Πέμπτη 19 Απριλίου 2012
Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
O Γ. Βαρουφάκης με άρθρο - καταπέλτη καταγγέλλει ότι δέχτηκε απειλές κατά της οικογένειάς του λόγω της αντίθεσής του στα Μνημόνια !
Αναρτήθηκε από ...... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Γιάννη Βαρουφάκη
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.
Πριν τον παρατηρήσω, καθισμένος στον υπολογιστή μου κι έτοιμος να γράψω το άρθρο της εβδομάδας για το protagon, σκόπευα να σας γράψω άλλο ένα άρθρο για την Κρίση, συγκεκριμένα για το συνέδριο στο Βερολίνο στο οποίο θα βρίσκομαι όταν θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Δεν τα κατάφερα. Η εικόνα του Σύρου στην διασταύρωση μιας ψυχρής αμερικανικής μεγαλούπολης με μαγνήτιζε και μου υπέβαλε επίμονα το ερώτημα: Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί λείπεις από την δική σου, χειμαζόμενη, χώρα;
Δεν ήθελα να γράψω επί προσωπικού. Κανείς μας, αυτές τις ώρες, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ομφαλοσκοπεί και να χρησιμοποιεί ένα βήμα που έτυχε να έχει για να γράφει αυτοβιογραφικά. Όμως κάτι η φιγούρα του Σύρου στο φανάρι, κάτι οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που αρνούνταν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ψυχολογία ακόμα ακόμα κι ενός άθεου (σαν εμένα), κατέληξα στο σημερινό μου θέμα. Συγχωρήστε με.
Πρώτη φορά κοίταξα την βροχή μέσα από παράθυρο σε ξένο τόπο, στον οποίο ήξερα ότι θα έμενα χρόνια, το 1978 στην Αγγλία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα. Δέκα χρόνια μετά κοίταζα έναν άλλον τόπο, την Αυστραλία, μέσα από ένα άλλο, αντίστοιχο, «παράθυρο». Μεσολάβησαν κι άλλα «παράθυρα», στο Βέλγιο, στην Σκωτία... Συνολικά, 23 χρόνια πέρασαν μέχρι να πάρω την απόφαση της επιστροφής.
Γιατί γύρισα; Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης. Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας. Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα.
Το πρώτο ανιχνευτικό βήμα έγινε το 1998, όταν επισκέφτηκα για ένα εξάμηνο το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην αρχή ήμουν σαν την μύγα μέσ’ το γάλα. Δεν είχα ποτέ πριν ούτε καν περάσει το σκαλοπάτι ελληνικού πανεπιστημίου. Φαντάζεστε το σοκ που με βρήκε. Όμως, κάπου εκεί έκαναν το θαύμα τους οι χαμηλές προσδοκίες και οι όμορφες αντιφάσεις της πατρίδας μας. Περιμένοντας τα χειρότερα (έχοντας ακούσει τόσες και τόσες θλιβερές ιστορίες), εξεπλάγην θετικά: μέσα σε μια θάλασσα μιζέριας (από τα θλιβερά κτήρια και τις ανύπαρκτες υποδομές μέχρι τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων που θύμιζαν κακόφωνη εμποροπανήγυρη άνευ καμίας πολιτικής διάστασης) γνώρισα συναδέλφους σαν τον Νίκο Πετραλιά, τον Γιώργο Κριμπά και τον Νίκο Θεοχαράκη. Ως κεραυνοί εν αιθρία, μου έδωσαν να καταλάβω ότι μέσα στον κουρνιαχτό υπάρχουν διαμάντια που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν άρχισα να διδάσκω, ήρθα αντιμέτωπος με την πιο ευχάριστη έκπληξη: Μέσα στα αμφιθέατρα που οι αδέσποτοι σκύλοι και ο καπνός από τα τσιγάρα συμβίωναν με τους φοιτητές, διέκρινα μυαλά και χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ούτε στο Cambridge. Σε συνδυασμό με την νοσταλγία που ποτέ δεν σβήνει, τους γονείς που δεν γίνονταν μικρότεροι, την έφεση προς μια νέα περιπέτεια στην ίσως πιο «ξένη» για μένα χώρα, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση της επιστροφής που, τελικά, ήρθε το 2000 (μαζί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου μας...).
Εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα με μεγάλες δυσκολίες (έπρεπε να δείτε την έκφραση απορίας την πρώτη φορά που επισκέφτηκα εφορία, τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου κλπ) αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εξ αρχής ήμουν αποφασισμένος να μην ενταχθώ ποτέ. Να ζω στην Ελλάδα Έλλην μεν ξένος δε. Να διατηρήσω πάση θυσία την ιδιότητα του ξένου στην ίδια μου την χώρα. Να βλέπω τα πάντα ως ξένος που θέλει να χαθεί σε αυτή την χώρα κι έτσι γίνεται πιο Έλληνας από τους Ελληνάρες. Να δουλέψω, κάνοντας αυτά που ξέρω, αλλά αυτή την φορά για το ελληνικό πανεπιστήμιο, που είχε τόσες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από την τριτοκοσμική μάσκα που το καταδυνάστευε.
Πρώτος μου στόχος ήταν η βελτίωση των ελληνικών μου. Κατόπιν, η βελτίωση των μαθημάτων που ανέλαβα (νέες σημειώσεις, νέα βιβλία για τους φοιτητές, νέα ύλη). Πολύ σύντομα ανέλαβα την δημιουργία ενός νέου διδακτορικού προγράμματος το οποίο να σπάει το καθεστώς φεουδαρχίας που χαρακτήριζε το προϋπάρχον (με τους υπ. διδάκτορες να κουβαλούν τις τσάντες των επιβλεπόντων, να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους για ένα κομμάτι ψωμί, με την «αμοιβή» της υπόσχεσης ενός διδακτορικού κάπου, κάποτε). Η ιδέα ήταν να στήσουμε ένα διεθνές διδακτορικό πρόγραμμα, με την συμμετοχή ξένων καθηγητών και φοιτητών, χωρίς δίδακτρα αλλά με απίστευτα πολλή δουλειά (δύο χρόνια υποχρεωτικών καθημερινών μαθημάτων). Ένα πρόγραμμα που θα έδινε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να εκπονήσουν διδακτορικό στα οικονομικά όχι απλώς ισάξιο με τα αντίστοιχα του εξωτερικού αλλά καλύτερο. Ναι, καλύτερο.
Το πρόγραμμα αυτό το στήσαμε (δείτε εδώ). Μπορεί να μην έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα, έγινε όμως στο εξωτερικό – όπου και σήμερα συζητιέται ως μία από τις οάσεις ποιοτικών σπουδών στα οικονομικά. Δεχόμασταν, πέραν των Ελλήνων φοιτητών, Αμερικανούς, Ρώσους, Φινλανδούς (με υποτροφία από την χώρα με την καλύτερη παιδεία για να κάνουν διδακτορικό στην... Ελλάδα!), Γερμανούς, Τούρκους, Ισπανούς… Δεχόμασταν είκοσι πέντε φοιτητές τον χρόνο, από τους οποίους πέρναγαν λίγο περισσότερους από τους μισούς. Λογικό ήταν: Στα δύο χρόνια εντατικών μαθημάτων που έπρεπε να παρακολουθούν για να τους δοθεί το δικαίωμα να εκπονήσουν διατριβή, έπρεπε να παρακολουθήσουν (υποχρεωτικά) 576 ώρες μαθημάτων, από 37 καθηγητές εκ των οποίων οι 26 από το Τμήμα μας, 7 από πανεπιστήμια του εξωτερικού και, 5 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, παρακολούθησαν 52 δίωρα ερευνητικά σεμινάρια που παρουσίασαν 17 καθηγητές από το Τμήμα μας, 13 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια και 22 από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στα δύο αυτά χρόνια, πέραν των εργασιών που παρέδωσαν, εξετάστηκαν γραπτώς πάνω από 32 φορές. Κι όλα αυτά στην βάση ενός ενδιαφέροντος κοινωνικού συμβολαίου: οι καθηγητές δεν πληρωθήκαμε ούτε ένα ευρώ για όλα αυτά (για τα μαθήματα, το διοικητικό έργο, τις απίστευτες ώρες επικοινωνίας με τους φοιτητές) ενώ οι φοιτητές δεν κατέβαλλαν δίδακτρα – καθώς κατέβαλαν το κόστος των 5 ετών που αφιέρωσαν στο να πάρουν το διδακτορικό τους φυτοζωόντας, χωρίς μια πραγματική θέση εργασίας την εποχή που άλλοι έχτιζαν καριέρες στην διαφήμιση, στις τράπεζες, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία.
Παράλληλα με τα μεταπτυχιακά, η ίδια λίγο-πολύ ομάδα συναδέλφων, παλέψαμε να αναβαθμίσουμε τα προπτυχιακά μαθήματα και να ελκύσουμε νέο αίμα από το εξωτερικό χρησιμοποιώντας το διδακτορικό πρόγραμμα ως μαγνήτη (καθώς όλοι οι καλοί, νέοι ερευνητές που διδάσκουν στο εξωτερικό, θέλουν διακαώς πρόσβαση σε ένα καλό διδακτορικό πρόγραμμα όπου θα «παντρέψουν» την διδασκαλία με την έρευνα). Έτσι, σιγά-σιγά, προσελκύσαμε νέους συναδέλφους, από την Αγγλία και αλλού. Αυτός ήταν ο στόχος: μεταρρυθμίσεις εντός που να καθιστούν το Τμήμα ελκυστικό ώστε να έρχεται συνεχώς νέο αίμα από έξω (αντί για την θλιβερή αναπαραγωγή των κατεστημένων που καραδοκούν μόνιμα).
Η χαρά που μου έδιναν αυτές οι εξελίξεις είχε το κόστος της. Οι αντιδράσεις των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (που πολέμησαν λυσσασμένα τις προσπάθειες μας, λόγω της άρνησής μας να συνδιοικούμε μαζί τους) ήταν απίστευτη. Ερχόντουσαν στο γραφείο μου να με απειλήσουν (στον ενικό και με λεξιλόγιο λιμανιού), αλυσόδεσαν την πόρτα της αίθουσας που συνεδρίαζε το εκλεκτορικό σώμα κατά την διάρκεια της προαγωγής μου (απειλώντας τα μέλη του ότι, αν με ψηφίσουν, δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα), οργάνωσαν (σε συνεργασία με συναδέλφους μου) την (πρόσκαιρη) «αποκαθήλωση» μου από Διευθυντή του Τομέα μου κ.ο.κ. Και το χειρότερο: η ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση συναδέλφων που συνειδητοποίησαν ότι το νέο διδακτορικό πρόγραμμα τους στερεί τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωί, στημένος ώρες έξω από τον Ειδικό Λογαριασμό, περιμένοντας να μάθω γιατί η πληρωμή του εισιτηρίου ενός ξένου καθηγητή δεν γινόταν, κάποια στιγμή, βγαίνει υπάλληλος από το γραφείο, κρυφά, με παίρνει σε μια γωνιά και μου ψιθυρίζει: «Κύριε Βαρουφάκη επειδή τυχαίνει να ήμουν φοιτητής σας, και σας εκτιμώ, σας παρακαλώ φύγετε, μην περιμένετε άσκοπα. Υπάρχει εντολή από τον Χ συνάδελφο σας (σημ. ο οποίος λύνει και δένει στο παρασκήνιο, με το αζημίωτο φυσικά) να σας σπάσουν τα νεύρα, να μην γίνει καμία πληρωμή για το διδακτορικό πρόγραμμα, έως ότου παραιτηθείτε.»
