Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010
Δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου
energoipoliteskv.blogspot.com
By Quentin Peel (Βερολίνο) & Scheherazade Daneshkhu (Παρίσι)
Δημοσιεύθηκε: 09:07 - 08/03/10
Η αποδοχή από τον κ. Wolfgang Schauble, τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ότι η Ευρώπη χρειάζεται ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο αποτελεί το πρώτο βήμα στην επίτευξη μεγαλύτερης οικονομικής συνεργασίας στην ευρωζώνη.
Πρόκειται για κάτι που η Γαλλία εδώ και καιρό ζητά, σχεδόν από τη δημιουργία της ευρωζώνης πριν από 10 χρόνια. Ο κ. Schauble συνέδεσε, όμως, την όλη υπόθεση -ένα ταμείο ανάλογο με το ΔΝΤ- με λήψη σκληρών μέτρων ελέγχου κατά των κερδοσκόπων στις αγορές, με επικέντρωση στο short selling και στα credit default swaps. Ανακοίνωσε προτάσεις ώστε οι εθνικές αρχές ελέγχου να επιβάλουν πιο σκληρούς κανόνες εποπτείας στο short selling και να απαγορεύσουν το αποκαλούμενο "naked" short selling. Πρόκειται για τη διαδικασία κατά την οποία κάποιος σορτάρει μία μετοχή, χωρίς όμως να την έχει αγοράσει.
Η λήψη μέτρων κατά των κερδοσκόπων είναι μία δημοφιλής πρόταση, όμως οι άλλες προτάσεις του Βερολίνου θα είναι λιγότερο δημοφιλείς. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται: πρόταση για ισχυρότερη εποπτεία της Κομισιόν και κατ’ επέκταση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου στις αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης, δικαίωμα παρέμβασης σε περιπτώσεις κρίσης και σκληρότερες ποινές για όσες χώρες δεν κατορθώνουν να συγκρατήσουν το χρέος και τα ελλείμματα.
Μεταξύ των ποινών έχει προταθεί να είναι η αναστολή λήψης κεφαλαίων από τα προγράμματα στήριξης της Ε.Ε. -κυρίως προγράμματα τα οποία δημιούργησε η Ένωση για στήριξη των χωρών της Μεσογείου και της ανατολικής Ευρώπης- αλλά και η άρση του δικαιώματος ψήφου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για κράτη που επανειλημμένα έχουν καταπατήσει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Μία, δε, ακραία ποινή είναι κάποια χώρα να σταματά να είναι μέλος της ευρωζώνης έως ότου κατορθώσει να θέσει σε τάξη τα δημοσιονομικά της μεγέθη.
Για να υπάρξουν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αλλάξουν οι κανονισμοί της Ε.Ε., γεγονός πάντως που οι περισσότερες χώρες θέλουν να αποφύγουν, με δεδομένη άλλωστε τη δυσκολία που υπήρξε έως ότου ψηφιστεί η Συνθήκη της Λισαβόνας. Αυτές, οι αλλαγές, παρ' όλα αυτά, θα είναι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που θα έχει ποτέ υπάρξει στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία έθεσε τα θεμέλια δημιουργίας του ευρώ.
Οι απόψεις του κ. Schauble έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο Βερολίνο. Είναι πρώην επικεφαλής του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της κ. Merkel, το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο της γερμανικής κυβέρνησης και ιδιαίτερα φιλοευρωπαϊστής. Είναι, επίσης, ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές τόσο του ευρώ όσο και της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Το σχέδιό του περιλαμβάνει ισχυρότερη εποπτεία και πιθανώς διαχείριση για οικονομίες οι οποίες έχουν αποτύχει να συμμορφωθούν με τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δηλαδή διατήρηση του ελλείμματος χαμηλότερα από το 3% του ΑΕΠ και του χρέους κάτω από το 60% του ΑΕΠ.
Αυτό, φυσικά, που θέλει να αποφύγει είναι οποιαδήποτε πρόταση τα 16 κράτη-μέλη της ευρωζώνης να μπορούν να ελέγχουν και τη συμπεριφορά της Γερμανίας, πάντα σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική της πειθαρχία, αλλά και τη στήριξη της ανάπτυξη στην εξαγωγική δραστηριότητα. Η Γερμανία έχει δεχτεί κριτική από χώρες όπως η Γαλλία και οι ΗΠΑ ότι δεν εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της εγχώριας κατανάλωσης.
