Αναρτήθηκε από ..... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Νίκου Αργεάδη
Στο ερώτημα γιατί η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα και αλλού, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, υπόκειται σε βάναυση επίθεση από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό είναι επίκαιρη και χρήζει απάντησης δεδομένων των «γεωτεκτονικών» μεταβολών που επιφέρει το σχέδιο «Αθηνά». Όμως η επίθεση δεν προέρχεται μόνο από το σύστημα το ίδιο, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα αλλά και από τους ίδιους αφού με τις συμπεριφορές τους, ιδιαίτερα τις φυσικές καταστροφές που πληρώνουμε ΟΛΟΙ μας, αναιρούν τα ίδια τα αιτήματά τους και «χορεύουν» τον ίδιο χορό αλλά με διαφορετικά «όργανα». Μία επίσκεψη στα κύρια ΑΕΙ θα σας πείσει πως η καταστροφή που γίνεται εκ των ένδο «συμμαχεί» και ενισχύει τις νεοφιλελεύθερες τάσεις και δή τις νεοταξικές.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα η ανώτατη και ανώτερη δημόσια εκπαίδευση κάνει ακριβώς αυτό που αποτάσσονται όλοι σχεδόν, κυρίως όμως οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί: Παράγει μετριότητα και φτηνά εργατικά χέρια για ανύπαρκτες δουλειές. Θα έπρεπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο: Να παράγει ανεκτικότητα, να διδάσκει δημοκρατικές νοοτροπίες και αξίες, φιλοσοφικά ευρέως πεπαιδευμένα άτομα που έχουν και ειδικευμένες αλλά και γενικότερες γνώσεις και όχι να αντιμετωπίζεται ως μηχανιστική διαδικασία παραγωγής εφαρμοσμένων εργατών που «ταιριάζουν» σε «γνωστικά» αντικείμενα. Από αυτή την άποψη οι δύο επιφανειακώς διαμετρικά αντιτιθέμενες θέσεις δεν διαφέρουν και πολύ: τα κόμματα κυρίως τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά θέλουν ευκολίες στην μόρφωση (δωρεάν όλα) και στο τέλος δουλειές έτοιμες που να ταιριάζουν με αυτά στα οποία φοίτησαν. Από την άλλη τα συμφέροντα θέλουν να μετατρέψουν τα ΑΕΙ σε προτυποποιημένες μονάδες παραγωγής τεχνοκρατών για άμεσες «παραγωγικές» διαδικασίες. Τα δύο έχουν ταυτόσημους στόχους.
Η πανεπιστημιακή μόρφωση δεν (πρέπει να) είναι μόνο τεχνοκρατική πρόσληψη γνώσεων που θα εφαρμόζονται σε βιομηχανικά περιβάλλοντα. Η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι καθολική και πρέπει να παράγει ανθρώπους με ικανότητα λύσης προβλημάτων στο πεδίο τους μεγαλύτερων των τεχνοκρατικών. Ναι! Χρειαζόμαστε φιλοσοφόφους/επιστήμονες, όχι εργάτες εφαρμογών με πανεπιστημιακή μόρφωση. Όμως, η επικρατούσα τάση είναι να παράγουμε φοιτητές με «δεξιότητες», «ειδήμονες» και «διακεκριμένους» καθηγητές, μια εκπαιδευτική, προνομιακή υπερτάξη, και αυτό αποτελεί ευγονική του νού.
Η τάση αυτή ξεκίνησε, απ΄ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω με τον Frederick Winslow Taylor στις αρχές του περασμένου αιώνα[1]. Οι αντιλήψεις αυτές διαδόθηκαν και εφαρμόστηκαν από τις γραμμές παραγωγής της Φόρντ μέχρι τις γενοκτονίες των Ναζί. Η μόνη παραδεκτή αρχή ήταν, και είναι, η ποιοτική παραγωγή που ως αποτέλεσμα έχει την απάνθρωπη χρήση των ανθρώπων. Οι Ναζί για παράδειγμα έβλεπαν την δημιουργία του Άριου ανθρώπου ως το δικό τους τρόπο ποιοτικού ελέγχου. Και το ονόμασαν πρόοδο!! Διότι με το δικό τους ψυχασθενικό ορισμό η γενοκτονίες τους ήταν παραγωγικές, όχι καταστροφικές. Τα ίδια, αν και όχι τόσο βιομηχανικά, έπραξαν και οι Αμερικανοί με τις ευγονικές τους εμμονές και πρακτικές στις αρχές του περασμένου αιώνα όπως και οι Σουηδοί στα μέσα του και μέχρι το ’50-‘60.
