Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΟΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com


ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτηθήκαμε από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας

Δεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και όλες οι πηγές πλούτου.

H ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα χρέους της πνευματικής ηγεσίας της χώρας απέναντι στον λαό που αγωνιά, απέναντι στον λαό που τη γέννησε και την ανέθρεψε.Η ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα ευαισθησίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, η οποία, από το ανώτατο επίπεδο της γνώσης, σκύβει και ακούει τους παλμούς αγωνίας του Ελληνικού Λαού, που βιώνει καθημερινά το δυσβάστακτο βάρος της κρίσης.
Η μεγάλη κοινωνικοπολιτική κρίση είναι στον τρίτο της χρόνο και η επιβολή των σκληρών όρων του δανεισμού της χώρας μας στον δεύτερο χρόνο. Η αγωνία του Ελληνικού Λαού όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πνιγμένη μέσα σε μια απέραντη ένοχη σιωπή. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η πολιτική ηγεσία του τόπου και το τεράστιο σύστημα καιροσκόπων, που παραλύει τις δυνάμεις της κοινωνίας, σιωπούσαν. Τα πολιτικά κόμματα και η εθνική αντιπροσωπεία απολάμβαναν την εξουσία και ψιθύριζαν λόγια που, αντί να αποκαλύπτουν την αλήθεια, τη νόθευαν ή την κάλυπταν. Εν τω μεταξύ, οι απλοί πολίτες ρωτούσαν πού είναι η πνευματική μας ηγεσία.
Σήμερα, χάρη στους οργανωτές της ημερίδας, γίνεται αυτό το πρώτο βήμα από το αρχαιότερο πανεπιστήμιο της Ελλάδας, του οποίου η ιστορία είναι στενά δεμένη με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και πλούσια σε αγώνες ιδεών του πνεύματος και της Δημοκρατίας.
Ο τίτλος της ημερίδας, «Η ελληνική κρίση», είναι εύγλωττος. Η θεματική της δεν απεικονίζει απλώς την περιγραφή κάποιων τομέων της ελληνικής ζωής που έπληξε η κρίση. Η περιγραφή του στόχου της ημερίδας στο δεύτερο μέρος του τίτλου, «Για μια νέα θεσμική μεταπολίτευση», δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιες προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης και νομοθετικής μεταρρύθμισης. Οι επιστημονικοί προβληματισμοί του υπότιτλου της ημερίδας δεν αναφέρονται σε κοινά προβλήματα της καθημερινής διακυβέρνησης της χώρας. Η λέξη-κλειδί του τίτλου της ημερίδας, «μεταπολίτευση», εκφράζει και παραπέμπει σε μια πολύ βαθύτερη ανάγκη και σε έναν πολύ βαθύτερο στόχο της εποχής μας. Ο στόχος της ημερίδας μας, είτε αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι οργανωτές της είτε όχι, είτε όλοι εδώ, εισηγητές και ακροατές, το θέλουμε είτε όχι, απεικονίζει και διαλαλεί την πραγματικότητα δύο επιπέδων: Του εθνικού μας επιπέδου, ότι η πολιτική ηγεσία και η πολιτική εκπροσώπηση του ελληνικού λαού ουσιαστικά και οριστικά έχουν σήμερα ξοφλήσει. Του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου επιπέδου, ότι η κρίση δεν είναι απλώς κρίση οικονομική: Είναι κρίση ολόκληρου του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και των αξιών του πολιτισμού μας. Πρέπει, επίσης, να προσθέσω ότι η σημερινή ημερίδα δεν είναι απλώς επιστημονική. Είναι βαθύτατα πολιτική. Και επειδή ο σημερινός άνθρωπος, κάτω από τη βαθιά πολιτική κρίση που περνά η ανθρωπότητα, άρχισε να φοβάται, όταν ακούει τη λέξη πολιτική, διευκρινίζω ότι όλοι μας εδώ σήμερα ασκούμε πολιτική. Αλλά ασκούμε την πολιτική που δίδαξε ο Αριστοτέλης για το ευ ζην της δημοκρατίας και όχι για την πολιτική του ηγεμόνα, που δίδαξε ο Μακιαβέλι και που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτά, κυρίες και κύριοι, εκφράζει ο όρος «μεταπολίτευση». Αν αυτός ο στόχος δεν συνειδητοποιηθεί και δεν διαμορφώσει και δεν εμπεδώσει στη συνείδησή μας αυτήν την κατεύθυνση και αυτό το πνεύμα προβληματισμού και αυτήν την αγωνιστική έννοια της πολιτικής, η σημερινή ημερίδα δεν θα έχει επιτύχει.
Το κύριο θέμα
1. Οι Συμβάσεις Δανεισμού
Δεν θα σας καταπονήσω με τις λεπτομέρειες των ατελεύτητων παραβιάσεων υπερκείμενων κανόνων δικαίου που ενέχουν οι Συμβάσεις Δανεισμού της χώρας μας. Θα θέλαμε, άλλωστε, μακράς διάρκειας σεμινάρια για να αναλυθούν όλοι οι αθέμιτοι όροι των πολυσέλιδων και ιδιόρρυθμης διατύπωσης κειμένων των εν λόγω Συμβάσεων. Θα αναφερθώ μόνο, με σύντομη περιγραφή, στις τρεις βασικές κατηγορίες των όρων που παραβιάζουν υπερκείμενο δίκαιο και, στη συνέχεια, θα σας απασχολήσω σε γενικές γραμμές με τη διαδικασία σύναψης και εφαρμογής αυτών των Συμβάσεων.
Όταν λέγω «Συμβάσεις Δανεισμού», εννοώ τις τρεις βασικές συμβάσεις, στην αγγλική και στην ελληνική, που περιλαμβάνονται σε ενιαίο πακέτο στο κατατεθειμένο στη Βουλή σχέδιο νόμου με ημερομηνία 3 Ιουνίου 2010 και με τίτλο «Κύρωση της από 8 Μαΐου 2010 Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ’ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη (στο εξής: Δανειολήπτης) και αφ’ ετέρου των λοιπών δεκαέξι κρατών-μελών της Ευρωζώνης ως δανειστών (στο εξής: Δανειστές)», καθώς και του από 10 Μαΐου 2010 «Διακανονισμού χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης». Συγκεκριμένα, είναι οι εξής Συμβάσεις: α) η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης της 8.5.2010, 80.000.000.000 ευρώ (πρόκειται για το ποσόν που ανέλαβαν να καταβάλουν τα δεκαέξι κράτη μέλη της Ευρωζώνης, εκτός από τα 30.000.000 ευρώ του ΔΝΤ), με επτά Παραρτήματα· β) το «Μνημόνιο Συνεννόησης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ενεργεί για λογαριασμό των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, της 3.5.2010, το οποίο περιλαμβάνει: το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, το Μνημόνιο στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής και το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης· 3) η Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), με την οποία το ΔΝΤ εγκρίνει τους όρους των παραπάνω Συμβάσεων Δανεισμού και τον από 10 Μαΐου 2010 διακανονισμό χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας και τη Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης Έγκρισης. Στις τρεις αυτές Συμβάσεις περιλαμβάνεται, επίσης, για κύρωση (!) και η «Συμφωνία μεταξύ των πιστωτών» με πέντε Παραρτήματα, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των δεκαέξι δανειστών, την οποία Συμφωνία αποδέχεται η Ελλάδα με το άρθρο 4 παρ. 1 της βασικής Σύμβασης, χωρίς να συμμετέχει στη διαπραγμάτευση και να είναι υπογραφέας της.
2. Οι βασικές κατηγορίες
των παραβιάσεων
Οι κατηγορίες των παραβιάσεων του υπερκείμενου δικαίου (όταν λέγω «υπερκείμενο δίκαιο» εννοώ: το Σύνταγμα, το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Δίκαιο, στο οποίο περιλαμβάνεται και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) είναι τρεις.
α. Αρχίζοντας από την πρώτη πρέπει να πω ότι αποτελεί την πιο σοβαρή και την πιο επονείδιστη κατηγορία των παραβιάσεων. Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται η βασική Σύμβαση των Συμβάσεων Δανεισμού, από την ισχύ της οποίας εξαρτώνται όλες οι άλλες, περιλαμβάνει τον όρο με τον οποίο η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση ασυλίας απέναντι στους δανειστές της. Το κείμενο του άρθρου 14 παρ. 5 της Σύμβασης, που περιέχει αυτόν τον όρο, ορίζει, επί λέξει, τα εξής: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Η διατύπωση του όρου «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία» καλύπτει, αναμφίβολα, όλες τις ασυλίες – και τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας, και κάθε άλλη ασυλία που έχει το κρατος, το ίδιο και η περιουσία του. Αυτός, άλλωστε, ο «δικολάβος» του Λονδίνου –στην ουσία, όπως θα δούμε, πρόκειται για δικηγορικό γραφείο με νοοτροπία δικολάβου άλλων εποχών– ο οποίος συνέταξε τη Σύμβαση, μη γνωρίζοντας, προφανώς, πολύ καλά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, το επεξηγεί –για να το καταλάβουν όλοι– στο υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης που επισυνάπτεται στη Σύμβαση και υπογράφουν, όπως έχει, δύο νομικοί σύμβουλοι του κράτους.