Ο κ. Schauble είναι ξεκάθαρα αντίθετος στο να στραφούν στο ΔΝΤ χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα.
"Το να αποδεχτεί κάποιος μία χώρα της ευρωζώνης να στραφεί στο ΔΝΤ είναι σαν να παραδέχεται ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί μόνη της να λύσει τα προβλήματά της", υποστήριξε σε συνέντευξή του στη "Welt". Το κατά πόσον η Ελλάδα θα στραφεί στο ΔΝΤ, με δεδομένο ότι οι κανόνες της Ε.Ε. απαγορεύουν οικονομική στήριξη προς κάποια χώρα της Ένωσης, είναι ακόμη ανοιχτό. Πάντως, ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν το έχει αποκλείσει εντελώς.
Πάντως, το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο του κ. Schauble δεν θα έρθει έγκαιρα ώστε να στηρίξει χώρες όπως η Ελλάδα. "Δεν σχεδιάζουμε να δημιουργήσουμε ένα ταμείο που θα είναι ανταγωνιστικό του ΔΝΤ", υποστήριξε ο κ. Schauble και πρόσθεσε πως "θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα ταμείο το οποίο θα έχει ανάλογα καθήκοντα και ανάλογη εμπειρία με αυτήν του ΔΝΤ".
Εάν τελικώς η Γαλλία και η Γερμανία κατορθώσουν να συμφωνήσουν στο σύνολο των προτάσεων -σημειώνεται ότι η δημιουργία του ευρωπαϊκού ταμείου υπήρξε μία από τις πιο παλιές προτάσεις της Γαλλίας- τότε θα πραγματοποιηθεί η πλέον δραστική αναμόρφωση των κανόνων που διέπουν την Ένωση.
Η γερμανική ιδέα εκφράστηκε αφού ο κ. Παπανδρέου συναντήθηκε με τον Γάλλο Πρόεδρο κ. Nicolas Sarkozy, ο οποίος στήριξε απόλυτα τη λιτότητα της Ελλάδας. "Οφείλουμε να στηρίξουμε την Ελλάδα γιατί καταβάλλει ισχυρές προσπάθειες", τόνισε ο κ. Sarkozy.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Για Nobel Οικονομίας θα προταθούν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου
energoipoliteskv.blogspot.com
Προς αυτούς που πιστεύουν πως έτσι θα βγούμε από την κρίση:
Ε=C(y-t,x)+ Ι(r,y,z)+ G
Όπου Ε είναι η επιθυμητή δαπάνη, δηλαδή τα ποιό πολλά έσοδα του κράτους (ΦΠΑ)..
C = η κατανάλωση σε συνάρτηση με το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα
Ι = Ιδιωτικές επενδύσεις
G = Δημόσιες Δαπάνες.
Τώρα πως γίνεται να μειώνεις και τους τρεις βασικούς παράγοντες του εισοδήματός σου και να υποστηρίζεις ότι θα σου περισσέψουν και λεφτά....προβλέπω nobel μακροοικονομίας εδώ....
(Ευχαριστούμε τον φίλο Γ.Ο. για την ανάρτηση)
Από ......Atithasos
Κοινωνική αναταραχή εν όψη - Απόγνωση παντού !
energoipoliteskv.blogspot.com
Κοινωνική έκρηξη και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων προβλέπουν οι πολίτες μετά την ανακοίνωση των νέων οικονομικών μέτρων από την κυβέρνηση, που διχάζουν την Ελληνική κοινωνία.
Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των Ελλήνων χαρακτηρίζει τα νέα μέτρα άδικα και σκληρά που πλήττουν κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τέσσερις στους πέντε Ελληνες προβλέπουν κοινωνική αναταραχή και απαιτούν να αρθούν οι φορολογικές ρυθμίσεις....
Η κοινή γνώμη υποδέχθηκε με έντονη καχυποψία τις κυβερνητικές εξαγγελίες, όπως προκύπτει από δημοσκόπηση της Κάπα Research που πραγματοποιήθηκε δύο ημέρες μετά τη δημοσιοποίησή τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύει πως η Ελληνική οικονομία δεν θα ανακάμψει ποτέ !!!
Παράλληλα οι πολίτες δηλώνουν βέβαιοι ότι στα επόμενα χρόνια οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι και ότι η Ευρώπη λειτουργεί με αλληλεγγύη μόνο για τις ισχυρότερες χώρες, αδιαφορώντας για τις ασθενέστερες που συμμετέχουν στη ζώνη του ευρώ.
