Αναρτήθηκε από ..... energoipoliteskv.blogspot.com
Δεν ζητάμε ένα θαύμα, αλλά ψάχνουμε να βρούμε έναν Έλληνα πατριώτη
Στη σημερινή ζέουσα πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατμόσφαιρα της πατρίδας μας, βιώνουμε τάσεις αποσιώπησης, καταφανέστατης κλοπής και μίας πρωτόγνωρης ζύμωσης. Όλα αυτά συνυπάρχουν και παίρνουν θέσεις μάχης για μία σύγκρουση –ιδιαίτερα βίαιη- τα αποτελέσματα της οποίας θα κρίνουν το μέλλον ή και την ύπαρξη της χώρας και των κατοίκων της.
Τα αίτια της σύγκρουσης
Η πολιτική σκηνή, βιώνει τα πρώτα στάδια της απόλυτης απαξίωσής της, αφού επί δεκαετίες δεν τόλμησε να συγκρουσθεί με τις μεταπολιτευτικές ασθένειές της. Αποδέχθηκε σιωπηλά την αποσιώπηση της ανεπάρκειας των πολιτικών και προχώρησε προς τα εμπρός, χωρίς να αντιμετωπίζει αλλά μετακυλίοντας τα προβλήματα που δημιουργούσε η ανεπάρκειά της. Μάλιστα, κατόρθωσε να μεγεθύνει τα προβλήματα της χώρας, χωρίς να καταβάλει καμία προσπάθεια μείωσής τους. Η απόσταση μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας μεταβλήθηκε σε χάος, ενώ το ίδιο το πολίτευμα μεταμορφώθηκε σε μία ιδιότυπη κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Αυτή η ολιγαρχία των βουλευτών (ή «βολευτών» όπως αποκαλούνται οι εκπρόσωποι του λαού από τον ίδιο τον λαό) είχε ημερομηνία λήξης η οποία πίεζε την ματαιοδοξία των «αρχόντων» και τους έκανε όμηρους των δυνάμεων της «αγοράς», εσωτερικής ή και παγκόσμιας, μεταβάλλοντάς τους σε πιόνια και εξαρτώμενα των σχεδιασμών μεγαλύτερων δυνάμεων…
Η οικονομική ζωή της Ελλάδας, καταρρέουσα σήμερα, κατά τα προηγούμενα χρόνια γνώρισε μεγάλες δόξες, που όμως έβαζαν υποθήκες άγνωστες στους πολλούς και γνωστές σε εκείνους που ποτέ δεν θα πλήρωναν για τις «αμέλειές» τους ή τα «bonus» που γέμιζαν τους λογαριασμούς τους. Επιχειρηματικότητα και τράπεζες μεταμορφώθηκαν σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς οργανισμούς, επιβαρύνοντας την ίδια την ανάπτυξη της χώρας. Την ίδια στιγμή οικονομικές πολιτικές κυβερνήσεων καταδίκαζαν στον απόλυτο μαρασμό την βιομηχανία, ενώ στο όνομα του κέρδους μετέβαλλαν την χώρα σε χαβούζα εισαγωγής κάθε είδους προϊόντος. Δεν βρέθηκε κανένας στον τραπεζικό (ιδιαίτερα) χώρο, που να σκεφθεί την πατρίδα, επιβεβαιώνοντας πως «το χρήμα δεν έχει πατρίδα»…
Η Ελληνική κοινωνία στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κυρίως από την πρώτη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (επί αειμνήστου Ανδρέα Παπανδρέου) γνώρισε μεγάλη ευμάρεια, δυστυχώς όμως επίπλαστη. Μία ευμάρεια που έκλεινε τους ορίζοντες και δεν άνοιγε καμία πόρτα στο μέλλον, αφού την ίδια στιγμή το χρέος της χώρας μεγάλωνε, ενώ «οι αγορές του αιώνα» διαδέχονταν η μία την άλλη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα –έως σήμερα- ο Έλληνας έμαθε πως δουλεύει για να ζει, αλλά κλέβει για να έχει. Είδε την ατιμωρησία να γίνεται γεγονός και βίωσε στην καθημερινότητά του την κομματοκρατία και την ισχύ του κυβερνώντος κόμματος. Μάλιστα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες μετατράπηκαν σε κομματο-κρατικοδίαιτους αφού διαπίστωσαν πως η «αγορά» είχε χρήμα μόνο εάν είχες «πόρτα» στο κόμμα… Ο εργαζόμενος Έλληνας μετατράπηκε σε καταναλωτικό ον και μέσα σε ένα όργιο παρότρυνσης από τις τράπεζες προς την σπατάλη (μην ξεχνάμε τα διακοποδάνεια, τα γαμοδάνεια κ.α.), βρέθηκε να είναι απόλυτα εξαρτημένος – χρεωμένος. Η συγκυρία της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, με την ταυτόχρονη «Ελληνική κρίση», οδήγησαν στην απελπισία το σχεδόν 90% των Ελληνικών νοικοκυριών, που σήμερα καλούνται να αποδεχθούν μειώσεις στους μισθούς, αύξηση στην φορολογία και ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον που τον οδηγεί στο βιοτικό επίπεδο της Βουλγαρίας (στην καλύτερη περίπτωση), ενώ δέχεται ασφυκτικές πιέσεις και απειλές (έως και κατασχέσεων σπιτιών) από τις τράπεζες που ενώ γνώριζαν την έκθεση του κινδύνου, πίεζαν τον πολίτη να δανεισθεί…!
Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης
Σήμερα, μέσα σε μία θύελλα δημοσιονομικής κρίσης (δηλαδή μίας κρίσης που δημιουργήθηκε από κάκιστους χειρισμούς του δημοσίου εκ μέρους των κυβερνήσεων), η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να διασώσει τις «νεκρές» τράπεζες και μεταθέτει τα δικά τους τεράστια προβλήματα στους πολίτες. Είναι σαφές πως προτεραιότητα για την τροϊκανή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι η διάσωση των τραπεζών και όχι των πολιτών. Εξάλλου, πολίτες -κατά τα γενόμενα- μπορεί εισάγει ανά πάσα στιγμή…
Αυτή η κυβέρνηση, ενσυνείδητα έχει επιλέξει «πλευρά» και ενσυνείδητα παίρνει συνεχείς αποφάσεις που διαλύουν τον κοινωνικό και τον οικονομικό ιστό της χώρας. Ταυτόχρονα διαλύει την έννοια του έθνους (ένα από τα πρώτα της βήματα), ενώ εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδα μας.
Εγκληματικά φερόμενος ο ίδιος ο πρωθυπουργός οδήγησε (όπως έχει ήδη αποδειχθεί) την χώρα στα χέρια ενός μηχανισμού αφαίμαξης (οικονομικής και όχι μόνο), του ΔΝΤ, μεγιστοποιώντας το ήδη υπάρχον οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα. Συνεχίζοντας, όμως, την εγκληματική του συμπεριφορά, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου υπέγραψε σειρά υποχωρήσεων εκ μέρους της Ελλάδας. Να σημειωθεί πως υποχωρήσεις αυτού του μεγέθους δεν έγιναν απαιτητές ούτε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όλα αυτά έγιναν κάτω από εκβιαστικά διλήμματα έναντι του Ελληνικού λαού, ενώ πολλά συμφωνήθηκαν χωρίς να ενημερωθεί όχι μόνο ο Ελληνικός λαός, αλλά και το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Η αρχή του ενός ανδρός, η αρχή του φασισμού και του κάθε διδακτορικού πολιτεύματος, έγινε η αρχή λειτουργίας της εξόφθαλμης φασίζουσας κυβερνητικής τακτικής, τόσο στην οικονομική όσο και στην πολιτική παρουσία της.
Το παρακράτος και η προπαγάνδα πάνε πλατεία
Αυτές τις ημέρες, η πλατεία του Συντάγματος στην Αθήνα, αλλά και κάθε πλατεία της χώρας, γεμίζει από πολίτες που διαμαρτύρονται και ζητάνε να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο που έρχεται. Ζητάνε να έχουν λόγο για όσα θα συμβούν στο μέλλον. Ζητάνε να τους επιστραφούν όλα όσα τους πήρε μία κυβέρνηση κλεπτοκρατών. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζητάνε… είναι όμως βέβαιο πως αύριο θα απαιτήσουν…
Ούτε αυτό, όμως, δείχνει να φοβίζει τους κρατούντες την εξουσία, το τσίρκο που στέλνει σε ένα άλμα θανάτου έναν ολόκληρο λαό. Οι κυβερνώντες γνωρίζουν να χειρίζονται το παρακράτος. Γνωρίζουν να στήνουν και να ενεργούν με μηχανισμούς, που φυσιολογικά θα επανέφεραν την θανατική ποινή (εάν η Δικαιοσύνη είχε σταθεί στο ύψος της από την πτώση της χούντας Ιωαννίδη και μετά).
Η προπαγάνδα, τα παπαγαλάκια και οι έμμισθοι τηλεοπτικοί ή άλλοι υπάλληλοι της τρόικας, δεν έχουν πάψει ούτε μία στιγμή να παίζουν παιχνίδια ή να εφαρμόζουν ψυχοτρονικές μεθόδους για τον έλεγχο του πλήθους. Πράγματι, μέγιστο το έργο τους στην υποδούλωση μιάς χώρας, μέγιστη η ευθύνη τους στην επικείμενη εξαθλίωση και πείνα, αλλά και μέγιστη η τιμωρία που περιμένει τους συνεργάτες των σύγχρονων κατοχικών δυνάμεων της πατρίδας μας.
Και κατάφεραν οι γνώστες της προπαγάνδας (πραγματικά, αν οι κυβερνώντες είχαν δείξει τον ίδιο ζήλο στην πολιτική τους πορεία όσο στην εφαρμογή της προπαγάνδας, η χώρα δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα) να ενσπείρουν την αμφιβολία στις πλατείες που ο λαός ζυμώνεται για το αύριο.
Κατάφεραν να θέσουν σε ενέργεια δυνάμεις αντίρροπες, διέσπειραν μισές αλήθειες, γιγάντωσαν ελάχιστης σημασίας περιστατικά και το «γλυκό έδεσε», αφού κατάφεραν να ζωντανέψουν την παλιά αρρώστια που τρώει τα σωθικά μας: τον διχασμό!
Τι κάνουμε εμείς;
Κι ενώ θα έπρεπε σήμερα να συζητάμε –επιτέλους- για να οργανώσουμε το αύριο, καταφέραμε να δεχτούμε να μπολιαστούμε με την αρρώστια της αμφιβολίας. Κι έτσι, ψάχνουμε για τον εχθρό ανάμεσά μας, ενώ γνωρίζουμε όχι μόνο ότι ο αντίπαλος είναι απέναντί μας, αλλά ξέρουμε πολύ καλά και το πρόσωπό του. Μοιραστήκαμε, αναίτια, γενόμενοι για μία ακόμη φορά ηλιθιότεροι των ηλιθίων… Και κυνηγάμε αόρατους εχθρούς, αντί να αντιπαρατάξουμε την ομόνοιά μας απέναντι σε εκείνους που μας βλέπουν σαν στατιστικούς αριθμούς και όχι σαν ανθρώπους…
Κι ενώ δείχνουμε αναίτια να μοιραζόμαστε, το καθεστώς υπογράφει ακόμη χειρότερες συμβάσεις για τα παιδιά των παιδιών μας… Εκμεταλλεύονται τον χρόνο που κερδίζουν και υποθηκεύουν όλα όσα δεν τους ανήκουν… Κι αυτό αποτελεί δική μας ευθύνη, δυστυχώς.
Ψάχνουμε για το θαύμα όταν η λύση είναι μπροστά μας
Σήμερα, ακούω από τους ειδικούς, πως ψάχνουμε για ένα θαύμα… Η χώρα θέλει ένα θαύμα για να σωθεί! Και το λένε, για να μας πείσουν πως είναι αδύνατο να σωθούμε. Το λένε για να μας πείσουν πως το τέλος μας είναι πλέον γεγονός. Το λένε για να μας πείσουν πως οποιαδήποτε αντίσταση δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα…!
Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά; Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε; Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το ζοφερό μέλλον που μας ετοίμασαν οι «άρχοντες» της κυβέρνησης του σύγχρονου Τσολάκογλου; Πώς μπορούμε να κάνουμε τη χώρα να ορθοποδήσει ξανά; Πώς μπορούμε να γίνουμε πάλι έθνος, ανεξάρτητο κράτος ικανό να χειριστεί την ευθύνη διατήρησης της εθνικής ακεραιότητας;
Αυτά τα ερωτήματα σίγουρα βρίσκονται στο μυαλό όλων σκέφτονται και επιθυμούν μία Ελλάδα ελεύθερη. Και αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν στις πλατείες. Η λύση είναι στο επόμενο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε. Για όσο καιρό θα είμαστε στην πλατεία, φωνάζοντας και βρίζοντας, θα καταφέρνουμε να εκτονώνουμε σταδιακά τον θυμό μας και στο τέλος θα αποχωρήσουμε αφού θα έχουμε πεισθεί από τους εγκάθετους παπαγάλους πως είναι ανώφελο να συνεχίζουμε απέναντι σε κάτι που είναι πέρα από τις δυνάμεις μας. Σκοπός αυτού του σαθρού συστήματος -και κάθε συστήματος εξουσίας κατά των πολιτών- είναι να ξεχάσουν οι πολίτες πως η δύναμη της εξουσίας είναι οι ίδιοι. Οι κυβερνώντες και τα όργανά τους επιθυμούν να ξεχάσουμε πως η εξουσία είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες. Θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να καταφέρουν να μας πείσουν ότι δεν έχουμε καμία δύναμη και πως είμαστε ανίκανοι να χειριστούμε το «πρόβλημα». Δεν θέλουν οι εξουσιαστές μας να ενωθούμε απέναντί τους και να «τακτοποιήσουμε» τις υπάρχουσες «εκκρεμότητες» που οι ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν. Όταν οι λαοί ξεσηκώνονται, τότε οι εξουσίες τρέμουν. Αυτό είναι κανόνας. Και μάλιστα, οι εξουσίες τρέμουν επειδή ξέρουν πως μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να τις εξολοθρεύσει, ενίοτε και παραδειγματικά… Αυτοί οι ανίκανοι (ή δοτοί) άρχοντες δεν θέλουν να δούμε την πραγματικότητα. Δεν θέλουν να μάθουμε την αλήθεια. Γιατί τότε, θα δούμε και την λύση. Και η λύση απαιτεί την εξολόθρευσή τους. Στην λύση που ψάχνει η χώρα, οι πολιτικοί αποτελούν εμπόδιο και όχι μέρος της…
Η λύση βρίσκεται σε κάποιον που μπορεί να ξεπηδήσει ανάμεσά μας. Μόνο κάποιος πατριώτης, αποφασισμένος να «δώσει» μερικά χρόνια από τη ζωή του (ή ίσως και την ίδια του τη ζωή) μπορεί να κόψει τον «γόρδιο δεσμό» με τον οποίο έχουν δέσει την Ελλάδα οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι Νεοταξίτες Παγκοσμιοποιητές τρομοκράτες των λαών. Είτε θέλετε να το πιστέψετε, είτε όχι, ψάχνουμε για έναν ικανό να σταθεί όρθιος, να παραμελήσει οποιαδήποτε «προσφορά» ή απειλή. Αναζητούμε έναν που θα μπορέσει αδιασάλευτα να εφαρμόσει μία σειρά από απαιτητά, τα οποία θα εξασφαλίσουν όλα όσα ανήκουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος με ελεύθερους πολίτες. Αυτός ο «ένας» θα γνωρίζει ποιοι είναι ικανοί και αποφασισμένοι να τον πλαισιώσουν. Η προσωπικότητά του θα αλλάξει άρδην τις εξελίξεις και θα προκαλέσει τον σεβασμό που σήμερα δεν υπάρχει προς τον Γιώργο Παπανδρέου από τους υπόλοιπους ηγέτες.
Η ακαριαία λύση
Αρχικά ως λύση, απαιτείται η κλωτσηδόν απομάκρυνση των αντιπροσώπων της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ) από την πατρίδα μας. Ταυτόχρονα πρέπει να υπάρξει μία ανακοίνωση κόλαφος κατά της δράσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός αφαίμαξης (οικονομικής και όχι μόνο) και διάλυσης των κρατών – μελών της.
Κρατικοποίηση τραπεζών
Ανακοίνωση κρατικοποίησης ΟΛΩΝ των τραπεζών. Έτσι, ο έλεγχος της οικονομίας θα μεταφερθεί στο κράτος και ταυτόχρονα θα παυθεί οριστικά οποιαδήποτε περίπτωση οικονομικού – τραπεζικού παιχνιδιού εις βάρος της χώρας. Η κρατικοποίηση θα γίνει σε αντάλλαγμα των όσων επιδοτήσεων πήραν οι τράπεζες όλα αυτά τα χρόνια από το δημόσιο. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό πως σήμερα οι τράπεζες συνεχίζουν να υπάρχουν από την κυβερνητική στήριξη… Αυτόματα, τα ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών θα βρεθούν στα χέρια της Ελληνικής κυβέρνησης και θα καταστραφούν ΑΜΕΣΑ (σε κοινή θέα). Έτσι, υπολογίζεται πως το χρέος της χώρας θα πέσει περίπου στο μισό…!
Επιστροφή στην δραχμή
Ταυτόχρονα ανακοινώνεται η επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Η κυβέρνηση θα καλέσει τους πολίτες να ανταλλάξουν τα ευρώ που έχουν στη διάθεσή τους, με δραχμές. Με αυτόν τον τρόπο θα εξοικονομηθούν περίπου 300 δισ. ευρώ, τα οποία θα ισχύουν σαν συναλλαγματικό απόθεμα προκειμένου τα επόμενα χρόνια η χώρα να μπορεί να εισάγει καύσιμα, αλλά και πρώτες ύλες για την βιομηχανία ή υλικά απαραίτητα για την υγεία.
Δραστική μείωση φορολογίας
Αυτόματη μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών στο 5%. Η αγορά θα ανθίσει, ενώ θα υπάρξουν χρηματοδοτήσεις (αυστηρά ελεγχόμενες) προς βιομήχανους, προκειμένους να εκσυγχρονίσουν τις βιομηχανίες τους και να γίνουν ανταγωνιστικοί στην ποιότητα και στην ποσότητα (άρα και στην τιμή), χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά ο μισθός των εργαζομένων. Είναι απολύτως σαφές πως σε ένα υγιές και σταθερό οικονομικό περιβάλλον, η επιχειρηματικότητα θα ανθίσει, γεγονός που σήμερα δεν συμβαίνει λόγω της «ρευστότητας» που έχει εγκαθιδρύσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Στήριξη οικοδομής – άτοκα δάνεια για ανέγερση πρώτης κατοικίας
Η κυβέρνηση μπορεί να καλέσει τους Έλληνες -που δεν έχουν δική τους κατοικία- να πάρουν δάνειο. Το δάνειο θα είναι άτοκο, 25ετές και θα επιστραφεί το 80%, αφού το 20% θα είναι μία εμπράγματη βοήθεια της κυβέρνησης προς τους πολίτες για να αποκτήσουν δική τους στέγη. Αυτή η ενέργεια θα κινήσει τον τομέα της οικοδομής και μία σειρά από οικονομικές δραστηριότητες που σχετίζονται με την οικοδομή.
Σύλληψη όλων των πολιτικών – Διερεύνηση περιουσιών τους
Ταυτόχρονα απαιτείται η άμεση σύλληψη ολόκληρου του πολιτικού κόσμου και η ταυτόχρονη δέσμευση περιουσιών των πολιτικών προσώπων που έζησαν ή ζουν στην χώρα. Η δέσμευση θα ισχύει έως ότου διερευνηθεί -μία προς μία περίπτωση- η απόκτηση περιουσίας κινητής, ακίνητης και τραπεζικών λογαριασμών. Για να επιζήσουν οι οικογένειες των πολιτικών, θα τους δίδεται ποσό ίσης αξίας των 500 ευρώ μηνιαίως… (αφού έτσι αποφάσισαν οι ίδιοι πως μπορεί να ζήσει μία Ελληνική οικογένεια).
Άμεση στήριξη της Ελληνικής γεωργίας
Μία μεγάλη άμεση απόφαση, αφορά την Ελληνική γεωργία. Απαιτείται η επόμενη κυβέρνηση -που θα βγάλουν οι πολίτες- να ανακοινώσει μηδενική φορολόγηση των αγροτών, στους οποίους θα ζητηθεί να καλλιεργήσουν το δυνατόν περισσότερη γη. Είναι δεδομένο πως το πρώτο που θα πρέπει ως χώρα να εξασφαλίσουμε για τους πολίτες, είναι η τροφή. Πρέπει να καλλιεργηθούν τεράστιες εκτάσεις, γιατί έτσι μόνο θα εξαλειφθεί η περίπτωση να υπάρξει περίοδος ανεπάρκειας τροφών, δηλαδή πείνα. Απορίας άξιο είναι πως η κυβέρνηση Παπανδρέου, αν και γνωρίζει την κρισιμότητα της οικονομίας της χώρας, δεν έχει πάρει κανένα μέτρο τόνωσης της αγροτικής καλλιέργειας. Αντίθετα, ανακοίνωσε μέτρα (όπως η αύξηση ασφαλίστρων των αγροτικών καλλιεργειών) που συντείνουν στην αύξηση του κόστους παραγωγής ή στην μείωση του όγκου παραγωγής αγροτικών προϊόντων. Ηθελημένα ή όχι, στην χειρότερη περίπτωση, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει εξασφαλίσει –μέχρι σήμερα- μία σκληρή περίοδο πείνας, εάν αποφασίσουν (για οποιοδήποτε λόγο) οι «αγορές» να σταματήσουν την δανειοδότησή μας.
Επανασυμφωνία αναγνώρισης αποπληρωμής μέρους του χρέους
Τα πρώτα μέτρα θα «κλείσουν» με την κλήση των δανειστών μας, στους οποίους θα προσφέρουμε την άτοκη και χρόνια αποπληρωμή του χρέους μας. Αφού συμφωνήσουν θα ζητηθεί να γίνει έρευνα στο χρέος προκειμένου να βρεθούν και να αφαιρεθούν οι κεφαλαιοποιήσεις των τόκων, καθώς και δανεισμοί που δεν έγιναν με νόμιμες μεθόδους. Τέλος, θα ζητηθεί από τους δανειστές να πληρωθούν το 40% του χρέους. Επειδή είναι δεδομένο πως θα αρνηθούν, θα τους προταθεί άμεσα μείωση του αναγνωρίσιμου χρέους στο 25%... Εάν συμφωνήσουν, θα θέσουμε τους όρους αποπληρωμής, οι οποίοι θα ορίζονται από την πορεία της οικονομίας της χώρας, ενώ θα γίνεται σαφές πως η αποπληρωμή δεν θα επηρεάζει ούτε το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, αλλά ούτε και την ανάπτυξη της χώρας… Είναι βέβαιο πως θα δεχθούν, φοβούμενοι νέας μείωσης του ύψους αναγνωρίσιμους χρέους από μέρους μας…
Μόνο η αρχή
Αυτά μπορούν να είναι μόνο η αρχή. Υπάρχει σωρεία αποφάσεων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα. Αποφάσεις που δεν θα είναι σκληρές για τους πολίτες, αλλά θα δυσαρεστήσουν πολλούς μεγαλοτραπεζίτες. Αυτά μπορεί να τα κάνει ένας αποφασισμένος πατριώτης. Ένας αρκεί για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί… Και όσο σκιαμαχούμε είτε με την κυβέρνηση και το παρακράτος της, δεν θα μπορέσει να κάνει το βήμα εμπρός αυτός που όχι μόνο διατίθεται, αλλά και που μπορεί να ξανακάνει την Ελλάδα χώρα και όχι χώρο όπως είναι τώρα.
Έχουμε μία ευκαιρία να σταματήσουμε το «κακό». Και αυτή η ευκαιρία σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας να θέλουμε να γίνουμε «πρόεδροι», «πρωθυπουργοί» ή «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη»… Όταν σταματήσουμε να κυνηγάμε τις σκιές και τον κακό μας εαυτό, όταν ιεραρχήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και τολμήσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι και να κοιτάξουμε αποφασιστικά τον αντίπαλό μας, τότε –πιστέψτε με- ο αντίπαλος αυτός δεν θα ξέρει που να κρυφτεί. Και δεν θα υπάρξει μέρος –στον πλανήτη- για να κρυφτεί… Ας βάλουμε, επιτέλους, τα πράγματα στη θέση τους. Όπως τους πρέπει…
Κωνσταντίνος
ΥΓ: Θα μπορούσε, βέβαια, μία τέτοια κυβέρνηση, να «χοντρύνει το παιχνίδι» και να ζητήσει την άμεση αποπληρωμή του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα (με επιτόκιο που θα ορίσει η Ελλάδα ως «δανείστρια» χώρα). Σε περίπτωση που η Γερμανική κυβέρνηση αρνηθεί να πληρώσει, μπορεί η κυβέρνηση να προχωρήσει στην ολική κατάσχεση οιασδήποτε κρατικής Γερμανικής περιουσίας εντός της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό (μέσω της δικαιοσύνης π.χ. στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία κ.α.)…
Δεν ζητάμε ένα θαύμα, αλλά ψάχνουμε να βρούμε έναν Έλληνα πατριώτη
Τα αίτια της σύγκρουσης
Η πολιτική σκηνή, βιώνει τα πρώτα στάδια της απόλυτης απαξίωσής της, αφού επί δεκαετίες δεν τόλμησε να συγκρουσθεί με τις μεταπολιτευτικές ασθένειές της. Αποδέχθηκε σιωπηλά την αποσιώπηση της ανεπάρκειας των πολιτικών και προχώρησε προς τα εμπρός, χωρίς να αντιμετωπίζει αλλά μετακυλίοντας τα προβλήματα που δημιουργούσε η ανεπάρκειά της. Μάλιστα, κατόρθωσε να μεγεθύνει τα προβλήματα της χώρας, χωρίς να καταβάλει καμία προσπάθεια μείωσής τους. Η απόσταση μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας μεταβλήθηκε σε χάος, ενώ το ίδιο το πολίτευμα μεταμορφώθηκε σε μία ιδιότυπη κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Αυτή η ολιγαρχία των βουλευτών (ή «βολευτών» όπως αποκαλούνται οι εκπρόσωποι του λαού από τον ίδιο τον λαό) είχε ημερομηνία λήξης η οποία πίεζε την ματαιοδοξία των «αρχόντων» και τους έκανε όμηρους των δυνάμεων της «αγοράς», εσωτερικής ή και παγκόσμιας, μεταβάλλοντάς τους σε πιόνια και εξαρτώμενα των σχεδιασμών μεγαλύτερων δυνάμεων…
Η οικονομική ζωή της Ελλάδας, καταρρέουσα σήμερα, κατά τα προηγούμενα χρόνια γνώρισε μεγάλες δόξες, που όμως έβαζαν υποθήκες άγνωστες στους πολλούς και γνωστές σε εκείνους που ποτέ δεν θα πλήρωναν για τις «αμέλειές» τους ή τα «bonus» που γέμιζαν τους λογαριασμούς τους. Επιχειρηματικότητα και τράπεζες μεταμορφώθηκαν σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματικούς οργανισμούς, επιβαρύνοντας την ίδια την ανάπτυξη της χώρας. Την ίδια στιγμή οικονομικές πολιτικές κυβερνήσεων καταδίκαζαν στον απόλυτο μαρασμό την βιομηχανία, ενώ στο όνομα του κέρδους μετέβαλλαν την χώρα σε χαβούζα εισαγωγής κάθε είδους προϊόντος. Δεν βρέθηκε κανένας στον τραπεζικό (ιδιαίτερα) χώρο, που να σκεφθεί την πατρίδα, επιβεβαιώνοντας πως «το χρήμα δεν έχει πατρίδα»…
Η Ελληνική κοινωνία στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κυρίως από την πρώτη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (επί αειμνήστου Ανδρέα Παπανδρέου) γνώρισε μεγάλη ευμάρεια, δυστυχώς όμως επίπλαστη. Μία ευμάρεια που έκλεινε τους ορίζοντες και δεν άνοιγε καμία πόρτα στο μέλλον, αφού την ίδια στιγμή το χρέος της χώρας μεγάλωνε, ενώ «οι αγορές του αιώνα» διαδέχονταν η μία την άλλη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα –έως σήμερα- ο Έλληνας έμαθε πως δουλεύει για να ζει, αλλά κλέβει για να έχει. Είδε την ατιμωρησία να γίνεται γεγονός και βίωσε στην καθημερινότητά του την κομματοκρατία και την ισχύ του κυβερνώντος κόμματος. Μάλιστα, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες μετατράπηκαν σε κομματο-κρατικοδίαιτους αφού διαπίστωσαν πως η «αγορά» είχε χρήμα μόνο εάν είχες «πόρτα» στο κόμμα… Ο εργαζόμενος Έλληνας μετατράπηκε σε καταναλωτικό ον και μέσα σε ένα όργιο παρότρυνσης από τις τράπεζες προς την σπατάλη (μην ξεχνάμε τα διακοποδάνεια, τα γαμοδάνεια κ.α.), βρέθηκε να είναι απόλυτα εξαρτημένος – χρεωμένος. Η συγκυρία της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, με την ταυτόχρονη «Ελληνική κρίση», οδήγησαν στην απελπισία το σχεδόν 90% των Ελληνικών νοικοκυριών, που σήμερα καλούνται να αποδεχθούν μειώσεις στους μισθούς, αύξηση στην φορολογία και ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον που τον οδηγεί στο βιοτικό επίπεδο της Βουλγαρίας (στην καλύτερη περίπτωση), ενώ δέχεται ασφυκτικές πιέσεις και απειλές (έως και κατασχέσεων σπιτιών) από τις τράπεζες που ενώ γνώριζαν την έκθεση του κινδύνου, πίεζαν τον πολίτη να δανεισθεί…!
Οι προτεραιότητες της κυβέρνησης
Σήμερα, μέσα σε μία θύελλα δημοσιονομικής κρίσης (δηλαδή μίας κρίσης που δημιουργήθηκε από κάκιστους χειρισμούς του δημοσίου εκ μέρους των κυβερνήσεων), η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να διασώσει τις «νεκρές» τράπεζες και μεταθέτει τα δικά τους τεράστια προβλήματα στους πολίτες. Είναι σαφές πως προτεραιότητα για την τροϊκανή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου είναι η διάσωση των τραπεζών και όχι των πολιτών. Εξάλλου, πολίτες -κατά τα γενόμενα- μπορεί εισάγει ανά πάσα στιγμή…
Αυτή η κυβέρνηση, ενσυνείδητα έχει επιλέξει «πλευρά» και ενσυνείδητα παίρνει συνεχείς αποφάσεις που διαλύουν τον κοινωνικό και τον οικονομικό ιστό της χώρας. Ταυτόχρονα διαλύει την έννοια του έθνους (ένα από τα πρώτα της βήματα), ενώ εκθέτει σε τεράστιους κινδύνους την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδα μας.
Εγκληματικά φερόμενος ο ίδιος ο πρωθυπουργός οδήγησε (όπως έχει ήδη αποδειχθεί) την χώρα στα χέρια ενός μηχανισμού αφαίμαξης (οικονομικής και όχι μόνο), του ΔΝΤ, μεγιστοποιώντας το ήδη υπάρχον οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα. Συνεχίζοντας, όμως, την εγκληματική του συμπεριφορά, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου υπέγραψε σειρά υποχωρήσεων εκ μέρους της Ελλάδας. Να σημειωθεί πως υποχωρήσεις αυτού του μεγέθους δεν έγιναν απαιτητές ούτε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και όλα αυτά έγιναν κάτω από εκβιαστικά διλήμματα έναντι του Ελληνικού λαού, ενώ πολλά συμφωνήθηκαν χωρίς να ενημερωθεί όχι μόνο ο Ελληνικός λαός, αλλά και το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Η αρχή του ενός ανδρός, η αρχή του φασισμού και του κάθε διδακτορικού πολιτεύματος, έγινε η αρχή λειτουργίας της εξόφθαλμης φασίζουσας κυβερνητικής τακτικής, τόσο στην οικονομική όσο και στην πολιτική παρουσία της.
Το παρακράτος και η προπαγάνδα πάνε πλατεία
Αυτές τις ημέρες, η πλατεία του Συντάγματος στην Αθήνα, αλλά και κάθε πλατεία της χώρας, γεμίζει από πολίτες που διαμαρτύρονται και ζητάνε να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο που έρχεται. Ζητάνε να έχουν λόγο για όσα θα συμβούν στο μέλλον. Ζητάνε να τους επιστραφούν όλα όσα τους πήρε μία κυβέρνηση κλεπτοκρατών. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζητάνε… είναι όμως βέβαιο πως αύριο θα απαιτήσουν…
Ούτε αυτό, όμως, δείχνει να φοβίζει τους κρατούντες την εξουσία, το τσίρκο που στέλνει σε ένα άλμα θανάτου έναν ολόκληρο λαό. Οι κυβερνώντες γνωρίζουν να χειρίζονται το παρακράτος. Γνωρίζουν να στήνουν και να ενεργούν με μηχανισμούς, που φυσιολογικά θα επανέφεραν την θανατική ποινή (εάν η Δικαιοσύνη είχε σταθεί στο ύψος της από την πτώση της χούντας Ιωαννίδη και μετά).
Η προπαγάνδα, τα παπαγαλάκια και οι έμμισθοι τηλεοπτικοί ή άλλοι υπάλληλοι της τρόικας, δεν έχουν πάψει ούτε μία στιγμή να παίζουν παιχνίδια ή να εφαρμόζουν ψυχοτρονικές μεθόδους για τον έλεγχο του πλήθους. Πράγματι, μέγιστο το έργο τους στην υποδούλωση μιάς χώρας, μέγιστη η ευθύνη τους στην επικείμενη εξαθλίωση και πείνα, αλλά και μέγιστη η τιμωρία που περιμένει τους συνεργάτες των σύγχρονων κατοχικών δυνάμεων της πατρίδας μας.
Και κατάφεραν οι γνώστες της προπαγάνδας (πραγματικά, αν οι κυβερνώντες είχαν δείξει τον ίδιο ζήλο στην πολιτική τους πορεία όσο στην εφαρμογή της προπαγάνδας, η χώρα δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα) να ενσπείρουν την αμφιβολία στις πλατείες που ο λαός ζυμώνεται για το αύριο.
Κατάφεραν να θέσουν σε ενέργεια δυνάμεις αντίρροπες, διέσπειραν μισές αλήθειες, γιγάντωσαν ελάχιστης σημασίας περιστατικά και το «γλυκό έδεσε», αφού κατάφεραν να ζωντανέψουν την παλιά αρρώστια που τρώει τα σωθικά μας: τον διχασμό!
Τι κάνουμε εμείς;
Κι ενώ θα έπρεπε σήμερα να συζητάμε –επιτέλους- για να οργανώσουμε το αύριο, καταφέραμε να δεχτούμε να μπολιαστούμε με την αρρώστια της αμφιβολίας. Κι έτσι, ψάχνουμε για τον εχθρό ανάμεσά μας, ενώ γνωρίζουμε όχι μόνο ότι ο αντίπαλος είναι απέναντί μας, αλλά ξέρουμε πολύ καλά και το πρόσωπό του. Μοιραστήκαμε, αναίτια, γενόμενοι για μία ακόμη φορά ηλιθιότεροι των ηλιθίων… Και κυνηγάμε αόρατους εχθρούς, αντί να αντιπαρατάξουμε την ομόνοιά μας απέναντι σε εκείνους που μας βλέπουν σαν στατιστικούς αριθμούς και όχι σαν ανθρώπους…
Κι ενώ δείχνουμε αναίτια να μοιραζόμαστε, το καθεστώς υπογράφει ακόμη χειρότερες συμβάσεις για τα παιδιά των παιδιών μας… Εκμεταλλεύονται τον χρόνο που κερδίζουν και υποθηκεύουν όλα όσα δεν τους ανήκουν… Κι αυτό αποτελεί δική μας ευθύνη, δυστυχώς.
Ψάχνουμε για το θαύμα όταν η λύση είναι μπροστά μας
Σήμερα, ακούω από τους ειδικούς, πως ψάχνουμε για ένα θαύμα… Η χώρα θέλει ένα θαύμα για να σωθεί! Και το λένε, για να μας πείσουν πως είναι αδύνατο να σωθούμε. Το λένε για να μας πείσουν πως το τέλος μας είναι πλέον γεγονός. Το λένε για να μας πείσουν πως οποιαδήποτε αντίσταση δεν μπορεί να φέρει κανένα αποτέλεσμα…!
Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά; Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε; Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το ζοφερό μέλλον που μας ετοίμασαν οι «άρχοντες» της κυβέρνησης του σύγχρονου Τσολάκογλου; Πώς μπορούμε να κάνουμε τη χώρα να ορθοποδήσει ξανά; Πώς μπορούμε να γίνουμε πάλι έθνος, ανεξάρτητο κράτος ικανό να χειριστεί την ευθύνη διατήρησης της εθνικής ακεραιότητας;
Αυτά τα ερωτήματα σίγουρα βρίσκονται στο μυαλό όλων σκέφτονται και επιθυμούν μία Ελλάδα ελεύθερη. Και αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν στις πλατείες. Η λύση είναι στο επόμενο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε. Για όσο καιρό θα είμαστε στην πλατεία, φωνάζοντας και βρίζοντας, θα καταφέρνουμε να εκτονώνουμε σταδιακά τον θυμό μας και στο τέλος θα αποχωρήσουμε αφού θα έχουμε πεισθεί από τους εγκάθετους παπαγάλους πως είναι ανώφελο να συνεχίζουμε απέναντι σε κάτι που είναι πέρα από τις δυνάμεις μας. Σκοπός αυτού του σαθρού συστήματος -και κάθε συστήματος εξουσίας κατά των πολιτών- είναι να ξεχάσουν οι πολίτες πως η δύναμη της εξουσίας είναι οι ίδιοι. Οι κυβερνώντες και τα όργανά τους επιθυμούν να ξεχάσουμε πως η εξουσία είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες. Θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να καταφέρουν να μας πείσουν ότι δεν έχουμε καμία δύναμη και πως είμαστε ανίκανοι να χειριστούμε το «πρόβλημα». Δεν θέλουν οι εξουσιαστές μας να ενωθούμε απέναντί τους και να «τακτοποιήσουμε» τις υπάρχουσες «εκκρεμότητες» που οι ίδιοι οι πολιτικοί δημιούργησαν. Όταν οι λαοί ξεσηκώνονται, τότε οι εξουσίες τρέμουν. Αυτό είναι κανόνας. Και μάλιστα, οι εξουσίες τρέμουν επειδή ξέρουν πως μόνο ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να τις εξολοθρεύσει, ενίοτε και παραδειγματικά… Αυτοί οι ανίκανοι (ή δοτοί) άρχοντες δεν θέλουν να δούμε την πραγματικότητα. Δεν θέλουν να μάθουμε την αλήθεια. Γιατί τότε, θα δούμε και την λύση. Και η λύση απαιτεί την εξολόθρευσή τους. Στην λύση που ψάχνει η χώρα, οι πολιτικοί αποτελούν εμπόδιο και όχι μέρος της…
Η λύση βρίσκεται σε κάποιον που μπορεί να ξεπηδήσει ανάμεσά μας. Μόνο κάποιος πατριώτης, αποφασισμένος να «δώσει» μερικά χρόνια από τη ζωή του (ή ίσως και την ίδια του τη ζωή) μπορεί να κόψει τον «γόρδιο δεσμό» με τον οποίο έχουν δέσει την Ελλάδα οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι Νεοταξίτες Παγκοσμιοποιητές τρομοκράτες των λαών. Είτε θέλετε να το πιστέψετε, είτε όχι, ψάχνουμε για έναν ικανό να σταθεί όρθιος, να παραμελήσει οποιαδήποτε «προσφορά» ή απειλή. Αναζητούμε έναν που θα μπορέσει αδιασάλευτα να εφαρμόσει μία σειρά από απαιτητά, τα οποία θα εξασφαλίσουν όλα όσα ανήκουν σε ένα ανεξάρτητο κράτος με ελεύθερους πολίτες. Αυτός ο «ένας» θα γνωρίζει ποιοι είναι ικανοί και αποφασισμένοι να τον πλαισιώσουν. Η προσωπικότητά του θα αλλάξει άρδην τις εξελίξεις και θα προκαλέσει τον σεβασμό που σήμερα δεν υπάρχει προς τον Γιώργο Παπανδρέου από τους υπόλοιπους ηγέτες.
Η ακαριαία λύση
Αρχικά ως λύση, απαιτείται η κλωτσηδόν απομάκρυνση των αντιπροσώπων της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ) από την πατρίδα μας. Ταυτόχρονα πρέπει να υπάρξει μία ανακοίνωση κόλαφος κατά της δράσης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία λειτουργεί ως μηχανισμός αφαίμαξης (οικονομικής και όχι μόνο) και διάλυσης των κρατών – μελών της.
Κρατικοποίηση τραπεζών
Ανακοίνωση κρατικοποίησης ΟΛΩΝ των τραπεζών. Έτσι, ο έλεγχος της οικονομίας θα μεταφερθεί στο κράτος και ταυτόχρονα θα παυθεί οριστικά οποιαδήποτε περίπτωση οικονομικού – τραπεζικού παιχνιδιού εις βάρος της χώρας. Η κρατικοποίηση θα γίνει σε αντάλλαγμα των όσων επιδοτήσεων πήραν οι τράπεζες όλα αυτά τα χρόνια από το δημόσιο. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό πως σήμερα οι τράπεζες συνεχίζουν να υπάρχουν από την κυβερνητική στήριξη… Αυτόματα, τα ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια των τραπεζών θα βρεθούν στα χέρια της Ελληνικής κυβέρνησης και θα καταστραφούν ΑΜΕΣΑ (σε κοινή θέα). Έτσι, υπολογίζεται πως το χρέος της χώρας θα πέσει περίπου στο μισό…!
Επιστροφή στην δραχμή
Ταυτόχρονα ανακοινώνεται η επιστροφή της χώρας στη δραχμή. Η κυβέρνηση θα καλέσει τους πολίτες να ανταλλάξουν τα ευρώ που έχουν στη διάθεσή τους, με δραχμές. Με αυτόν τον τρόπο θα εξοικονομηθούν περίπου 300 δισ. ευρώ, τα οποία θα ισχύουν σαν συναλλαγματικό απόθεμα προκειμένου τα επόμενα χρόνια η χώρα να μπορεί να εισάγει καύσιμα, αλλά και πρώτες ύλες για την βιομηχανία ή υλικά απαραίτητα για την υγεία.
Δραστική μείωση φορολογίας
Αυτόματη μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών στο 5%. Η αγορά θα ανθίσει, ενώ θα υπάρξουν χρηματοδοτήσεις (αυστηρά ελεγχόμενες) προς βιομήχανους, προκειμένους να εκσυγχρονίσουν τις βιομηχανίες τους και να γίνουν ανταγωνιστικοί στην ποιότητα και στην ποσότητα (άρα και στην τιμή), χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά ο μισθός των εργαζομένων. Είναι απολύτως σαφές πως σε ένα υγιές και σταθερό οικονομικό περιβάλλον, η επιχειρηματικότητα θα ανθίσει, γεγονός που σήμερα δεν συμβαίνει λόγω της «ρευστότητας» που έχει εγκαθιδρύσει η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Στήριξη οικοδομής – άτοκα δάνεια για ανέγερση πρώτης κατοικίας
Η κυβέρνηση μπορεί να καλέσει τους Έλληνες -που δεν έχουν δική τους κατοικία- να πάρουν δάνειο. Το δάνειο θα είναι άτοκο, 25ετές και θα επιστραφεί το 80%, αφού το 20% θα είναι μία εμπράγματη βοήθεια της κυβέρνησης προς τους πολίτες για να αποκτήσουν δική τους στέγη. Αυτή η ενέργεια θα κινήσει τον τομέα της οικοδομής και μία σειρά από οικονομικές δραστηριότητες που σχετίζονται με την οικοδομή.
Σύλληψη όλων των πολιτικών – Διερεύνηση περιουσιών τους
Ταυτόχρονα απαιτείται η άμεση σύλληψη ολόκληρου του πολιτικού κόσμου και η ταυτόχρονη δέσμευση περιουσιών των πολιτικών προσώπων που έζησαν ή ζουν στην χώρα. Η δέσμευση θα ισχύει έως ότου διερευνηθεί -μία προς μία περίπτωση- η απόκτηση περιουσίας κινητής, ακίνητης και τραπεζικών λογαριασμών. Για να επιζήσουν οι οικογένειες των πολιτικών, θα τους δίδεται ποσό ίσης αξίας των 500 ευρώ μηνιαίως… (αφού έτσι αποφάσισαν οι ίδιοι πως μπορεί να ζήσει μία Ελληνική οικογένεια).
Άμεση στήριξη της Ελληνικής γεωργίας
Μία μεγάλη άμεση απόφαση, αφορά την Ελληνική γεωργία. Απαιτείται η επόμενη κυβέρνηση -που θα βγάλουν οι πολίτες- να ανακοινώσει μηδενική φορολόγηση των αγροτών, στους οποίους θα ζητηθεί να καλλιεργήσουν το δυνατόν περισσότερη γη. Είναι δεδομένο πως το πρώτο που θα πρέπει ως χώρα να εξασφαλίσουμε για τους πολίτες, είναι η τροφή. Πρέπει να καλλιεργηθούν τεράστιες εκτάσεις, γιατί έτσι μόνο θα εξαλειφθεί η περίπτωση να υπάρξει περίοδος ανεπάρκειας τροφών, δηλαδή πείνα. Απορίας άξιο είναι πως η κυβέρνηση Παπανδρέου, αν και γνωρίζει την κρισιμότητα της οικονομίας της χώρας, δεν έχει πάρει κανένα μέτρο τόνωσης της αγροτικής καλλιέργειας. Αντίθετα, ανακοίνωσε μέτρα (όπως η αύξηση ασφαλίστρων των αγροτικών καλλιεργειών) που συντείνουν στην αύξηση του κόστους παραγωγής ή στην μείωση του όγκου παραγωγής αγροτικών προϊόντων. Ηθελημένα ή όχι, στην χειρότερη περίπτωση, η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει εξασφαλίσει –μέχρι σήμερα- μία σκληρή περίοδο πείνας, εάν αποφασίσουν (για οποιοδήποτε λόγο) οι «αγορές» να σταματήσουν την δανειοδότησή μας.
Επανασυμφωνία αναγνώρισης αποπληρωμής μέρους του χρέους
Τα πρώτα μέτρα θα «κλείσουν» με την κλήση των δανειστών μας, στους οποίους θα προσφέρουμε την άτοκη και χρόνια αποπληρωμή του χρέους μας. Αφού συμφωνήσουν θα ζητηθεί να γίνει έρευνα στο χρέος προκειμένου να βρεθούν και να αφαιρεθούν οι κεφαλαιοποιήσεις των τόκων, καθώς και δανεισμοί που δεν έγιναν με νόμιμες μεθόδους. Τέλος, θα ζητηθεί από τους δανειστές να πληρωθούν το 40% του χρέους. Επειδή είναι δεδομένο πως θα αρνηθούν, θα τους προταθεί άμεσα μείωση του αναγνωρίσιμου χρέους στο 25%... Εάν συμφωνήσουν, θα θέσουμε τους όρους αποπληρωμής, οι οποίοι θα ορίζονται από την πορεία της οικονομίας της χώρας, ενώ θα γίνεται σαφές πως η αποπληρωμή δεν θα επηρεάζει ούτε το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, αλλά ούτε και την ανάπτυξη της χώρας… Είναι βέβαιο πως θα δεχθούν, φοβούμενοι νέας μείωσης του ύψους αναγνωρίσιμους χρέους από μέρους μας…
Μόνο η αρχή
Αυτά μπορούν να είναι μόνο η αρχή. Υπάρχει σωρεία αποφάσεων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα. Αποφάσεις που δεν θα είναι σκληρές για τους πολίτες, αλλά θα δυσαρεστήσουν πολλούς μεγαλοτραπεζίτες. Αυτά μπορεί να τα κάνει ένας αποφασισμένος πατριώτης. Ένας αρκεί για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί… Και όσο σκιαμαχούμε είτε με την κυβέρνηση και το παρακράτος της, δεν θα μπορέσει να κάνει το βήμα εμπρός αυτός που όχι μόνο διατίθεται, αλλά και που μπορεί να ξανακάνει την Ελλάδα χώρα και όχι χώρο όπως είναι τώρα.
Έχουμε μία ευκαιρία να σταματήσουμε το «κακό». Και αυτή η ευκαιρία σημαίνει πως πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας να θέλουμε να γίνουμε «πρόεδροι», «πρωθυπουργοί» ή «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη»… Όταν σταματήσουμε να κυνηγάμε τις σκιές και τον κακό μας εαυτό, όταν ιεραρχήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και τολμήσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι και να κοιτάξουμε αποφασιστικά τον αντίπαλό μας, τότε –πιστέψτε με- ο αντίπαλος αυτός δεν θα ξέρει που να κρυφτεί. Και δεν θα υπάρξει μέρος –στον πλανήτη- για να κρυφτεί… Ας βάλουμε, επιτέλους, τα πράγματα στη θέση τους. Όπως τους πρέπει…
Κωνσταντίνος
ΥΓ: Θα μπορούσε, βέβαια, μία τέτοια κυβέρνηση, να «χοντρύνει το παιχνίδι» και να ζητήσει την άμεση αποπληρωμή του χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα (με επιτόκιο που θα ορίσει η Ελλάδα ως «δανείστρια» χώρα). Σε περίπτωση που η Γερμανική κυβέρνηση αρνηθεί να πληρώσει, μπορεί η κυβέρνηση να προχωρήσει στην ολική κατάσχεση οιασδήποτε κρατικής Γερμανικής περιουσίας εντός της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό (μέσω της δικαιοσύνης π.χ. στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία κ.α.)…
