Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Όταν ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στην δημοσιογραφία, οι πρώτοι μου δάσκαλοι μου έμαθαν ότι ποτέ στην κόσμο των θαυμάτων τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Σήμερα και έπειτα από είκοσι οκτώ χρόνια παρουσίας στον ναό της ενημέρωσης, ξέρω πολύ καλά τι θέλω να κάνω: Ν΄ ανοίξω την πόρτα και να φύγω τρέχοντας. Γιατί δεν το κάνω; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή είμαι δειλός. Ή επειδή δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Ή επειδή δεν έχω τι άλλο καλύτερο να κάνω...
Αυτό για το οποίο μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι η δυσοσμία που αναδύεται τελευταία θυμίζει οίκο ανοχής βγαλμένο από φιλμ νουάρ. Είδωλο ενός παρακμιακού κόσμου; Κατά πάσα πιθανότητα η απάντηση είναι καταφατική. Αλήθεια, όταν ξεκινούσα αυτή την περιπέτεια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα σας έγραφα σήμερα αυτά που γράφω. Είχα άλλα όνειρα, άλλες προσδοκίες...
Θυμάμαι το νυκτερινό αστυνομικό ρεπορτάζ. Τι σπουδαίο έκανε ένας δεκαοκτάχρονος; Άκουγε τον ασύρματο της αστυνομίας και περίμενε ένα ολόκληρο βράδυ το σπουδαίο εκείνο γεγονός που θα έσπαγε την μονοτονία. Περίμενε να ακούσει για έναν φόνο ή ένα τρομοκρατικό κτύπημα, που θα του επέτρεπε να πάρει τον αστυνομικό συντάκτη τηλέφωνο. Κι έπειτα να τον παρακαλούσε για ένα μονόστηλο. Για να μπει και το δικό του όνομα από κάτω από το ρεπορτάζ. Σαν να φώναζε, «είμαι κι εγώ εδώ»!
Θυμάμαι τις ώρες που διάβαζα όλες τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις για να μπορέσω να μπω γρήγορα στο νόημα για το αν μία απεργία ήταν νόμιμη ή παράνομη. Ώρες και ώρες πέρασαν έτσι, μέχρι που έμαθα ότι το κράτος αποφασίζει κάθε φορά ανάλογα με τα συμφέροντά του και όχι σε σχέση με το δίκαιο. Με αυτό το δίκαιο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας.
Ναι, ο κόσμος δεν είναι σαν κι αυτόν που φαίνεται μπροστά μας. Ή όπως έλεγαν οι πρώτοι μου δάσκαλοι στη δημοσιογραφία «δες ποιοι κερδίζουν από την κάθε κίνηση και στο τέλος θα έχεις τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις σου».
Έχει νόημα να αναζητά κανείς τους νικητές σε μία παρτίδα που μοιάζει να μην έχει νόημα; Έχει! Νόημα δεν βρίσκουμε όσοι από εμάς έχουμε κουραστεί από το παιγνίδι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί αν γίνεται παιγνίδι. Ίσως εμείς έχουμε γεράσει και έχουμε κουραστεί. Αλλά το παιγνίδι εξακολουθεί αν παίζεται. Κι όπως έλεγαν οι πρώτοι μου δάσκαλοι, «ποτέ στο κόσμο των θαυμάτων τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται».
Ή αλλιώς, μην κοιτάς εκεί που θέλουν να κοιτάς, αλλά ψάξε να δεις ποιο είναι κάθε φορά το τρικ των ταχυδακτυλουργών...
Θανάσης Μαυρίδης
Από....... capital.gr
Όταν ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα στην δημοσιογραφία, οι πρώτοι μου δάσκαλοι μου έμαθαν ότι ποτέ στην κόσμο των θαυμάτων τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Σήμερα και έπειτα από είκοσι οκτώ χρόνια παρουσίας στον ναό της ενημέρωσης, ξέρω πολύ καλά τι θέλω να κάνω: Ν΄ ανοίξω την πόρτα και να φύγω τρέχοντας. Γιατί δεν το κάνω; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή είμαι δειλός. Ή επειδή δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Ή επειδή δεν έχω τι άλλο καλύτερο να κάνω...
Αυτό για το οποίο μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι η δυσοσμία που αναδύεται τελευταία θυμίζει οίκο ανοχής βγαλμένο από φιλμ νουάρ. Είδωλο ενός παρακμιακού κόσμου; Κατά πάσα πιθανότητα η απάντηση είναι καταφατική. Αλήθεια, όταν ξεκινούσα αυτή την περιπέτεια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα σας έγραφα σήμερα αυτά που γράφω. Είχα άλλα όνειρα, άλλες προσδοκίες...
Θυμάμαι το νυκτερινό αστυνομικό ρεπορτάζ. Τι σπουδαίο έκανε ένας δεκαοκτάχρονος; Άκουγε τον ασύρματο της αστυνομίας και περίμενε ένα ολόκληρο βράδυ το σπουδαίο εκείνο γεγονός που θα έσπαγε την μονοτονία. Περίμενε να ακούσει για έναν φόνο ή ένα τρομοκρατικό κτύπημα, που θα του επέτρεπε να πάρει τον αστυνομικό συντάκτη τηλέφωνο. Κι έπειτα να τον παρακαλούσε για ένα μονόστηλο. Για να μπει και το δικό του όνομα από κάτω από το ρεπορτάζ. Σαν να φώναζε, «είμαι κι εγώ εδώ»!
Θυμάμαι τις ώρες που διάβαζα όλες τις σχετικές δικαστικές αποφάσεις για να μπορέσω να μπω γρήγορα στο νόημα για το αν μία απεργία ήταν νόμιμη ή παράνομη. Ώρες και ώρες πέρασαν έτσι, μέχρι που έμαθα ότι το κράτος αποφασίζει κάθε φορά ανάλογα με τα συμφέροντά του και όχι σε σχέση με το δίκαιο. Με αυτό το δίκαιο που έχουμε εμείς στο μυαλό μας.
Ναι, ο κόσμος δεν είναι σαν κι αυτόν που φαίνεται μπροστά μας. Ή όπως έλεγαν οι πρώτοι μου δάσκαλοι στη δημοσιογραφία «δες ποιοι κερδίζουν από την κάθε κίνηση και στο τέλος θα έχεις τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις σου».
Έχει νόημα να αναζητά κανείς τους νικητές σε μία παρτίδα που μοιάζει να μην έχει νόημα; Έχει! Νόημα δεν βρίσκουμε όσοι από εμάς έχουμε κουραστεί από το παιγνίδι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί αν γίνεται παιγνίδι. Ίσως εμείς έχουμε γεράσει και έχουμε κουραστεί. Αλλά το παιγνίδι εξακολουθεί αν παίζεται. Κι όπως έλεγαν οι πρώτοι μου δάσκαλοι, «ποτέ στο κόσμο των θαυμάτων τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται».
Ή αλλιώς, μην κοιτάς εκεί που θέλουν να κοιτάς, αλλά ψάξε να δεις ποιο είναι κάθε φορά το τρικ των ταχυδακτυλουργών...
Θανάσης Μαυρίδης
Από....... capital.gr