Στη δημοσκόπηση του «Βήματος» απεικονίζεται επίσης ανάγλυφα η απογοήτευση των πολιτών για την κατάσταση της οικονομίας και για τις προοπτικές βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου τους. Το 85,2% εκφράζει τη βεβαιότητα ότι στα επόμενα χρόνια οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
Απαντώντας εξάλλου στο ερώτημα ποιον εμπιστεύονται και σε ποιον ελπίζουν για την προάσπιση των συμφερόντων τους, το 57,3% δηλώνει ότι βασίζεται μόνο στον εαυτό του, ενώ το 39,4% ότι δεν εμπιστεύεται κανέναν !
Οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση θεωρούν εξάλλου χλιαρές τις αντιδράσεις της Ελληνικής κυβέρνησης στις επιθέσεις που δέχθηκε από το εξωτερικό, ενώ επιχειρώντας μια εκτίμηση για το μέλλον η συντριπτική πλειοψηφία (86,7%) πιστεύει ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Την ευθύνη για την κακή κατάσταση της οικονομίας, οι πολίτες την αποδίδουν κυρίως στην κυβέρνηση Καραμανλή, καταλογίζοντας όμως ευθύνες και στις κυβερνήσεις Κ. Σημίτη και Α. Παπανδρέου. Η πλειοψηφία τους θεωρεί ότι δεν είναι ικανοποιητική η στήριξη της Ευρώπης στην Ελλάδα, ενώ ένα ποσοστό 52,2% πιστεύει πως η χώρα μας βρίσκεται πλέον υπό την κηδεμονία της Ευρώπης.
Από....tiresias
Παπανδρέου και Σαρκοζί μας δουλεύουν ψιλό γαζί !!!
energoipoliteskv.blogspot.com
Η συνάντηση Παπανδρέου – Σαρκοζί αποδείχθηκε ακόμη μια τηλε-συνάντηση του τύπου «να’χαμε να λέγαμε» για να’χουν θέμα να παίζουν τα κανάλια και να βλέπει ο λαουτζίκος. Αποτέλεσμα για μια ακόμη φορά μηδέν εις το πηλίκον !
Που την είδαν την επιτυχία οι δημοσιοκάφροι ένας Θεός ξέρει. Γιατί κανείς άλλος δεν κατάλαβε τίποτα τέτοιο. Αντιθέτως για μία ακόμη φορά τους είδαμε και τους δυό να χαριεντίζονται ως συνήθως και να ανταλλάσσουν γλυκά λόγια και οικειότητες...
Ο κολλητός του Γιωργάκη , ο Νικολά, αφού πρώτα χαιρέτησε το κουράγιο του Έλληνα πρωθυπουργού, δήλωσε πως "Η Ελλάδα έκανε ότι ζήτησε η Ευρώπη!".
Τόνισε μάλιστα, ότι ο Παπανδρέου δεν ζήτησε χρήματα (!) γιατί αν ζητούσε, τα κράτη της Ευρωζώνης θα του έδιναν (!)
Για τον κουμπαρά που έφτιαξε το ΠΑΣΟΚ για να ξεχρεώσει την Ελλάδα του είπε ο Jeffrey ;;;;
Παπανδρέου και Σαρκοζί μας δουλεύουν κανονικά αφού ο Νικολά συνέχισε το δούλεμα κάνοντας λόγο για αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στα κράτη της Ευρώπης, που μοιράζονται το Ευρώ.. και άλλα τέτοια ωραία κι όλα αυτά για να τονίσει πως «αν ο Παπανδρέου ζητούσε χρήματα , τα κράτη της Ευρωζώνης θα βοηθούσαν»
Και τότε λοιπόν γιατί τους έκανε το χατίρι ο Παπανδρέου και χαράτσωσε τον Ελληνικό λαό ;;;
Αφού λεφτά δεν ζήτησε – όχι που αν ζήταγε θα έπαιρνε – τι τρέχει τότε τόσους μήνες ταξίδια από δώ κι από κεί , κι έχει καταντήσει να κυβερνά τη χώρα από ένα αεροπλάνο...
Ο πρωθυπουργός μας, γενίκευσε το πρόβλημα της χώρας και είπε πως οι όποιες επιθέσεις δέχεται η Ελλάδα από κερδοσκόπους, δεν θα είναι θέμα Eλληνικό αλλά Eυρωπαϊκό, και αφορά το ευρώ.