Για χρόνια πολλά βρέθηκα εγκλωβισμένος σε τέτοιο πόλεμο. Δεν σκέφτηκα όμως ούτε στιγμή να τα παρατήσω καθώς η χαρά που μου έδιναν τα θετικά της μεταρρύθμισης και η συμπαράσταση εξαιρετικών συναδέλφων και φοιτητών αρκούσαν. Αυτό που ήταν, όμως, δυσβάστακτο ήταν το ότι, όταν δεν μπορούσαν να πλήξουν εμένα, έπλητταν τους φοιτητές, τις γραμματείς που δούλευαν για το πρόγραμμα, τους νέους συναδέλφους που ερχόταν η ώρα της μονιμοποίησης ή της προαγωγής τους, όποιον μπορούσαν να πλήξουν καθιστώντας μου γνωστό ότι η δική μου «εμμονή» θα πληγώνει «αθώους».
Το προσωπικό κόστος είχε και μια άλλη πτυχή, πιο προσωπική. Το 2004 γεννήθηκε η κόρη μου, η Ξένια (μπορείτε να φανταστείτε γιατί επελέγη το όνομα αυτό; Βλέπε πιο πάνω!). Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, από όπου κατάγεται. Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν. Πολύ σύντομα όμως εμφανίστηκε στην ζωή μου η Δανάη και η ζωή πήρε μια νέα συναρπαστική τροπή. Ζώντας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, μεταξύ των πανεπιστημιακών μου ενασχολήσεων και των projects της Δανάης (π.χ. βλ. εδώ), η αισιοδοξία επέστρεψε.
Μέχρι που ήρθε η Κρίση. Έχοντας ήδη γράψει, από το 2003, κείμενα σχετικά με τις καταστροφικές εξελίξεις που τελικά ήρθαν, γρήγορα ενεπλάκην στον δημόσιο διάλογο, προσπαθώντας από νωρίς να διαμηνύσω στην ευρύτερη κοινή γνώμη (κυρίως μέσα από το protagon) ότι «στραβά αρμενίζουμε». Εξ αρχής έγραφα όπως πάντα: ακαδημαϊκά, στην βάση μιας μη αυταρχικής συνεισφοράς σε αυτό που το protagon έκανε παντιέρα του: ιστορίες (ή απόψεις) για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το «καινό δαιμόνιο» που προσπάθησα να εισάγω στον διάλογο ήταν ένα: η Κρίση είναι παγκόσμια, είναι ευρωπαϊκή και, από την στιγμή που ξέσπασε, δεν θα λυθεί με τεράστια δάνεια τα οποία τα παίρνουμε υπό τον όρο ότι θα συρρικνώσουμε το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα πρέπει να τα αποπληρώσουμε.
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα κίνητρα μου παρεξηγήθηκαν. Άλλοι θεωρούσαν ότι ήμουν εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Άλλοι ότι θέλω να μην αλλάξει τίποτα (κι ας είχα πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα των προσωπικών μου ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο πανεπιστήμιο). Κάποιοι με ανέδειξαν ως τον υμνητή της χρεοκοπίας (κάτι σαν, π.χ., να αποκαλείς τον γιατρό που βρίσκει ότι πάσχεις από καρκίνο υμνητή της επάρατης νόσου). Από την άλλη, πολλοί έκαναν σημαία αυτά που έλεγα. Πριν περάσει πολύς καιρός κατέληξα να έχω γίνει διχαστική παρουσία: άτομο του οποίου οι απόψεις διχάζουν μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών». Πιστέψτε με παρακαλώ όταν σας λέω ότι και οι μεν και οι δε με στενοχωρούσαν. Πάντα έλεγα στους φοιτητές μου: Μην με πιστεύετε! Να κρίνετε ό,τι σας λένε (και σας λέω). Από την άλλη, μην απορρίπτετε ό,τι σας λέω πριν το κρίνετε. Κάτι αντίστοιχο περίμενα, εσφαλμένα, από το ευρύτερο κοινό. Και στενοχωρήθηκα όταν δεν προέκυψε.
Στην αρχή, τα κανάλια και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ με προσκαλούσαν επειδή ήμουν μια ενδιαφέρουσα παρουσία – κάτι σαν τον τρελό των καναλιών (το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν). Όμως, όσο οι προβλέψεις μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται (π.χ. το Μνημόνιο να παραπαίει, η Κρίση να επεκτείνεται σε νέες χώρες, η «επαναγορά χρέους» να ακυρώνεται κλπ), ο διχασμός μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών» μου διογκώθηκε. Πολύ γρήγορα, η όποια ποιότητα του όποιου διαλόγου καταβαραθρώθηκε. Κάποτε, πριν μερικούς μήνες (ιδίως τότε που ύψωσα πολύ δυνατά φωνή εναντίον του Μνημονίου 2) άρχισαν τα απειλητικά τηλεφωνήματα (με απειλές εναντίον της οικογένειάς μου), οι λίβελοι (π.χ. γράφτηκε σε διάφορα blog ότι, σε συνεργασία με Σόρος και Ρουμπίνι, «σορτάρω» τα ελληνικά ομόλογα – λες και με είχαν ανάγκη οι κύριοι αυτοί!), οι προσωπικές επιθέσεις.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε αυτά τα οδυνηρά προστέθηκε η καθίζηση του Πανεπιστημίου ελέω Κρίσης και νέου Νόμου. Η Κρίση σταμάτησε όλες τις προσλήψεις. Η δυναμική μετάγγισης νέου αίματος από το εξωτερικό ακυρώθηκε. Ο καθηγητής της Νέας Υόρκης, που μετά από χίλιες προσπάθειές μας δέχθηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μεν δεν διορίστηκε ποτέ δε. Οι νέοι συνάδελφοι, που βγήκαν από το διδακτορικό μας πρόγραμμα, έτοιμοι να «επιστρέψουν», από την θέση του λέκτορα, το «χρέος» τους, παρέμεναν στο Πανεπιστήμιο ως δουλοπάροικοι – δίδασκαν χωρίς οργανική θέση, χωρίς μισθό. Με πόνο καρδιάς το περασμένο Σεπτέμβρη αναγκάστηκα να βρω θέση στον καλύτερο διδακτορικό μας φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Σκεφτείτε το: Ένα πτυχίο Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό, για τα οποία πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Και ποιος εκμεταλλεύεται αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο» σήμερα; Οι Βρετανοί φοιτητές και ένα ξένο πανεπιστήμιο το οποίο γνωρίζει πώς να κεφαλαιοποιεί τις επενδύσεις της δικής μας κοινωνίας.
Όσο για τον νέο νόμο, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους μου, δεν κακίζω την κα Διαμαντοπούλου επειδή έφερε ριζικές αλλαγές. Πιστεύω στις ριζικότατες, στις επαναστατικές αλλαγές. Όχι, κακίζω τον νέο νόμο επειδή ενισχύει τις κατσαρίδες του πανεπιστημίου, ενδυναμώνει όλους εκείνους που μπήκαν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που κάναμε. Μπορεί να πέταξε έξω τις φοιτητικές παρατάξεις (κάτι που επικροτώ) αλλά γιγαντώνει τον αυταρχισμό εντός των πανεπιστημίων, προσφέροντας τεράστιο δώρο στην αναξιοκρατία που πάντα χαίρεται όταν ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Επί πλέον, η απόλυτη οικονομική ανέχεια των πανεπιστημίων μας οδηγεί, υπό τον νέο νόμο, στην απόλυτη εμπορευματοποίηση: Ό,τι πουλάει θα προσφέρεται. Ό,τι δεν πουλάει (π.χ. η δύσκολη γνώση) θα εκπαραθυρώνεται. Κι επειδή οι «πελάτες» τελούν, εξ ορισμού εν αγνοία, το πανεπιστήμιο χάνει τους ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα: τους καθηγητές που νοιάζονται μόνο για την ποιότητα και τους φοιτητές που επιλέγουν, κόντρα στους καιρούς, την δύσκολη γνώση. Εν συντομία, νιώθω ότι ό,τι παλέψαμε με τους καλούς συναδέλφους να δημιουργήσουμε στο πανεπιστήμιο, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Έτσι όπως πάμε, το πανεπιστήμιο τείνει προς ένα ΙΕΚ που νοιάζεται για «πιστοποίηση» über alles.
Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.
Κάπου τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ταξίδι στην Αμερική όπου μου έγιναν προτάσεις από πανεπιστήμια και οργανισμούς, η Δανάη μου είπε κάτι που «έγραψε». Μου είπε ότι, δεδομένου του πολέμου που μου γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή καταθέτω απόψεις, και δεδομένης της κατάρρευσης στο πανεπιστήμιο όλων αυτών για τα οποία έχω επενδύσει μια δεκαετία τώρα, έχω μια απλή επιλογή: είτε να κατέβω στην πολιτική, ώστε να μπορώ να δράσω με κάποιους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει η «εξουσία», είτε να φύγουμε από την Ελλάδα. Κατάλαβα τι εννοεί. Αμέσως έβαλα μπροστά την διαδικασία μετακόμισης στην Αμερική.
Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;
Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Κι αν χρειάζεται να σας στέλνω τα κείμενά μου από μια βροχερή, μακρινή πολιτεία, απέναντι από έναν μοναχικό διαδηλωτή εκ Μέσης Ανατολής, έτσι θα γίνει. Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα αναρωτηθείτε, να σας πω ότι σήμερα, από το Πανεπιστήμιο, βρίσκομαι σε εκπαιδευτική άδεια που ποτέ δεν πήρα έως τώρα παρά το γεγονός ότι δικαιούμαι από το 2003. Θα την εξαντλήσω και μετά θα πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω άλλος ένας Παπαδήμος (βλ. εδώ) σας λέω ότι, την στιγμή που θα σιγουρευτώ πως σε περίπτωση παραίτησής μου η θέση μου δεν θα χαθεί αλλά θα επαναπροκηρυχθεί στο αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας (ώστε να με αντικαταστήσει νέος συνάδελφος) – κάτι που σήμερα δεν γίνεται καθώς έχουν παγώσει όλες οι προκηρύξεις – θα παραιτηθώ άμεσα. Το δηλώνω ευθαρσώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14322
Του Γιάννη Βαρουφάκη
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.
Πριν τον παρατηρήσω, καθισμένος στον υπολογιστή μου κι έτοιμος να γράψω το άρθρο της εβδομάδας για το protagon, σκόπευα να σας γράψω άλλο ένα άρθρο για την Κρίση, συγκεκριμένα για το συνέδριο στο Βερολίνο στο οποίο θα βρίσκομαι όταν θα διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Δεν τα κατάφερα. Η εικόνα του Σύρου στην διασταύρωση μιας ψυχρής αμερικανικής μεγαλούπολης με μαγνήτιζε και μου υπέβαλε επίμονα το ερώτημα: Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί λείπεις από την δική σου, χειμαζόμενη, χώρα;
Δεν ήθελα να γράψω επί προσωπικού. Κανείς μας, αυτές τις ώρες, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να ομφαλοσκοπεί και να χρησιμοποιεί ένα βήμα που έτυχε να έχει για να γράφει αυτοβιογραφικά. Όμως κάτι η φιγούρα του Σύρου στο φανάρι, κάτι οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας που αρνούνταν να αφήσουν ανεπηρέαστη την ψυχολογία ακόμα ακόμα κι ενός άθεου (σαν εμένα), κατέληξα στο σημερινό μου θέμα. Συγχωρήστε με.