Διευκρινίζομε δε ότι το κείμενο αυτό του υποδείγματος γνωμοδότησης αποτελεί αναπόσπαστο δεσμευτικό μέρος της Σύμβασης. Η εν λόγω επεξήγηση έχει ως εξής: «Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά (στο αγγλικό κείμενο: «are immune on the grounds of sovereignty or otherwise»), λόγω δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Όταν διάβαζα για πρώτη φορά το κείμενο του όρου, ανέπνευσα προ στιγμήν, όταν είδα το κείμενο να καταλήγει στη φράση «στον βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος» (στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται για τη φράση «αναγκαστικός νόμος»: «mandatory law»). Η στιγμιαία ανακούφισή μου ήταν πολύ σύντομη. Η φράση «αναγκαστικός νόμος», στην ελληνική της διατύπωση, δεν αποτελεί ισχύοντα νομικό όρο. Παλαιά, αναγκαστικός νόμος ήταν εκείνος που, αντισυνταγματικά, ετίθετο σε ισχύ από την εκτελεστική εξουσία. Στην αγγλική της διατύπωση, διαπίστωσα ότι η χρησιμοποιούμενη λέξη δεν αποτελεί όρο του Διεθνούς Δικαίου και της πρακτικής των διεθνών συμβάσεων.
Για τη γνωστή έννοια του jus cogens, η παραβίαση κανόνων του οποίου καθιστά άκυρες τις διεθνείς συμβάσεις, χρησιμοποιείται στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, όπως μας πληροφορεί ο Χρήστος Ροζάκης, ο αγγλικός όρος «peremptory» και ο γαλλικός «imperatif». Βεβαίως, αν είχε την έννοια του jus cogens, θα εκμηδενιζόταν ολόκληρος ο όρος, ο οποίος, ούτως ή άλλως, ως αντίθετος στο jus cogens, είναι άκυρος. Πρέπει επίσης να σημειώσω ότι στο ερώτημα που έθεσα προς την κυβέρνηση και την επιστημονική κοινότητα, με τη μελέτη μου που δημοσίευσε και κυκλοφόρησε δωρεάν ο ΔΣΑ, για μια ερμηνεία που θα μπορούσε να βοηθήσει στον μετριασμό του πρωτοφανούς αυτού όρου, δεν έχω δει μέχρι στιγμής απάντηση.
Απλούστατα, γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Ο σκοπός του όρου είναι η καθολική και ολοκληρωτική παραίτηση απέναντι στους δανειστές από τα δικαίωματα κυριαρχίας. Άλλωστε, από τους δύο νομικούς συμβούλους του κράτους βεβαιώνεται, με βάση το δεσμευτικό υπόδειγμα, ότι η παραίτηση είναι «έγκυρη, δεσμευτική και εκτελεστή». Από τη θέση αυτή αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη ότι βρέθηκαν έλληνες επιστήμονες και δημόσιοι λειτουργοί που βεβαίωσαν με την υπογραφή τους ότι οι Συμβάσεις αυτές –και ιδίως ο όρος παραίτησης από της ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας– είναι «έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές».
Ο όρος γενικής παραίτησης απέναντι στους δανειστές από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας –και μάλιστα «αμετάκλητα και άνευ όρων»– είναι πρωτοφανής, όσο, τουλάχιστον, μπορώ να γνωρίζω, στην πρακτική των διεθνών συμβάσεων δανεισμού από τότε που έχει η ανθρωπότητα συγκροτημένο Διεθνές Δίκαιο και ισχύει η αρχή σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών.
β. Ερχόμαστε στη δεύτερη κατηγορία αθέμιτων και επαχθών όρων των Συμβάσεων Δανεισμού. Πρόκειται για το άρθρο 4 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» – ακούστε τη διευκόλυνση που μας κάνουν οι εταίροι μας της ΕΕ, δείχνοντας τον σεβασμό τους προς τη θεμελιώδη αρχή της αλληλεγγύης, που διέπει την Ένωση. Το εν λόγω άρθρο, με ένα πολύπλοκο, γνήσια δικολαβικό κείμενο, είναι τόσο εκτεταμένο και πολύπλοκο, ώστε δεν μπορεί, όχι να αναλυθεί, αλλά ούτε να αναγνωσθεί σε μια διάλεξη. Γι’ αυτό επιτρέψτε μου να αναλάβω την ευθύνη να σας μεταφέρω το συνολικό του νόημα με μία και μόνο φράση: Ορίζει, υπέρ των Δανειστών, την πλήρη δέσμευση ολόκληρης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου είτε αυτή είναι ακίνητη, κινητή, σε χρήμα και κάθε είδους αξιόγραφα και δικαιώματα, ή πήγες του –επίγειου, υπόγειου, θαλάσσιου και υποθαλάσσιου– εθνικού πλούτου, αφού απαγορεύει τη χορήγηση κάθε μορφής προτεραιότητας «σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο δημόσιου χρέους». Ακόμη και οι απαιτήσεις των εργαζομένων, των ασφαλισμένων και των εχόντων ομόλογα του Δημοσίου, έρχονται δεύτεροι, σύμφωνα με τον δικολαβικό όρο.
γ. Η τρίτη κατηγορία παραβιάσεων είναι εκείνη που περιλαμβάνει τις παραβιάσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου και άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων κι αρχών που εγγυώνται στους έλληνες πολίτες το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο.
Οι παραβιάσεις αυτές περιέχονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης με τα Παραρτήματά του και στα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια. Εδώ είναι οι περικοπές ήδη νομοθετικά προσδιορισμένων μισθών και συντάξεων, η επιβολή οικονομικών βαρών όλων των κατηγοριών, οι περικοπές δαπανών και οι κάθε είδους επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και, βεβαίως, και ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την «τρόικα».
Αυτές όλες οι παραβιάσεις είναι διάσπαρτες στο Μνημόνιο Συνεννόησης και στα Παραρτήματά του, καθώς και στα λεγόμενα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια (τέσσερα μέχρι σήμερα), τα οποία, σύμφωνα με το προοίμιο του Μνημονίου Συνεννόησης, αποτελούν επίσης διεθνείς συμβάσεις και δεσμεύουν την Ελλάδα. Σημειώνεται ότι σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων του Δημοσίου, τις οποίες επέβαλε ο ν. 3548/2010 και για την προσβολή των οποίων αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Σχετικά με την υπόθεση αυτή, ειδικότερα, που εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, απευθυνόμενος στην κοινότητα των συναδέλφων νομικών, επισημαίνω τα ακόλουθα:
αα. Σύμφωνα με τη σαφή διατύπωση του άρθρου 17 §1 και 2, του άρθρου 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ, του άρθρου 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και της επίσημης «Επεξήγησής» του όσον αφορά στο άρθρο 17 του ΧΘΔ της ΕΕ, καθώς και σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΕΔΔΑ και με την απόφ. 40/1998 της Ολομ. του Αρείου Πάγου, οι περικοπές νομοθετημένων αποδοχών και παροχών είναι άκυρες γιατί αποτελούν προσβολή του δικαιώματος της περιουσίας και όχι νόμιμο περιορισμό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που θα μπορούσε να είναι συμβατός κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
ββ. Οι περικοπές παραβιάζουν και άλλες εγγυήσεις, όπως τις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων και της αρχής της αναλογικότητας των βαρών, είναι δε και ανυπόστατες λόγω του ανυπόστατου του ν. 3845/2010.
γγ. Τα συνταγματικά δικαστήρια της Λετονίας και της Ρουμανίας έκριναν ως αντισυνταγματικές τις αντίστοιχες περικοπές συντάξεων στη χώρα τους, με βάση αντίστοιχο όρο δανειοδότησης από το ΔΝΤ, το οποίο και αποδέχτηκε τη δικαστική απόφαση.
Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις μας δείχνουν ότι υπάρχουν δικαστές στην Ευρώπη, και μάλιστα σε χώρες που εντάχθηκαν μόλις χθες στη μεταπολεμική νομιμότητα της δυτικής Ευρώπης.
