1)Πως ετοιμάζονται να «φουντάρουν» τη χώρα πριν το ΣΥΡΙΖΑ…
Η άνοδος της πελατοκρατίας…
Η πτώση της δημοκρατίας στην αρχαία Ρώμη συμβάδισε με την καταστροφή των μικροϊδιοκτητών και τη συνάθροισή τους στη Ρώμη όπου οι αυτοκράτορες τους μοίραζαν τρόφιμα και τους  έστηναν θεάματα.

Οι πληβείοι εξέλεγαν τους τριβούνους (δημάρχους) και μαζί με τους δημάρχους μπορούσαν να ψηφίσουν νόμους που ήταν δεσμευτικοί για όλους τους Ρωμαίους...

Στην περίοδο της παρακμής της δημοκρατίας οι πληβείοι αντάλλασσαν την ψήφο τους με το βιοπορισμό τους και γενικότερα γινόντουσαν πελάτες των πατρικίων...

Το σιτάρι και τα τρόφιμα που διένειμε η αυτοκρατορία στους πολίτες πληβείους της πρωτεύουσας τα έφερνε από τους φόρους ή τις δημεύσεις των κατακτημένων χωρών.

Κατά την περίοδο της παρακμής οι θεσμοί είχαν διαλυθεί σε τέτοιο βαθμό που τους αυτοκράτορες τους διόριζαν σε κάποιες περιπτώσεις, είτε η φρουρά των πραιτοριανών που ήταν το μόνο στρατιωτικό σώμα που έδρευε στη Ρώμη ή οι λεγεώνες των διάφορων επαρχιών που εισέβαλαν στη Ρώμη. Υπήρξαν υποψήφιοι για αυτοκράτορες που κέρδισαν υποσχόμενοι στους πραιτοριανούς αυξήσεις και αμοιβές σε χρυσά νομίσματα...

Όπως ακριβώς τα τελευταία χρόνια και σήμερα στην Ελλάδα, βουλευτής ή πρωθυπουργός εκλέγεται κάποιος μόνο αν καταφέρει να εξαγοράσει τις συγκροτημένες λεγεώνες των πελατών του δημοσίου ή και των ιδιωτικών επιχειρήσεων που ζουν από το δημόσιο.

Η Ελλάδα της χρεοκοπίας

Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας τα πολιτικά κόμματα της εξουσίας και της αντιπολίτευσης ανταγωνίζονται ποιο θα υφαρπάξει την εκλογική υποστήριξη των πελατών που συγκλίνουν πέριξ του κράτους που παίζει τον καθοριστικό ρόλο στην οικονομική δραστηριότητα.

Οι πολιτικοί τρέμουν την ύπαρξη ανταγωνιστικού ιδιωτικού τομέα που δεν έχει ανάγκη το κράτος, γιατί τότε εξαλείφεται ο δικός τους ρόλος ως μεσαζόντων με εξουσία και οικονομικά οφέλη.

Στην Ελλάδα οι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες και τα χειραγωγούμενά τους στην πολιτική τρέμουν περισσότερο την ελεύθερη αγορά παρά το κακέκτυπο παρασιτικό σοσιαλισμό των παχύδερμων της ελληνικής αριστεράς και δεξιάς.

Ο κ. Τσίπρας του οποίου το κόμμα έχει γίνει βασικός δέκτης των μεταστάντων κυττάρων του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να διευρύνει το ακροατήριό του, υπόσχεται επιστροφή με ένα άρθρο και ένα νόμο στα επίπεδα μισθών και ευημερίας προ της χρεοκοπίας.

Παρότι αυτό που υπόσχεται είναι σαν να υπόσχεται κάποιος μελομακάρονα χωρίς θερμίδες και επιπτώσεις στο σάκχαρο, βρίσκει ευήκοα ώτα.

Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου όμως έχει πετύχει στα χρόνια της χρεοκοπίας του δημοσίου να μην έχει απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος και το κόστος της χρεοκοπίας να το πληρώσουν προς το παρόν το 1,5 εκατ. ανέργων του ιδιωτικού τομέα...

Γιατί αυτοί δεν έχουν φωνή και οργανωμένη παρουσία, όπως τα συνδικάτα και το παρακράτος των πελατών. Έλαχε ακόμη αντί για Μαρίνους Αντύπες να έχουν για  εκπροσώπους συνδικαλιστές «Τσουκαλάδες» και «Παναγόπουλους» που αμείβονται από τους εργοδότες και τα διοικητικά συμβούλια του βαθέως κράτους...

