Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Συνεδριάζει την Τετάρτη 9 Μαρτίου στις 8.00 μμ, στο Δημοτικό κατάστημα της έδρας στα Καμένα Βούρλα, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Μώλου – Αγίου Κωνσταντίνου.
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΟΜΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΜΩΛΟΥ-ΑΓ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Αριθμ. Πρακτ. : 6
Αριθμ Πρωτ. : 2567/04.3.2011
Βαθμός προτερ/τας : Τακτικό
Ταχ. Δ/νση : Αγ.Παντελεήμονα 8
Τ.Κ. : 35008
Τηλέφωνο : 2235350029
Πληροφορίες : Γραφείο Προέδρου Δ.Σ
Fax : 2235022300
E-mail : kvourla@hol.gr
ΠΡΟΣ:
Αποδέκτες(όπως ο πίνακας αποδεκτών)
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ:
Πρακτικογράφο Δημοτικού Συμβουλίου
Καλείστε να προσέλθετε στη δημόσια τακτική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που θα διεξαχθεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου στις 09 / 03 / 2011 ημέρα Τετάρτη και ώρα 18.00, για συζήτηση και λήψη αποφάσεων στα συνημμένα θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Καμένα Βούρλα 04/01033/2011
Ο Πρόεδρος του Δ.Σ
Ν. Καραμαζιώτης
Συνημμένα
1. Πίνακας θεμάτων ημερήσιας διάταξης
ΠΑΚΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
ΜΩΛΟΥ – ΑΓ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
1. Έγκριση απολογισμού 2010 Γυμνασίου Αγ.Κωνσταντίνου
2. Έγκριση απολογισμού 2010 Δημοτικού Σχολείου-Νηπιαγωγείου Αγ.Κωνσταντίνου.
3. Διαγραφή χρέωσης δημοτικών τελών ύδρευσης.
4. Έγκριση σύναψης προγραμματικής σύμβασης μεταξύ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, της ΔΕΥΑΛ, της Φθιωτικής Αναπτυξιακής ΑΕ, και των υπολοίπων δήμων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα καταπολέμησης των κουνουπιών για το έτος 2011 στο Νομό Φθιώτιδας, με κόστος για το δήμο 17.200 € με ΦΠΑ.
5. Ορισμός δημοτικού συμβούλου ως εκπροσώπου στην επιτροπή χαρακτηρισμού των παραλιών ως πολυσύχναστων(άρθρο 1 παρ.1 περ.γ του Π.Δ 23/2000).
6. Έγκριση παραχώρησης του δικαιώματος απλής χρήσης των κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού παραλίας του δήμου σε τρίτους με αντάλλαγμα.
(άρθρο 13 του Ν.2971/01 και ΚΥΑ 1038460/2439/Β0010/15-4-09), και Ορισμός δημοτικών συμβούλων ως μελών τηs επιτροπής του άρθρου 1 του π.δ 270/1981.
7. Μίσθωση δημοτικών αναψυκτηρίων στις παραλίες των Δημοτικών Κοινότητήτων Μώλου και Αγ.Κωνσταντίνου(θέση Συκιές).
(π.δ 270/1981)
8. Έγκριση αναγκαιότητας ανόρυξης γεώτρησης στη θέση <<Ξυλιώτικα >> της Τοπικής Κοινότητας Κόμνινας του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου.
9. Λύση κα εκκαθάριση της Ανώνυμης Εταιρίας του πρώην δήμου Μώλου με την επωνυμία “Αναψυκτήριο” Μονομετοχική Ανώνυμη Εταιρία δήμου Μώλου.
(Ν. 2190/1920 ΆΡΘΡΑ 47,48,49 και Ν. 3463/2006 άρθρο 265 παρ.8)
10. Συγχώνευση ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου και σύσταση νέου με την επωνυμία <<Οργανισμός παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού και περιβάλλοντος Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου >>.
(Ν. 3852/2010 παρ. Άρθρο 103)
11. Ορισμός Διοικητικού Συμβουλίου του νέου ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου με την επωνυμία <<Οργανισμός παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού και περιβάλλοντος Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου >>.
(άρθρο 240 Ν. 3463).
12. Κατάργηση ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου που ασκούν δραστηριότητες Κοινωνικής Προστασίας και αλληλεγγύης, με την προυπόθεση οι δραστηριότητες αυτές να ασκούνται απο αντίστοιχες υπηρεσίες του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου.
(άρθρο 241 του Ν.3463, άρθρο 103 του Ν.3852/2010).
13. Ψήφιση του τεχνικού προγράμματος 2011.
14. Oρισμός δημοτικών συμβούλων ως μελών στο Δ.Σ του Φ.Ο.Δ.Σ.Α.
Αποδέκτες Πίνακα Διανομής:
1. Δημοτικοί Σύμβουλοι(με υπογραφή)
2. Δήμαρχος Μώλου-Αγ. Κωνσταντίνου
Κοινοποίηση:
Δ/ντή του Δήμου
Προισταμένους Υπηρεσιών του Δήμου
Ο.Δ.Ε για ενέργειες
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΝΟΜΟΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΜΩΛΟΥ-ΑΓ.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Αριθμ. Πρακτ. : 6
Αριθμ Πρωτ. : 2567/04.3.2011
Βαθμός προτερ/τας : Τακτικό
Ταχ. Δ/νση : Αγ.Παντελεήμονα 8
Τ.Κ. : 35008
Τηλέφωνο : 2235350029
Πληροφορίες : Γραφείο Προέδρου Δ.Σ
Fax : 2235022300
E-mail : kvourla@hol.gr
ΠΡΟΣ:
Αποδέκτες(όπως ο πίνακας αποδεκτών)
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ:
Πρακτικογράφο Δημοτικού Συμβουλίου
Καλείστε να προσέλθετε στη δημόσια τακτική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, που θα διεξαχθεί στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου στις 09 / 03 / 2011 ημέρα Τετάρτη και ώρα 18.00, για συζήτηση και λήψη αποφάσεων στα συνημμένα θέματα της ημερήσιας διάταξης.
Καμένα Βούρλα 04/01033/2011
Ο Πρόεδρος του Δ.Σ
Ν. Καραμαζιώτης
Συνημμένα
1. Πίνακας θεμάτων ημερήσιας διάταξης
ΠΑΚΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
ΜΩΛΟΥ – ΑΓ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
1. Έγκριση απολογισμού 2010 Γυμνασίου Αγ.Κωνσταντίνου
2. Έγκριση απολογισμού 2010 Δημοτικού Σχολείου-Νηπιαγωγείου Αγ.Κωνσταντίνου.
3. Διαγραφή χρέωσης δημοτικών τελών ύδρευσης.
4. Έγκριση σύναψης προγραμματικής σύμβασης μεταξύ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου, της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, της ΔΕΥΑΛ, της Φθιωτικής Αναπτυξιακής ΑΕ, και των υπολοίπων δήμων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα καταπολέμησης των κουνουπιών για το έτος 2011 στο Νομό Φθιώτιδας, με κόστος για το δήμο 17.200 € με ΦΠΑ.
5. Ορισμός δημοτικού συμβούλου ως εκπροσώπου στην επιτροπή χαρακτηρισμού των παραλιών ως πολυσύχναστων(άρθρο 1 παρ.1 περ.γ του Π.Δ 23/2000).
6. Έγκριση παραχώρησης του δικαιώματος απλής χρήσης των κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού παραλίας του δήμου σε τρίτους με αντάλλαγμα.
(άρθρο 13 του Ν.2971/01 και ΚΥΑ 1038460/2439/Β0010/15-4-09), και Ορισμός δημοτικών συμβούλων ως μελών τηs επιτροπής του άρθρου 1 του π.δ 270/1981.
7. Μίσθωση δημοτικών αναψυκτηρίων στις παραλίες των Δημοτικών Κοινότητήτων Μώλου και Αγ.Κωνσταντίνου(θέση Συκιές).
(π.δ 270/1981)
8. Έγκριση αναγκαιότητας ανόρυξης γεώτρησης στη θέση <<Ξυλιώτικα >> της Τοπικής Κοινότητας Κόμνινας του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου.
9. Λύση κα εκκαθάριση της Ανώνυμης Εταιρίας του πρώην δήμου Μώλου με την επωνυμία “Αναψυκτήριο” Μονομετοχική Ανώνυμη Εταιρία δήμου Μώλου.
(Ν. 2190/1920 ΆΡΘΡΑ 47,48,49 και Ν. 3463/2006 άρθρο 265 παρ.8)
10. Συγχώνευση ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου και σύσταση νέου με την επωνυμία <<Οργανισμός παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού και περιβάλλοντος Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου >>.
(Ν. 3852/2010 παρ. Άρθρο 103)
11. Ορισμός Διοικητικού Συμβουλίου του νέου ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου με την επωνυμία <<Οργανισμός παιδείας, πολιτισμού, αθλητισμού και περιβάλλοντος Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου >>.
(άρθρο 240 Ν. 3463).
12. Κατάργηση ΝΠΔΔ του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου που ασκούν δραστηριότητες Κοινωνικής Προστασίας και αλληλεγγύης, με την προυπόθεση οι δραστηριότητες αυτές να ασκούνται απο αντίστοιχες υπηρεσίες του Δήμου Μώλου-Αγ.Κωνσταντίνου.
(άρθρο 241 του Ν.3463, άρθρο 103 του Ν.3852/2010).
13. Ψήφιση του τεχνικού προγράμματος 2011.
14. Oρισμός δημοτικών συμβούλων ως μελών στο Δ.Σ του Φ.Ο.Δ.Σ.Α.
Αποδέκτες Πίνακα Διανομής:
1. Δημοτικοί Σύμβουλοι(με υπογραφή)
2. Δήμαρχος Μώλου-Αγ. Κωνσταντίνου
Κοινοποίηση:
Δ/ντή του Δήμου
Προισταμένους Υπηρεσιών του Δήμου
Ο.Δ.Ε για ενέργειες
Κλειστά όλα τα σχολεία
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Κλειστά θα παραμείνουν τα σχολεία όλων των βαθμίδων την Τρίτη 8 Μαρτίου, λόγω της έντονης χιονόπτωσης της Δευτέρας, με απόφαση της Περιφέρειας, στους νομούς Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Βοιωτίας._
Από ...lamianews
Κλειστά θα παραμείνουν τα σχολεία όλων των βαθμίδων την Τρίτη 8 Μαρτίου, λόγω της έντονης χιονόπτωσης της Δευτέρας, με απόφαση της Περιφέρειας, στους νομούς Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Βοιωτίας._
Από ...lamianews
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί, η ΝΔ δεν θέλει, κι έτσι η συγκυβέρνηση γίνεται ελκυστική........
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Την ερχόμενη Τρίτη θα γίνει συνάντηση των “αρχηγών” των πολιτικών κομμάτων. (Η λέξη βέβαια “αρχηγός” είναι τουλάχιστον όνειδος προκειμένου περί “δημοκρατίας”, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Θεωρητικά θα βρεθούν για να συζητήσουν για τις εξελίξεις σχετικά με την οικονομική κατάσταση και την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Στην ουσία, η μια πλευρά, το ΠαΣοΚ, θα ρίξει στο τραπέζι το δέλεαρ της συμμετοχής στην εξουσία, προς την άλλη πλευρά, τη ΝΔ. Κανονικό προξενιό.
Το ΠαΣοΚ σε λίγο...δεν θα μπορεί να κυβερνήσει. Η λαϊκή αντίδραση μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, τα μέτρα δεν βγαίνουν και δεν οδηγάνε πουθενά, αντίθετα έχουνε στραγγίσει την αγορά και έχουν ρίξει 2 με 3 εκατομμύρια συνέλληνες στην απαξίωση, την κατάθλιψη και την οργή. Και σε λίγο, αν συνεχίσει η έλλειψη μετρητών από την πιάτσα, στην πείνα. Η έκρηξη φαίνεται κοντά. Και μπορεί να είναι και ανεξέλεγκτη, ανάλογα και με την απελπισία.
Η ΝΔ δεν θέλει να κυβερνήσει. Το είπε, το ξαναείπε, το καταλάβαμε. Δεν είναι μόνο ότι το ΠαΣοΚ εξυπηρετεί σαφώς καλύτερα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, που και τα δύο κόμματα εξυπηρετούν, και άρα πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά. Είναι και ότι το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει κάποιες από τις δυνάμεις του “άφθαρτες”, ώστε όταν θα ρθει η ώρα να διαλέξει ο λαός στις εκλογές, να έχει ως εναλλακτική να προτείνει την “αντι-μνημονιακή” ΝΔ που θα “τιμήσει την υπογραφή του κράτους”.
Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική λύση της “κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας”, αν τα πράματα παραστραβώσουν και ο λαός δεν συγκρατιέται με τίποτε (πάντα υπάρχει εννοείται και η λύση του στρατιωτικού νόμου ή κάποιου συνταγματάρχη που δεν κρατιέται να μας σώσει και να εκπληρώσει έτσι και το εφηβικό του όνειρο “να κυβερνήσει την Ελλάδα”, που τόχει και το ονειρεύεται “από τη σχολή”) . Έχουν ήδη κάτι επιλογές από σερ και διάφορους άλλους μυστήριους γέροντες που μαγειρεύουν αυτή την περίοδο, ώστε να τους προικίσουν και με λαϊκό έρεισμα.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός και η οικονομική κατάσταση στομώνει και ο λαός στυλώνει τα ποδάρια, τόσο πιο ελκυστική γίνεται, για τις ηγεσίες των κομμάτων, μια άλλη λύση: της συγκυβέρνησης ΠαΣοΚ-ΝΔ. Αν δώσει φυσικά και την έγκρισή της η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που είναι και ο πραγματικός ιδιοκτήτης της γλυκυτάτης μας πατρίδας, από συστάσεως ελληνικού κράτους. Και πιο πριν.
Αυτή η λύση της συγκυβέρνησης είναι η πιο ελκυστική για όλους.
Για το ΠαΣοΚ, διότι θα συνεχίσει να είναι στην εξουσία. Πράγμα ζωτικό για τα μεγαλοστελέχη του ΠαΣοΚ, που άλλα έχουν πάρει πρωτάθλημα στη διαφθορά, άλλα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κόκκινα χαλιά, χαιρετούρες, παχυλές αμοιβές και κυβερνητικές πτήσεις και γενικώς όλοι τους θα προτιμούσαν να μείνουν ακόμη μια βδομάδα στα γραφεία τους κι ας τσακιζόταν ο τόπος στον γκρεμό. Τη μάνα τους μπορούν να την αποχωριστούν. Την εξουσία όχι.
