Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η χθεσινή συνεδρίαση της ολομέλειες της Βουλής, σχετικά με την ανάμειξη της χώρας μας στην κρίση της Λιβύης, παρότι δεν μοιάζει να προσελκύει το ενδιαφέρον, θα μείνει στην ιστορία, τουλάχιστον για συμβολικούς λόγους. Η φράση του πρωθυπουργού «η Ελλάδα δεν είναι επιτήδειος ουδέτερος» και η γενικότερη προσέγγισή, του καθώς και η επιτήδεια απουσία Σαμαρά, ο οποίος έδωσε βήμα στον κ. Αβραμόπουλο, για να ακουστεί από αυτόν και όχι από το δικό του στόμα ο λόγος της Νέας Τάξης πραγμάτων στην περιοχή μας, έχει τεράστια σημειολογική αξία.
Η πολιτική, φίλοι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σημειολογική έκφραση σχέσεων εξουσίας, οι όποιες αναπαριστώμενες μέσω του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής διαμορφώνουν ταυτότητες και συμφέροντα. Χθες το βράδυ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έδειξαν ποια συμφέροντα εκφράζουν στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής και κάτι ακόμη χειρότερο: ότι αδιαπραγμάτευτα εκχωρούν την λαϊκή κυριαρχία στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Ότι δηλαδή έκανε η κυβέρνηση στο ζήτημα της οικονομίας. Όπως δεν διαφέρει ο σημερινός δικομματισμός στην οικονομική πολιτική, έτσι δεν διαφέρει και στην εξωτερική πολιτική. Είναι, αυτή την στιγμή, οι δύο όψεις του ίδιου πολιτικού νομίσματος και ας αγωνίζονται να διαφοροποιηθούν.
Χθες έγινε φανερό ότι η αρχή της μη-στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας, σε επιχειρήσεις στην περιοχή μας εγκαταλείπεται επιτηδείως. Έτσι ερμηνεύεται η δήθεν έντιμη και παλικαρίσια φράση του πρωθυπουργού «η Ελλάδα δεν είναι επιτήδειος ουδέτερος». Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος των Financial Times να είναι ουδέτερος και τι πάει να πει ουδέτερος; Εδώ όπως είπε «θα είμαστε παρόντες, με τη δύναμη των αρχών μας και των διπλωματικών μας πρωτοβουλιών. Με τον σεβασμό στις διεθνείς και συμμαχικές μας υποχρεώσεις, με την αλληλεγγύη μας στο λαό της Λιβύης και στη δημοκρατική αναγέννηση της περιοχής»! Οι αρχές του κ. Παπανδρέου καταγράφηκαν με την εσπευσμένη και κατόπιν ακυρωμένη απόφαση του ΚΥΣΕΑ, να στείλει η χώρα - από τους πρώτους μάλιστα - μαχητικά αεροσκάφη να προστατεύσουν αυτούς που θα βομβάρδιζαν στόχους στη Λιβύη. Με αυτό τον τρόπο σκέφτηκε αυθόρμητα ο ανθρωπιστής Γιώργος Παπανδρέου να αναπτύξει την διπλωματική του επιτηδειότητα, επιδεικνύοντας «την αλληλεγγύη μας στο λαό της Λιβύης και στην δημοκρατική αναγέννηση της περιοχής»! Ευτυχώς που η διεθνής συγκυρία ( εμπλοκή στο ΝΑΤΟ και στον ΟΗΕ) και η αντίδραση του ελληνικού λαού του «έκοψε» τα φτερά: τα πολεμοχαρή ένστικτα δηλαδή, και αυτή την φορά δεν έστρεψε τα μαχητικά αντί για το ψεύτικο πιστολάκι εναντίον αυτών που απειλούν τα συμφέροντα της χώρας!
Πίσω από αυτή την πολιτική σημειολογία, που αντανακλά ιδεολογία, πολιτισμό και ιδιοσυγκρασία, κρύβεται και η σημερινή ΝΔ του κ. Σαμαρά. Με επιτηδειότητα ασφαλώς. Στηρίζοντας προδήλως την πολιτική στάση του Γιώργου, αλλά κρατώντας και πισινή, ώστε στο επόμενο βήμα, όταν τα αποτελέσματα αυτής της στάσης φανεί ότι ζημιώνουν τον ελληνικό λαό, να ασκήσει «δριμύτατη» κριτική στην συμπεριφορά του αντιπάλου-πρωθυπουργού. Αυτό ήταν και είναι το παιχνίδι του δικομματισμού. Αυτοί είναι που πολιτεύονται τόσα χρόνια σαν μαυρογιαλούροι, ενισχύοντας την μεταπρατική, κρατικοδίαιτη, (παραλίγο) αστική τάξη της χώρας που οδήγησε στην φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και στον τρέχοντα εθνικό μας διασυρμό.
Όταν στις διεθνείς σχέσεις ορίζουμε κάποιον ως «ουδέτερο» δεν σημαίνει ότι, σε κάθε περίπτωση, αυτός δεν ανήκει σε κάποιον συνασπισμό συμφερόντων. Ούτε η Γερμανία για παράδειγμα, ούτε η Τουρκία είναι ουδέτεροι στην συγκεκριμένη κρίση. Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι ουδέτερος. Δεν υπάρχουν ουδέτεροι. Υπάρχει πολιτική ουδετερότητας και υπάρχει πολιτική επιφυλακτικότητας. Όπως υπάρχουν δυνάμεις που «εκχωρούν» τα συμφέροντά τους σε άλλες, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές τους και ορισμένες που διεκδικούν το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησής τους στην κρίση. Το τελευταίο είναι ασφαλώς πιο δύσκολο, αλλά πιο πολιτικό και ασφαλώς πιο δημοκρατικό και χρήσιμο για τους λαούς που αντιπροσωπεύουν και εκπροσωπούν. Η Ελλάδα έχασε αμέσως την δυνατότητα να αναπτύξει κάποιο είδος ουδέτερης ή έστω επιφυλακτικής πολιτικής. Όχι να γίνει «ουδέτερη», απλώς να δείξει στοιχειωδώς διάθεση για επεξεργασμένη και δομημένη στρατηγική στο ζήτημα. Ο λόγος του πρωθυπουργού ότι δήθεν προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ βίας και διπλωματίας είναι καταφανώς παιδαριώδης. Δεν υπάρχουν πολιτικοί στο πολιτικό σύστημα, μόνον κοκοράκια, κοράκια, παπαγάλοι και ιδεολογικά αντίπαλοι της Νέας Τάξης. Η κυβέρνηση στην αρχή εμφανίστηκε ως κοράκι, μετά ως κοκοράκι, ενώ στο τέλος συντονίστηκε με τη ΝΔ στο ρόλο του παπαγάλου της Νέας Τάξης. Τα κόμματα της αριστεράς δεν είχαν άδικο ως προς αυτά που υποστήριξαν χθες στη Βουλή, το ζήτημα είναι όμως ότι όλα αυτά δεν αναδεικνύουν το τεράστιο πολιτικό πρόβλημα της χώρας σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής.
Το ζήτημα σήμερα δεν είναι να φύγουμε ή να μείνουμε στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ. Να εγκαταλείψουμε ή όχι την ευρωζώνη κλπ. Είναι πώς θα διαχειριστούμε την λανθάνουσα κρίση στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και την τάση αναθεώρησης του ΟΗΕ, με κριτήριο το συμφέρον της χώρας μακροπρόθεσμα και υπέρ των δύο-τρίτων της κοινωνίας. Στη Λιβύη είναι προφανές ότι συγκροτείται μια «συμμαχία προθύμων» για να διαμελίσουν την χώρα, αν δεν καταλήξουν στην αντικατάσταση του καθεστώτος Καντάφι από ένα άλλο καθεστώς που θα εξυπηρετεί ασφαλέστερα και μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία είναι απολύτως συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση του παγκόσμιου ορυκτού πλούτου και ιδιαίτερα των υδρογονανθράκων. Μόνον που συμπίπτει αυτοί να είναι ετούτοι που πτώχευσαν την χώρα μας και οι ίδιοι που αποκαλούν τον πρωθυπουργό μας «άνθρωπό τους στην Αθήνα». Είναι αυτοί που συγκρούστηκαν με του Γερμανούς, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως στοιχείο αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης και της ΕΕ. Είναι αυτοί με τους οποίους τρέχει να στοιχηθεί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μήπως και οι ηγεσίες τους κερδίσουν εκτός από την εύνοιά τους και την ενεργό υποστήριξή τους στην εμπέδωση της μικρο-εξουσίας τους στη χώρα, και στο μέλλον. Οι τελευταίοι (κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ) είναι οι διακονιάρηδες της Νέας Τάξης που το παίζουν τώρα και παλικαράδες της Νέας Τάξης, δίχως όμως να αντέχουν τελικά το αίμα που αυτή η συμπεριφορά συνεπάγεται. Πρόκειται για επιτήδειους ψευτόμαγκες με διπλό προσωπείο (ανθρωπιστές-βομβιστές) που δεν έχουν καμία θέση στην πολιτική σκηνή καμίας σύγχρονης χώρας που σέβεται και τιμά την λαϊκή κυριαρχία και τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη.
