Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Τα 800.000 μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του κόμματος, καθώς επίσης και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός που ποτέ δεν έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω στον Αντώνη Σαμαρά και τον ελέγχουν σε κάθε τι που λέει και κάνει. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό καθόσον, αφενός προβάλλει ως ο επόμενος πρωθυπουργός, αφετέρου...
η φοβερή κρίση στην οποία μπαίνουμε και η κακή εμπειρία που έχουμε σήμερα από τον κ. Παπανδρέου και γενικότερα από όλους τους πολιτικούς, προηγούμενους και νυν, έχουν τεντώσει πιο πολύ τις πολιτικές κεραίες των πολιτών και τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Τι δυνατότητες έχει όμως ο Αντώνης Σαμαράς;;
Πριν δούμε τις δυνατότητές του, ας δούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγκαστικά κινείται. Το περιβάλλον αυτό είναι το ισχύον πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν συγκροτείται στη βάση ενός Συντάγματος που διευκολύνει τη δημιουργία και τη συντήρηση μιας αυτόνομης πολιτικής και κατ’ επέκταση πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, η οποία ελέγχει και εκμεταλλεύεται την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, με τη βοήθεια και του εκλογικού νόμου συγκροτείται από δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και μερικά μικρότερα τα οποία λειτουργούν ως νομιμοποιητές του συστήματος παρέχοντας ηθική και ιδεολογική κάλυψη στο σύστημα και ταυτόχρονα λειτουργούν και ως βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και διάσωσης του συστήματος, χωρίς να έχουν πρόθεση αλλαγής του συστήματος ή πρόθεση ανάληψης εξουσίας.
Οι δύο δρόμοι του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν έχει μπροστά του δυο επιλογές:1) Η μία είναι η συστημική. Δηλαδή να λειτουργήσει αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του πιο πάνω πολιτικού συστήματος, ως διαχειριστής του. Εδώ οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες και γνωστές. Είτε θα περιμένει με τη λογική του «ώριμου φρούτου» τη σειρά του να γίνει πρωθυπουργός, είτε θα πιέσει για να γίνει μια ώρα πιο γρήγορα. Η λογική όμως του «ώριμου φρούτου» αφενός προϋποθέτει σχετικά ομαλές πολιτικές περιόδους, αφετέρου ταιριάζει πιο πολύ σε ιδιοκτήτες κομμάτων και όχι σε εκλεγμένους αρχηγούς που περιστοιχίζονται από μια κομματική ολιγαρχία που «πεινάει» για εξουσία και αδημονεί. Ιδιοκτήτης π.χ. του ΠΑΣΟΚ είναι ο κ. Παπανδρέου ο Γ΄ και κανείς δεν μπορεί να τον εκδιώξει αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την Νέα Δημοκρατία αν δεν ήθελε να παραιτηθεί ο κ. Καραμανλής ο Β΄. Βλέπετε ελπίζουμε εξάλλου πως χειροκροτείται όπου εμφανίζεται.
Επομένως αυτός ο δρόμος παρέχει περιορισμένες δυνατότητες στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι υποχρεωμένος να βρει λύσεις γρήγορα και να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η δική του πρωθυπουργία θα τον βγάλει από την κρίση και θα τον επαναφέρει τουλάχιστον στην προτέρα κατάσταση. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει αυτές τις λύσεις, μέσα στη σημερινή συγκυρία; Ακόμα και αν έχει τέτοιες λύσεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις περάσει στο λαό, μιας και δεν έχει καθόλου προπαγανδιστικό μηχανισμό.
2) Η δεύτερη επιλογή του Αντώνη Σαμαρά είναι η αντισυστημική. Αυτή πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθήσει, αν θέλει να μας ακούσει. Το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο χρεωκόπησε. Το ισχύον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Ο λαός έχει βγεί έξω από το πολιτικό σύστημα και τα κομματικά «μαντριά» και έχει φύγει πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Μια σπίθα θέλει. Ένα λόγο, Ένα υπονοούμενο για να καταρρεύσει το παλιό πολιτικό σύστημα και να δημιουργηθεί ένα καινούργιο.
Ένα νέο πολιτικό σύστημα, προϋποθέτει φυσικά την αλλαγή του Συντάγματος και πρέπει να βάζει ως διακύβευμα τον εκδημοκρατισμό και τη διαφάνεια. Θα πρέπει να προτάσσει την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική, την ανάληψη της ευθύνης από το λαό για τη λήψη των σοβαρών αποφάσεων που πρέπει τώρα πλέον να ληφθούν και να εξασφαλίζει τους θεσμούς και τις διαδικασίες εκείνες που δεν θα επιτρέπουν πια την κλοπή ή την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Αναρωτιόμαστε όμως αν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ζητήσει ουσιαστικά την αυτοκατάργηση πρώτα της κομματικής του ολιγαρχίας, που δεν λέει να εγκαταλείψει τους εξουσιαστικούς θώκους με τίποτα, αλλά και γενικότερα της συνολικής πολιτικής ολιγαρχίας.Όλος ο κόσμος αυτή τη στιγμή ψάχνει έναν ηγέτη, έξω από το σύστημα, για να συσπειρωθεί μαζί του.
Θα είναι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς;;
Μπορεί. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί να το θελήσει και να το τολμήσει.
Οι κρίσεις γεννούν τους ηγέτες. .
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Τα 800.000 μέλη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τα εκατομμύρια ψηφοφόρων του κόμματος, καθώς επίσης και ο υπόλοιπος ελληνικός λαός που ποτέ δεν έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία, έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους πάνω στον Αντώνη Σαμαρά και τον ελέγχουν σε κάθε τι που λέει και κάνει. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό καθόσον, αφενός προβάλλει ως ο επόμενος πρωθυπουργός, αφετέρου...
