Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011
Oι “ολέθριοι ντιντήδες” της κυβέρνησης
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Οι 4 ντιντήδες της κυβέρνησης, οδηγούν τη χώρα στον όλεθρο
και σε νέα μικρασιαστική καταστροφή.
Καθώς βρίσκονται κάτω από διαρκή εκβιασμό, αδυνατούν να
προβάλλουν αντίσταση στις επιθυμίες των κατακτητών.
Οι συνέπειες ολέθριες για τις ζωές μας…
πηγή
Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. για Ανάπτυξη
Οι 4 ντιντήδες της κυβέρνησης, οδηγούν τη χώρα στον όλεθρο
και σε νέα μικρασιαστική καταστροφή.
Καθώς βρίσκονται κάτω από διαρκή εκβιασμό, αδυνατούν να
προβάλλουν αντίσταση στις επιθυμίες των κατακτητών.
Οι συνέπειες ολέθριες για τις ζωές μας…
πηγή
Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ. για Ανάπτυξη
Μπλε κάδοι: μεγάλο παιχνίδι σε βάρος των δήμων .........
Ο Γ. Ραγκούσης απαιτεί την εφαρμογή του νόμου για τους μπλε κάδους, ενώ η “πράσινη” Τίνα Μπιρμπίλη αδιαφορεί στηρίζοντας μια ιδιωτική εταιρία εις βάρος των Δήμων.
Ποια είναι η Κάτια Λαζαρίδη και ο περίεργος ρόλος της. Πώς έχει στηθεί το μεγάλο "κόλπο"
Κ. Λαζαρίδη: Από την Ντόρα στην Τίνα..
Από τον Παναγιώτη Πετρόπουλο
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Δυστυχώς συνεχίζονται τα παιχνίδια του Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών και Άλλων Προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ) του υπουργείου Περιβάλλοντος εις βάρος της νομιμότητας αλλά και της ανακύκλωσης. Μετά από σημαντικές αστοχίες και παράτυπες ενέργειες ο ΕΟΕΔΣΑΠ παίζει μεγάλο παιχνίδι εις βάρος των Δήμων όλης της χώρας, στηρίζοντας μια ιδιωτική εταιρία, την Ελληνική Εταιρία Αξιοποίησης – Ανακύκλωσης (ΕΕΑΑ) Α.Ε., που οργανώνει το σύστημα ανακύκλωσης συσκευασιών με τους μπλε κάδους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΕΟΕΔΣΑΠ του υπουργείου Περιβάλλοντος (του ΥΠΕΚΑ δηλαδή) στηρίζει και προσπαθεί να ευνοήσει τη συγκεκριμένη εταιρία, ακόμα και εάν χρειαστεί να λειτουργήσει εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος αλλά και των Δήμων όλης της χώρας.
Η τελευταία απόπειρα του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ είναι η προσπάθεια αλλαγής του επιχειρησιακού σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε., στην επικείμενη συνεδρίαση της Τρίτης 15.2.2011, κατά παράβαση κάθε νομιμότητας αλλά και των οριζομένων στο σχετικό θεσμικό πλαίσιο (Ν. 2939/2001, όπως ισχύει σήμερα).
Η πρόεδρος του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, Κάτια Λαζαρίδη (στη φωτογραφία), αποφάσισε να εισηγηθεί στο ΔΣ την “Τροποποίηση του έτους 2011 του Επιχειρησιακού Σχεδίου του ΣΣΕΔ-ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ”, κατόπιν σχετικού αιτήματος της ΕΕΑΑ Α.Ε. προ μόλις 15 ημερών (αρ. πρωτ. 33793/27.1.2011).
Η Πρόεδρος του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, που είναι κολλητή φίλη της υπουργού ΠΕΚΑ, Τίνας Μπιρμπίλη και πρώην συνάδελφός της στην Αναπτυξιακή Εταιρία του Δήμου Αθηναίων, έχοντας θητεύσει δίπλα στην Ντ. Μπακογιάννηκαι η οποία επελέγη -εντελώς συμπτωματικά μέσα από τις διαδικασίες του open gov- δεν είναι η πρώτη φορά που ...
ενεργεί μεροληπτικά και προνομιακά υπέρ της ΕΕΑΑ Α.Ε., ενισχύοντας έντονες φήμες που κυκλοφορούν, ότι ο ΕΟΕΔΣΑΠ τείνει να μετατραπεί σε “μαγαζί” της ΕΕΑΑ Α.Ε., μιας ιδιωτικής εταιρίας που ελέγχεται από τον ΕΟΕΔΣΑΠ.
Σημειώνεται ότι η ΕΕΑΑ Α.Ε., που οργανώνει το σύστημα ανακύκλωσης συσκευασιών με τους μπλε κάδους είναι το μοναδικό εγκεκριμένο, από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, συλλογικό σύστημα που έχει μετακυλήσει τη συλλογή και μεταφορά των ανακυκλώσιμων υλικών στους Δήμους. Ως αποτέλεσμα, οι Δήμοι όλης της χώρας πληρώνουν το κόστος της μισθοδοσίας των εργαζομένων που συλλέγουν τους μπλε κάδους και μεταφέρουν το περιεχόμενό τους, καθώς και τα πετρέλαια και ανταλλακτικά των απορριμματοφόρων που χρησιμοποιούνται για τις εργασίες αυτές.
Κατά συνέπεια, η ΕΕΑΑ Α.Ε. συνεχίζει να έχει ετήσια έσοδα σχεδόν 30 εκ. ευρώ από τις χρηματικές εισφορές των εταιριών (σύμφωνα με την αρχή “ο ρυπαίνων πληρώνει” του σχετικού Νόμου 2939/2001, όπως ισχύει σήμερα), ενώ οι Δήμοι “αιμορραγούν” και εκτελούν εργασίες (συλλογής-μεταφοράς) για λογαριασμό μιας ανώνυμης εταιρίας! Το καθεστώς αυτό ξεκίνησε το 2003.
Αναγνωρίζοντας το οξύμωρο (για άλλους παράτυπο) της συγκεκριμένης περίπτωσης, η ανανέωση έγκρισης της ΕΕΑΑ Α.Ε. το 2009 (ΦΕΚ 634 Β’/6.4.2009), εγκρίνει το υφιστάμενο επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΕΑΑ Α.Ε., στο οποίο προβλέπεται ότι η ΕΕΑΑ Α.Ε. υποχρεούται να καταβάλλει οικονομική ενίσχυση στους Δήμους για να καλύψουν, έστω και ένα μέρος, των δαπανών που πραγματοποιούν για λογαριασμό της ΕΕΑΑ Α.Ε.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο Κεφάλαιο 8β του εγκεκριμένου σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε. με τίτλο «Επιπλέον οικονομική στήριξη των ΟΤΑ» (σελ. 76 αυτού), η ΕΕΑΑ Α.Ε. θα πρέπει να καταβάλλει ενίσχυση στους Δήμους που κυμαίνεται από 30 έως 70 ευρώ για κάθε τόνο που συλλέγεται και μεταφέρεται με δαπάνες του κάθε Δήμου, σύμφωνα με σχετική κλίμακα. Η ελάχιστη αμοιβή (30 ευρώ ανά τόνο) δίνεται όταν η συλλογή ανέρχεται σε 0-8 κιλά ανά κάτοικο ανά έτος, η μέγιστη αμοιβή (70 ευρώ ανά τόνο) δίνεται όταν η συλλογή ανέρχεται σε περισσότερα από 30 κιλά ανά κάτοικο ανά έτος. Το έτος 2009, η ΕΕΑΑ Α.Ε. κατέβαλλε την προβλεπόμενη αμοιβή στους Δήμους όλης της χώρας.
Το 2010 ,όμως, η ΕΕΑΑ Α.Ε. δεν κατέβαλλε ούτε ένα ευρώ στους Δήμους όλης της χώρας! Κατά συνέπεια, αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε χρόνο συλλέγονται περίπου 170.000 τόνοι από τους μπλε κάδους και κατά μέσο όρο οι Δήμοι εισπράττουν 45 ευρώ ανά τόνο, προκύπτει ότι περισσότερα από 7.500.000 ευρώ δεν εισπράχθηκαν από τους Δήμους κατά το έτος 2010 και παρέμειναν στο ταμείο της ανώνυμης εταιρίας!
Γιατί, άραγε, ο ΕΟΕΔΣΑΠ, αν και επίσημα γνωρίζει αυτή την κατάσταση, δεν εφαρμόζει το Νόμο και δεν απαιτεί την καταβολή του συγκεκριμένου ποσού, από μια ανώνυμη εταιρία που έχει αποθεματικό που ξεπερνά τα 30.000.000 ευρώ;
Είναι αδικαιολόγητο, σε μια περίοδο που ο “Καλλικράτης” οδήγησε σε Δήμους με λιγότερο προσωπικό και χαμηλότερους οικονομικούς πόρους, στο Υπουργείο Περιβάλλοντος να αδρανούν στην εφαρμογή του Νόμου και να αφήνουν ένα συλλογικό σύστημα, την ΕΕΑΑ Α.Ε., να μην εφαρμόζει το επιχειρησιακό σχέδιο για το οποίο έχει λάβει τη σχετική έγκριση, χωρίς να της επιβάλλουν τις σχετικές κυρώσεις που προβλέπονται στο Νόμο, ώστε να υποχρεωθεί να καταβάλλει τα οφειλόμενα στους Δήμους.
Όμως τα ερωτηματικά που έχουν δημιουργηθεί για το 2010, ενισχύονται από την πρόταση της Προέδρου του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, για το θέμα συνεδρίασης του ΔΣ της Τρίτης 15.2.2011. Είναι πολλά και σοβαρά τα ερωτηματικά από τη συγκεκριμένη κίνηση: Γιατί η προτεινόμενη Τροποποίηση του Επιχειρησιακού Σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε. έρχεται στο ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ χωρίς εισήγηση από την Υπηρεσία, όντας η μοναδική έγκριση ή τροποποίηση επιχειρησιακού σχεδίου χωρίς εισήγηση;
Γιατί δεν αναφέρεται πουθενά ότι η προτεινόμενη τροποποίηση οδηγεί σε απώλεια πόρων των Δήμων τουλάχιστον 7.500.000. ευρώ κάθε έτος;
Γιατί δεν έχει κατατεθεί ένα τροποποιημένο επιχειρησιακό σχέδιο από την ΕΕΑΑ Α.Ε. που να περιλαμβάνει τα οριζόμενα στο άρθρο 7 του Νόμου 2939/2001, αλλά μόνο μια εξασέλιδη έκθεση ιδεών;
Γιατί αποστέλλεται η σχετική έκθεση ιδεών στα μέλη του ΔΣ, παρόλο που η Πρόεδρος γνωρίζει ότι περιέχει ψευδή στοιχεία; Γιατί ενώ, στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΔΣ, την Τρίτη 8.2.2011, ο Γενικός Διευθυντής της ΕΕΑΑ Α.Ε. κος Γιάννης Ραζής (φωτογραφία), παραδέχτηκε ότι δεν έχουν καταβληθεί χρήματα το 2010 στους Δήμους αλλά και στον ΕΣΔΚΝΑ, προωθήθηκε η έκθεση ιδεών της ΕΕΑΑ Α.Ε. που στηρίζει το αιτιολογικό τροποποίησης στο έλλειμμα του 2010, το οποίο οφείλεται στα 4,7 εκ. που “έδωσε” στους Δήμους και στο 1,5 εκ. που “έδωσε” στον ΕΣΔΚΝΑ;
Γιατί ενώ η Πρόεδρος γνωρίζει ότι από την ανάλυση των στοιχείων της ΕΕΑΑ Α.Ε. υπάρχει πλεόνασμα 2,9 εκ τη χρήση του 2010, στέλνει έλλειμμα 3,2 εκ;
Γιατί δεν έχει γίνει συζήτηση και δεν ζητήθηκε η γνώμη της ΚΕΔΚΕ, αφού είναι ένα σοβαρό θέμα που αφορά τους Δήμους όλης της χώρας;
Γιατί καθυστερεί να ζητηθεί από τον ΕΟΕΔΣΑΠ και την Υπουργό ΠΕΚΑ, η πλήρωσης της κενής θέσης της ΚΕΔΚΕ στο ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, όπως έχουν υποχρέωση από τα οριζόμενα στο Νόμο 3854/2010 αλλά και τον Κανονισμό λειτουργίας του ΔΣ του ΕΟΕΔΑΑΠ;
Είναι άραγε τυχαίο ή κάποιοι θέλουν να κάνουν παιχνίδι εις βάρος των Δήμων και δεν τους θέλουν στα πόδια τους;
Γιατί δεν έγινε συζήτηση με τα αρμόδιο Υπουργείο Εσωτερικών, αφού το θέμα αφορά στους Δήμους όλης της χώρας και αυτό που προσπαθεί να εξασφαλίσει πόρους για αυτούς;
Γιατί κα Τίνα Μπιρμπίλη, η Πρόεδρος του ΔΣ, κα Κάτια Λαζαρίδη, και ο σύμβουλός σας Βαγγέλης Τερζής, επιθυμούν ένα θέμα που αφορά 7.500.000 ευρώ κάθε έτος, να το συζητήσουν χωρίς εισήγηση, χωρίς προεργασία με τους συναρμόδιους, σε μόνο 2 ώρες ενός ΔΣ; Τόση δύναμη έχουν ή τόσο αφελείς νομίζουν ότι είναι οι Δήμαρχοι όλης της χώρας;
Τονίζεται ότι για το συγκεκριμένο θέμα, ενημερώθηκε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Ραγκούσης και απαίτησε, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, την εφαρμογή του Νόμου 2939/2001 από την υπουργό ΠΕΚΑ κα Τίνα Μπιρμπίλη, που είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του Νόμου, μέσω του εποπτευόμενου Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών & Άλλων Προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ).
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι θα υπάρξει έντονη αντιπαράθεση μεταξύ του υπουργού Εσωτερικών και της υπουργού ΠΕΚΑ, εφόσον η "πράσινη Τίνα" δεν ενεργοποιηθεί και δεν επιτύχει την εφαρμογή του Νόμου. Στην εποχή του ΔΝΤ, περισσότερα από 7.500.000 ευρώ κάθε χρόνο δεν είναι καθόλου λίγα χρήματα και σίγουρα δεν περισσεύουν στους Δήμους.
Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε αφ’ ενός το γεγονός ότι παρόλο που ο Γιάννης Ραζής (Γενικός Διευθυντής της ΕΕΑΑ Α.Ε.) έχει υποβάλλει την παραίτησή του από το ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ (κατόπιν των πρόσφατων αποκαλύψεων), η κα Τίνα Μπιρμπίλη δεν την έχει ακόμα αποδεκτή και αφετέρου ότι παρόλο που με ομόφωνη απόφαση του Ε’ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έχει διαταχθεί η άσκηση διοικητικών κυρώσεων εναντίον της ΕΕΑΑ Α.Ε., η κα Τίνα Μπιρμπίλη δεν έχει κάνει ακόμα αποδεκτή τη σχετική ομοφωνη απόφαση, τότε προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για τη λειτουργία του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνουμε θεατές άλλου ενός επεισοδίου αυθαιρεσίας στο όνομα της “πράσινης ανάπτυξης”, στο οποίο θα αναγκαστούμε να πρωταγωνιστήσουμε για την επαναφορά στην τάξη!
Από.... press-gr
Ποια είναι η Κάτια Λαζαρίδη και ο περίεργος ρόλος της. Πώς έχει στηθεί το μεγάλο "κόλπο"
Από τον Παναγιώτη Πετρόπουλο
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΕΟΕΔΣΑΠ του υπουργείου Περιβάλλοντος (του ΥΠΕΚΑ δηλαδή) στηρίζει και προσπαθεί να ευνοήσει τη συγκεκριμένη εταιρία, ακόμα και εάν χρειαστεί να λειτουργήσει εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος αλλά και των Δήμων όλης της χώρας.
Η τελευταία απόπειρα του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ είναι η προσπάθεια αλλαγής του επιχειρησιακού σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε., στην επικείμενη συνεδρίαση της Τρίτης 15.2.2011, κατά παράβαση κάθε νομιμότητας αλλά και των οριζομένων στο σχετικό θεσμικό πλαίσιο (Ν. 2939/2001, όπως ισχύει σήμερα).
Η πρόεδρος του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, Κάτια Λαζαρίδη (στη φωτογραφία), αποφάσισε να εισηγηθεί στο ΔΣ την “Τροποποίηση του έτους 2011 του Επιχειρησιακού Σχεδίου του ΣΣΕΔ-ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ”, κατόπιν σχετικού αιτήματος της ΕΕΑΑ Α.Ε. προ μόλις 15 ημερών (αρ. πρωτ. 33793/27.1.2011).
Η Πρόεδρος του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, που είναι κολλητή φίλη της υπουργού ΠΕΚΑ, Τίνας Μπιρμπίλη και πρώην συνάδελφός της στην Αναπτυξιακή Εταιρία του Δήμου Αθηναίων, έχοντας θητεύσει δίπλα στην Ντ. Μπακογιάννηκαι η οποία επελέγη -εντελώς συμπτωματικά μέσα από τις διαδικασίες του open gov- δεν είναι η πρώτη φορά που ...
ενεργεί μεροληπτικά και προνομιακά υπέρ της ΕΕΑΑ Α.Ε., ενισχύοντας έντονες φήμες που κυκλοφορούν, ότι ο ΕΟΕΔΣΑΠ τείνει να μετατραπεί σε “μαγαζί” της ΕΕΑΑ Α.Ε., μιας ιδιωτικής εταιρίας που ελέγχεται από τον ΕΟΕΔΣΑΠ.
Σημειώνεται ότι η ΕΕΑΑ Α.Ε., που οργανώνει το σύστημα ανακύκλωσης συσκευασιών με τους μπλε κάδους είναι το μοναδικό εγκεκριμένο, από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, συλλογικό σύστημα που έχει μετακυλήσει τη συλλογή και μεταφορά των ανακυκλώσιμων υλικών στους Δήμους. Ως αποτέλεσμα, οι Δήμοι όλης της χώρας πληρώνουν το κόστος της μισθοδοσίας των εργαζομένων που συλλέγουν τους μπλε κάδους και μεταφέρουν το περιεχόμενό τους, καθώς και τα πετρέλαια και ανταλλακτικά των απορριμματοφόρων που χρησιμοποιούνται για τις εργασίες αυτές.
Κατά συνέπεια, η ΕΕΑΑ Α.Ε. συνεχίζει να έχει ετήσια έσοδα σχεδόν 30 εκ. ευρώ από τις χρηματικές εισφορές των εταιριών (σύμφωνα με την αρχή “ο ρυπαίνων πληρώνει” του σχετικού Νόμου 2939/2001, όπως ισχύει σήμερα), ενώ οι Δήμοι “αιμορραγούν” και εκτελούν εργασίες (συλλογής-μεταφοράς) για λογαριασμό μιας ανώνυμης εταιρίας! Το καθεστώς αυτό ξεκίνησε το 2003.
Αναγνωρίζοντας το οξύμωρο (για άλλους παράτυπο) της συγκεκριμένης περίπτωσης, η ανανέωση έγκρισης της ΕΕΑΑ Α.Ε. το 2009 (ΦΕΚ 634 Β’/6.4.2009), εγκρίνει το υφιστάμενο επιχειρησιακό σχέδιο της ΕΕΑΑ Α.Ε., στο οποίο προβλέπεται ότι η ΕΕΑΑ Α.Ε. υποχρεούται να καταβάλλει οικονομική ενίσχυση στους Δήμους για να καλύψουν, έστω και ένα μέρος, των δαπανών που πραγματοποιούν για λογαριασμό της ΕΕΑΑ Α.Ε.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο Κεφάλαιο 8β του εγκεκριμένου σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε. με τίτλο «Επιπλέον οικονομική στήριξη των ΟΤΑ» (σελ. 76 αυτού), η ΕΕΑΑ Α.Ε. θα πρέπει να καταβάλλει ενίσχυση στους Δήμους που κυμαίνεται από 30 έως 70 ευρώ για κάθε τόνο που συλλέγεται και μεταφέρεται με δαπάνες του κάθε Δήμου, σύμφωνα με σχετική κλίμακα. Η ελάχιστη αμοιβή (30 ευρώ ανά τόνο) δίνεται όταν η συλλογή ανέρχεται σε 0-8 κιλά ανά κάτοικο ανά έτος, η μέγιστη αμοιβή (70 ευρώ ανά τόνο) δίνεται όταν η συλλογή ανέρχεται σε περισσότερα από 30 κιλά ανά κάτοικο ανά έτος. Το έτος 2009, η ΕΕΑΑ Α.Ε. κατέβαλλε την προβλεπόμενη αμοιβή στους Δήμους όλης της χώρας.
Το 2010 ,όμως, η ΕΕΑΑ Α.Ε. δεν κατέβαλλε ούτε ένα ευρώ στους Δήμους όλης της χώρας! Κατά συνέπεια, αν λάβουμε υπόψη ότι κάθε χρόνο συλλέγονται περίπου 170.000 τόνοι από τους μπλε κάδους και κατά μέσο όρο οι Δήμοι εισπράττουν 45 ευρώ ανά τόνο, προκύπτει ότι περισσότερα από 7.500.000 ευρώ δεν εισπράχθηκαν από τους Δήμους κατά το έτος 2010 και παρέμειναν στο ταμείο της ανώνυμης εταιρίας!
Γιατί, άραγε, ο ΕΟΕΔΣΑΠ, αν και επίσημα γνωρίζει αυτή την κατάσταση, δεν εφαρμόζει το Νόμο και δεν απαιτεί την καταβολή του συγκεκριμένου ποσού, από μια ανώνυμη εταιρία που έχει αποθεματικό που ξεπερνά τα 30.000.000 ευρώ;
Είναι αδικαιολόγητο, σε μια περίοδο που ο “Καλλικράτης” οδήγησε σε Δήμους με λιγότερο προσωπικό και χαμηλότερους οικονομικούς πόρους, στο Υπουργείο Περιβάλλοντος να αδρανούν στην εφαρμογή του Νόμου και να αφήνουν ένα συλλογικό σύστημα, την ΕΕΑΑ Α.Ε., να μην εφαρμόζει το επιχειρησιακό σχέδιο για το οποίο έχει λάβει τη σχετική έγκριση, χωρίς να της επιβάλλουν τις σχετικές κυρώσεις που προβλέπονται στο Νόμο, ώστε να υποχρεωθεί να καταβάλλει τα οφειλόμενα στους Δήμους.
Όμως τα ερωτηματικά που έχουν δημιουργηθεί για το 2010, ενισχύονται από την πρόταση της Προέδρου του ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, για το θέμα συνεδρίασης του ΔΣ της Τρίτης 15.2.2011. Είναι πολλά και σοβαρά τα ερωτηματικά από τη συγκεκριμένη κίνηση: Γιατί η προτεινόμενη Τροποποίηση του Επιχειρησιακού Σχεδίου της ΕΕΑΑ Α.Ε. έρχεται στο ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ χωρίς εισήγηση από την Υπηρεσία, όντας η μοναδική έγκριση ή τροποποίηση επιχειρησιακού σχεδίου χωρίς εισήγηση;
Γιατί δεν αναφέρεται πουθενά ότι η προτεινόμενη τροποποίηση οδηγεί σε απώλεια πόρων των Δήμων τουλάχιστον 7.500.000. ευρώ κάθε έτος;
Γιατί δεν έχει κατατεθεί ένα τροποποιημένο επιχειρησιακό σχέδιο από την ΕΕΑΑ Α.Ε. που να περιλαμβάνει τα οριζόμενα στο άρθρο 7 του Νόμου 2939/2001, αλλά μόνο μια εξασέλιδη έκθεση ιδεών;
Γιατί αποστέλλεται η σχετική έκθεση ιδεών στα μέλη του ΔΣ, παρόλο που η Πρόεδρος γνωρίζει ότι περιέχει ψευδή στοιχεία; Γιατί ενώ, στην προηγούμενη συνεδρίαση του ΔΣ, την Τρίτη 8.2.2011, ο Γενικός Διευθυντής της ΕΕΑΑ Α.Ε. κος Γιάννης Ραζής (φωτογραφία), παραδέχτηκε ότι δεν έχουν καταβληθεί χρήματα το 2010 στους Δήμους αλλά και στον ΕΣΔΚΝΑ, προωθήθηκε η έκθεση ιδεών της ΕΕΑΑ Α.Ε. που στηρίζει το αιτιολογικό τροποποίησης στο έλλειμμα του 2010, το οποίο οφείλεται στα 4,7 εκ. που “έδωσε” στους Δήμους και στο 1,5 εκ. που “έδωσε” στον ΕΣΔΚΝΑ;
Γιατί ενώ η Πρόεδρος γνωρίζει ότι από την ανάλυση των στοιχείων της ΕΕΑΑ Α.Ε. υπάρχει πλεόνασμα 2,9 εκ τη χρήση του 2010, στέλνει έλλειμμα 3,2 εκ;
Γιατί δεν έχει γίνει συζήτηση και δεν ζητήθηκε η γνώμη της ΚΕΔΚΕ, αφού είναι ένα σοβαρό θέμα που αφορά τους Δήμους όλης της χώρας;
Γιατί καθυστερεί να ζητηθεί από τον ΕΟΕΔΣΑΠ και την Υπουργό ΠΕΚΑ, η πλήρωσης της κενής θέσης της ΚΕΔΚΕ στο ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ, όπως έχουν υποχρέωση από τα οριζόμενα στο Νόμο 3854/2010 αλλά και τον Κανονισμό λειτουργίας του ΔΣ του ΕΟΕΔΑΑΠ;
Είναι άραγε τυχαίο ή κάποιοι θέλουν να κάνουν παιχνίδι εις βάρος των Δήμων και δεν τους θέλουν στα πόδια τους;
Γιατί δεν έγινε συζήτηση με τα αρμόδιο Υπουργείο Εσωτερικών, αφού το θέμα αφορά στους Δήμους όλης της χώρας και αυτό που προσπαθεί να εξασφαλίσει πόρους για αυτούς;
Γιατί κα Τίνα Μπιρμπίλη, η Πρόεδρος του ΔΣ, κα Κάτια Λαζαρίδη, και ο σύμβουλός σας Βαγγέλης Τερζής, επιθυμούν ένα θέμα που αφορά 7.500.000 ευρώ κάθε έτος, να το συζητήσουν χωρίς εισήγηση, χωρίς προεργασία με τους συναρμόδιους, σε μόνο 2 ώρες ενός ΔΣ; Τόση δύναμη έχουν ή τόσο αφελείς νομίζουν ότι είναι οι Δήμαρχοι όλης της χώρας;
Τονίζεται ότι για το συγκεκριμένο θέμα, ενημερώθηκε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γιάννης Ραγκούσης και απαίτησε, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, την εφαρμογή του Νόμου 2939/2001 από την υπουργό ΠΕΚΑ κα Τίνα Μπιρμπίλη, που είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του Νόμου, μέσω του εποπτευόμενου Εθνικού Οργανισμού Εναλλακτικής Διαχείρισης Συσκευασιών & Άλλων Προϊόντων (ΕΟΕΔΣΑΠ).
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι θα υπάρξει έντονη αντιπαράθεση μεταξύ του υπουργού Εσωτερικών και της υπουργού ΠΕΚΑ, εφόσον η "πράσινη Τίνα" δεν ενεργοποιηθεί και δεν επιτύχει την εφαρμογή του Νόμου. Στην εποχή του ΔΝΤ, περισσότερα από 7.500.000 ευρώ κάθε χρόνο δεν είναι καθόλου λίγα χρήματα και σίγουρα δεν περισσεύουν στους Δήμους.
Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε αφ’ ενός το γεγονός ότι παρόλο που ο Γιάννης Ραζής (Γενικός Διευθυντής της ΕΕΑΑ Α.Ε.) έχει υποβάλλει την παραίτησή του από το ΔΣ του ΕΟΕΔΣΑΠ (κατόπιν των πρόσφατων αποκαλύψεων), η κα Τίνα Μπιρμπίλη δεν την έχει ακόμα αποδεκτή και αφετέρου ότι παρόλο που με ομόφωνη απόφαση του Ε’ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έχει διαταχθεί η άσκηση διοικητικών κυρώσεων εναντίον της ΕΕΑΑ Α.Ε., η κα Τίνα Μπιρμπίλη δεν έχει κάνει ακόμα αποδεκτή τη σχετική ομοφωνη απόφαση, τότε προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για τη λειτουργία του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γίνουμε θεατές άλλου ενός επεισοδίου αυθαιρεσίας στο όνομα της “πράσινης ανάπτυξης”, στο οποίο θα αναγκαστούμε να πρωταγωνιστήσουμε για την επαναφορά στην τάξη!
Από.... press-gr
Αντώνη Σαμαρά, πάρ’ το αλλιώς...
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Τα 800.000 μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του κόμματος, καθώς επίσης και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός που ποτέ δεν έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω στον Αντώνη Σαμαρά και τον ελέγχουν σε κάθε τι που λέει και κάνει. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό καθόσον, αφενός προβάλλει ως ο επόμενος πρωθυπουργός, αφετέρου...