Όχι, ο γράφων δεν υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να κλείσουμε τις νατοϊκές βάσεις και άλλα παρόμοια, σε αυτή την συγκυρία. Ούτε ισχυρίζεται ότι θα ήταν ευκαιρία να συγκρουστούμε με τις ΗΠΑ και την Γαλλία. Ισχυρίζομαι απλώς ότι θα ήταν μια ακόμη καλή ευκαιρία για άσκηση εξωτερική πολιτικής και όχι αποκλειστικά δημοσίων σχέσεων και επίδειξης χαρακτήρα καλού μαθητή στις ΗΠΑ. Ήταν η στιγμή να δείξουμε ότι δεν είμαστε «δεδομένοι» και έτοιμοι να τους ακολουθήσουμε σε νέους αναθεωρητισμούς άνευ όρων, άνευ εκπεφρασμένων στόχων και άνευ …μυαλού! Κάποια ώρα θα πρέπει να βάλουμε και εμείς στόχους (οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, σε συνδυασμό) και να αναπτύξουμε στρατηγική για την επίτευξή τους. Κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε σαν δουλικά της Δύσης, τώρα μάλιστα που διαταράσσεται σοβαρά η συνοχή της. Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, της διαρκούς διαπραγμάτευσης πάνω σε ένα στρατηγικό όμως σχέδιο και όχι χύμα. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε από τους Σουηδούς, ας διδαχθούμε από τους Τούρκους και αν και αυτό μας πέφτει δύσκολο, ας ακολουθήσουμε το πνεύμα των Κυπρίων. Μέσα από τον επαρχιωτισμό τους κάτι μάθανε και αυτοί, τουλάχιστον από διπλωματία και …σκάκι! Εμείς παραμείναμε πιστοί στο τάβλι και μάλιστα με πειραγμένα ζάρια. Επιτήδεια δουλικά της Νέας Τάξης, που πάλιωσε γρήγορα, αλλά οι «yes-man» θα το διαπιστώσουν τελευταίοι.
Από.... activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Η χθεσινή συνεδρίαση της ολομέλειες της Βουλής, σχετικά με την ανάμειξη της χώρας μας στην κρίση της Λιβύης, παρότι δεν μοιάζει να προσελκύει το ενδιαφέρον, θα μείνει στην ιστορία, τουλάχιστον για συμβολικούς λόγους. Η φράση του πρωθυπουργού «η Ελλάδα δεν είναι επιτήδειος ουδέτερος» και η γενικότερη προσέγγισή, του καθώς και η επιτήδεια απουσία Σαμαρά, ο οποίος έδωσε βήμα στον κ. Αβραμόπουλο, για να ακουστεί από αυτόν και όχι από το δικό του στόμα ο λόγος της Νέας Τάξης πραγμάτων στην περιοχή μας, έχει τεράστια σημειολογική αξία.
Η πολιτική, φίλοι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σημειολογική έκφραση σχέσεων εξουσίας, οι όποιες αναπαριστώμενες μέσω του πολιτικού λόγου και της πολιτικής πρακτικής διαμορφώνουν ταυτότητες και συμφέροντα. Χθες το βράδυ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έδειξαν ποια συμφέροντα εκφράζουν στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής και κάτι ακόμη χειρότερο: ότι αδιαπραγμάτευτα εκχωρούν την λαϊκή κυριαρχία στην εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων. Ότι δηλαδή έκανε η κυβέρνηση στο ζήτημα της οικονομίας. Όπως δεν διαφέρει ο σημερινός δικομματισμός στην οικονομική πολιτική, έτσι δεν διαφέρει και στην εξωτερική πολιτική. Είναι, αυτή την στιγμή, οι δύο όψεις του ίδιου πολιτικού νομίσματος και ας αγωνίζονται να διαφοροποιηθούν.