δδ. Όσον αφορά τη σχετική υπόθεση των περικοπών που εκκρεμεί στο ΣΤΕ, έχω να πω τα έξης: Ολόκληρος ο ελληνικός λαός, και όχι μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί και συνταξιούχοι που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αναμένει με αγωνία την κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η αγωνία είναι και δική μου. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος του Δικαίου αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την εισηγητική έκθεση που αναγνώσθηκε κατά τη δημόσια συνεδρία του Δικαστηρίου. Ουδέποτε, κατά την πολυετή σταδιοδρομία μου, άκουσα δικαστική εισήγηση, που αποτελεί στοιχείο της δικαστικής διαδικασίας, να έχει περιεχόμενο πολιτικό, να στηρίζεται, δηλαδή, σε έγγραφα της επίσημης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης, χωρίς νομικούς χαρακτηρισμούς των κρίσιμων πράξεων και χωρίς νομικά επιχειρήματα. Ελπίζω ότι το Δικαστήριο, όχι μόνο δεν θα λάβει υπ’ όψιν του, αλλά θα απαλείψει από το σκεπτικό της απόφασής του το αθέμιτο αυτό στοιχείο, που το προσβάλλει.
Αν κανείς αναγνώσει τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» –φοβούμαι ότι πολύ λίγοι από την επιστημονική κοινότητα και από την κοινότητα των πολιτικών είχαν μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον να τη βρουν και να την αναγνώσουν– θα διαπιστώσει πλήθος λεόντειων όρων και διατάξεων, που πράγματι παραπέμπουν στη νοοτροπία δικολάβων άλλων εποχών.
Οι διατάξεις αυτές, πέραν του ότι είναι αθέμιτες, τέθηκαν μόνο υπέρ των δανειστών και καμία φορά υπέρ του οφειλέτη. Πρόκειται, δηλαδή, για γνήσιες λεόντειες συμφωνίες και για κατάφωρη παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας. Τις αθέμιτες αυτές διατάξεις, λόγω χρόνου, είμαι αναγκασμένος να τις αντιπαρέλθω.
3. Η παραίτηση από όλες
τις ασυλίες και η δέσμευση
της δημόσιας περιουσίας
Επανέρχομαι στις δύο πρώτες κατηγορίες των αθέμιτων όρων:
Θα ήθελα, κατ’ αρχάς, να διατυπώσω κάποιες σύντομες, συνθηματικές δυστυχώς, παρατηρήσεις για τις δύο βασικές κατηγορίες των επονείδιστων όρων.
α. Η παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση για την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας θα πρέπει να τεθεί και κάτω από το πρίσμα ενός τρίτου όρου. Του όρου εκείνου που ορίζει ότι οι δανειστές μπορούν να συμφωνήσουν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτο (οργανισμό ή τρίτη χώρα). Αυτό το δικαίωμα, που δεν το έχει, βεβαίως, στο αντίστοιχο περιεχόμενό του η Ελλάδα, φωτίζει καλύτερα τον στόχο καθολικής πολιτικής υποδούλωσης της χώρας μας.
β. Κάτω από το πρίσμα αυτό, με τις δύο παραπάνω κατηγορίες όρων:
αα. Η Ελλάδα εντάσσεται σε ορισμένο μπλοκ κρατών και συμφερόντων – κάτι που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται από το ΔΝΤ και την Ευρώπη της Γερμανίας, σήμερα, μετά την κατάρρευση του μπλοκ της Σοβιετικής Ένωσης και την εμφάνιση στον ορίζοντα νέων υπερδυνάμεων.
ββ. Η Ελλάδα χάνει κάθε ελευθερία εξωτερικής πολιτικής, αφού, κάτω από την απειλή της ολοκληρωτικής δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας, δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με κανένα τρίτο κράτος, χωρίς την έγκριση των δανειστών της. Η απειλή αυτή στερεί την ελευθερία κινήσεων για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, δημιουργεί άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση που θα είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των αντιπάλων μας, και ανοίγει εύκολο πολιτικό δρόμο για την αμφισβήτηση από τρίτες χώρες των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
γγ. Δεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και για την αντιμετώπιση παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων και ιδίως της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (παραμεθόριες περιοχές και παραμεθόρια νησιά και θαλάσσιες ζώνες).
δδ. Δεσμεύονται όλες οι πήγες πλούτου για αξιοποίηση υπέρ των δανειστών, που προστατεύονται ως αγαθά του φυσικού και του ιστορικού μας περιβάλλοντος (όπως εθνικοί δρυμοί, αρχαιολογικοί χώροι με πλούσια πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, όπως η Ακρόπολη, η Ολυμπία, οι Δελφοί, η Βεργίνα, η Κνωσός και τόσοι άλλοι).
εε. Δεσμεύονται υπέρ των δανειστών ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος, που τόσο εποφθαλμιά το αδηφάγο υπερεθνικό κεφάλαιο.
στστ. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα-θύμα της χιτλερικής θηριωδίας που δεν έλαβε από τη Γερμανία αποζημίωση για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που υπέστη ο λαός της, ούτε της επεστράφη το αναγκαστικό δάνειο που άρπαξε με τη βία στην Κατοχή η χώρα αυτή από την καθημαγμένη και λιμοκτονούσα πατρίδα μας. Με τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης υπεγράφη όρος σύμφωνα με τον οποίο δεν μπορεί η Ελλάδα να συμψηφίσει τις απαιτήσεις προς αντίστοιχο ποσό των υποχρεώσεών της από το δάνειο. Με τον όρο αυτό απεμπόλησε η Ελλάδα το δικαίωμα συμψηφισμού ακόμη και αυτής της αξίωσης – η οποία άλλωστε είναι και η μόνη σημαντική που έχουμε, ασφαλώς, από τρίτη χώρα.
4. Η μεθόδευση της επιβολής των Συμβάσεων και
η παράκαμψη της Εθνικής Αντιπροσωπείας
Δύο μέρες πριν από την υπογραφή της βασικής Δανειακής Σύμβασης, στις 6 Μαΐου 2010, δημοσιεύθηκε ο ν. 3548, που προέβη στις πρώτες περικοπές που είδαμε. Ο νόμος αυτός έχει τον παραπλανητικό τίτλο: «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τα επτά άρθρα του αριθμούνται ολογράφως, όπως τα άρθρα των κυρωτικών νόμων. Ο νόμος έχει, επίσης, επισυνημμένα διεθνή κείμενα μη νομικά, μεταξύ των οποίων και μέρος των διατάξεων του Μνημονίου, πριν από τη θέση του σε ισχύ με την υπογραφή της βασικής Σύμβασης. Παρά ταύτα, είναι σαφές ότι ο νόμος δεν είναι εκτελεστικός ή κυρωτικός των διεθνών συμβάσεων, αφού αυτές υπογράφηκαν μετά. Με αυτόν τον νόμο εξαπατήθηκε ο ελληνικός λαός, που πίστεψε ότι συζητήθηκε στη Βουλή κυρωτικός νόμος. Όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά και τα μέλη της Βουλής έχουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτήν την εξαπάτηση, που αποτελεί μέρος της αντισυνταγματικής παράκαμψης της λαϊκής αντιπροσωπείας.
Στις 8 Μαΐου 2010 υπεγράφη η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, η οποία όριζε ότι θα ετίθετο σε ισχύ μετά την υπογραφή της και με τη λήψη της Νομικής Γνωμοδότησης και τη δέσμευση ικανού αριθμού των δανειστών. Πέντε ημέρες μετά τη δημοσίευση του ν. 3845 και τρεις μέρες μετά την υπογραφή της βασικής Σύμβασης, δημοσιεύθηκε ο ν. 3847 της 11ης Μαΐου 2010, ο οποίος στο άρθρο Μόνο παρ. 9 ορίζει τα εξής: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου (δηλαδή: οι Συμβάσεις Δανεισμού) εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής των».
Όπως βλέπει κάνεις, απλός νόμος κατάργησε το Σύνταγμα! Κατάργησε, δηλαδή, τις συνταγματικές διαδικασίες επικύρωσης και κύρωσης συνθηκών με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, που ορίζουν τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος. Την κατάφωρη και σοβαρότατη αυτή παραβίαση του Συντάγματος κανένας παράγοντας της νομοθετικής λειτουργίας και κανένα όργανο του κράτους δεν την έχουν επισημάνει.