η φοβερή κρίση στην οποία μπαίνουμε και η κακή εμπειρία που έχουμε σήμερα από τον κ. Παπανδρέου και γενικότερα από όλους τους πολιτικούς, προηγούμενους και νυν, έχουν τεντώσει πιο πολύ τις πολιτικές κεραίες των πολιτών και τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Τι δυνατότητες έχει όμως ο Αντώνης Σαμαράς;;
Πριν δούμε τις δυνατότητές του, ας δούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγκαστικά κινείται. Το περιβάλλον αυτό είναι το ισχύον πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν συγκροτείται στη βάση ενός Συντάγματος που διευκολύνει τη δημιουργία και τη συντήρηση μιας αυτόνομης πολιτικής και κατ’ επέκταση πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, η οποία ελέγχει και εκμεταλλεύεται την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, με τη βοήθεια και του εκλογικού νόμου συγκροτείται από δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και μερικά μικρότερα τα οποία λειτουργούν ως νομιμοποιητές του συστήματος παρέχοντας ηθική και ιδεολογική κάλυψη στο σύστημα και ταυτόχρονα λειτουργούν και ως βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και διάσωσης του συστήματος, χωρίς να έχουν πρόθεση αλλαγής του συστήματος ή πρόθεση ανάληψης εξουσίας.
Οι δύο δρόμοι του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν έχει μπροστά του δυο επιλογές:1) Η μία είναι η συστημική. Δηλαδή να λειτουργήσει αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του πιο πάνω πολιτικού συστήματος, ως διαχειριστής του. Εδώ οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες και γνωστές. Είτε θα περιμένει με τη λογική του «ώριμου φρούτου» τη σειρά του να γίνει πρωθυπουργός, είτε θα πιέσει για να γίνει μια ώρα πιο γρήγορα. Η λογική όμως του «ώριμου φρούτου» αφενός προϋποθέτει σχετικά ομαλές πολιτικές περιόδους, αφετέρου ταιριάζει πιο πολύ σε ιδιοκτήτες κομμάτων και όχι σε εκλεγμένους αρχηγούς που περιστοιχίζονται από μια κομματική ολιγαρχία που «πεινάει» για εξουσία και αδημονεί. Ιδιοκτήτης π.χ. του ΠΑΣΟΚ είναι ο κ. Παπανδρέου ο Γ΄ και κανείς δεν μπορεί να τον εκδιώξει αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την Νέα Δημοκρατία αν δεν ήθελε να παραιτηθεί ο κ. Καραμανλής ο Β΄. Βλέπετε ελπίζουμε εξάλλου πως χειροκροτείται όπου εμφανίζεται.
Επομένως αυτός ο δρόμος παρέχει περιορισμένες δυνατότητες στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι υποχρεωμένος να βρει λύσεις γρήγορα και να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η δική του πρωθυπουργία θα τον βγάλει από την κρίση και θα τον επαναφέρει τουλάχιστον στην προτέρα κατάσταση. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει αυτές τις λύσεις, μέσα στη σημερινή συγκυρία; Ακόμα και αν έχει τέτοιες λύσεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις περάσει στο λαό, μιας και δεν έχει καθόλου προπαγανδιστικό μηχανισμό.
2) Η δεύτερη επιλογή του Αντώνη Σαμαρά είναι η αντισυστημική. Αυτή πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθήσει, αν θέλει να μας ακούσει. Το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο χρεωκόπησε. Το ισχύον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Ο λαός έχει βγεί έξω από το πολιτικό σύστημα και τα κομματικά «μαντριά» και έχει φύγει πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Μια σπίθα θέλει. Ένα λόγο, Ένα υπονοούμενο για να καταρρεύσει το παλιό πολιτικό σύστημα και να δημιουργηθεί ένα καινούργιο.
Ένα νέο πολιτικό σύστημα, προϋποθέτει φυσικά την αλλαγή του Συντάγματος και πρέπει να βάζει ως διακύβευμα τον εκδημοκρατισμό και τη διαφάνεια. Θα πρέπει να προτάσσει την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική, την ανάληψη της ευθύνης από το λαό για τη λήψη των σοβαρών αποφάσεων που πρέπει τώρα πλέον να ληφθούν και να εξασφαλίζει τους θεσμούς και τις διαδικασίες εκείνες που δεν θα επιτρέπουν πια την κλοπή ή την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Αναρωτιόμαστε όμως αν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ζητήσει ουσιαστικά την αυτοκατάργηση πρώτα της κομματικής του ολιγαρχίας, που δεν λέει να εγκαταλείψει τους εξουσιαστικούς θώκους με τίποτα, αλλά και γενικότερα της συνολικής πολιτικής ολιγαρχίας.Όλος ο κόσμος αυτή τη στιγμή ψάχνει έναν ηγέτη, έξω από το σύστημα, για να συσπειρωθεί μαζί του.
Θα είναι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς;;
Μπορεί. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί να το θελήσει και να το τολμήσει.
Οι κρίσεις γεννούν τους ηγέτες. .
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Τα 800.000 μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του κόμματος, καθώς επίσης και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός που ποτέ δεν έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω στον Αντώνη Σαμαρά και τον ελέγχουν σε κάθε τι που λέει και κάνει. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό καθόσον, αφενός προβάλλει ως ο επόμενος πρωθυπουργός, αφετέρου...
η φοβερή κρίση στην οποία μπαίνουμε και η κακή εμπειρία που έχουμε σήμερα από τον κ. Παπανδρέου και γενικότερα από όλους τους πολιτικούς, προηγούμενους και νυν, έχουν τεντώσει πιο πολύ τις πολιτικές κεραίες των πολιτών και τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Τι δυνατότητες έχει όμως ο Αντώνης Σαμαράς;;
Πριν δούμε τις δυνατότητές του, ας δούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγκαστικά κινείται. Το περιβάλλον αυτό είναι το ισχύον πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν συγκροτείται στη βάση ενός Συντάγματος που διευκολύνει τη δημιουργία και τη συντήρηση μιας αυτόνομης πολιτικής και κατ’ επέκταση πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, η οποία ελέγχει και εκμεταλλεύεται την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, με τη βοήθεια και του εκλογικού νόμου συγκροτείται από δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και μερικά μικρότερα τα οποία λειτουργούν ως νομιμοποιητές του συστήματος παρέχοντας ηθική και ιδεολογική κάλυψη στο σύστημα και ταυτόχρονα λειτουργούν και ως βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και διάσωσης του συστήματος, χωρίς να έχουν πρόθεση αλλαγής του συστήματος ή πρόθεση ανάληψης εξουσίας.
Οι δύο δρόμοι του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν έχει μπροστά του δυο επιλογές:1) Η μία είναι η συστημική. Δηλαδή να λειτουργήσει αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του πιο πάνω πολιτικού συστήματος, ως διαχειριστής του. Εδώ οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες και γνωστές. Είτε θα περιμένει με τη λογική του «ώριμου φρούτου» τη σειρά του να γίνει πρωθυπουργός, είτε θα πιέσει για να γίνει μια ώρα πιο γρήγορα. Η λογική όμως του «ώριμου φρούτου» αφενός προϋποθέτει σχετικά ομαλές πολιτικές περιόδους, αφετέρου ταιριάζει πιο πολύ σε ιδιοκτήτες κομμάτων και όχι σε εκλεγμένους αρχηγούς που περιστοιχίζονται από μια κομματική ολιγαρχία που «πεινάει» για εξουσία και αδημονεί. Ιδιοκτήτης π.χ. του ΠΑΣΟΚ είναι ο κ. Παπανδρέου ο Γ΄ και κανείς δεν μπορεί να τον εκδιώξει αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την Νέα Δημοκρατία αν δεν ήθελε να παραιτηθεί ο κ. Καραμανλής ο Β΄. Βλέπετε ελπίζουμε εξάλλου πως χειροκροτείται όπου εμφανίζεται.
Επομένως αυτός ο δρόμος παρέχει περιορισμένες δυνατότητες στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι υποχρεωμένος να βρει λύσεις γρήγορα και να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η δική του πρωθυπουργία θα τον βγάλει από την κρίση και θα τον επαναφέρει τουλάχιστον στην προτέρα κατάσταση. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει αυτές τις λύσεις, μέσα στη σημερινή συγκυρία; Ακόμα και αν έχει τέτοιες λύσεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις περάσει στο λαό, μιας και δεν έχει καθόλου προπαγανδιστικό μηχανισμό.
2) Η δεύτερη επιλογή του Αντώνη Σαμαρά είναι η αντισυστημική. Αυτή πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθήσει, αν θέλει να μας ακούσει. Το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο χρεωκόπησε. Το ισχύον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Ο λαός έχει βγεί έξω από το πολιτικό σύστημα και τα κομματικά «μαντριά» και έχει φύγει πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Μια σπίθα θέλει. Ένα λόγο, Ένα υπονοούμενο για να καταρρεύσει το παλιό πολιτικό σύστημα και να δημιουργηθεί ένα καινούργιο.
Ένα νέο πολιτικό σύστημα, προϋποθέτει φυσικά την αλλαγή του Συντάγματος και πρέπει να βάζει ως διακύβευμα τον εκδημοκρατισμό και τη διαφάνεια. Θα πρέπει να προτάσσει την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική, την ανάληψη της ευθύνης από το λαό για τη λήψη των σοβαρών αποφάσεων που πρέπει τώρα πλέον να ληφθούν και να εξασφαλίζει τους θεσμούς και τις διαδικασίες εκείνες που δεν θα επιτρέπουν πια την κλοπή ή την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Αναρωτιόμαστε όμως αν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ζητήσει ουσιαστικά την αυτοκατάργηση πρώτα της κομματικής του ολιγαρχίας, που δεν λέει να εγκαταλείψει τους εξουσιαστικούς θώκους με τίποτα, αλλά και γενικότερα της συνολικής πολιτικής ολιγαρχίας.Όλος ο κόσμος αυτή τη στιγμή ψάχνει έναν ηγέτη, έξω από το σύστημα, για να συσπειρωθεί μαζί του.
Θα είναι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς;;
Μπορεί. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί να το θελήσει και να το τολμήσει.
Οι κρίσεις γεννούν τους ηγέτες. .
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Ο Γιούνκερ τους ξεβράκωσε...
Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Προσέξτε τι δήλωσε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του Εurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μετά τη σημερινή σύσκεψη.
Το πιο κάτω αγγλικό κείμενο είναι ο υποτιτλισμός του video, της δήλωσης Γιούνκερ, στην επίσημη σελίδα της Ε.Ε ( http://ec.europa.eu/avservices/services/showShotlist.do?filmRef=75697&out=HTML&lg=en&src=1 )
"We have noted the Greek govenment's intention to prove the availibility of the public debt, by means of putting a priority on programmes and by selling about fifty billion worth of assets of next five years and beyond"
Στα Ελληνικά:
"Σημειώσαμε την πρόθεση της Ελληνικής κυβέρνησης. να αποδείξει την ύπαρξη του δημόσιου χρέους, βάζοντας προτεραιότητα σε προγράμματα και με την πώληση στην επόμενη πενταετία περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 50 δις"
Δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας.. Ήταν σαφής και αναφέρθηκε στην πρόθεση της κυβέρνησης για πώληση..
Ο Γιούνκερ επιβεβαίωσε τους… υπαλλήλους της τρόικας για το πρόγραμμα ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας ύψους 50 δις.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Προσέξτε τι δήλωσε από τις Βρυξέλλες, ο πρόεδρος του Εurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μετά τη σημερινή σύσκεψη.
Το πιο κάτω αγγλικό κείμενο είναι ο υποτιτλισμός του video, της δήλωσης Γιούνκερ, στην επίσημη σελίδα της Ε.Ε ( http://ec.europa.eu/avservices/services/showShotlist.do?filmRef=75697&out=HTML&lg=en&src=1 )
"We have noted the Greek govenment's intention to prove the availibility of the public debt, by means of putting a priority on programmes and by selling about fifty billion worth of assets of next five years and beyond"
Στα Ελληνικά:
"Σημειώσαμε την πρόθεση της Ελληνικής κυβέρνησης. να αποδείξει την ύπαρξη του δημόσιου χρέους, βάζοντας προτεραιότητα σε προγράμματα και με την πώληση στην επόμενη πενταετία περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 50 δις"
Δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας.. Ήταν σαφής και αναφέρθηκε στην πρόθεση της κυβέρνησης για πώληση..
Ο Γιούνκερ επιβεβαίωσε τους… υπαλλήλους της τρόικας για το πρόγραμμα ξεπουλήματος της κρατικής περιουσίας ύψους 50 δις.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Το ίδρυμα "Α.Παπανδρέου" βγάζει στο σφυρί 598 νησιά. Ολη η μελέτη
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Μόλις ανακοίνωσε η Τρόικα το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας η κυβέρνηση με ιερή αγανάκτηση διερύγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν ήξερε τίποτα. Όμως από το Νοέμβριο του 2010 το Ίδρυμα "Ανδρέας Παπανδρέου" ΙΣΤΑΜΕ προετοίμαζε την ιδέα για πώληση 598 νησιών και βραχονησίδων....
Στην μελέτη με τίτλο "Το πολυσύνθετο πρόβλημα της αξιοποίησης της Δημόσιας περιουσίας" ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι "η Κ.Ε.Δ. διαθέτει σήμερα προς διαχείριση στο χαρτοφυλάκιό της περίπου 598 νησιά πλήρους κυριότητας, ποικίλων μεγεθών, από λίγα στρέμματα έως εκατοντάδες στρέμματα. Πέραν από ένα μικρό αριθμό αυτών που είναι ήδη παραχωρημένα και αξιοποιούνται για εθνικούς σκοπούς, η υπολειπόμενη μεγάλη πλειοψηφία των εν λόγω νήσων δύναται να αξιοποιηθεί..........».
Διάβασε εδώ όλη την μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ
Καφενείο
Μόλις ανακοίνωσε η Τρόικα το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας η κυβέρνηση με ιερή αγανάκτηση διερύγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν ήξερε τίποτα. Όμως από το Νοέμβριο του 2010 το Ίδρυμα "Ανδρέας Παπανδρέου" ΙΣΤΑΜΕ προετοίμαζε την ιδέα για πώληση 598 νησιών και βραχονησίδων....