Για τη ΝΔ είναι ελκυστική λύση για τους ίδιους λόγους πάνω κάτω. Επιπλέον η απομάκρυνση από την εξουσία είναι αφόρητη για ορισμένους, σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειας. Και έστω κι αυτός ο χρόνος που πέρασαν μακριά της, έχει γι’ αυτούς δυσβάσταχτο ψυχικό κόστος. Ακόμη η προοπτική της συμμετοχής στην εξουσία, είναι ελκυστική και ως πολιτική τακτική, διότι θα συσπειρώσει τα στελέχια που τώρα λοξοκοιτάνε προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς και θα παγιώσει την δύναμη του αρχηγού εσωκομματικά. Όταν ένας αρχηγός έχει να μοιράσει κυβερνητικές καρέκλες, τότε είναι στην πιο κορυφαία του στιγμή από άποψη εξουσίας στους από κάτω του. Κολοφώνας.
Η συγκυβέρνηση όμως ενέχει και έναν κίνδυνο για το καθεστώς, πολύ σοβαρό. Να απαξιωθούν εντελώς και πέρα για πέρα, και τα δύο κόμματα συγκυβερνώντας. Ακόμη και στα μάτια εκείνων που απόμειναν (πόσοι είναι, το κέρατό μου) να πιστεύουν πως το σύστημα μπορεί να βρει την λύση στο σημερινό χάλι, με τα παλιά του εργαλεία. Είναι σοβαρός κίνδυνος και μπορεί έτσι το καθεστώς να χάσει ένα μέρος από τις εναλλακτικές του.
Εννοείται πως εμείς, ο λαός, δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι καλό από μια τέτοια συγκυβέρνηση. Δεν θα γίνει για το καλό μας. Αλλά για να αποσπάσει την λαϊκή συναίνεση, να μειώσει την οργή και να κερδίσει χρόνο, συνεχίζοντας την εφαρμογή των Μνημονίων. Στα οποία μνημόνια ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ κόμματα συμφωνούν. Και μην ακούτε. Δείτε μόνο ποιους φορολογούν μονίμως και τα δύο κόμματα και κυρίως, ποιους όχι. Και ποιους στηρίζουν οικονομικά ακόμη και τώρα.
Η επαφή με την εξουσία δεν διαφθείρει μόνο τον άνθρωπο. Τον αρρωσταίνει κιόλας. Τον μεταβάλλει ψυχικά με έναν αμετάκλητο τρόπο. Το ίδιο και η προσδοκία της εξουσίας.
Έτσι, ενώ ζούμε σε έναν ορυμαγδό, σε μια μεγάλη καταστροφή που το ίδιο το πολιτικό σύστημα μας οδήγησε, δεν ακούγεται ούτε μία κουβέντα από τις κομματικές ηγεσίες για αναμόρφωση του πολιτεύματος. Για εκδημοκρατισμό. Για επιστροφή της εξουσίας ή μέρους της στον φυσικό της ιδιοκτήτη: τον λαό.
Η παρούσα ολιγαρχία της πολιτικής και η κρυμμένη πίσω της ολιγαρχία του πλούτου, εμφανίζουν το οικονομικό πρόβλημα σαν να ήταν ένα τεχνικό πρόβλημα. Ενώ βέβαια εκείνοι ξέρουν καλά και εμείς ο λαός έχουμε αρχίσει και αντιλαμβανόμαστε πια, πως η παρούσα κρίση είναι αποτέλεσμα της ολιγαρχικής φύσης του κοινοβουλευτισμού. Και της αποκλειστικής εξυπηρέτησης από μέρους του μόνο της ολιγαρχικής πλουτοκρατίας.
Ο κοινοβουλευτισμός οδεύει προς τον πλήρη εξευτελισμό του, στα μάτια ακόμη και του πιο αδαούς πολιτικά πολίτη. Και ίσως νάναι αυτό και ένα κέρδος για μας, τον λαό, από αυτή την κρίση στην οποία η απληστία και η εξουσιομανία τους μας οδήγησε.
από το Θραξ Αναρμόδιος
Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/
Την ερχόμενη Τρίτη θα γίνει συνάντηση των “αρχηγών” των πολιτικών κομμάτων. (Η λέξη βέβαια “αρχηγός” είναι τουλάχιστον όνειδος προκειμένου περί “δημοκρατίας”, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση).
Θεωρητικά θα βρεθούν για να συζητήσουν για τις εξελίξεις σχετικά με την οικονομική κατάσταση και την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Στην ουσία, η μια πλευρά, το ΠαΣοΚ, θα ρίξει στο τραπέζι το δέλεαρ της συμμετοχής στην εξουσία, προς την άλλη πλευρά, τη ΝΔ. Κανονικό προξενιό.
Το ΠαΣοΚ σε λίγο...δεν θα μπορεί να κυβερνήσει. Η λαϊκή αντίδραση μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, τα μέτρα δεν βγαίνουν και δεν οδηγάνε πουθενά, αντίθετα έχουνε στραγγίσει την αγορά και έχουν ρίξει 2 με 3 εκατομμύρια συνέλληνες στην απαξίωση, την κατάθλιψη και την οργή. Και σε λίγο, αν συνεχίσει η έλλειψη μετρητών από την πιάτσα, στην πείνα. Η έκρηξη φαίνεται κοντά. Και μπορεί να είναι και ανεξέλεγκτη, ανάλογα και με την απελπισία.
Η ΝΔ δεν θέλει να κυβερνήσει. Το είπε, το ξαναείπε, το καταλάβαμε. Δεν είναι μόνο ότι το ΠαΣοΚ εξυπηρετεί σαφώς καλύτερα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, που και τα δύο κόμματα εξυπηρετούν, και άρα πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά. Είναι και ότι το σύστημα προσπαθεί να κρατήσει κάποιες από τις δυνάμεις του “άφθαρτες”, ώστε όταν θα ρθει η ώρα να διαλέξει ο λαός στις εκλογές, να έχει ως εναλλακτική να προτείνει την “αντι-μνημονιακή” ΝΔ που θα “τιμήσει την υπογραφή του κράτους”.
Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική λύση της “κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας”, αν τα πράματα παραστραβώσουν και ο λαός δεν συγκρατιέται με τίποτε (πάντα υπάρχει εννοείται και η λύση του στρατιωτικού νόμου ή κάποιου συνταγματάρχη που δεν κρατιέται να μας σώσει και να εκπληρώσει έτσι και το εφηβικό του όνειρο “να κυβερνήσει την Ελλάδα”, που τόχει και το ονειρεύεται “από τη σχολή”) . Έχουν ήδη κάτι επιλογές από σερ και διάφορους άλλους μυστήριους γέροντες που μαγειρεύουν αυτή την περίοδο, ώστε να τους προικίσουν και με λαϊκό έρεισμα.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός και η οικονομική κατάσταση στομώνει και ο λαός στυλώνει τα ποδάρια, τόσο πιο ελκυστική γίνεται, για τις ηγεσίες των κομμάτων, μια άλλη λύση: της συγκυβέρνησης ΠαΣοΚ-ΝΔ. Αν δώσει φυσικά και την έγκρισή της η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία που είναι και ο πραγματικός ιδιοκτήτης της γλυκυτάτης μας πατρίδας, από συστάσεως ελληνικού κράτους. Και πιο πριν.
Αυτή η λύση της συγκυβέρνησης είναι η πιο ελκυστική για όλους.
Για το ΠαΣοΚ, διότι θα συνεχίσει να είναι στην εξουσία. Πράγμα ζωτικό για τα μεγαλοστελέχη του ΠαΣοΚ, που άλλα έχουν πάρει πρωτάθλημα στη διαφθορά, άλλα δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κόκκινα χαλιά, χαιρετούρες, παχυλές αμοιβές και κυβερνητικές πτήσεις και γενικώς όλοι τους θα προτιμούσαν να μείνουν ακόμη μια βδομάδα στα γραφεία τους κι ας τσακιζόταν ο τόπος στον γκρεμό. Τη μάνα τους μπορούν να την αποχωριστούν. Την εξουσία όχι.
Για τη ΝΔ είναι ελκυστική λύση για τους ίδιους λόγους πάνω κάτω. Επιπλέον η απομάκρυνση από την εξουσία είναι αφόρητη για ορισμένους, σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειας. Και έστω κι αυτός ο χρόνος που πέρασαν μακριά της, έχει γι’ αυτούς δυσβάσταχτο ψυχικό κόστος. Ακόμη η προοπτική της συμμετοχής στην εξουσία, είναι ελκυστική και ως πολιτική τακτική, διότι θα συσπειρώσει τα στελέχια που τώρα λοξοκοιτάνε προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς και θα παγιώσει την δύναμη του αρχηγού εσωκομματικά. Όταν ένας αρχηγός έχει να μοιράσει κυβερνητικές καρέκλες, τότε είναι στην πιο κορυφαία του στιγμή από άποψη εξουσίας στους από κάτω του. Κολοφώνας.
Η συγκυβέρνηση όμως ενέχει και έναν κίνδυνο για το καθεστώς, πολύ σοβαρό. Να απαξιωθούν εντελώς και πέρα για πέρα, και τα δύο κόμματα συγκυβερνώντας. Ακόμη και στα μάτια εκείνων που απόμειναν (πόσοι είναι, το κέρατό μου) να πιστεύουν πως το σύστημα μπορεί να βρει την λύση στο σημερινό χάλι, με τα παλιά του εργαλεία. Είναι σοβαρός κίνδυνος και μπορεί έτσι το καθεστώς να χάσει ένα μέρος από τις εναλλακτικές του.
Εννοείται πως εμείς, ο λαός, δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι καλό από μια τέτοια συγκυβέρνηση. Δεν θα γίνει για το καλό μας. Αλλά για να αποσπάσει την λαϊκή συναίνεση, να μειώσει την οργή και να κερδίσει χρόνο, συνεχίζοντας την εφαρμογή των Μνημονίων. Στα οποία μνημόνια ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ κόμματα συμφωνούν. Και μην ακούτε. Δείτε μόνο ποιους φορολογούν μονίμως και τα δύο κόμματα και κυρίως, ποιους όχι. Και ποιους στηρίζουν οικονομικά ακόμη και τώρα.
Η επαφή με την εξουσία δεν διαφθείρει μόνο τον άνθρωπο. Τον αρρωσταίνει κιόλας. Τον μεταβάλλει ψυχικά με έναν αμετάκλητο τρόπο. Το ίδιο και η προσδοκία της εξουσίας.
Έτσι, ενώ ζούμε σε έναν ορυμαγδό, σε μια μεγάλη καταστροφή που το ίδιο το πολιτικό σύστημα μας οδήγησε, δεν ακούγεται ούτε μία κουβέντα από τις κομματικές ηγεσίες για αναμόρφωση του πολιτεύματος. Για εκδημοκρατισμό. Για επιστροφή της εξουσίας ή μέρους της στον φυσικό της ιδιοκτήτη: τον λαό.
Η παρούσα ολιγαρχία της πολιτικής και η κρυμμένη πίσω της ολιγαρχία του πλούτου, εμφανίζουν το οικονομικό πρόβλημα σαν να ήταν ένα τεχνικό πρόβλημα. Ενώ βέβαια εκείνοι ξέρουν καλά και εμείς ο λαός έχουμε αρχίσει και αντιλαμβανόμαστε πια, πως η παρούσα κρίση είναι αποτέλεσμα της ολιγαρχικής φύσης του κοινοβουλευτισμού. Και της αποκλειστικής εξυπηρέτησης από μέρους του μόνο της ολιγαρχικής πλουτοκρατίας.
Ο κοινοβουλευτισμός οδεύει προς τον πλήρη εξευτελισμό του, στα μάτια ακόμη και του πιο αδαούς πολιτικά πολίτη. Και ίσως νάναι αυτό και ένα κέρδος για μας, τον λαό, από αυτή την κρίση στην οποία η απληστία και η εξουσιομανία τους μας οδήγησε.
από το Θραξ Αναρμόδιος
Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/
Πρόοδος, συντήρηση, αντίδραση
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogsppot.com
Γράφει ο ΚΙΜΠΙ
Είναι σαν να βρίσκεσαι μπροστά στον καθρέφτη.
Ας πούμε πως προβάρεις ένα καινούργιο κουστούμι, και θέλεις να πεις στον ράφτη ότι παρατηρείς μιαν ατέλεια. Το αριστερό πέτο, για παράδειγμα, είναι πιο φαρδύ από το δεξί. «Δίκιο έχετε», λέει ο ράφτης, «αλλά δεν μιλάμε για το αριστερό. Το δεξί πέτο μου βγήκε φαρδύτερο». «Όχι, όχι», επιμένεις εσύ, «το αριστερό έχει το πρόβλημα, δεν είμαι στραβός». Και τότε ο ράφτης, που κοιτάει εσένα κι όχι το είδωλό σου στον καθρέφτη, καταλαβαίνει και κάνει την κρίσιμη ερώτηση: «Το αριστερό όπως το βλέπω εγώ ή όπως το βλέπετε εσείς;» Κι εσύ, αντί απάντησης, απλώς δείχνεις με το χέρι σου το προβληματικό πέτο.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ συμβαίνει στην κλίμακα αξιών – την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική ή την ιδεολογική. Οι άνθρωποι που είναι απόλυτα απορροφημένοι από το είδωλό τους στον καθρέφτη μπερδεύουν όλες τις κλίμακες: την κλίμακα Δεξιάς - Κέντρου -Αριστεράς κι ακόμη περισσότερο την κλίμακα προόδου – συντήρησης - αντίδρασης. Εξ ου και διαθέτουμε μια κυβέρνηση αντιεξουσιαστών στην εξουσία, κατά τον ισχυρισμό του πρωθυπουργού στην παρθενική συνεδρίαση του Υπουργικού του Συμβουλίου πριν από ενάμιση χρόνο, που ωστόσο έχει επιβάλει τόση εξουσία όση δεν γνώρισε ποτέ η χώρα στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο ισχυρισμός εμπεριέχει, ωστόσο, μια ενδιαφέρουσα ομολογία: ότι οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα εν γένει καλό θα είναι σταδιακά να απαλλάσσονται από την εξουσία, διότι η τελευταία τούς προσφέρει κυρίως δεινά. Επομένως, στην κλίμακα προόδου και αντίδρασης, οι αντιεξουσιαστές τείνουν προς την πρώτη, ενώ οι εξουσιαστές μας σπρώχνουν προς τη δεύτερη.