Ελληνικό είναι το πρόβλημα κ.Παπανδρέου, και μάλιστα πρόβλημά μας.
Τους καταχρεωμένους χτυπάνε όμως οι κερδοσκόποι κ.Παπανδρέου , την καταχρεωμένη Ελλάδα δηλαδή που και εσείς συνεχίζεται να την καταχρεώνετε με την πολιτική των αλλεπάλληλων δανεισμών μέχρι να μας υποθηκεύσουν εξ' ολοκλήρου
Πολιτική στήριξη και φούμαρα παρέχει και η Γερμανία , ο τοκογλυφικός δανεισμός της χώρας δεν αλλάζει με αερολογίες.
Αλλά μια και μας έχετε ζαλίσει με αυτό το παραμύθι του ευρώ γενικότερα και για να μην έχουν και τύψεις πως τους χαλάμε και το νόμισμα , γιατί στο τέλος δεν ξαναγυρνάμε στην δραχμούλα μας να της κάνουμε και μερικές υποτιμήσεις όπως έκανε κι μπάμπας σου κ.Παπανδρέου , κι όταν περάσει η κρίση τα ξαναλέμε.
Έτσι κι αλλιώς έχουμε ήδη πτωχεύσει από καιρό , τι μας τραβάτε τώρα σε ευρωδάνεια και νέα λούκια …..
Εδώ πτώχευσε ένα ολόκληρο Ντουμπάι και καθάρισε……
Από......tiresias
Δημ. Σειρηνάκης>Ο εκδότης της Τζούλιας, που πήδηξε το παραδοσιακό εκδοτικοδημοσιογραφικό κατεστημένο!
energoipoliteskv.blogspot.com
Από τον Χρήστο Τεγόπουλο
Θα ήταν σίγουρα ο Αντρας της Χρονιάς, σε περίπτωση που ο Αντώνης Λυμπέρης έκανε πραγματικό διαγωνισμό κι όχι ένα σώου δημοσίων σχέσεων.
Ομιλούμε για τον μερακλή παραγωγό Δημήτρη Σειρηνάκη (φωτό)-των γνωστών ταινιών SIRINA-ο οποίος σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα μας, προσέφερε στους Ελληνες πολίτες τη γνωστή υπερπαραγωγή με πρωταγωνίστρια τη Τζούλια Αλεξανδράτου.
Το dvd της αδελφής Τζούλιας, βρέθηκε στη κορυφή των κυκλοφοριών με 200.000 φύλλα αφήνοντας πίσω τους παραδοσιακούς μεγαλοεκδότες-μεγαλοδημοσιογράφους.
Ο Δημήτρης, είναι ένας πραγματικός εκδότης με όλη τη σημασία της λέξης. Αρκούσε μια κίνησή του, για ν αποδειχθεί ΜΑΤ. Και μάλιστα σε μια συγκυρία καθοριστική για τους συναδέλφους τους, με τους οποίους μοιράζεται την ίδια πιάτσα- εκείνη των περιπτέρων.
Τη βδομάδα που ο Σειρηνάκης κυκλοφορούσε στα περίπτερα τη «Τζούλια στα 4», κορυφαίοι εκδότες (συνάδελφοί του) της χώρας, συναντιόντουσαν στο εκδοτόσπιτο της Μάνιας Τεγοπούλου, για να κουβεντιάσουν το μέλλον τους: Η ψαλιδισμένη κρατική διαφήμιση, οι προσφορές, οι απολύσεις και η νέα Ένωση Ιδιοκτητών, ήταν το αντικείμενο της συνάντησης των Good Fellas.
Οσοι πήραν μέρος στη σύσκεψη του Νέου Κόσμου κουβαλούσαν μαζί τους χοντρές ζοχάδες.
Ο Ψυχάρης έχει ν αντιμετωπίσει το αγγούρι με τις χαμηλές κυκλοφοριακές πτήσεις του «ΒΗΜΑ τος» και των «ΝΕΩΝ», που όσο νυχτώνει μεγαλώνει. Οι εργαζόμενοι στον ΔΟΛ, βρίσκονται με το όπλο παρά πόδας και πρώτος απ όλους ο Γιάννης Πρετεντέρης που βλέπει τα όνομά του να υποβαθμίζεται διαρκώς. Στη διαδικτυακή έκδοση τόσο του «ΒΗΜΑ τος» , όσο και των «ΝΕΩΝ», χρειάζεται πλέον να σερφάρεις αρκετά, για να εντοπίσεις το καλογραμμένο άρθρο του. Ο κυρ Σταύρος, σε μια επίδειξη ανασφάλειας κι όχι δύναμης, προσπαθεί ν αφανίσει το καλύτερο χαρτί της εφημερίδας του. Ο Βίκτωρ Ρέστης, ο λεφτάς, όσο περνάει ο καιρός, διαχωρίζει τη θέση του.