Στην μελέτη με τίτλο "Το πολυσύνθετο πρόβλημα της αξιοποίησης της Δημόσιας περιουσίας" ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι "η Κ.Ε.Δ. διαθέτει σήμερα προς διαχείριση στο χαρτοφυλάκιό της περίπου 598 νησιά πλήρους κυριότητας, ποικίλων μεγεθών, από λίγα στρέμματα έως εκατοντάδες στρέμματα. Πέραν από ένα μικρό αριθμό αυτών που είναι ήδη παραχωρημένα και αξιοποιούνται για εθνικούς σκοπούς, η υπολειπόμενη μεγάλη πλειοψηφία των εν λόγω νήσων δύναται να αξιοποιηθεί..........».
Διάβασε εδώ όλη την μελέτη του ΙΣΤΑΜΕ
Καφενείο
Η περιδίνηση της Ελλάδας μεταξύ Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη
Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι πολιτική κριτική, αλλά η πέτρα που έριξα κάποτε πίσω μου και τώρα επιστρέφει από το πουθενά για να σπάσει το κεφάλι όλων μας.
Η Ελλάδα βιώνει την περιδίνησή της μεταξύ Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη. Το θέατρο σκιών ήταν τελικά η αναπαράσταση της πραγματικής Ελλάδας. Ο μύθος του υπήρξε ο ζων κοινωνικός μύθος και η διήγησή του η αναπαράσταση της ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης των Ελλήνων που παράγεται πολιτικά και αναπαράγει....
πολιτική στάση και συμπεριφορά, κουλτούρα και οικονομικές σχέσεις. Στην «πέτρα» ήταν χαραγμένα δύο ονόματα: Καραγκιόζης και Χατζηαβάτης. Ο πρώτος είναι ο ατομιστής τάχαμου «αναρχοφιλελεύθερος», που όμως δεν ξέρει τι είναι αναρχισμός και δεν σκοτίστηκε ποτέ να εσωτερικεύσει τον φιλελευθερισμό. Περί δημοκρατίας καλύτερα να μην το συζητάμε! Δεν είναι ακριβώς ανατολίτης, αλλά μάλλον ευρωπαίος που δεν χώνεψε τις μεγάλες ευρωπαϊκές κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις. Έτσι τα έφερε η Ιστορία και η μορφή εθνικο-κοινωνικής εξάρτησης και ενσωμάτωσης στο Δυτικό σύστημα! Και έτσι ο Καραγκιόζης έγινε το σύμβολο και η πολιτική φύση του νεοέλληνα: Πελάτης της κάθε εξουσίας και ταυτόχρονα υβριστής της. Κλέφτης και ιδιοκτήτης, παράλληλα. Κύριος και δουλικό. Ρατσιστής και φιλάνθρωπος. Υποκριτής και φιλότιμος. Απείθαρχος και συγκροτημένος μέσα στην πονηριά του. Η προσωποποίηση της κοινωνικής διαστροφής και του απολιτικού που ζητεί μεταφυσική δικαιοσύνη και δεν εννοεί την πολιτικότητα του δικαίου. Είναι ο πονηρός οσφυοκάμπτης, που ελίσσεται όχι για να ανατρέψει δομές, αλλά αποκλειστικά για να φέρει σχέσεις εξουσίας στα μέτρα του.
Πρόκειται για την επιτομή της αντίφασης και της ιδιοσυγκρασίας που οδηγεί τα πράγματα σε αδιέξοδο, για να γίνει το θαύμα, η παρέμβαση του «από μηχανής θεού», που έρχεται να δικαιώσει την ύπαρξή του. Να, πώς νομιμοποιούνται «μηχανισμοί» και η τρόικα! Ο δεύτερος, ο Χατζηαβάτης είναι ο άνθρωπος του καθεστώτος. Ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος, ο μεγαλο-επιχειρηματίας και ο διανοούμενος του ΔΟΛ. Είναι αυτός που έφερε την τρόικα για να σώσει δήθεν το τσαντίρι του Καραγκιόζη, ενώ στην πραγματικότητα προσδοκά την διαιώνιση του «θεάτρου σκιών». Είναι ετούτος που αποκαλεί κοροϊδευτικά Χατζατζάρη ο Καραγκιόζης για να τον καταχερίσει στην συνέχεια, προτού κάνουν αντάμα την λυτρωτική τους έξοδο. Δεν υπάρχει Καραγκιόζης, δίχως Χατζηαβάτη και αν σιχάθηκες τον δεύτερο είναι μάλλον καιρός να εγκαταλείψεις τον ρόλο του πρώτου. Αλλιώς δεν γίνεται. Τα γράφω αυτά καθώς παρατηρώ μέσα στην μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση να θριαμβεύει μυθικά και συμβολικά ασφαλώς το «θέατρο σκιών», αντί να προβληματίζει.
Σημειώνει, ο Γιώργος Βέλτσος, ο άνθρωπος που μοιραζόμαστε διαφορετικές προσεγγίσεις με την ίδια όμως μεθοδολογία: «Αυτό περιμένω να δω, ώστε να διαψεύσω τον πολιτικώς ορθά σκεπτόμενο εαυτό μου, που ακροβατεί στον άξονα ενοχής και ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης, ο οποίος επιβάλλει στην μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων, όλα να τα υπομένει χωρίς να θέτει καν το ερώτημα: σε τί χρησιμεύει αυτή η ενοχή και αυτός ο καταναγκασμός. Σε ποια δηλαδή μαζοχιστική πλευρά ανταποκρίνεται, την οποία εκμεταλλεύονται προφανώς οι πραγματικοί ένοχοι.
Τί σημαίνει λοιπόν συμμετέχω σε μία Ευρώπη που με καταδικάζει; Σημαίνει απλώς πως εγώ θέλησα να κλητευθώ στη δίκη μου ως μάρτυρας κατηγορίας του εαυτού μου. Αν μάλιστα αυτή η δικαστική στιγμή υποταγής διαρκέσει έως ότου εξοφλήσουμε και το τελευταίο ευρώ, τότε στη μυθολογία του Έλληνα, τον Αθανάσιο Διάκο θα αντικαταστήσει ο Χατζηαβάτης».
Εγώ δεν περιμένω να δω τίποτε. Σταμάτησα τα στοιχήματα με το εαυτό μου. Ο Αθανάσιος Διάκος δεν θα αντικατασταθεί έτσι απλά από τον Χατζηαβάτη. Πρώτα θα καταντήσει και αυτός «αδελφή» στη συνείδηση των σύγχρονων Ελλήνων, στην μεγάλη «παρτούζα» της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όπου πρωταγωνιστούσε ο Κολοκοτρώνης, όπως μαθαίνω τελευταία. Θα ακούσουμε πολλά ακόμα. Ο καθένας θα βγάλει τα εσώψυχά του! Το σαδομαζοχιστικό όργιο ξεκίνησε από τότε. Σήμερα το αναπαράγουν ως φάρσα λογής-λογής ντιντίδες και οι ορκισμένοι τους αντίπαλοι, φορείς του εθνικισμού του «θεάτρου σκιών». Ποιος θα περίμενε όμως σήμερα να αναπαράγονται πολιτικά συμπεριφορές κλεφτών και αρματολών, αλλά και αδελφοτήτων που ένοιωθαν πάντα ανάδελφες στην Ελλάδα; Το καθεστώς δια του κ. Παπανδρέου, στο ρόλο του Χατζηαβάτη ασφαλώς, κατέστησε την χώρα μάρτυρα στην δίκη της, η οποία στήθηκε στο άτυπο δικαστήριο των αγορών και της ΕΕ, και ο Καραγκιόζης αντί να εξεγερθεί εναντίον αυτής της τακτικής και να πατήσει στα πόδια του, φωνάζοντας «ουστ απατεώνες, που εξευτελίζετε έναν ολόκληρο λαό», παίζει στο έργο: «ο Καραγκιόζης λαθρόβιος». Θα μου πεις, αν δεν έπαιζε στο έργο που έγραψαν οι Χατζηαβάτηδες και οι πάτρωνές τους, τι Καραγκιόζης θα ήτανε;
Αν θέλετε να κάνουμε μια νέα αρχή, αφήστε τις ενοχές στην πάντα και εγκαταλείψτε τις μαζοχιστικές συνήθειες μαζί με το «θέατρο σκιών». Δείτε βαθύτερα πολιτικά και όχι στενά κομματικά την κρίση. Βλέπετε «καραγκιόζη», όχι για να τον μιμηθείτε ή για να νομιμοποιήσετε την στάση σας μέσω αυτού, αλλά για να ανακαλύψετε την πολιτικότητα των σχέσεων που αναπαριστά και να αντιδράσετε δημιουργικά στην αναπαραγωγή τους. Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να επιστέψουμε να μεταβληθεί σε καραγκιόζ μπερντέ ή/και να παρουσιάζεται έτσι. Κάποιοι αγωνιστήκαμε κατά το παρελθόν για να μην συμβεί αυτό, αλλά τότε χαρακτηριστήκαμε ντεμοντέ, ξεμυαλισμένοι, φαντασμένοι, ψώνια και άλλα πολλά. Ας είναι! Ήταν γιατί καταλαβαίναμε ότι η ύπαρξη του Καραγκιόζη νομιμοποιεί την εξουσία του Χατζηαβάτη, ο οποίος ποτέ και σε κανέναν δεν άρεσε, αλλά η πλειονότητα στήριζε. Ο Καραγκιόζης υποστήριξε την ταυτότητά του μέσω του Χατζατζάρη…δυστυχώς.
Σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος εθνικής επιβίωσης παρά η εγκατάλειψη αυτής της ταυτότητας. Είναι καταστροφική και απολύτως αδιέξοδη. Πλέον είναι ανίκανη να προσφέρει διασκέδαση και στο διεθνές κοινό. Ήρθε η στιγμή μιας νέας εθνικής παλιγγενεσίας, μακριά από το μικροαστικό πρότυπο του Καραγκιόζη. Η χώρα δεν θα σωθεί από μηχανισμούς. Οι μηχανισμοί είναι τα νήματα που κινούν τις φιγούρες του «θεάτρου σκιών». Μπορεί μόνον να υπάρξει μέσω της επανατοποθέτησής της στο διεθνές σύστημα με όρους ισχύος και εθνικής αξιοπρέπειας. Αυτά δεν γίνονται όμως από Καραγκιόζηδες και Χατζηαβάτηδες. Απαιτείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα και ένας λαός που δεν θα παζαρεύει την δημοκρατία, την αξιοκρατία, την ελευθερία και την προσωπική αξιοπρέπεια για οποιοδήποτε οικονομικό αντίτιμο. Λεφτά υπάρχουν μόνο για εκείνους που μπορούν να τα παράγουν κοινωνικά, να τα διανέμουν με κριτήριο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ισότητα μέσα στις καπιταλιστικές συνθήκες και να τα διαχειρίζονται σχετικά ελεύθερα. Περί αυτού πρόκειται σήμερα. Κανείς μηχανισμός δεν εξασφαλίζει για την χώρα τέτοιες συνθήκες. Ίσως ήρθε ο καιρός να το εξηγήσουμε αυτό πολιτικά σε εκείνους που μας παγίδευσαν: Έλληνες και ξένους. Τέλος στην αυτοτιμωρία μας, αν η ΕΕ και οι αγορές δεν συμβιβάζονται με μια ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, τότε ο μόνος δρόμος είναι η άρνησή του. Θα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους μας οδήγησαν στην χρεοκοπία για να παίξουν παιχνίδια διεθνούς πολιτικής. Αυτό θα «ξερίζωνε» και το καραγκιοζλίκι μας και θα αχρήστευε τους Χατζηαβάτηδες.
Από.... activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι πολιτική κριτική, αλλά η πέτρα που έριξα κάποτε πίσω μου και τώρα επιστρέφει από το πουθενά για να σπάσει το κεφάλι όλων μας.
Η Ελλάδα βιώνει την περιδίνησή της μεταξύ Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη. Το θέατρο σκιών ήταν τελικά η αναπαράσταση της πραγματικής Ελλάδας. Ο μύθος του υπήρξε ο ζων κοινωνικός μύθος και η διήγησή του η αναπαράσταση της ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης των Ελλήνων που παράγεται πολιτικά και αναπαράγει....
πολιτική στάση και συμπεριφορά, κουλτούρα και οικονομικές σχέσεις. Στην «πέτρα» ήταν χαραγμένα δύο ονόματα: Καραγκιόζης και Χατζηαβάτης. Ο πρώτος είναι ο ατομιστής τάχαμου «αναρχοφιλελεύθερος», που όμως δεν ξέρει τι είναι αναρχισμός και δεν σκοτίστηκε ποτέ να εσωτερικεύσει τον φιλελευθερισμό. Περί δημοκρατίας καλύτερα να μην το συζητάμε! Δεν είναι ακριβώς ανατολίτης, αλλά μάλλον ευρωπαίος που δεν χώνεψε τις μεγάλες ευρωπαϊκές κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις. Έτσι τα έφερε η Ιστορία και η μορφή εθνικο-κοινωνικής εξάρτησης και ενσωμάτωσης στο Δυτικό σύστημα! Και έτσι ο Καραγκιόζης έγινε το σύμβολο και η πολιτική φύση του νεοέλληνα: Πελάτης της κάθε εξουσίας και ταυτόχρονα υβριστής της. Κλέφτης και ιδιοκτήτης, παράλληλα. Κύριος και δουλικό. Ρατσιστής και φιλάνθρωπος. Υποκριτής και φιλότιμος. Απείθαρχος και συγκροτημένος μέσα στην πονηριά του. Η προσωποποίηση της κοινωνικής διαστροφής και του απολιτικού που ζητεί μεταφυσική δικαιοσύνη και δεν εννοεί την πολιτικότητα του δικαίου. Είναι ο πονηρός οσφυοκάμπτης, που ελίσσεται όχι για να ανατρέψει δομές, αλλά αποκλειστικά για να φέρει σχέσεις εξουσίας στα μέτρα του.
Πρόκειται για την επιτομή της αντίφασης και της ιδιοσυγκρασίας που οδηγεί τα πράγματα σε αδιέξοδο, για να γίνει το θαύμα, η παρέμβαση του «από μηχανής θεού», που έρχεται να δικαιώσει την ύπαρξή του. Να, πώς νομιμοποιούνται «μηχανισμοί» και η τρόικα! Ο δεύτερος, ο Χατζηαβάτης είναι ο άνθρωπος του καθεστώτος. Ο πολιτικός, ο δημοσιογράφος, ο μεγαλο-επιχειρηματίας και ο διανοούμενος του ΔΟΛ. Είναι αυτός που έφερε την τρόικα για να σώσει δήθεν το τσαντίρι του Καραγκιόζη, ενώ στην πραγματικότητα προσδοκά την διαιώνιση του «θεάτρου σκιών». Είναι ετούτος που αποκαλεί κοροϊδευτικά Χατζατζάρη ο Καραγκιόζης για να τον καταχερίσει στην συνέχεια, προτού κάνουν αντάμα την λυτρωτική τους έξοδο. Δεν υπάρχει Καραγκιόζης, δίχως Χατζηαβάτη και αν σιχάθηκες τον δεύτερο είναι μάλλον καιρός να εγκαταλείψεις τον ρόλο του πρώτου. Αλλιώς δεν γίνεται. Τα γράφω αυτά καθώς παρατηρώ μέσα στην μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση να θριαμβεύει μυθικά και συμβολικά ασφαλώς το «θέατρο σκιών», αντί να προβληματίζει.