Οι ευγονιστές θέλουν ουσιαστικά –Πλατωνικώ τω τρόπω- να τερματίσουν τις διαφορές και τον πλουραλισμό. Γι’ αυτό μιλούν για τα ίδια πρότυπα ποιότητας που πρέπει να εφαρμόζονται σε όλους[2]. Η ομοιότητα συνεπάγεται την σιγουριά. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επαγγέλλεται μοιάζει με τον «Ταυλορισμό» και επιχειρεί να σχεδιάσει την ανώτατη παιδεία με όρους βιομηχανικού Πλατωνισμού της ποιότητας και ομοιόμορφων προτύπων για όλους ανεξαιρέτως. Έτσι, τα ΑΕΙ και γενικά το σχολείο μετατρέπεται σε εργοστάσιο εργασιακής εκπαίδευσης. Αντί να εξοπλίζει τον πολίτη να είναι σκεπτόμενο μέλος μιας δημοκρατικής κοινωνίας θέλει να τον «βοηθήσει» να «πετύχει» στον «πραγματικό» κόσμο εξοπλίζοντάς τον με εμπορεύσιμες δεξιότητες. Αυτό οφείλεται στην σύγχυση και ταύτιση των στενών γνωστικών δεξιοτήτων των επί μέρους επιστημών με τις γενικότερες κοινωνικές απαιτήσεις της θεοποιημένης αγοράς. Ό,τι δήποτε κείται έξω από αυτόν τον ορισμό δλδ των αγοραίων δεξιοτήτων περιθωριοποιείται και εξοβελίζεται από το κύριο πρόγραμμα σπουδών. Αυτό αποκαλείται «αποτελεσματικότητα» αλλά μόνο «εκπαίδευση» δεν είναι. Εκεί οφείλεται και ο εξοβελισμός των ανθρωπιστικών επιστημών από το πεδίο των λεγόμενων «θετικών» επιστημών στην Ελλάδα αλλά και αλλού. Παρεμπιπτόντως, πουθενά οι κατά κύριο λόγο πειραματικές επιστήμες δεν καλούνται «θετικές», ως εάν να υπάρχουν και «αρνητικές» επιστήμες.
Αυτή είναι η νέα ευγονική του νου και η δουλεία της ψυχής. Είναι σύστημα που βλέπει τους νέους μας όχι ως ξεχωριστές οντότητες άξιες γαλούχησης με ανθρωπιστικές αξίες αλλά ως υποψήφιους εργάτες και μόνο, εφοδιασμένους με το «ορθό φορτίο γνώσης» και προγραμματισμένους να είναι «αποτελεσματικοί». Όλα αυτά εισάγονται και στην Ελλάδα σαν αναμασημένες ιδεοληψίες περί προόδου σε μια οικονομία και κοινωνία που παραπαίει. Αντί να σχεδιάζουμε το μέλλον μας με τους όρους του δικού μας βίου αφήνουμε τις ξενόφερτες ιδεοληψίες περί προόδου να μας ορίζουν τις ζωές μας.
Από ...... Antinews
Του Νίκου Αργεάδη
Στο ερώτημα γιατί η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα και αλλού, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, υπόκειται σε βάναυση επίθεση από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό είναι επίκαιρη και χρήζει απάντησης δεδομένων των «γεωτεκτονικών» μεταβολών που επιφέρει το σχέδιο «Αθηνά». Όμως η επίθεση δεν προέρχεται μόνο από το σύστημα το ίδιο, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα αλλά και από τους ίδιους αφού με τις συμπεριφορές τους, ιδιαίτερα τις φυσικές καταστροφές που πληρώνουμε ΟΛΟΙ μας, αναιρούν τα ίδια τα αιτήματά τους και «χορεύουν» τον ίδιο χορό αλλά με διαφορετικά «όργανα». Μία επίσκεψη στα κύρια ΑΕΙ θα σας πείσει πως η καταστροφή που γίνεται εκ των ένδο «συμμαχεί» και ενισχύει τις νεοφιλελεύθερες τάσεις και δή τις νεοταξικές.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα η ανώτατη και ανώτερη δημόσια εκπαίδευση κάνει ακριβώς αυτό που αποτάσσονται όλοι σχεδόν, κυρίως όμως οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί: Παράγει μετριότητα και φτηνά εργατικά χέρια για ανύπαρκτες δουλειές. Θα έπρεπε να κάνει ακριβώς το αντίθετο: Να παράγει ανεκτικότητα, να διδάσκει δημοκρατικές νοοτροπίες και αξίες, φιλοσοφικά ευρέως πεπαιδευμένα άτομα που έχουν και ειδικευμένες αλλά και γενικότερες γνώσεις και όχι να αντιμετωπίζεται ως μηχανιστική διαδικασία παραγωγής εφαρμοσμένων εργατών που «ταιριάζουν» σε «γνωστικά» αντικείμενα. Από αυτή την άποψη οι δύο επιφανειακώς διαμετρικά αντιτιθέμενες θέσεις δεν διαφέρουν και πολύ: τα κόμματα κυρίως τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως προοδευτικά θέλουν ευκολίες στην μόρφωση (δωρεάν όλα) και στο τέλος δουλειές έτοιμες που να ταιριάζουν με αυτά στα οποία φοίτησαν. Από την άλλη τα συμφέροντα θέλουν να μετατρέψουν τα ΑΕΙ σε προτυποποιημένες μονάδες παραγωγής τεχνοκρατών για άμεσες «παραγωγικές» διαδικασίες. Τα δύο έχουν ταυτόσημους στόχους.