Πρώτη φορά κοίταξα την βροχή μέσα από παράθυρο σε ξένο τόπο, στον οποίο ήξερα ότι θα έμενα χρόνια, το 1978 στην Αγγλία. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα. Δέκα χρόνια μετά κοίταζα έναν άλλον τόπο, την Αυστραλία, μέσα από ένα άλλο, αντίστοιχο, «παράθυρο». Μεσολάβησαν κι άλλα «παράθυρα», στο Βέλγιο, στην Σκωτία... Συνολικά, 23 χρόνια πέρασαν μέχρι να πάρω την απόφαση της επιστροφής.
Γιατί γύρισα; Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει ούτε μέρα μετανάστης. Ξένος ναι, μετανάστης ποτέ. Είχα μάθει να χαίρομαι τους ξένους τόπους με τρόπο που μόνο ένας Έλληνας μπορούσε, στον βαθμό που δεν έψαχνε να βρει Έλληνες και Ελλάδα στον ξένο τόπο αλλά, αντίθετα, πάσχιζε να χαθεί σε αυτόν. Ως ξένος Έλληνας. Με την βαλίτσα έτοιμη για νέους ξένους τόπους ή της επιστροφής. Κάποια στιγμή ένιωσα, καθώς πλησίαζα τα σαράντα, ότι οι βαθμοί ελευθερίας μειώνονταν. Κάποια στιγμή θα «έπιανα» τον εαυτό μου να έχει μετατραπεί από ξένο σε μετανάστη. Πανικοβλήθηκα.
Το πρώτο ανιχνευτικό βήμα έγινε το 1998, όταν επισκέφτηκα για ένα εξάμηνο το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην αρχή ήμουν σαν την μύγα μέσ’ το γάλα. Δεν είχα ποτέ πριν ούτε καν περάσει το σκαλοπάτι ελληνικού πανεπιστημίου. Φαντάζεστε το σοκ που με βρήκε. Όμως, κάπου εκεί έκαναν το θαύμα τους οι χαμηλές προσδοκίες και οι όμορφες αντιφάσεις της πατρίδας μας. Περιμένοντας τα χειρότερα (έχοντας ακούσει τόσες και τόσες θλιβερές ιστορίες), εξεπλάγην θετικά: μέσα σε μια θάλασσα μιζέριας (από τα θλιβερά κτήρια και τις ανύπαρκτες υποδομές μέχρι τα τραπεζάκια των φοιτητικών παρατάξεων που θύμιζαν κακόφωνη εμποροπανήγυρη άνευ καμίας πολιτικής διάστασης) γνώρισα συναδέλφους σαν τον Νίκο Πετραλιά, τον Γιώργο Κριμπά και τον Νίκο Θεοχαράκη. Ως κεραυνοί εν αιθρία, μου έδωσαν να καταλάβω ότι μέσα στον κουρνιαχτό υπάρχουν διαμάντια που δεν θα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν άρχισα να διδάσκω, ήρθα αντιμέτωπος με την πιο ευχάριστη έκπληξη: Μέσα στα αμφιθέατρα που οι αδέσποτοι σκύλοι και ο καπνός από τα τσιγάρα συμβίωναν με τους φοιτητές, διέκρινα μυαλά και χαρακτήρες ποιότητας και ήθους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου. Ούτε στο Cambridge. Σε συνδυασμό με την νοσταλγία που ποτέ δεν σβήνει, τους γονείς που δεν γίνονταν μικρότεροι, την έφεση προς μια νέα περιπέτεια στην ίσως πιο «ξένη» για μένα χώρα, ωρίμασε μέσα μου η απόφαση της επιστροφής που, τελικά, ήρθε το 2000 (μαζί με το σκάσιμο της φούσκας του Χρηματιστηρίου μας...).
Εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα με μεγάλες δυσκολίες (έπρεπε να δείτε την έκφραση απορίας την πρώτη φορά που επισκέφτηκα εφορία, τις υπηρεσίες του Πανεπιστημίου κλπ) αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Εξ αρχής ήμουν αποφασισμένος να μην ενταχθώ ποτέ. Να ζω στην Ελλάδα Έλλην μεν ξένος δε. Να διατηρήσω πάση θυσία την ιδιότητα του ξένου στην ίδια μου την χώρα. Να βλέπω τα πάντα ως ξένος που θέλει να χαθεί σε αυτή την χώρα κι έτσι γίνεται πιο Έλληνας από τους Ελληνάρες. Να δουλέψω, κάνοντας αυτά που ξέρω, αλλά αυτή την φορά για το ελληνικό πανεπιστήμιο, που είχε τόσες δυνατότητες κρυμμένες πίσω από την τριτοκοσμική μάσκα που το καταδυνάστευε.
Πρώτος μου στόχος ήταν η βελτίωση των ελληνικών μου. Κατόπιν, η βελτίωση των μαθημάτων που ανέλαβα (νέες σημειώσεις, νέα βιβλία για τους φοιτητές, νέα ύλη). Πολύ σύντομα ανέλαβα την δημιουργία ενός νέου διδακτορικού προγράμματος το οποίο να σπάει το καθεστώς φεουδαρχίας που χαρακτήριζε το προϋπάρχον (με τους υπ. διδάκτορες να κουβαλούν τις τσάντες των επιβλεπόντων, να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους για ένα κομμάτι ψωμί, με την «αμοιβή» της υπόσχεσης ενός διδακτορικού κάπου, κάποτε). Η ιδέα ήταν να στήσουμε ένα διεθνές διδακτορικό πρόγραμμα, με την συμμετοχή ξένων καθηγητών και φοιτητών, χωρίς δίδακτρα αλλά με απίστευτα πολλή δουλειά (δύο χρόνια υποχρεωτικών καθημερινών μαθημάτων). Ένα πρόγραμμα που θα έδινε την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να εκπονήσουν διδακτορικό στα οικονομικά όχι απλώς ισάξιο με τα αντίστοιχα του εξωτερικού αλλά καλύτερο. Ναι, καλύτερο.
Το πρόγραμμα αυτό το στήσαμε (δείτε εδώ). Μπορεί να μην έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα, έγινε όμως στο εξωτερικό – όπου και σήμερα συζητιέται ως μία από τις οάσεις ποιοτικών σπουδών στα οικονομικά. Δεχόμασταν, πέραν των Ελλήνων φοιτητών, Αμερικανούς, Ρώσους, Φινλανδούς (με υποτροφία από την χώρα με την καλύτερη παιδεία για να κάνουν διδακτορικό στην... Ελλάδα!), Γερμανούς, Τούρκους, Ισπανούς… Δεχόμασταν είκοσι πέντε φοιτητές τον χρόνο, από τους οποίους πέρναγαν λίγο περισσότερους από τους μισούς. Λογικό ήταν: Στα δύο χρόνια εντατικών μαθημάτων που έπρεπε να παρακολουθούν για να τους δοθεί το δικαίωμα να εκπονήσουν διατριβή, έπρεπε να παρακολουθήσουν (υποχρεωτικά) 576 ώρες μαθημάτων, από 37 καθηγητές εκ των οποίων οι 26 από το Τμήμα μας, 7 από πανεπιστήμια του εξωτερικού και, 5 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια. Παράλληλα, παρακολούθησαν 52 δίωρα ερευνητικά σεμινάρια που παρουσίασαν 17 καθηγητές από το Τμήμα μας, 13 από άλλα ελληνικά πανεπιστήμια και 22 από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στα δύο αυτά χρόνια, πέραν των εργασιών που παρέδωσαν, εξετάστηκαν γραπτώς πάνω από 32 φορές. Κι όλα αυτά στην βάση ενός ενδιαφέροντος κοινωνικού συμβολαίου: οι καθηγητές δεν πληρωθήκαμε ούτε ένα ευρώ για όλα αυτά (για τα μαθήματα, το διοικητικό έργο, τις απίστευτες ώρες επικοινωνίας με τους φοιτητές) ενώ οι φοιτητές δεν κατέβαλλαν δίδακτρα – καθώς κατέβαλαν το κόστος των 5 ετών που αφιέρωσαν στο να πάρουν το διδακτορικό τους φυτοζωόντας, χωρίς μια πραγματική θέση εργασίας την εποχή που άλλοι έχτιζαν καριέρες στην διαφήμιση, στις τράπεζες, στην βιομηχανία, στο εμπόριο, στην ναυτιλία.
Παράλληλα με τα μεταπτυχιακά, η ίδια λίγο-πολύ ομάδα συναδέλφων, παλέψαμε να αναβαθμίσουμε τα προπτυχιακά μαθήματα και να ελκύσουμε νέο αίμα από το εξωτερικό χρησιμοποιώντας το διδακτορικό πρόγραμμα ως μαγνήτη (καθώς όλοι οι καλοί, νέοι ερευνητές που διδάσκουν στο εξωτερικό, θέλουν διακαώς πρόσβαση σε ένα καλό διδακτορικό πρόγραμμα όπου θα «παντρέψουν» την διδασκαλία με την έρευνα). Έτσι, σιγά-σιγά, προσελκύσαμε νέους συναδέλφους, από την Αγγλία και αλλού. Αυτός ήταν ο στόχος: μεταρρυθμίσεις εντός που να καθιστούν το Τμήμα ελκυστικό ώστε να έρχεται συνεχώς νέο αίμα από έξω (αντί για την θλιβερή αναπαραγωγή των κατεστημένων που καραδοκούν μόνιμα).
Η χαρά που μου έδιναν αυτές οι εξελίξεις είχε το κόστος της. Οι αντιδράσεις των δύο μεγάλων φοιτητικών παρατάξεων (που πολέμησαν λυσσασμένα τις προσπάθειες μας, λόγω της άρνησής μας να συνδιοικούμε μαζί τους) ήταν απίστευτη. Ερχόντουσαν στο γραφείο μου να με απειλήσουν (στον ενικό και με λεξιλόγιο λιμανιού), αλυσόδεσαν την πόρτα της αίθουσας που συνεδρίαζε το εκλεκτορικό σώμα κατά την διάρκεια της προαγωγής μου (απειλώντας τα μέλη του ότι, αν με ψηφίσουν, δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα), οργάνωσαν (σε συνεργασία με συναδέλφους μου) την (πρόσκαιρη) «αποκαθήλωση» μου από Διευθυντή του Τομέα μου κ.ο.κ. Και το χειρότερο: η ακόμα πιο λυσσασμένη επίθεση συναδέλφων που συνειδητοποίησαν ότι το νέο διδακτορικό πρόγραμμα τους στερεί τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πρωί, στημένος ώρες έξω από τον Ειδικό Λογαριασμό, περιμένοντας να μάθω γιατί η πληρωμή του εισιτηρίου ενός ξένου καθηγητή δεν γινόταν, κάποια στιγμή, βγαίνει υπάλληλος από το γραφείο, κρυφά, με παίρνει σε μια γωνιά και μου ψιθυρίζει: «Κύριε Βαρουφάκη επειδή τυχαίνει να ήμουν φοιτητής σας, και σας εκτιμώ, σας παρακαλώ φύγετε, μην περιμένετε άσκοπα. Υπάρχει εντολή από τον Χ συνάδελφο σας (σημ. ο οποίος λύνει και δένει στο παρασκήνιο, με το αζημίωτο φυσικά) να σας σπάσουν τα νεύρα, να μην γίνει καμία πληρωμή για το διδακτορικό πρόγραμμα, έως ότου παραιτηθείτε.»
