οι δύο διαφορετικές φιλοσοφίες προτάσεων εξόδου από την κρίση και το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Η μιά επιζητά την εξαθλίωση τής μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων και την υπαγωγή τους στήν απάθεια της μιζέριας, με παράλληλο πλουτισμό, των ήδη κλεπτών τού δημόσιου πλούτου. Εγχώριων και εξωχώριων.
Η άλλη πρόταση, πιάνει τον αποσυντονισμένο ρυθμό της κοινωνίας, προσπαθεί να συγκρατήσει την εναπομείνουσα οικονομική δυναμική και με νέα τροφοδότηση της πραγματικής, και όχι πλασματικής, οικονομίας, να πετύχει την επανεκκίνηση. Δεν είναι συνθηματολογική, ανάλογης τής αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν». Δεν υπόσχεται σε καμιά κοινωνική ομάδα κάτι συγκεκριμένο. Υπόσχεται την ελπίδα. Την επανεκκίνηση και την δημιουργία συνθηκών βιοπορισμού μιάς αξιοπρεπούς διαβίωσης. Την επαναφορά τού δικαιώματος στον καθένα μας, να ονειρεύεται το δικό του όνειρο.
Λοιδορείται ο Σαμαράς, γιατί δεν ζητάει εκλογές. Για να αντιστρέψει την ακολουθούμενη πολιτική, χρειάζεται ισχυρή πλειοψηφία και πίστη τού κόσμου, σε αυτό πού προτείνει. Ακούγεται παράξενο, αλλά δεν είναι. Στοχεύει στην πλήρη αλλαγή, τού μέχρι σήμερα, ακολουθούμενου μοντέλου και θα δεχθεί σφοδρή επίθεση από τα κατεστημένα συμφέροντα. Και αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος,, τού προσεκτικού βηματισμού του.
Αν θέλουμε να πετύχει, πρέπει να καταλάβουμε, ότι πρέπει να αποδεχθεί ο κόσμος την εμπιστοσύνη, πού ο Σαμαράς προσφέρει πρός αποδοχή. Γι’ αυτό και η αποστροφή της ομιλίας στο Ζάππειο που παρατίθεται στην αρχή. Έχω (εγώ) πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αυτό επιζητεί. Την εμπιστοσύνη τού κόσμου στο πρόσωπό του, ώστε να μπορέσει να τα αλλάξει όλα. Και την ΝΔ.
Ιαπετός
“Να μου έχετε εμπιστοσύνη”
“Ξέρω που πατάω. Ξέρω που πηγαίνω. Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα. Δεν με ενδιαφέρει ναμοιράσω ψεύτικες υποσχέσεις.
Δεν υποστηρίζω ότι θα βγούμε από την κρίση χωρίς να βραχούμε. Σας υπόσχομαι, όμωςότι θα βγούμε. …
Να είστε σίγουροι – και να μου έχετε εμπιστοσύνη! Είμαστε Έλληνες! Είμαστε ο σπόροςπου δεν πεθαίνει!”
(Αντώνης Σαμαράς, “Ζάππειο 2″)
Σε πολλούς δημιουργείται το εύγλωττο ερώτημα. Τι Παπανδρέου, τί Σαμαράς. Μέτρα, μετά μνημονίου, ο ένας, μέτρα άνευ ( ή με επαναδιαπραγμάτευση) τού μνημονίου ο άλλος. Σε τί διαφέρουν;
Η απάντηση είναι. Στο αποτέλεσμα.
Και γιά να γίνω πιό σαφής. Οι στόχοι τού μνημονίου είναι το ζητούμενο. Είτε υπάρχει μνημόνιο, είτε όχι. Και αυτό είναι κάτι πού επαναλήφθηκε πολλές φορές και επαναλαμβάνεται και από την κυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση. Άρα γιατί όχι, τότε, και σε μιά συνεναιτική πολιτική, ως ελπίδα να ισορροπήσουμε μιά ώρα αρχύτερα; Το ζητάει, μετά επιτάσεως η κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση, συμφωνεί ο Καρατζαφέρης και Ντόρα, το συζητά ο Κουβέλης, τήν αρνείται ο Τσίπρας και το ΚΚΕ, και αυτό, για να μην αυτοκαταργηθούν ως πολιτικοί σχηματισμοί.