Σημειώνει, ο Γιώργος Βέλτσος, ο άνθρωπος που μοιραζόμαστε διαφορετικές προσεγγίσεις με την ίδια όμως μεθοδολογία: «Αυτό περιμένω να δω, ώστε να διαψεύσω τον πολιτικώς ορθά σκεπτόμενο εαυτό μου, που ακροβατεί στον άξονα ενοχής και ιδεοψυχαναγκαστικής νεύρωσης, ο οποίος επιβάλλει στην μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων, όλα να τα υπομένει χωρίς να θέτει καν το ερώτημα: σε τί χρησιμεύει αυτή η ενοχή και αυτός ο καταναγκασμός. Σε ποια δηλαδή μαζοχιστική πλευρά ανταποκρίνεται, την οποία εκμεταλλεύονται προφανώς οι πραγματικοί ένοχοι.
Τί σημαίνει λοιπόν συμμετέχω σε μία Ευρώπη που με καταδικάζει; Σημαίνει απλώς πως εγώ θέλησα να κλητευθώ στη δίκη μου ως μάρτυρας κατηγορίας του εαυτού μου. Αν μάλιστα αυτή η δικαστική στιγμή υποταγής διαρκέσει έως ότου εξοφλήσουμε και το τελευταίο ευρώ, τότε στη μυθολογία του Έλληνα, τον Αθανάσιο Διάκο θα αντικαταστήσει ο Χατζηαβάτης».
Εγώ δεν περιμένω να δω τίποτε. Σταμάτησα τα στοιχήματα με το εαυτό μου. Ο Αθανάσιος Διάκος δεν θα αντικατασταθεί έτσι απλά από τον Χατζηαβάτη. Πρώτα θα καταντήσει και αυτός «αδελφή» στη συνείδηση των σύγχρονων Ελλήνων, στην μεγάλη «παρτούζα» της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όπου πρωταγωνιστούσε ο Κολοκοτρώνης, όπως μαθαίνω τελευταία. Θα ακούσουμε πολλά ακόμα. Ο καθένας θα βγάλει τα εσώψυχά του! Το σαδομαζοχιστικό όργιο ξεκίνησε από τότε. Σήμερα το αναπαράγουν ως φάρσα λογής-λογής ντιντίδες και οι ορκισμένοι τους αντίπαλοι, φορείς του εθνικισμού του «θεάτρου σκιών». Ποιος θα περίμενε όμως σήμερα να αναπαράγονται πολιτικά συμπεριφορές κλεφτών και αρματολών, αλλά και αδελφοτήτων που ένοιωθαν πάντα ανάδελφες στην Ελλάδα; Το καθεστώς δια του κ. Παπανδρέου, στο ρόλο του Χατζηαβάτη ασφαλώς, κατέστησε την χώρα μάρτυρα στην δίκη της, η οποία στήθηκε στο άτυπο δικαστήριο των αγορών και της ΕΕ, και ο Καραγκιόζης αντί να εξεγερθεί εναντίον αυτής της τακτικής και να πατήσει στα πόδια του, φωνάζοντας «ουστ απατεώνες, που εξευτελίζετε έναν ολόκληρο λαό», παίζει στο έργο: «ο Καραγκιόζης λαθρόβιος». Θα μου πεις, αν δεν έπαιζε στο έργο που έγραψαν οι Χατζηαβάτηδες και οι πάτρωνές τους, τι Καραγκιόζης θα ήτανε;
Αν θέλετε να κάνουμε μια νέα αρχή, αφήστε τις ενοχές στην πάντα και εγκαταλείψτε τις μαζοχιστικές συνήθειες μαζί με το «θέατρο σκιών». Δείτε βαθύτερα πολιτικά και όχι στενά κομματικά την κρίση. Βλέπετε «καραγκιόζη», όχι για να τον μιμηθείτε ή για να νομιμοποιήσετε την στάση σας μέσω αυτού, αλλά για να ανακαλύψετε την πολιτικότητα των σχέσεων που αναπαριστά και να αντιδράσετε δημιουργικά στην αναπαραγωγή τους. Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να επιστέψουμε να μεταβληθεί σε καραγκιόζ μπερντέ ή/και να παρουσιάζεται έτσι. Κάποιοι αγωνιστήκαμε κατά το παρελθόν για να μην συμβεί αυτό, αλλά τότε χαρακτηριστήκαμε ντεμοντέ, ξεμυαλισμένοι, φαντασμένοι, ψώνια και άλλα πολλά. Ας είναι! Ήταν γιατί καταλαβαίναμε ότι η ύπαρξη του Καραγκιόζη νομιμοποιεί την εξουσία του Χατζηαβάτη, ο οποίος ποτέ και σε κανέναν δεν άρεσε, αλλά η πλειονότητα στήριζε. Ο Καραγκιόζης υποστήριξε την ταυτότητά του μέσω του Χατζατζάρη…δυστυχώς.
Σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος εθνικής επιβίωσης παρά η εγκατάλειψη αυτής της ταυτότητας. Είναι καταστροφική και απολύτως αδιέξοδη. Πλέον είναι ανίκανη να προσφέρει διασκέδαση και στο διεθνές κοινό. Ήρθε η στιγμή μιας νέας εθνικής παλιγγενεσίας, μακριά από το μικροαστικό πρότυπο του Καραγκιόζη. Η χώρα δεν θα σωθεί από μηχανισμούς. Οι μηχανισμοί είναι τα νήματα που κινούν τις φιγούρες του «θεάτρου σκιών». Μπορεί μόνον να υπάρξει μέσω της επανατοποθέτησής της στο διεθνές σύστημα με όρους ισχύος και εθνικής αξιοπρέπειας. Αυτά δεν γίνονται όμως από Καραγκιόζηδες και Χατζηαβάτηδες. Απαιτείται ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα και ένας λαός που δεν θα παζαρεύει την δημοκρατία, την αξιοκρατία, την ελευθερία και την προσωπική αξιοπρέπεια για οποιοδήποτε οικονομικό αντίτιμο. Λεφτά υπάρχουν μόνο για εκείνους που μπορούν να τα παράγουν κοινωνικά, να τα διανέμουν με κριτήριο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ισότητα μέσα στις καπιταλιστικές συνθήκες και να τα διαχειρίζονται σχετικά ελεύθερα. Περί αυτού πρόκειται σήμερα. Κανείς μηχανισμός δεν εξασφαλίζει για την χώρα τέτοιες συνθήκες. Ίσως ήρθε ο καιρός να το εξηγήσουμε αυτό πολιτικά σε εκείνους που μας παγίδευσαν: Έλληνες και ξένους. Τέλος στην αυτοτιμωρία μας, αν η ΕΕ και οι αγορές δεν συμβιβάζονται με μια ριζική αναδιάρθρωση του χρέους, τότε ο μόνος δρόμος είναι η άρνησή του. Θα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους μας οδήγησαν στην χρεοκοπία για να παίξουν παιχνίδια διεθνούς πολιτικής. Αυτό θα «ξερίζωνε» και το καραγκιοζλίκι μας και θα αχρήστευε τους Χατζηαβάτηδες.
Από.... activistis
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Του Αγίου Βαλεντίνου
Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Μιχάλη Μιχελή
Αγάπη μου με θυμήθηκες;
Σήμερα, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι!
Το τριαντάφυλλο στο χέρι, το χαμόγελο φαρδύ και τα χέρια πλέκονται στην αγκαλιά του συντρόφου.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις κι έστω για την μέρα αυτή, τα λουλούδια, τα φιλιά κι ευχές, είναι το βάλσαμο της αγάπης.
Ας αρχίσουμε από τα πεζά.
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, αεροσκάφη cargo, από πολλά μέρη του κόσμου, γεμάτα τριαντάφυλλα, κατευθύνονται στις καταναλωτικές αγορές των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και Ιαπωνίας. Μόνο από το Εκουαδόρ και την Κένυα, έφυγαν (3 τζάμπο από κάθε χώρα), για να προλάβουν σήμερα το πρωί την αγορά πριν ανοίξει.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 5 εκατομμύρια λουλούδια από τον Τρίτο Κόσμο, θα φτάσουν στ’ ανθοπωλεία, για να γίνουν το δέλεαρ, μιας ευχής, μιας υπόσχεσης, μιας υπενθύμισης, μιας συνήθειας, μιας ψυχικής εκτόνωσης. Αγάπη, φιλί, λουλούδι. Η συσκευασία του πόθου, που μεταφράζεται σε απέραντα ανθοκήπια, με χιλιάδες εργάτες (κυρίως γυναίκες), χημικά λιπάσματα, εντομοκτόνα, ρυπασμένα νερά. Ασθένειες που προέρχονται από την υπερβολική χρήση χημικών, για να βγει ωραίο φωτεινό το χρώμα, για να κρατηθεί ζωντανό το λουλούδι, μέχρι να φτάσει στο χέρι της αγαπημένης.
Μονομιάς ένα τριαντάφυλλο, αλλάζει ακόμη και τις πιο κακομούτσουνες διαθέσεις. Αφήνεις στην άκρη, τις αντιρρήσεις και προχωράς …προς τα σύννεφα.
Όμως η αγάπη δεν περιλαμβάνει μόνο τα σιρόπια… Έχει και την άλλη πλευρά της, αυτή που δεν θέλει να τη σκέπτεται καθόλου ο ερήμην παθών και που αναστενάζει από την άλλη (με καημό), ο πρωταγωνιστής κι η πρωταγωνίστρια. της παράτολμης περιπέτειας.
«Οι κερατάδες».
Η έκφραση «κεράτωμα», εμφανίζεται τον 4ο π.Χ. αιώνα στις κωμωδίες του Μένανδρου, που οικτίρει το άγος του απατημένου συζύγου, που έχει περιβληθεί με κέρατα. Τον 2ον μ.Χ. αιώνα, ο Αρτεμίδωρος ο Παραδοξογράφος αναφέρει, για τα «κέρατα ποιείν τινί».
Τι ήταν λοιπόν αυτό το «κέρατο», που έγινε διάσημο κι είναι το σκήπτρο της απιστίας, για περισσότερο από 2.000 χρόνια;
Το παλιό καλό καιρό δεν υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα και πέρα απ’ αυτήν, ξενοδοχεία της «αρπαχτής», αυτά που σήμερα συμβολίζονται με τα: «Hotel ΧΧΧ».
Τα παράνομα ζευγάρια, δεν εύρισκαν εύκολα την ησυχία τους για ν’ απολαύσουν τη σαγήνη και το πάθος των ερωτικών τους πράξεων. Ήταν πολύ επικίνδυνο να το κάνουν στο σπίτι της παντρεμένης κυρίας, γιατί συνήθως τέτοιες παράτολμες πράξεις, κατέληγαν σε φόνο ή στα δικαστήρια.
Η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών, αφηνόταν στην επιλογή του δικαστή (αν έφταναν τελικά ως εκεί), γιατί στην Αθήνα, οι παλαιότεροι νόμου του Δράκοντα, τους μοιχούς, τους παρατούσαν στο έλεος του συζύγου. Μαχαίρι ή λιθοβολισμός.
Με τους νόμους όμως του Σόλωνα, πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: Είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον αναγκάσει (να εξαγοράσει) τη ζωή του, στην τιμή που καθόριζε ο απατημένος.
Επειδή λοιπόν τα πράγματα ήταν ζόρικα, τα παράνομα ζευγαράκια την έβρισκαν στις στάνες, που ήταν στα βουνά, απομακρυσμένες από τα μάτια των πολλών και από τους κουτσομπόληδες.
Φυσικά, όλα εξελίσσονταν εν γνώσει του τσομπάνη. Όμως τίποτε δεν γίνονταν με το αζημίωτο. Ο εραστής, πλήρωνε την ώρα που ήταν με τη δικιά του στο αχυρώνα, όσο κόστιζε η αξία ενός τράγου. Και μ’ αυτήν τη συναλλαγή, όλα γίνονταν μουλωχτά και παστρικά! Έλα όμως που μερικοί βοσκοί το παρακάνανε στους εκβιασμούς; Ανέβαζαν λοιπόν κάθε τόσο την τιμή του τράγου. Μερικοί εραστές αγανακτούσαν με την κοροϊδία της υπερτιμολόγησης κι έτσι δεν πλήρωναν. Τότε έξαλλος ο τσομπάνης, φρόντιζε να πάρει εκδίκηση. Έσφαζε τον τράγο και φυσικά έστελνε στον απατημένο σύζυγο, σουβενίρ… τα κέρατα, που του φόρεσε η κυρία του.
Οι περισσότεροι κύριοι φρόντιζαν να τα κρύβουν, ώστε να μην διαδοθεί το νέο. Έπρεπε να μείνει μόνο για κειμήλιο του σπιτιού! Μερικοί όμως πείσμωναν, δεν άντεχαν τον εξευτελισμό και κατέληγαν την υπόθεση στο δικαστήριο. Ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ενόχους, καταδίκαζε συνήθως σε χρηματική ποινή τον μοιχό ή του επέβαλε την ραφανίδωση (ή παράτιλμο). Δηλαδή του έβαζαν στον πρωκτό ραπανάκι, οπότε στο εξής τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά «εύπρωκτον»! Άλλη πάλι ποινή, ήταν το κούρεμα γουλί, που το έλεγαν «μοιχό».
Ο δικανικός λογογράφος Λυσίας, μας έγραψε για τον Ευφίλητο. Ο εν λόγω κύριος, παρακολούθησε την γυναίκα του και την έπιασε να το κάνει σ’ ένα μαντρί, με κάποιο Ευφρόνιο. Τότε ο μαινόμενος σύζυγος, τράβηξε μαχαίρι κι απείλησε ότι θα σκοτώσει τον εραστή, αν δεν πλήρωνε ο γκόμενος, όλα τα κερατιάτικα, που χρώσταγε σε διάφορες στάνες! Τι να κάνει ο καημένος ο εραστής. Άνοιξε το πουγκί του κι έστειλε τα έξοδα για οχτώ τράγους! Στη συνέχεια ο Ευφρόνιος «τσαμπουκαλεύτηκε» κι έστειλε τον Ευφίλητο για εκβιασμό στα δικαστήρια! Όμως εκεί έχασε την υπόθεση, από τον φοβερό λόγο του Λυσία (που τον συνέγραψε), για τον απαγγείλει ο απατημένος σύζυγος Ευφίλητος!
