Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Δείτε στο video τι είπε ο Ντομινίκ Στρος Καν στην Ελληνική Βουλή
Μήνυμα προς τους Ελληνες: Το καταλαβαίνω αυτό που γίνεται με τις διαδηλώσεις. Και εγώ αν ήμουν Ελληνας μπορεί να ήμουν στους δρόμους.
Μήνυμα προς Νέα Δημοκρατία: Δεν είναι ώρα για κομματικά παιχνίδια, εδώ υπάρχει εθνικό θέμα, το πρόβλημα της χώρας σας
Μήνυμα προς ΠΑΣΟΚ: Αργήσατε πάρα πολύ να μπείτε στον μηχανισμό. Τα πράγματα πάνε καλά με το πρόγραμμα, αλλά χωρίς αναπτυξη το επόμενο διάστημα το πρόβλημα σας δεν θα λυθεί.
Από.......... http://antiitroktiko.blogspot.com/
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Ζητείται εθνική/κρατική αξιοπρέπεια…
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος δείξει κατανόηση για πολλά από τα ατοπήματα στην πολιτική πρακτική του Γιώργου Παπανδρέου. Ποιος ξέρει, ανάλογα με τις εμπειρίες του και την κουλτούρα του μπορεί και να εξετάσει με επιείκεια ακόμη και την μεθόδευσή του σημερινού πρωθυπουργού να οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ, για να περισωθεί η ανερμάτιστη πολιτική τάξη και εκείνοι που τα «τρώγανε» συναινετικά, λεηλατώντας τις επόμενες γενιές. Ένα πράγμα δεν θα του συγχωρήσει, ότι παρέλαβε μια χώρα οργανικό τμήμα του Δυτικού κόσμου και την μετέτρεψε σε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία δοκιμάζει τα πρώτα της βήματα στον σύγχρονο καπιταλισμό και στο Δυτικό σύστημα διακυβέρνησης.
Μάλλον οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την μεγάλη μεταβολή στην διεθνή ταυτότητα της χώρας, τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω αν τους φαίνεται φυσιολογικό η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που αυτοεξευτελίστηκε και αυτοεξευτελίζεται ....
δηλώνοντας δια της πολιτικής της ηγεσίας ότι είναι διεφθαρμένη, ότι εξαπάτησε τους εταίρους της και τους πιστωτές της, ότι έκανε έκλυτο βίο και τώρα μετανιωμένη αποφάσισε να συμμορφωθεί και να αγιάσει στατιστικώς και πολιτικώς! Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει διεθνώς άλλη κυβέρνηση να εμφανίζει τον λαό της θύμα της απληστίας του και της ανευθυνότητας των προηγούμενων κυβερνητών της, δίχως στο μεταξύ να έχει υπάρξει κάποιου είδους μεταπολίτευση.
Καμία Δυτική χώρα δεν θα επέτρεπε να εμφανίζονται αποκλειστικά ξένοι πολιτικοί, ακαδημαϊκοί ή παραγοντίσκοι ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού, για να προσφέρουν τεχνογνωσία στην διοίκηση και στην διακυβέρνηση της χώρας. Καμία άλλη χώρα δεν επέτρεψε να γίνουν φύλλο-φτερό τα οικονομικά της στοιχεία και καμία δεν κατέστησε τους υπουργούς της υπόλογους γραφειοκρατών μιας επιτροπής που συστήθηκε ad hoc από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Σε καμία χώρα της «παλαιάς Ευρώπης» ή και στις περισσότερες από τις «νέες χώρες» της ΕΕ, δεν θα τολμούσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να κάνει τέτοιο καψώνι σε πρωθυπουργό: να τον καλέσει να κουβεντιάσουν κατεπειγόντως στις Βρυξέλλες και αυτός να σπεύσει τρισευτυχισμένος για να ακούσει δήθεν να του λέει ότι «απαιτούνται τολμηρές μεταρρυθμίσεις»! Κάποιες άλλες προφανώς πέραν τον συμπεφωνημένων με το «μνημόνιο». Προφανώς ο Ζοζέ Μπαρόζο τον ενημέρωσε μεταξύ άλλων, ότι θα πρέπει να ξεχάσει την φιλολογία περί ευρωομολόγων και να ετοιμαστεί για παζάρι με τις αγορές, διότι οι Γερμανοί δεν πρόκειται να συναινέσουν στην ένταξη σε άλλον μηχανισμό, δίχως προηγούμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Αντί να τα πει η Μέρκελ στον Γιώργο, έβαλε τον Μπαρόζο να του τα πει, διότι η ίδια δεν φαίνεται να επιθυμεί ιδιαίτερες συζητήσεις μαζί του. Άσε δε, που ο κ. Μπαρόζο υπήρξε φίλος του Καραμανλή και του έκανε πλάτες, σύμφωνα με τον κ. Παπανδρέου, στην απόκρυψη του ελλείμματος και στην διασκέδαση του χρέους. Και τούτο πολύ ενοχλούσε τον σημερινό πρωθυπουργό της διαφάνειας και γι’ αυτό ακριβώς, όπως δήλωσαν συνεργάτες του, τον επέπληξε πριν από δυο μήνες. Ίσως να βρήκε χρόνο να του θυμίσει σήμερα, όταν ο Πορτογάλος του ζητούσε αποφασιστικότητα στην φτωχοποίηση!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, καταφθάνει στην Αθήνα ο επικεφαλής του ΔΝΤ, όπου θα έχει διαδοχικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τον υπουργό Οικονομικών, κοινωνικούς εταίρους, ενώ θα μιλήσει και στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Δεν τίθεται ζήτημα, η χώρα δεν ανήκει πλέον στη Δύση, ανήκει στο ΔΝΤ και στον τρίτο κόσμο! Ο γράφων δεν υποτιμά καθόλου τον τρίτο κόσμο, τον σέβεται απεριόριστα και σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο από τον Δυτικό κόσμο. Μέμφεται απλώς αυτούς που δίχως τσίπα μετέτρεψαν μια Δυτική χώρα σε τριτοκοσμική. Μια χώρα που από νωρίς εντάχθηκε στο άρμα του δυτικού εκσυγχρονισμού, πληρώνοντας μάλιστα και σημαντικό τίμημα γι’ αυτό, για να καταλήξει μια ανυπόληπτη μπανανία.
Σταματώ εδώ την σταχυολόγηση της ταπείνωσης της χώρας, του αυτοεξευτελισμού της δια της κυβέρνησής της και του αυτομαστιγώματός της, διότι προσωπικά ντρέπομαι. Παρατηρώ όμως πολύ λίγοι στα ΜΜΕ και ελάχιστοι από την κοινωνία των πολιτών να διατηρούν ανάλογες ευαισθησίες, σε σημείο να προβληματίζομαι αν εγώ είμαι ντεμοντέ ή αν η χώρα έχει χάσει την συνείδηση της ιστορίας και της ύπαρξης της αλλά και την αίσθηση του συμφέροντος και οι πολίτες κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας. Στους πολιτικούς δεν αναφέρομαι, διότι τα τελευταία ψήγματα αυτοσεβασμού τους εξαντλήθηκαν εδώ και χρόνια στα παράθυρα της TV! Σήμερα μεταξύ Μπαρόζο και Στρος χάνεται κάθε ίχνος αυτοσεβασμού της χώρας. Αυτό ξεπερνά τις ευθύνες του πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος και αφορά στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα. Όποιος πολιτικός δεν αντιδρά σε αυτήν την κατάντια, μάλλον δεν αξίζει της τιμής που του κάνει το εκλογικό σώμα. Και άλλοι πτώχευσαν και θα πτωχεύσουν στο μέλλον. Κράτησαν και κρατούν όμως και λίγη αξιοπρέπεια για να πορεύονται. Προφανώς στην χώρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κουλτούρας. Ο επαρχιωτισμός σε συνδυασμό με τον καταναλωτισμό, την πατρωνία και το πελατειακό κράτος, έχουν οδηγήσει στην διαμόρφωση συνειδήσεων κενών ηθικού περιεχομένου.
Από......activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος δείξει κατανόηση για πολλά από τα ατοπήματα στην πολιτική πρακτική του Γιώργου Παπανδρέου. Ποιος ξέρει, ανάλογα με τις εμπειρίες του και την κουλτούρα του μπορεί και να εξετάσει με επιείκεια ακόμη και την μεθόδευσή του σημερινού πρωθυπουργού να οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ, για να περισωθεί η ανερμάτιστη πολιτική τάξη και εκείνοι που τα «τρώγανε» συναινετικά, λεηλατώντας τις επόμενες γενιές. Ένα πράγμα δεν θα του συγχωρήσει, ότι παρέλαβε μια χώρα οργανικό τμήμα του Δυτικού κόσμου και την μετέτρεψε σε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία δοκιμάζει τα πρώτα της βήματα στον σύγχρονο καπιταλισμό και στο Δυτικό σύστημα διακυβέρνησης.
Μάλλον οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την μεγάλη μεταβολή στην διεθνή ταυτότητα της χώρας, τους τελευταίους μήνες. Δεν ξέρω αν τους φαίνεται φυσιολογικό η Ελλάδα να είναι η μόνη χώρα που αυτοεξευτελίστηκε και αυτοεξευτελίζεται ....
δηλώνοντας δια της πολιτικής της ηγεσίας ότι είναι διεφθαρμένη, ότι εξαπάτησε τους εταίρους της και τους πιστωτές της, ότι έκανε έκλυτο βίο και τώρα μετανιωμένη αποφάσισε να συμμορφωθεί και να αγιάσει στατιστικώς και πολιτικώς! Δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει διεθνώς άλλη κυβέρνηση να εμφανίζει τον λαό της θύμα της απληστίας του και της ανευθυνότητας των προηγούμενων κυβερνητών της, δίχως στο μεταξύ να έχει υπάρξει κάποιου είδους μεταπολίτευση.