Παρά ταύτα, οι Συμβάσεις Δανεισμού κατατέθηκαν στη Βουλή για κύρωση στις 3 Ιουνίου 2010. Οι Συμβάσεις αυτές ούτε επικυρώθηκαν με βάση το άρθρο 36 § 2 (και το Διεθνές Δίκαιο), για να έχουν ισχύ ως διεθνείς συμβάσεις, ούτε κυρώθηκαν με βάση το άρθρο 28 § 2 με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, για να ισχύουν ως εσωτερικό δίκαιο. Αλλά ούτε καν μοιράστηκαν στους βουλευτές, ούτε παρουσιάστηκαν για συζήτηση, όπως προανήγγελλε ο ν. 3847. Όσο γνωρίζω, κανένα κόμμα της Βουλής και κανείς βουλευτής δεν ζήτησε την τήρηση των συνταγματικών διαδικασιών επικύρωσης και κύρωσης των Συμβάσεων Δανεισμού, ούτε καν τη διανομή των κειμένων τους και τη σχετική συζήτηση. Όλα, συνεπώς, τα κόμματα και οι 300 βουλευτές ευθύνονται για τη σοβαρότατη παραβίαση του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος και για την απόκρυψή τους από τα όργανα του πολιτεύματος και από τον λαό. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πολλοί βουλευτές μπερδεύουν τα κείμενα που είχαν συζητήσει με την ψήφιση του ν. 3845, με την ψήφιση του «Μνημονίου», όπως λένε. Ψήφιση, όμως, του πραγματικού «Μνημονίου» δεν έγινε ποτέ. Αυτήν την τραγική αδιαφορία και αβελτηρία ή και υστεροβουλία των πολιτικών εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση και οι δανειστές μας και έπλεξαν την όλη άνομη μεθόδευση υπογραφής και θέσης σε ισχύ των Συμβάσεων Δανεισμού. Η τεχνική των κειμένων των Συμβάσεων μου ήταν από την αρχή ύποπτη, γιατί μου θύμιζε την τεχνική και τη σωρευτική παραβίαση όλων των αρχών του Σχεδίου Ανάν. Αποκαλύφθηκε σήμερα ότι το ίδιο γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε το μοναδικό έκτρωμα εγγράφου Διεθνούς Δικαίου συνέταξε και τα κείμενα των Συμβάσεων Δανεισμού της Ελλάδας. Από τη θέση αυτή θέλω να ρωτήσω, ως έλληνας πολίτης, δύο ερωτήματα:
Πρώτον, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, η Ελλάδα και το ΔΝΤ δεν είχαν νομικές υπηρεσίες των υπουργείων Εξωτερικών με ειδικούς διεθνολόγους, για να συντάξουν, όπως γινόταν ανέκαθεν, τις Συμβάσεις Δανεισμού, αντί να τις αναθέσουν στο μη ειδικευμένο, όπως φαίνεται από τα κείμενα, δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου και να επιβαρύνουν με την τεράστια αμοιβή την Ελλάδα, που… έσπευσαν να βοηθήσουν;
Δεύτερον, πόσα εκατομμύρια πλήρωσε η ήδη πτωχευμένη Ελλάδα στον επαγγελματία κατασκευαστή του Λονδίνου για την κατασκευή της αγχόνης της;
5. Η εξουσία που ασκείται
στην Ελλάδα με βάση
τις Συμβάσεις Δανεισμού
Η παράκαμψη της Λαϊκής Αντιπροσωπείας και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις πιο σοβαρές διεθνείς συμβάσεις και με τους πιο επονείδιστους όρους της ιστορίας του ελληνικού κράτους αποτελεί σοβαρή παραβίαση του πολιτεύματος.
Ο όρος της Σύμβασης Δανεισμού με τον οποίο παραιτείται η Ελλάδα απέναντι στους δανειστές της από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ασυλία αποτελεί επονείδιστο και πρωτοφανή στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις όρο υποτέλειας.
Η ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, ο εξευτελισμός του κράτους με λεόντειους όρους και με παραβιάσεις πολλών θεμελιωδών αρχών του υπερκείμενου δικαίου, καθώς και η παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτελούν πρωτοφανούς σκληρότητας επονείδιστους όρους.
Από όλες αυτές τις παραβιάσεις θεμελιωδών άρχων της Δημοκρατίας προκύπτουν τα έξης:
(α) Οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι εκτός του Συντάγματος, εκτός της ευρωπαϊκής νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Είναι, συνεπώς, ανυπόστατες, τόσο λόγω της παράκαμψης της Βουλής στην επικύρωση και στην κύρωσή τους με τα τρία πέμπτα των μελών της, όσο και λόγω παραβίασης θεμελιωδών αρχών όλων των βαθμίδων του υπερκείμενου δικαίου από βασικούς και ουσιώδεις όρους τους.
(β) Ειδικότερα: Ο ειδεχθέστερος από όλους τους όρους της παραίτησης από τα δικαιώματα κυριαρχίας δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300 μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Αλλά ούτε με δημοψήφισμα μπορούσε να αποφασιστεί ή να επικυρωθεί, γιατί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να αλλοτριώσει ούτε την κυριαρχία της Ελλάδας, ούτε τη Δημοκρατία, δεσμεύοντας το σύνολο των πολιτών και τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.
(γ) Η εξουσία που ασκείται με βάση τις Συμβάσεις Δανεισμού είναι έκτος του Συντάγματος, εκτός της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Αποτελεί de facto εξουσία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής. Είναι χειρότερη η θέση της από τη θέση προτεκτοράτου, του οποίου την ασφάλεια και τα σύνορα εγγυάται η προστάτιδα δύναμη. Οι Συμβάσεις Δανεισμού αλλοτρίωσαν την εθνική κυριαρχία και την εθνική περιουσία και επικράτεια στους δανειστές της Ελλάδας, χωρίς αυτοί να της εγγυώνται και να της διασφαλίζουν την ασφάλειά της και τα σύνορά της. Διασφαλίζουν μόνο την ασφάλεια των συμφερόντων τους. Η θεμελιώδης αρχή της Αλληλεγγύης, που, υποτίθεται, διέπει την ΕΕ, ποδοπατήθηκε με τις Συμβάσεις Δανεισμού κατά το χειρότερο και με πρωτοφανή στη νεώτερη Ιστορία τρόπο.
(δ) Οι Συμβάσεις Δανεισμού, όχι μόνο την αρχή της αλληλεγγύης ποδοπατούν, αλλά με τους όρους τους παραβιάζουν τη θεμελιώδη διάταξη της Σύμβασης της Βιέννης του 1969, που απαγορεύει την πολιτική και την οικονομική βία.
(ε) Η κυβέρνηση μπορεί να θέσει το τεράστιο για την Ευρώπη ζήτημα της νομιμότητας των Συμβάσεων. Προβλέπονται τρόποι και από τις ίδιες τις Συμβάσεις.
Ό,τι δεν έπραξε κατά τη σύναψη των Συμφωνιών, μπορεί να το κάμει τώρα. Θα προσθέσω, όμως, και τούτο: Όσον αφορά την παραίτηση από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, δεν θέλω να ακούσω την ερώτηση που μας έχουν υποβάλει, αν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν γίνεται ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο. Διαφορετικά, θα ακυρώναμε όλες τις ηρωικές αντιστάσεις και όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Ιστορίας των λαών.
6. Επίλογος
Λυπάμαι αν μίλησα με πάθος, υπερβαίνοντας τα όρια της επιστημονικής νηφαλιότητας. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι ο επιστήμονας και ιδιαίτερα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει υποχρέωση όχι μόνο να θέτει τις γνώσεις του στην υπηρεσία του λαού στον οποίο ανήκει, αλλά και να αγωνίζεται με αυτές και να τις χρησιμοποιεί στον άγωνα για το καλό όλων των ανθρώπων, για το δίκαιο και για τον πολιτισμό, όταν ποδοπατούνται όπως ποδοπατούνται σήμερα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πανεπιστημιακός δάσκαλος θα πρέπει να διδάσκει πάντοτε, όχι μόνο από το εύκολο βήμα της διδασκαλίας του, αλλά κυρίως με το παράδειγμά του, το «τόλμα φρονείν» του Αισχύλου και το αντίστοιχο του Ορατίου «sapereaude», που ο Καντ το ανέδειξε ως το σύνθημα του Διαφωτισμού. Στις περιπτώσεις, μάλιστα, όπως η σημερινή, τολμώ να πω ότι είναι, ίσως, χρησιμότερο το «αγανάκτησε» του μεγάλου αντιστασιακού κατά του χιτλερισμού και υποστηρικτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου Stefane Hessel. Ανησυχώ βαθύτατα για το μέγεθος της ανομίας του Σχεδίου Ανάν που ήλθε από τον κορυφαίο φρουρό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της παγκόσμιας δημοκρατικής νομιμότητας, τον Γ.Γ. του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, και από το μέγεθος της ανομίας των Συμβάσεων Δανεισμού που ήλθαν από την καρδιά της Ευρώπης. Και άλλη φορά η ήπειρος, που υπερηφανεύεται ότι είναι η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, γέννησε την καταστροφή και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό καταλήγω με μια έκκληση: Να φροντίσει η κυβέρνηση να απαλλαγούν οι Συμβάσεις Δανεισμού από τους επονείδιστους και άνομους όρους που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και στη συνέχεια να αποκαταστήσει το δημοκρατικό πολίτευμα που τραυματίστηκε βάναυσα, υποβάλλοντάς τες να κυρωθούν από την Εθνική Αντιπροσωπεία και θέτοντας τέλος στον σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.