Ας σημειωθεί ότι η ποινή της εξαγοράς, είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν πληρώνοντας. Έτσι οι φτωχοί, αναγκαστικά χωρίς λεφτά, «έτρωγαν στα οπίσθια» το ραπανάκι!
Αν η γυναίκα που «πιανόταν στα πράσα», ήταν ανύπανδρη, ο αδελφός η ο πατέρας της, μπορούσαν να ζητήσουν αποζημίωση από τον γαμπρό ή να δεχθεί εκείνος να την παντρευτεί. Σε περίπτωση όμως βιασμού παρθένας, το δικαστήριο επέβαλλε στο βιαστή, πρόστιμο 10 μνων (1.000 δραχμών), δεκαπλάσιο δηλαδή από το πρόστιμο για το βιασμό παντρεμένης.
Ο Πλούταρχος αναφέρει για την «ονοβάτιδα», στην Κύμη της Ευβοίας. Δηλαδή την μοιχαλίδα την έβαζαν πάνω σε ένα πέτρινο βάθρο, για να την βλέπουν όλοι στην αγορά και στη συνέχεια την περιέφεραν μ’ ένα γάιδαρο, για να την εξευτελίσουν. Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές.
Κι από τα κερατώματα ας περάσουμε στο «βούκινο».
Μερικοί λοιπόν εραστές, όταν άνοιγε ο καιρός και ηρεμούσε η θάλασσα, έβρισκαν πιο σαγηνευτική την ιδέα να τη βρούνε αραχτοί στην αμμουδιά, στα κοντινά νησιά και στα ερημικά παράλια. Πλήρωναν λοιπόν τον καραβοκύρη γι’ αυτή την εξυπηρέτηση να τους πάει εκεί, όσα χρήματα χωρούσαν σ’ ένα βούκινο (το γνωστό οστρακοειδές, που μοιάζει σαν χωνί). Όμως, ο πονηρός ναυτικός, στην επιστροφή δυσανασχετούσε κι έλεγε διάφορες δικαιολογίες, για να δείξει ότι αυτή η εξυπηρέτηση που έκανε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έτσι ζητούσε περισσότερα χρήματα για την περατσάδα. Αν ήταν κακοπληρωτές οι εραστές, έστελνε στον απατημένο σύζυγο το «βούκινο».
Από τους Έλληνες, το κέρατο πέρασε και στους Ρωμαίους, που ως έκφραση χρησιμοποιήθηκε αρκετά, αν δούμε, το πώς έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα στους Ιταλούς. Ο χαρακτηρισμός «κορνούτο», με τη σχετική χειρονομία (σύμβολο), είναι ντροπή και απαιτεί ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στη νότιο Ιταλία (στην περιοχή της Καζέρτα), κάθε απόκριες διακωμωδούν την υπόθεση και διοργανώνουν την παρέλαση του κερατά!
«Κραγμένοι»!
Η ιστορία του κερατώματος όμως, έχει και μια ακόμη ιστορική λεπτομέρεια.
Όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Προκόπιος στο Βυζάντιο, αν οι φίλοι του απατημένου συζύγου, μάθαιναν τα καθέκαστα για τα παθήματα του κολλητού τους, έβαζαν μέσα σε καλαμένιο κλουβί, δυο κοράκια, που συμβόλιζαν τους παράνομους εραστές. Πήγαιναν λοιπόν κι άφηναν το κλουβί έξω από το σπίτι του απατημένου φίλου. Μ’ αυτή τη συμβολική πράξη, έδειχναν ότι μια μέρα θα πιαστούν στα πράσα οι μοιχοί. Τα κακόμοιρα τα κοράκια, προσπαθούσαν ν’ απελευθερωθούν κι …έκραζαν. Το κράξιμο κάρφωνε τον απατημένο σύζυγο. Κι απ’ αυτή την ιστορία έβγαινε και κραγμένος!
…Από τους πρώτους εκείνους κερατάδες, οι εποχές εξελίχθηκαν, αλλά τα ήθη παρέμειναν ίδια, ως προς την απιστία, που μάλλον φαίνεται δύσκολο να την χωνέψει κανείς εύκολα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην ελληνική κοινωνία, έγιναν αλλαγές συμπεριφοράς, από τα νέα δεδομένα που αναπτύχθηκαν τότε, μέσα στον συντηρητικό αγροτικό και αστικό περίγυρο. Η γυναίκα, από εντελώς παθητικός αποδέκτης, του δεύτερου ρόλου της, στην κοινωνία (νοικοκυρά ), επιζήτησε ν’ αποδεσμευτεί από τον ασφυκτικό εγκλεισμό, που της έβαζε η συντηρητική οικογένειά της. Σπούδασε, πέρασε στην εργασία, απόκτησε εισόδημα, απεγκλωβίστηκε από τον «αναγκαστικό» σύζυγο. Έτσι στο επίπεδο της ατιμίας, παρατηρούμε ένα ενδεικτικό δείγμα. βίαιης συμπεριφοράς, «τσαμπουκαλέματος των ανδρών». Οι πολλοί φόνοι, που έγιναν στις αρχές της συγκεκριμένης δεκαετίας, από καβγάδες κι ερωτικές αντιζηλίες, νόμιμων και παράνομων ζευγαριών. Η χειραφέτηση της γυναίκας, δεν μπόρεσε εύκολα να χωνευτεί από την παραδοσιακή ανδροκρατία. Ο αδελφός, ο σύζυγος, ο εραστής, με την αυτοδικία τους, ξεκαθάρισαν με αίμα, την «ντροπή» που δέχτηκε ο εγωισμός τους. Η λέξη του «κερατά» ήταν βαριά βρισιά τότε, γι’ αυτό και τιμωρείτo αυστηρά η μοιχεία από το νόμο. Η διαπόμπευση των μοιχών, με τις φωτογραφίες και τη συκοφαντία, ήταν το γενικό περίγραμμα της κατάστασης. Πολλοί έφυγαν άρον άρον από τις αγροτικές περιοχές και κλείστηκαν στις μεγάλες πόλεις (κυρίως στην Αθήνα), για να εξασφαλίσουν την λυτρωτική ανωνυμία. Όμως τα σκληρά χρόνια πέρασαν, απελευθερώθηκε η εξωσυζυγική σχέση, έπεσαν τα ταμπού και τελικά το 1982 στην Ελλάδα, παύει η εν λόγω πράξη, να είναι ποινικό αδίκημα. Η μοιχεία δεν διώκεται πλέον ποινικά , αλλά το κέρατο και το βούκινο, πώς να το κάνουμε, έμειναν κατάλοιπα.
Και όμως υπάρχουν κι αυτά.
Τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπως σημειώνονται στις στατιστικές των εταιριών σεξουαλικής υποστήριξης ( κομψό όνομα), αυξάνονται τα τηλεφωνήματα των μοναχικών ανθρώπων, που θέλουν έστω και επί πληρωμή, ν’ ακούσουν ένα τρυφερό λόγο, να νιώσουν έστω για μια στιγμή, ότι αυτή η ανώνυμη φωνή με το λάγνο σεξουαλικό ύφος, τους δίνει το εικονικό φιλί, την υπόσχεση ότι η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη και απόκοσμη, ότι όλοι, ακόμη κι αυτοί οι αποκαρδιωμένοι, μπορούν κάποια στιγμή να βρουν το ταίρι που ποθούν.
Η φωνή ακούγεται αργά από το ακουστικό του τηλεφώνου…
«Λοιπόν τι λες; Πάρε, ένα σοκολατάκι. Βάλτο αργά στο στόμα σου και νιώσε τη γλύκα του έρωτα»(*). Happy Saint Valentine!
Και του χρόνου.
Μιχάλης Μιχελής
ΥΓ. (*) Στην Ιαπωνία και Κορέα αυτή την κίνηση τη συνηθίζουν του Αγίου Βαλεντίνου. Την ονομάζουν» giri-choco»
Του Μιχάλη Μιχελή
Αγάπη μου με θυμήθηκες;
Σήμερα, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι!
Το τριαντάφυλλο στο χέρι, το χαμόγελο φαρδύ και τα χέρια πλέκονται στην αγκαλιά του συντρόφου.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις κι έστω για την μέρα αυτή, τα λουλούδια, τα φιλιά κι ευχές, είναι το βάλσαμο της αγάπης.
Ας αρχίσουμε από τα πεζά.
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, αεροσκάφη cargo, από πολλά μέρη του κόσμου, γεμάτα τριαντάφυλλα, κατευθύνονται στις καταναλωτικές αγορές των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και Ιαπωνίας. Μόνο από το Εκουαδόρ και την Κένυα, έφυγαν (3 τζάμπο από κάθε χώρα), για να προλάβουν σήμερα το πρωί την αγορά πριν ανοίξει.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 5 εκατομμύρια λουλούδια από τον Τρίτο Κόσμο, θα φτάσουν στ’ ανθοπωλεία, για να γίνουν το δέλεαρ, μιας ευχής, μιας υπόσχεσης, μιας υπενθύμισης, μιας συνήθειας, μιας ψυχικής εκτόνωσης. Αγάπη, φιλί, λουλούδι. Η συσκευασία του πόθου, που μεταφράζεται σε απέραντα ανθοκήπια, με χιλιάδες εργάτες (κυρίως γυναίκες), χημικά λιπάσματα, εντομοκτόνα, ρυπασμένα νερά. Ασθένειες που προέρχονται από την υπερβολική χρήση χημικών, για να βγει ωραίο φωτεινό το χρώμα, για να κρατηθεί ζωντανό το λουλούδι, μέχρι να φτάσει στο χέρι της αγαπημένης.
Μονομιάς ένα τριαντάφυλλο, αλλάζει ακόμη και τις πιο κακομούτσουνες διαθέσεις. Αφήνεις στην άκρη, τις αντιρρήσεις και προχωράς …προς τα σύννεφα.
Όμως η αγάπη δεν περιλαμβάνει μόνο τα σιρόπια… Έχει και την άλλη πλευρά της, αυτή που δεν θέλει να τη σκέπτεται καθόλου ο ερήμην παθών και που αναστενάζει από την άλλη (με καημό), ο πρωταγωνιστής κι η πρωταγωνίστρια. της παράτολμης περιπέτειας.
«Οι κερατάδες».
Η έκφραση «κεράτωμα», εμφανίζεται τον 4ο π.Χ. αιώνα στις κωμωδίες του Μένανδρου, που οικτίρει το άγος του απατημένου συζύγου, που έχει περιβληθεί με κέρατα. Τον 2ον μ.Χ. αιώνα, ο Αρτεμίδωρος ο Παραδοξογράφος αναφέρει, για τα «κέρατα ποιείν τινί».
Τι ήταν λοιπόν αυτό το «κέρατο», που έγινε διάσημο κι είναι το σκήπτρο της απιστίας, για περισσότερο από 2.000 χρόνια;
Το παλιό καλό καιρό δεν υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα και πέρα απ’ αυτήν, ξενοδοχεία της «αρπαχτής», αυτά που σήμερα συμβολίζονται με τα: «Hotel ΧΧΧ».
Τα παράνομα ζευγάρια, δεν εύρισκαν εύκολα την ησυχία τους για ν’ απολαύσουν τη σαγήνη και το πάθος των ερωτικών τους πράξεων. Ήταν πολύ επικίνδυνο να το κάνουν στο σπίτι της παντρεμένης κυρίας, γιατί συνήθως τέτοιες παράτολμες πράξεις, κατέληγαν σε φόνο ή στα δικαστήρια.
Η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών, αφηνόταν στην επιλογή του δικαστή (αν έφταναν τελικά ως εκεί), γιατί στην Αθήνα, οι παλαιότεροι νόμου του Δράκοντα, τους μοιχούς, τους παρατούσαν στο έλεος του συζύγου. Μαχαίρι ή λιθοβολισμός.
Με τους νόμους όμως του Σόλωνα, πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: Είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον αναγκάσει (να εξαγοράσει) τη ζωή του, στην τιμή που καθόριζε ο απατημένος.
Επειδή λοιπόν τα πράγματα ήταν ζόρικα, τα παράνομα ζευγαράκια την έβρισκαν στις στάνες, που ήταν στα βουνά, απομακρυσμένες από τα μάτια των πολλών και από τους κουτσομπόληδες.
Φυσικά, όλα εξελίσσονταν εν γνώσει του τσομπάνη. Όμως τίποτε δεν γίνονταν με το αζημίωτο. Ο εραστής, πλήρωνε την ώρα που ήταν με τη δικιά του στο αχυρώνα, όσο κόστιζε η αξία ενός τράγου. Και μ’ αυτήν τη συναλλαγή, όλα γίνονταν μουλωχτά και παστρικά! Έλα όμως που μερικοί βοσκοί το παρακάνανε στους εκβιασμούς; Ανέβαζαν λοιπόν κάθε τόσο την τιμή του τράγου. Μερικοί εραστές αγανακτούσαν με την κοροϊδία της υπερτιμολόγησης κι έτσι δεν πλήρωναν. Τότε έξαλλος ο τσομπάνης, φρόντιζε να πάρει εκδίκηση. Έσφαζε τον τράγο και φυσικά έστελνε στον απατημένο σύζυγο, σουβενίρ… τα κέρατα, που του φόρεσε η κυρία του.
Οι περισσότεροι κύριοι φρόντιζαν να τα κρύβουν, ώστε να μην διαδοθεί το νέο. Έπρεπε να μείνει μόνο για κειμήλιο του σπιτιού! Μερικοί όμως πείσμωναν, δεν άντεχαν τον εξευτελισμό και κατέληγαν την υπόθεση στο δικαστήριο. Ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ενόχους, καταδίκαζε συνήθως σε χρηματική ποινή τον μοιχό ή του επέβαλε την ραφανίδωση (ή παράτιλμο). Δηλαδή του έβαζαν στον πρωκτό ραπανάκι, οπότε στο εξής τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά «εύπρωκτον»! Άλλη πάλι ποινή, ήταν το κούρεμα γουλί, που το έλεγαν «μοιχό».