Καμία Δυτική χώρα δεν θα επέτρεπε να εμφανίζονται αποκλειστικά ξένοι πολιτικοί, ακαδημαϊκοί ή παραγοντίσκοι ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού, για να προσφέρουν τεχνογνωσία στην διοίκηση και στην διακυβέρνηση της χώρας. Καμία άλλη χώρα δεν επέτρεψε να γίνουν φύλλο-φτερό τα οικονομικά της στοιχεία και καμία δεν κατέστησε τους υπουργούς της υπόλογους γραφειοκρατών μιας επιτροπής που συστήθηκε ad hoc από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Σε καμία χώρα της «παλαιάς Ευρώπης» ή και στις περισσότερες από τις «νέες χώρες» της ΕΕ, δεν θα τολμούσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να κάνει τέτοιο καψώνι σε πρωθυπουργό: να τον καλέσει να κουβεντιάσουν κατεπειγόντως στις Βρυξέλλες και αυτός να σπεύσει τρισευτυχισμένος για να ακούσει δήθεν να του λέει ότι «απαιτούνται τολμηρές μεταρρυθμίσεις»! Κάποιες άλλες προφανώς πέραν τον συμπεφωνημένων με το «μνημόνιο». Προφανώς ο Ζοζέ Μπαρόζο τον ενημέρωσε μεταξύ άλλων, ότι θα πρέπει να ξεχάσει την φιλολογία περί ευρωομολόγων και να ετοιμαστεί για παζάρι με τις αγορές, διότι οι Γερμανοί δεν πρόκειται να συναινέσουν στην ένταξη σε άλλον μηχανισμό, δίχως προηγούμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Αντί να τα πει η Μέρκελ στον Γιώργο, έβαλε τον Μπαρόζο να του τα πει, διότι η ίδια δεν φαίνεται να επιθυμεί ιδιαίτερες συζητήσεις μαζί του. Άσε δε, που ο κ. Μπαρόζο υπήρξε φίλος του Καραμανλή και του έκανε πλάτες, σύμφωνα με τον κ. Παπανδρέου, στην απόκρυψη του ελλείμματος και στην διασκέδαση του χρέους. Και τούτο πολύ ενοχλούσε τον σημερινό πρωθυπουργό της διαφάνειας και γι’ αυτό ακριβώς, όπως δήλωσαν συνεργάτες του, τον επέπληξε πριν από δυο μήνες. Ίσως να βρήκε χρόνο να του θυμίσει σήμερα, όταν ο Πορτογάλος του ζητούσε αποφασιστικότητα στην φτωχοποίηση!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, καταφθάνει στην Αθήνα ο επικεφαλής του ΔΝΤ, όπου θα έχει διαδοχικές συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και τον υπουργό Οικονομικών, κοινωνικούς εταίρους, ενώ θα μιλήσει και στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Δεν τίθεται ζήτημα, η χώρα δεν ανήκει πλέον στη Δύση, ανήκει στο ΔΝΤ και στον τρίτο κόσμο! Ο γράφων δεν υποτιμά καθόλου τον τρίτο κόσμο, τον σέβεται απεριόριστα και σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο από τον Δυτικό κόσμο. Μέμφεται απλώς αυτούς που δίχως τσίπα μετέτρεψαν μια Δυτική χώρα σε τριτοκοσμική. Μια χώρα που από νωρίς εντάχθηκε στο άρμα του δυτικού εκσυγχρονισμού, πληρώνοντας μάλιστα και σημαντικό τίμημα γι’ αυτό, για να καταλήξει μια ανυπόληπτη μπανανία.
Σταματώ εδώ την σταχυολόγηση της ταπείνωσης της χώρας, του αυτοεξευτελισμού της δια της κυβέρνησής της και του αυτομαστιγώματός της, διότι προσωπικά ντρέπομαι. Παρατηρώ όμως πολύ λίγοι στα ΜΜΕ και ελάχιστοι από την κοινωνία των πολιτών να διατηρούν ανάλογες ευαισθησίες, σε σημείο να προβληματίζομαι αν εγώ είμαι ντεμοντέ ή αν η χώρα έχει χάσει την συνείδηση της ιστορίας και της ύπαρξης της αλλά και την αίσθηση του συμφέροντος και οι πολίτες κάθε αίσθηση αξιοπρέπειας. Στους πολιτικούς δεν αναφέρομαι, διότι τα τελευταία ψήγματα αυτοσεβασμού τους εξαντλήθηκαν εδώ και χρόνια στα παράθυρα της TV! Σήμερα μεταξύ Μπαρόζο και Στρος χάνεται κάθε ίχνος αυτοσεβασμού της χώρας. Αυτό ξεπερνά τις ευθύνες του πρωθυπουργού και του κυβερνώντος κόμματος και αφορά στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα. Όποιος πολιτικός δεν αντιδρά σε αυτήν την κατάντια, μάλλον δεν αξίζει της τιμής που του κάνει το εκλογικό σώμα. Και άλλοι πτώχευσαν και θα πτωχεύσουν στο μέλλον. Κράτησαν και κρατούν όμως και λίγη αξιοπρέπεια για να πορεύονται. Προφανώς στην χώρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κουλτούρας. Ο επαρχιωτισμός σε συνδυασμό με τον καταναλωτισμό, την πατρωνία και το πελατειακό κράτος, έχουν οδηγήσει στην διαμόρφωση συνειδήσεων κενών ηθικού περιεχομένου.
Από......activistis
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Δηλώσεις του Στρος-Καν (βίντεο)
Αναρτήθηκε από.......energoipoliteskv.blogspot.com
Βαρυσήμαντες δηλώσεις έκανε στο blog μας ο Γενικός Διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Strauss-Kahn.
Δείτε το βίντεο, ο κ.Καν, μιλάει άπταιστα Ελληνικά και λέει ό,τι δεν είπε στη Βουλή:
Από......taxalia
Βαρυσήμαντες δηλώσεις έκανε στο blog μας ο Γενικός Διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Strauss-Kahn.
Δείτε το βίντεο, ο κ.Καν, μιλάει άπταιστα Ελληνικά και λέει ό,τι δεν είπε στη Βουλή:
Από......taxalia
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
Ευρώ-ομόλογο: Αλήθειες και ψέματα!...
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Γράφει ο Δευκαλίωνας
Τα πράγματα φαίνονται επιφανειακά αθώα και πολύ ευρωπαϊκά. Για τις χώρες που δεν μπορούν να δανειστούν γιατί τα επιτόκια δανεισμού είναι πάρα πολύ υψηλά η δανείζονται με αρκετά υψηλά επιτόκια θα υπάρχει η εξής εναλλακτική επιλογή.
Θα έχουν την δυνατότητα να δανείζονται μέσω ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους, ο οποίος θα εκδίδει ένα ευρώ-ομόλογο για κάθε επί μέρους ένα κρατικό ομόλογο. Δηλαδή, εάν πχ η Ελλάδα θέλει να δανειστεί 100 ευρώ, είτε θα τα δανειστεί (εάν μπορέσει) με επιτόκιο περίπου 10 % από τις διεθνείς χρηματαγορές είτε θα προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους.
Στην περίπτωση αυτή θα εκδώσει και θα παραδώσει στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους ως ενέχυρο, ένα Ελληνικό Ομόλογο αξίας 100. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους κρατά ως ενέχυρο το Ελληνικό Ομόλογο αξίας 100 ευρώ στο χαρτοφυλάκιο του και εκδίδει ένα ευρώ-ομόλογο ίσης αξίας το οποίο πουλά στις χρηματαγορές. Εισπράττει τα χρήματα και τα δίνει στην Ελλάδα. Όταν αυτό το Ελληνικό Ομόλογο λήξει, η Ελλάδα επιστρέφει στον...
Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους τα 100 ευρώ και παίρνει πίσω το Ομόλογο που έχει μείνει στο χαρτοφυλάκιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους ως ενέχυρο. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους επιστρέφει στους δανειστές τα 100 ευρώ και παίρνει πίσω το ευρώ-ομόλογο, που είχε εκδώσει για λογαριασμό της Ελλάδας.
Έτσι ο κύκλος κλείνει θεωρητικά. Είναι όμως έτσι ιδεατά τα πράγματα;
Πρώτη Ερώτηση: Η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που θα πλήρωνε η Ελλάδα εάν δανείζονταν από τις διεθνείς χρηματαγορές με Ελληνικά Ομόλογα και του επιτοκίου που θα πληρώσει εάν δανειστεί με την διαδικασία του ευρώ-ομόλογου, θα είναι λογικά πολύ μεγάλη. Ποιος θα καρπωθεί αυτήν την διαφορά; Η Ελληνική Οικονομία, μάλλον ΟΧΙ. Μα, θα αντιτείνει κάποιος καλόπιστος ευρωπαϊστής, σου δημιουργεί πρόβλημα άσημε και ταπεινέ Δευκαλίωνα, να δανειστείς μέσω ευρωομολόγου με μεικτό (επιτόκιο ευρώ-ομολόγου + κέρδος Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους) επιτόκιο πχ 8 %, όταν μόνος σου θα δανειζόσουν (εάν δανειζόσουν) με επιτόκιο 10 %;
Δεύτερη Ερώτηση: Για να έχει η Ελλάδα το δικαίωμα να δανειστεί μέσω του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους και του ευρώ-ομολόγου, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να δεσμευτεί ότι θα μπορεί στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή να επιστρέψει τα 100 ευρώ. Και πως μπορεί να δεσμευτεί αξιόπιστα μία χώρα, ειδικά όταν μιλάμε για επιστροφή χρημάτων; Μα, με τον έλεγχο από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους των δημόσιων οικονομικών της.
Μα, θα αντιτείνει κάποιος καλόπιστος ευρωπαϊστής, σου δημιουργεί πρόβλημα άσημε και ταπεινέ Δευκαλίωνα, να ελέγχει το δημόσια οικονομικά ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους αφού και τώρα οι ίδιοι, ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ τα ελέγχουν;
Άρα που βρισκόμαστε;
Δανείζετε κάποιος υπέρ-εθνικός οργανισμός, που σήμερα λέγεται Τρόικα και αύριο θα ονομάζεται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους με χαμηλό επιτόκιο και μας δανείζει με ακριβότερο (λίγο μικρότερο από αυτό που θα δανειζόμασταν εάν προσφεύγαμε στις διεθνείς αγορές), και γι’ αυτό το μικρό κέρδος παραδίδουμε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών μας σε αυτόν τον υπέρ-εθνικό οργανισμό, που σήμερα λέγεται όπως προαναφέραμε Τρόικα και αύριο θα λέγεται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους.
Δηλαδή, βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς ή και χειρότερο (όταν αποκαλυφθούν όλες οι λεπτομέρειες τότε θα είμαστε σίγουροι προς τα πού πάνε τα πράγματα), σημείο.
Το έχουμε πει και δεν θα βαρεθούμε να το επαναλαμβάνουμε. Η μοναδική λύση για να φύγει η Ελληνική Οικονομία από το σπιράλ του θανάτου, στο οποίο την έχουν βάλει οι ξένοι δανειστές, είναι η νοικοκυρεμένη και έγκαιρη επανα-διαπραγμάτευση του Δημόσιου Χρέους.
Μόνο με αυτήν την διαδικασία θα μειωθούν οι ετήσιες πληρωμές τόκο-χρεολυσίων (μόνο για το 2010 θα πληρώσουμε το 30 % του ΑΕΠ για τόκους και λήξεις ομολόγων (χρεολύσια), δηλαδή θα πληρώσουμε 62 δις ευρώ και θα μείνουν χρήματα που θα επενδυθούν στην αναπτυξιακή διαδικασία.
Όσο ψάχνουμε για να βρούμε καινούργιο όνομα στους εισπράκτορες των δανειστών μας, τόσο πιο βαθειά θα βυθιζόμαστε στον βούρκο της ανέχειας της μιζέριας και της φτώχειας…
Από.........http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
Γράφει ο Δευκαλίωνας
Τα πράγματα φαίνονται επιφανειακά αθώα και πολύ ευρωπαϊκά. Για τις χώρες που δεν μπορούν να δανειστούν γιατί τα επιτόκια δανεισμού είναι πάρα πολύ υψηλά η δανείζονται με αρκετά υψηλά επιτόκια θα υπάρχει η εξής εναλλακτική επιλογή.
Θα έχουν την δυνατότητα να δανείζονται μέσω ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους, ο οποίος θα εκδίδει ένα ευρώ-ομόλογο για κάθε επί μέρους ένα κρατικό ομόλογο. Δηλαδή, εάν πχ η Ελλάδα θέλει να δανειστεί 100 ευρώ, είτε θα τα δανειστεί (εάν μπορέσει) με επιτόκιο περίπου 10 % από τις διεθνείς χρηματαγορές είτε θα προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους.
Στην περίπτωση αυτή θα εκδώσει και θα παραδώσει στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους ως ενέχυρο, ένα Ελληνικό Ομόλογο αξίας 100. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους κρατά ως ενέχυρο το Ελληνικό Ομόλογο αξίας 100 ευρώ στο χαρτοφυλάκιο του και εκδίδει ένα ευρώ-ομόλογο ίσης αξίας το οποίο πουλά στις χρηματαγορές. Εισπράττει τα χρήματα και τα δίνει στην Ελλάδα. Όταν αυτό το Ελληνικό Ομόλογο λήξει, η Ελλάδα επιστρέφει στον...
Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους τα 100 ευρώ και παίρνει πίσω το Ομόλογο που έχει μείνει στο χαρτοφυλάκιο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους ως ενέχυρο. Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους επιστρέφει στους δανειστές τα 100 ευρώ και παίρνει πίσω το ευρώ-ομόλογο, που είχε εκδώσει για λογαριασμό της Ελλάδας.
Έτσι ο κύκλος κλείνει θεωρητικά. Είναι όμως έτσι ιδεατά τα πράγματα;
Πρώτη Ερώτηση: Η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου που θα πλήρωνε η Ελλάδα εάν δανείζονταν από τις διεθνείς χρηματαγορές με Ελληνικά Ομόλογα και του επιτοκίου που θα πληρώσει εάν δανειστεί με την διαδικασία του ευρώ-ομόλογου, θα είναι λογικά πολύ μεγάλη. Ποιος θα καρπωθεί αυτήν την διαφορά; Η Ελληνική Οικονομία, μάλλον ΟΧΙ. Μα, θα αντιτείνει κάποιος καλόπιστος ευρωπαϊστής, σου δημιουργεί πρόβλημα άσημε και ταπεινέ Δευκαλίωνα, να δανειστείς μέσω ευρωομολόγου με μεικτό (επιτόκιο ευρώ-ομολόγου + κέρδος Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους) επιτόκιο πχ 8 %, όταν μόνος σου θα δανειζόσουν (εάν δανειζόσουν) με επιτόκιο 10 %;
Δεύτερη Ερώτηση: Για να έχει η Ελλάδα το δικαίωμα να δανειστεί μέσω του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους και του ευρώ-ομολόγου, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να δεσμευτεί ότι θα μπορεί στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή να επιστρέψει τα 100 ευρώ. Και πως μπορεί να δεσμευτεί αξιόπιστα μία χώρα, ειδικά όταν μιλάμε για επιστροφή χρημάτων; Μα, με τον έλεγχο από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαχείρισης Χρέους των δημόσιων οικονομικών της.
Μα, θα αντιτείνει κάποιος καλόπιστος ευρωπαϊστής, σου δημιουργεί πρόβλημα άσημε και ταπεινέ Δευκαλίωνα, να ελέγχει το δημόσια οικονομικά ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους αφού και τώρα οι ίδιοι, ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ τα ελέγχουν;
Άρα που βρισκόμαστε;
Δανείζετε κάποιος υπέρ-εθνικός οργανισμός, που σήμερα λέγεται Τρόικα και αύριο θα ονομάζεται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους με χαμηλό επιτόκιο και μας δανείζει με ακριβότερο (λίγο μικρότερο από αυτό που θα δανειζόμασταν εάν προσφεύγαμε στις διεθνείς αγορές), και γι’ αυτό το μικρό κέρδος παραδίδουμε τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών μας σε αυτόν τον υπέρ-εθνικό οργανισμό, που σήμερα λέγεται όπως προαναφέραμε Τρόικα και αύριο θα λέγεται Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους.
Δηλαδή, βρισκόμαστε στο ίδιο ακριβώς ή και χειρότερο (όταν αποκαλυφθούν όλες οι λεπτομέρειες τότε θα είμαστε σίγουροι προς τα πού πάνε τα πράγματα), σημείο.
Το έχουμε πει και δεν θα βαρεθούμε να το επαναλαμβάνουμε. Η μοναδική λύση για να φύγει η Ελληνική Οικονομία από το σπιράλ του θανάτου, στο οποίο την έχουν βάλει οι ξένοι δανειστές, είναι η νοικοκυρεμένη και έγκαιρη επανα-διαπραγμάτευση του Δημόσιου Χρέους.
Μόνο με αυτήν την διαδικασία θα μειωθούν οι ετήσιες πληρωμές τόκο-χρεολυσίων (μόνο για το 2010 θα πληρώσουμε το 30 % του ΑΕΠ για τόκους και λήξεις ομολόγων (χρεολύσια), δηλαδή θα πληρώσουμε 62 δις ευρώ και θα μείνουν χρήματα που θα επενδυθούν στην αναπτυξιακή διαδικασία.
Όσο ψάχνουμε για να βρούμε καινούργιο όνομα στους εισπράκτορες των δανειστών μας, τόσο πιο βαθειά θα βυθιζόμαστε στον βούρκο της ανέχειας της μιζέριας και της φτώχειας…
Από.........http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/
Αρχίζει τους αγώνες η Μικτή της ΕΠΣΦ στη Μάλτα...
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Απόψε ΕΛΛΑΣ-GALLEGA
Πρώτος αγώνας σήμερα το μεσημέρι στην Μάλτα για την πρωταθλήτρια Ελλάδας 2010 Μικτή Φθιώτιδας .
Σήμερα η μικτή μας στα πλαίσια του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος UEFA REGION’S CUP αντιμετωπίζει την Ισπανική Καλέγκα , την Πέμπτη την Μάλτα και τελευταία το Σάββατο με την Γερμανική Βιτεμβέργη.
Από.....lamiafm1
Απόψε ΕΛΛΑΣ-GALLEGA
Πρώτος αγώνας σήμερα το μεσημέρι στην Μάλτα για την πρωταθλήτρια Ελλάδας 2010 Μικτή Φθιώτιδας .
Σήμερα η μικτή μας στα πλαίσια του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος UEFA REGION’S CUP αντιμετωπίζει την Ισπανική Καλέγκα , την Πέμπτη την Μάλτα και τελευταία το Σάββατο με την Γερμανική Βιτεμβέργη.
Από.....lamiafm1
Συνέντευξη Κατερίνας Μπατζελή: "δεν μπορούμε δια μέσου μίας ισχυρότατης, δυσκολότατης, οικονομικής περιόδου να καταλύσουμε βασικές εργασιακές σχέσεις"
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Την πεποίθηση ότι η Κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τις εργασιακές σχέσεις και την απασχόληση εν μέσω μιας ισχυρής και δύσκολης οικονομικής περιόδου, εξέφρασε η Βουλευτής Φθιώτιδας και πρ. Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κατερίνα Μπατζελή σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash 96
«Συλλογικές συμβάσεις υπάρχουν ανά τον κόσμο και προστατεύονται από το διεθνές εργατικό δίκιο. Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε δια μέσου μίας ισχυρότατης, δυσκολότατης, οικονομικής περιόδου να καταλύσουμε βασικές εργασιακές σχέσεις» δήλωσε η κ. Μπατζελή τονίζοντας παράλληλα ότι «στον καινούργιο νόμο θα πρέπει εξειδικεύεται τόσο το χρονικό όριο όσο και οι οι προϋποθέσεις. Δηλαδή όταν σε μια επιχείρηση δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πτώχευσης, να μην ενεργοποιείται και η μείωση του μισθού. Αυτά μπορούν να προβλεφτούν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο καινούργιο νομοσχέδιο αυτά με κάποιο τρόπο θα προβλέπονται ή θα διασφαλιστούν κατά τη συζήτηση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο».
Αναλυτικά η συνέντευξη...
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλημέρα σας κ. Μπατζελή
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Καλημέρα σας.
Α.ΣΠΑΝΟΥ: Πώς τα βλέπετε τώρα τα πράγματα με τα μάτια μιας απλής Βουλευτή;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Είτε με τα μάτια της Βουλευτή είτε με τα μάτια της Υπουργού, η αλήθεια είναι ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη. Είναι μια προσπάθεια συλλογική που πρέπει να γίνει από το σύνολο της κοινωνίας, της κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων για να μπορέσουμε να περάσουμε τη δύσκολη οικονομική κρίση, η οποία εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια αναδιάρθρωσης όλης της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, διότι είναι δύο συνδεόμενοι κρίκοι.
Θεωρώ ότι τα θέματα της πολιτικής και των συγκεκριμένων μέτρων που χρησιμοποιεί κάθε φορά το κάθε κράτος και εμείς ως χώρα, κρίνονται, κατακρίνονται, σχεδιάζονται, εφαρμόζονται και στο τέλος αξιολογούνται και στην αποτελεσματικότητά τους.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: κ. Μπατζελή θέλω να σας πω ότι άκουσα εξαιρετικά ελληνικά. Επίσης παρακολούθησα μια εξαιρετικά δομημένη κατάθεση σκέψεων, αλλά στον απόλυτα στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο. Και πρέπει να πω από μικροφώνου ότι δεν σας το έχω. Ανήκετε στην κατηγορία των πολιτικών που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ερώτημα της Αγγελικής έχει να κάνει με το ότι ο Υπουργός είναι πιο δύσκολο. Βλέπετε τι τραβάει η κ. Κατσέλη, επειδή είπε κάτι που είχε να κάνει με ένα είδος «φρένου» σε αυτό το τσουνάμι που έρχεται. Ως Βουλευτής φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο περιθώριο. Είναι έτσι;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Περιθώριο δράσης και αντίδρασης, διαφορετικής προσέγγισης, όταν αυτή εντάσσεται στα πλαίσια ενός διαλόγου είτε είναι στο Υπουργικό Συμβούλιο είτε στην κοινοβουλευτική ομάδα, νομίζω ότι υπάρχει. Είναι γεγονός.
Πολλοί Υπουργοί, αλλά και εγώ η ίδια είτε με την ιδιότητα της Βουλευτή είτε με την ιδιότητα της Υπουργού που είχα, εκφράζουμε, ο καθένας ξεχωριστά και με σαφήνεια τη δική μας προσέγγιση, η οποία όμως έχει έναν κοινό στόχο. Ο στόχος είναι να βγούμε από την κρίση στην οποία βρισκόμαστε με τις όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Κανείς δε διαφοροποιείται ως προς το στόχο αυτό.
Α. ΣΠΑΝΟΥ: Θεωρείτε ότι η επιχειρησιακή σύμβαση που προωθείται αυτές τις ημέρες είναι ένας τρόπος για να βγούμε πιο γρήγορα από την κρίση;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Θεωρώ ότι η επιχειρησιακή σύμβαση που αναφέρετε ενόψει του νομοσχεδίου για τα εργασιακά που θα κατατεθεί δεν είναι μέσα στη λογική του μνημονίου, αλλά εντάσσεται στις αλλαγές που προέκυψαν από την εξέλιξη του αρχικού μνημονίου. Και δε μιλάω για την απώλεια των μισθών του ιδιωτικού τομέα της τάξης του 12%, διότι αυτό δεν αναφέρεται πουθενά. Κανένα μνημόνιο στο αρχικό του σχήμα δεν ανέφερε για μείωση μισθών. Αναφερόταν και αναφέρεται σε όρους που αφορούν ευελιξία στο χώρο εργασίας, μια πολιτική που εφαρμόζεται και σε κοινοτικό επίπεδο με διαφορετικούς όρους και υποχρεώσεις και από εκεί και πέρα ενισχύει κατά έναν τρόπο και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας.
Α. ΣΠΑΝΟΥ: 'Aρα τι γίνεται; Υπερβαίνουμε το μνημόνιο;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Τα εργασιακά κατά την τρόικα είναι θέμα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Εάν εμείς θεωρούμε ότι η ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας περιλαμβάνει και μια μείωση μισθών είναι πολιτικό ζητούμενο. Δεύτερον, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ύφεσης. Η μείωση των μισθών μειώνει τη ζήτηση και αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, των καταναλωτών με αποτέλεσμα να πρέπει να εξεταστεί ποιο είναι το επόμενο βήμα, έτσι ώστε αν περάσει μια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, να μη μειωθεί η ζήτηση, ιδίως σε περιόδους ύφεσης. Δεν είναι εύκολο επιχείρημα.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Και να μην εκτοξευθεί ο δείκτης ανεργίας.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Εάν αυτή η πρόταση δε συνοδευθεί με πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δηλαδή, ποια είναι η επιχείρηση υπό καθεστώς πτώχευσης, δηλαδή, κάποιος που χρωστά σε τράπεζες, ποιες είναι οι διευκολύνσεις που θα έχει στις τράπεζες, οι οποίες απέκτησαν και μεγαλύτερη ρευστότητα με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και με την ενίσχυση που λάβανε πρόσφατα από το κράτος. Από την άλλη πλευρά ποιες είναι οι υποχρεώσεις μιας επιχείρησης να μην απολύσει τους εργαζόμενους. Διότι στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ένα μεγαλύτερο φαύλο κύκλο.
Αυτά τα μέτρα, όπως κι αν περάσουν και με βάση τις υποχρεωτικές προϋποθέσεις που σας προανέφερα και με τις μειώσεις των μισθών, πρέπει να γίνει σαφές ότι σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να είναι πεπερασμένου χρόνου. Δεν μπορεί να είναι ένα μέσο «άλωσης» των συλλογικών συμβάσεων, των κλαδικών συμφωνιών, αλλά να έχουν μεταβατικό χαρακτήρα και να ενταχθούν στα μέτρα εξόδου από την κρίση.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Πώς θα γίνει αυτό; Θα φέρουμε π.χ σε δύο ή σε πέντε χρόνια ένα άλλο νόμο που θα φέρει πίσω αυτά που «πήρε» από τον υπάλληλο; Θα γίνει αυτό; Ή θα ισχύσει αυτό που ισχύει στη γωνιά του πλανήτη. «Ελλάδα ό,τι έχασες το έχασες»;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Έχουμε δύο, τρεις παραμέτρους, οι οποίες πρέπει να είναι σεβαστές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Συλλογικές συμβάσεις υπάρχουν ανά τον κόσμο. Προστατεύονται από το διεθνές εργατικό δίκαιο. Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε εν μέσω μιας δυσκολότατης οικονομικής περιόδου να καταλύσουμε βασικές εργασιακές σχέσεις. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις που είναι διαμέσου των συλλογικών συμβάσεων ή διαμέσου των κλαδικών συμβάσεων, οι οποίες ψηφίστηκαν με το νόμο του κ. Λοβέρδου, πριν μερικούς μήνες, ούτε κι αυτές θα γίνονται πλέον σεβαστές. Συνεπώς, στο νέο νόμο θα πρέπει να αναφέρονται το χρονικό όριο ή οι προϋποθέσεις, δηλαδή όταν σε μια επιχείρηση δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πτώχευσης, δεν πρέπει να ενεργοποιείται και η μείωση του μισθού. Αυτά μπορούν να προβλεφθούν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο καινούργιο νομοσχέδιο αυτά θα προβλέπονται με κάποιο τρόπο ή θα διασφαλιστούν κατά τη συζήτηση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Ουσιαστικά μας λέει η κ. Μπατζελή ότι πιθανότατα να γνωρίζει ότι και άλλοι συνάδελφοί της Βουλευτές θα το βάλουν στη Βουλή με ένα δυνατό τρόπο πιέζοντας την Κυβέρνηση.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Κάθε νομοσχέδιο τίθεται σε διαδικασία επεξεργασίας τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας ΠΑΣΟΚ όσο και σε επίπεδο ολομέλειας. Κάθε φορά βλέπουμε αλλαγές σε κάποια νομοσχέδια, τα οποία προέρχονται από συζητήσεις στο Κοινοβούλιο.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Ο Πρωθυπουργός ζήτησε τη βοήθειά σας. Τη δική σας και των υπολοίπων βουλευτών.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Ο Πρωθυπουργός πάντα την είχε και θα την έχει. Και νομίζω ότι όλη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι όχι μόνο αρωγός, αλλά συμβάλλει στο κυβερνητικό έργο, έτσι ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διότι ξέρετε και το λέω από προσωπική εμπειρία ότι οι Υπουργοί καθοδηγούν τις τομεακές πολιτικές, αλλά οι αναμεταδότες της κυβερνητικής πολιτικής είναι οι βουλευτές. Συνεπώς οι βουλευτές δέχονται τα μηνύματα της κοινωνίας, τα μεταφέρουν στους υπουργούς και την κυβέρνηση, αυτά «μεταλλάσσονται», εφόσον είναι εφικτό και συνέχεια επιστρέφουν στις περιφέρειές τους ενημερώνοντας εκ νέου την ίδια την κοινωνία. Η κοινωνία θέλει αυτή την επαφή. Δέχεται την κυβερνητική πολιτική ως προς το στόχο της. Μπορεί να διαφοροποιείται μερικώς ως προς τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Να δούμε τι θα ψηφίσετε και στη Βουλή.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Οι αλλαγές γίνονται κατά τη διαδικασία επεξεργασίας και συζήτησης του νομοσχεδίου στη Βουλή. Η απόφαση σε ό,τι με αφορά προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω και το σύνολο των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ είναι ότι θα ψηφίσω το νομοσχέδιο, το οποίο θα διαμορφωθεί μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, βάσει και του νέου κανονισμού της Βουλής, ο οποίος ενισχύει θα έλεγα τη «φωνή» των βουλευτών κατά τη διαδικασία επεξεργασίας ενός νομοσχεδίου.
Από......lamianews
Την πεποίθηση ότι η Κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τις εργασιακές σχέσεις και την απασχόληση εν μέσω μιας ισχυρής και δύσκολης οικονομικής περιόδου, εξέφρασε η Βουλευτής Φθιώτιδας και πρ. Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κατερίνα Μπατζελή σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash 96
«Συλλογικές συμβάσεις υπάρχουν ανά τον κόσμο και προστατεύονται από το διεθνές εργατικό δίκιο. Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε δια μέσου μίας ισχυρότατης, δυσκολότατης, οικονομικής περιόδου να καταλύσουμε βασικές εργασιακές σχέσεις» δήλωσε η κ. Μπατζελή τονίζοντας παράλληλα ότι «στον καινούργιο νόμο θα πρέπει εξειδικεύεται τόσο το χρονικό όριο όσο και οι οι προϋποθέσεις. Δηλαδή όταν σε μια επιχείρηση δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πτώχευσης, να μην ενεργοποιείται και η μείωση του μισθού. Αυτά μπορούν να προβλεφτούν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο καινούργιο νομοσχέδιο αυτά με κάποιο τρόπο θα προβλέπονται ή θα διασφαλιστούν κατά τη συζήτηση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο».
Αναλυτικά η συνέντευξη...
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλημέρα σας κ. Μπατζελή
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Καλημέρα σας.
Α.ΣΠΑΝΟΥ: Πώς τα βλέπετε τώρα τα πράγματα με τα μάτια μιας απλής Βουλευτή;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Είτε με τα μάτια της Βουλευτή είτε με τα μάτια της Υπουργού, η αλήθεια είναι ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη. Είναι μια προσπάθεια συλλογική που πρέπει να γίνει από το σύνολο της κοινωνίας, της κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων για να μπορέσουμε να περάσουμε τη δύσκολη οικονομική κρίση, η οποία εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια αναδιάρθρωσης όλης της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, διότι είναι δύο συνδεόμενοι κρίκοι.
Θεωρώ ότι τα θέματα της πολιτικής και των συγκεκριμένων μέτρων που χρησιμοποιεί κάθε φορά το κάθε κράτος και εμείς ως χώρα, κρίνονται, κατακρίνονται, σχεδιάζονται, εφαρμόζονται και στο τέλος αξιολογούνται και στην αποτελεσματικότητά τους.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: κ. Μπατζελή θέλω να σας πω ότι άκουσα εξαιρετικά ελληνικά. Επίσης παρακολούθησα μια εξαιρετικά δομημένη κατάθεση σκέψεων, αλλά στον απόλυτα στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο. Και πρέπει να πω από μικροφώνου ότι δεν σας το έχω. Ανήκετε στην κατηγορία των πολιτικών που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ερώτημα της Αγγελικής έχει να κάνει με το ότι ο Υπουργός είναι πιο δύσκολο. Βλέπετε τι τραβάει η κ. Κατσέλη, επειδή είπε κάτι που είχε να κάνει με ένα είδος «φρένου» σε αυτό το τσουνάμι που έρχεται. Ως Βουλευτής φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο περιθώριο. Είναι έτσι;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Περιθώριο δράσης και αντίδρασης, διαφορετικής προσέγγισης, όταν αυτή εντάσσεται στα πλαίσια ενός διαλόγου είτε είναι στο Υπουργικό Συμβούλιο είτε στην κοινοβουλευτική ομάδα, νομίζω ότι υπάρχει. Είναι γεγονός.
Πολλοί Υπουργοί, αλλά και εγώ η ίδια είτε με την ιδιότητα της Βουλευτή είτε με την ιδιότητα της Υπουργού που είχα, εκφράζουμε, ο καθένας ξεχωριστά και με σαφήνεια τη δική μας προσέγγιση, η οποία όμως έχει έναν κοινό στόχο. Ο στόχος είναι να βγούμε από την κρίση στην οποία βρισκόμαστε με τις όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Κανείς δε διαφοροποιείται ως προς το στόχο αυτό.
Α. ΣΠΑΝΟΥ: Θεωρείτε ότι η επιχειρησιακή σύμβαση που προωθείται αυτές τις ημέρες είναι ένας τρόπος για να βγούμε πιο γρήγορα από την κρίση;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Θεωρώ ότι η επιχειρησιακή σύμβαση που αναφέρετε ενόψει του νομοσχεδίου για τα εργασιακά που θα κατατεθεί δεν είναι μέσα στη λογική του μνημονίου, αλλά εντάσσεται στις αλλαγές που προέκυψαν από την εξέλιξη του αρχικού μνημονίου. Και δε μιλάω για την απώλεια των μισθών του ιδιωτικού τομέα της τάξης του 12%, διότι αυτό δεν αναφέρεται πουθενά. Κανένα μνημόνιο στο αρχικό του σχήμα δεν ανέφερε για μείωση μισθών. Αναφερόταν και αναφέρεται σε όρους που αφορούν ευελιξία στο χώρο εργασίας, μια πολιτική που εφαρμόζεται και σε κοινοτικό επίπεδο με διαφορετικούς όρους και υποχρεώσεις και από εκεί και πέρα ενισχύει κατά έναν τρόπο και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας.
Α. ΣΠΑΝΟΥ: 'Aρα τι γίνεται; Υπερβαίνουμε το μνημόνιο;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Τα εργασιακά κατά την τρόικα είναι θέμα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Εάν εμείς θεωρούμε ότι η ανταγωνιστικότητας μιας οικονομίας περιλαμβάνει και μια μείωση μισθών είναι πολιτικό ζητούμενο. Δεύτερον, είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ύφεσης. Η μείωση των μισθών μειώνει τη ζήτηση και αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, των καταναλωτών με αποτέλεσμα να πρέπει να εξεταστεί ποιο είναι το επόμενο βήμα, έτσι ώστε αν περάσει μια μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, να μη μειωθεί η ζήτηση, ιδίως σε περιόδους ύφεσης. Δεν είναι εύκολο επιχείρημα.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Και να μην εκτοξευθεί ο δείκτης ανεργίας.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Εάν αυτή η πρόταση δε συνοδευθεί με πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δηλαδή, ποια είναι η επιχείρηση υπό καθεστώς πτώχευσης, δηλαδή, κάποιος που χρωστά σε τράπεζες, ποιες είναι οι διευκολύνσεις που θα έχει στις τράπεζες, οι οποίες απέκτησαν και μεγαλύτερη ρευστότητα με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και με την ενίσχυση που λάβανε πρόσφατα από το κράτος. Από την άλλη πλευρά ποιες είναι οι υποχρεώσεις μιας επιχείρησης να μην απολύσει τους εργαζόμενους. Διότι στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ένα μεγαλύτερο φαύλο κύκλο.
Αυτά τα μέτρα, όπως κι αν περάσουν και με βάση τις υποχρεωτικές προϋποθέσεις που σας προανέφερα και με τις μειώσεις των μισθών, πρέπει να γίνει σαφές ότι σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να είναι πεπερασμένου χρόνου. Δεν μπορεί να είναι ένα μέσο «άλωσης» των συλλογικών συμβάσεων, των κλαδικών συμφωνιών, αλλά να έχουν μεταβατικό χαρακτήρα και να ενταχθούν στα μέτρα εξόδου από την κρίση.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Πώς θα γίνει αυτό; Θα φέρουμε π.χ σε δύο ή σε πέντε χρόνια ένα άλλο νόμο που θα φέρει πίσω αυτά που «πήρε» από τον υπάλληλο; Θα γίνει αυτό; Ή θα ισχύσει αυτό που ισχύει στη γωνιά του πλανήτη. «Ελλάδα ό,τι έχασες το έχασες»;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Έχουμε δύο, τρεις παραμέτρους, οι οποίες πρέπει να είναι σεβαστές σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Συλλογικές συμβάσεις υπάρχουν ανά τον κόσμο. Προστατεύονται από το διεθνές εργατικό δίκαιο. Συνεπώς σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε εν μέσω μιας δυσκολότατης οικονομικής περιόδου να καταλύσουμε βασικές εργασιακές σχέσεις. Αυτές οι εργασιακές σχέσεις που είναι διαμέσου των συλλογικών συμβάσεων ή διαμέσου των κλαδικών συμβάσεων, οι οποίες ψηφίστηκαν με το νόμο του κ. Λοβέρδου, πριν μερικούς μήνες, ούτε κι αυτές θα γίνονται πλέον σεβαστές. Συνεπώς, στο νέο νόμο θα πρέπει να αναφέρονται το χρονικό όριο ή οι προϋποθέσεις, δηλαδή όταν σε μια επιχείρηση δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις πτώχευσης, δεν πρέπει να ενεργοποιείται και η μείωση του μισθού. Αυτά μπορούν να προβλεφθούν και είμαι απόλυτα σίγουρη ότι στο καινούργιο νομοσχέδιο αυτά θα προβλέπονται με κάποιο τρόπο ή θα διασφαλιστούν κατά τη συζήτηση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Ουσιαστικά μας λέει η κ. Μπατζελή ότι πιθανότατα να γνωρίζει ότι και άλλοι συνάδελφοί της Βουλευτές θα το βάλουν στη Βουλή με ένα δυνατό τρόπο πιέζοντας την Κυβέρνηση.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Κάθε νομοσχέδιο τίθεται σε διαδικασία επεξεργασίας τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικής ομάδας ΠΑΣΟΚ όσο και σε επίπεδο ολομέλειας. Κάθε φορά βλέπουμε αλλαγές σε κάποια νομοσχέδια, τα οποία προέρχονται από συζητήσεις στο Κοινοβούλιο.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Ο Πρωθυπουργός ζήτησε τη βοήθειά σας. Τη δική σας και των υπολοίπων βουλευτών.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Ο Πρωθυπουργός πάντα την είχε και θα την έχει. Και νομίζω ότι όλη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι όχι μόνο αρωγός, αλλά συμβάλλει στο κυβερνητικό έργο, έτσι ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διότι ξέρετε και το λέω από προσωπική εμπειρία ότι οι Υπουργοί καθοδηγούν τις τομεακές πολιτικές, αλλά οι αναμεταδότες της κυβερνητικής πολιτικής είναι οι βουλευτές. Συνεπώς οι βουλευτές δέχονται τα μηνύματα της κοινωνίας, τα μεταφέρουν στους υπουργούς και την κυβέρνηση, αυτά «μεταλλάσσονται», εφόσον είναι εφικτό και συνέχεια επιστρέφουν στις περιφέρειές τους ενημερώνοντας εκ νέου την ίδια την κοινωνία. Η κοινωνία θέλει αυτή την επαφή. Δέχεται την κυβερνητική πολιτική ως προς το στόχο της. Μπορεί να διαφοροποιείται μερικώς ως προς τα μέτρα τα οποία λαμβάνονται.