Για χρόνια πολλά βρέθηκα εγκλωβισμένος σε τέτοιο πόλεμο. Δεν σκέφτηκα όμως ούτε στιγμή να τα παρατήσω καθώς η χαρά που μου έδιναν τα θετικά της μεταρρύθμισης και η συμπαράσταση εξαιρετικών συναδέλφων και φοιτητών αρκούσαν. Αυτό που ήταν, όμως, δυσβάστακτο ήταν το ότι, όταν δεν μπορούσαν να πλήξουν εμένα, έπλητταν τους φοιτητές, τις γραμματείς που δούλευαν για το πρόγραμμα, τους νέους συναδέλφους που ερχόταν η ώρα της μονιμοποίησης ή της προαγωγής τους, όποιον μπορούσαν να πλήξουν καθιστώντας μου γνωστό ότι η δική μου «εμμονή» θα πληγώνει «αθώους».
Το προσωπικό κόστος είχε και μια άλλη πτυχή, πιο προσωπική. Το 2004 γεννήθηκε η κόρη μου, η Ξένια (μπορείτε να φανταστείτε γιατί επελέγη το όνομα αυτό; Βλέπε πιο πάνω!). Ένα χρόνο μετά, η μητέρα της αποφάσισε να επιστρέψει στην Αυστραλία, από όπου κατάγεται. Δεν χρειάζεται να σας πω τι σήμαινε αυτό. Λόγια δεν υπάρχουν. Πολύ σύντομα όμως εμφανίστηκε στην ζωή μου η Δανάη και η ζωή πήρε μια νέα συναρπαστική τροπή. Ζώντας μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, μεταξύ των πανεπιστημιακών μου ενασχολήσεων και των projects της Δανάης (π.χ. βλ. εδώ), η αισιοδοξία επέστρεψε.
Μέχρι που ήρθε η Κρίση. Έχοντας ήδη γράψει, από το 2003, κείμενα σχετικά με τις καταστροφικές εξελίξεις που τελικά ήρθαν, γρήγορα ενεπλάκην στον δημόσιο διάλογο, προσπαθώντας από νωρίς να διαμηνύσω στην ευρύτερη κοινή γνώμη (κυρίως μέσα από το protagon) ότι «στραβά αρμενίζουμε». Εξ αρχής έγραφα όπως πάντα: ακαδημαϊκά, στην βάση μιας μη αυταρχικής συνεισφοράς σε αυτό που το protagon έκανε παντιέρα του: ιστορίες (ή απόψεις) για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Το «καινό δαιμόνιο» που προσπάθησα να εισάγω στον διάλογο ήταν ένα: η Κρίση είναι παγκόσμια, είναι ευρωπαϊκή και, από την στιγμή που ξέσπασε, δεν θα λυθεί με τεράστια δάνεια τα οποία τα παίρνουμε υπό τον όρο ότι θα συρρικνώσουμε το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα πρέπει να τα αποπληρώσουμε.
Πολύ σύντομα συνειδητοποίησα ότι τα κίνητρα μου παρεξηγήθηκαν. Άλλοι θεωρούσαν ότι ήμουν εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Άλλοι ότι θέλω να μην αλλάξει τίποτα (κι ας είχα πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα των προσωπικών μου ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων στο πανεπιστήμιο). Κάποιοι με ανέδειξαν ως τον υμνητή της χρεοκοπίας (κάτι σαν, π.χ., να αποκαλείς τον γιατρό που βρίσκει ότι πάσχεις από καρκίνο υμνητή της επάρατης νόσου). Από την άλλη, πολλοί έκαναν σημαία αυτά που έλεγα. Πριν περάσει πολύς καιρός κατέληξα να έχω γίνει διχαστική παρουσία: άτομο του οποίου οι απόψεις διχάζουν μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών». Πιστέψτε με παρακαλώ όταν σας λέω ότι και οι μεν και οι δε με στενοχωρούσαν. Πάντα έλεγα στους φοιτητές μου: Μην με πιστεύετε! Να κρίνετε ό,τι σας λένε (και σας λέω). Από την άλλη, μην απορρίπτετε ό,τι σας λέω πριν το κρίνετε. Κάτι αντίστοιχο περίμενα, εσφαλμένα, από το ευρύτερο κοινό. Και στενοχωρήθηκα όταν δεν προέκυψε.
Στην αρχή, τα κανάλια και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ με προσκαλούσαν επειδή ήμουν μια ενδιαφέρουσα παρουσία – κάτι σαν τον τρελό των καναλιών (το αντίστοιχο του τρελού του χωριού, ο οποίος δικαιούται να λέει πράγματα που οι υπόλοιποι απαγορεύεται να ξεστομίσουν). Όμως, όσο οι προβλέψεις μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται (π.χ. το Μνημόνιο να παραπαίει, η Κρίση να επεκτείνεται σε νέες χώρες, η «επαναγορά χρέους» να ακυρώνεται κλπ), ο διχασμός μεταξύ «οπαδών» και «κατακριτών» μου διογκώθηκε. Πολύ γρήγορα, η όποια ποιότητα του όποιου διαλόγου καταβαραθρώθηκε. Κάποτε, πριν μερικούς μήνες (ιδίως τότε που ύψωσα πολύ δυνατά φωνή εναντίον του Μνημονίου 2) άρχισαν τα απειλητικά τηλεφωνήματα (με απειλές εναντίον της οικογένειάς μου), οι λίβελοι (π.χ. γράφτηκε σε διάφορα blog ότι, σε συνεργασία με Σόρος και Ρουμπίνι, «σορτάρω» τα ελληνικά ομόλογα – λες και με είχαν ανάγκη οι κύριοι αυτοί!), οι προσωπικές επιθέσεις.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Σε αυτά τα οδυνηρά προστέθηκε η καθίζηση του Πανεπιστημίου ελέω Κρίσης και νέου Νόμου. Η Κρίση σταμάτησε όλες τις προσλήψεις. Η δυναμική μετάγγισης νέου αίματος από το εξωτερικό ακυρώθηκε. Ο καθηγητής της Νέας Υόρκης, που μετά από χίλιες προσπάθειές μας δέχθηκε να γυρίσει στην Ελλάδα, εκλέχτηκε μεν δεν διορίστηκε ποτέ δε. Οι νέοι συνάδελφοι, που βγήκαν από το διδακτορικό μας πρόγραμμα, έτοιμοι να «επιστρέψουν», από την θέση του λέκτορα, το «χρέος» τους, παρέμεναν στο Πανεπιστήμιο ως δουλοπάροικοι – δίδασκαν χωρίς οργανική θέση, χωρίς μισθό. Με πόνο καρδιάς το περασμένο Σεπτέμβρη αναγκάστηκα να βρω θέση στον καλύτερο διδακτορικό μας φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Βρετανίας. Σκεφτείτε το: Ένα πτυχίο Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό, για τα οποία πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Και ποιος εκμεταλλεύεται αυτό το «ανθρώπινο κεφάλαιο» σήμερα; Οι Βρετανοί φοιτητές και ένα ξένο πανεπιστήμιο το οποίο γνωρίζει πώς να κεφαλαιοποιεί τις επενδύσεις της δικής μας κοινωνίας.
Όσο για τον νέο νόμο, αντίθετα με πολλούς συναδέλφους μου, δεν κακίζω την κα Διαμαντοπούλου επειδή έφερε ριζικές αλλαγές. Πιστεύω στις ριζικότατες, στις επαναστατικές αλλαγές. Όχι, κακίζω τον νέο νόμο επειδή ενισχύει τις κατσαρίδες του πανεπιστημίου, ενδυναμώνει όλους εκείνους που μπήκαν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις που κάναμε. Μπορεί να πέταξε έξω τις φοιτητικές παρατάξεις (κάτι που επικροτώ) αλλά γιγαντώνει τον αυταρχισμό εντός των πανεπιστημίων, προσφέροντας τεράστιο δώρο στην αναξιοκρατία που πάντα χαίρεται όταν ο αυταρχισμός σηκώνει κεφάλι. Επί πλέον, η απόλυτη οικονομική ανέχεια των πανεπιστημίων μας οδηγεί, υπό τον νέο νόμο, στην απόλυτη εμπορευματοποίηση: Ό,τι πουλάει θα προσφέρεται. Ό,τι δεν πουλάει (π.χ. η δύσκολη γνώση) θα εκπαραθυρώνεται. Κι επειδή οι «πελάτες» τελούν, εξ ορισμού εν αγνοία, το πανεπιστήμιο χάνει τους ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα: τους καθηγητές που νοιάζονται μόνο για την ποιότητα και τους φοιτητές που επιλέγουν, κόντρα στους καιρούς, την δύσκολη γνώση. Εν συντομία, νιώθω ότι ό,τι παλέψαμε με τους καλούς συναδέλφους να δημιουργήσουμε στο πανεπιστήμιο, καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Έτσι όπως πάμε, το πανεπιστήμιο τείνει προς ένα ΙΕΚ που νοιάζεται για «πιστοποίηση» über alles.
Πριν κάποιους μήνες, ερωτήθηκα αν θα με ενδιέφερε να κατέβω στην πολιτική. Το ίδιο ερώτημα μου ετέθη πολλές φορές, στα ΜΜΕ, στην Πλατεία Συντάγματος κλπ. Η ενστικτώδης απάντησή μου ήταν, και παραμένει, αρνητική. Γιατί; Να σας πω: Το 1982 πήρα την μεγάλη απόφαση της πανεπιστημιακής καριέρας. Αυτό σήμαινε μια ζωή με πολύ λιγότερα χρήματα και εξουσία. Όμως, μια ζωή με μέγιστη ελευθερία έκφρασης και δυνατότητα αυτο-κριτικής (και αυτοσαρκασμού ακόμα). Ήταν μια επιλογή που δεν παίρνω πίσω. Όλον αυτό τον καιρό, συνομιλώ (έστω και στα κρυφά) με πολιτικούς όλων σχεδόν των κομμάτων. Αυτό έχει σημασία στον Καιρό της Κρίσης. Μου δίνει την δυνατότητα να τους βοηθώ αλλά και να τους κρίνω όλους (και τον εαυτό μου συνάμα). Την στιγμή που θα ανέβω στο μπαλκόνι και θα πω «ψηφίστε με», ξάφνου τίθεμαι εναντίον όλων των υπόλοιπων. Δεν μου έχω εμπιστοσύνη ότι, μετά από μία κίνηση, θα διατηρήσω την σκέψη μου ανεξάρτητη, καθαρή. Δεν το θέλω. Και δεν θα το κάνω.
Κάπου τον περασμένο Νοέμβριο, σε ένα ταξίδι στην Αμερική όπου μου έγιναν προτάσεις από πανεπιστήμια και οργανισμούς, η Δανάη μου είπε κάτι που «έγραψε». Μου είπε ότι, δεδομένου του πολέμου που μου γίνεται στην Ελλάδα, μόνο και μόνο επειδή καταθέτω απόψεις, και δεδομένης της κατάρρευσης στο πανεπιστήμιο όλων αυτών για τα οποία έχω επενδύσει μια δεκαετία τώρα, έχω μια απλή επιλογή: είτε να κατέβω στην πολιτική, ώστε να μπορώ να δράσω με κάποιους βαθμούς ελευθερίας που προσφέρει η «εξουσία», είτε να φύγουμε από την Ελλάδα. Κατάλαβα τι εννοεί. Αμέσως έβαλα μπροστά την διαδικασία μετακόμισης στην Αμερική.