Γιατί την αρνείται (την συναίνεση) ο Σαμαράς, παρ’ ότι αρκετά στελέχη της ΝΔ θα την επικροτούσαν; Γιατί είναι λαϊκιστής και υπόσχεται πράγματα πού δεν γίνονται, λένε οι επικριτές του. Και η επωδός; Λεφτά υπάρχουν, υποσχέθηκε ο Παπανδρέου και τηνκατάληξη την είδαμε. Υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση, επιμένει ο Σαμαράς και δενπείθει. Όποιος καεί στο γάλα, φυσάει και το γιαούρτι.
Είναι έτσι; Ας το δούμε.
Από τούς σχολιαστές, έχω διαβάσει πολλές, πολύ ενδιαφέρουσες, αξιοπρόσεκτες και μή απόψεις. Και μιά σειρά ατάκες, αφορισμούς, πίστη στο μεσσία Σαμαρά, ελπίδα γιά λιγο φώς, κραυγές αγωνίας, απελπισίας, προτροπής σε λυντσάρισμα, σε πράξεις εκδίκησης, σε πιθανές εξωθεσμικές λύσεις και στωϊκής παράδοσης στην κακιά μας μοίρα.
Η δική μου άποψη είναι, ότι και ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου, έχουν πρό καιρού κάνει τις επιλογές τους. Και οι δύο συνειδητά και στοχεύουν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Ο Παπανδρέου αποδέχθηκε και δρομολογεί την έξωθεν επιβληθείσα λύση.
Αυτή προβλέπει:
- Δέσμευση εσωτερικής υποτίμησης με τούς μισθούς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να μειώνονται, τουλάχιστον 30%.
- Αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, κατά 20% περίπου, με στόχο τήν μείωση της αγοραστικής αξίας του κόσμου κατά το προαναφερθέν ποσό.
- Συρρίκνωση τού δημόσιου τομέα και τών κοινωνικών παρωχών (καί συντάξεις και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, όπως και δαπάνες παιδείας) κατά το αντίστοιχο ποσοστό.
- Αποκρατικοποίηση με γνώμονα το πλιάτσικο, γιά τούς εγχώριους (τα ίδια κρατικοδίαιτα συμφέροντα, πού λυμαίνονται μέχρι τώρα τό κράτος, τούς δίνουμε, ελλείψει χρημάτων, τον δημόσιο πλούτο εφ’ άπαξ) και εξωχώριους διεθνείς επενδυτές (κοινώς χρηματιστικούς νταβατζήδες).
Στόχος μέχρι το 2015 να αποσαθρωθούν και οι τελευταίες παραγωγικές βιομηχανίες, ώστε η συντεταγμένη και προγραμματισμένη εξαθλίωση τού μέσου Έλληνα, να καταστεί γεγονός.
Η πτώση τού ΑΕΠ κατά 50% θα είναι το αποτέλεσμα. Tο χρέος θα αντιστοιχεί στο 300% τού ΑΕΠ και τότε θα αποφασίσουν να το κουρέψουν. Mε μιά μόνιμη, πιά επιτήρηση, γιά τα επόμενα δέκα χρόνια.
Όπου δε μόνιμη επιτήρηση, σημαίνει, ότι η διαχείρηση θα γίνεται με καθαρά λογιστικά κριτήρια και οι αναπτυξιακές πολιτικές μπορούν να μπούν στο ψυγείο, για τα επόμενα 50 χρόνια.