Κ. ΠΑΡΡΑΣ: Να δούμε τι θα ψηφίσετε και στη Βουλή.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ: Οι αλλαγές γίνονται κατά τη διαδικασία επεξεργασίας και συζήτησης του νομοσχεδίου στη Βουλή. Η απόφαση σε ό,τι με αφορά προσωπικά, αλλά πιστεύω ότι εκφράζω και το σύνολο των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ είναι ότι θα ψηφίσω το νομοσχέδιο, το οποίο θα διαμορφωθεί μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, βάσει και του νέου κανονισμού της Βουλής, ο οποίος ενισχύει θα έλεγα τη «φωνή» των βουλευτών κατά τη διαδικασία επεξεργασίας ενός νομοσχεδίου.
Από......lamianews
Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010
Άοπλη η Ελλάδα σε έναν πόλεμο μεγάλων δυνάμεων
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Λίγο πριν το ξέσπασμα της Ελληνικής κρίσης σημειώναμε ότι ο νέος πόλεμος ξεκινά από την χώρα μας και αναφέραμε οικονομικά στοιχεία και πληροφορίες που έδειχναν την πρόθεση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την χρηματοπιστωτική κρίση στο εσωτερικό της ΕΕ, μεταλλάσσοντάς την σε δημοσιονομική κρίση. Σε κάποιους τότε αυτό φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως λίγοι αρνούνται να το αποδεχτούν. Θα πρέπει κανείς να μην γνωρίζει οικονομικά για να μην αντιλαμβάνεται την άμεση σχέση της πρώτης κρίσης που είχε ως αφετηρία τις ΗΠΑ, με την δεύτερη που ξεκίνησε από την ΕΕ, έχοντας ως εστία την Ελλάδα.
Η κρίση αυτή δυστυχώς διαρκώς διαστέλλεται και από εμπορικός πόλεμος, μεταβάλλεται σε νομισματικό, με διαστάσεις πλέον διπλωματικής διένεξης. Έχει αρχίσει με άλλα λόγια, μια παγκόσμια «φαγούρα» ηγεμονικού ....
χαρακτήρα που διαταράσσει το σύστημα της παγκόσμιας ηγεμονίας, το οποίο στηρίζεται στην λεγόμενη οικονομική παγκοσμιοποίηση. Το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς τεχνικό (στενά οικονομικό) αφορώντας στην πολιτική παραγωγής εμπορικού πλεονάσματος σε Γερμανία και Κίνα, αλλά πλέον και στη Ρωσία, ή στην επεκτατική δανειοδοτική πολιτική της Fed στις ΗΠΑ και σε χώρες της ΕΕ, ούτε στενά στο ζήτημα της ανάπτυξης της εσωτερικής αγοράς και της διαχείρισης του χρέους. Είναι ζήτημα αντίληψης των διεθνών κανόνων ηγεμονίας, που πλέον αμφισβητούνται τόσο από την Κίνα όσο και από την Γερμανία, την ώρα που η Μόσχα κρατά επιφυλακτική στάση, περιμένοντας να δει πώς εξελίσσεται το διεθνές παιχνίδι αμφισβήτησης του μονοπολικού κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό παλαιές συμμαχίες διαταράσσονται και νέες δημιουργούνται, έχοντας ως αποτέλεσμα οι τέσσερεις βασικοί πόλοι παγκόσμιας ηγεσίας ( ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και ΕΕ) να διέρχονται περίοδο αναστάτωσης, με μεγαλύτερη αυτή που πλήττει τον Γερμανικό (ΕΕ) και τον Κινεζικό. Σε όλες τις περιπτώσεις την αναταραχή προκαλεί η αμερικανική πολιτική, η οποία μετά την διάλυση του διπολικού συστήματος φάνηκε έτοιμη να αποδεχθεί την λειτουργία ενός uni-multipolar συστήματος ηγεμονίας υπό την οικονομική ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά πλέον στο βαθμό που το σύστημα αυτό διαταράχθηκε με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας και παρουσιάζονται τάσεις αυτονόμησης των επιμέρους πόλων, το συνολικό καθεστώς αμφισβητείται και το σύστημα χάνει την εσωτερική του ισορροπία. Αποκτά δηλαδή λίγο-πολύ άναρχα χαρακτηριστικά.
Στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά αυτά φανερώνουν τάσεις μεταβολής της παγκόσμιας πολιτικής οργάνωσης, αλλά στο πλαίσιο άσκησης ηγεμονικής πολιτικής, εκλαμβάνονται ως απειλές. Η απειλή για την ελίτ που ηγείται του χρηματοπιστωτικού συστήματος, υποστηριζόμενη οργανικά από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είναι να περάσουμε από την uni-multipolarity σε multipolarity. Αυτό θα σήμαινε σοβαρή απώλεια ισχύος της χώρας σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Μόνον η πιθανότητα το δολάριο να έπαυε να αποτελεί αποθεματικό νόμισμα θα επέφερε απώλειες γύρω στο 10% συνολικά στον οικονομικό κύκλο της χώρας, με αλυσιδωτές αντιδράσεις στα επιτόκια, επηρεάζοντας παράλληλα όλες τις οικονομίες που είναι συνδεδεμένες με αυτό το νόμισμα. Όπως αντιλαμβάνεστε multipolar world, δίχως ενιαία παγκόσμια διακυβέρνηση υπό την ηγεσία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς σοβαρή έως ακραία παγκόσμια κρίση, σύμφωνα τουλάχιστον με την αντίληψη των βορειοαμερικανικών συμφερόντων.
Η κρίση στα δημοσιονομικά της ΕΕ, είναι το αποτέλεσμα του βορειοαμερικανικού «άγχους», που έβλεπε τη Γερμανία μέσω του ευρώ να αποκτά δύναμη απειλητικών διαστάσεων, που θα της επέτρεπε να ακολουθήσει αυτόνομη πολιτική σε όλα τα επίπεδα, διαμορφώνοντας σχέσεις με τους άλλους πόλους ερήμην της ηγεσίας των ΗΠΑ.
Στο σημείο αυτό καλό είναι να επισημάνουμε ότι δεν αξιολογούμε την συμπεριφορά των ΗΠΑ αρνητικά και της Γερμανίας θετικά, καθώς αν το ερευνήσεις βαθύτερα δεν βρίσκεις άκρη. Με μια λογική οι Αμερικανοί έχουν δίκιο, με μια άλλη οι Γερμανοί. Κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει με οικονομικούς όρους την γερμανική πολιτική, επιθετική, ακόμη και ανέντιμη και την αμερικανική αντίδραση απολύτως δικαιολογημένη. Στα ζητήματα διεθνούς πολιτικής καλό είναι να μην γίνονται αξιολογήσεις ηθικού περιεχομένου, διότι αυτές υποδηλώνουν προκατάληψη.
Σημασία έχει ότι στο βαθμό που τελικά η Γερμανία δεν θα προσαρμοστεί στις επιταγές των ΗΠΑ, που εμφανίζονται ως στάσεις των αγορών, η ΕΕ θα αποδεκατιστεί σε σημείο να χάσει σε πρώτο στάδιο την ισχύ της και σε δεύτερο να μισο-διαλυθεί, με αμερικανικό δάκτυλο ασφαλώς. Αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα τους Ρώσους, παρότι αλλιώς δηλώνουν, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην επιθυμία της κινεζικής ηγεσίας. Έτσι μια έντονη διάθεση για προσέγγιση εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό μεταξύ Γερμανίας και Κίνας, παρότι υπάρχει ακόμη καχυποψία και από τις δύο πλευρές.
