Υπ.εξ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου Τορόντο 1990: “ Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γηs λιγότερα από εκείνα που μαs ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείs, παρά να έχουμε ότι μαs ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιαs ξαφνικήs επίθεσηs κακόβουλων γειτόνων εναντίον μαs.”.....
Περί τα τέλη τηs δεκαετίαs του 1990, η Ουάσιγκτον φιλοξένησε τουs εταίρουs τηs βόρειο Ατλαντικήs Συμμαχίαs γνωστήs ωs ΝΑΤΟ, με την ευκαιρία των γιορτασμών τηs πεντηκοστήs επετείου τηs συμμαχίαs. Η επέτειοs γιορτάστηκε πανηγυρικά μέσα σε μια ατμόσφαιρα επίδειξηs δύναμηs. Στα πλαίσια αυτών των πανηγυρισμών, οι οποίοι θύμιζαν “ρωμαϊκό θρίαμβο”, πραγματοποιήθηκαν σπουδαίεs συζητήσειs πάνω στιs επερχόμενεs αλλαγέs στα Βαλκάνια, τη τύχη του Κόσσοβο και των υπόλοιπων επαρχιών τηs πρώην Γιουγκοσλαβίαs, καθώs επίσηs και τη διαμόρφωση των συνοριακών γραμμών των διαφόρων διοικήσεων τηs περιοχήs. Σύμφωνα με ότι μπορώ να γνωρίζω από Ελληνικήs πλευράs, ο πρωθυπουργόs τηs χώραs ήταν παρόν, οι αντιδράσειs του οποίου υπήρξαν ελάχιστεs.
Μήνεs αργότερα την ίδια χρονιά (1999), πραγματοποιήθηκε στο Τορόντο του Καναδά η ετήσια σύνοδοs τηs πολιτικήs ηγεσίαs των μελών του ΝΑΤΟ, με συμμετοχή των Υπουργών Άμυναs όλων των χωρών μελών. Την Ελλάδα εκπροσώπησε ο Άκηs Τσοχατζόπουλοs, Υπουργόs Αμυναs, επικεφαλήs μιαs μικρήs αντιπροσωπείαs και ενόs σχετικά μεγάλου αριθμού δημοσιογράφων από την Αθήνα. Την ομάδα αυτή ενίσχυαν ο Πρέσβηs τηs Ελλάδαs στο Καναδά Γιάννηs Θωμόγλου και ο διευθυντήs του γραφείου τύπου τηs πρεσβείαs. Οι συζητήσειs περιστράφηκαν γύρω από τιs διαμορφώσειs στα Βαλκάνια. Οι πληροφορίεs που είχα έλεγαν ότι η ελληνική αντιπροσωπεία βασικά συμφωνούσε με τιs αποφάσειs χωρίs να εκδηλώσει καμία ουσιώδη αντίδραση στα σχέδια αυτά αλλαγήs των συνόρων.
Οι εργασίεs του συνεδρίου έκλεισαν με συνεντεύξειs τύπου των συμμετεχόντων μελών. Στην συνέντευξη τηs Ελληνικήs αντιπροσωπείαs, ο Υπουργόs αρκέστηκε να δηλώσει ότι όλα πήγαν καλά και ότι η Ελλάδα ...
έφευγε κερδισμένη από την σύνοδο. Ακολούθησε η συνέντευξη τύπου τηs αντιπροσωπείαs των ΗΠΑ τηs οποίαs προΐστατο ο Υπουργόs Άμυναs Δαβίδ Κοέν, με τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων τηs χώραs και εκπροσώπουs του τμήματοs εξωτερικών υποθέσεων. Μιλώνταs στουs δημοσιογράφουs ο Αμερικανόs πολιτικόs τόνισε ότι οι εργασίεs πήγαν πολύ καλά και ότι ο ίδιοs ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοs για την συνεργασία και κατανόηση που επέδειξαν όλα τα μέλη. Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια των ερωτήσεων βρήκα την ευκαιρία και ρώτησα τον ομιλητή πωs είναι δυνατόν να μιλά για “συνεργασία και κατανόηση”, ενώ την ίδια ώρα οι ειδήσειs ανέφεραν ότι αεροσκάφη τηs πολεμικήs αεροπορίαs τηs Τουρκίαs παραβίαζαν τον εναέριο χώρο τηs Ελλάδαs, καθώs επίσηs ότι μόλιs πρόσφατα οι δύο χώρεs μέλη τηs συμμαχίαs, ήλθαν τόσο κοντά στο πόλεμο εξ αιτίαs ορισμένων ελληνικών βραχονησίδων που διεκδικούσε η “σύμμαχοs τηs Ελλάδαs, Τουρκία.”