ΩΣΤΟΣΟ, ο απορροφημένος από το είδωλό του στον καθρέφτη παρατηρητής τα μπερδεύει, αν υποθέσουμε ότι είναι απλώς αφηρημένος, και νομίζει ότι είναι επίγονος του Μπακούνιν και απόγονος των κομμουνάρων, ενώ απλώς είναι συνεχιστής του έργου τσάρων, αυτοκρατόρων και θλιβερών διοικητών προτεκτοράτων. Εξάλλου, ανεξάρτητα από το τι βλέπει ο ίδιος στον καθρέφτη, η κίνησή του στη γεωμετρία της πραγματικότητας είναι συγκεκριμένη. Εμπεριέχει πολιτικές και ταξικές επιλογές. Ευνοεί εκείνους και πλήττει τους άλλους. Τείνει στην πρόοδο της ανθρωπότητας (στην απελευθέρωσή της από όσο τον δυνατό περισσότερους καταναγκασμούς) ή στην αντίδραση (στη δημιουργία νέων καταναγκασμών ή στη συντήρηση παλιών). Όπως έγραψε και ο μακαρίτης Χάουαρτν Ζιν στην αυτοβιογραφία του, «δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος σε ένα τρένο που κινείται». Και η ανθρωπότητα είναι ένα τρένο που κινείται. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση το οδηγούμε.
ΜΕ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ στον καθρέφτη (του ίδιου και της τάξης του) σάστισε για μια ακόμη φορά ο πρόεδρος του ΣΕΒ. «Αν επικρατήσουν οι ποικιλώνυμες δυνάμεις της αντίδρασης», είπε «με την περικεφαλαία του υπερπατριωτισμού και την προβιά του αντικαπιταλισμού, η Ελλάδα θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη τριτοκοσμική χώρα της Νοτιανατολικής Μεσογείου. Κι ο λαός μας θα υποστεί συνέπειες τέτοιες, που θα κάνουν την τωρινή σκληρή εποχή του μνημονίου να μοιάζει με παράδεισο». Το σχήμα του προέδρου του ΣΕΒ είναι απλό αλλά σαφές. Στην πλευρά της αντίδρασης στέκονται οι αντιμνημονιακές δυνάμεις συλλήβδην, με το ένα σκέλος τους να ρέπει στον εθνικισμό και το άλλο στον αντικαπιταλισμό. Στις δυνάμεις της προόδου τάσσονται όσοι υπερασπίζονται το μνημόνιο και απαιτούν «και κάτι παραπάνω από αυτό». Δηλαδή; Ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι αρκετά γλαφυρός στο σημείο αυτό: «Να περάσουμε από τη χρεοκοπημένη μεταπολίτευση των πελατών στη νέα μεταπολίτευση των πολιτών», «να φέρουμε στο προσκήνιο μια κοινωνική εμπροσθοφυλακή με καθαρή συνείδηση των δυσκολιών και των ευθυνών». Αλλά, εκτός από γλαφυρός, είναι και αρκετά ευφυής για να αποφεύγει να συγκεκριμενοποιήσει το μανιφέστο της «προόδου» που εκφράζει. Τον προδίδει, όμως, η επιφυλακτική έστω δήλωση πίστης του στο μνημόνιο. Αν σε αυτό προσθέσουμε κι αυτά που έρχονται, το γαλλογερμανικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, για παράδειγμα, έχουμε μια αρκετά σαφή περιγραφή της «προόδου».
ΠΡΟΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, η βίαιη μείωση των μισθών, κατά προτίμηση με την παράκαμψη της συλλογικής διαπραγμάτευσης, ει δυνατόν και με την πλήρη κατάργησή της, όπως προβλέπει το υπό συζήτηση Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Πρόοδος είναι ο περιορισμός της κοινωνικής διαπραγμάτευσης στο γήπεδο της μιας πλευράς, της εργοδοτικής, μέσα στους τείχους του εργοστασίου, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ελεγκτικών θεσμών του κράτους. Πρόοδος είναι να γίνει η διαπραγμάτευση ατομική, κι ακόμη περισσότερο εποχική, ν’ ακολουθεί ο μισθός τον επιχειρηματικό και οικονομικό κύκλο. «Σήμερα έχουμε κεσάτια, δεν έχει μισθό. Αύριο μπορεί να είσαι πιο τυχερός…».
ΠΡΟΟΔΟΣ είναι επίσης να μειωθεί το κόστος των απολύσεων, ακόμα και να καταργηθεί – «γιατί κάθε τόπος κατακτά τη θέση που εξασφαλίζουν οι δημιουργικότεροι πολίτες του, όχι οι κηφήνες του», όπως λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Πρόοδος είναι ακόμη η παράταση του εργασιακού βίου πέρα από τα 65 ή και τα 70 (δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απίστευτη αύξηση της παραγωγικότητας, άρα και της ανταγωνιστικότητας, θα προκύψει όταν οι 70άρηδες ξαναμπούν στις γραμμές παραγωγής και βάλουν φωτιά στους τόρνους και στα πληκτρολόγια…). Πρόοδος είναι να «απελευθερωθεί» η εργασία από τα δεσμά της σταθερής εργάσιμης μέρας και εβδομάδας, να ξεχάσουμε το οκτάωρο και το πενθήμερο, να ξεχάσουμε ακόμα και τις νομικές εγγυήσεις της εργασιακής σχέσης, ν’ αφήσουμε εργαζόμενο κι εργοδότη να τα βρίσκουν κάθε φορά «σαν ίσος προς ίσον» – με την ισότητα ελέφαντα και μυρμηγκιού. Πρόοδος είναι ακόμα να σπάσει ο μισθωτός τα «δεσμά» της εξειδίκευσης, να φανταστεί τον εαυτό του σαν έναν διά βίου καταρτιζόμενο παραγωγό, σήμερα πωλητή, αύριο χειριστή μηχανημάτων, του χρόνου προγραμματιστή PC και του αντίχρονου διανομέα πίτσας. Ο νέος homo universalis της καπιταλιστικής προόδου είναι ένας άνθρωπος απόλυτα ελαστικός, με ακατάπαυστα εναλλασσόμενες ιδιότητες και δεξιότητες, αλλά τελικά χωρίς καμία απ’ αυτές.
ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, πρόοδος είναι τα γνωστά πιεστικά αιτήματα: να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων, να διευκολυνθεί η δημιουργία τους, ώστε να ιδρύονται ακόμη και σε 10 δευτερόλεπτα, να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία (και ποιος θα την πάρει; Μαντέψτε!) κ.λπ.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ του δίκιο έχει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και η τάξη που εκπροσωπεί. Ο οικονομικός πολιτισμός που οικοδομήθηκε τα μεταπολεμικά χρόνια, βασισμένος σε έναν βαθμό κοινωνικής διαπραγμάτευσης, σε ένα σχετικά σταθερό πλαίσιο προστασίας και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και σε ένα «συμβόλαιο» που εξασφάλιζε ταξική ειρήνη και μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή, έχει εξαντλήσει την προωθητική του δύναμη για την πλευρά του κεφαλαίου. Το πιο άπληστο και αδηφάγο τμήμα του ασφυκτιά μέσα στο πλαίσιο αυτό, παρατηρώντας με αγωνία το ποσοστό κέρδους να πιέζεται. Θέλει να σπάσει τις αλυσίδες αυτού του «κοινωνικού συμβολαίου». Και ονομάζει πρόοδο την απελευθέρωσή του απ’ αυτό.
ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, όσοι υπερασπίζονται το consensus αυτό, τα κοινωνικά στρώματα που προσπαθούν να διασώσουν τα λίγα ή πολλά κεκτημένα τους, δικαίως μπορούν να συγκαταλεχθούν στις δυνάμεις της «συντήρησης», διότι επιχειρούν απεγνωσμένα να συντηρήσουν τους όρους της ύπαρξής τους. Λογικό. Αφού η «πρόοδος» μεταφράζεται σε οικονομική υποβάθμιση, κοινωνική περιθωριοποίηση ή και εξόντωσή τους. Αν μάλιστα, πέρα από τη στοιχειώδη άμυνα που οργανώνουν, προβάλουν και κάποια μικρή ή μεγάλη αντεπίθεση ανάκτησης του χαμένου εδάφους, ακόμη και διεύρυνσης δικαιωμάτων -καλύτερες αμοιβές, λιγότερες ώρες δουλειάς, περισσότερες κοινωνικές παροχές-, κάλλιστα μπορούν να συμπεριληφθούν στις δυνάμεις της «αντίδρασης».
ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της ιστορικής κλίμακας αξιών, η αναστροφή της στο είδωλο του καθρέφτη, δεν είναι βέβαια πρωτοφανής. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ χρειάζονται πάντα έναν μύθο πάνω στον οποίο θα θεμελιώσουν τους νέους όρους ηγεμονίας τους, τις νέες συνθήκες υποτέλειας που απαιτούν από τους πληβείους της κοινωνίας. Αλλά, αυτή η μυθοπλασία έχει όρια. Πρώτον, για να γίνει αξιόπιστη, πρέπει να συντηρεί την ελάχιστη προσδοκία των ανθρώπων ότι η θυσία που τους απαιτείται οδηγεί σε ένα νέο επίπεδο ευημερίας. Αυτό ουδόλως περιγράφεται στο όραμα «προόδου» του προέδρου του ΣΕΒ. Δεύτερον -και για να επιστρέψουμε στη μεταφορά του τρένου-, οι μηχανοδηγοί του πρέπει να εμπνέουν την ελάχιστη εμπιστοσύνη στους επιβάτες ότι δεν θα το εκτροχιάσουν ή δεν θα το ρίξουν στον γκρεμό, πράγμα προδιαγεγραμμένο με την πολιτική του μνημονίου. Και στην περίπτωση αυτή το ασφαλέστερο βήμα προόδου είναι απλώς κάποιος να σταματήσει το τρένο.
Γράφει ο ΚΙΜΠΙ
Είναι σαν να βρίσκεσαι μπροστά στον καθρέφτη.
Ας πούμε πως προβάρεις ένα καινούργιο κουστούμι, και θέλεις να πεις στον ράφτη ότι παρατηρείς μιαν ατέλεια. Το αριστερό πέτο, για παράδειγμα, είναι πιο φαρδύ από το δεξί. «Δίκιο έχετε», λέει ο ράφτης, «αλλά δεν μιλάμε για το αριστερό. Το δεξί πέτο μου βγήκε φαρδύτερο». «Όχι, όχι», επιμένεις εσύ, «το αριστερό έχει το πρόβλημα, δεν είμαι στραβός». Και τότε ο ράφτης, που κοιτάει εσένα κι όχι το είδωλό σου στον καθρέφτη, καταλαβαίνει και κάνει την κρίσιμη ερώτηση: «Το αριστερό όπως το βλέπω εγώ ή όπως το βλέπετε εσείς;» Κι εσύ, αντί απάντησης, απλώς δείχνεις με το χέρι σου το προβληματικό πέτο.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ συμβαίνει στην κλίμακα αξιών – την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική ή την ιδεολογική. Οι άνθρωποι που είναι απόλυτα απορροφημένοι από το είδωλό τους στον καθρέφτη μπερδεύουν όλες τις κλίμακες: την κλίμακα Δεξιάς - Κέντρου -Αριστεράς κι ακόμη περισσότερο την κλίμακα προόδου – συντήρησης - αντίδρασης. Εξ ου και διαθέτουμε μια κυβέρνηση αντιεξουσιαστών στην εξουσία, κατά τον ισχυρισμό του πρωθυπουργού στην παρθενική συνεδρίαση του Υπουργικού του Συμβουλίου πριν από ενάμιση χρόνο, που ωστόσο έχει επιβάλει τόση εξουσία όση δεν γνώρισε ποτέ η χώρα στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ο ισχυρισμός εμπεριέχει, ωστόσο, μια ενδιαφέρουσα ομολογία: ότι οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα εν γένει καλό θα είναι σταδιακά να απαλλάσσονται από την εξουσία, διότι η τελευταία τούς προσφέρει κυρίως δεινά. Επομένως, στην κλίμακα προόδου και αντίδρασης, οι αντιεξουσιαστές τείνουν προς την πρώτη, ενώ οι εξουσιαστές μας σπρώχνουν προς τη δεύτερη.
ΩΣΤΟΣΟ, ο απορροφημένος από το είδωλό του στον καθρέφτη παρατηρητής τα μπερδεύει, αν υποθέσουμε ότι είναι απλώς αφηρημένος, και νομίζει ότι είναι επίγονος του Μπακούνιν και απόγονος των κομμουνάρων, ενώ απλώς είναι συνεχιστής του έργου τσάρων, αυτοκρατόρων και θλιβερών διοικητών προτεκτοράτων. Εξάλλου, ανεξάρτητα από το τι βλέπει ο ίδιος στον καθρέφτη, η κίνησή του στη γεωμετρία της πραγματικότητας είναι συγκεκριμένη. Εμπεριέχει πολιτικές και ταξικές επιλογές. Ευνοεί εκείνους και πλήττει τους άλλους. Τείνει στην πρόοδο της ανθρωπότητας (στην απελευθέρωσή της από όσο τον δυνατό περισσότερους καταναγκασμούς) ή στην αντίδραση (στη δημιουργία νέων καταναγκασμών ή στη συντήρηση παλιών). Όπως έγραψε και ο μακαρίτης Χάουαρτν Ζιν στην αυτοβιογραφία του, «δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος σε ένα τρένο που κινείται». Και η ανθρωπότητα είναι ένα τρένο που κινείται. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση το οδηγούμε.
ΜΕ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ ΤΟΥ στον καθρέφτη (του ίδιου και της τάξης του) σάστισε για μια ακόμη φορά ο πρόεδρος του ΣΕΒ. «Αν επικρατήσουν οι ποικιλώνυμες δυνάμεις της αντίδρασης», είπε «με την περικεφαλαία του υπερπατριωτισμού και την προβιά του αντικαπιταλισμού, η Ελλάδα θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη τριτοκοσμική χώρα της Νοτιανατολικής Μεσογείου. Κι ο λαός μας θα υποστεί συνέπειες τέτοιες, που θα κάνουν την τωρινή σκληρή εποχή του μνημονίου να μοιάζει με παράδεισο». Το σχήμα του προέδρου του ΣΕΒ είναι απλό αλλά σαφές. Στην πλευρά της αντίδρασης στέκονται οι αντιμνημονιακές δυνάμεις συλλήβδην, με το ένα σκέλος τους να ρέπει στον εθνικισμό και το άλλο στον αντικαπιταλισμό. Στις δυνάμεις της προόδου τάσσονται όσοι υπερασπίζονται το μνημόνιο και απαιτούν «και κάτι παραπάνω από αυτό». Δηλαδή; Ο πρόεδρος του ΣΕΒ είναι αρκετά γλαφυρός στο σημείο αυτό: «Να περάσουμε από τη χρεοκοπημένη μεταπολίτευση των πελατών στη νέα μεταπολίτευση των πολιτών», «να φέρουμε στο προσκήνιο μια κοινωνική εμπροσθοφυλακή με καθαρή συνείδηση των δυσκολιών και των ευθυνών». Αλλά, εκτός από γλαφυρός, είναι και αρκετά ευφυής για να αποφεύγει να συγκεκριμενοποιήσει το μανιφέστο της «προόδου» που εκφράζει. Τον προδίδει, όμως, η επιφυλακτική έστω δήλωση πίστης του στο μνημόνιο. Αν σε αυτό προσθέσουμε κι αυτά που έρχονται, το γαλλογερμανικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, για παράδειγμα, έχουμε μια αρκετά σαφή περιγραφή της «προόδου».
ΠΡΟΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, η βίαιη μείωση των μισθών, κατά προτίμηση με την παράκαμψη της συλλογικής διαπραγμάτευσης, ει δυνατόν και με την πλήρη κατάργησή της, όπως προβλέπει το υπό συζήτηση Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Πρόοδος είναι ο περιορισμός της κοινωνικής διαπραγμάτευσης στο γήπεδο της μιας πλευράς, της εργοδοτικής, μέσα στους τείχους του εργοστασίου, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ελεγκτικών θεσμών του κράτους. Πρόοδος είναι να γίνει η διαπραγμάτευση ατομική, κι ακόμη περισσότερο εποχική, ν’ ακολουθεί ο μισθός τον επιχειρηματικό και οικονομικό κύκλο. «Σήμερα έχουμε κεσάτια, δεν έχει μισθό. Αύριο μπορεί να είσαι πιο τυχερός…».
ΠΡΟΟΔΟΣ είναι επίσης να μειωθεί το κόστος των απολύσεων, ακόμα και να καταργηθεί – «γιατί κάθε τόπος κατακτά τη θέση που εξασφαλίζουν οι δημιουργικότεροι πολίτες του, όχι οι κηφήνες του», όπως λέει ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Πρόοδος είναι ακόμη η παράταση του εργασιακού βίου πέρα από τα 65 ή και τα 70 (δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο απίστευτη αύξηση της παραγωγικότητας, άρα και της ανταγωνιστικότητας, θα προκύψει όταν οι 70άρηδες ξαναμπούν στις γραμμές παραγωγής και βάλουν φωτιά στους τόρνους και στα πληκτρολόγια…). Πρόοδος είναι να «απελευθερωθεί» η εργασία από τα δεσμά της σταθερής εργάσιμης μέρας και εβδομάδας, να ξεχάσουμε το οκτάωρο και το πενθήμερο, να ξεχάσουμε ακόμα και τις νομικές εγγυήσεις της εργασιακής σχέσης, ν’ αφήσουμε εργαζόμενο κι εργοδότη να τα βρίσκουν κάθε φορά «σαν ίσος προς ίσον» – με την ισότητα ελέφαντα και μυρμηγκιού. Πρόοδος είναι ακόμα να σπάσει ο μισθωτός τα «δεσμά» της εξειδίκευσης, να φανταστεί τον εαυτό του σαν έναν διά βίου καταρτιζόμενο παραγωγό, σήμερα πωλητή, αύριο χειριστή μηχανημάτων, του χρόνου προγραμματιστή PC και του αντίχρονου διανομέα πίτσας. Ο νέος homo universalis της καπιταλιστικής προόδου είναι ένας άνθρωπος απόλυτα ελαστικός, με ακατάπαυστα εναλλασσόμενες ιδιότητες και δεξιότητες, αλλά τελικά χωρίς καμία απ’ αυτές.
ΚΑΙ, ΦΥΣΙΚΑ, πρόοδος είναι τα γνωστά πιεστικά αιτήματα: να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων, να διευκολυνθεί η δημιουργία τους, ώστε να ιδρύονται ακόμη και σε 10 δευτερόλεπτα, να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία (και ποιος θα την πάρει; Μαντέψτε!) κ.λπ.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ του δίκιο έχει ο πρόεδρος του ΣΕΒ και η τάξη που εκπροσωπεί. Ο οικονομικός πολιτισμός που οικοδομήθηκε τα μεταπολεμικά χρόνια, βασισμένος σε έναν βαθμό κοινωνικής διαπραγμάτευσης, σε ένα σχετικά σταθερό πλαίσιο προστασίας και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και σε ένα «συμβόλαιο» που εξασφάλιζε ταξική ειρήνη και μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή, έχει εξαντλήσει την προωθητική του δύναμη για την πλευρά του κεφαλαίου. Το πιο άπληστο και αδηφάγο τμήμα του ασφυκτιά μέσα στο πλαίσιο αυτό, παρατηρώντας με αγωνία το ποσοστό κέρδους να πιέζεται. Θέλει να σπάσει τις αλυσίδες αυτού του «κοινωνικού συμβολαίου». Και ονομάζει πρόοδο την απελευθέρωσή του απ’ αυτό.
ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, όσοι υπερασπίζονται το consensus αυτό, τα κοινωνικά στρώματα που προσπαθούν να διασώσουν τα λίγα ή πολλά κεκτημένα τους, δικαίως μπορούν να συγκαταλεχθούν στις δυνάμεις της «συντήρησης», διότι επιχειρούν απεγνωσμένα να συντηρήσουν τους όρους της ύπαρξής τους. Λογικό. Αφού η «πρόοδος» μεταφράζεται σε οικονομική υποβάθμιση, κοινωνική περιθωριοποίηση ή και εξόντωσή τους. Αν μάλιστα, πέρα από τη στοιχειώδη άμυνα που οργανώνουν, προβάλουν και κάποια μικρή ή μεγάλη αντεπίθεση ανάκτησης του χαμένου εδάφους, ακόμη και διεύρυνσης δικαιωμάτων -καλύτερες αμοιβές, λιγότερες ώρες δουλειάς, περισσότερες κοινωνικές παροχές-, κάλλιστα μπορούν να συμπεριληφθούν στις δυνάμεις της «αντίδρασης».
ΑΥΤΗ Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της ιστορικής κλίμακας αξιών, η αναστροφή της στο είδωλο του καθρέφτη, δεν είναι βέβαια πρωτοφανής. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ χρειάζονται πάντα έναν μύθο πάνω στον οποίο θα θεμελιώσουν τους νέους όρους ηγεμονίας τους, τις νέες συνθήκες υποτέλειας που απαιτούν από τους πληβείους της κοινωνίας. Αλλά, αυτή η μυθοπλασία έχει όρια. Πρώτον, για να γίνει αξιόπιστη, πρέπει να συντηρεί την ελάχιστη προσδοκία των ανθρώπων ότι η θυσία που τους απαιτείται οδηγεί σε ένα νέο επίπεδο ευημερίας. Αυτό ουδόλως περιγράφεται στο όραμα «προόδου» του προέδρου του ΣΕΒ. Δεύτερον -και για να επιστρέψουμε στη μεταφορά του τρένου-, οι μηχανοδηγοί του πρέπει να εμπνέουν την ελάχιστη εμπιστοσύνη στους επιβάτες ότι δεν θα το εκτροχιάσουν ή δεν θα το ρίξουν στον γκρεμό, πράγμα προδιαγεγραμμένο με την πολιτική του μνημονίου. Και στην περίπτωση αυτή το ασφαλέστερο βήμα προόδου είναι απλώς κάποιος να σταματήσει το τρένο.
Και νέα υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από Moody's
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Ο οίκος αξιολόγησης Moody's Investors Service ανακοίνωσε την Καθαρά Δευτέρα πως υποβαθμίζει κατά τρεις μονάδες την πιστοληπτική ικανότητας της Ελλάδος, από το Β1 στο Ba1.
Παράλληλα, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να προβεί και σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή της, εξαιτίας... των επίμονων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα και τον αμείωτο κίνδυνο χρεοκοπίας της.
Από .... citypress-gr
Ο οίκος αξιολόγησης Moody's Investors Service ανακοίνωσε την Καθαρά Δευτέρα πως υποβαθμίζει κατά τρεις μονάδες την πιστοληπτική ικανότητας της Ελλάδος, από το Β1 στο Ba1.
Παράλληλα, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να προβεί και σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμισή της, εξαιτίας... των επίμονων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα και τον αμείωτο κίνδυνο χρεοκοπίας της.
Από .... citypress-gr
Άσπρη Δευτέρα
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Καθαρά Δευτέρα σήμερα και λέω να συμβάλω και εγώ στην καθαρότητα της μέρας.
Δεν θα ανοίξω καθόλου την τηλεόραση.
Εντωμεταξύ από ώρα σε ώρα περιμένουμε να χιονίσει ακόμα και στην Αθήνα. Λένε ότι ο χιονιάς σκοτώνει τα μικρόβια.
Εκτός από το μικρόβιο που ευδοκιμεί στην βουλή. Αυτό της εξουσίας.
Και τα ξαδερφάκια του. Της λαιμαργίας, της λαμογιάς, της συγκάλυψης, της κοινοβιακής... πρακτικής να τα «τρώνε μαζί».
Ο Πάγκαλος είπε ότι πίσω από διάφορες κινητοποιήσεις (όπως του κινήματος «δεν πληρώνω») βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια τέτοια δυναμική και δύναμη; Και εγώ που νόμιζα ότι είχε εγκλωβιστεί στο να μετράει τις συνιστώσες του.
Άμα ο Πάγκαλος έχει δίκιο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που οργανώνει αντιδράσεις που αναγκάζουν την κυβέρνηση να αναδιπλώνεται ή να δείχνει τον πανικό της, να τον στηρίξουμε.
Όλοι με τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν.
Αλλά για να είμαστε λιγάκι σοβαροί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πράγματι ένα πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ. Οι αναποφάσιστοι και όσοι δηλώνουν αποχή, λευκό κλπ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι σχεδόν το 40%.
Ο Πάγκαλος φοβάται ότι οι Πασόκοι που έχουν αγανακτήσει με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και δεν θα επιλέξουν την αποχή θα πάνε να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.
Και ενώ η αποχή ευνοεί το ΠΑΣΟΚ (όπως και την ΝΔ γιατί τα ποσοστά τους θα φαίνονται κατά πολύ υψηλότερα από τα πραγματικά) η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε κάποιο άλλο κόμμα που θα μπει στην βουλή θα τους κάνει την ζωή πιο δύσκολη.
Σκέψου αν ψηφίζαμε όλοι και αυτό το 40% πήγαινε στα μικρότερα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μετά βίας θα έφταναν στο 45% και οι δυο μαζί.
Κατά τα άλλα η Moody's μας υποβάθμισε ξανά. Λες και ο βρεγμένος έχει κανέναν λόγο να φοβηθεί την βροχή.
Συναίνεση από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων θα ζητήσει ο Γιωργάκης. Μα τι την χρειάζεται. Δεν έχει την
συνεχεια
http://mikrosfokion.blogspot.com/
Καθαρά Δευτέρα σήμερα και λέω να συμβάλω και εγώ στην καθαρότητα της μέρας.
Δεν θα ανοίξω καθόλου την τηλεόραση.
Εντωμεταξύ από ώρα σε ώρα περιμένουμε να χιονίσει ακόμα και στην Αθήνα. Λένε ότι ο χιονιάς σκοτώνει τα μικρόβια.
Εκτός από το μικρόβιο που ευδοκιμεί στην βουλή. Αυτό της εξουσίας.
Και τα ξαδερφάκια του. Της λαιμαργίας, της λαμογιάς, της συγκάλυψης, της κοινοβιακής... πρακτικής να τα «τρώνε μαζί».
Ο Πάγκαλος είπε ότι πίσω από διάφορες κινητοποιήσεις (όπως του κινήματος «δεν πληρώνω») βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια τέτοια δυναμική και δύναμη; Και εγώ που νόμιζα ότι είχε εγκλωβιστεί στο να μετράει τις συνιστώσες του.
Άμα ο Πάγκαλος έχει δίκιο και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα που οργανώνει αντιδράσεις που αναγκάζουν την κυβέρνηση να αναδιπλώνεται ή να δείχνει τον πανικό της, να τον στηρίξουμε.
Όλοι με τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν.
Αλλά για να είμαστε λιγάκι σοβαροί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πράγματι ένα πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ. Οι αναποφάσιστοι και όσοι δηλώνουν αποχή, λευκό κλπ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις είναι σχεδόν το 40%.
Ο Πάγκαλος φοβάται ότι οι Πασόκοι που έχουν αγανακτήσει με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και δεν θα επιλέξουν την αποχή θα πάνε να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.
Και ενώ η αποχή ευνοεί το ΠΑΣΟΚ (όπως και την ΝΔ γιατί τα ποσοστά τους θα φαίνονται κατά πολύ υψηλότερα από τα πραγματικά) η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε κάποιο άλλο κόμμα που θα μπει στην βουλή θα τους κάνει την ζωή πιο δύσκολη.
Σκέψου αν ψηφίζαμε όλοι και αυτό το 40% πήγαινε στα μικρότερα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ μετά βίας θα έφταναν στο 45% και οι δυο μαζί.
Κατά τα άλλα η Moody's μας υποβάθμισε ξανά. Λες και ο βρεγμένος έχει κανέναν λόγο να φοβηθεί την βροχή.
Συναίνεση από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων θα ζητήσει ο Γιωργάκης. Μα τι την χρειάζεται. Δεν έχει την
συνεχεια
http://mikrosfokion.blogspot.com/
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!
Αναρτήθηκε από...... energoipoliteskv.blogspot.com
Καλημέρα !!!!
Με αυτό το υπέροχο βίντεο από το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 20ου αιώνα.
Με την υπέροχη μουσική από το Χαμόγελο της Τζοκόντα του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκη.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤO !!!!!
Καλημέρα !!!!
Με αυτό το υπέροχο βίντεο από το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του 20ου αιώνα.
Με την υπέροχη μουσική από το Χαμόγελο της Τζοκόντα του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκη.
ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤO !!!!!
Το μήνυμα που πέρασε στο ντούκου
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Παρότι εξηγήθηκα, δεν φαίνεται να έγινα κατανοητός από μπόλικους διαδικτυακούς φίλους, οι οποίοι όπως μου διαμηνύουν, συνεχίζουν να μην αντιλαμβάνονται γιατί αποφάσισα να απέχω από τον πολιτικό, διαδικτυακό διάλογο στην Ελλάδα. Θα τα γράψω «χύμα» λοιπόν μήπως και συνεννοηθούμε καλύτερα.
Στην χώρα, αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι. Το αντικαθεστωτικό αίτημα της κοινωνίας είτε θα εκφραστεί από αριστερά είτε από δεξιά. Η συναίνεση στο κέντρο έσβησε μαζί με την επιλογή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να παραδώσει ευκαιριακά την διακυβέρνηση της χώρας στην τρόικα και ο ελληνικός λαός να διατηρήσει αποκλειστικά την «ψιλή κυριότητα» στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η προσωπική μου παρέμβαση ευαγγελίστηκε την αριστερή-προοδευτική διέξοδο από την κρίση, πιστεύοντας ότι την πορεία αυτή θα μπορούσαν να στηρίξουν οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως προοδευτικές, αλλά μη-καθεστωτικές δυνάμεις, οι οποίες αντιδρούν φύσει στις καθεστωτικές σχέσεις, αλλά και δημοκράτες από τον συντηρητικό χώρο, οι οποίοι παραμένουν ανοιχτόμυαλοι και φιλελεύθεροι (όχι ασφαλώς νεοφιλελεύθεροι), ευρισκόμενοι θέσει απέναντι στο σημερινό καθεστώς. Ο νέος πατριωτισμός συνδέθηκε στα κείμενα μου με τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό που θα υπηρετεί τα δυο-τρίτα της κοινωνίας και θα υπηρετείται μέσω της αυτοκυβέρνησης των Ελλήνων, από ένα σύστημα πλουραλιστικής και γνήσιας αντιπροσώπευσης. Οι προϋποθέσεις για την πολιτική αποκρυστάλλωση αυτού του μηνύματος δυστυχώς δεν φαίνεται να διαμορφώνονται στον παρόντα χρόνο.