Χθες έγινε φανερό ότι η αρχή της μη-στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας, σε επιχειρήσεις στην περιοχή μας εγκαταλείπεται επιτηδείως. Έτσι ερμηνεύεται η δήθεν έντιμη και παλικαρίσια φράση του πρωθυπουργού «η Ελλάδα δεν είναι επιτήδειος ουδέτερος». Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος των Financial Times να είναι ουδέτερος και τι πάει να πει ουδέτερος; Εδώ όπως είπε «θα είμαστε παρόντες, με τη δύναμη των αρχών μας και των διπλωματικών μας πρωτοβουλιών. Με τον σεβασμό στις διεθνείς και συμμαχικές μας υποχρεώσεις, με την αλληλεγγύη μας στο λαό της Λιβύης και στη δημοκρατική αναγέννηση της περιοχής»! Οι αρχές του κ. Παπανδρέου καταγράφηκαν με την εσπευσμένη και κατόπιν ακυρωμένη απόφαση του ΚΥΣΕΑ, να στείλει η χώρα - από τους πρώτους μάλιστα - μαχητικά αεροσκάφη να προστατεύσουν αυτούς που θα βομβάρδιζαν στόχους στη Λιβύη. Με αυτό τον τρόπο σκέφτηκε αυθόρμητα ο ανθρωπιστής Γιώργος Παπανδρέου να αναπτύξει την διπλωματική του επιτηδειότητα, επιδεικνύοντας «την αλληλεγγύη μας στο λαό της Λιβύης και στην δημοκρατική αναγέννηση της περιοχής»! Ευτυχώς που η διεθνής συγκυρία ( εμπλοκή στο ΝΑΤΟ και στον ΟΗΕ) και η αντίδραση του ελληνικού λαού του «έκοψε» τα φτερά: τα πολεμοχαρή ένστικτα δηλαδή, και αυτή την φορά δεν έστρεψε τα μαχητικά αντί για το ψεύτικο πιστολάκι εναντίον αυτών που απειλούν τα συμφέροντα της χώρας!
Πίσω από αυτή την πολιτική σημειολογία, που αντανακλά ιδεολογία, πολιτισμό και ιδιοσυγκρασία, κρύβεται και η σημερινή ΝΔ του κ. Σαμαρά. Με επιτηδειότητα ασφαλώς. Στηρίζοντας προδήλως την πολιτική στάση του Γιώργου, αλλά κρατώντας και πισινή, ώστε στο επόμενο βήμα, όταν τα αποτελέσματα αυτής της στάσης φανεί ότι ζημιώνουν τον ελληνικό λαό, να ασκήσει «δριμύτατη» κριτική στην συμπεριφορά του αντιπάλου-πρωθυπουργού. Αυτό ήταν και είναι το παιχνίδι του δικομματισμού. Αυτοί είναι που πολιτεύονται τόσα χρόνια σαν μαυρογιαλούροι, ενισχύοντας την μεταπρατική, κρατικοδίαιτη, (παραλίγο) αστική τάξη της χώρας που οδήγησε στην φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και στον τρέχοντα εθνικό μας διασυρμό.
Όταν στις διεθνείς σχέσεις ορίζουμε κάποιον ως «ουδέτερο» δεν σημαίνει ότι, σε κάθε περίπτωση, αυτός δεν ανήκει σε κάποιον συνασπισμό συμφερόντων. Ούτε η Γερμανία για παράδειγμα, ούτε η Τουρκία είναι ουδέτεροι στην συγκεκριμένη κρίση. Στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι ουδέτερος. Δεν υπάρχουν ουδέτεροι. Υπάρχει πολιτική ουδετερότητας και υπάρχει πολιτική επιφυλακτικότητας. Όπως υπάρχουν δυνάμεις που «εκχωρούν» τα συμφέροντά τους σε άλλες, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές τους και ορισμένες που διεκδικούν το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησής τους στην κρίση. Το τελευταίο είναι ασφαλώς πιο δύσκολο, αλλά πιο πολιτικό και ασφαλώς πιο δημοκρατικό και χρήσιμο για τους λαούς που αντιπροσωπεύουν και εκπροσωπούν. Η Ελλάδα έχασε αμέσως την δυνατότητα να αναπτύξει κάποιο είδος ουδέτερης ή έστω επιφυλακτικής πολιτικής. Όχι να γίνει «ουδέτερη», απλώς να δείξει στοιχειωδώς διάθεση για επεξεργασμένη και δομημένη στρατηγική στο ζήτημα. Ο λόγος του πρωθυπουργού ότι δήθεν προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ βίας και διπλωματίας είναι καταφανώς παιδαριώδης. Δεν υπάρχουν πολιτικοί στο πολιτικό σύστημα, μόνον κοκοράκια, κοράκια, παπαγάλοι και ιδεολογικά αντίπαλοι της Νέας Τάξης. Η κυβέρνηση στην αρχή εμφανίστηκε ως κοράκι, μετά ως κοκοράκι, ενώ στο τέλος συντονίστηκε με τη ΝΔ στο ρόλο του παπαγάλου της Νέας Τάξης. Τα κόμματα της αριστεράς δεν είχαν άδικο ως προς αυτά που υποστήριξαν χθες στη Βουλή, το ζήτημα είναι όμως ότι όλα αυτά δεν αναδεικνύουν το τεράστιο πολιτικό πρόβλημα της χώρας σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής.