Ο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ επιλέχθηκε, γιατί, κατά πρώτον συμφωνεί με αυτή την πολιτική και κατά δεύτερον, γιατί ηγείται ενός κόμματος με φιλολαϊκή ταμπέλα, άρα και με επαυξημένη δυνατότητα ελέγχου μεγάλης μάζας φουκαριάρηδων, ώστε να απορροφηθούν, έν μέρει, οι ενστάνσεις του κόσμου, ώστε να φθάσουν στήν πορεία, στην πολυπόθητη κοινωνική απάθεια. Ο δε εξευμενισμός τών συμφερόντων ποδηγέτησης των μαζών, θα γίνει με την παραχώρηση της περιουσίας των υποζυγίων.
Ο Σαμαράς αποδέχθηκε και δρομολογεί την έσωθεν εθνική λύση.
Αυτή προβλέπει:
-Παράταση, με επαναδιαπραγμάτευση τού μνημονίου, της εσωτερικής υποτίμησης κατά δύο με τρία έτη.
-Τροφοδότηση της πραγματικής οικονομίας με ρευστότητα, πού παρακρατήτε αλόγως και πονηρώς από το κράτος, άμεσα.
-Μεταφορά όλων των διαθέσιμων πόρων στό κομμάτι της ιδιωτικής οικονομίας, πού μπορεί γρήγορα να αναπτυχθεί, με απαλλαγή του από κρατικές, εκ τού πονηρού και πρός προάσπιση ιδίων ατομικών οικονομικών πλεονεκτημάτων, παρεμβάσεις.
-Απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και άνοιγμά τους πρός την μάζα των πολιτών, πού μπορούν και θέλουν να ασκήσουν βιοποριστική επαγγελματική δραστηριότητα και όχι, όπως τώρα, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μόνο στίς πολυεθνικές (γι’ αυτό και οι προσχηματικές, πλείστες διοικητικές πρόνοιες μεγέθους και διαχείρισης, πού θέτει η κυβέρνηση στήν δική της πρόταση για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων).
-Άμεσο πάγωμα των κρατικών δαπανών πρός τρίτους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, με παράλληλο πάγωμα και ελεγχόμενη μείωση δημοσίων υπαλλήλων και πάγωμα αλόγιστων κρατικών δαπανών και χορηγήσεων, πού συνήθως, το μόνο πού προσφέρουν, είναι να αυξάνουν τα προσωπικά εισοδήματα κρατικοσυντεχνιακών ομάδων.
-Έκτακτα μέτρα προσπόρισης κεφαλαίων πρός το δημόσιο, με παράλληλη αύξηση υπαρχόντων αξιών για μεγάλο μέρος των πολιτών. Εδώ στοχεύει και η νομιμοποίηση τού 70% των αυθαίρετων κτισμάτων ανά την περιφέρεια. –Ανακουφίζει μεροκαματιάρηδες και μικροαπασχολούμενους και όχι κατόχους μεγάλων περιουσιών, όπως πονηρώς διακινείται από ¨νόμιμα¨ θιγμένους.
-Όλη η ρευστότητα στην οικονομία. Οι γελιότητες ( όχι λόγω απειρίας, αλλά σκοπιμότητας) τού Παπακωνσταντίνου, με τις απειλές για άρση του τραπεζικού απόρρητου και ότι θα πληρώσουν όλοι, στόχο είχε την γενική τρομοκράτηση τού κόσμου, ώστε να πετύχει την μαζική φυγή και απόσυρση των καταθέσεων, ώστε να δημιουργηθεί πιστωτική ασφυξία. Οι κλέφτες τα χρήματά τους, τα είχανε πρό πολλού στούς ελβετικούς καί λοιπούς οφσορτικούς παραδείσους. Η κατάργηση τού πόθεν έσχες γιά κατοικία, γή και επενδύσεις, στοχεύει στο κεφάλαιο, πού διακρίνει την ευκαιρεία της επένδυσης, ώστε να στραφεί πρός την χώρα και όχι πρός άδηλους προορισμούς.