Αν δεν γίνουν αυτά, η Ελλάδα οδηγείται, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, σε αγώνα των πολιτών της, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

το ΠΑΡΟΝ

Εξυπηρετήσιμο το χρέος της Ελλάδας, λέει ο Ρομπέι

Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com


Το χρέος της Ελλάδας είναι εξυπηρετήσιμο, είπε ο πρόεδρος της ΕΕ, Χέρμαν Βαν Ρομπέι, ο οποίος εκτίμησε ότι φταίνε οι αγορές που δεν δίνουν χρόνο στις υπερχρεωμένες χώρες.

«Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι αγορές δεν δίνουν χρόνο στις υπερχρεωμένες χώρες.

Το ελληνικό χρέος είναι εξυπηρετήσιμο, αν δοθεί στην Ελλάδα ο χρόνος για να το περιορίσει, και ως εκ τούτου η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν είναι αναπόφευκτη», είπε στην εφημερίδα «De Standaard».

Πηγή:Voria

Η κυβέρνηση έχει αποτύχει στους στόχους της για το χρέος και το έλλειμμα

Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com


Ο Αναπληρωτής Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Οικονομίας της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής Φθιώτιδας, κ. Χρήστος Σταϊκούρας έκανε την ακόλουθη δήλωση σχετικά με την οριστικοποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων για το 2010:

«Η οριστικοποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων αποδεικνύει ότι η Κυβέρνηση έχει αποτύχει στους στόχους της τόσο για το χρέος όσο και το έλλειμμα.
Το χρέος διαμορφώθηκε στο 142,8% του ΑΕΠ το 2010, υψηλότερο κατά 15,7 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ έναντι του 2009, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης.
Το έλλειμμα διαμορφώθηκε στο 10,5% του ΑΕΠ το 2010, πολύ υψηλότερο από τις Κυβερνητικές εκτιμήσεις.
Αρχικές εκτιμήσεις του «Μνημονίου» για έλλειμμα 8,1% του ΑΕΠ, και αναθεωρημένες εκτιμήσεις του Προϋπολογισμού για έλλειμμα 9,4% του ΑΕΠ το 2010.
Και αυτό παρά τη λήψη μέτρων εκτός «Μνημονίου», την περαιτέρω περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και τη δημιουργία ενός τεράστιου «εσωτερικού χρέους», ύψους 5,4 δισ. ευρώ (μάλιστα ο πρώην Υπουργός κ. Αλ. Παπαδόπουλος εκτιμά ότι το πραγματικό έλλειμμα του 2010 υπερβαίνει το 13% του ΑΕΠ).
Η αναθεώρηση αυτή οφείλεται κυρίως στην κατάρρευση των εσόδων λόγω της φορολογικής επιδρομής σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Έσοδα τα οποία αυξήθηκαν μόλις κατά 5,5% το 2010, έναντι στόχου στο «Μνημόνιο» για αύξηση κατά 13,7% (μάλιστα τα έσοδα έχουν ήδη μειωθεί κατά 8% το πρώτο τρίμηνο του 2011, έναντι ετήσιου στόχου για αύξηση κατά 8,5%!)
Αυτές οι αποκλίσεις έναντι των στόχων θα οδηγήσουν στη λήψη νέων μέτρων για εφέτος.
Συμπληρωματικών μέτρων ύψους περίπου 2,5 δισ. ευρώ προκειμένου να καλυφθεί η νέα «τρύπα» στο έλλειμμα.
Μέτρα τα οποία, εάν προστεθούν στα 14,3 δισ. ευρώ του Προϋπολογισμού και στα 3 δισ. ευρώ του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου, ανεβάζουν το συνολικό λογαριασμό περίπου στα 20 δισ. ευρώ για το 2011 (από 9,1 δισ. ευρώ στο «Μνημόνιο»).
Περισσότερα από τα διπλάσια μέτρα έναντι των αρχικών εκτιμήσεων!!!
Είναι προφανές ότι η οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης είναι αδιέξοδη.
Η ύφεση είναι βαθιά και παρατεταμένη, το έλλειμμα δεν μειώνεται με βιώσιμο τρόπο, το χρέος αυξάνει και διατηρεί τη δυναμική του, η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, τα «λουκέτα» πολλαπλασιάζονται, η ανεργία καλπάζει, ο κοινωνικός ιστός αποδιοργανώνεται.
Οι Έλληνες πολίτες υποβάλλονται σε μεγάλες και διευρυνόμενες θυσίες χωρίς αντίκρισμα.

Απαιτείται αλλαγή πολιτικής.»

Από ....parapolitika

Επίσημα στο 10,5% το έλλειμμα και όχι στο 9,4% όπως είχε προβλέψει η Κυβέρνηση

Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com


- 2,7 δισ. “λείπουν” από το 2010
- 1,5 δισ. "λείπει" ήδη στο πρώτο τρίμηνο του 2011
- Εμείς θα πληρώσουμε τη νέα αποτυχία της Κυβέρνησης με περικοπές και νέους φόρους
Μιλάμε ήδη για αποτυχία ύψους 4 δισ. ευρώ και η Κυβέρνηση δηλώνει (ξανά) ότι δεν θα χρειαστούν επιπλέον έσοδα και ότι αρκούν τα μέτρα ύψους 3 δισ. που έχει... προϋπολογίσει!
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναθεώρησε το έλλειμμα του ελληνικού προϋπολογισμού για το 2010 στο 10,5% του ΑΕΠ για το 2010 έναντι 15,4% του ΑΕΠ το 2009. Επιπλέον, το χρέος της Ελλάδας υπολογίζεται στο 142,8% του ΑΕΠ από 127,1% του ΑΕΠ το 2009.
Τα “νούμερα” αν και καθυστερημένα ήρθαν να επιβεβαιώσουν τους φόβους ότι θα χρειαστούν επιπλέον μέτρα που μαζί με το ήδη υπάρχον έλλειμμα στο πρώτο τρίμηνο επιφυλάσσουν νέες δυσάρεστες εκπλήξεις στους Έλληνες...
Από σήμερα το οικονομικό επιτελείο θα πρέπει να αρχίσει να οριστικοποιεί τις λεπτομέρειες.
Όλα δείχνουν ότι θα καθοριστούν εισοδηματικά κριτήρια για τα επιδόματα, έρχεται νέος γύρος μειώσεων, έστω και στους καλά αμειβόμενους, του Δημοσίου, αλλά και μερική απασχόληση στο δημόσιο και φυσικά ακόμη πιο ευέλικτο νόμο που θα κάνει μονόδρομο τις επιχειρησιακές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα.
Οι αποκρατικοποιήσεις δεν αναμένεται να αυξήσουν κατά πολύ τα άμεσα έσοδα που ζητάει η Τρόικα και έτσι Τριάμισι δισ. υπόσχεται η Κυβέρνηση στην Τρόικα από πώληση μετοχών ( και όχι μόνο) των ΔΕΚΟ αλλά και από το λουκέτο σε δημόσιους οργανισμούς.
Δύο δισ. θα εξοικονομίσει η Κυβέρνηση από το ¨τσεκούρι” στις φοροαπαλλαγές και άλλο ένα από τους έμμεσους φόρους όπως ο ΦΠΑ.

newsit

Περί «κυβέρνησης σοφών»…

Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com


Μια δημοκρατική προσέγγιση

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Αυξάνονται τα δημοσιεύματα που προπαγανδίζουν υπέρ της συγκρότησης μιας «κυβέρνησης σοφών», η οποία θα αναλάβει να διαχειριστεί το επόμενο στάδιο της ελληνικής κρίσης που περιλαμβάνει ασφαλώς και κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Οι απόψεις αυτές είτε εκκινούν από την προβαλλόμενη αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ολοκληρώσει μια νέα μεταπολίτευση, που πλέον θεωρείται αναγκαία, είτε εστιάζουν στην δήθεν αντικειμενικότητα των προβλημάτων της οικονομίας και της διοίκησης, που απαιτούν ικανούς τεχνοκράτες για να βρεθεί η πλέον επωφελής λύση για όλους, είτε είναι ένα μίγμα αυτών τονίζοντας ότι οι πολιτικοί δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να κυβερνήσουν, απολαμβάνοντας υψηλή νομιμοποίηση.

