Αναρτήθηκε από ..........
του Νίκου Μπογιόπουλου
Ας τη φανταστούμε κάπως έτσι - μια κυβέρνηση που:
Πρώτο:
Θα είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του λαού και όπως μονομερώς οι εχθροί
του λαού του επέβαλαν Μνημόνια, εκείνη ενεργώντας στο όνομα του λαού
εξίσου μονομερώς (πώς αλλιώς;) θα καταργήσει χωρίς δεύτερη κουβέντα τα
Μνημόνια.
Δεύτερο:
Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού.
Πώς; Εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό στα 559
«πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 6,3 εκατομμύρια
Έλληνες ρίχτηκαν στη φτώχεια, εκείνοι είδαν τα πλούτη τους να
εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) και να ανέρχονται
στο 45% του ΑΕΠ της χώρας.
Τρίτο:
Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού
εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας το λογαριασμό σε εκείνα τα 11
«πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 1,5 εκατομμύριο
άνθρωποι ρίχτηκαν στην ανεργία, εκείνοι (έρευνα της «Wealth-Χ» και της
ελβετικής τράπεζας «UBS») είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται από 16
δισ. δολάρια το 2013 στα 18 δισ. δολάρια το 2014 κατέχοντας (11 μόλις
άνθρωποι)
σχεδόν το 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.
Τέταρτο:
Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού
εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνο το 10% του
πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας που τα χρόνια της κρίσης, την περίοδο
που στην Ελλάδα έφτασαν να υποσιτίζονται 686.000 παιδιά (έκθεση Unicef),
αυτή η μειοψηφία είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας σήμερα
στο σημείο να κατέχει
το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»)
.
Πέμπτο:
Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού
εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνους που
διατηρούν κεφάλαια τοποθετημένα στο εξωτερικό ύψους 140 δισ. ευρώ, όταν
ένας στους δυο Έλληνες αναγκάζεται να δανειστεί ή να εκποιήσει
περιουσιακά του στοιχεία για να επιβιώσει (έρευνα ΓΣΕΒΕΕ).
Έκτο:
Μια κυβέρνηση σε μια χώρα όπου ο εργάτης, ο αγρότης, ο βιοπαλαιστής
έχασαν το 40% του εισοδήματός τους τα τελευταία χρόνια, θα στείλει τον
(αντίστοιχο) λογαριασμό σε όλους τους προηγούμενους καθώς και σε
εκείνους που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου ή άλλων «παραδείσων», σε
εκείνους που ο αφορολόγητος «πατριωτισμός» τους περνάει μέσα από «λίστες
Λαγκάρντ», μέσα από εμβάσματα δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό, μέσα από
«οφ σορ» εταιρείες κι από άλλα τέτοια «νόμιμα και ηθικά».
Έβδομο:
Μια κυβέρνηση του λαού που όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού του έχουν
φορτώσει στην καμπούρα του ένα χρέος που αφενός ο λαός το έχει πληρώσει
χίλιες φορές κι αφετέρου δεν το δημιούργησε αυτός, εκείνη θα απαλλάξει
το λαό από αυτό το χρέος, θα αρνηθεί να το πληρώσει, θα το διαγράψει
μονομερώς (πως αλλιώς;) διακηρύσσοντας προς εγχώρια και ξένα όρνεα πως
ό,τι φάγατε – φάγατε.
Όγδοο:
Μια κυβέρνηση που θα «εξηγήσει» στους τραπεζίτες πως τα 250 δισ. ευρώ
που έχουν «δανειστεί» αυτά τα χρόνια είναι λεφτά του λαού, αφού ο λαός
τα έχει πληρώσει, και άρα θα τεθούν στην υπηρεσία του λαού, θα τεθούν
στην οικονομική αναγέννηση της χώρας μέσα από ένα παραγωγικό και
πανεθνικό σχεδιασμό με γνώμονα το κοινωνικό όφελος και όχι το
καπιταλιστικό κέρδος.