η φοβερή κρίση στην οποία μπαίνουμε και η κακή εμπειρία που έχουμε σήμερα από τον κ. Παπανδρέου και γενικότερα από όλους τους πολιτικούς, προηγούμενους και νυν, έχουν τεντώσει πιο πολύ τις πολιτικές κεραίες των πολιτών και τα πάντα κοσκινίζονται μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Τι δυνατότητες έχει όμως ο Αντώνης Σαμαράς;;
Πριν δούμε τις δυνατότητές του, ας δούμε το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγκαστικά κινείται. Το περιβάλλον αυτό είναι το ισχύον πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό μας σύστημα λοιπόν συγκροτείται στη βάση ενός Συντάγματος που διευκολύνει τη δημιουργία και τη συντήρηση μιας αυτόνομης πολιτικής και κατ’ επέκταση πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, η οποία ελέγχει και εκμεταλλεύεται την κοινωνία. Αυτό το πολιτικό σύστημα, με τη βοήθεια και του εκλογικού νόμου συγκροτείται από δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και μερικά μικρότερα τα οποία λειτουργούν ως νομιμοποιητές του συστήματος παρέχοντας ηθική και ιδεολογική κάλυψη στο σύστημα και ταυτόχρονα λειτουργούν και ως βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και διάσωσης του συστήματος, χωρίς να έχουν πρόθεση αλλαγής του συστήματος ή πρόθεση ανάληψης εξουσίας.
Οι δύο δρόμοι του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν έχει μπροστά του δυο επιλογές:1) Η μία είναι η συστημική. Δηλαδή να λειτουργήσει αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια του πιο πάνω πολιτικού συστήματος, ως διαχειριστής του. Εδώ οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες και γνωστές. Είτε θα περιμένει με τη λογική του «ώριμου φρούτου» τη σειρά του να γίνει πρωθυπουργός, είτε θα πιέσει για να γίνει μια ώρα πιο γρήγορα. Η λογική όμως του «ώριμου φρούτου» αφενός προϋποθέτει σχετικά ομαλές πολιτικές περιόδους, αφετέρου ταιριάζει πιο πολύ σε ιδιοκτήτες κομμάτων και όχι σε εκλεγμένους αρχηγούς που περιστοιχίζονται από μια κομματική ολιγαρχία που «πεινάει» για εξουσία και αδημονεί. Ιδιοκτήτης π.χ. του ΠΑΣΟΚ είναι ο κ. Παπανδρέου ο Γ΄ και κανείς δεν μπορεί να τον εκδιώξει αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος. Το ίδιο θα συνέβαινε και με την Νέα Δημοκρατία αν δεν ήθελε να παραιτηθεί ο κ. Καραμανλής ο Β΄. Βλέπετε ελπίζουμε εξάλλου πως χειροκροτείται όπου εμφανίζεται.
Επομένως αυτός ο δρόμος παρέχει περιορισμένες δυνατότητες στον Αντώνη Σαμαρά. Είναι υποχρεωμένος να βρει λύσεις γρήγορα και να πείσει τον ελληνικό λαό ότι η δική του πρωθυπουργία θα τον βγάλει από την κρίση και θα τον επαναφέρει τουλάχιστον στην προτέρα κατάσταση. Μπορεί κανείς να πιστέψει ότι έχει αυτές τις λύσεις, μέσα στη σημερινή συγκυρία; Ακόμα και αν έχει τέτοιες λύσεις, είναι πάρα πολύ δύσκολο να τις περάσει στο λαό, μιας και δεν έχει καθόλου προπαγανδιστικό μηχανισμό.
2) Η δεύτερη επιλογή του Αντώνη Σαμαρά είναι η αντισυστημική. Αυτή πιστεύουμε ότι πρέπει να ακολουθήσει, αν θέλει να μας ακούσει. Το μεταπολιτευτικό οικονομικό μοντέλο χρεωκόπησε. Το ισχύον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και διεφθαρμένο. Ο λαός έχει βγεί έξω από το πολιτικό σύστημα και τα κομματικά «μαντριά» και έχει φύγει πολύ πιο μπροστά από τους πολιτικούς. Μια σπίθα θέλει. Ένα λόγο, Ένα υπονοούμενο για να καταρρεύσει το παλιό πολιτικό σύστημα και να δημιουργηθεί ένα καινούργιο.
Ένα νέο πολιτικό σύστημα, προϋποθέτει φυσικά την αλλαγή του Συντάγματος και πρέπει να βάζει ως διακύβευμα τον εκδημοκρατισμό και τη διαφάνεια. Θα πρέπει να προτάσσει την είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική, την ανάληψη της ευθύνης από το λαό για τη λήψη των σοβαρών αποφάσεων που πρέπει τώρα πλέον να ληφθούν και να εξασφαλίζει τους θεσμούς και τις διαδικασίες εκείνες που δεν θα επιτρέπουν πια την κλοπή ή την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
Αναρωτιόμαστε όμως αν μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ζητήσει ουσιαστικά την αυτοκατάργηση πρώτα της κομματικής του ολιγαρχίας, που δεν λέει να εγκαταλείψει τους εξουσιαστικούς θώκους με τίποτα, αλλά και γενικότερα της συνολικής πολιτικής ολιγαρχίας.Όλος ο κόσμος αυτή τη στιγμή ψάχνει έναν ηγέτη, έξω από το σύστημα, για να συσπειρωθεί μαζί του.
Θα είναι αυτός ο Αντώνης Σαμαράς;;
Μπορεί. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί να το θελήσει και να το τολμήσει.
Οι κρίσεις γεννούν τους ηγέτες. .
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/02/blog-post_15.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου