Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Εάν το ευχαριστηθήκατε…βοήθεια μας! Ημείς, δεν το ευχαριστηθήκαμε, για να είμαστε ειλικρινείς…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Από ..... activistis
Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Την Μεγάλη Τετάρτη (26/10/2011) για την ελληνική κοινωνία, με αγωνία περιμένουμε όλοι να πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες το Μέγα Ευχέλαιο. Εκεί οι Έλληνες προβοκάτορες του Ευρώ θα γονατίσουν μπροστά στους Ιερείς της ΕΕ, έτσι ώστε οι τελευταίοι να καταστούν ικανοί να τους χρίσουν με το Άγιο Λάδι, ώστε να κατασκευαστεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα «συγχώρησης» τους από τον ελληνικό λαό. Κι άλλο λάδι, ίσως αναφωνήσεις ταραγμένος! Μα, από το πολύ λάδωμα δεν φτάσαμε στην πτώχευση;
Κουτέ, το λάδι της Βρυξελλιώτικης Μ. Τετάρτης, είναι διαφορετικό και δεν έχει να κάνει με τις διακομματικές και δικομματικές μίζες. Αποτελεί το λάδι που σε βγάζει διαπαντός «λάδι» από όλα τα προηγούμενα λαδώματα! Και κυρίως από τη σχέση αμαρτίας του Μεγάλου μεταπολιτευτικού λαδώματος, την οποία κάποιοι αποκαλούμε διαπλεκόμενες σχέσεις εξουσίας που ορίζουν την πραγματική ηγεμονία στον τόπο.
Αυτή την Μ. Τετάρτη του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, λοιπόν, θα βιώσουμε την αναπαράσταση: (α) του γεγονότος της αλείψεως του Καθεστώτος με μύρο από μια πόρνη ευρωπαϊκή ηγεσία, (β) της πονηρά – και προκλητικά θα πρόσθετα - σκηνοθετημένης σύγκλισης του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου, που αυθαίρετα και καιροσκοπικά λειτουργεί με την μορφή Συνόδου Κορυφής, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως εις βάρος Αυτών που σύμφωνα με την ηγεσία τους τα «τρώγανε όλοι μαζί» ως απωλολότα πρόβατα, (γ) των αποτελεσμάτων της στρατηγικής του Ιούδα, τα οποία καταλήγουν αντικειμενικά στην προδοσία του λαού του, παρότι κωμικώς ο τελευταίος θα εμφανιστεί ότι σώζεται από τα βάρη που οι εκλεκτοί του κυβερνήτες τον φόρτωσαν.
Σύντομα δεν θέλετε να τα σημειώνω; Αυτό κάνω, και πάψτε να με πιέζετε άλλο για οικιοθελές τσεκούρωμα. Κανείς επενδυτής δεν τσεκουρώνεται οικιοθελώς, εκτός αν έχει προηγουμένως πτωχεύσει αντικειμενικώς. Μα, τότε δεν θα έπρεπε να μιλάμε για τσεκούρωμα, αλλά μάλλον για ευλογημένο λάδωμα μιας άπληστης χρηματοπιστωτικής δομής, στην υπηρεσία διαπλεκομένων δαιμόνων, ίσως σκεφτείς! Τι καλά, το χρηματοπιστωτικό πρόβλημα μεταβάλλεται σε δημοσιονομικό και δια του πιστωτικού συμβάντος, το οποίο πασχίζουμε να προβάλλουμε ως μη-γεγονός, καταλήγουμε να διαχειριζόμαστε τελικά την κρίση ως εντόπιο πολιτικό προβληματάκι! Το οποίο προβληματάκι επιλύεται στις «δημοκρατίες» μεταμοντέρνου αποικιακού τύπου δια της μεθόδου συστολής της λαϊκής κυριαρχίας. Πρέπει δηλαδή , όπως θαυμάσια το εξέφρασε άλλωστε ο Έλληνας Πρωθυπουργός και συμφώνησε με ανακούφιση το καθεστώς και οι πολιτικές δυνάμεις του Μνημονίου με την Τρόικα, «η δημοκρατία μας να κάνει ένα βήμα πίσω, ώστε να ενδυναμωθούμε οικονομικώς και μετά να κάνουμε ένα πολιτικό άλμα μπροστά», υπερπηδώντας την άβυσσο που βρίσκεται μπροστά μας - ή καλύτερα μέσα μας θα πρόσθετα, εγώ ο «ποιητής»!
Με αυτή την έννοια η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού! Άκου ταμπού η πτώχευση ενός κράτους! Θεέ μου, με αυτή την οπισθοδρομική προσέγγιση ορισμένων!! Ταμπού είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ το ΕΥΡΩ, πάει και τελείωσε…Άρα, ρεαλιστικώς, δια ενός νέου μηχανισμού λαδώματος το πρώην ταμπού (χρεοκοπία) θα μπορούσε να συμβάλει στην ενδυνάμωση του ταμπού Ευρώ, αρκεί το λαδάκι μαζί με τις αμαρτωλές τράπεζες να εξαγνίζει και το λαδωμένο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Αυτό είναι το ζήτημα που θα επιχειρηθεί να αντιμετωπισθεί σε μια αξιόπιστη βάση, μέσω του πολιτικού μυστηρίου της Μεγάλης Τέταρτης.
«Τώρα, το ερώτημα είναι πόσο μεγάλη θα είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και γι' αυτό οι ηγέτες πασχίζουν να ανοίξουν διόδους ενίσχυσης των υπολοίπων κρατών», σημειώνει η Wall Street Journal, αν και γνωρίζει ότι αυτό το ερώτημα δεν είναι αντικείμενο Συνόδων Κορυφής. Τι να κάνουν και αυτοί, αγωνίζονται να ψευδοπολιτικοποιήσουν μια κρίση την οποία διαπραγματεύονται οικονομικά για να ξεγελάσουν το κοινό που είναι έτοιμο να κατανοήσει τον Ιούδα ( τον κάθε Ιούδα) μέσω της discourse του ελευθέριου καπιταλισμού. Ο Ιούδας δεν είναι προδότης, είναι σωτήρας, στο βαθμό που δίνει λυτρωτική διέξοδο στο πολιτικό δράμα ενός κυβερνητικού αδιεξόδου, το οποίο ασφαλώς υπερβαίνει κατά πολύ την φύση και τις αρμοδιότητες μιας κυβέρνησης – έστω και αν αυτή υποδύεται τον ρόλο της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης.
Την Μ. Τετάρτη, για την οποία (σας) μιλώ, γίνεται η τελετή μιας οργανωμένης πλέον προσπάθειας να περισωθεί το καθεστώς στη χώρα μας, μέσω ενός νέου συστήματος πολιτικών και οικονομικών σχέσεων με την ΕΕ, που θα θέτει τα θεμέλια συντεταγμένης αναδιοργάνωσης του κυβερνητικού μοντέλου της Ελλάδας.
Στο σημείο αυτό ολοκληρώνεται θεωρητικά και ο ρόλος του Γιώργου. Το πραγματικό ερώτημα που απασχολούσε πάντοτε την διαπλοκή ήταν: ποια μορφή χρεοκοπίας θα επέτρεπε την ανανέωση του καθεστώτος, δίχως οι παράγοντες (εσωτερικοί και εξωτερικοί) να βγουν από το παιχνίδι ηγεμονίας; Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το ερώτημα είναι μια υπόθεση συγκρουσιακής μορφής στο επίπεδο άρθρωσης των δυνάμεων εξουσίας. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δώσουν οι Ιερείς των Βρυξελλών, και θα είναι τέτοια που θα επιτρέψει την συνέχιση του «power sharing» των διαπλεκομένων. Σε άλλη περίπτωση η απόφαση της Μ. Τετάρτης δεν θα είχε έννοια, για την σταθεροποίηση ενός ήδη πολλαπλά απορυθμισμένου καθεστώτος.
Άρα, η μορφή της ελληνικής χρεοκοπίας θα σηματοδοτήσει και την αναδιάρθρωση της διαπλοκής στον τόπο μας, με κανόνα το «power sharing», όπως αυτό έχει εμπειρικά θεωρητικοποιηθεί σε κοινωνίες υπό νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό και σε εκείνες που βίωσαν μετά το 1990 εμφυλίους πολέμους - ή κάτι σαν αυτούς. Στη χώρα μας το νέο, ευρωπαϊκά συντεταγμένο «power sharing» των διαπλεκομένων βασίζεται στα αποτελέσματα ενός εικονικού πολέμου. Ορίστε το μεταμοντέρνο του πράγματος! Η Ελληνική κυβέρνηση πολέμησε δήθεν με τη χρηματαγορά, δήθεν με τους Γερμανούς, δήθεν με τις συντεχνίες, δήθεν με τον δαίμονα της κοινωνικής παθογένειας, την οποία μέσω του πελατειακού συστήματος παραδόξως συστήνει η ίδια οργανικά. Ναι, η κυβέρνηση Παπανδρέου τα κάνει όλα αυτά, αλλά εγώ σε αυτό το σημείωμα, με τον «ποιητικό λόγο», αναφέρομαι ευρύτερα στο κυβερνητικό μοντέλο της χώρας μας, μέρος του οποίου είναι και αυτή η κυβέρνηση.
Αν συνεννοηθήκαμε, ας ψάλουμε όλοι μαζί οι πιστοί χριστιανοί όλων των δογμάτων, οι πιστοί Έλληνες άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών, οι δωδεκαθεισταί και ημείς οι αθεϊστές μαζί με τους υπόλοιπους « Ὑπὲρ τὴν Πόρνην Ἀγαθὲ ἀνομησας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς σοὶ προσήξα, ἀλλὰ σιγὴ δεόμενος προσπίπτω σοί, πόθω ἀσπαζόμενος, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ὅπως μοὶ τὴν ἄφεσιν, ὡς Δεσπότης παράσχης, τῶν ὀφλημάτων κράζοντι Σωτήρ. Ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥύσαί με».
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Από ..... activistis