Από νωρίς διέκρινα τον κίνδυνο αν δεν υπάρξει αναδιοργάνωση του προοδευτικού χώρου και αν δεν αναπτυχθεί ενωτικά ένας σύγχρονος πατριωτισμός στην Ελλάδα, να καταλήξουμε έρμαιο του ξενοφοβικού, απολιτικού και χυδαίου εθνικισμού, ο οποίος είναι πάντα έτοιμος να στηρίξει το παραπαίον καθεστώς, καταγγέλλοντάς το στο επίπεδο των συμπεριφορών και όχι της δομής του ασφαλώς, όταν ετούτο τρικλίζει και αδυνατεί να ανανεωθεί.
Το ναυάγιο της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα της καταβύθισης ενός κράτους πατρωνίας, το οποίο την τελευταία εικοσαετία διολίσθησε μέσω του δικομματισμού σε μία πελατειακού τύπου συναίνεση στο κέντρο (μεσαίος χώρος κλπ), οδηγώντας αντανακλαστικά την κοινωνία σε μία αριστερή και σε μία δεξιά ριζοσπαστικοποίηση. Εάν η χώρα δεν κατέληγε στην συντεταγμένη πτώχευση από το καθεστώς και τους εκτός Ελλάδας πάτρωνές του, η εξέλιξη θα ήταν μάλλον ομαλή, σύμφωνα με προηγούμενα ευρωπαϊκά παραδείγματα, τα οποία συνδύασαν την άνοδο της ακροδεξιάς με σημαντικές αλλαγές στον χώρο της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, αλλά και επαναπροσδιορισμό του αγώνα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην χώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Η δεξιά ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας εμφανίζεται πλέον ως το πιθανότερο αποτέλεσμα εξαιτίας της μορφής φτωχοποίησης, της υφιστάμενης εξουσιαστικής δομής και της καθεστωτικής εμπλοκής της κοινοβουλευτικής αριστεράς μετά το 1974 - που σταδιακά κατέστησε τους φορείς της οργανικό τμήμα της κατεστημένης πολιτικής δομής - αλλά και της έλλειψης πολιτικών αντανακλαστικών από ολόκληρο τον μη καθεστωτικό χώρο. Στο πλαίσιο αυτό και καθώς η αριστερά εμφανίζεται να μην αντιλαμβάνεται την θέση της και τις δραματικές προκλήσεις στην πρώτη φάση μιας μοναδικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μετά τον πόλεμο, η εθνικιστική δεξιά και διάφοροι κατεργάρηδες που εκμεταλλεύονται το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων, οργιάζουν.
Οι πολιτικές και επικοινωνιακές συνθήκες στην χώρα δεν ευνοούν το ριζοσπαστικό αριστερό αίτημα, αλλά αντίθετα ενισχύουν τον δεξιό λαϊκισμό με τα ρατσιστικά χαρακτηριστικά και την φασιστοειδή ρητορεία. Η απογοήτευση από την κατάρρευση του μοντέλου ευημερίας στην χώρα προκαλεί αγανάκτηση στην πλειονότητα των πολιτών, η οποία πολύ εύκολα πλέον μπορεί να αποτελέσει την πρώτη ύλη για την ανάπτυξη μιας νέας εξτρεμιστικής δεξιάς στην Ελλάδα, αναπαράγοντας ως ιστορική φάρσα το τρίπτυχο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Στην προοπτική αυτή διαμορφώνεται μία ιδεολογική χοάνη, έτοιμη να ρουφήξει οποιοδήποτε δημοκρατικό και κοινωνικά φιλελεύθερο μήνυμα.
Όταν, για παράδειγμα, ο γράφων επισημαίνει την εμπλοκή του εβραϊκού λόμπυ στην δημιουργία και διαχείριση της ελληνικής κρίσης και την χειραγώγηση της κυβέρνησης και ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού συστήματος από το χρηματοπιστωτικό κέντρο, το μήνυμά του εκχυδαΐζεται από τον δεξιό λαϊκισμό, λαμβάνοντας ρατσιστική μορφή εναντίον των Εβραίων, των Αμερικανών κλπ. Όταν αναφερόμαστε στον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό αναθεωρητισμό στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στο Αιγαίο, οι ίδιοι προσδίδουν στο μήνυμα στοιχεία μίσους και φυλετικής πολεμικής εναντίον των Τούρκων και άλλων γειτόνων. Όταν ασκούμε κριτική στην παγκοσμιοποίηση, αυτοί είναι έτοιμοι να ανακράξουν «είμαστε έθνος ανάδελφο και απειλούμαστε από όλους, εκτός ίσως από τους αδελφούς μας Ρώσους». Όταν, τέλος, σχολιάζουμε την συντηρητική και άκρως ωφελιμιστική συμπεριφορά της γερμανικής ηγεσίας ως προς εμάς και γενικότερα στην ΕΕ, είναι οι ίδιοι που το ερμηνεύουν ως «όχι στο τέταρτο Ράιχ».
Όπως αντιλαμβάνεστε, μέσω αυτής της διαλεκτικής που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, η οποία φέρεται να αντιδρά θυμικά στις καθεστωτικές επιλογές, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αναπτυχθεί ένας νέος πατριωτισμός με προοδευτικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτό ενισχύεται ασφαλώς από την μεταπολιτευτική στάση και συμπεριφορά όσων οικειοποιήθηκαν τον «τίτλο» του προοδευτικού στην χώρα. Εάν ένα αρρωστημένο φασιστοειδές ισχυριστεί ότι η έννοια του προοδευτικού συμπίπτει απόλυτα με την καθεστωτική λειτουργία, θα έχει απολύτως δίκιο. Αυτοί που ενσωμάτωσαν το «προοδευτικό» στον πολιτικό τους λόγο μετά την μεταπολίτευση είναι εκείνοι που θεμελίωσαν το πελατειακό κράτος σε νέα βάση, ενώ μέσω αυτού νομιμοποίησαν την «στρατηγική και κυριαρχία της κλίκας» και την πολιτική των αποκλεισμών σε όσους θα μπορούσαν φύσει ή θέσει να αμφισβητήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και να αποκαλύψουν τα ταπεινά τους κίνητρα.
Έτσι, μαζί με τα ξερά του «προοδευτισμού» καίγονται και τα χλωρά «στο όνομα» μιας σύγχρονης ακροδεξιάς προσέγγισης, που έρχεται, όμως, από παλιά και ξεπροβάλλει από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Το απίθανο είναι ότι οι αυτοχαρακτηριζόμενοι προοδευτικοί φορείς της κοινωνίας των πολιτών, σε πολλές περιπτώσεις πράττουν ότι περνά από το χέρι τους για να ενισχύσουν ρατσιστικές και κρυφοφασιστικές στάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν και χειρίζονται, για παράδειγμα, το μεταναστευτικό πρόβλημα τον τελευταίο καιρό διάφορες ΜΚΟ και κάμποσες προσωπικότητες είναι εξόφθαλμα τραγικός με πολιτικά κριτήρια. Εάν δεν σιχαινόμουν την λέξη, θα τον αποκαλούσα «προβοκατόρικο». Την στιγμή που βλέπουν το καζάνι του εθνικισμού να βράζει και ο ρατσισμός να ξεχειλίζει, ετούτοι θεώρησαν ότι είναι η καλύτερη στιγμή για όξυνση, προβάλλοντας ακτιβιστικά και μάλιστα απολύτως εκβιαστικά τα, σε αρκετές περιπτώσεις, δίκαια και εύλογα αιτήματα μεταναστών. Έρχονται να οξύνουν τα χαρακτηριστικά ενός σοβαρού προβλήματος που προκάλεσε το ίδιο το καθεστώς με την συνδρομή τους ασφαλώς, σε μία κοινωνία που αισθάνεται απογοητευμένη, ζαλισμένη, απομονωμένη και δίχως ουσιαστικούς συμμάχους. Αν δεν είναι προβοκάτορες, τότε σίγουρα είναι ηλίθιοι – με την πολιτική έννοια τουλάχιστον, για να μην παρεξηγηθούμε! Συμβάλλουν, άθελά τους, φαντάζομαι, στο να συμβολοποιηθεί η μεταναστευτική απειλή, την οποία χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό δόρυ οι ακροδεξιοί και οι κρυφορατσιστές κάθε πολιτικού χρώματος.
Το μήνυμά μου πέρασε στο ντούκου, καθώς δεν υπήρχε πολιτική βούληση και γενικότερα ωριμότητα για να κεφαλαιοποιηθεί. Οραματίστηκα η κοινωνία των προοδευτικών πολιτών να οργανωθεί και να αναλάβει την πρωτοβουλία σχηματισμού ενός αντικαθεστωτικού κινήματος, που θα συμπαρέσυρε ενδεχομένως και τους φορείς της οργανωμένης αριστεράς σε έναν αγώνα για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας με απολύτως δημοκρατικά ασφαλώς κριτήρια. Ένα τέτοιο αντικαθεστωτικό κίνημα κάλλιστα θα μπορούσε να διεμβολίσει τους φορείς του δικομματισμού και να υποστηριχθεί ενεργά από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που απεγκλωβίζονται από αυτούς, με την παράλληλη συμμετοχή μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος που ήδη έχει στρέψει τα νώτα του στο πολιτικό σύστημα. Θα ήταν η πολιτική και κυβερνητική βάση για μια νέα μεταπολίτευση που θα εσωτερίκευε πραγματικά και όχι εικονικά στοιχεία εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού. Γνώριζα ότι μία τέτοια πρωτοβουλία θα αποτελούσε το μόνο σοβαρό ανάχωμα στην πλημμυρίδα του δεξιού λαϊκισμού, ο οποίος ήδη ξεπροβάλει με το δυσμορφικό του προσωπείο από τον ορίζοντα. Δυστυχώς οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί έκαναν και κάνουν το κορόιδο. Το ΚΚΕ νομίζει ότι βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία για να καταστήσει διψήφιο αριθμό τα εκλογικά του ποσοστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατώ να αντιληφθώ τι ακριβώς νομίζει και πώς σκέφτεται να γεφυρώσει τις αντιφάσεις μεταξύ του σε μεγάλο βαθμό ορθού πολιτικού λόγου της ηγεσίας του και πρακτικών ομάδων και ομαδαρχών που λειτουργούν στο πλαίσιό του. Στο δε ΠΑΣΟΚ διαβάζω «μανιφέστα» ομάδων δυσαρεστημένων με τις επιλογές της ηγεσίας του, οι οποίες όμως μάλλον λαμβάνουν θέση για την επόμενη μέρα στην εσωκομματική αναμέτρηση και δεν ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. Αν ενδιαφέρονταν θα είχαν αντιδράσει έναν τουλάχιστον χρόνο πριν. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την πρόθεσή του να αποτελέσει την γνήσια έκφραση της αριστερής πτέρυγας του καθεστώτος. Παράλληλα, με έκπληξη παρακολουθώ τις προσεγγίσεις του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος ανέλαβε την πρωτοβουλία σχηματισμού αντικαθεστωτικής κίνησης. Ενώ μάλλον ορθά και συγκροτημένα αναπτύσσει το ιδεολόγημα του νέου πατριωτισμού, διαβάζω ότι παροτρύνει το εκλογικό σώμα να ρίξει λευκό στην κάλπη που θα στηθεί σε λίγο. Κάνει κι αυτός ότι μπορεί από την πλευρά του για να βοηθήσει το καθεστώς να μετεξελιχθεί με το πάσο του!
Αν, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς δεν πετύχει να απορροφήσει το κύμα της λαϊκιστικής δεξιάς και να διασκεδάσει την δυναμική και την μορφή του εθνικιστικού ιδεολογήματος που αυτό ενσωματώνει, τότε στην χώρα θα υπάρξει σημαντική ακροδεξιά στροφή. Αφού δεν φαίνεται ελπίδα οι αντικαθεστωτικοί να εκφράσουν οργανωμένα την διάθεσή τους να προσφέρουν στην χώρα ένα μοντέλο εναλλακτικής ηγεμονίας του οποίου ο πυρήνας θα βρίσκεται στα αριστερά, τότε ας ελπίσουμε ότι ο Σαμαράς θα μπορέσει να μετριάσει την ορμή της ριζοσπαστικοποιημένης ακροδεξιάς απορροφώντας την, αν και η συγκυρία θα μπορούσε να οδηγήσει τον ίδιο να παρασυρθεί από αυτούς. Προς το παρόν δεν παρατηρώ ευτυχώς τέτοια προδιάθεση από τον ίδιο προσωπικά, αλλά ένα μέρος του πελατειακού στελεχικού δυναμικού και μηχανισμού της ΝΔ εμφανίζεται πάντα έτοιμο να υιοθετήσει το προσωπείο και την πολιτική φύση της ΕΡΕ.
Αν η χώρα γύρει προς τα δεξιά, τότε αντί να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον με έναν σύγχρονο, δυναμικό και αποτελεσματικό τρόπο, θα βρεθεί σε ακόμη χειρότερη διεθνή θέση από την σημερινή, προσφέροντας ακόμη μεγαλύτερη νομιμοποίηση σε όσους διεθνείς παράγοντες την εμφανίζουν ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Ο Γιώργος Παπανδρέου με την ρητορεία του και την γενικότερη στάση και συμπεριφορά του έχει προσφέρει σε εκείνους που έχουν συμφέρον να αναφέρονται στην Ελλάδα με καθόλου κολακευτικά λόγια. Η άνοδος του δεξιού εξτρεμισμού θα έρθει να συμπληρώσει αυτήν την εξευτελιστική εθνική ταυτότητα, η οποία δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα.
Από .... activistis
Παρότι εξηγήθηκα, δεν φαίνεται να έγινα κατανοητός από μπόλικους διαδικτυακούς φίλους, οι οποίοι όπως μου διαμηνύουν, συνεχίζουν να μην αντιλαμβάνονται γιατί αποφάσισα να απέχω από τον πολιτικό, διαδικτυακό διάλογο στην Ελλάδα. Θα τα γράψω «χύμα» λοιπόν μήπως και συνεννοηθούμε καλύτερα.