Ένατο:
Μια κυβέρνηση που όπως μονομερώς οι εγχώριοι και ξένοι «σωτήρες» του
λαού του επέβαλαν μια δανειακή σύμβαση που θέτει τη χώρα υπό το αγγλικό
δίκαιο και υπό την δικαιοδοσία του δουκάτου του Λουξεμβούργου, εκείνη το
ίδιο μονομερώς (πώς αλλιώς) θα κάνει την δανειακή σύμβαση χαρτοπόλεμο
και χωρίς καμία διαπραγμάτευση θα την πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ.
Δέκατο:
Μια κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα θα εξασφαλίσει δουλειά, ψωμί,
σύνταξη, θέρμανση, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια στο λαό και θα τα
εξασφαλίσει επειδή ακριβώς θα αρνηθεί να ξαναδώσει έστω και ένα τρύπιο
ευρώ σε κερδοσκόπους και τοκογλύφους και επειδή ό,τι παράγει πλούτο στον
τόπο δεν θα το χαρίζει στους «επενδυτές», δεν θα το βάζει ενέχυρο στις
«Αγορές», αλλά θα το θέσει στην υπηρεσία του λαού, που σημαίνει: Τέλος
στο ξεπούλημα και στο πλιάτσικο, πέρασμα υπό δημόσιο και κοινωνικό
έλεγχο όλων των τομέων στρατηγικής σημασίας στην οικονομία, από την
ενέργεια, τον ορυκτό, επίγειο και εναέριο πλούτο μέχρι τις
τηλεπικοινωνίες, τις δημόσιες μεταφορές και φυσικά τον τραπεζικό
τομέα.
Ενδέκατο:
Μια κυβέρνηση που δεν θα αναγνωρίζει στα «κολέγια των Επιτρόπων», σε
καμία ΕΕ και σε κανένα ΔΝΤ το «δικαίωμα» να ρημάζουν και να υπονομεύουν
την οικονομία της χώρας, που θα ενεργεί με γνώμονα την ανύψωση του
παραγωγικού επιπέδου του τόπου και την αναδημιουργία της Ελλάδας,
διεκδικώντας αμοιβαία επωφελείς σχέσεις στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης
εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου
«καταμερισμού εργασίας».
Δωδέκατο:
Μια κυβέρνηση που δεν θα επιτρέπει στα ΝΑΤΟ και στις Κομισιόν να
ποδοπατούν την εθνική κυριαρχία και την λαϊκή αξιοπρέπεια, που δεν θα
θεωρεί «μονόδρομο» τα δεσμά τους, και που στα παιχνίδια των εκβιασμών,
των απειλών και των υπονομεύσεων θα αντιτάσσει την λαϊκή οργάνωση, τη
λαϊκή θέληση, τη λαϊκή αποφασιστικότητα και την πατριωτική και
διεθνιστική αλληλεγγύη.
Άσχημη θα ήταν μια τέτοια κυβέρνηση; Δεν φαντάζομαι.
Αλλά έχω και πλήρη επίγνωση ότι, μια βδομάδα πριν τις εκλογές, στο ερώτημα προς τους υποψήφιους κυβερνώντες αν
«έχετε τέτοια κυβέρνηση» να μου προτείνετε, η απάντηση που θα λάμβανα θα ήταν ότι… η φαντασία μου καλπάζει.
Διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι τόσο φαντασιόπληκτος
δεν είμαι ώστε να πιστεύω ότι μπορεί στις 26 Ιανουαρίου να έχω μια
τέτοια κυβέρνηση. Εντούτοις δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας) ότι θα
πρέπει να παραιτηθώ από το να θέλω μια τέτοια κυβέρνηση.
Και φυσικά δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας),
ακόμα κι αν δεν μπορώ να έχω μια τέτοια κυβέρνηση, ότι θα πρέπει να
παραιτηθώ από το δικαίωμά μου, την παραπάνω Δευτέρα, να έχω μια τέτοια
αντιπολίτευση.
email: mpog@enikos.gr