Αυτά τα επιχειρήματα και κυρίως η λογική που τα διέπει είναι γνωστά και αντιπροσωπευτικά της πολικής κουλτούρας λογής-λογής αντιδημοκρατικών μορφωμάτων την εποχή της νεωτερικότητας. Η επιστήμη κυρίως μετά το 1980 έχει καταναλώσει πολύ ενέργεια και πόρους για να καταλήξει ότι τέτοιες απόψεις έρχονται να διαστρέψουν το δημοκρατικό αίτημα, εκεί όπου η πολιτική κρίση εμφανίζεται ως επακόλουθο της οικονομικής κρίσης. Προδήλως πρόκειται είτε για μια νεοφασιστικού ή νεοναζιστικού τύπου προσέγγιση, που διατυπώνεται ως εθνική ανάγκη, η οποία δήθεν υπηρετεί την οικονομική αποτελεσματικότητα μέσω μιας απολιτικής εθνικής ενότητας, είτε για μια αμιγώς νεοφιλελεύθερη διαλεκτική, η οποία υποστηρίζει ότι τα οικονομικά προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με οικονομικά μέσα και αρχές, που δήθεν είναι αντικειμενικές και πρέπει να είναι απαλλαγμένα/απαλλαγμένες από πολιτικές σκοπιμότητες ή/και πολιτικούς ανταγωνισμούς.
Με δύο λόγια και οι δύο παραπάνω προσεγγίσεις τείνουν να αναπαριστούν το οικονομικό και διοικητικό φαινόμενο ουδέτερα και να υπαινίσσονται ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός και το πολιτικό κόστος των κυβερνήσεων που προκύπτει από τον κοινοβουλευτισμό, είναι η αιτία της διαφθοράς, της διαπλοκής, της κακοδιοίκησης, της παραοικονομίας και του εκχυδαϊσμού των κοινωνικών σχέσεων στην πατρίδα μας.
Από την άλλη, μια μερίδα δημοκρατών πιστεύει ακριβώς το αντίθετο, έχοντας με το μέρος της την ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας και την επιστήμη. Εμείς λέμε ότι όλα αυτά τα νοσηρά και καταστροφικά για την κοινωνία και την οικονομία φαινόμενα, οφείλονται ακριβώς στην αντιδημοκρατική μορφή του (δήθεν) πολιτικού ανταγωνισμού στην Ελλάδα και στην εκτροπή του κοινοβουλευτισμού, μέσω ενός απαράδεκτου πρωθυπουργοκεντρικού συστήματος πελατειακών δομών σε όλα τα επίπεδα της αντιπροσώπευσης, οικογενειοκρατίας, αδιαφάνειας, μαφιόζικου αποκλεισμού και ασφαλώς καλπονοθευτικών εκλογικών διαδικασιών. Οι δημοκράτες συμφωνούμε, μάλλον, στο ότι η εσωτερική διάσταση της σημερινής κρίσης οφείλεται στην σοβαρή νόθευση του πολιτικού ανταγωνισμού - καί μετά την μεταπολίτευση του 1974 - και ασφαλώς στην αναδιοργάνωση και επέκταση του κράτους πατρωνίας μετά την χούντα, καθώς και στην διαπλοκή που αποτέλεσε το επισφράγισμα του δικομματικού συστήματος διακυβέρνησης μιας πελατειακού τύπου «δημοκρατίας».
Από εκεί και έπειτα οι δημοκράτες διαφωνούμε ως προς επιμέρους ιδεολογικές και πολιτικές πτυχές της δημοκρατικής μεταρρύθμισης. Δεν διαφωνούμε όμως στο ότι η καλλιέργεια του πλουραλισμού και της ισότητας στο πλαίσιο της πολιτείας, η ανάπτυξη του γνήσιου και έντιμου ιδεολογικά και πολιτικά «αγωνισμού» και της ελευθερίας στην κοινωνία είναι αδιαπραγμάτευτα αγαθά. Έτσι θεωρούμε οι δημοκράτες ότι παλεύεται η καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενώ κάποιοι από εμάς πάμε μακρύτερα οραματιζόμενοι μια σοσιαλιστική κοινωνία, που θα προκύψει μέσω της ριζοσπαστικοποίησης του δημοκρατικού φαινομένου.
Με άλλα λόγια, μια μερίδα τουλάχιστον δημοκρατών πιστεύουμε ότι η οικονομική κρίση είναι έκφραση της κρίσης εκδημοκρατισμού της χώρας και ότι για να δώσουμε «λύση» θα πρέπει να κάνουμε ένα ή και περισσότερα σταθερά βήματα δημοκρατικής προόδου, ενώ οι «άλλοι» μαζί με τον πρωθυπουργό (υπάρχουν σχετικές δηλώσεις) πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουμε σήμερα ένα βήμα πίσω στη δημοκρατία, ώστε αυτή να σταθεροποιηθεί για να υπάρξει ελπίδα προόδου και ευημερίας στο μέλλον. Στο πλαίσιο αυτής της διαλεκτικής των «άλλων» αναπτύσσεται και η πρόταση για «κυβέρνηση σοφών», ενώ από εκεί και έπειτα αρχίζει η παραφιλολογία και η χυδαία διαστρέβλωση θέσεων και απόψεων των δημοκρατών που δεν συνήθισαν να πηγαίνουν πίσω-μπρος.

Ας δοκιμάσω να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα περί κυβέρνησης-πολιτικής , έστω και αναγκαστικά αποφθεγματικά:
- Δεν υπάρχουν σοφοί, ούτε καν «σοφοί» σήμερα αν και δεν λείπει η σοφία στον κόσμο μας, ως πολιτισμικό και κοινωνικό και όχι ατομικό αγαθό.
- Υπάρχουν ικανοί και θαυμάσιοι Έλληνες επιστήμονες που διακρίνονται από γνώση και εμπειρία στην ιδιαίτερη μεθοδολογία που χειρίζονται και διαπραγματεύονται.
- Με την επιστημονική μεθοδολογία είναι πρόστυχο να ισχυριστείς ότι μπορείς να αντικαταστήσεις την πολιτική, ή να δοκιμάσεις να κάνεις πολιτική.
- Η μεθοδολογία της επιστήμης υποστηρίζει ενδεχομένως πολιτικές, δεν γεννά όμως πολιτική πρακτική.
- Πολιτική είναι η γενική μέθοδος διαμόρφωσης εξουσιαστικών σχέσεων και άσκησης εξουσίας και ισχύος, ενώ κάθε ιδιαίτερη μεθοδολογία διαφόρων επιστημών έρχεται να εκλογικεύσει την συγκεκριμένη πολιτική και να της προσδώσει στοιχεία νομιμοποίησης, ώστε αυτή να αναπαραχθεί πάντοτε μεταλλαγμένη, εξαιτίας της επιστημονικής, διοικητικής και γενικότερα τεχνοκρατικής (νέας) εμπειρίας.
- Είναι τραγωδία ο πολιτικός να προφασίζεται ότι λειτουργεί ως επιστήμονας και ο επιστήμονας να νομίζει ότι, μια και χειρίζεται την μεθοδολογία ή τις μεθοδολογίες του κλάδου του, μπορεί να καταστεί ιδανικός πολιτικός.
- Η κυβέρνηση είναι πολιτικό φαινόμενο και δεν μπορεί να διασκεδαστεί η φύση της συγχεόμενη με την λειτουργία της, που είναι τεχνοκρατικό φαινόμενο. Αυτό όταν και όπου συμβαίνει αποτελεί πολιτική απάτη.
- Η κυβέρνηση κάνει πολιτική, δεν ασκεί ουδέτερα διοίκηση στον κοινοβουλευτισμό, ή αν προτιμάτε με όρους της αγοράς, κάνει πολιτικό μάνατζμεντ, που είναι διαφορετικό πράγμα από το διοικητικό μάνατζμεντ, το οποίο απαιτεί την εφαρμογή συγκεκριμένων επιστημονικών αρχών και την απασχόληση της αντίστοιχης τεχνολογίας. Το πολιτικό μάνατζμεντ δεν είναι δουλειά τεχνοκρατών, αλλά πολιτικών, που ασφαλώς θα πρέπει να διαθέτουν βαθιά φιλοσοφική κατάρτιση, και αναγνωρισμένη κοινωνική και επιστημονική εμπειρία, πέραν του ξεκάθαρου ιδεολογικού προσανατολισμού τους.
- Τέλος, σημειώστε ότι και οι επιστήμες παράγωγο της συγκεκριμένης εξέλιξης του πολιτικού φαινομένου είναι. Ευτυχείς είναι οι επιστήμονες εκείνοι που συνειδητοποιούν και γνωρίζουν την πολιτική καταγωγή της μεθοδολογίας τους και την συσχέτισή της με επιμέρους πολιτικές και «κοινές λογικές».
Κάθε ιδιαίτερη επιστημονική μεθοδολογία, λοιπόν, μπορεί να υπηρετήσει, να ενισχύσει, να νομιμοποιήσει και ίσως να καλλιεργήσει συγκεκριμένες μορφές εξουσιαστικών σχέσεων. Ανάλογα πώς βλέπεις τις σχέσεις και πώς τις μελετάς, σε οδηγεί να εντάσσεσαι και να αναπαράγεις σε κάποιο βαθμό την πολιτική δομή που τις ορίζει. Η κυβέρνηση είναι μια ολοκληρωμένη πολιτική (μικρο)δομή, που εσωτερικεύει τεχνολογία για να λειτουργεί. Δεν είναι όμως αυτή η τεχνολογία που την ορίζει οντολογικά. Αν παρόλα αυτά θεωρήσεις ότι είναι, την παθαίνεις σαν τον Γιώργο Παπανδρέου και όλους τους απολιτικούς πολιτικούς, που η κακιά τύχη των λαών τους έφερε στα κυβερνητικά πράγματα! Ας διακρίνουμε λοιπόν την πολιτική οντολογία μιας κυβέρνησης από την επιστημολογία που ορίζει την λειτουργία της, αν και θα πρέπει να υπάρχει συνάφεια μεταξύ των δύο για να υφίσταται αποτελεσματικότητα.
Άρα, μια «κυβέρνηση σοφών» θα ήταν μια ακόμη πολιτική απατεωνιά του καθεστώτος στην Ελλάδα. Άλλο πράγμα φυσικά θα ήταν μια κυβέρνηση αντικαθεστωτικής ενότητας που θα αναδείκνυε ένα υπουργικό συμβούλιο, το οποίο θα απαρτιζόταν από βαθιά καταρτισμένα μέλη στο ιδιαίτερο αντικείμενό τους και που θα εμφανίζονταν ικανά να εναρμονίζουν την επιστημονική μεθοδολογία στην πολιτική στρατηγική των δυνάμεων και των συμφερόντων των κοινωνικών στρωμάτων που θα υπηρετούσαν. Δεν υπάρχει ουδέτερη πολιτικά επιστήμη, υπάρχει όμως αντικειμενική επιστημολογία. Αυτά που σημείωσα μέχρι εδώ, για παράδειγμα, δεν είναι αντικειμενικά, μπορούν όμως να ελεγχθούν κατά έναν αντικειμενικό τρόπο από όσους έχουν εμπειρία στη γενική μεθοδολογία του στρουκτουραλισμού ή/και μεταμοντερνισμού. Συνεπώς μια κυβέρνηση τεχνοκρατών δεν έχει δημοκρατικό νόημα, αν και ασφαλώς έχει τεράστια πολιτική σημασία για την εξέλιξη, όχι απλώς του κυβερνητικού μοντέλου στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να λύσουν πολιτικά προβλήματα σαν και αυτό που έχουμε μπροστά μας στην πατρίδα μας. Μπορούν όμως, αν διαθέτουν συναφή πολιτική συγκρότηση, να συμβάλουν στην διαμόρφωση των πλέον αποτελεσματικών αποφάσεων που θα απαντούν στην κρίση με οικονομικούς, τεχνολογικούς και διοικητικούς όρους, αφού όμως πρώτα απαντηθεί πολιτικά το πρόβλημα που παρήγαγε την κρίση.
Το πρόβλημα μας δεν είναι να βρούμε δυο ντουζίνες «σοφούς», αλλά την κοινωνική και πολιτική αρετή να επανιδρύσουμε την πολιτεία και τους επιμέρους θεσμούς με κανόνα την μέγιστη δυνατή ισότητα μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινωνίας σε συνθήκες καπιταλισμού, δίχως αποκλεισμούς και με απόφαση να απασχολήσουμε την πλέον σύγχρονη τεχνολογία στον κόσμο για να υπηρετήσει την κοινωνία, το περιβάλλον και την οικονομική οργάνωση. Αν διαθέταμε αυτή την τεχνολογία, πολλοί νόμοι θα ήταν άχρηστοι και η κυβέρνηση δεν θα έκανε τον καραγκιόζη προσπαθώντας δήθεν να ορθολογικοποιήσει τις οικονομικές σχέσεις και να περιστείλει την φοροδιαφυγή και φοροκλοπή. Αλλά και αυτή η άτιμη η τεχνολογία δημοκρατική πολιτική βούληση απαιτεί, που απουσίαζε και δυστυχώς ούτε τώρα καλλιεργείται.

* διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Εργασία

Από .......activistis

Κρητική ασπιρίνη από το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com

Κρητική σφραγίδα φέρει η νέα ασπιρίνη, η οποία πρόκειται να ανατρέψει τα όσα γνωρίζαμε μέχρι και σήμερα για την προστασία της υγείας μας από τα κρυολογήματα και την κοινή γρίπη. Μάλιστα το νέο αυτό προϊόν θα πωλείται στην τιμή του 1 ευρώ.
Η κρητική ασπιρίνη, συσκευασμένη σε κάψουλα, είναι ένα φυσικό προϊόν που αποτελείται αποκλειστικά από τρία είδη κρητικών βοτάνων διαλυμένων σε ελαιόλαδο.
Τη «μαγική» κάψουλα παρασκεύασε η ομάδα των καθηγητών του Πανεπιστημίου Κρήτης και αποτελεί παγκόσμια πατέντα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Η ασπιρίνη συνδυάζει...
την απόλυτη αξιοποίηση των κρητικών βοτάνων με τις αυστηρές προδιαγραφές που θέτει η σύγχρονη φαρμακευτική επιστήμη.

Εμπνευστές της έρευνας είναι οι καθηγητές Ιατρικής Ηλίας Καστανάς και Χρήστος Λιόνης και ο καθηγητής Βιολογίας Στέργιος Πυρίντσος. Για την παρασκευή του φαρμάκου συνεργάστηκαν, επίσης, η Ενωση Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου και η ελληνική φαρμακοβιομηχανία Gallenica.

Οι προοπτικές της κρητικής ασπιρίνης, από τη στιγμή που θα εγκριθεί από τον ΕΟΦ, αναμένεται να ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας και το φάρμακο να πιστοποιηθεί τόσο από τις ευρωπαϊκές αρχές όσο και από την αμερικανική FDA (Food and drug administration).

Τα μαγικά βότανα

Αν και τα συστατικά του είναι εντελώς φυσικά, οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το νέο σκεύασμα αποτελεί φάρμακο και όχι συμπλήρωμα διατροφής, όπως είχε εσφαλμένα χαρακτηριστεί.

Οι ιδιότητές του, οι οποίες απορρέουν από τα κρητικά βότανα, θεωρούνται ευεργετικές για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Και τα τρία «μαγικά» βότανα είναι διαλυμένα σε ελαιόλαδο, οι φαρμακευτικές ιδιότητες του οποίου είναι γνωστές από την αρχαιότητα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ηλίας Καστανάς αρνήθηκε να αποκαλύψει τα τρία συστατικά που απαρτίζουν τη συνταγή της κάψουλας.

«Το φάρμακο θα αποτελέσει παγκόσμια πατέντα. Αν αποκαλύπταμε κάποιο από τα τρία βότανα, πολύ φοβάμαι ότι θα είχαμε το φαινόμενο της τηλεοπτικής «φραπελιάς», όταν όλοι πήγαιναν και κούρευαν τα φύλλα της ελιάς και τα χτυπούσαν στο μίξερ. Αυτό το «φάρμακο» που προοριζόταν για πάσαν νόσον και μαλακίαν, κάθε άλλο παρά φάρμακο ήταν», συμπληρώνει σκωπτικά ο Ηλίας Καστανάς.

Η έρευνα του πανεπιστήμιου εστίασε στους κατοίκους της νότιας Κρήτης. Πληροφορίες των επιστημόνων που βασίζονταν σε λαϊκές παραδόσεις, μαρτυρούσαν πως το συγκεκριμένο κρητικό αφέψημα χρησιμοποιείτο από παλιά στις ντόπιες κρητικές συνταγές και προστάτευε τους Κρητικούς από τη γρίπη.

Η επιστημονική παρατήρηση ήλθε να επιβεβαιώσει τις λαϊκές παραδόσεις. Η δωδεκάχρονη έρευνα που έγινε από την επιστημονική ομάδα ανέδειξε ότι ο οργανισμός των Κρητικών που κατανάλωναν το κοκτέιλ βοτάνων παρουσίαζε ισχυρή αντίσταση στα κρυολογήματα και στις λοιμώξεις.

Από τη φύση

Σκοπός των επιστημόνων δεν είναι να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή ασπιρίνη, αλλά να προωθήσουν στην αγορά ένα φυσικό φάρμακο, το οποίο θα είναι βγαλμένο από την κρητική γη.

«Τα υλικά από τα οποία αποτελείται η κάψουλα δεν παρουσιάζουν, μέχρι στιγμής, επιπτώσεις στην υγεία. Η δοσολογία που θα συστήνεται θα είναι παρόμοια με την κατανάλωση 2 με 3 ροφημάτων την ημέρα», δηλώνει ο Ηλίας Καστανάς.

Η τιμή του φαρμάκου, σύμφωνα με τον όρο που έχει βάλει ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Ρεθύμνου, δεν πρόκειται να ξεπερνάει το 1 ευρώ.
Το φάρμακο αναμένεται να πάρει μέσα στο 2011 την έγκριση του ΕΟΦ.