“Έχειs δίκιο,” συμφώνησε με τα λόγια μου ο Αμερικανόs υπουργόs τηs κυβέρνησηs Κλίντον, “εδώ έχουμε πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που πιστεύω ότι τελικά είμαστε στο σημείο επίλυσηs του, καθώs η Ελληνική πλευρά αποδέχεται ορισμένουs συμβιβασμούs ικανοποίησηs αιτημάτων τηs Τουρκίαs, παραιτούμενη για τον σκοπό αυτόν δικαιωμάτων τηs , προs όφελοs τηs εδραίωσηs τηs ειρήνηs και καλήs γειτονίαs μεταξύ των δύο χωρών. Αυτή είναι μια υποχρέωση που ανέλαβε η ελληνική πλευρά και πιστεύω ότι σύντομα το θέμα αυτό θα έχει τακτοποιηθεί.”
Κατά σύμπτωση μερικέs εβδομάδεs αργότερα επισκέφθηκε το Τορόντο ο Υπουργόs Εξωτερικών τηs Ελλάδαs Γιώργοs Παπανδρέου. Με την ευκαιρία εκείνηs τηs επίσκεψηs, οργανώθηκε συνέντευξη τύπου του Υπουργού προs τουs φορείs των ομογενειακών μέσων μαζικήs ενημέρωσηs, σε κεντρικό ξενοδοχείο του Τορόντο. Όταν κάποτε και με αρκετή καθυστέρηση εμφανίστηκε ο Υπουργόs αναφέρθηκε πάνω στο πρόγραμμα τηs κυβέρνησηs και υπεραμύνθηκε τηs πολιτικήs του να ονομάσει τουs μουσουλμάνουs τηs Θράκηs ωs Τούρκουs. Ζήτησε δε την κατανόηση των αποδήμων ομογενών οι οποίοι έχουν τιs δικέs τουs εμπειρίεs πάνω στον πολύ-πολιτισμό. Αναφερόμενοs πάνω στο Μακεδονικό και ιδιαίτερα στην νεοσύστατη δημοκρατία τηs ΦΥΡΟΜ, ο επί κεφαλήs τηs ελληνικήs διπλωματίαs δήλωσε ότι “μαs συμφέρει σαν έθνοs να γειτονεύουμε με μια αδύνατη δημοκρατία την οποία είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε να επιζήσει, παρά να τη σπρώξουμε με την άρνησή τηs αποδοχήs μαs στα σλαβόφωνα κράτη τηs περιοχήs, όπωs η Βουλγαρία και η Σερβία”.
Όταν κάποια στιγμή μου δόθηκε ο λόγοs, ανέφερα στον Υπουργό τουs ισχυρισμούs των Αμερικανών υπευθύνων και τον ρώτησα εάν πραγματικά συμφωνεί μαζί τουs. “Για του λόγου του αληθέs”, τόνισα, “επικαλούμαι και την μαρτυρία του Πρέσβη σαs στο Τορόντο ο οποίοs ήταν παρόν και άκουσε αυτά που ειπώθηκαν”, και του έδειξα τον παρακαθήμενό του Γιάννη Θωμόγλου, Πρέσβη τηs Ελλάδαs στην Οτάβα.
Ο υπουργόs αφού μου άκουσε, απάντησε: “ Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γηs λιγότερα από εκείνα που μαs ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείs, παρά να έχουμε ότι μαs ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιαs ξαφνικήs επίθεσηs κακόβουλων γειτόνων εναντίον μαs.”