Κλείνω με κάτι τελευταίο. Μου έλαχε η κόρη μου να ζει στην Αυστραλία. Σε μια χώρα που οι τιμές των πάντων ανεβαίνουν και της οποίας το νόμισμα υπερτιμάται συνεχώς. Καθώς ο μισθός μου (κατά 3/5 μικρότερος από ό,τι θα ήταν αν είχα παραμείνει στην Αυστραλία προ των περικοπών) μειώνεται, όπως και όλων μας, σε λίγο όχι μόνο δεν θα μπορώ να την συντηρώ αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορώ να την επισκέπτομαι καν. Το φαντάζεστε να κατέβαινα στην πολιτική για να απομυζώ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο μισθό ικανό για να συντηρώ την κόρη μου στους αντίποδες; Να έχω, δηλαδή, γίνει κι εγώ ένας βουλευτής, γραφειοκράτης, υπουργός που βασίζεται στα χρήματα του Μνημονίου για να ζει το παιδί του;
Όχι φίλες και φίλοι. Έξω και πάλι έξω. Γιατί αν υπάρχει ένα αγαθό που με κάνει ευτυχισμένο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα ότι δεν εξαρτώμαι, δεν φοβάμαι να πω αυτό που πραγματικά πιστεύω. Κι αν χρειάζεται να σας στέλνω τα κείμενά μου από μια βροχερή, μακρινή πολιτεία, απέναντι από έναν μοναχικό διαδηλωτή εκ Μέσης Ανατολής, έτσι θα γίνει. Μέχρι να μπορώ να επιστρέψω διατηρώντας την ανεξαρτησία σκέψης μου, υπό συνθήκες που να μπορώ και πάλι να προσφέρω. Δεν θα αργήσει η μέρα. Για αυτό επέλεξα τον τίτλο «Γιατί λείπω» αντί για ένα πιο τελεσίδικο «Γιατί έφυγα».
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα αναρωτηθείτε, να σας πω ότι σήμερα, από το Πανεπιστήμιο, βρίσκομαι σε εκπαιδευτική άδεια που ποτέ δεν πήρα έως τώρα παρά το γεγονός ότι δικαιούμαι από το 2003. Θα την εξαντλήσω και μετά θα πάρω άδεια άνευ αποδοχών. Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θα γίνω άλλος ένας Παπαδήμος (βλ. εδώ) σας λέω ότι, την στιγμή που θα σιγουρευτώ πως σε περίπτωση παραίτησής μου η θέση μου δεν θα χαθεί αλλά θα επαναπροκηρυχθεί στο αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας (ώστε να με αντικαταστήσει νέος συνάδελφος) – κάτι που σήμερα δεν γίνεται καθώς έχουν παγώσει όλες οι προκηρύξεις – θα παραιτηθώ άμεσα. Το δηλώνω ευθαρσώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14322
Αντιδράσεις για την υποψηφιότητα Συμπιλίδη...
Αναρτήθηκε από ........ energoipoliteskv.blogspot.com
Αντιδράσεις προκαλεί η υποψηφιότητα -και η επαναφορά στο πολιτικό προσκήνιο- του Γιώργου Συμπιλίδη με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο Κιλκίς. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Συμπιλίδης ήταν ο βουλευτής ο οποίος με την ανεξαρτητοποίησή του οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτσάκη το 1993. Χαρακτηριστικά ήταν...
τα σχόλια της κ. Ντόρας Μπακογιάννη και του κ. Στέφανου Μάνου για την απόφαση της ΝΔ να επανέλθει στις λίστες της ο κ. Συμπιλίδης.
«Μωραίνει ο Κύριος. Ο κ. Συμπιλίδης έριξε μία κυβέρνηση που είχε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και έβλαψε τη χώρα γιατί σταμάτησε μία πορεία διαρθρωτικών αλλαγών που εάν είχαν προχωρήσει σήμερα δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο», δήλωσε στο Real FM η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη, κάνοντας λόγο για «μαχαιριά στην καρδιά των νεοδημοκρατών», αρνούμενη πάντως να απαντήσει σε ερώτηση για το πώς μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και ο κ. Συμπιλίδης.
Προηγήθηκε χθες ανακοίνωση της Δημοκρατικής Συμμαχίας στην οποία σημειώνεται ότι «η συμμετοχή του Γιώργου Συμπιλίδη στους συνδυασμούς της ΝΔ το 2012, του μοιραίου προσώπου που ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και άνοιξε το δρόμο για την ενδεκαετή παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, σηματοδοτεί τη μετάλλαξη της ΝΔ υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά».
«Αναρωτιόμαστε», καταλήγει η ανακοίνωση, «τα στελέχη της ΝΔ που έζησαν την πτώση της κυβέρνησης εκείνης και τα αποτελέσματά της, πως θα δικαιολογήσουν το γεγονός να είναι συνυποψήφιοί του».
«Προσβολή για Ελλάδα, και όχι μόνο κατά των φίλων της ΝΔ», χαρακτήρισε την υποψηφιότητα Συμπιλίδη σε δηλώσεις του στον ίδιο ραδιοσταθμό, ο επικεφαλής της Δράσης Στέφανος Μάνος. «Δυσκολεύομαι να το πιστέψω», σχολίασε χαρακτηριστικά.
Από ...... press-gr
Αντιδράσεις προκαλεί η υποψηφιότητα -και η επαναφορά στο πολιτικό προσκήνιο- του Γιώργου Συμπιλίδη με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ στο Κιλκίς. Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Συμπιλίδης ήταν ο βουλευτής ο οποίος με την ανεξαρτητοποίησή του οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτσάκη το 1993. Χαρακτηριστικά ήταν...
τα σχόλια της κ. Ντόρας Μπακογιάννη και του κ. Στέφανου Μάνου για την απόφαση της ΝΔ να επανέλθει στις λίστες της ο κ. Συμπιλίδης.
«Μωραίνει ο Κύριος. Ο κ. Συμπιλίδης έριξε μία κυβέρνηση που είχε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και έβλαψε τη χώρα γιατί σταμάτησε μία πορεία διαρθρωτικών αλλαγών που εάν είχαν προχωρήσει σήμερα δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο», δήλωσε στο Real FM η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Ντόρα Μπακογιάννη, κάνοντας λόγο για «μαχαιριά στην καρδιά των νεοδημοκρατών», αρνούμενη πάντως να απαντήσει σε ερώτηση για το πώς μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο ψηφοδέλτιο ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και ο κ. Συμπιλίδης.
Προηγήθηκε χθες ανακοίνωση της Δημοκρατικής Συμμαχίας στην οποία σημειώνεται ότι «η συμμετοχή του Γιώργου Συμπιλίδη στους συνδυασμούς της ΝΔ το 2012, του μοιραίου προσώπου που ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και άνοιξε το δρόμο για την ενδεκαετή παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, σηματοδοτεί τη μετάλλαξη της ΝΔ υπό την ηγεσία του κ. Σαμαρά».
«Αναρωτιόμαστε», καταλήγει η ανακοίνωση, «τα στελέχη της ΝΔ που έζησαν την πτώση της κυβέρνησης εκείνης και τα αποτελέσματά της, πως θα δικαιολογήσουν το γεγονός να είναι συνυποψήφιοί του».
«Προσβολή για Ελλάδα, και όχι μόνο κατά των φίλων της ΝΔ», χαρακτήρισε την υποψηφιότητα Συμπιλίδη σε δηλώσεις του στον ίδιο ραδιοσταθμό, ο επικεφαλής της Δράσης Στέφανος Μάνος. «Δυσκολεύομαι να το πιστέψω», σχολίασε χαρακτηριστικά.
Από ...... press-gr
Οι υποψήφιοι του ΚΚΕ στην Στερεά Ελλάδα.
Αναρτήθηκε από ........ energoipoliteskv.blogspot.com
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τους υποψήφιους βουλευτές του Κόμματος σε όλη την επικράτεια.
Υποψήφιοι είναι εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, φοιτητές και σπουδαστές, συνταξιούχοι.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλεί τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους ψηφοφόρους του, να οργώσουν όλη την Ελλάδα, πρωταρχικά τους τόπους δουλειάς, για να φτάσει το ψηφοδέλτιο και η φωνή του Κόμματος σε κάθε εργαζόμενο, φτωχό αγρότη και αυτοαπασχολούμενο, κάθε νέο και νέα, κάθε γυναίκα της λαϊκής οικογένειας. Η μάχη των εκλογών, όπως σημειώνεται, πρέπει να δοθεί με πείσμα και αισιοδοξία, με μαχητικότητα, για ένα αποφασιστικά ενισχυμένο ΚΚΕ.
Ο συμπολίτης μας Θανάσης Παφίλης είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ενώ ανά νομό στην Στερεά οι υποψήφιοι είναι:
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Εργάτης, Στέλεχος του ΠΑΜΕ
ΒΡΑΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΑ Δικηγόρος, Δημοτικός Σύμβουλος Καρύστου
ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Εργάτης, Μέλος ΔΣ Ε.Κ. Εύβοιας
ΛΙΑΓΚΑΚΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ Πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου, Δημοτ. Σύμβουλος Μαντουδίου-Λίμνης-Αγ. Αννας
ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ναυτεργάτης, Βουλευτής, Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
ΝΤΟΥΡΟΥ ΙΩΑΝΝΑ (ΣΟΦΙΑ) Δασκάλα, Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς, ΔΣ Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας
ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ-ΡΑΧΙΩΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Συνταξιούχος
ΣΤΑΜΑΤΟΥΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Κτηνίατρος,Δημ. Σύμβ. Χαλκίδας.
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
ΖΑΡΚΑ - ΚΑΣΤΡΙΣΤΗ ΧΡΥΣΑΦΩ (ΧΡΥΣΑΝΘΗ) Αγρότισσα, ΔΣ Πολιστικού Συλλόγου Τραγάνας
ΚΑΡΑΠΛΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Βιομηχανικός Εργάτης, Πρόεδρος Σωματείου ΠΑΚΟ
ΝΤΙΝΟΥ-ΤΣΕΛΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Δικηγόρος, Δημοτ. Συμβ. Λαμίας, Μέλος ΔΣ ΟΓΕ
ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Εργάτης ΛΑΡΚΟ, Πρόεδρος Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας
ΠΑΠΠΑ ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ (ΛΙΤΣΑ) Οικονομολόγος, Μέλος ΔΣ σωμ. ιδιωτ, υπαλλήλων Φθιώτιδας
ΤΣΕΤΣΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Υπάλληλος ΟΤΑ, Μέλος ΔΣ Εργατ. Κέντρου Φθιώτιδας
ΧΡΟΝΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Γιατρός ΕΣΥ, Περιφερειακός Σύμβουλος, μέλος ΔΣ Ιατρικού συλλόγου Φθιώτιδας
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ
ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Εργάτης
ΠΑΠΑΡΟΪΔΑΜΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Συνταξιούχος Τραπεζοϋπάλληλος
ΣΕΡΕΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γεωπόνος, Μέλος ΔΣ Ελληνικής Σκακιστκής Ομοσπονδίας, Δημοτικός Σύμβουλος Καρπενησίου
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΩΚΙΔΑΣ
ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Εργάτης, Πρόεδρος ΕΚ Φωκίδας
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ Ιχθυολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος Δωρίδας
ΤΣΕΛΕΣ ΔΡΟΣΟΣ Ιδιωτ.υπάλληλος, Δημοτικός Σύμβουλος Δελφών
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΑΝΤΩΝΕΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γιατρός, Μέλος ΔΣ Ελληνοκουβανικού συνδέσμου Λειβαδιάς
ΓΚΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Αγρότης, Μέλος Πανελλαδικής Γραμματείας ΠΑΣΥ,Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς
ΚΑΒΑΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Βιομηχανικός Εργάτης, Πρόεδρος Σωματείου Χημ. Βιομηχανίας Βοιωτίας, μέλος ΔΣ Εργ.Κέντρου.Θήβας
ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ - ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος συλλόγου γυναικών Λειβαδιάς
ΞΕΝΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ιδ. Υπάλληλος, Δημοτικός σύμβουλος Τανάγρας
ΤΟΥΛΟΥΜΑΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Δικηγόρος, Δημοτικός Σύμβουλος Θήβας
Από ..... lamiafm1
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τους υποψήφιους βουλευτές του Κόμματος σε όλη την επικράτεια.
