του Κωστή Ζερβάκη *
Αναλυτής σπουδαίων γεγονότων που συμβαίνουνε κατά καιρούς στον πλανήτη Γη, δηλώνω πως δεν είμαι. Όμως δε χρειάζεται να ‘ναι κανείς τόσο ειδήμονας των παγκοσμίων πραγμάτων για να αντιληφτεί, το τι γίνεται και γιατί γίνεται.
Αυτές τις μέρες φούντωσε η αναρχία στη Λιβύη. Αντιφρονούντες προς το σαραντάχρονο καθεστώς του Καντάφι, διαδηλώνουν την αντίθεση τους. Ίσως ....
να το κάνουν για εκδημοκρατισμό του καθεστώτος. Αυτός είναι ο φανερός λόγος, γιατί σε τέτοιες αναταραχές υπάρχει και κρυφός.
Ο Καντάφι δηλώνει επαναστάτης και προσπαθεί να πνίξει την έκφραση ελεύθερης γνώμης των αντιφρονούντων υπηκόων του, σε λουτρό αίματος. Σε χιλιάδες μετρούνται οι νεκροί και οι τραυματίες. Την δημοκρατία υπερασπίζονται τα θύματα. Τη Χώρα του υπερασπίζεται ο θύτης.
Η Λιβύη, όπως είναι γνωστό, είναι πετρελαιοπαραγωγός Χώρα. Ο μαύρος χρυσός της είναι ο καλύτερος σε ποιότητα σε όλο τον Κόσμο. Η Ευρώπη προμηθεύεται απ’ εκεί το 80% των αναγκών της σε πετρέλαιο. ΄Ολον αυτόν τον ορυκτό πλούτο, τον εκμεταλλεύεται ο Καντάφι, δι’ ίδιον όφελος, όπως υποστηρίζουν οι μεν, ή για το λαό του οποίου ηγείται, όπως υποστηρίζουν οι δε, δηλαδή ο Καντάφι.
Είναι ηλίου φαεινότερο, πως αυτόν τον ορυκτό πλούτο, που αποφέρει τεράστια κέρδη, τον ορέγονται πολλοί και προ πάντων, οι πολυεθνικές εταιρείες πετρελαίου που κουμαντάρουν την παγκόσμια οικονομία και κινούν τα νήματα της παγκόσμιας πολιτικής. Αυτές, με τη δύναμη που τους παρέχει το χρήμα, κυβερνούν τον κόσμο. Με αυτές, στην ουσία, βρίσκεται ο Καντάφι αντιμέτωπος αυτές τις μέρες.
Το τι θα γίνει στις επόμενες μέρες, αυτό δε θα το κρίνω εγώ, απλά θα υπενθυμίσω, το τι έχει γίνει στο πρόσφατο παρελθόν, σε ανάλογες περιπτώσεις.
Ο Σαντάμ Χουσείν, που κυβέρνησε τη Χώρα του, έστω με αντιδημοκρατικό τρόπο, οδηγήθηκε στην κρεμάλα, υπερασπιζόμενος την πατρίδα του και τον ορυκτό της πλούτο. Σήμερα τα πετρέλαια του Ιράκ, τα ‘χουνε βάλει στο χέρι κάποιοι άλλοι. Κι ο Μιλόσεβιτς τα ίδια ‘παθε, για άλλη αιτία. Συμπερασματικά, όποιος υπερασπίζεται τη Χώρα του ενοχοποιείται, καταδικάζεται «νόμιμα» και τον βγάνουνε από τη μέση.
Ας έλθομε τώρα και στα δικά μας. Θα μου πείτε, εμείς έχομε δημοκρατία, έχομε τάξη, έχομε ασφάλεια, θα ξεπεράσομε και την οικονομική κρίση και άλλα πολλά. Ένα μόνο πράγμα, δεν ξέρω, αν καταλάβαμε εμείς οι Έλληνες. Το ότι, μας έχουνε ήδη αρπάξει ή θα μας αρπάξουνε, όλον τον ορυκτό μας πλούτο, τον αρκετά πλούσιο και προσοδοφόρο.
Κάποιοι εγχώριοι πολιτικοί της κακιάς ώρας, από την κατοχή και μετά, εκχωρήσανε με διεθνείς συμφωνίες και σιγά-σιγά, τον πλούτο της Χώρας μας και πολλά από τα δικαιώματα μας, σε ισχυρές Χώρες, χάριν προστασίας. Αντιλαμβανόμενοι, οι «καλοί μας φίλοι» τις ορέξεις και τις φιλοδοξίες κάποιων πολιτικών, αρχίσανε να τους μπολιάζουνε με το σκουλήκι της διαφθοράς. Αφού τους διαφθείρανε πρώτα, ύστερα τους καταχρεώσανε. Κι αφού τους καταχρεώσανε, τους δανείζουνε τώρα με υπέρογκα τοκογλυφικά επιτόκια, που καλείται ο σουρούρης (στραγγισμένος) λαός να τα πληρώσει, με μια ελπίδα αποπληρωμής αόριστης και αόρατης.
Αυτή ‘ναι η τύχη των μικρών λαών. Τους εκχωρούνε οι μεγάλοι μια ψευδεπίγραφη Δημοκρατία και την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. Στην ουσία, εμείς οι μικροί λαοί με το πλούσιο παρελθόν, καταντήσαμε σιδηροδέσμιοι του φτωχού παρόντος.
Η Ελλάδα, δεν ανήκε ποτέ στους Έλληνες κι ας το συνθηματολογούσανε οι εθνικοί μας ταγοί κατά κόρον, έτσι, για να χαίρονται για τα ολέθρια κατορθώματα τους και να πετάνε, σε μας τον λαό, στάχτη στα μάτια.
Η Λιβύη, θα γράψει κάποτε η Ιστορία, ανήκε-έστω για σαράντα χρόνια-στον Καντάφι και τους Λίβυους. Την Λιβύη του Καντάφι, την προετοιμάζουνε να γίνει, οσονούπω, η Λιβύη των πολυεθνικών εταιρειών. Είθε να βγω ψεύτης.
* Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη, τ.Διευθυντή Υγειονομικών Υπηρεσιών
πηγή