Έμεινα με το στόμα ανοικτό από την απάντηση του Υπουργού. Ήταν η πρώτη φορά στα σαράντα χρόνια τηs δημοσιογραφικήs μου εμπειρίαs που δεχόμουν την επιβεβαίωση των πληροφοριών μου από το πλέον υπεύθυνο στόμα, τον υπουργό εξωτερικών υποθέσεων τηs Ελλάδαs. Σύμφωνα με τουs διεθνώs αναγνωρισμένουs κανόνεs ρώτησα τον Υπουργό εάν είχε ενημερωθεί και συμφωνούσε μαζί του ο Ελληνικόs λαόs στον οποίο ανήκε η υπό διαπραγμάτευση γη. Δυστυχώs ο τελευταίοs δεν πρόλαβε να απαντήσει καθώs έγινε παρεμβολή από τον γραμματέα τύπου του υπουργού και μου ζητήθηκε να αρκεσθώ μόνο σε μία ερώτηση, “προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία ερωτήσεων και στουs υπόλοιπουs εκδότεs των παροικιακών εντύπων”. Κάτω από αυτέs τιs συνθήκεs υποχρεώθηκα από σεβασμό στο αξίωμα του επισκέπτη να σιωπήσω, χωρίs ωστόσο να μου ξαναδοθεί ο λόγοs, ακόμα και όταν η συζήτηση τουs στράφηκε στα περί “ανέμων και υδάτων”. Όταν στο τέλοs εκείνηs τηs συνέντευξηs σηκωθήκαμε για να φύγουμε, με πλησίασε ο υπουργόs και δίνονταs μου το χέρι του για την αποχαιρετιστήρια χειραψία με ρώτησε εάν και κατά πόσον ικανοποιήθηκα με την απάντησή του. “ Εγνώριζα την απάντησή σου εδώ και χρόνια”, του δήλωσα, “απλώs σήμερα επιβεβαίωσεs και εσύ με αυτά που είπεs εκείνα που γράφω”, και πρόσθεσα, “υπήρξα οπαδόs συνεργάτηs του παππού σου και πραγματικά αισθάνομαι θλίψη για τιs πολιτικέs πρακτικέs των απογόνων του σπουδαίου εκείνου άνδρα τηs ελληνικήs δημοκρατίαs. Σου υπόσχομαι κ. Υπουργέ να αγωνισθώ ενάντια σε αυτά σου τα σχέδια και την πολιτική με όλεs τιs δυνάμειs τόσο τιs δικέs μου όσο και τηs επιθεώρησηs, ώστε να ενημερωθεί ο Ελληνικόs λαόs για τιs πραγματικέs σαs προθέσειs. Επειδή μεταξύ άλλων πιστεύω ότι η εκλογή σου στο κοινοβούλιο των Ελλήνων σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ερμηνευτεί ωs δικαίωμα εκποίησηs τηs χώραs. ” Η μοναδική φωνή που αναφέρθηκε σε αυτέs ήταν και πάλι η επιθεώρηση “Πατρίδεs”. Αυτή, δυστυχώs, είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα την οποία προσπάθησαν με κάθε θυσία να κρύψουν από τον Έλληνα πολίτη και ψηφοφόρο εκείνοι που υποτίθεται έταξαν τον εαυτό τουs στην υπηρεσία του.
Δύο μέρεs αργότερα συναντήθηκα, τυχαία, με τον πρέσβη Γιάννη Θωμόγλου. “Τι κεραυνόs ήταν αυτόs πάλι Θωμά μου”, μου είπε, “ στην κυριολεξία κόλλησεs στο τοίχο έναν υπουργό εξωτερικών, πρέπει να γνωρίζειs ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, δεν επιτρέπονται”. “Κάνειs λάθοs”, του απάντησα, “ πέρασαν πλέον οι εποχέs που πουλούσατε τον Ελληνισμό κατά το δοκούν, σήμερα κάθε πολιτική απόφαση και πράξη υπόκειται στην ανοικτή έρευνα και κρίση του τύπου και τηs κοινήs γνώμηs, επειδή έχει κάθε δικαίωμα ο Ελληνικόs λαόs να γνωρίζει ποιοι και για το ξεπουλάν”. Ο συνομιλητήs μου δεν απάντησε ούτε και θέλησε να δώσει συνέχεια στη συζήτηση.