Υποψήφιοι είναι εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, φοιτητές και σπουδαστές, συνταξιούχοι.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλεί τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους ψηφοφόρους του, να οργώσουν όλη την Ελλάδα, πρωταρχικά τους τόπους δουλειάς, για να φτάσει το ψηφοδέλτιο και η φωνή του Κόμματος σε κάθε εργαζόμενο, φτωχό αγρότη και αυτοαπασχολούμενο, κάθε νέο και νέα, κάθε γυναίκα της λαϊκής οικογένειας. Η μάχη των εκλογών, όπως σημειώνεται, πρέπει να δοθεί με πείσμα και αισιοδοξία, με μαχητικότητα, για ένα αποφασιστικά ενισχυμένο ΚΚΕ.
Ο συμπολίτης μας Θανάσης Παφίλης είναι επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ενώ ανά νομό στην Στερεά οι υποψήφιοι είναι:
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Εργάτης, Στέλεχος του ΠΑΜΕ
ΒΡΑΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥΛΑ Δικηγόρος, Δημοτικός Σύμβουλος Καρύστου
ΚΟΥΚΟΥΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Εργάτης, Μέλος ΔΣ Ε.Κ. Εύβοιας
ΛΙΑΓΚΑΚΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ Πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου, Δημοτ. Σύμβουλος Μαντουδίου-Λίμνης-Αγ. Αννας
ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ναυτεργάτης, Βουλευτής, Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
ΝΤΟΥΡΟΥ ΙΩΑΝΝΑ (ΣΟΦΙΑ) Δασκάλα, Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς, ΔΣ Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας
ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ-ΡΑΧΙΩΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Συνταξιούχος
ΣΤΑΜΑΤΟΥΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Κτηνίατρος,Δημ. Σύμβ. Χαλκίδας.
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
ΖΑΡΚΑ - ΚΑΣΤΡΙΣΤΗ ΧΡΥΣΑΦΩ (ΧΡΥΣΑΝΘΗ) Αγρότισσα, ΔΣ Πολιστικού Συλλόγου Τραγάνας
ΚΑΡΑΠΛΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Βιομηχανικός Εργάτης, Πρόεδρος Σωματείου ΠΑΚΟ
ΝΤΙΝΟΥ-ΤΣΕΛΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Δικηγόρος, Δημοτ. Συμβ. Λαμίας, Μέλος ΔΣ ΟΓΕ
ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Εργάτης ΛΑΡΚΟ, Πρόεδρος Συνδικάτου Μετάλλου Φθιώτιδας
ΠΑΠΠΑ ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ (ΛΙΤΣΑ) Οικονομολόγος, Μέλος ΔΣ σωμ. ιδιωτ, υπαλλήλων Φθιώτιδας
ΤΣΕΤΣΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ Υπάλληλος ΟΤΑ, Μέλος ΔΣ Εργατ. Κέντρου Φθιώτιδας
ΧΡΟΝΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Γιατρός ΕΣΥ, Περιφερειακός Σύμβουλος, μέλος ΔΣ Ιατρικού συλλόγου Φθιώτιδας
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ
ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Εργάτης
ΠΑΠΑΡΟΪΔΑΜΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Συνταξιούχος Τραπεζοϋπάλληλος
ΣΕΡΕΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γεωπόνος, Μέλος ΔΣ Ελληνικής Σκακιστκής Ομοσπονδίας, Δημοτικός Σύμβουλος Καρπενησίου
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΦΩΚΙΔΑΣ
ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Εργάτης, Πρόεδρος ΕΚ Φωκίδας
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΧΡΗΣΤΟΣ Ιχθυολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος Δωρίδας
ΤΣΕΛΕΣ ΔΡΟΣΟΣ Ιδιωτ.υπάλληλος, Δημοτικός Σύμβουλος Δελφών
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΑΝΤΩΝΕΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γιατρός, Μέλος ΔΣ Ελληνοκουβανικού συνδέσμου Λειβαδιάς
ΓΚΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Αγρότης, Μέλος Πανελλαδικής Γραμματείας ΠΑΣΥ,Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς
ΚΑΒΑΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Βιομηχανικός Εργάτης, Πρόεδρος Σωματείου Χημ. Βιομηχανίας Βοιωτίας, μέλος ΔΣ Εργ.Κέντρου.Θήβας
ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗ - ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Εκπαιδευτικός, Πρόεδρος συλλόγου γυναικών Λειβαδιάς
ΞΕΝΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ιδ. Υπάλληλος, Δημοτικός σύμβουλος Τανάγρας
ΤΟΥΛΟΥΜΑΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Δικηγόρος, Δημοτικός Σύμβουλος Θήβας
Από ..... lamiafm1
Κύριοι αυτή την φορά δεν θέλω να με σώσετε. (Οι εκλογές της 06/05/2012).
Αναρτήθηκε από ......... energoipoliteskv.blogspot.com
Η Ελλάδα με λίγα νούμερα.
Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν σταδιακά από τα 237,3 δισ. ευρώ στο τέλος του 2009 [1] έγιναν στο τέλος Φεβρουαρίου 2012 μόλις 164,38 δισ. Ευρώ [2]. Από τα παραπάνω είναι σαφές ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναλώνει τις αποταμιεύσεις του, μια που είναι λογικά αδύνατη η υπόθεση πως η μείωση αφορά μόνο τις οικονομικά δυνατές τάξεις.
Ο βασικός μισθός και το ημερομίσθιο (για άγαμο και χωρίς προϋπηρεσία) ήταν το 2009 739,56€ και σε 33,04€ αντίστοιχα[3]. Σήμερα είναι 586,08 € ο βασικός και 26,18 € το ημερομίσθιο [4].
Αντιστρόφως ανάλογα φυσικά είναι οι τιμές των τροφίμων. Για παράδειγμα από 0,644 € [5]το 2008 οι ψιλές φακές 500 gr -που μεταξύ των άλλων είναι κατά κύριο λόγο εισαγόμενες- σήμερα έχουν 1.18€ [6]. Όσο για την συγκέντρωση στα χέρια ελαχίστων του λιανικού εμπορίου τα νούμερα είναι αμείλικτα. [7] Το 1989 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 184 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 413 εκατ. € αποσπώντας το 25,37% της εγχώριας αγοράς.
Το 1999 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 810 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 3,8 δις € αποσπώντας το 53,56% της εγχώριας αγοράς. Το 2010 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 1817 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 10,1 δις € αποσπώντας το 78,27% της εγχώριας αγοράς.
Η υγεία του απλού πολίτη έχει γίνει εμπόρευμα [8]. Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα (5.8% σε σύνολο 9.6%) είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των
προηγμένων χωρών του κόσμου (Διάγραμμα 8 στην σελίδα 38 του αρχείου που μπορείτε να βρείτε στο link). Μόνον χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και χώρες μεσαίας οικονομικής ανάπτυξης διαθέτουν μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ για δαπάνες υγείας. Αντίθετα, οι ιδιωτικές δαπάνες (3.8% σε σύνολο 9.6% )ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες του κόσμου. Αυτά τα στοιχεία είναι του 2007! Ταυτόχρονα ο κλάδος της ιδιωτικής υγείας στην Ελλάδα έχει ένα μερίδιο αγοράς των ιδιωτικών νοσοκομείων που καλύπτει το 27% των συνολικών εσόδων του κλάδου το 2008 (από 13% το 2000) [9]. Αν και στοιχεία για το 2012 δεν έχουν πέσει στην αντίληψη μου πιστεύω ότι αν μη τι άλλο θα είναι ανάλογα της καταρράκωσης της δημόσια υγείας.
Οι δαπάνες για την παιδεία από το 3,18% το 2009 ως ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσουν στο 2,79% το 2012 [10]. Δηλαδή περίπου 1,4 δις θα θυσιαστούν στον βωμό της “σωτηρίας” των δανειστών μας. Όμως το μάθημα της διαφθοράς μάλλον το έχουμε μάθει αρκετά καλά. Αν δει έτσι κάποιος το Corruption Perceptions Index (με όλα τα όρια του) έχουμε καταλάβει την 80 θέση με βαθμολογία 3.4 [11]. Σε τοπικό επίπεδο (Ευρώπη) είμαστε στην 29η θέση ως διαφθορά. Και σε αυτή την χώρα…θα γίνουν επενδύσεις! Αλλά όταν εκρεμούσε η εκταμίευσή μιας από τις δόσεις “μεταβιβάζονται και περιέρχονται χωρίς αντάλλαγμα στην ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» (Ταμείο)… την πλήρη κυριότητα, οι κινητές αξίες εταιρειών, μαζί με τα σχετικά δικαιώματα ψήφου, οι οποίες ανήκουν στην κυριότητα του Δημοσίου[12]. Δηλαδή… “Μεταβιβάζονται και περιέρχονται κατά πλήρη κυριότητα και χωρίς αντάλλαγμα στην ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» (Ταμείο) 92.510.000 μετοχές της εταιρίας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ Α.Ε., κυριότητας του Δημοσίου, οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 29% επί του μετοχικού της κεφαλαίου” ή αν προτιμάτε αυτό….” δ) 5.775.000 μετοχές της εταιρείας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 23,1 % επί του μετοχικού της κεφαλαίου. ε) 2.348.640 μετοχές της εταιρείας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 23,3% επί του μετοχικού της κεφαλαίου. στ) 29.074.500 μετοχές της εταιρείας ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 27,3% επί του μετοχικού της κεφαλαίου. ζ) 14.520.000 μετοχές της εταιρείας ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 40% επί του μετοχικού της κεφαλαίου.”
Η Ιδεολογική μάχη με την επερχόμενη φεουδαρχία.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο ευρύτερο πλαίσιο πιστεύω ότι είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι αγαθά που με αγώνες θεωρούνται “κοινωνικά” πλέον έχουν γίνει “πραμάτεια” που θα αγοράσει ένας εξαθλιωμένος οικονομικά λαός. Γιατί αν ακολουθήσουμε πιστά το γράμμα των “δανειστών” μας (άλλη λέξη θα ταίριαζε καλύτερα) σε 1-2 χρόνια με “ανταγωνιστικούς” μισθούς των 200 Ευρώ θα πρέπει να αγοράσουμε φαγητό, φάρμακα, παιδεία και ένα αστυνομικό (περίπου 50 ευρώ και κάτι ψιλά). Όμως -ιδιαίτερα για το φαγητό- “ξέχασαν” για άλλη μια φορά να πούν ότι οι τιμές καθορίζονται σε διεθνές επίπεδο. Έτσι λόγου χάρη[13], όταν το καλαμπόκι κοστίζει 5,79 δολάρια ανά μπούσελ[14]και του σταριού 231 ευρώ ο τόνος, η τιμή κάθε προϊόντος που θα παραχθεί από αυτά δεν μπορεί να πέσει κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο. Αποτέλεσμα θα είναι η πείνα μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων όσο και να φαντάζει (στα μάτια ορισμένων) σαν σενάριο Μεσαιωνικού έργου. Μια μεγάλη χωροδεσποτεία με πεινασμένους, άρρωστους και αμόρφωτους.
Επίλογος.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Περίπου 300 χρόνια πέρασαν από όταν έγραφε τα κείμενα του [15] όμως μια ρήση του ακόμα και σήμερα αξίζει και να την θυμόμαστε και να την θυμίζουμε…
Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.
Jean Jacques Rousseau ( 1712-1778 , Γαλλοελβετός φιλόσοφος)[16]
Καλό βράδυ.