Ο δικανικός λογογράφος Λυσίας, μας έγραψε για τον Ευφίλητο. Ο εν λόγω κύριος, παρακολούθησε την γυναίκα του και την έπιασε να το κάνει σ’ ένα μαντρί, με κάποιο Ευφρόνιο. Τότε ο μαινόμενος σύζυγος, τράβηξε μαχαίρι κι απείλησε ότι θα σκοτώσει τον εραστή, αν δεν πλήρωνε ο γκόμενος, όλα τα κερατιάτικα, που χρώσταγε σε διάφορες στάνες! Τι να κάνει ο καημένος ο εραστής. Άνοιξε το πουγκί του κι έστειλε τα έξοδα για οχτώ τράγους! Στη συνέχεια ο Ευφρόνιος «τσαμπουκαλεύτηκε» κι έστειλε τον Ευφίλητο για εκβιασμό στα δικαστήρια! Όμως εκεί έχασε την υπόθεση, από τον φοβερό λόγο του Λυσία (που τον συνέγραψε), για τον απαγγείλει ο απατημένος σύζυγος Ευφίλητος!
Ας σημειωθεί ότι η ποινή της εξαγοράς, είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν πληρώνοντας. Έτσι οι φτωχοί, αναγκαστικά χωρίς λεφτά, «έτρωγαν στα οπίσθια» το ραπανάκι!
Αν η γυναίκα που «πιανόταν στα πράσα», ήταν ανύπανδρη, ο αδελφός η ο πατέρας της, μπορούσαν να ζητήσουν αποζημίωση από τον γαμπρό ή να δεχθεί εκείνος να την παντρευτεί. Σε περίπτωση όμως βιασμού παρθένας, το δικαστήριο επέβαλλε στο βιαστή, πρόστιμο 10 μνων (1.000 δραχμών), δεκαπλάσιο δηλαδή από το πρόστιμο για το βιασμό παντρεμένης.
Ο Πλούταρχος αναφέρει για την «ονοβάτιδα», στην Κύμη της Ευβοίας. Δηλαδή την μοιχαλίδα την έβαζαν πάνω σε ένα πέτρινο βάθρο, για να την βλέπουν όλοι στην αγορά και στη συνέχεια την περιέφεραν μ’ ένα γάιδαρο, για να την εξευτελίσουν. Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές.
Κι από τα κερατώματα ας περάσουμε στο «βούκινο».
Μερικοί λοιπόν εραστές, όταν άνοιγε ο καιρός και ηρεμούσε η θάλασσα, έβρισκαν πιο σαγηνευτική την ιδέα να τη βρούνε αραχτοί στην αμμουδιά, στα κοντινά νησιά και στα ερημικά παράλια. Πλήρωναν λοιπόν τον καραβοκύρη γι’ αυτή την εξυπηρέτηση να τους πάει εκεί, όσα χρήματα χωρούσαν σ’ ένα βούκινο (το γνωστό οστρακοειδές, που μοιάζει σαν χωνί). Όμως, ο πονηρός ναυτικός, στην επιστροφή δυσανασχετούσε κι έλεγε διάφορες δικαιολογίες, για να δείξει ότι αυτή η εξυπηρέτηση που έκανε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έτσι ζητούσε περισσότερα χρήματα για την περατσάδα. Αν ήταν κακοπληρωτές οι εραστές, έστελνε στον απατημένο σύζυγο το «βούκινο».
Από τους Έλληνες, το κέρατο πέρασε και στους Ρωμαίους, που ως έκφραση χρησιμοποιήθηκε αρκετά, αν δούμε, το πώς έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα στους Ιταλούς. Ο χαρακτηρισμός «κορνούτο», με τη σχετική χειρονομία (σύμβολο), είναι ντροπή και απαιτεί ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στη νότιο Ιταλία (στην περιοχή της Καζέρτα), κάθε απόκριες διακωμωδούν την υπόθεση και διοργανώνουν την παρέλαση του κερατά!
«Κραγμένοι»!
Η ιστορία του κερατώματος όμως, έχει και μια ακόμη ιστορική λεπτομέρεια.
Όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Προκόπιος στο Βυζάντιο, αν οι φίλοι του απατημένου συζύγου, μάθαιναν τα καθέκαστα για τα παθήματα του κολλητού τους, έβαζαν μέσα σε καλαμένιο κλουβί, δυο κοράκια, που συμβόλιζαν τους παράνομους εραστές. Πήγαιναν λοιπόν κι άφηναν το κλουβί έξω από το σπίτι του απατημένου φίλου. Μ’ αυτή τη συμβολική πράξη, έδειχναν ότι μια μέρα θα πιαστούν στα πράσα οι μοιχοί. Τα κακόμοιρα τα κοράκια, προσπαθούσαν ν’ απελευθερωθούν κι …έκραζαν. Το κράξιμο κάρφωνε τον απατημένο σύζυγο. Κι απ’ αυτή την ιστορία έβγαινε και κραγμένος!
…Από τους πρώτους εκείνους κερατάδες, οι εποχές εξελίχθηκαν, αλλά τα ήθη παρέμειναν ίδια, ως προς την απιστία, που μάλλον φαίνεται δύσκολο να την χωνέψει κανείς εύκολα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην ελληνική κοινωνία, έγιναν αλλαγές συμπεριφοράς, από τα νέα δεδομένα που αναπτύχθηκαν τότε, μέσα στον συντηρητικό αγροτικό και αστικό περίγυρο. Η γυναίκα, από εντελώς παθητικός αποδέκτης, του δεύτερου ρόλου της, στην κοινωνία (νοικοκυρά ), επιζήτησε ν’ αποδεσμευτεί από τον ασφυκτικό εγκλεισμό, που της έβαζε η συντηρητική οικογένειά της. Σπούδασε, πέρασε στην εργασία, απόκτησε εισόδημα, απεγκλωβίστηκε από τον «αναγκαστικό» σύζυγο. Έτσι στο επίπεδο της ατιμίας, παρατηρούμε ένα ενδεικτικό δείγμα. βίαιης συμπεριφοράς, «τσαμπουκαλέματος των ανδρών». Οι πολλοί φόνοι, που έγιναν στις αρχές της συγκεκριμένης δεκαετίας, από καβγάδες κι ερωτικές αντιζηλίες, νόμιμων και παράνομων ζευγαριών. Η χειραφέτηση της γυναίκας, δεν μπόρεσε εύκολα να χωνευτεί από την παραδοσιακή ανδροκρατία. Ο αδελφός, ο σύζυγος, ο εραστής, με την αυτοδικία τους, ξεκαθάρισαν με αίμα, την «ντροπή» που δέχτηκε ο εγωισμός τους. Η λέξη του «κερατά» ήταν βαριά βρισιά τότε, γι’ αυτό και τιμωρείτo αυστηρά η μοιχεία από το νόμο. Η διαπόμπευση των μοιχών, με τις φωτογραφίες και τη συκοφαντία, ήταν το γενικό περίγραμμα της κατάστασης. Πολλοί έφυγαν άρον άρον από τις αγροτικές περιοχές και κλείστηκαν στις μεγάλες πόλεις (κυρίως στην Αθήνα), για να εξασφαλίσουν την λυτρωτική ανωνυμία. Όμως τα σκληρά χρόνια πέρασαν, απελευθερώθηκε η εξωσυζυγική σχέση, έπεσαν τα ταμπού και τελικά το 1982 στην Ελλάδα, παύει η εν λόγω πράξη, να είναι ποινικό αδίκημα. Η μοιχεία δεν διώκεται πλέον ποινικά , αλλά το κέρατο και το βούκινο, πώς να το κάνουμε, έμειναν κατάλοιπα.
Και όμως υπάρχουν κι αυτά.
Τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπως σημειώνονται στις στατιστικές των εταιριών σεξουαλικής υποστήριξης ( κομψό όνομα), αυξάνονται τα τηλεφωνήματα των μοναχικών ανθρώπων, που θέλουν έστω και επί πληρωμή, ν’ ακούσουν ένα τρυφερό λόγο, να νιώσουν έστω για μια στιγμή, ότι αυτή η ανώνυμη φωνή με το λάγνο σεξουαλικό ύφος, τους δίνει το εικονικό φιλί, την υπόσχεση ότι η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη και απόκοσμη, ότι όλοι, ακόμη κι αυτοί οι αποκαρδιωμένοι, μπορούν κάποια στιγμή να βρουν το ταίρι που ποθούν.
Η φωνή ακούγεται αργά από το ακουστικό του τηλεφώνου…
«Λοιπόν τι λες; Πάρε, ένα σοκολατάκι. Βάλτο αργά στο στόμα σου και νιώσε τη γλύκα του έρωτα»(*). Happy Saint Valentine!
Και του χρόνου.
Μιχάλης Μιχελής
ΥΓ. (*) Στην Ιαπωνία και Κορέα αυτή την κίνηση τη συνηθίζουν του Αγίου Βαλεντίνου. Την ονομάζουν» giri-choco»
Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011
Τα λόγια είναι περιττά … ενότητα κι αγώνας!
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Η χθεσινή στάση των στελεχών της τρόικας δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Δεν είναι εκδήλωση θράσους, αλλά η σημειολογική έκφραση της κυριαρχίας τους στην χώρα μας. Αυτά που είπαν τα έχουν ξαναπεί με χίλιους τρόπους από την στιγμή που η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της σύμμαχοι αποφάσισαν να καταλύσουν την λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας το σύνταγμα ....
με το περίφημο μνημόνιο, στο οποίο δεν τόλμησαν καν να διεκδικήσουν κοινοβουλευτικά ισχύ διεθνούς συμβάσεως. Μετά από αυτό, εάν η δημοκρατία λειτουργούσε στοιχειωδώς στην χώρα, θα έπρεπε οι δυνάμεις που καταψήφισαν το συμβόλαιο αυτό επικυριαρχίας των δανειστών της Ελλάδας επί του ελληνικού δημοσίου, να έχουν αποχωρήσει από το κοινοβούλιο. Δεν το έπραξαν και αντ’ αυτού, η μεν ΝΔ επικεντρώθηκε στην διασκέδαση της ουσίας του προβλήματος που συνιστά για την λαϊκή κυριαρχία το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση που το συνοδεύει, η δε αριστερά ανάλωσε και αναλώνει τον αγώνα της για την αντιμετώπιση των κοινωνικών συνεπειών που προκαλεί αυτό το πολιτικό και νομικό τερατούργημα. Ο διαπλεκόμενος τύπος και τα κανάλια έπαιξαν τον γνωστό τους ρόλο, στηρίζοντας το καθεστώς το οποίο αποζήτησε την υποστήριξη της τρόικας ούτως ώστε να συντηρηθεί και να προλάβει να αναδιοργανωθεί στο ίδιο πλαίσιο που αναπτύχθηκε και μακροημέρευσε από το 1974 μέχρι σήμερα.
Τον ουσιαστικό αγώνα εναντίον της στρατηγικής της τρόικας, την οποία σήμερα το μεγάλο μέρος του τύπου εμφανίζεται να πρωτοανακαλύπτει, είναι αλήθεια ότι τον έδωσαν οι bloggers και ασφαλώς οι άνεργοι και εργαζόμενοι που σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους κάτω από οργανωμένες, λιγότερο οργανωμένες ή απολύτως αυθόρμητες πρωτοβουλίες. Μια ντουζίνα άνθρωποι έδωσαν την προσωπική τους μάχη για την απομυθοποίηση της στρατηγικής που ακολούθησε το καθεστώς οδηγώντας την δημοσιονομική κρίση σε κρίση χρέους και από κει κι έπειτα σε βαθιά κοινωνική κρίση με εθνικές διαστάσεις. Από σήμερα, όμως, νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά κι ότι η ενότητα κι ο αγώνας για την περιθωριοποίηση των καθεστωτικών δυνάμεων και του πολιτικού προσωπικού που τις εκφράζουν θα πρέπει να λάβει ολοκληρωμένη μορφή στην κοινωνία και στην πολιτική, έστω και στο παρά ένα της προκήρυξης των εκλογών.
Ο γράφων με εκατοντάδες άρθρα που φιλοξένησαν με ήθος και υψηλό δημοκρατικό φρόνημα «άγνωστοί» του bloggers, ότι είχε να πει για όλα αυτά που οδήγησαν στην κρίση και για εκείνα που ακολούθησαν, το έχει πει και ότι προτάσεις είχε να κάνει τις έκανε. Πολλές μάλιστα από αυτές είχε την ικανοποίηση να βλέπει ότι αποτέλεσαν στοιχεία πολιτικής που επεξεργάστηκαν κόμματα και διαμορφούμενες στην συγκυρία ομάδες πολιτικής έκφρασης από την κοινωνία των πολιτών. Τώρα πολλά από αυτά τα οποία είπαμε θα εμφανιστούν μαζικά στον τύπο και θα σχολιαστούν στα κανάλια. Το γεγονός θα πρέπει να κρίνεται θετικά.
Πριν σας ευχαριστήσω για την τιμή που κάνατε και προσέξατε τις απόψεις και τον γενικότερο προβληματισμό μου, θα ήθελα να καταθέσω κάτι το οποίο μέχρι σήμερα απέφυγα, καθώς είχα πολλές αμφιβολίες στο πλαίσιο της στοιχειοθέτησής του. Σήμερα όμως καταλήγω να υποστηρίζω ότι ο κ. Παπανδρέου σκοπίμως επέλεξε αυτήν την βεβιασμένη τακτική για την ένταξή μας στο καθεστώς διακυβέρνησης της τρόικας, διαπράττοντας όλα αυτά τα οποία πολύ καλά γνωρίζετε πριν από την ένταξή μας στον μηχανισμό και αμελώντας να διασφαλίσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας για έναν περίπου χρόνο, την περίοδο κατά την οποία τα επιτόκια ήταν σχετικά χαμηλά. Πιστεύω ότι ο συνολικός σχεδιασμός προέβλεψε και πέτυχε η κρίση δανεισμού στην ευρωζώνη να πλήξει πρώτα την Ελλάδα και μετά την Ιρλανδία. Της Ιρλανδίας το πρόβλημα ήταν σαφέστατα πρόβλημα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και προϊόν της χρηματοπιστωτικής φούσκας που ξεκίνησε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να επεκταθεί στην ήπειρό μας. Προκλήθηκε, λοιπόν, πρώτα η κρίση στην Ελλάδα, με πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού και του καθεστώτος ασφαλώς, ώστε μέσω αυτού να γίνει διεθνής επικοινωνιακή διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης. Το παράδειγμα της Ελλάδας ήταν η καλύτερη περίπτωση για να διασκεδαστεί η χρηματοπιστωτική κρίση αναπαριστώμενη ως κρίση δημοσιονομική. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι υπαρκτό και οξύ. Σε καμία περίπτωση όμως μη διαχειρίσιμο στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Συνειδητά χρηματοπιστωτικοί παράγοντες και ο άνθρωπός τους στην Αθήνα, κατά τους Financial Times, προσέδωσαν αυτές τις μυθικές διαστάσεις στον δημοσιονομικό τραγέλαφο της χώρας.
Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο διαρθρωτικό πρόβλημα στην οικονομία της, το οποίο δεν θεραπεύτηκε όπως θα έπρεπε πριν την ένταξή της στην ευρωζώνη. Από το σημείο αυτό κι έπειτα οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν ασφαλώς πολύ πιο δύσκολες, αλλά κι αυτές θα μπορούσαν να γίνουν αν η χώρα ασχολείτο με τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό και όχι με Ολυμπιάδες, Μουντιάλ, σπάταλους θεατρινισμούς και απίθανες εκδηλώσεις ευημερίας που έκαναν ακόμα και τους ξένους που κέρδιζαν από αυτά, να γελούν με τον επαρχιωτισμό και την επιπολαιότητά μας. Οι εργολάβοι μάλλον δεν πρόλαβαν να γελάσουν τότε, καθώς ήταν μπουκωμένοι. Αυτοί ίσως να γελούν τώρα και να μας περιγελούν μαζικά μέσω των ελβετικών λογαριασμών τους. Ακόμα και σ’ αυτό η κυβέρνηση έπαιξε θέατρο. Τώρα που άδειασαν οι τράπεζες από ρευστό δείχνει δήθεν ενδιαφέρον για το ζήτημα και όχι όταν ξεκίνησε η μαζική μετανάστευση των ευρώ από την χώρα. Και τότε τα λέγαμε, αλλά δεν είδαμε πολλοί να τα προσέξουν!
Το διαρθρωτικό πρόβλημα, λοιπόν, της Ελλάδας δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ. Όσοι έχουν ελάχιστη εμπειρία από την διεθνή πολιτική ή από την οικονομική πολιτική μετά το 1990 στην Ευρώπη και γενικότερα, γνωρίζουν ότι η στρατηγική αυτή που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα θα αποτύγχανε, όπως απέτυχε όπου δοκιμάστηκε. Όποιος θέλει ιδιαίτερα μαθήματα στο ζήτημα, ας αποταθεί στους Ρώσους οικονομολόγους ή σε κέντρα που μελέτησαν τις απανωτές πτωχεύσεις της Ρωσίας. Η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα χρειάζεται πολύ χρόνο, πολιτική βούληση και την σύνθεση ενός κοινωνικού μοντέλου που δεν θα καταστρέψει τα δύο τρίτα της κοινωνίας. Όλα αυτά έχουμε εξηγήσει κατά καιρούς πώς θα μπορούσαν να γίνουν δίχως την διάλυση του κοινωνικού ιστού και με την προοπτική αναδιανομής προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ο δείκτης Gini (εκφράζει αριθμητικά την ανισότητα, διακύμανση 0-1) που στην Ελλάδα αυτή την στιγμή σκαρφάλωσε στο περίπου 0,35, έχοντας ανοδικές τάσεις, θα πρέπει να περιοριστεί κάτω από 0,2 για να μπορούμε να μιλούμε για βιώσιμη ανάπτυξη σε κοινωνικές βάσεις. Και επ’ αυτού αναφερθήκαμε κάμποσες φορές. Λύση στην ελληνική κοινωνικο-οικονομική κρίση, που συνειδητά προκάλεσε το καθεστώς για να μην βιώσει την δική του κρίση και κατάρρευση, δεν μπορεί να δώσει κανείς άλλος πλέον εκτός από τον ίδιο τον λαό. Παρότι απεχθάνομαι τα διλήμματα, το μόνο «δίλημμα» που νομίζω ότι θα έπρεπε να απασχολεί την κοινωνία των πολιτών, τους φορείς της αριστεράς και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, είναι αντικαθεστωτική κοινωνική και εκλογική σύμπραξη ή καθεστωτικές λύσεις. Ο πολίτης που δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτοί οι οποίοι προκάλεσαν το πρόβλημα και μηχανεύτηκαν μία δήθεν λύση, η οποία αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δημιουργεί δεκάδες άλλα παράπλευρα, προφανώς είτε ανήκει σε αυτούς που «τα έβγαλαν» στην Ελβετία και αλλού, είτε αυτοπροσδιορίζεται ως «κοπρόσκυλο» κατά Πάγκαλο. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, εάν μιλούμε με όρους συνείδησης και αυτοσεβασμού, που θα έπρεπε να δομούν το ηθικό και κοινωνικοποιητικό πλαίσιο για την άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής.
Από...... activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Η χθεσινή στάση των στελεχών της τρόικας δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Δεν είναι εκδήλωση θράσους, αλλά η σημειολογική έκφραση της κυριαρχίας τους στην χώρα μας. Αυτά που είπαν τα έχουν ξαναπεί με χίλιους τρόπους από την στιγμή που η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της σύμμαχοι αποφάσισαν να καταλύσουν την λαϊκή κυριαρχία, αντικαθιστώντας το σύνταγμα ....
με το περίφημο μνημόνιο, στο οποίο δεν τόλμησαν καν να διεκδικήσουν κοινοβουλευτικά ισχύ διεθνούς συμβάσεως. Μετά από αυτό, εάν η δημοκρατία λειτουργούσε στοιχειωδώς στην χώρα, θα έπρεπε οι δυνάμεις που καταψήφισαν το συμβόλαιο αυτό επικυριαρχίας των δανειστών της Ελλάδας επί του ελληνικού δημοσίου, να έχουν αποχωρήσει από το κοινοβούλιο. Δεν το έπραξαν και αντ’ αυτού, η μεν ΝΔ επικεντρώθηκε στην διασκέδαση της ουσίας του προβλήματος που συνιστά για την λαϊκή κυριαρχία το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση που το συνοδεύει, η δε αριστερά ανάλωσε και αναλώνει τον αγώνα της για την αντιμετώπιση των κοινωνικών συνεπειών που προκαλεί αυτό το πολιτικό και νομικό τερατούργημα. Ο διαπλεκόμενος τύπος και τα κανάλια έπαιξαν τον γνωστό τους ρόλο, στηρίζοντας το καθεστώς το οποίο αποζήτησε την υποστήριξη της τρόικας ούτως ώστε να συντηρηθεί και να προλάβει να αναδιοργανωθεί στο ίδιο πλαίσιο που αναπτύχθηκε και μακροημέρευσε από το 1974 μέχρι σήμερα.
Τον ουσιαστικό αγώνα εναντίον της στρατηγικής της τρόικας, την οποία σήμερα το μεγάλο μέρος του τύπου εμφανίζεται να πρωτοανακαλύπτει, είναι αλήθεια ότι τον έδωσαν οι bloggers και ασφαλώς οι άνεργοι και εργαζόμενοι που σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και βγήκαν στους δρόμους κάτω από οργανωμένες, λιγότερο οργανωμένες ή απολύτως αυθόρμητες πρωτοβουλίες. Μια ντουζίνα άνθρωποι έδωσαν την προσωπική τους μάχη για την απομυθοποίηση της στρατηγικής που ακολούθησε το καθεστώς οδηγώντας την δημοσιονομική κρίση σε κρίση χρέους και από κει κι έπειτα σε βαθιά κοινωνική κρίση με εθνικές διαστάσεις. Από σήμερα, όμως, νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά κι ότι η ενότητα κι ο αγώνας για την περιθωριοποίηση των καθεστωτικών δυνάμεων και του πολιτικού προσωπικού που τις εκφράζουν θα πρέπει να λάβει ολοκληρωμένη μορφή στην κοινωνία και στην πολιτική, έστω και στο παρά ένα της προκήρυξης των εκλογών.
Ο γράφων με εκατοντάδες άρθρα που φιλοξένησαν με ήθος και υψηλό δημοκρατικό φρόνημα «άγνωστοί» του bloggers, ότι είχε να πει για όλα αυτά που οδήγησαν στην κρίση και για εκείνα που ακολούθησαν, το έχει πει και ότι προτάσεις είχε να κάνει τις έκανε. Πολλές μάλιστα από αυτές είχε την ικανοποίηση να βλέπει ότι αποτέλεσαν στοιχεία πολιτικής που επεξεργάστηκαν κόμματα και διαμορφούμενες στην συγκυρία ομάδες πολιτικής έκφρασης από την κοινωνία των πολιτών. Τώρα πολλά από αυτά τα οποία είπαμε θα εμφανιστούν μαζικά στον τύπο και θα σχολιαστούν στα κανάλια. Το γεγονός θα πρέπει να κρίνεται θετικά.
Πριν σας ευχαριστήσω για την τιμή που κάνατε και προσέξατε τις απόψεις και τον γενικότερο προβληματισμό μου, θα ήθελα να καταθέσω κάτι το οποίο μέχρι σήμερα απέφυγα, καθώς είχα πολλές αμφιβολίες στο πλαίσιο της στοιχειοθέτησής του. Σήμερα όμως καταλήγω να υποστηρίζω ότι ο κ. Παπανδρέου σκοπίμως επέλεξε αυτήν την βεβιασμένη τακτική για την ένταξή μας στο καθεστώς διακυβέρνησης της τρόικας, διαπράττοντας όλα αυτά τα οποία πολύ καλά γνωρίζετε πριν από την ένταξή μας στον μηχανισμό και αμελώντας να διασφαλίσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας για έναν περίπου χρόνο, την περίοδο κατά την οποία τα επιτόκια ήταν σχετικά χαμηλά. Πιστεύω ότι ο συνολικός σχεδιασμός προέβλεψε και πέτυχε η κρίση δανεισμού στην ευρωζώνη να πλήξει πρώτα την Ελλάδα και μετά την Ιρλανδία. Της Ιρλανδίας το πρόβλημα ήταν σαφέστατα πρόβλημα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και προϊόν της χρηματοπιστωτικής φούσκας που ξεκίνησε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να επεκταθεί στην ήπειρό μας. Προκλήθηκε, λοιπόν, πρώτα η κρίση στην Ελλάδα, με πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού και του καθεστώτος ασφαλώς, ώστε μέσω αυτού να γίνει διεθνής επικοινωνιακή διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης. Το παράδειγμα της Ελλάδας ήταν η καλύτερη περίπτωση για να διασκεδαστεί η χρηματοπιστωτική κρίση αναπαριστώμενη ως κρίση δημοσιονομική. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι υπαρκτό και οξύ. Σε καμία περίπτωση όμως μη διαχειρίσιμο στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Συνειδητά χρηματοπιστωτικοί παράγοντες και ο άνθρωπός τους στην Αθήνα, κατά τους Financial Times, προσέδωσαν αυτές τις μυθικές διαστάσεις στον δημοσιονομικό τραγέλαφο της χώρας.
Η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο διαρθρωτικό πρόβλημα στην οικονομία της, το οποίο δεν θεραπεύτηκε όπως θα έπρεπε πριν την ένταξή της στην ευρωζώνη. Από το σημείο αυτό κι έπειτα οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν ασφαλώς πολύ πιο δύσκολες, αλλά κι αυτές θα μπορούσαν να γίνουν αν η χώρα ασχολείτο με τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό και όχι με Ολυμπιάδες, Μουντιάλ, σπάταλους θεατρινισμούς και απίθανες εκδηλώσεις ευημερίας που έκαναν ακόμα και τους ξένους που κέρδιζαν από αυτά, να γελούν με τον επαρχιωτισμό και την επιπολαιότητά μας. Οι εργολάβοι μάλλον δεν πρόλαβαν να γελάσουν τότε, καθώς ήταν μπουκωμένοι. Αυτοί ίσως να γελούν τώρα και να μας περιγελούν μαζικά μέσω των ελβετικών λογαριασμών τους. Ακόμα και σ’ αυτό η κυβέρνηση έπαιξε θέατρο. Τώρα που άδειασαν οι τράπεζες από ρευστό δείχνει δήθεν ενδιαφέρον για το ζήτημα και όχι όταν ξεκίνησε η μαζική μετανάστευση των ευρώ από την χώρα. Και τότε τα λέγαμε, αλλά δεν είδαμε πολλοί να τα προσέξουν!
Το διαρθρωτικό πρόβλημα, λοιπόν, της Ελλάδας δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την «θεραπεία σοκ» του ΔΝΤ. Όσοι έχουν ελάχιστη εμπειρία από την διεθνή πολιτική ή από την οικονομική πολιτική μετά το 1990 στην Ευρώπη και γενικότερα, γνωρίζουν ότι η στρατηγική αυτή που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα θα αποτύγχανε, όπως απέτυχε όπου δοκιμάστηκε. Όποιος θέλει ιδιαίτερα μαθήματα στο ζήτημα, ας αποταθεί στους Ρώσους οικονομολόγους ή σε κέντρα που μελέτησαν τις απανωτές πτωχεύσεις της Ρωσίας. Η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα χρειάζεται πολύ χρόνο, πολιτική βούληση και την σύνθεση ενός κοινωνικού μοντέλου που δεν θα καταστρέψει τα δύο τρίτα της κοινωνίας. Όλα αυτά έχουμε εξηγήσει κατά καιρούς πώς θα μπορούσαν να γίνουν δίχως την διάλυση του κοινωνικού ιστού και με την προοπτική αναδιανομής προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ο δείκτης Gini (εκφράζει αριθμητικά την ανισότητα, διακύμανση 0-1) που στην Ελλάδα αυτή την στιγμή σκαρφάλωσε στο περίπου 0,35, έχοντας ανοδικές τάσεις, θα πρέπει να περιοριστεί κάτω από 0,2 για να μπορούμε να μιλούμε για βιώσιμη ανάπτυξη σε κοινωνικές βάσεις. Και επ’ αυτού αναφερθήκαμε κάμποσες φορές. Λύση στην ελληνική κοινωνικο-οικονομική κρίση, που συνειδητά προκάλεσε το καθεστώς για να μην βιώσει την δική του κρίση και κατάρρευση, δεν μπορεί να δώσει κανείς άλλος πλέον εκτός από τον ίδιο τον λαό. Παρότι απεχθάνομαι τα διλήμματα, το μόνο «δίλημμα» που νομίζω ότι θα έπρεπε να απασχολεί την κοινωνία των πολιτών, τους φορείς της αριστεράς και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, είναι αντικαθεστωτική κοινωνική και εκλογική σύμπραξη ή καθεστωτικές λύσεις. Ο πολίτης που δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτοί οι οποίοι προκάλεσαν το πρόβλημα και μηχανεύτηκαν μία δήθεν λύση, η οποία αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δημιουργεί δεκάδες άλλα παράπλευρα, προφανώς είτε ανήκει σε αυτούς που «τα έβγαλαν» στην Ελβετία και αλλού, είτε αυτοπροσδιορίζεται ως «κοπρόσκυλο» κατά Πάγκαλο. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, εάν μιλούμε με όρους συνείδησης και αυτοσεβασμού, που θα έπρεπε να δομούν το ηθικό και κοινωνικοποιητικό πλαίσιο για την άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής.
Από...... activistis
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)