Ύστερα από μερικέs εβδομάδεs βρέθηκα και πάλι στην Ουάσιγκτον όπου είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τον ομογενή βουλευτή τηs ομοσπονδιακήs κυβέρνησηs των Ηνωμένων πολιτειών Μανώλη Μπιλιράκη, έναν υπέροχο και παντοδύναμο πολιτικά νομοθέτη του Αμερικανικού Κογκρέσου καταγόμενο από την Κάλυμνο. Η συζήτησή περιστράφηκε και πάλι γύρω από τα Βαλκάνια και τιs επερχόμενεs αλλαγέs. Ομολογώ ότι η πικρία του συνομιλητή μου ήταν τόση ώστε να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να αποκρύψει την αγανάκτησή του για την απαράδεκτη πολιτική των Αθηναϊκών κυβερνήσεων.(Στο σημείο αυτό θεωρώ υποχρέωση μου να δηλώσω ότι τόσο ο Μανώληs Μπιλιράκηs από τιs ΗΠΑ, όσο και ο εξάδελφόs του Γιάννηs Κάννηs, ομοσπονδιακόs βουλευτήs του Καναδά, κάθε καλοκαίρι επισκέπτονταν την ιδιαίτερη πατρίδα καταγωγήs τουs, την Κάλυμνο, και με νοικιασμένα σκάφη αναρτούσαν την Ελληνική, Αμερικανική και Καναδική σημαία και αρμένιζαν γύρω από τιs βραχονησίδεs Ίμια, προκαλώνταs την οργή τηs Άγκυραs, η οποία έφθασε μέχρι του σημείου διπλωματικού διαβήματοs προs την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τιs “προκλήσειs” των δύο πολιτικών Ελληνικήs καταγωγήs.) Το μεγάλο ερώτημα και πάλι ήταν πωs θα μπορούσαμε να πιέσουμε την Αθήνα να αναθεωρήσει τιs υποσχέσειs και τα σχέδια πολιτικήs του 1975, για την εφαρμογή των οποίων πίεζε τόσο έντονα η Άγκυρα και φυσικά τα Σκόπια και η Αλβανία. Κάτω από αυτέs τιs πραγματικότητεs η Αθήνα προχώρησε στην εκλογή Προέδρου τηs Δημοκρατίαs, ύστερα από την λήξη τηs θητείαs του Κωστή Στεφανόπουλου. Νέοs Πρόεδροs προτάθηκε ένα από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και έμπιστοs συνεργάτηs του ιδρυτή του κινήματοs Ανδρέα Παπανδρέου. Ο υποψήφιοs εύκολα κέρδισε τη μάχη τηs κοινοβουλευτικήs αποδοχήs, καθώs υποστηρίχθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλακτικήs άσκησηs τηs εξουσίαs, του ΠΑΣΟΚ και τηs Νέαs Δημοκρατίαs.
Προσφωνώνταs αργότερα το νέο πρόεδρο η πρόεδροs του Ελληνικού κοινοβουλίου Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη του “υπενθύμιζε” ότι κατά την περίοδο τηs θητείαs του στην κορυφή τηs κρατικήs ιεραρχίαs πρόκειται να συμβούν “σημαντικέs αλλαγέs τηs συνοριακήs γραμμήs σε βάροs τηs Ελλάδαs, απαραίτητεs για την προαγωγή τηs παγκόσμιαs ειρήνηs και την ασφάλεια τηs περιοχήs.” Μια πραγματικότητα την οποία γνώριζε πολύ καλά ο νέοs πρόεδροs τηs δημοκρατίαs, από τα ποιό έμπιστα στελέχη του Ανδρέα Παπανδρέου, και γνώστηs των δεσμεύσεων του αρχηγού του κινήματοs για την εφαρμογή του Νατοϊκού σχεδίου “Φαιδόρα”.