Η πανεπιστημιακή μόρφωση δεν (πρέπει να) είναι μόνο τεχνοκρατική πρόσληψη γνώσεων που θα εφαρμόζονται σε βιομηχανικά περιβάλλοντα. Η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι καθολική και πρέπει να παράγει ανθρώπους με ικανότητα λύσης προβλημάτων στο πεδίο τους μεγαλύτερων των τεχνοκρατικών. Ναι! Χρειαζόμαστε φιλοσοφόφους/επιστήμονες, όχι εργάτες εφαρμογών με πανεπιστημιακή μόρφωση. Όμως, η επικρατούσα τάση είναι να παράγουμε φοιτητές με «δεξιότητες», «ειδήμονες» και «διακεκριμένους» καθηγητές, μια εκπαιδευτική, προνομιακή υπερτάξη, και αυτό αποτελεί ευγονική του νού.
Η τάση αυτή ξεκίνησε, απ΄ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω με τον Frederick Winslow Taylor στις αρχές του περασμένου αιώνα[1]. Οι αντιλήψεις αυτές διαδόθηκαν και εφαρμόστηκαν από τις γραμμές παραγωγής της Φόρντ μέχρι τις γενοκτονίες των Ναζί. Η μόνη παραδεκτή αρχή ήταν, και είναι, η ποιοτική παραγωγή που ως αποτέλεσμα έχει την απάνθρωπη χρήση των ανθρώπων. Οι Ναζί για παράδειγμα έβλεπαν την δημιουργία του Άριου ανθρώπου ως το δικό τους τρόπο ποιοτικού ελέγχου. Και το ονόμασαν πρόοδο!! Διότι με το δικό τους ψυχασθενικό ορισμό η γενοκτονίες τους ήταν παραγωγικές, όχι καταστροφικές. Τα ίδια, αν και όχι τόσο βιομηχανικά, έπραξαν και οι Αμερικανοί με τις ευγονικές τους εμμονές και πρακτικές στις αρχές του περασμένου αιώνα όπως και οι Σουηδοί στα μέσα του και μέχρι το ’50-‘60.
Οι ευγονιστές θέλουν ουσιαστικά –Πλατωνικώ τω τρόπω- να τερματίσουν τις διαφορές και τον πλουραλισμό. Γι’ αυτό μιλούν για τα ίδια πρότυπα ποιότητας που πρέπει να εφαρμόζονται σε όλους[2]. Η ομοιότητα συνεπάγεται την σιγουριά. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επαγγέλλεται μοιάζει με τον «Ταυλορισμό» και επιχειρεί να σχεδιάσει την ανώτατη παιδεία με όρους βιομηχανικού Πλατωνισμού της ποιότητας και ομοιόμορφων προτύπων για όλους ανεξαιρέτως. Έτσι, τα ΑΕΙ και γενικά το σχολείο μετατρέπεται σε εργοστάσιο εργασιακής εκπαίδευσης. Αντί να εξοπλίζει τον πολίτη να είναι σκεπτόμενο μέλος μιας δημοκρατικής κοινωνίας θέλει να τον «βοηθήσει» να «πετύχει» στον «πραγματικό» κόσμο εξοπλίζοντάς τον με εμπορεύσιμες δεξιότητες. Αυτό οφείλεται στην σύγχυση και ταύτιση των στενών γνωστικών δεξιοτήτων των επί μέρους επιστημών με τις γενικότερες κοινωνικές απαιτήσεις της θεοποιημένης αγοράς. Ό,τι δήποτε κείται έξω από αυτόν τον ορισμό δλδ των αγοραίων δεξιοτήτων περιθωριοποιείται και εξοβελίζεται από το κύριο πρόγραμμα σπουδών. Αυτό αποκαλείται «αποτελεσματικότητα» αλλά μόνο «εκπαίδευση» δεν είναι. Εκεί οφείλεται και ο εξοβελισμός των ανθρωπιστικών επιστημών από το πεδίο των λεγόμενων «θετικών» επιστημών στην Ελλάδα αλλά και αλλού. Παρεμπιπτόντως, πουθενά οι κατά κύριο λόγο πειραματικές επιστήμες δεν καλούνται «θετικές», ως εάν να υπάρχουν και «αρνητικές» επιστήμες.
Αυτή είναι η νέα ευγονική του νου και η δουλεία της ψυχής. Είναι σύστημα που βλέπει τους νέους μας όχι ως ξεχωριστές οντότητες άξιες γαλούχησης με ανθρωπιστικές αξίες αλλά ως υποψήφιους εργάτες και μόνο, εφοδιασμένους με το «ορθό φορτίο γνώσης» και προγραμματισμένους να είναι «αποτελεσματικοί». Όλα αυτά εισάγονται και στην Ελλάδα σαν αναμασημένες ιδεοληψίες περί προόδου σε μια οικονομία και κοινωνία που παραπαίει. Αντί να σχεδιάζουμε το μέλλον μας με τους όρους του δικού μας βίου αφήνουμε τις ξενόφερτες ιδεοληψίες περί προόδου να μας ορίζουν τις ζωές μας.
Από ...... Antinews