Γ.Β
πηγή: giorgosvagionis.wordpress.com/
Η Ελλάδα με λίγα νούμερα.
Οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες μειώθηκαν σταδιακά από τα 237,3 δισ. ευρώ στο τέλος του 2009 [1] έγιναν στο τέλος Φεβρουαρίου 2012 μόλις 164,38 δισ. Ευρώ [2]. Από τα παραπάνω είναι σαφές ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναλώνει τις αποταμιεύσεις του, μια που είναι λογικά αδύνατη η υπόθεση πως η μείωση αφορά μόνο τις οικονομικά δυνατές τάξεις.
Ο βασικός μισθός και το ημερομίσθιο (για άγαμο και χωρίς προϋπηρεσία) ήταν το 2009 739,56€ και σε 33,04€ αντίστοιχα[3]. Σήμερα είναι 586,08 € ο βασικός και 26,18 € το ημερομίσθιο [4].
Αντιστρόφως ανάλογα φυσικά είναι οι τιμές των τροφίμων. Για παράδειγμα από 0,644 € [5]το 2008 οι ψιλές φακές 500 gr -που μεταξύ των άλλων είναι κατά κύριο λόγο εισαγόμενες- σήμερα έχουν 1.18€ [6]. Όσο για την συγκέντρωση στα χέρια ελαχίστων του λιανικού εμπορίου τα νούμερα είναι αμείλικτα. [7] Το 1989 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 184 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 413 εκατ. € αποσπώντας το 25,37% της εγχώριας αγοράς.
Το 1999 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 810 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 3,8 δις € αποσπώντας το 53,56% της εγχώριας αγοράς. Το 2010 οι δέκα μεγαλύτερες αλυσίδες S/M και C/C, με συνολικά 1817 καταστήματα κατέγραψαν κύκλο εργασιών 10,1 δις € αποσπώντας το 78,27% της εγχώριας αγοράς.
Η υγεία του απλού πολίτη έχει γίνει εμπόρευμα [8]. Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα (5.8% σε σύνολο 9.6%) είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των
προηγμένων χωρών του κόσμου (Διάγραμμα 8 στην σελίδα 38 του αρχείου που μπορείτε να βρείτε στο link). Μόνον χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και χώρες μεσαίας οικονομικής ανάπτυξης διαθέτουν μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ για δαπάνες υγείας. Αντίθετα, οι ιδιωτικές δαπάνες (3.8% σε σύνολο 9.6% )ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες του κόσμου. Αυτά τα στοιχεία είναι του 2007! Ταυτόχρονα ο κλάδος της ιδιωτικής υγείας στην Ελλάδα έχει ένα μερίδιο αγοράς των ιδιωτικών νοσοκομείων που καλύπτει το 27% των συνολικών εσόδων του κλάδου το 2008 (από 13% το 2000) [9]. Αν και στοιχεία για το 2012 δεν έχουν πέσει στην αντίληψη μου πιστεύω ότι αν μη τι άλλο θα είναι ανάλογα της καταρράκωσης της δημόσια υγείας.
Οι δαπάνες για την παιδεία από το 3,18% το 2009 ως ποσοστό του ΑΕΠ θα φτάσουν στο 2,79% το 2012 [10]. Δηλαδή περίπου 1,4 δις θα θυσιαστούν στον βωμό της “σωτηρίας” των δανειστών μας. Όμως το μάθημα της διαφθοράς μάλλον το έχουμε μάθει αρκετά καλά. Αν δει έτσι κάποιος το Corruption Perceptions Index (με όλα τα όρια του) έχουμε καταλάβει την 80 θέση με βαθμολογία 3.4 [11]. Σε τοπικό επίπεδο (Ευρώπη) είμαστε στην 29η θέση ως διαφθορά. Και σε αυτή την χώρα…θα γίνουν επενδύσεις! Αλλά όταν εκρεμούσε η εκταμίευσή μιας από τις δόσεις “μεταβιβάζονται και περιέρχονται χωρίς αντάλλαγμα στην ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» (Ταμείο)… την πλήρη κυριότητα, οι κινητές αξίες εταιρειών, μαζί με τα σχετικά δικαιώματα ψήφου, οι οποίες ανήκουν στην κυριότητα του Δημοσίου[12]. Δηλαδή… “Μεταβιβάζονται και περιέρχονται κατά πλήρη κυριότητα και χωρίς αντάλλαγμα στην ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» (Ταμείο) 92.510.000 μετοχές της εταιρίας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ Α.Ε., κυριότητας του Δημοσίου, οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 29% επί του μετοχικού της κεφαλαίου” ή αν προτιμάτε αυτό….” δ) 5.775.000 μετοχές της εταιρείας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 23,1 % επί του μετοχικού της κεφαλαίου. ε) 2.348.640 μετοχές της εταιρείας ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 23,3% επί του μετοχικού της κεφαλαίου. στ) 29.074.500 μετοχές της εταιρείας ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 27,3% επί του μετοχικού της κεφαλαίου. ζ) 14.520.000 μετοχές της εταιρείας ΕΤΑΙΡΙΑ ΥΔΡΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟΧΕΤΕΥΣΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Α.Ε., οι οποίες αντιστοιχούν σε ποσοστό 40% επί του μετοχικού της κεφαλαίου.”
Η Ιδεολογική μάχη με την επερχόμενη φεουδαρχία.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο ευρύτερο πλαίσιο πιστεύω ότι είναι ασφαλές το συμπέρασμα ότι αγαθά που με αγώνες θεωρούνται “κοινωνικά” πλέον έχουν γίνει “πραμάτεια” που θα αγοράσει ένας εξαθλιωμένος οικονομικά λαός. Γιατί αν ακολουθήσουμε πιστά το γράμμα των “δανειστών” μας (άλλη λέξη θα ταίριαζε καλύτερα) σε 1-2 χρόνια με “ανταγωνιστικούς” μισθούς των 200 Ευρώ θα πρέπει να αγοράσουμε φαγητό, φάρμακα, παιδεία και ένα αστυνομικό (περίπου 50 ευρώ και κάτι ψιλά). Όμως -ιδιαίτερα για το φαγητό- “ξέχασαν” για άλλη μια φορά να πούν ότι οι τιμές καθορίζονται σε διεθνές επίπεδο. Έτσι λόγου χάρη[13], όταν το καλαμπόκι κοστίζει 5,79 δολάρια ανά μπούσελ[14]και του σταριού 231 ευρώ ο τόνος, η τιμή κάθε προϊόντος που θα παραχθεί από αυτά δεν μπορεί να πέσει κάτω από ένα συγκεκριμένο όριο. Αποτέλεσμα θα είναι η πείνα μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων όσο και να φαντάζει (στα μάτια ορισμένων) σαν σενάριο Μεσαιωνικού έργου. Μια μεγάλη χωροδεσποτεία με πεινασμένους, άρρωστους και αμόρφωτους.
Επίλογος.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Jean Jacques Rousseau) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός θεωρητικός, και αυτοδίδακτος συνθέτης στην περίοδο του Διαφωτισμού. Περίπου 300 χρόνια πέρασαν από όταν έγραφε τα κείμενα του [15] όμως μια ρήση του ακόμα και σήμερα αξίζει και να την θυμόμαστε και να την θυμίζουμε…
Όταν ο λαός δεν θα ‘χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.
Jean Jacques Rousseau ( 1712-1778 , Γαλλοελβετός φιλόσοφος)[16]
Καλό βράδυ.
Γ.Β
πηγή: giorgosvagionis.wordpress.com/
Νέα δημοσκόπηση Marc. Δέκα κόμματα στη Βουλή, τρίτος ο Καμμένος
Αναρτήθηκε από ...... energoipoliteskv.blogspot.com
Δείτε εδώ τη προηγούμενη δημοσκόπηση της Marc για σύγκριση.....
kafeneio-gr.
Δείτε εδώ τη προηγούμενη δημοσκόπηση της Marc για σύγκριση.....
kafeneio-gr.
ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ: ΥΠΕΣ & ΥΠΕΚΑ ΠΕΤΟΥΝ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥΣ ΟΤΑ
Αναρτήθηκε από ..... energoipoliteskv.blogspot.com
Αφού πέρασε την τελευταία στιγμή τους ΦοΔΣΑ Α.Ε.*, προτού κατατεθεί το πολυνομοσχέδιο-σκούπα «Ρυθμίσεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Αυτοδιοίκηση και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση-Ενσωμάτωση Οδηγίας 2009/50/ΕΚ» («Καλλικράτης 2»), όπως αποκαλύπτει σήμερα η aftodioikisi.gr, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών (Τάσος Γιαννίτσης-Πάρης Κουκουλόπουλος), σε συνεργασία με τον υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Παπακωνσταντίνου, φρόντισε να κάνει και κάτι άλλο, προτού διαλυθεί η Βουλή:
Mε τροπολογία της τελευταίας στιγμής πέταξε, στην κυριολεξία, «στο δρόμο» τους ΟΤΑ από τη διαχείριση των σκουπιδιών, δίνοντας στους εκάστοτε υπουργούς Εσωτερικών και Περιβάλλοντος τη δυνατότητα να αποφασίζουν αυτοί για το πόσες Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) χρειάζεται η χώρα, ποιο θα είναι το κόστος κατασκευής αυτών των Μονάδων, ποιοι θα είναι οι εξυπηρετούμενοι από τις μονάδες και ποιο θα είναι το κόστος των ανταποδοτικού χαρακτήρα υπηρεσιών που θα παρέχουν αυτές. Με λίγα λόγια, σε μια τέτοια περίπτωση, οι δήμοι και οι περιφέρειες απλώς θα είναι... θεατές και θα υπάρχουν απλώς για να... μαζεύουν τα οποιαδήποτε χαράτσια.
Άρθρο 17, παρ. 13
Στο άρθρο 45 του ν. 4042/2012 (Α΄ 24) προστίθεται παράγραφος 6 ως εξής: «6. Με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής προσδιορίζονται οι Μονάδες Επεξεργασίας Απορριµµάτων (ΜEΑ) που είναι αναγκαίες σε εθνικό επίπεδο για την κάλυψη των απαιτήσεων των Οδηγιών 1999/31/ΕΚ και 2008/98/ΕΚ και την επίτευξη οικονοµιών κλίµακας όσον αφορά το κόστος κατασκευής των έργων και το κόστος των ανταποδοτικού χαρακτήρα παρεχόµενων υπηρεσιών. Ειδικότερα, µε την ανωτέρω απόφαση προσδιορίζεται ο αριθµός των αναγκαίων ΜΕΑ, οι εξυπηρετούµενες από αυτές περιοχές και κάθε άλλο στοιχείο που κρίνεται αναγκαίο για την επίτευξη των ανωτέρω στόχων».
ΣΥΡΙΖΑ: «Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα»
Έντονα αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ, και με ανακοίνωση του τμήματος Αυτοδιοίκησης κατηγορεί τις ηγεσίες των υπουργείων Εσωτερικών και Περιβάλλοντος για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα». Όπως σημειώνει, «ακόμα και στις τελευταίες ώρες της η κυβέρνηση φροντίζει να μετατρέψει πλήρως την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε εισπρακτικό μηχανισμό υπέρ των επιχειρηματικών συμφερόντων που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο και τα λαϊκά εισοδήματα με τη διαχείριση των απορριμμάτων».
Με την τροπολογία αυτή, «καταρρακώνεται κάθε έννοια δημόσιας διαβούλευσης και συμμετοχής των πολιτών και των οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων που προβλέπεται στο κοινοτικό δίκαιο».