Ήταν η πρώτη φορά που το πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών, τολμούσε ανοικτά πλέον να προετοιμάσει τουs Έλληνεs πολίτεs για τιs προθέσειs του να ξεπουλήσει τη Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Περιοχέs τιs οποίεs απαιτούσε η Άγκυρα ή η “Νέα Τάξη” είχε υποσχεθεί στα Σκόπια, την δε εφαρμογή τουs είχε αναλάβει το ΝΑΤΟ. Θα μπορούσε όμωs και πάλι ο σκεπτικόs αναγνώστηs να ισχυρισθεί ότι τα λόγια τηs κυρίαs Μπενάκη μάλλον αποτελούσαν κάποια αόριστη αναφορά για “κάθε ενδεχόμενο”. Ίσωs. Έξη μήνεs αργότερα, ωστόσο, μετά την ανάληψη τηs προεδρίαs από τον κ. Παπούλια, την Αθήνα επισκέφθηκε το προεδρείο τηs ΑΧΕΠΑ Αμερικήs και Καναδά για το γνωστό “ετήσιο προσκύνημά τουs στη προγονική γη”. Ανταποδίδονταs τον χαιρετισμό των επισκεπτών του ο Πρόεδροs τηs Δημοκρατίαs, μεταξύ άλλων δήλωσε ότι: “στιs μέρεs που μαs έρχονται θα επιτελεσθούν σημαντικέs αλλαγέs στον συνοριακό χάρτη τηs περιοχήs σε βάροs τηs Ελλάδαs,” και ζήτησε από τουs επισκέπτεs του να είναι έτοιμοι για άμυνα και αγώνα. “Αυτόs είναι και ο λόγοs που θα πρέπει να προετοιμαστείτε για αγώνα εσείs οι απόδημοι”, συμπλήρωσε ο Πρόεδροs. Μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν σε εκείνη την αποστολή ήταν και ο εκπρόσωποs τηs ΑΧΕΠΑ Καναδά, συν-πάροικοs Αντώνηs Μαυρομαράs, ο οποίοs μου δήλωσε πρόσφατα ότι η δήλωση του προέδρου αυτόματα έφερε στη μνήμη του εκείνα που γράφω για δεκαετίεs τώρα στην επιθεώρηση “Πατρίδεs”. Για τον Κάρολο Παπούλια ήταν μια τραγική ομολογία αποδοχήs άσκησηs λαθεμένηs πολιτικήs τόσο του ιδίου όσο και των κομματαρχών τηs Αθήναs, η οποία έφερε ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο τηs χώραs σε κατάσταση ηθικήs και ουσιαστικήs πτώχευσηs.
Στο σημείο αυτό αs μου επιτραπεί να αναφερθώ σε ένα περιστατικό τηs εποχήs εκείνηs, μεταξύ του τότε υπουργού εξωτερικών τηs κυβέρνησηs του Ανδρέα Παπανδρέου, Κάρολου Παπούλια και του συν-πάροικου ομογενούs Χριστόφορου Κύρκου. Κατά την διάρκεια επίσκεψηs του τελευταίου στην Αθήνα θέλησε να συναντήσει τον Ηπειρώτη πολιτικό. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε, στο εστιατόριο του ξενοδοχείου “Μεγάλη Βρετανία” Έτσι λοιπόν μεταξύ ποτού και φαγητού ο Κάρολοs Παπούλιαs, ζήτησε από τον φιλοξενούμενό του να κάνει οτιδήποτε δυνατόν και να βοηθήσει ώστε να διασπαστεί η “Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικήs και Καναδά”, προκειμένου να αποδυναμωθεί και να μη φέρνει εμπόδια με τιs παρεμβάσειs τηs,- ωs εκπρόσωποs των Ηπειρωτών Αμερικήs και Καναδά -, στη χάραξη πολιτικήs από την κυβέρνηση των Αθηνών. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι ύστερα από εκείνη τη συνάντηση και με την επιστροφή του στο Τορόντο ο Χριστόφοροs εργάσθηκε με πραγματικό ζήλο και κατόρθωσε να διασπάσει την μεγάλη και μαχητική “Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αμερικήs και Καναδά”, με τον ισχυρισμό ότι η πρωτοβουλία στη χάραξη εξωτερικήs πολιτικήs τηs Ελλάδαs, θα πρέπει να ανήκει, χωρίs παρεμβάσειs, στην υπεύθυνη κυβέρνηση και επομένωs ο Καναδάs διαχωρίζει τιs ευθύνεs του από την αδελφή μαχητική οργάνωση των ΗΠΑ. Αιτία αυτήs τηs ενέργειαs του Έλληνα πολιτικού ήταν το γεγονόs των αντιδράσεων των εκπροσώπων τηs Πανηπειρωτικήs Ομοσπονδία ΗΠΑ και Καναδά για την “μονομερή και χωρίs κανέναν απολύτωs όρο προστασίαs των μελών τηs ομογένειαs τηs βορείου Ηπείρου, άρση του εμπόλεμου” με την Αλβανία, το οποίο ίσχυε από τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσε η κυβέρνηση των Αθηνών να αποδυναμώσει την μαχητικότητα των μελών τηs Πανηπειρωτικήs Ομοσπονδίαs και να επιβάλλει την πολιτική τηs, όπωs ακριβώs έγινε και με τη Παμ-μακεδονική Αμερικήs και Καναδά. Τα αποτελέσματα αυτήs τηs πολιτικήs μπορεί να δει άνετα ο παρατηρητήs με την πρόσφατη κρίση του Μακεδονικού, όπου στην απαίτηση ολόκληρου του Ελληνικού έθνουs, για την μη αποδοχή του όρου Μακεδονία στην ονομασία του μικρού κρατιδίου των Σκοπίων, η Αθήνα κατόρθωσε να σπάσει τιs εντυπώσειs με τη βοήθεια του προέδρου του ΣΑΕ, (Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού) -ενόs κρατικοδίαιτου επιδοτούμενου οικονομικά οργανισμού, ο οποίοs υποτίθεται εκπροσωπεί τουs απόδημουs τηs γηs-, προs όφελοs των σχεδίων τηs. Κάτι παρόμοιο, πέτυχε και με το προεδρείο τηs Παμ-Μακεδονικήs Ένωσηs του Οντάριο, τηs οποίαs ο πρόεδροs δέχθηκε να έλθει σε ανοικτή σύγκρουση με ολόκληρη την ομογένεια και το εθνικό κέντρο, με την αποδοχή των πολιτικών αποφάσεων των Αθηνών. Στο σημείο δε αυτό, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι έγκειται και η ειρωνεία τηs ομολογίαs του Προέδρου τηs Ελληνικήs δημοκρατίαs, ότι “οι απόδημοι οφείλουν να ενωθούν και να προετοιμασθούν για το μεγάλο κίνδυνο που απειλεί την Ελλάδα τηs απώλειαs τμημάτων τηs εθνικήs τηs κυριαρχίαs, κάτι που αναμένεται να πραγματοποιηθεί στο κοντινό μέλλον, μέχρι το 2025” .
Θα πρέπει δε να ομολογήσουμε ότι σε αυτό βοηθήσαμε, λίγο πολύ, όλοι μαs. Ορισμένοι με τον πολιτικό καιροσκοπισμό τουs και την ελπίδα προσωπικών κερδών σε αμοιβή για την προσήλωση και τιs υπηρεσίεs τουs στιs ηγεσίεs του κομματικού κατεστημένου άσκησηs τηs εξουσίαs τηs Ελλάδαs. Άλλοι με την προσφορά υπηρεσιών με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών κάποιαs σταδιοδρομίαs στη πολιτική, την διπλωματία ή την εκκλησία, και άλλοι έναντι υπόσχεσηs μικρό προνομίων υπό την μορφή επαγγελματικών αδειών ή και οικονομικών δωρεών, χωρίs να μπορούν να φαντασθούν ότι έτσι γίνονται συνεργοί στην μεγαλύτερη κίνηση εθνικήs μειοδοσίαs που δρομολογήθηκε ποτέ κάτω από συνθήκεs ειρήνηs, σε βάροs του εθνικού κέντρου και τηs Ελληνικήs επικράτειαs.
Απόσπασμα από άρθρο του Θωμά Σάρα με τίτλο «Μακεδονικό: η επανάσταση της κοινής λογικής» που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2008 στην επιθεώρηση «Πατρίδες» του Καναδά.
Από.....Citypress-gr
.JPG)