Η γερμανική κυβέρνηση στην ουσία δεν έχει πολλές επιλογές πλέον. Αν ακολουθήσει τις παροτρύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τότε θα αναγκαστεί να στραφεί στην ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς της, ενώ θα μετατρέψει την ΕΚΤ σε «υποκατάστημα» της Fed, υποβαθμίζοντας την ισχύ του ευρώ, άρα και της χώρας ως οικονομικού γίγαντα. Αν επιμείνει στην «σκληρή» στάση δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη και στην ίδια πολιτική επιτοκίων της ΕΚΤ, τότε θα αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να αποδεχτεί την θεσμική αποδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης, με δραματικές συνέπειες για ολόκληρη την ΕΕ. Και στις δύο περιπτώσεις, δηλαδή, οι Γερμανοί θα έβγαιναν αποδυναμωμένοι και ο πόλος της ΕΕ σοβαρά εξασθενημένος. Στην ουσία οι Γερμανοί σε αυτή την φάση δεν έχουν την δυνατότατα να επικρατήσουν σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο και έτσι αναζητούν μεσοβέζικες λύσεις, με «μηχανισμούς» που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν σε περίπτωση γενίκευσης της κρίσης. Τα πράγματα ασφαλώς θα ήταν καλλίτερα γι’ αυτούς αν στο Παρίσι δεν κυβερνούσε ο Σαρκοζί και στη Ρώμη ο Μπερλουσκόνι. Αμφότεροι κάνουν δικό τους παιχνίδι, υπονομεύοντας με το γάντι τους Γερμανούς και αναπτύσσοντας ακόμα στενότερες σχέσεις με το αμερικανο-εβραϊκό λόμπι, αλλά και το Λονδίνο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έντασης, αμοιβαίας καχυποψίας και σαφούς σύγκρουσης συμφερόντων εντός του ευρωατλαντικού μπλοκ, ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι μόνον έλαβε πρώτος-πρώτος θέση υπέρ των συμφερόντων της χρηματοπιστωτικής ελίτ, αλλά πρωταγωνίστησε στην αμφισβήτηση της ικανότητας της Γερμανίας να ασκεί ηγεμονία στον πόλο (της). Εκθέτοντας την χώρα μας σε όλα τα επίπεδα έδειξε ότι η Γερμανία είναι ανίκανη να κουμαντάρει το νέο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ότι δεν έχει μακρόπνοη στρατηγική και ότι η στάση της διέπεται από νεο-εθνικισμό και συμφεροντολογική προσέγγιση, αντί για ευρωπαϊσμό και αλληλεγγύη προς τους ασθενείς εταίρους της. Με λαϊκές κουβέντες, ο Γιώργος και η (διεθνής) ομάδα των συμβούλων του έκαναν «ρόμπα» την γερμανική κυβέρνηση, εμφανιζόμενοι μάλιστα υποκριτικά ως αγνοί, άδολοι, αντικειμενικοί και ουδέτεροι. Μετά από αυτά αντιλαμβάνεστε ποιες θα είναι οι συνέπειες! Μόνον οι αγορές και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κρατήσουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, με ποικίλες πιέσεις προς την Γερμανία. Το γυαλί με τους Γερμανούς έσπασε και αυτό δεν αφορά στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά γενικότερα, όπως παρατηρώ τις τελευταίες μέρες. Ακόμα και μέλη του SPD εμφανίζονται σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες επικριτικά σε ότι αφορά στην γενικότερη στάση του Γιώργου Παπανδρέου. «Μπορούσε να το χειριστεί καλύτερα», μου είπε κάποιος από αυτούς. Άρα, από εδώ και στο εξής η Ελλάδα θα εμφανίζεται ως τμήμα αυτών που απειλούν τα γερμανικά συμφέροντα, κυρίως έμμεσα αλλά και άμεσα και με την έννοια αυτή θα πρέπει να ερμηνεύονται οι αντιδράσεις των Γερμανών σε διάφορα επίπεδα εναντίον της χώρας μας. Δεν φαντάζει η Ελλάδα πλέον στα γερμανικά κέντρα των αποφάσεων ως ένα πρόβλημα, όπως μέχρι πρότινος, αλλά ως υπονομευτής των συμφερόντων τους. Και τούτο είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Με δύο λόγια, τα πράγματα για τη χώρα μας είναι δύσκολα πλέον εντός της ευρωζώνης κυρίως σε πολιτικό επίπεδο και αυτήν την αλήθεια δεν θα πρέπει να την αγνοούμε ή να την διασκεδάζουμε με αφορισμούς και επικοινωνιακά τεχνάσματα της ημεδαπής προπαγάνδας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε μία στρατηγική που εκ των πραγμάτων εξυπηρέτησε αυτούς που επιθυμούσαν την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού πόλου, ώστε να διατηρηθεί σε ισχύ η ηγεμονία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι μέσω του δόγματος «uni-multipolarity», όπως το περιέγραψα στην εισαγωγή αυτού του σημειώματος. Η στάση αυτή δημιουργεί ένα αναμφισβήτητο προηγούμενο με γεωπολιτικές συνέπειες για την χώρα μας, που θα αφορά και σε οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση και δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί. Θεωρώ αυτήν την εξέλιξη απόλυτα συνυφασμένη με την πολιτική των «μνημονίων», που επέλεξε το καθεστώς και ανησυχώ βαθύτατα για τις συνέπειες που μπορεί να έχει για την χώρα μας σε πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, αν δεν υπάρχει πίσω από αυτήν την στάση βαθύτερος σχεδιασμός. Αλλά ακόμη κι αν υπάρχει, στον βαθμό που αναπτύχθηκε μέσω υπόγειων διαδρομών και όχι στο φως της πολιτικής αντιπαράθεσης, ενσωματώνει κινδύνους που δεν μπορούν να εκτιμηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Πέραν αυτού, αν υφίσταται τέτοιου είδους στρατηγική, είναι δυνατόν να δημιουργήσει συγκλίσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή με κριτήριο ποιος υποστηρίζει ποια διεθνή συμφέροντα και όχι μέσω της πραγματικής σύγκλισης πολιτικών θέσεων. Η Ελλάδα εμφανίζεται να εισήλθε άοπλη και φουριόζα στο πεδίο σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων, δίχως οι Έλληνες πολίτες να γνωρίζουν με ποια κριτήρια και ποια λογική η κυβέρνησή τους επέλεξε στρατόπεδο. Αυτό θέτει ένα επιπρόσθετο ζήτημα σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία ούτως ή άλλως έχει πληγεί βάναυσα από τον τρόπο που η χώρα απαίτησε, «διαπραγματεύθηκε» και εντάχθηκε στον μηχανισμό της τρόικας, μετά την … πρόσκρουση στο παγόβουνο με την οποία μας είχαν απειλήσει κυβερνητικοί αξιωματούχοι!
Από......activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Λίγο πριν το ξέσπασμα της Ελληνικής κρίσης σημειώναμε ότι ο νέος πόλεμος ξεκινά από την χώρα μας και αναφέραμε οικονομικά στοιχεία και πληροφορίες που έδειχναν την πρόθεση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την χρηματοπιστωτική κρίση στο εσωτερικό της ΕΕ, μεταλλάσσοντάς την σε δημοσιονομική κρίση. Σε κάποιους τότε αυτό φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως λίγοι αρνούνται να το αποδεχτούν. Θα πρέπει κανείς να μην γνωρίζει οικονομικά για να μην αντιλαμβάνεται την άμεση σχέση της πρώτης κρίσης που είχε ως αφετηρία τις ΗΠΑ, με την δεύτερη που ξεκίνησε από την ΕΕ, έχοντας ως εστία την Ελλάδα.
Η κρίση αυτή δυστυχώς διαρκώς διαστέλλεται και από εμπορικός πόλεμος, μεταβάλλεται σε νομισματικό, με διαστάσεις πλέον διπλωματικής διένεξης. Έχει αρχίσει με άλλα λόγια, μια παγκόσμια «φαγούρα» ηγεμονικού ....
χαρακτήρα που διαταράσσει το σύστημα της παγκόσμιας ηγεμονίας, το οποίο στηρίζεται στην λεγόμενη οικονομική παγκοσμιοποίηση. Το πρόβλημα δεν είναι ασφαλώς τεχνικό (στενά οικονομικό) αφορώντας στην πολιτική παραγωγής εμπορικού πλεονάσματος σε Γερμανία και Κίνα, αλλά πλέον και στη Ρωσία, ή στην επεκτατική δανειοδοτική πολιτική της Fed στις ΗΠΑ και σε χώρες της ΕΕ, ούτε στενά στο ζήτημα της ανάπτυξης της εσωτερικής αγοράς και της διαχείρισης του χρέους. Είναι ζήτημα αντίληψης των διεθνών κανόνων ηγεμονίας, που πλέον αμφισβητούνται τόσο από την Κίνα όσο και από την Γερμανία, την ώρα που η Μόσχα κρατά επιφυλακτική στάση, περιμένοντας να δει πώς εξελίσσεται το διεθνές παιχνίδι αμφισβήτησης του μονοπολικού κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό παλαιές συμμαχίες διαταράσσονται και νέες δημιουργούνται, έχοντας ως αποτέλεσμα οι τέσσερεις βασικοί πόλοι παγκόσμιας ηγεσίας ( ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και ΕΕ) να διέρχονται περίοδο αναστάτωσης, με μεγαλύτερη αυτή που πλήττει τον Γερμανικό (ΕΕ) και τον Κινεζικό. Σε όλες τις περιπτώσεις την αναταραχή προκαλεί η αμερικανική πολιτική, η οποία μετά την διάλυση του διπολικού συστήματος φάνηκε έτοιμη να αποδεχθεί την λειτουργία ενός uni-multipolar συστήματος ηγεμονίας υπό την οικονομική ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά πλέον στο βαθμό που το σύστημα αυτό διαταράχθηκε με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας και παρουσιάζονται τάσεις αυτονόμησης των επιμέρους πόλων, το συνολικό καθεστώς αμφισβητείται και το σύστημα χάνει την εσωτερική του ισορροπία. Αποκτά δηλαδή λίγο-πολύ άναρχα χαρακτηριστικά.
Στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά αυτά φανερώνουν τάσεις μεταβολής της παγκόσμιας πολιτικής οργάνωσης, αλλά στο πλαίσιο άσκησης ηγεμονικής πολιτικής, εκλαμβάνονται ως απειλές. Η απειλή για την ελίτ που ηγείται του χρηματοπιστωτικού συστήματος, υποστηριζόμενη οργανικά από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, είναι να περάσουμε από την uni-multipolarity σε multipolarity. Αυτό θα σήμαινε σοβαρή απώλεια ισχύος της χώρας σε όλα τα επίπεδα, με τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Μόνον η πιθανότητα το δολάριο να έπαυε να αποτελεί αποθεματικό νόμισμα θα επέφερε απώλειες γύρω στο 10% συνολικά στον οικονομικό κύκλο της χώρας, με αλυσιδωτές αντιδράσεις στα επιτόκια, επηρεάζοντας παράλληλα όλες τις οικονομίες που είναι συνδεδεμένες με αυτό το νόμισμα. Όπως αντιλαμβάνεστε multipolar world, δίχως ενιαία παγκόσμια διακυβέρνηση υπό την ηγεσία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς σοβαρή έως ακραία παγκόσμια κρίση, σύμφωνα τουλάχιστον με την αντίληψη των βορειοαμερικανικών συμφερόντων.
Η κρίση στα δημοσιονομικά της ΕΕ, είναι το αποτέλεσμα του βορειοαμερικανικού «άγχους», που έβλεπε τη Γερμανία μέσω του ευρώ να αποκτά δύναμη απειλητικών διαστάσεων, που θα της επέτρεπε να ακολουθήσει αυτόνομη πολιτική σε όλα τα επίπεδα, διαμορφώνοντας σχέσεις με τους άλλους πόλους ερήμην της ηγεσίας των ΗΠΑ.
Στο σημείο αυτό καλό είναι να επισημάνουμε ότι δεν αξιολογούμε την συμπεριφορά των ΗΠΑ αρνητικά και της Γερμανίας θετικά, καθώς αν το ερευνήσεις βαθύτερα δεν βρίσκεις άκρη. Με μια λογική οι Αμερικανοί έχουν δίκιο, με μια άλλη οι Γερμανοί. Κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει με οικονομικούς όρους την γερμανική πολιτική, επιθετική, ακόμη και ανέντιμη και την αμερικανική αντίδραση απολύτως δικαιολογημένη. Στα ζητήματα διεθνούς πολιτικής καλό είναι να μην γίνονται αξιολογήσεις ηθικού περιεχομένου, διότι αυτές υποδηλώνουν προκατάληψη.
Σημασία έχει ότι στο βαθμό που τελικά η Γερμανία δεν θα προσαρμοστεί στις επιταγές των ΗΠΑ, που εμφανίζονται ως στάσεις των αγορών, η ΕΕ θα αποδεκατιστεί σε σημείο να χάσει σε πρώτο στάδιο την ισχύ της και σε δεύτερο να μισο-διαλυθεί, με αμερικανικό δάκτυλο ασφαλώς. Αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα τους Ρώσους, παρότι αλλιώς δηλώνουν, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην επιθυμία της κινεζικής ηγεσίας. Έτσι μια έντονη διάθεση για προσέγγιση εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό μεταξύ Γερμανίας και Κίνας, παρότι υπάρχει ακόμη καχυποψία και από τις δύο πλευρές.
Η γερμανική κυβέρνηση στην ουσία δεν έχει πολλές επιλογές πλέον. Αν ακολουθήσει τις παροτρύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ και της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τότε θα αναγκαστεί να στραφεί στην ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς της, ενώ θα μετατρέψει την ΕΚΤ σε «υποκατάστημα» της Fed, υποβαθμίζοντας την ισχύ του ευρώ, άρα και της χώρας ως οικονομικού γίγαντα. Αν επιμείνει στην «σκληρή» στάση δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη και στην ίδια πολιτική επιτοκίων της ΕΚΤ, τότε θα αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να αποδεχτεί την θεσμική αποδιοργάνωση της νομισματικής ένωσης, με δραματικές συνέπειες για ολόκληρη την ΕΕ. Και στις δύο περιπτώσεις, δηλαδή, οι Γερμανοί θα έβγαιναν αποδυναμωμένοι και ο πόλος της ΕΕ σοβαρά εξασθενημένος. Στην ουσία οι Γερμανοί σε αυτή την φάση δεν έχουν την δυνατότατα να επικρατήσουν σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο και έτσι αναζητούν μεσοβέζικες λύσεις, με «μηχανισμούς» που δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν σε περίπτωση γενίκευσης της κρίσης. Τα πράγματα ασφαλώς θα ήταν καλλίτερα γι’ αυτούς αν στο Παρίσι δεν κυβερνούσε ο Σαρκοζί και στη Ρώμη ο Μπερλουσκόνι. Αμφότεροι κάνουν δικό τους παιχνίδι, υπονομεύοντας με το γάντι τους Γερμανούς και αναπτύσσοντας ακόμα στενότερες σχέσεις με το αμερικανο-εβραϊκό λόμπι, αλλά και το Λονδίνο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έντασης, αμοιβαίας καχυποψίας και σαφούς σύγκρουσης συμφερόντων εντός του ευρωατλαντικού μπλοκ, ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι μόνον έλαβε πρώτος-πρώτος θέση υπέρ των συμφερόντων της χρηματοπιστωτικής ελίτ, αλλά πρωταγωνίστησε στην αμφισβήτηση της ικανότητας της Γερμανίας να ασκεί ηγεμονία στον πόλο (της). Εκθέτοντας την χώρα μας σε όλα τα επίπεδα έδειξε ότι η Γερμανία είναι ανίκανη να κουμαντάρει το νέο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ότι δεν έχει μακρόπνοη στρατηγική και ότι η στάση της διέπεται από νεο-εθνικισμό και συμφεροντολογική προσέγγιση, αντί για ευρωπαϊσμό και αλληλεγγύη προς τους ασθενείς εταίρους της. Με λαϊκές κουβέντες, ο Γιώργος και η (διεθνής) ομάδα των συμβούλων του έκαναν «ρόμπα» την γερμανική κυβέρνηση, εμφανιζόμενοι μάλιστα υποκριτικά ως αγνοί, άδολοι, αντικειμενικοί και ουδέτεροι. Μετά από αυτά αντιλαμβάνεστε ποιες θα είναι οι συνέπειες! Μόνον οι αγορές και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κρατήσουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, με ποικίλες πιέσεις προς την Γερμανία. Το γυαλί με τους Γερμανούς έσπασε και αυτό δεν αφορά στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά γενικότερα, όπως παρατηρώ τις τελευταίες μέρες. Ακόμα και μέλη του SPD εμφανίζονται σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες επικριτικά σε ότι αφορά στην γενικότερη στάση του Γιώργου Παπανδρέου. «Μπορούσε να το χειριστεί καλύτερα», μου είπε κάποιος από αυτούς. Άρα, από εδώ και στο εξής η Ελλάδα θα εμφανίζεται ως τμήμα αυτών που απειλούν τα γερμανικά συμφέροντα, κυρίως έμμεσα αλλά και άμεσα και με την έννοια αυτή θα πρέπει να ερμηνεύονται οι αντιδράσεις των Γερμανών σε διάφορα επίπεδα εναντίον της χώρας μας. Δεν φαντάζει η Ελλάδα πλέον στα γερμανικά κέντρα των αποφάσεων ως ένα πρόβλημα, όπως μέχρι πρότινος, αλλά ως υπονομευτής των συμφερόντων τους. Και τούτο είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Με δύο λόγια, τα πράγματα για τη χώρα μας είναι δύσκολα πλέον εντός της ευρωζώνης κυρίως σε πολιτικό επίπεδο και αυτήν την αλήθεια δεν θα πρέπει να την αγνοούμε ή να την διασκεδάζουμε με αφορισμούς και επικοινωνιακά τεχνάσματα της ημεδαπής προπαγάνδας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε μία στρατηγική που εκ των πραγμάτων εξυπηρέτησε αυτούς που επιθυμούσαν την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού πόλου, ώστε να διατηρηθεί σε ισχύ η ηγεμονία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι μέσω του δόγματος «uni-multipolarity», όπως το περιέγραψα στην εισαγωγή αυτού του σημειώματος. Η στάση αυτή δημιουργεί ένα αναμφισβήτητο προηγούμενο με γεωπολιτικές συνέπειες για την χώρα μας, που θα αφορά και σε οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση και δεν μπορεί επίσης να αγνοηθεί. Θεωρώ αυτήν την εξέλιξη απόλυτα συνυφασμένη με την πολιτική των «μνημονίων», που επέλεξε το καθεστώς και ανησυχώ βαθύτατα για τις συνέπειες που μπορεί να έχει για την χώρα μας σε πολιτικό, οικονομικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, αν δεν υπάρχει πίσω από αυτήν την στάση βαθύτερος σχεδιασμός. Αλλά ακόμη κι αν υπάρχει, στον βαθμό που αναπτύχθηκε μέσω υπόγειων διαδρομών και όχι στο φως της πολιτικής αντιπαράθεσης, ενσωματώνει κινδύνους που δεν μπορούν να εκτιμηθούν από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Πέραν αυτού, αν υφίσταται τέτοιου είδους στρατηγική, είναι δυνατόν να δημιουργήσει συγκλίσεις στην κεντρική πολιτική σκηνή με κριτήριο ποιος υποστηρίζει ποια διεθνή συμφέροντα και όχι μέσω της πραγματικής σύγκλισης πολιτικών θέσεων. Η Ελλάδα εμφανίζεται να εισήλθε άοπλη και φουριόζα στο πεδίο σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων, δίχως οι Έλληνες πολίτες να γνωρίζουν με ποια κριτήρια και ποια λογική η κυβέρνησή τους επέλεξε στρατόπεδο. Αυτό θέτει ένα επιπρόσθετο ζήτημα σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία ούτως ή άλλως έχει πληγεί βάναυσα από τον τρόπο που η χώρα απαίτησε, «διαπραγματεύθηκε» και εντάχθηκε στον μηχανισμό της τρόικας, μετά την … πρόσκρουση στο παγόβουνο με την οποία μας είχαν απειλήσει κυβερνητικοί αξιωματούχοι!
Από......activistis
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)