«Είναι η συνέχεια όσων μεθοδικά προχώρησαν τον τελευταίο χρόνο με πρωτοβουλία του Υπουργού ΠΕΚΑ όπως η νομοθέτηση της αποκλειστικής, επί της ουσίας, αρμοδιότητάς του για τη διαχείριση των αποβλήτων (ν.4042/2012), της ανάθεσης του περιβαλλοντικού ελέγχου σε ιδιώτες, της «υπεραπλούστευσης» της περιβαλλοντικής αδειοδότησης (ν.4014/2011)», συμπληρώνει.
* εδώ.
Αφού πέρασε την τελευταία στιγμή τους ΦοΔΣΑ Α.Ε.*, προτού κατατεθεί το πολυνομοσχέδιο-σκούπα «Ρυθμίσεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την Αυτοδιοίκηση και την Αποκεντρωμένη Διοίκηση-Ενσωμάτωση Οδηγίας 2009/50/ΕΚ» («Καλλικράτης 2»), όπως αποκαλύπτει σήμερα η aftodioikisi.gr, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών (Τάσος Γιαννίτσης-Πάρης Κουκουλόπουλος), σε συνεργασία με τον υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Παπακωνσταντίνου, φρόντισε να κάνει και κάτι άλλο, προτού διαλυθεί η Βουλή:
Mε τροπολογία της τελευταίας στιγμής πέταξε, στην κυριολεξία, «στο δρόμο» τους ΟΤΑ από τη διαχείριση των σκουπιδιών, δίνοντας στους εκάστοτε υπουργούς Εσωτερικών και Περιβάλλοντος τη δυνατότητα να αποφασίζουν αυτοί για το πόσες Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) χρειάζεται η χώρα, ποιο θα είναι το κόστος κατασκευής αυτών των Μονάδων, ποιοι θα είναι οι εξυπηρετούμενοι από τις μονάδες και ποιο θα είναι το κόστος των ανταποδοτικού χαρακτήρα υπηρεσιών που θα παρέχουν αυτές. Με λίγα λόγια, σε μια τέτοια περίπτωση, οι δήμοι και οι περιφέρειες απλώς θα είναι... θεατές και θα υπάρχουν απλώς για να... μαζεύουν τα οποιαδήποτε χαράτσια.
Άρθρο 17, παρ. 13
Στο άρθρο 45 του ν. 4042/2012 (Α΄ 24) προστίθεται παράγραφος 6 ως εξής: «6. Με απόφαση των Υπουργών Εσωτερικών και Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιµατικής Αλλαγής προσδιορίζονται οι Μονάδες Επεξεργασίας Απορριµµάτων (ΜEΑ) που είναι αναγκαίες σε εθνικό επίπεδο για την κάλυψη των απαιτήσεων των Οδηγιών 1999/31/ΕΚ και 2008/98/ΕΚ και την επίτευξη οικονοµιών κλίµακας όσον αφορά το κόστος κατασκευής των έργων και το κόστος των ανταποδοτικού χαρακτήρα παρεχόµενων υπηρεσιών. Ειδικότερα, µε την ανωτέρω απόφαση προσδιορίζεται ο αριθµός των αναγκαίων ΜΕΑ, οι εξυπηρετούµενες από αυτές περιοχές και κάθε άλλο στοιχείο που κρίνεται αναγκαίο για την επίτευξη των ανωτέρω στόχων».
ΣΥΡΙΖΑ: «Κοινοβουλευτικό πραξικόπημα»
Έντονα αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ, και με ανακοίνωση του τμήματος Αυτοδιοίκησης κατηγορεί τις ηγεσίες των υπουργείων Εσωτερικών και Περιβάλλοντος για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα». Όπως σημειώνει, «ακόμα και στις τελευταίες ώρες της η κυβέρνηση φροντίζει να μετατρέψει πλήρως την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε εισπρακτικό μηχανισμό υπέρ των επιχειρηματικών συμφερόντων που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο και τα λαϊκά εισοδήματα με τη διαχείριση των απορριμμάτων».
Με την τροπολογία αυτή, «καταρρακώνεται κάθε έννοια δημόσιας διαβούλευσης και συμμετοχής των πολιτών και των οργάνων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα σχέδια διαχείρισης απορριμμάτων που προβλέπεται στο κοινοτικό δίκαιο».
«Είναι η συνέχεια όσων μεθοδικά προχώρησαν τον τελευταίο χρόνο με πρωτοβουλία του Υπουργού ΠΕΚΑ όπως η νομοθέτηση της αποκλειστικής, επί της ουσίας, αρμοδιότητάς του για τη διαχείριση των αποβλήτων (ν.4042/2012), της ανάθεσης του περιβαλλοντικού ελέγχου σε ιδιώτες, της «υπεραπλούστευσης» της περιβαλλοντικής αδειοδότησης (ν.4014/2011)», συμπληρώνει.
* εδώ.
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
ΙΔΟΥ ΤΟ ΚΥΣΕΑ ΠΟΥ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ. ΠΑΓΚΑΛΟΣ, ΣΗΜΙΤΗΣ, ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Aπών) κλπ. Λέτε να τους παρέσυρε ο δαιμόνιος Άκης; Βρε τα καημένα…
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
olympiada
Αυτούς φέραμε πάλι για να κυβερνήσουν. Αυτή είναι η δύναμη της διαπλοκής. Πρέπει επιτέλους να δώσουμε ένα τέλος στην δικτατορία των διεφθαρμένων. Δείτε αυτό που δεν θα σας δείξει κανένα ΜΜ”Ε” της διαπλοκής.
Από ..... exomatiakaivlepo
olympiada
Αυτούς φέραμε πάλι για να κυβερνήσουν. Αυτή είναι η δύναμη της διαπλοκής. Πρέπει επιτέλους να δώσουμε ένα τέλος στην δικτατορία των διεφθαρμένων. Δείτε αυτό που δεν θα σας δείξει κανένα ΜΜ”Ε” της διαπλοκής.
Από ..... exomatiakaivlepo
Δευτέρα 16 Απριλίου 2012
ΖΗΤΑ ΝΑ ΚΛΗΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΥΣΕΑ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ Ο ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναρτήθηκε από ..... energoipoliteskv.blogspot.com
Την κλήση όλων των μελών του ΚΥΣΕΑ ζητά μέσω του δικηγόρου του, Λεωνίδα Κοτσαλή, ο πρώην υπουργός Άκης Τσοχατζόπουλος, υποστηρίζοντας πως για το θέμα των υποβρυχίων, που είναι και η βασική κατηγορία...που τον βαρύνει, απλώς εκτέλεσε εντολή της τότε επιτροπής. Σε ανακοίνωση του, ο κ. Κοτσαλής είπε:
«Η απόφαση για την αγορά των 4 υποβρυχίων ελήφθη το Φεβρουάριο του 2000 από το ΚΥΣΕΑ σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Το ΚΥΣΕΑ εξουσιοδότησε στη συνέχεια τον τότε υπουργό Εθνικής Αμύνης κ. Άκη Τσοχατζόπουλο να υλοποιήσει την εν λόγω απόφαση .
Ζητήθηκε τόσο στο πλαίσιο της προκαταρκτικής επιτροπής της Βουλής όσο και στη διάρκεια της προκαταρκτικής εξετάσεως από την Εισαγγελία Αθηνών η κλήση των μελών της τότε συνθέσεως του ΚΥΣΕΑ προς παροχή εξηγήσεων.
Το αίτημα και στις δύο περιπτώσεις δεν έγινε δεκτό. Στο αίτημα αυτό θα επανέλθουμε στο πλαίσιο της τακτικής ανακρίσεως». Παράλληλα, στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για «θεαματικό» ή «θεατρικό» τρόπο που εκτελέστηκε το ένταλμα σύλληψης κατά του εντολέα τους το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης και επισημαίνουν ότι δεν προηγήθηκε κλήση σε απολογία. «Το ένταλμα σύλληψης και προσαγωγής εκτελέστηκε με θεαματικό (θεατρικό) τρόπο την Μ. Τετάρτη 11.4.2012. Διευκρινίζεται ότι δεν είχε προηγηθεί κλήση προς απολογία του κ. Τσοχατζόπουλου, πράγμα που ποινικοδικονομικά στασιάζεται εντόνως μέσα στη θεωρία και στην πράξη. Συνιστά ανακριτική πράξη ελεγχόμενη με βάση το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α». Τονίζεται επίσης στην ανακοίνωση ότι η πενθήμερη προθεσμία που δόθηκε από τον κ. ανακριτή το απόγευμα της Μ. Τετάρτης «δεν επαρκεί για την μελέτη δικογραφίας περίπου 10.000 σελίδων», ενώ τίθεται το ερώτημα «γιατί οι ανακριτικές αρχές δεν έλαβαν υπόψη τους αυτή την ανθρώπινη αδυναμία που ουσιαστικά αποδυναμώνει την άσκηση των υπερασπιστικών καθηκόντων».
Από .... fimotro
Την κλήση όλων των μελών του ΚΥΣΕΑ ζητά μέσω του δικηγόρου του, Λεωνίδα Κοτσαλή, ο πρώην υπουργός Άκης Τσοχατζόπουλος, υποστηρίζοντας πως για το θέμα των υποβρυχίων, που είναι και η βασική κατηγορία...που τον βαρύνει, απλώς εκτέλεσε εντολή της τότε επιτροπής. Σε ανακοίνωση του, ο κ. Κοτσαλής είπε:
«Η απόφαση για την αγορά των 4 υποβρυχίων ελήφθη το Φεβρουάριο του 2000 από το ΚΥΣΕΑ σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Το ΚΥΣΕΑ εξουσιοδότησε στη συνέχεια τον τότε υπουργό Εθνικής Αμύνης κ. Άκη Τσοχατζόπουλο να υλοποιήσει την εν λόγω απόφαση .
Ζητήθηκε τόσο στο πλαίσιο της προκαταρκτικής επιτροπής της Βουλής όσο και στη διάρκεια της προκαταρκτικής εξετάσεως από την Εισαγγελία Αθηνών η κλήση των μελών της τότε συνθέσεως του ΚΥΣΕΑ προς παροχή εξηγήσεων.
Το αίτημα και στις δύο περιπτώσεις δεν έγινε δεκτό. Στο αίτημα αυτό θα επανέλθουμε στο πλαίσιο της τακτικής ανακρίσεως». Παράλληλα, στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για «θεαματικό» ή «θεατρικό» τρόπο που εκτελέστηκε το ένταλμα σύλληψης κατά του εντολέα τους το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης και επισημαίνουν ότι δεν προηγήθηκε κλήση σε απολογία. «Το ένταλμα σύλληψης και προσαγωγής εκτελέστηκε με θεαματικό (θεατρικό) τρόπο την Μ. Τετάρτη 11.4.2012. Διευκρινίζεται ότι δεν είχε προηγηθεί κλήση προς απολογία του κ. Τσοχατζόπουλου, πράγμα που ποινικοδικονομικά στασιάζεται εντόνως μέσα στη θεωρία και στην πράξη. Συνιστά ανακριτική πράξη ελεγχόμενη με βάση το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α». Τονίζεται επίσης στην ανακοίνωση ότι η πενθήμερη προθεσμία που δόθηκε από τον κ. ανακριτή το απόγευμα της Μ. Τετάρτης «δεν επαρκεί για την μελέτη δικογραφίας περίπου 10.000 σελίδων», ενώ τίθεται το ερώτημα «γιατί οι ανακριτικές αρχές δεν έλαβαν υπόψη τους αυτή την ανθρώπινη αδυναμία που ουσιαστικά αποδυναμώνει την άσκηση των υπερασπιστικών καθηκόντων».
Από .... fimotro
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)