Στο δημόσιο τομέα που είναι οργανωμένος σε συνδικάτα και εκλογικές πελατείες, οι απώλειες εισοδήματος ήταν μικρές αν και ο δημόσιος τομέας ήταν αυτός που χρεοκόπησε στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις τράπεζες στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.

Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης στην Καθημερινή της Κυριακής υπολογίζει πως οι μηνιαίες απολαβές των εργαζομένων στο δημόσιο αυξηθήκαν μάλιστα, αντί να μειωθούν.  Υπολογίζοντας τις δαπάνες για μισθούς με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, υπολογίζει τα εξής:

«Μια απλή διαίρεση των 24 δισ. ευρώ με το πλήθος των υπαλλήλων του 2009, δηλαδή τους 913.000, αποκαλύπτει ότι η μέση ετήσια αμοιβή των δημοσίων υπαλλήλων το 2009, ήταν 26.287 ευρώ.

Αν κάνουμε την ίδια διαίρεση και για το 2013, με τους 631.392 υπαλλήλους, έχουμε ότι η μέση ετήσια αμοιβή είναι 23.481 ευρώ. Δηλαδή η ουσιαστική μέση οριζόντια μείωση των ετήσιων αμοιβών των υπαλλήλων είναι μόνο 11%. 

Πάμε ένα βήμα παρακάτω. Το 2009 οι υπάλληλοι έπαιρναν τα δώρα Πάσχα, Χριστουγέννων και Επίδομα Αδείας που ισοδυναμούν με άλλους δύο μισθούς, δηλαδή συνολικά 14 μισθούς. Το 2013 είχαν μόνο 12 μισθούς. Αν λοιπόν διαιρέσουμε τις ετήσιες αμοιβές του 2009 με το 14 και τις ετήσιες αμοιβές του 2013 με το 12, έχουμε μέση μηνιαία αμοιβή για το 2009, 1.878 ευρώ, ενώ για το 2013, 1.957 ευρώ. Bingo!»
Φυσικά αν μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο δεν συνέβη γιατί έγιναν απολύσεις, αλλά γιατί συνταξιοδοτήθηκαν. Όπερ, αντί το δημόσιο ταμείο να τους πληρώνει ως εργαζόμενους ή παριστάνοντας τους εργαζόμενους, τους πληρώνει ως συνταξιούχους, ενίοτε και από τα 50-55 έτη τους...

Φυσικά, επειδή το κράτος δεν κατέχει κάποια μηχανή που «κόβει» χρήμα, τα ευρώ τα πληρώνουν οι υπόλοιποι,  με αύξηση των φόρων και εισφορών, που οδηγούν σε κλείσιμο επιχειρήσεων και ανεργία για τους «άτυχους» που δεν βρήκαν κατουρημένη ποδιά συνδικαλιστή ή πολιτικού να φιλήσουν, για να εισέλθουν στο δημόσιο ως προστατευόμενοι πελάτες.

Ο έσχατος της δυναστείας  Μητσοτάκης που έγινε υπουργός, δήλωσε την εβδομάδα που πέρασε πως δεν έχει βρει κανένα υπεράριθμο δημόσιο υπάλληλο να απολύσει. Αν τα 2/3 της αποζημίωσης του βουλευτή που λαμβάνει δεν ήταν αφορολόγητα, για να πληρώνουν οι άλλοι τους ψηφοφόρους του, ίσως θα ήταν πιο εύκολο να βρει.

Ο κ. Σαμαράς με τον κ. Στουρνάρα δεν έχουν προχωρήσει καμιά μεταρρύθμιση και έχουν κάνει τα πάντα για να διατηρήσουν τους κηφήνες - πελάτες στις θέσεις τους. Ακόμη και όταν στην υπόλοιπη κοινωνία ο αριθμός των ανθρώπων που  λιμοκτονεί και παγώνει αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Ούτε πελάτη δεν αγγίξατε αχρείοι... και με το «σκιάχτρο» των ημιπαραφρόνων νεοκομμουνιστών υφαρπάξατε την ψήφο της κοινωνίας πέραν των πελατών να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα των πελατών και των διεφθαρμένων που χρεοκόπησαν τη χώρα.

2) Ανοίγετε το δρόμο στους κομμουνιστές...

Λέτε "μας κυβερνούν κομμουνιστές" όταν ξεύρετε άριστα τι θα γίνει αν έρθουν οι πραγματικοί κομμουνιστές στους οποίους ακουσίως ανοίγετε το δρόμο. Λέτε "μας παίρνουν τα σπίτια"! Μας παίρνουν τα σπίτια για 400Ε κατά μ.ο. φόρου; Σοβαρά τώρα θα πουλήσει κανείς το σπίτι του για 400 ευρώ φόρους; Μας δουλεύετε;

Βλέπε: Ανοίγετε το δρόμο στους κομμουνιστές...
3) Τι συμβαίνει με τις κατασχέσεις ακινήτων...