Στην χώρα, αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό σταυροδρόμι. Το αντικαθεστωτικό αίτημα της κοινωνίας είτε θα εκφραστεί από αριστερά είτε από δεξιά. Η συναίνεση στο κέντρο έσβησε μαζί με την επιλογή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος να παραδώσει ευκαιριακά την διακυβέρνηση της χώρας στην τρόικα και ο ελληνικός λαός να διατηρήσει αποκλειστικά την «ψιλή κυριότητα» στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η προσωπική μου παρέμβαση ευαγγελίστηκε την αριστερή-προοδευτική διέξοδο από την κρίση, πιστεύοντας ότι την πορεία αυτή θα μπορούσαν να στηρίξουν οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως προοδευτικές, αλλά μη-καθεστωτικές δυνάμεις, οι οποίες αντιδρούν φύσει στις καθεστωτικές σχέσεις, αλλά και δημοκράτες από τον συντηρητικό χώρο, οι οποίοι παραμένουν ανοιχτόμυαλοι και φιλελεύθεροι (όχι ασφαλώς νεοφιλελεύθεροι), ευρισκόμενοι θέσει απέναντι στο σημερινό καθεστώς. Ο νέος πατριωτισμός συνδέθηκε στα κείμενα μου με τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό που θα υπηρετεί τα δυο-τρίτα της κοινωνίας και θα υπηρετείται μέσω της αυτοκυβέρνησης των Ελλήνων, από ένα σύστημα πλουραλιστικής και γνήσιας αντιπροσώπευσης. Οι προϋποθέσεις για την πολιτική αποκρυστάλλωση αυτού του μηνύματος δυστυχώς δεν φαίνεται να διαμορφώνονται στον παρόντα χρόνο.
Από νωρίς διέκρινα τον κίνδυνο αν δεν υπάρξει αναδιοργάνωση του προοδευτικού χώρου και αν δεν αναπτυχθεί ενωτικά ένας σύγχρονος πατριωτισμός στην Ελλάδα, να καταλήξουμε έρμαιο του ξενοφοβικού, απολιτικού και χυδαίου εθνικισμού, ο οποίος είναι πάντα έτοιμος να στηρίξει το παραπαίον καθεστώς, καταγγέλλοντάς το στο επίπεδο των συμπεριφορών και όχι της δομής του ασφαλώς, όταν ετούτο τρικλίζει και αδυνατεί να ανανεωθεί.
Το ναυάγιο της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα της καταβύθισης ενός κράτους πατρωνίας, το οποίο την τελευταία εικοσαετία διολίσθησε μέσω του δικομματισμού σε μία πελατειακού τύπου συναίνεση στο κέντρο (μεσαίος χώρος κλπ), οδηγώντας αντανακλαστικά την κοινωνία σε μία αριστερή και σε μία δεξιά ριζοσπαστικοποίηση. Εάν η χώρα δεν κατέληγε στην συντεταγμένη πτώχευση από το καθεστώς και τους εκτός Ελλάδας πάτρωνές του, η εξέλιξη θα ήταν μάλλον ομαλή, σύμφωνα με προηγούμενα ευρωπαϊκά παραδείγματα, τα οποία συνδύασαν την άνοδο της ακροδεξιάς με σημαντικές αλλαγές στον χώρο της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, αλλά και επαναπροσδιορισμό του αγώνα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην χώρα, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Η δεξιά ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας εμφανίζεται πλέον ως το πιθανότερο αποτέλεσμα εξαιτίας της μορφής φτωχοποίησης, της υφιστάμενης εξουσιαστικής δομής και της καθεστωτικής εμπλοκής της κοινοβουλευτικής αριστεράς μετά το 1974 - που σταδιακά κατέστησε τους φορείς της οργανικό τμήμα της κατεστημένης πολιτικής δομής - αλλά και της έλλειψης πολιτικών αντανακλαστικών από ολόκληρο τον μη καθεστωτικό χώρο. Στο πλαίσιο αυτό και καθώς η αριστερά εμφανίζεται να μην αντιλαμβάνεται την θέση της και τις δραματικές προκλήσεις στην πρώτη φάση μιας μοναδικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μετά τον πόλεμο, η εθνικιστική δεξιά και διάφοροι κατεργάρηδες που εκμεταλλεύονται το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων, οργιάζουν.
Οι πολιτικές και επικοινωνιακές συνθήκες στην χώρα δεν ευνοούν το ριζοσπαστικό αριστερό αίτημα, αλλά αντίθετα ενισχύουν τον δεξιό λαϊκισμό με τα ρατσιστικά χαρακτηριστικά και την φασιστοειδή ρητορεία. Η απογοήτευση από την κατάρρευση του μοντέλου ευημερίας στην χώρα προκαλεί αγανάκτηση στην πλειονότητα των πολιτών, η οποία πολύ εύκολα πλέον μπορεί να αποτελέσει την πρώτη ύλη για την ανάπτυξη μιας νέας εξτρεμιστικής δεξιάς στην Ελλάδα, αναπαράγοντας ως ιστορική φάρσα το τρίπτυχο: Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Στην προοπτική αυτή διαμορφώνεται μία ιδεολογική χοάνη, έτοιμη να ρουφήξει οποιοδήποτε δημοκρατικό και κοινωνικά φιλελεύθερο μήνυμα.
Όταν, για παράδειγμα, ο γράφων επισημαίνει την εμπλοκή του εβραϊκού λόμπυ στην δημιουργία και διαχείριση της ελληνικής κρίσης και την χειραγώγηση της κυβέρνησης και ενός μεγάλου τμήματος του πολιτικού συστήματος από το χρηματοπιστωτικό κέντρο, το μήνυμά του εκχυδαΐζεται από τον δεξιό λαϊκισμό, λαμβάνοντας ρατσιστική μορφή εναντίον των Εβραίων, των Αμερικανών κλπ. Όταν αναφερόμαστε στον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό αναθεωρητισμό στην περιοχή μας και ιδιαίτερα στο Αιγαίο, οι ίδιοι προσδίδουν στο μήνυμα στοιχεία μίσους και φυλετικής πολεμικής εναντίον των Τούρκων και άλλων γειτόνων. Όταν ασκούμε κριτική στην παγκοσμιοποίηση, αυτοί είναι έτοιμοι να ανακράξουν «είμαστε έθνος ανάδελφο και απειλούμαστε από όλους, εκτός ίσως από τους αδελφούς μας Ρώσους». Όταν, τέλος, σχολιάζουμε την συντηρητική και άκρως ωφελιμιστική συμπεριφορά της γερμανικής ηγεσίας ως προς εμάς και γενικότερα στην ΕΕ, είναι οι ίδιοι που το ερμηνεύουν ως «όχι στο τέταρτο Ράιχ».
Όπως αντιλαμβάνεστε, μέσω αυτής της διαλεκτικής που κυριαρχεί σε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, η οποία φέρεται να αντιδρά θυμικά στις καθεστωτικές επιλογές, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αναπτυχθεί ένας νέος πατριωτισμός με προοδευτικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτό ενισχύεται ασφαλώς από την μεταπολιτευτική στάση και συμπεριφορά όσων οικειοποιήθηκαν τον «τίτλο» του προοδευτικού στην χώρα. Εάν ένα αρρωστημένο φασιστοειδές ισχυριστεί ότι η έννοια του προοδευτικού συμπίπτει απόλυτα με την καθεστωτική λειτουργία, θα έχει απολύτως δίκιο. Αυτοί που ενσωμάτωσαν το «προοδευτικό» στον πολιτικό τους λόγο μετά την μεταπολίτευση είναι εκείνοι που θεμελίωσαν το πελατειακό κράτος σε νέα βάση, ενώ μέσω αυτού νομιμοποίησαν την «στρατηγική και κυριαρχία της κλίκας» και την πολιτική των αποκλεισμών σε όσους θα μπορούσαν φύσει ή θέσει να αμφισβητήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και να αποκαλύψουν τα ταπεινά τους κίνητρα.
Έτσι, μαζί με τα ξερά του «προοδευτισμού» καίγονται και τα χλωρά «στο όνομα» μιας σύγχρονης ακροδεξιάς προσέγγισης, που έρχεται, όμως, από παλιά και ξεπροβάλλει από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Το απίθανο είναι ότι οι αυτοχαρακτηριζόμενοι προοδευτικοί φορείς της κοινωνίας των πολιτών, σε πολλές περιπτώσεις πράττουν ότι περνά από το χέρι τους για να ενισχύσουν ρατσιστικές και κρυφοφασιστικές στάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν και χειρίζονται, για παράδειγμα, το μεταναστευτικό πρόβλημα τον τελευταίο καιρό διάφορες ΜΚΟ και κάμποσες προσωπικότητες είναι εξόφθαλμα τραγικός με πολιτικά κριτήρια. Εάν δεν σιχαινόμουν την λέξη, θα τον αποκαλούσα «προβοκατόρικο». Την στιγμή που βλέπουν το καζάνι του εθνικισμού να βράζει και ο ρατσισμός να ξεχειλίζει, ετούτοι θεώρησαν ότι είναι η καλύτερη στιγμή για όξυνση, προβάλλοντας ακτιβιστικά και μάλιστα απολύτως εκβιαστικά τα, σε αρκετές περιπτώσεις, δίκαια και εύλογα αιτήματα μεταναστών. Έρχονται να οξύνουν τα χαρακτηριστικά ενός σοβαρού προβλήματος που προκάλεσε το ίδιο το καθεστώς με την συνδρομή τους ασφαλώς, σε μία κοινωνία που αισθάνεται απογοητευμένη, ζαλισμένη, απομονωμένη και δίχως ουσιαστικούς συμμάχους. Αν δεν είναι προβοκάτορες, τότε σίγουρα είναι ηλίθιοι – με την πολιτική έννοια τουλάχιστον, για να μην παρεξηγηθούμε! Συμβάλλουν, άθελά τους, φαντάζομαι, στο να συμβολοποιηθεί η μεταναστευτική απειλή, την οποία χρησιμοποιούν ως ιδεολογικό δόρυ οι ακροδεξιοί και οι κρυφορατσιστές κάθε πολιτικού χρώματος.
Το μήνυμά μου πέρασε στο ντούκου, καθώς δεν υπήρχε πολιτική βούληση και γενικότερα ωριμότητα για να κεφαλαιοποιηθεί. Οραματίστηκα η κοινωνία των προοδευτικών πολιτών να οργανωθεί και να αναλάβει την πρωτοβουλία σχηματισμού ενός αντικαθεστωτικού κινήματος, που θα συμπαρέσυρε ενδεχομένως και τους φορείς της οργανωμένης αριστεράς σε έναν αγώνα για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας με απολύτως δημοκρατικά ασφαλώς κριτήρια. Ένα τέτοιο αντικαθεστωτικό κίνημα κάλλιστα θα μπορούσε να διεμβολίσει τους φορείς του δικομματισμού και να υποστηριχθεί ενεργά από πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που απεγκλωβίζονται από αυτούς, με την παράλληλη συμμετοχή μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος που ήδη έχει στρέψει τα νώτα του στο πολιτικό σύστημα. Θα ήταν η πολιτική και κυβερνητική βάση για μια νέα μεταπολίτευση που θα εσωτερίκευε πραγματικά και όχι εικονικά στοιχεία εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού. Γνώριζα ότι μία τέτοια πρωτοβουλία θα αποτελούσε το μόνο σοβαρό ανάχωμα στην πλημμυρίδα του δεξιού λαϊκισμού, ο οποίος ήδη ξεπροβάλει με το δυσμορφικό του προσωπείο από τον ορίζοντα. Δυστυχώς οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως προοδευτικοί έκαναν και κάνουν το κορόιδο. Το ΚΚΕ νομίζει ότι βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία για να καταστήσει διψήφιο αριθμό τα εκλογικά του ποσοστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατώ να αντιληφθώ τι ακριβώς νομίζει και πώς σκέφτεται να γεφυρώσει τις αντιφάσεις μεταξύ του σε μεγάλο βαθμό ορθού πολιτικού λόγου της ηγεσίας του και πρακτικών ομάδων και ομαδαρχών που λειτουργούν στο πλαίσιό του. Στο δε ΠΑΣΟΚ διαβάζω «μανιφέστα» ομάδων δυσαρεστημένων με τις επιλογές της ηγεσίας του, οι οποίες όμως μάλλον λαμβάνουν θέση για την επόμενη μέρα στην εσωκομματική αναμέτρηση και δεν ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση. Αν ενδιαφέρονταν θα είχαν αντιδράσει έναν τουλάχιστον χρόνο πριν. Το κόμμα του Φώτη Κουβέλη δεν κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την πρόθεσή του να αποτελέσει την γνήσια έκφραση της αριστερής πτέρυγας του καθεστώτος. Παράλληλα, με έκπληξη παρακολουθώ τις προσεγγίσεις του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος ανέλαβε την πρωτοβουλία σχηματισμού αντικαθεστωτικής κίνησης. Ενώ μάλλον ορθά και συγκροτημένα αναπτύσσει το ιδεολόγημα του νέου πατριωτισμού, διαβάζω ότι παροτρύνει το εκλογικό σώμα να ρίξει λευκό στην κάλπη που θα στηθεί σε λίγο. Κάνει κι αυτός ότι μπορεί από την πλευρά του για να βοηθήσει το καθεστώς να μετεξελιχθεί με το πάσο του!
Αν, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς δεν πετύχει να απορροφήσει το κύμα της λαϊκιστικής δεξιάς και να διασκεδάσει την δυναμική και την μορφή του εθνικιστικού ιδεολογήματος που αυτό ενσωματώνει, τότε στην χώρα θα υπάρξει σημαντική ακροδεξιά στροφή. Αφού δεν φαίνεται ελπίδα οι αντικαθεστωτικοί να εκφράσουν οργανωμένα την διάθεσή τους να προσφέρουν στην χώρα ένα μοντέλο εναλλακτικής ηγεμονίας του οποίου ο πυρήνας θα βρίσκεται στα αριστερά, τότε ας ελπίσουμε ότι ο Σαμαράς θα μπορέσει να μετριάσει την ορμή της ριζοσπαστικοποιημένης ακροδεξιάς απορροφώντας την, αν και η συγκυρία θα μπορούσε να οδηγήσει τον ίδιο να παρασυρθεί από αυτούς. Προς το παρόν δεν παρατηρώ ευτυχώς τέτοια προδιάθεση από τον ίδιο προσωπικά, αλλά ένα μέρος του πελατειακού στελεχικού δυναμικού και μηχανισμού της ΝΔ εμφανίζεται πάντα έτοιμο να υιοθετήσει το προσωπείο και την πολιτική φύση της ΕΡΕ.
Αν η χώρα γύρει προς τα δεξιά, τότε αντί να υπηρετήσει το εθνικό συμφέρον με έναν σύγχρονο, δυναμικό και αποτελεσματικό τρόπο, θα βρεθεί σε ακόμη χειρότερη διεθνή θέση από την σημερινή, προσφέροντας ακόμη μεγαλύτερη νομιμοποίηση σε όσους διεθνείς παράγοντες την εμφανίζουν ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Ο Γιώργος Παπανδρέου με την ρητορεία του και την γενικότερη στάση και συμπεριφορά του έχει προσφέρει σε εκείνους που έχουν συμφέρον να αναφέρονται στην Ελλάδα με καθόλου κολακευτικά λόγια. Η άνοδος του δεξιού εξτρεμισμού θα έρθει να συμπληρώσει αυτήν την εξευτελιστική εθνική ταυτότητα, η οποία δεν ανταποκρίνεται σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα.
Από .... activistis
Φτιάξτε μόνοι τον χαρταετό σας...
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Φέτος φτιάξτε μόνοι σας χαρταετό και απολαύστε όχι μόνο τη διαδικασία του πετάγματος, αλλά όλη την προετοιμασία! Τα παιδιά σας θα το λατρέψουν!
Τί θα χρειαστείτε:
•3 ξύλα (πηχάκια) περίπου 60-80 εκ. (για έναν μετρίου μεγέθους χαρταετό)
•Πολύχρωμα χαρτιά (για τον χαρταετό και για την ουρά – για την ουρά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παλιά περιοδικά που θα κόψετε σε λωρίδες)
•Σπάγκο (αγοράστε 2-3 κουβάρια, θα χρειαστούν)
•Λεπτό σύρμα
•Ψαλίδι
•Κόλλα
•Κοφτερό μαχαίρι ή σουγιά
Βήμα 1ο:
Χαράξτε με το μαχαίρι μία εγκοπή στην άκρη κάθε ξύλου. Τοποθετήστε τα 2 ξύλα σε σχήμα Χ και το τρίτο οριζόντια και δέστε τα σφιχτά μεταξύ τους με...
σπάγκο (αφήστε περίπου μισό μέτρο σπάγκο να κρέμεται).
Βήμα 2ο:
Γύρω από τον σκελετό του χαρταετού περνάτε το σύρμα, στερεώνοντάς το στην εγκοπή κάθε ξύλου. Φροντίζετε να κρατάτε τα ξύλα σταθερά, έτσι ώστε το τέλος να έχει σχηματιστεί ένα εξάγωνο.
Βήμα 3ο:
Κόβετε το χαρτί στο σχήμα του εξαγώνου (αφήνοντας περιθώριο 5 εκ.). Ακουμπάτε τον σκελετό πάνω στο χαρτί, γυρίζετε το χαρτί που περισσεύει προς τα μέσα (πάνω από το σύρμα) και το κολλάτε.
Tip: Πάνω στο χαρτί μπορείτε να κολλήσετε διάφορα αυτοκόλλητα ή φωτογραφίες από περιοδικά, με τους αγαπημένους ήρωες των παιδιών!
Βήμα 4ο:
Σε 2 άκρα του εξαγώνου στερεώνετε σπάγκο και δένετε αυτά τα άκρα μεταξύ τους. Εκεί που ενώνονται, θα στερεώσετε την ουρά. Η ουρά πρέπει να είναι αρκετά μακριά, γιατί αυτή θα δώσει ισορροπία στον χαρταετό σας. Θα την φτιάξετε δένοντας στον σπάγκο λωρίδες από χαρτί.
Βήμα 5ο:
Στα 2 αντίθετα άκρα από αυτά που δέσατε την ουρά, θα δέσετε τα ζύγια. Δηλαδή, στα 2 αντίθετα άκρα θα δέσετε 2 σπάγκους, τους οποίους με τη σειρά τους θα ενώσετε με τον σπάγκο που αφήσαμε να κρέμεται στο κέντρο, όταν δέσαμε αρχικά τα 3 ξύλα μεταξύ τους (βήμα 1ο). Οι τρεις αυτοί σπάγκοι πρέπει να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο. Στο σημείο που ενώνονται δένετε την καλούμπα.
Καλή διασκέδαση!
Υ.Γ.
Εναλλακτικές οδηγίες για το πώς μπορείτε να κατασκευάσετε έναν χαρταετό μπορείτε να βρείτε και εδώ και εδώ.
Πηγή: http://www.livesmart.gr/
Φέτος φτιάξτε μόνοι σας χαρταετό και απολαύστε όχι μόνο τη διαδικασία του πετάγματος, αλλά όλη την προετοιμασία! Τα παιδιά σας θα το λατρέψουν!
Τί θα χρειαστείτε:
•3 ξύλα (πηχάκια) περίπου 60-80 εκ. (για έναν μετρίου μεγέθους χαρταετό)
•Πολύχρωμα χαρτιά (για τον χαρταετό και για την ουρά – για την ουρά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παλιά περιοδικά που θα κόψετε σε λωρίδες)
•Σπάγκο (αγοράστε 2-3 κουβάρια, θα χρειαστούν)
•Λεπτό σύρμα
•Ψαλίδι
•Κόλλα
•Κοφτερό μαχαίρι ή σουγιά
Βήμα 1ο:
Χαράξτε με το μαχαίρι μία εγκοπή στην άκρη κάθε ξύλου. Τοποθετήστε τα 2 ξύλα σε σχήμα Χ και το τρίτο οριζόντια και δέστε τα σφιχτά μεταξύ τους με...
σπάγκο (αφήστε περίπου μισό μέτρο σπάγκο να κρέμεται).
Βήμα 2ο:
Γύρω από τον σκελετό του χαρταετού περνάτε το σύρμα, στερεώνοντάς το στην εγκοπή κάθε ξύλου. Φροντίζετε να κρατάτε τα ξύλα σταθερά, έτσι ώστε το τέλος να έχει σχηματιστεί ένα εξάγωνο.
Βήμα 3ο:
Κόβετε το χαρτί στο σχήμα του εξαγώνου (αφήνοντας περιθώριο 5 εκ.). Ακουμπάτε τον σκελετό πάνω στο χαρτί, γυρίζετε το χαρτί που περισσεύει προς τα μέσα (πάνω από το σύρμα) και το κολλάτε.
Tip: Πάνω στο χαρτί μπορείτε να κολλήσετε διάφορα αυτοκόλλητα ή φωτογραφίες από περιοδικά, με τους αγαπημένους ήρωες των παιδιών!
Βήμα 4ο:
Σε 2 άκρα του εξαγώνου στερεώνετε σπάγκο και δένετε αυτά τα άκρα μεταξύ τους. Εκεί που ενώνονται, θα στερεώσετε την ουρά. Η ουρά πρέπει να είναι αρκετά μακριά, γιατί αυτή θα δώσει ισορροπία στον χαρταετό σας. Θα την φτιάξετε δένοντας στον σπάγκο λωρίδες από χαρτί.
Βήμα 5ο:
Στα 2 αντίθετα άκρα από αυτά που δέσατε την ουρά, θα δέσετε τα ζύγια. Δηλαδή, στα 2 αντίθετα άκρα θα δέσετε 2 σπάγκους, τους οποίους με τη σειρά τους θα ενώσετε με τον σπάγκο που αφήσαμε να κρέμεται στο κέντρο, όταν δέσαμε αρχικά τα 3 ξύλα μεταξύ τους (βήμα 1ο). Οι τρεις αυτοί σπάγκοι πρέπει να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο. Στο σημείο που ενώνονται δένετε την καλούμπα.
Καλή διασκέδαση!
Υ.Γ.
Εναλλακτικές οδηγίες για το πώς μπορείτε να κατασκευάσετε έναν χαρταετό μπορείτε να βρείτε και εδώ και εδώ.
Πηγή: http://www.livesmart.gr/
Καταρρέει με πάταγο η κυβέρνηση Παπανδρέου....
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Πρώτη φορά σχεδόν σύσσωμος ο τύπος κράζει την κυβέρνηση του μνημονίου...λέτε να ξύπνησαν; ..........
διαβάστε τα σημερινά πρωτοσέλιδα
Διαβάστε περισσότερα »
Πρώτη φορά σχεδόν σύσσωμος ο τύπος κράζει την κυβέρνηση του μνημονίου...λέτε να ξύπνησαν; ..........
διαβάστε τα σημερινά πρωτοσέλιδα
Διαβάστε περισσότερα »
Σάββατο 5 Μαρτίου 2011
Όλοι έχουν την ....τιμή τους. Παραιτήθηκε ο πρύτανης του LSE αλλά και ο ΓΑΠ
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Διαβάζουμε στον τύπο ότι την παραίτησή του υπέβαλε χθες βράδυ ο πρύτανης του London School of Economics (LSE) εν μέσω σκανδάλου για τις σχέσεις του υψηλού κύρους βρετανικού πανεπιστημίου με την οικογένεια του Μουαμάρ Καντάφι.
Ο Χάουαρντ Ντέιβις παραιτήθηκε, λέγοντας ότι η φήμη του πανεπιστημίου επλήγη λόγω των διασυνδέσεών του με το καθεστώς της Λιβύης, επειδή έλαβε, μεταξύ άλλων, χρήματα από ένα ίδρυμα που διοικεί ο Σαΐφ αλ-Ισλάμ Καντάφι, γιος του Λίβυου ηγέτη και απόφοιτος του LSE.
To συμβούλιο του πανεπιστημίου θα ....
πραγματοποιήσει ανεξάρτητη έρευνα στις σχέσεις του LSE με την Λιβύη και τον Σαΐφ Καντάφι. «Συμβούλευσα το διοικητικό συμβούλιο του LSE να.... δεχθεί τα χρήματα, αλλά αυτό αποδείχτηκε λάθος» δήλωσε ο Ντέιβις. «Η αποδοχή χρημάτων από λιβυκές πηγές εμπεριείχε ρίσκο το οποίο έπρεπε να είχε μετρήσει περισσότερο στην απόφαση» συμπλήρωσε.
Το LSE δέχτηκε το 2009 δωρεά 1,5 εκατ. στερλίνων (1,76 εκατ. ευρώ) για ερευνητικούς σκοπούς από το Διεθνές Ίδρυμα Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης Καντάφι το οποίο διοικεί ο Σαΐφ Καντάφι. Το πανεπιστήμιο υποστηρίζει ότι από το ποσό αυτό έχει λάβει μόνο 300.000 στερλίνες (352.000 ευρώ) που, λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, αποφάσισε να τα αφιερώσει σε ένα ταμείο υποτροφιών για φοιτητές από τη Βόρεια Αφρική.
Ο Ντέιβις ήταν κάποτε ο οικονομικός απεσταλμένος του πρώην πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ στη Λιβύη και το 2007 δέχτηκε 50.000 δολάρια (36.000 ευρώ), τα οποία καταβλήθηκαν προς το πανεπιστήμιο, για συμβουλευτικές υπηρεσίες που προσέφερε στο επενδυτικό ταμείο της Λιβύης.
Στην επιστολή παραίτησής του ανέφερε ότι μετανιώνει για τις αποφάσεις αυτές.
«Δεν υπάρχει τίποτε το ουσιαστικό για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι, όμως το αποτέλεσμα ήταν να δυσχεράνω την δυνατότητα υπεράσπισης του πανεπιστημίου» έγραψε.
Το LSE ανακοίνωσε ότι η έρευνα θα επεκταθεί και στην ακαδημαϊκή αυθεντικότητα της διδακτορικής διατριβής του Σαΐφ Καντάφι, την οποία έλαβε το 2008 αλλά τελευταίως κυκλοφόρησε η φήμη ότι μέρος της είναι προϊόν λογοκλοπής.
Για ανάλογη περίπτωση παραιτήθηκε και ο ΓΑΠ από το ίδρυμα «Διεθνή Οργανισμό Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης Καντάφι» (GADDAFI INTERNATIONAL CHARITY AND DEVELOPMENT FOUNDATION) στου οποίου το Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχε από το 2009 έως και πριν δύο μέρες.
Από δελτίο τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών μεταφέρουμε: «Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Καντάφι, που εδρεύει στο Λονδίνο, υπήρξε από τις 30 Ιουνίου του 2009 μέχρι προ ολίγων ημερών, συγκεκριμένα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης στη Λιβύη, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
Σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα, ο κ. Παπανδρέου παραιτήθηκε από τη θέση αυτή…”
Γιατί όμως ο κ. Παπανδρέου συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Καντάφι;
Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η συμμετοχή του στο Ίδρυμα αυτό;
Είχε κάποιες συγκεκριμένες αρμοδιότητες;
Ποια ήταν η προσφορά του, με άλλα λόγια τι έκανε, όλο αυτό το διάστημα που συμμετείχε στο Δ.Σ.
Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν αναφέρει στο βιογραφικό του ότι συμμετείχε στο Ίδρυμα Καντάφι;
Δεδομένου ότι οι θέσεις σε τέτοια Ιδρύματα είναι αμειβόμενες, θεωρούμε δεδομένο ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε καμιά αμοιβή από το Ίδρυμα Καντάφι.
Είναι επίσης απορίας άξιο γιατί ο Πρωθυπουργός δεν παραιτήθηκε αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αλλά μόνο όταν πήρε διαστάσεις η εξέγερση των Λίβυων σε βάρος του σημερινού καθεστώτος.
Γιατί μέχρι σήμερα ο κ. Παπανδρέου δεν έχει καταδικάσει απερίφραστα τις μεθόδους καταστολής του Καντάφι εναντίον του εξεγερμένου λαού τους;
Προς τι η συνεχιζόμενη σιωπή του, μια στάση που αναμφίβολα εκθέτει τη χώρα.
Δεν νομίζει ο κ. Παπανδρέου ότι πρέπει να απαντήσει ο ίδιος στα ερωτήματα αυτά;
Από .... activistis
Διαβάζουμε στον τύπο ότι την παραίτησή του υπέβαλε χθες βράδυ ο πρύτανης του London School of Economics (LSE) εν μέσω σκανδάλου για τις σχέσεις του υψηλού κύρους βρετανικού πανεπιστημίου με την οικογένεια του Μουαμάρ Καντάφι.
Ο Χάουαρντ Ντέιβις παραιτήθηκε, λέγοντας ότι η φήμη του πανεπιστημίου επλήγη λόγω των διασυνδέσεών του με το καθεστώς της Λιβύης, επειδή έλαβε, μεταξύ άλλων, χρήματα από ένα ίδρυμα που διοικεί ο Σαΐφ αλ-Ισλάμ Καντάφι, γιος του Λίβυου ηγέτη και απόφοιτος του LSE.
To συμβούλιο του πανεπιστημίου θα ....
πραγματοποιήσει ανεξάρτητη έρευνα στις σχέσεις του LSE με την Λιβύη και τον Σαΐφ Καντάφι. «Συμβούλευσα το διοικητικό συμβούλιο του LSE να.... δεχθεί τα χρήματα, αλλά αυτό αποδείχτηκε λάθος» δήλωσε ο Ντέιβις. «Η αποδοχή χρημάτων από λιβυκές πηγές εμπεριείχε ρίσκο το οποίο έπρεπε να είχε μετρήσει περισσότερο στην απόφαση» συμπλήρωσε.