-15% φορολογικό συντελεστή γιά όλες τις επιχειρήσεις. Πού σκοπεύει; Στην επένδυση.
-Αποκρατικοποιήσεις. Πού στοχεύουν; Στην επενδυτική ανάπτυξη και όχι στα τριάντα αργύρια, των ξένων και ελλήνων ληστοσυμμοριών.
Το αποτέλεσμα; Συγκράτηση της εσωτερικής υποτίμησης, με στόχο το τελικό της πάγωμα, πού θα φέρει η επανεκκίνηση της οικονομίας.
Συγκράτηση τού χρέους, ώς ποσοστό τού ΑΕΠ, εν πρώτοις, σε διαχειρίσιμο μέγεθος.
Αποκατάσταση της οικονομικής δυναμικής της χώρας σε δύο με τρία χρόνια.
Αν χρειαστεί, τότε, και κάποιο κούρεμα ή επιμήκυνση, το συζητούμε σαν λαός, πού ξέρει την δυναμική του και υπόσχεται πιά ασφάλεια δανεισμού και ασφάλεια επενδύσεων. Παραγωγικών και υποσχόμενων κερδοφορία επενδύσεων. Και όχι επενδύσεων αρπαχτής.
Ο κατάλογος προτεινόμενων, με σαφή αναπτυξιακή κατεύθυνση μέτρων, θα μπορούσε να πιάσει πολλές σελίδες. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να δειχθούν οι δύο διαφορετικές φιλοσοφίες προτάσεων εξόδου από την κρίση και το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Η μιά επιζητά την εξαθλίωση τής μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων και την υπαγωγή τους στήν απάθεια της μιζέριας, με παράλληλο πλουτισμό, των ήδη κλεπτών τού δημόσιου πλούτου. Εγχώριων και εξωχώριων.
Η άλλη πρόταση, πιάνει τον αποσυντονισμένο ρυθμό της κοινωνίας, προσπαθεί να συγκρατήσει την εναπομείνουσα οικονομική δυναμική και με νέα τροφοδότηση της πραγματικής, και όχι πλασματικής, οικονομίας, να πετύχει την επανεκκίνηση. Δεν είναι συνθηματολογική, ανάλογης τής αλήστου μνήμης «λεφτά υπάρχουν». Δεν υπόσχεται σε καμιά κοινωνική ομάδα κάτι συγκεκριμένο. Υπόσχεται την ελπίδα. Την επανεκκίνηση και την δημιουργία συνθηκών βιοπορισμού μιάς αξιοπρεπούς διαβίωσης. Την επαναφορά τού δικαιώματος στον καθένα μας, να ονειρεύεται το δικό του όνειρο.
Λοιδορείται ο Σαμαράς, γιατί δεν ζητάει εκλογές. Για να αντιστρέψει την ακολουθούμενη πολιτική, χρειάζεται ισχυρή πλειοψηφία και πίστη τού κόσμου, σε αυτό πού προτείνει. Ακούγεται παράξενο, αλλά δεν είναι. Στοχεύει στην πλήρη αλλαγή, τού μέχρι σήμερα, ακολουθούμενου μοντέλου και θα δεχθεί σφοδρή επίθεση από τα κατεστημένα συμφέροντα. Και αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος,, τού προσεκτικού βηματισμού του.
Αν θέλουμε να πετύχει, πρέπει να καταλάβουμε, ότι πρέπει να αποδεχθεί ο κόσμος την εμπιστοσύνη, πού ο Σαμαράς προσφέρει πρός αποδοχή. Γι’ αυτό και η αποστροφή της ομιλίας στο Ζάππειο που παρατίθεται στην αρχή. Έχω (εγώ) πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Αυτό επιζητεί. Την εμπιστοσύνη τού κόσμου στο πρόσωπό του, ώστε να μπορέσει να τα αλλάξει όλα. Και την ΝΔ.
Ιαπετός