Αγαπητέ κ. Στούπα,
Μια μικρή διευκρίνιση επί των δηλώσεων του κ. Θεοχάρη σχετικά με τις κατασχέσεις ακινήτων από την Εφορία. Η δήλωση του όπως δημοσιεύτηκε στον τύπο έχει ως εξής:

Ο κ. Θεοχάρης υποστήριξε ότι «ο κόσμος δεν θα πρέπει να φοβάται πως σ΄ ένα τρίμηνο θα παίρνουμε σπίτια. Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει». Προσέθεσε ότι «η κατάσχεση δεν σου παίρνει το σπίτι, η κατάσχεση σε εμποδίζει να πουλήσεις το σπίτι πριν εξοφλήσεις το χρέος σου προς την εφορία... δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει λιγότερο από ένας χρόνος πριν γίνει πλειστηριασμός».

Διευκρινίζω ότι για να μπορέσεις να προβείς σε οιαδήποτε μεταβίβαση ακινήτου απαιτείται φορολογική ενημερότητα. Επομένως αν κάποιος οφείλει και θέλει να πουλήσει ένα ακίνητο, τότε θα λάβει από την εφορία σχετικό έγγραφο με το οποίο θα υποχρεώνει τον συμβολαιογράφο να παρακρατήσει από το τίμημα ποσό ίσο με την οφειλή, προκειμένου ο συμβολαιογράφος να το αποδώσει στην εφορία. Το ίδιο ισχύει για τις δωρεές και τις γονικές παροχές. Επομένως ουδείς μπορεί να εκποιήσει την περιουσία του, παρακάμπτοντας την εφορία και δεν απαιτείται κατάσχεση για να αποφευχθεί ο κίνδυνος εκποίησης του ακινήτου.  Αντίθετα η επιβολή κατάσχεσης από την εφορία επιβαρύνει τον οφειλέτη και με τα έξοδα αναγκαστικής εκτέλεσης, τα οποία προστίθενται στην οφειλή και τις προσαυξήσεις αυτής. Αν λοιπόν γίνονται κατασχέσεις ακινήτων για μικρές οφειλές, τότε η αποπληρωμή τους θα γίνεται ακόμα πιο δυσχερής για τον οφειλέτη. Επίσης, βάσει νόμου (Κ.Ε.Δ.Ε.) το Δημόσιο, εν γένει, μπορεί να διενεργεί δικό του πλειστηριασμό παράλληλα με τον πλειστηριασμό από οιονδήποτε ιδιώτη (των τραπεζών συμπεριλαμβανομένων). Δηλαδή οφειλέτης του Δημοσίου και Τράπεζας μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με δυο πλειστηριασμούς ταυτοχρόνως.

Σας επισημαίνω τα ανωτέρω για ν’ αναδείξω πόσο περίπλοκη έχει γίνει η κατάσταση για τους επιτηδευματίες και τους πολίτες (οι πρώτοι έχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία και οι τραπεζικές οφειλές τους είναι κατά βάση υψηλότερες) και πόσο δύσκολο είναι στις σημερινές συνθήκες να αντιμετωπίσει κανείς το πλήθος των υποχρεώσεων που έχουν γεννηθεί. Το ανωτέρω ασφυκτικό πλαίσιο καθιστά την ανάληψη οιασδήποτε νέας επιχειρηματικής κίνησης, κίνηση μεγάλου ρίσκου και θα πρέπει να είναι κάποιος πολύ σίγουρος (με την έννοια ότι θα έχει επαρκή κεφάλαια να στηρίξει την επένδυση του) και για αυτό δεν βλέπουμε, τουλάχιστον από την εγχώρια τάξη μεσαίων επιχειρηματιών, κινήσεις που θα οδηγούσαν σε μείωση της ανεργίας, που είναι ο καρκίνος που τρώει την ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση την ελληνική κοινωνία, κατά τη γνώμη μου.

Οιαδήποτε διαφορετική άποψη από τα ανωτέρω καλοδεχούμενη προς διεξαγωγή εποικοδομητικού διαλόγου.

Εύχομαι σε εσάς, τους συνεργάτες σας και τους αναγνώστες καλές γιορτές. 
Με εκτίμηση
Α. Ρήγας