Το LSE δέχτηκε το 2009 δωρεά 1,5 εκατ. στερλίνων (1,76 εκατ. ευρώ) για ερευνητικούς σκοπούς από το Διεθνές Ίδρυμα Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης Καντάφι το οποίο διοικεί ο Σαΐφ Καντάφι. Το πανεπιστήμιο υποστηρίζει ότι από το ποσό αυτό έχει λάβει μόνο 300.000 στερλίνες (352.000 ευρώ) που, λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, αποφάσισε να τα αφιερώσει σε ένα ταμείο υποτροφιών για φοιτητές από τη Βόρεια Αφρική.
Ο Ντέιβις ήταν κάποτε ο οικονομικός απεσταλμένος του πρώην πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ στη Λιβύη και το 2007 δέχτηκε 50.000 δολάρια (36.000 ευρώ), τα οποία καταβλήθηκαν προς το πανεπιστήμιο, για συμβουλευτικές υπηρεσίες που προσέφερε στο επενδυτικό ταμείο της Λιβύης.
Στην επιστολή παραίτησής του ανέφερε ότι μετανιώνει για τις αποφάσεις αυτές.
«Δεν υπάρχει τίποτε το ουσιαστικό για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπομαι, όμως το αποτέλεσμα ήταν να δυσχεράνω την δυνατότητα υπεράσπισης του πανεπιστημίου» έγραψε.
Το LSE ανακοίνωσε ότι η έρευνα θα επεκταθεί και στην ακαδημαϊκή αυθεντικότητα της διδακτορικής διατριβής του Σαΐφ Καντάφι, την οποία έλαβε το 2008 αλλά τελευταίως κυκλοφόρησε η φήμη ότι μέρος της είναι προϊόν λογοκλοπής.
Για ανάλογη περίπτωση παραιτήθηκε και ο ΓΑΠ από το ίδρυμα «Διεθνή Οργανισμό Φιλανθρωπίας και Ανάπτυξης Καντάφι» (GADDAFI INTERNATIONAL CHARITY AND DEVELOPMENT FOUNDATION) στου οποίου το Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχε από το 2009 έως και πριν δύο μέρες.
Από δελτίο τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών μεταφέρουμε: «Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Καντάφι, που εδρεύει στο Λονδίνο, υπήρξε από τις 30 Ιουνίου του 2009 μέχρι προ ολίγων ημερών, συγκεκριμένα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης στη Λιβύη, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
Σύμφωνα με δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα, ο κ. Παπανδρέου παραιτήθηκε από τη θέση αυτή…”
Γιατί όμως ο κ. Παπανδρέου συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Καντάφι;
Ποιο σκοπό εξυπηρετούσε η συμμετοχή του στο Ίδρυμα αυτό;
Είχε κάποιες συγκεκριμένες αρμοδιότητες;
Ποια ήταν η προσφορά του, με άλλα λόγια τι έκανε, όλο αυτό το διάστημα που συμμετείχε στο Δ.Σ.
Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν αναφέρει στο βιογραφικό του ότι συμμετείχε στο Ίδρυμα Καντάφι;
Δεδομένου ότι οι θέσεις σε τέτοια Ιδρύματα είναι αμειβόμενες, θεωρούμε δεδομένο ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε καμιά αμοιβή από το Ίδρυμα Καντάφι.
Είναι επίσης απορίας άξιο γιατί ο Πρωθυπουργός δεν παραιτήθηκε αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αλλά μόνο όταν πήρε διαστάσεις η εξέγερση των Λίβυων σε βάρος του σημερινού καθεστώτος.
Γιατί μέχρι σήμερα ο κ. Παπανδρέου δεν έχει καταδικάσει απερίφραστα τις μεθόδους καταστολής του Καντάφι εναντίον του εξεγερμένου λαού τους;
Προς τι η συνεχιζόμενη σιωπή του, μια στάση που αναμφίβολα εκθέτει τη χώρα.
Δεν νομίζει ο κ. Παπανδρέου ότι πρέπει να απαντήσει ο ίδιος στα ερωτήματα αυτά;
Από .... activistis
Αντώνη Σαμαρά, Γιώργο Παπανδρέου, τολμήστε το τώρα...
Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Είναι πλέον πανθομολογούμενο ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό.
Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα.
Το πρόβλημα είναι πολιτειακό.
Δηλαδή η αιτία της κρίσης είναι το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και οι θεατρικοί και ανούσιοι θεσμοί του. Ο κάθε εχέφρων πολίτης αντιλαμβάνεται ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί και δεν πρέπει....
σε καμία περίπτωση να το αφήσουμε να προσπαθήσει να μας βγάλει από την κρίση.
Είναι απόλυτα κατανοητό πως όταν αφήσεις τον διεφθαρμένο που σε κατέστρεψε να διαχειριστεί ότι έχει απομείνει από τη ζωή σου, θα εκμεταλλευτεί και πάλι την ευκαιρία υπέρ του. Το σύνθημα που ακούγεται είναι ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες». Ευκαιρίες όμως για ποιους;; Για τον ανήμπορο πολίτη ή γι’ αυτούς που έχουν την εξουσία και τα κονέ;;; Όπως είναι γνωστό την Τρίτη θα συναντηθούν ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Σαμαρά, ενόψει των δύσκολων οικονομικών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν. Αν θέλουν να παίξουν άλλο ένα θέατρο διαφωνίας, για να συσπειρώσουν και να κρατήσουν εγκλωβισμένες τις κομματικές τους βάσεις, ας το παίξουν. Ο λαός όμως έχει πλέον αντιληφθεί τον θεατρικό τρόπο λειτουργίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Η πρότασή μας και προς τους δύο πολιτικούς αρχηγούς είναι, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποφασίσουν να αλλάξουν την κατηφορική πορεία της χώρας. Να εκριζώσουν την αιτία του κακού. Να αποφασίσουν να αλλάξουν τώρα το πολιτικό σύστημα της χώρας, προς πιο δημοκρατική κατεύθυνση. Αλλαγές στο Σύνταγμα τώρα, όχι αναθεωρήσεις και λοιπές πομφόλυγες, απλά για να κερδίζουν πολιτικό χρόνο. Χωρίς το λαό σύμμαχο, καμία προσπάθεια δεν πρόκειται να επιτύχει.
Αν το πράξουν αυτοί τώρα, η αλλαγή θα είναι ήρεμη και η μετάβαση ομαλή, αποτελώντας ταυτόχρονα την νέα εκκίνηση που έχει ανάγκη ο τόπος. Αν δεν το πράξουν, τότε, σε λίγο καιρό, η πρωτοβουλία θα περάσει σε λαϊκά χέρια και οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές.
Τολμήστε το τώρα, διαφορετικά θα σαρωθείτε από τις εξελίξεις.
Τουλάχιστον εσύ Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχεις γνωστές αντιλήψεις για αλλαγή του πολιτικού συστήματος, θέσε τώρα το θέμα και άφησε τον κ. Παπανδρέου διαφωνούντα και έκθετο στα μάτια του ελληνικού λαού.
Θέλουμε επιτέλους μια ουσιαστική διαφωνία.
Θέλουμε επιτέλους παραγωγή πολιτικής.Τελματώσαμε.
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/03/blog-post_6670.html
Είναι πλέον πανθομολογούμενο ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό.
Η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα.
Το πρόβλημα είναι πολιτειακό.
Δηλαδή η αιτία της κρίσης είναι το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και οι θεατρικοί και ανούσιοι θεσμοί του. Ο κάθε εχέφρων πολίτης αντιλαμβάνεται ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί και δεν πρέπει....
σε καμία περίπτωση να το αφήσουμε να προσπαθήσει να μας βγάλει από την κρίση.
Είναι απόλυτα κατανοητό πως όταν αφήσεις τον διεφθαρμένο που σε κατέστρεψε να διαχειριστεί ότι έχει απομείνει από τη ζωή σου, θα εκμεταλλευτεί και πάλι την ευκαιρία υπέρ του. Το σύνθημα που ακούγεται είναι ότι «η κρίση γεννά ευκαιρίες». Ευκαιρίες όμως για ποιους;; Για τον ανήμπορο πολίτη ή γι’ αυτούς που έχουν την εξουσία και τα κονέ;;; Όπως είναι γνωστό την Τρίτη θα συναντηθούν ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Σαμαρά, ενόψει των δύσκολων οικονομικών αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν. Αν θέλουν να παίξουν άλλο ένα θέατρο διαφωνίας, για να συσπειρώσουν και να κρατήσουν εγκλωβισμένες τις κομματικές τους βάσεις, ας το παίξουν. Ο λαός όμως έχει πλέον αντιληφθεί τον θεατρικό τρόπο λειτουργίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Η πρότασή μας και προς τους δύο πολιτικούς αρχηγούς είναι, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποφασίσουν να αλλάξουν την κατηφορική πορεία της χώρας. Να εκριζώσουν την αιτία του κακού. Να αποφασίσουν να αλλάξουν τώρα το πολιτικό σύστημα της χώρας, προς πιο δημοκρατική κατεύθυνση. Αλλαγές στο Σύνταγμα τώρα, όχι αναθεωρήσεις και λοιπές πομφόλυγες, απλά για να κερδίζουν πολιτικό χρόνο. Χωρίς το λαό σύμμαχο, καμία προσπάθεια δεν πρόκειται να επιτύχει.
Αν το πράξουν αυτοί τώρα, η αλλαγή θα είναι ήρεμη και η μετάβαση ομαλή, αποτελώντας ταυτόχρονα την νέα εκκίνηση που έχει ανάγκη ο τόπος. Αν δεν το πράξουν, τότε, σε λίγο καιρό, η πρωτοβουλία θα περάσει σε λαϊκά χέρια και οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές.
Τολμήστε το τώρα, διαφορετικά θα σαρωθείτε από τις εξελίξεις.
Τουλάχιστον εσύ Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχεις γνωστές αντιλήψεις για αλλαγή του πολιτικού συστήματος, θέσε τώρα το θέμα και άφησε τον κ. Παπανδρέου διαφωνούντα και έκθετο στα μάτια του ελληνικού λαού.
Θέλουμε επιτέλους μια ουσιαστική διαφωνία.
Θέλουμε επιτέλους παραγωγή πολιτικής.Τελματώσαμε.
http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/03/blog-post_6670.html
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Η πολιτική του Κ.Κ.Ε. για το "Μακεδονικό" από τον Μεσοπόλεμο ως τον Εμφύλιο σύμφωνα με τον Μάρκο Βαφειάδη
Αναρτήθηκε από ..... energoipoliteskv.blogspot.com
Ο Μάρκος Βαφειάδης υπήρξε ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ΚΚΕ σε όλη την διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Ήταν αρχικαπετάνιος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία, αρχιστράτηγος του ΔΣΕ και "πρωθυπουργός" της "προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης" που σχηματίστηκε στην ζώνη που ήλεγχε ο ΔΣΕ στα χρόνια του εμφυλίου, που όμως δεν αναγνωρίστηκε από καμία κυβέρνηση γιατί δεν είχε εγκατασταθεί σε κάποια μεγάλη πόλη.
Στα τέλη του 1948 παύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τα αξιώματα του από τον Ζαχαριάδη και έμεινε εξόριστος στην ΕΣΣΔ για 23 χρόνια.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα αποφάσισε να καταγράψει τις αναμνήσεις του από την περίοδο στην οποία πρωταγωνίστησε. Τα απομνημονεύματα του Βαφειάδη παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον....
και αποτελούν μια ολομέτωπη αχαλίνωτη επίθεση κατά του Ζαχαριάδη και του κύκλου των στελεχών που τον στήριξε (Ιωαννίδη, Μπαρτζιώτα, Βοντίτσιο, Ρούσσο, Κίσσαβο κτλ), τους οποίους ο Βαφειάδης τους κατηγορεί ανοιχτά ως προδότες του αγώνα του ΔΣΕ.
Επειδή ακριβώς διετέλεσε αρχηγός του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία και καταγόταν από την ευρύτερη περιοχή της, γνώριζε αρκετά καλά την πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΕ για την Μακεδονία. Την πολιτική αυτή περιγράφει στο ακόλουθο απόσπασμα, υπογραμμίζοντας πάντως πως ο ίδιος αποδοκίμαζε την τακτική αυτή και με την εισήγηση του στην 4η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής το 1948, αλλά και με την πολιτική αφοπλισμού που ακολούθησε για τις μονάδες των σλαβόφονων αυτονομιστών του Goce....η συνέχεια στο Ιστορικά θέματα
Ο Μάρκος Βαφειάδης υπήρξε ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές του ΚΚΕ σε όλη την διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Ήταν αρχικαπετάνιος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία, αρχιστράτηγος του ΔΣΕ και "πρωθυπουργός" της "προσωρινής Δημοκρατικής κυβέρνησης" που σχηματίστηκε στην ζώνη που ήλεγχε ο ΔΣΕ στα χρόνια του εμφυλίου, που όμως δεν αναγνωρίστηκε από καμία κυβέρνηση γιατί δεν είχε εγκατασταθεί σε κάποια μεγάλη πόλη.
Στα τέλη του 1948 παύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τα αξιώματα του από τον Ζαχαριάδη και έμεινε εξόριστος στην ΕΣΣΔ για 23 χρόνια.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα αποφάσισε να καταγράψει τις αναμνήσεις του από την περίοδο στην οποία πρωταγωνίστησε. Τα απομνημονεύματα του Βαφειάδη παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον....
και αποτελούν μια ολομέτωπη αχαλίνωτη επίθεση κατά του Ζαχαριάδη και του κύκλου των στελεχών που τον στήριξε (Ιωαννίδη, Μπαρτζιώτα, Βοντίτσιο, Ρούσσο, Κίσσαβο κτλ), τους οποίους ο Βαφειάδης τους κατηγορεί ανοιχτά ως προδότες του αγώνα του ΔΣΕ.
Επειδή ακριβώς διετέλεσε αρχηγός του ΕΛΑΣ στην Δυτική Μακεδονία και καταγόταν από την ευρύτερη περιοχή της, γνώριζε αρκετά καλά την πολιτική που ακολούθησε το ΚΚΕ για την Μακεδονία. Την πολιτική αυτή περιγράφει στο ακόλουθο απόσπασμα, υπογραμμίζοντας πάντως πως ο ίδιος αποδοκίμαζε την τακτική αυτή και με την εισήγηση του στην 4η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής το 1948, αλλά και με την πολιτική αφοπλισμού που ακολούθησε για τις μονάδες των σλαβόφονων αυτονομιστών του Goce....η συνέχεια στο Ιστορικά θέματα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)