Η αγάπη για τις ευεργετικές ιδιότητες των κρητικών βοτάνων δεν ήταν το μόνο κίνητρο για τους επιστήμονες, ώστε να παρασκευάσουν το φάρμακο.

Το σημαντικότερο κίνητρο για την παρασκευή του φαρμάκου αποτέλεσε η αναπτυξιακή κατεύθυνση που δίνεται στους ελαιοκαλλιεργητές του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ρεθύμνου.

Από τη στιγμή που το φάρμακο θα μπει στην παραγωγή, μέρος της σοδειάς τους θα προορίζεται για την παρασκευή της κάψουλας.

«Η πολιτεία δεν μας παρείχε καμία απολύτως βοήθεια για την παρασκευή του φαρμάκου. Τα κονδύλια για την έρευνα και την παραγωγή του τα αντλήσαμε από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ρεθύμνου και τη φαρμακευτική εταιρεία», τονίζει ο Ηλίας Καστανάς.

Η βιολογική ασπιρίνη της Κρήτης αποτελεί έν από τα πιο λαμπρά επιτεύγματα στον τομέα της φαρμακευτικής επιστήμης, που παρουσίασε το Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Το φάρμακο αυτό:

-Προστατεύει από τις λοιμώξεις αναπνευστικού

-Ανακουφίζει από το κρυολόγημα

-Καταπολεμά την κοινή γρίπη

-«Ρίχνει» τον πυρετό

-Έχει αναλγητικές ιδιότητες

rethemnosnews.gr

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Ο Δήμος Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου λόγω υπερχρέωσης μπαίνει στη Μαύρη Λίστα των Μνημονιακών Δήμων σύμφωνα με τα λεγόμενα του Δημάρχου Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου κ. Τετριμίδα ?

Αναρτήθηκε από ...... energoipoliteskv.blogspot.com




Απόντος  του  κ.  Αντωνίου ,  για  φέσι  4.000.000    εκατομμυρίων  περίπου   ευρώ  που  άφησε  στους  δημότες  των  Καμένων Βούρλων ,  κατηγόρησε   τον  πρώην Δήμαρχο  Καμένων  Βούρλων  κ.  Αντωνίου  ,  σύμφωνα  με  τα  λεγόμενά  του  στο  δημοτικό  συμβούλιο  της  Μ. Τρίτης  ο  Δήμαρχος  Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου  κ.Τετριμίδας.

Τα  εντάλματα  που δεν  έχουν εξοφληθεί  μέσα  στο   2010  στον   πρώην  Δήμο  Καμένων  Βούρλων  φθάνουν  το  ύψος  των  800.000 ευρώ  την  ίδια  δε  ώρα  βρέθηκαν   από  την  απογραφή  που  γίνεται  στο  πρώην Δήμο  Καμένων Βούρλων   στο  ταμείο  του  περίπου  30.000  ευρώ.


Από  εφημερίδα  " Ημέρα"
Πρόκειται  για  την  πλέον  Μελανή  εικόνα  του  πρώην  Δήμου Καμένων Βούρλων  από  συστάσεως  του  μέχρι  σήμερα.

Θα  εκπλαγούν  οι  Δημότες  των  Καμένων Βούρλων  με  τα οικονομικά  στοιχεία  που  θα  παρουσιασθούν  εντός  του  Μαΐου  ,όπου  και  ολοκληρώνεται  ο  οικονομικός  έλεγχος  στο  Δήμο ,  από  τον  Δήμαρχο  κ. Τετριμίδα .

Τα    αρνητικά  δε  οικονομικά  μεγέθη  του  πρώην  Δήμου  Καμένων Βούρλων  δεν  προσεγγίζει  κανένας  άλλος  Δήμος  της  Ελλάδας                                                                                                        

 <<  θα έρθει  ή  ώρα  πολύ  σύντομα  που  θα  αποκαλυφθούν  όλα   αυτά  και  τότε  κάποιοι  θα  πρέπει   να   απολογηθούν >> 
είπε  χαρακτηριστικά  ο  Δήμαρχος  κ.  Τετριμίδας.
Μάλιστα  αποκάλυψε  ο κ.  Τετριμίδας    πως  μιλάμε   για  7 ψήφιο  αριθμό  χρέους  του  πρώην  Δήμου  Καμένων Βούρλων.

Με  την  επιστολή  του  πρώην  Δημάρχου  Καμένων  Βούρλων  κ.  Αντωνίου  προς  το Δημοτικό  Συμβούλιο  ( την  οποία  και  δημοσιεύουμε ) στην  οποία  εξηγεί  τους  λόγους   της  απουσίας του  ιδίου  και  των  συμβούλων  του από  το  Δημοτικό  Συμβούλιο που  έγινε  την   Μ. Τρίτη   και  με  τα  οικονομικά  υπονοούμενα  που  άφησε  ο  Δήμαρχος κ.  Τετριμίδας  εις  βάρος  του  κ.  Αντωνίου  ανέβηκαν  τα  σπρεαντς   στους  Δημότες  των Καμένων  Βούρλων κατακόρυφα.



Σήμερα    δε   Μ. Τετάρτη  ακολούθησε  μετωπική σύγκρουση    μεταξύ  Δημάρχου κ.  Τετριμίδα και   κ.  Αντωνίου  μέσω  του  σταθμού   Lamia FM 1:

Μεγαλοβδομαδιάτικα τα... τσούγκρισαν!
Μετωπική σύγκρουση μεσα απο το κεντρικό δελτίο του FM-1 μεταξύ του πρώην Δημαρχου καμενων Βούρλων Μάκη Αντωνίου και του σημερινού Δημάρχου Μώλου-Αγ.Κωνσταντινου Βαγγέλη Τετριμίδα με αφορμή τη χτεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου.

Ο κ.Τετριμίδας χαρατήρισε φυγομαχία την μη συμμετοχή στη συνεδρίαση της Μ.Τρίτης του συνδυασμού του κ.Αντωνίου.

Συμφωνα με όσα δήλωσε στον FM-1 ο κ.Αντωνίου σκόπιμα δεν μετείχε στη χτεσινή συνεδρίαση,"απείχατε πενήντα μετρα και δεν ήρθατε" είπε ο κ.Τετριμίδας και δεν ήρθστε γιατί γνωρίζατε ότι θα αναδεικνύονταν ότι επι των ημερων σας ο Δήμος Καμενων αφήνει 7ψήφιο νούμερο υποχρεώσεων και ο κ.Αντωνίου δεν ήθελε να χαλασει την επίπλαστη εικονα του,αλλα η πραγματικότητα είναι σκληρή,κατέληξε ο κ.Τετριμίδας.

Αpο την πλευρά του ο κ.Αντωνίου μιλώντας στον FM-1 επισήμανε ότι όπως ανέφερε και στην επιστολή που έστειλε στον προεδρο του Δ.Σ. δεν μετείχε γιατι οι ημέρες της Μ.Εβδομάδας δεν είναι ημέρες διαφωνιών και αντεγκλησεων." Αν ο κ.Τετριμίδας με ειχε ενημερώσει ότι θα συζητούσαν και θέμα οικονομικού απολογισμού θα πήναινε.

Lamia fm1

Τελικά  όπως  προκύπτει  από  τον   οικονομικό  έλεγχο   που  γίνεται  στο  Δήμο  Μώλου-Αγ. Κωνσταντίνου από  ορκωτούς  λογιστές  και  από  τα  αρνητικά  οικονομικά  στοιχεία  που  έχουν  προκύψει  εις  βάρος  του  Δήμου  Μώλου – Αγ. Κωνσταντίνου  κατά  τα  λεγόμενα  του  Δημάρχου  κ.  Τετριμίδα .  O  Δήμος   Μώλου -Αγ. Κωνσταντίνου  κινδυνεύει  να  μπει  στη  μαύρη  λίστα  των  Μνημονιακών  Δήμων της  Ελλάδας   με  την  δημιουργία  μηχανισμού   οικονομικής   εξυγίανσης.

Η  ουσία  είναι  ότι  οι  2  κύριοι  αυτοί  υπερχρέωσαν  τον  σημερινό  Δήμο   και  τίναξαν  την  μπάνκα  στον  αέρα.   Και  αντί  να  τρέχουν  να  κρυφθούνε , όπως  θα  έκανε  ένας  λογικός  άνθρωπος ,   έχουν  το  θράσος    να  βγαίνουν    στα  Ραδιόφωνα  και  να  κάνουν  κοκορομαχίες  εις  βάρος  της  νοημοσύνης  των  Δημοτών.

Το  λογαριασμό  δε  αυτό    καλούνται   σήμερα   να  πληρώσουν οι  Δημότες  που  όπως  όλα  δείχνουν  θα  προκύψει   με  την    μεγάλη  αύξηση   των  δημοτικών  τελών.