Το ζήτημα σήμερα δεν είναι να φύγουμε ή να μείνουμε στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ. Να εγκαταλείψουμε ή όχι την ευρωζώνη κλπ. Είναι πώς θα διαχειριστούμε την λανθάνουσα κρίση στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά και την τάση αναθεώρησης του ΟΗΕ, με κριτήριο το συμφέρον της χώρας μακροπρόθεσμα και υπέρ των δύο-τρίτων της κοινωνίας. Στη Λιβύη είναι προφανές ότι συγκροτείται μια «συμμαχία προθύμων» για να διαμελίσουν την χώρα, αν δεν καταλήξουν στην αντικατάσταση του καθεστώτος Καντάφι από ένα άλλο καθεστώς που θα εξυπηρετεί ασφαλέστερα και μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, η οποία είναι απολύτως συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση του παγκόσμιου ορυκτού πλούτου και ιδιαίτερα των υδρογονανθράκων. Μόνον που συμπίπτει αυτοί να είναι ετούτοι που πτώχευσαν την χώρα μας και οι ίδιοι που αποκαλούν τον πρωθυπουργό μας «άνθρωπό τους στην Αθήνα». Είναι αυτοί που συγκρούστηκαν με του Γερμανούς, χρησιμοποιώντας την Ελλάδα ως στοιχείο αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης και της ΕΕ. Είναι αυτοί με τους οποίους τρέχει να στοιχηθεί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μήπως και οι ηγεσίες τους κερδίσουν εκτός από την εύνοιά τους και την ενεργό υποστήριξή τους στην εμπέδωση της μικρο-εξουσίας τους στη χώρα, και στο μέλλον. Οι τελευταίοι (κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ) είναι οι διακονιάρηδες της Νέας Τάξης που το παίζουν τώρα και παλικαράδες της Νέας Τάξης, δίχως όμως να αντέχουν τελικά το αίμα που αυτή η συμπεριφορά συνεπάγεται. Πρόκειται για επιτήδειους ψευτόμαγκες με διπλό προσωπείο (ανθρωπιστές-βομβιστές) που δεν έχουν καμία θέση στην πολιτική σκηνή καμίας σύγχρονης χώρας που σέβεται και τιμά την λαϊκή κυριαρχία και τα δημοκρατικά και φιλελεύθερα ιδεώδη.
Όχι, ο γράφων δεν υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να κλείσουμε τις νατοϊκές βάσεις και άλλα παρόμοια, σε αυτή την συγκυρία. Ούτε ισχυρίζεται ότι θα ήταν ευκαιρία να συγκρουστούμε με τις ΗΠΑ και την Γαλλία. Ισχυρίζομαι απλώς ότι θα ήταν μια ακόμη καλή ευκαιρία για άσκηση εξωτερική πολιτικής και όχι αποκλειστικά δημοσίων σχέσεων και επίδειξης χαρακτήρα καλού μαθητή στις ΗΠΑ. Ήταν η στιγμή να δείξουμε ότι δεν είμαστε «δεδομένοι» και έτοιμοι να τους ακολουθήσουμε σε νέους αναθεωρητισμούς άνευ όρων, άνευ εκπεφρασμένων στόχων και άνευ …μυαλού! Κάποια ώρα θα πρέπει να βάλουμε και εμείς στόχους (οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής, σε συνδυασμό) και να αναπτύξουμε στρατηγική για την επίτευξή τους. Κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε σαν δουλικά της Δύσης, τώρα μάλιστα που διαταράσσεται σοβαρά η συνοχή της. Κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, της διαρκούς διαπραγμάτευσης πάνω σε ένα στρατηγικό όμως σχέδιο και όχι χύμα. Αν δεν μπορούμε να μάθουμε από τους Σουηδούς, ας διδαχθούμε από τους Τούρκους και αν και αυτό μας πέφτει δύσκολο, ας ακολουθήσουμε το πνεύμα των Κυπρίων. Μέσα από τον επαρχιωτισμό τους κάτι μάθανε και αυτοί, τουλάχιστον από διπλωματία και …σκάκι! Εμείς παραμείναμε πιστοί στο τάβλι και μάλιστα με πειραγμένα ζάρια. Επιτήδεια δουλικά της Νέας Τάξης, που πάλιωσε γρήγορα, αλλά οι «yes-man» θα το διαπιστώσουν τελευταίοι.
Από.... activistis