Η Μάνια Τεγοπούλου, έχει ν αντιμετωπίσει τα χρέη της αλλά και ένα μικρό στρατό από αργόσχολους συνταξιούχους που δεν λένε να εγκαταλείψουν τις αργομισθίες τους. Προτιμούν να πεθάνουν πάνω στο «ΤΙΤΑΝΙΚΟ» ακούγοντας τη μπάντα να παιανίζει παρά να πάνε σπίτια τους.
Ο Φώτης Μπόμπολας, έχει ν αντιμετωπίσει τον Θέμο, ο οποίος δεν χάνει την ευκαιρία να τον ζοχαδιάσει με μπηχτές από την δημοφιλή στήλη του αλλά και πλέκοντας το εγκώμιο αντιπάλων εταιρειών του Μπόμπολα-(Ιντρακόμ-Ιντραλότ). Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες εβδομάδες μετά το πρωτοσέλιδο του «ΘΕΜΑτος» που περνούσε γεννές 14 την αμαρτωλή σχέση ΟΠΑΠ-ΙΝΤΡΑΛΟΤ, το χθεσινό «ΘΕΜΑ» αφιέρωνε μια σελίδα στον επικεφαλής της ΙΝΤΡΑΛΟΤ Κ. Αντωνόπουλο, με αφορμή την επίθεση με χειροβομβίδα που έγινε στο σπίτι του.
Σε αντίθεση με τους συναδέλφους του μεγαλοεκδότες, ο χαβαλές Σειρηνάκης συνδυάζει το εκδοτιλίκι με την διασκέδαση. Δίχως να χρειασθεί να χώσει του κόσμου τα λεφτά παντελόνιασε πάνω από δύο μύρια, ενώ ταυτόχρονα ο μπαγάσας έκανε ήδη πρόταση σ όλες σχεδόν τις παρουσιάστριες πρωινάδικων και μεσημεριανάδικων να γίνουν τυμπανίστριες για χάρη της εταιρείας του. Ακόμη και σ αυτές που πρόκειται να παντρευτούν η πρόκειται να χωρίσουν, αν μ εννοείς!
Ο Μήτσος που οργώνει τη παραλιακή με το Χάμμερ, δεν έχει ούτε τις φροντίδες του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, που επένδυσε τεράστια ποσά στα ΜΜΕ δίχως να καταφέρει να κερδίσει οσα ο Σειρηνάκης από το χωνί της Τζούλιας.
Ασε που επηρεάζει και τα πλήθη περισσότερο απ όσο πιστεύουν οι εκδότες και τα μεγαλοστελέχη τους, για τον εαυτό τους.
Κι αυτό καθότι είναι γνωστό ότι το χωνί σέρνει καράβια…Μπορεί κάποιοι να πουν ότι η τσόντα της Τζούλιας δεν είναι δημοσιογραφικό προιόν. Γιατί μήπως οι εφημερίδες είναι;
Ασε που οι ταινίες του Σειρηνάκη, είναι πιο αποκαλυπτικές από τη διαπλεκόμενη και στρατευμένη σε εμπόρους πάσης φύσεως, δημοσιογραφία…
Από........
http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=1340
ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΜΠΑΤΖΕΛΗ ΣΤΟ ΒΟΛΟ!
energoipoliteskv.blogspot.com
Στο δημαρχείο του Βόλου, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης χτες Κυριακη για την αναγκαιότητα των νέων μέτρων, με ομιλήτρια την υπουργό Κ. Μπατζελή, μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς κ.α. αποφάσισαν να παρέμβουν με συνθήματα,διακοπτοντας την ομιλια της υπουργου. Εκείνη τη στιγμή ανδρες της ασφλαεια του κτιριου,αστυνομικοι αλλα και μελη του ΠΑΣΟΚ που ειχαν οργανωσει την ομιλια επενεβησαν για να απομακρυνουν απο την αιθουσα τους νεαρους,κυριως φοιτητες.Συμφωνα με καταγγελια μελων αντιεξουσιαστικων οργανωσεων "ανδρες της ασφαλειας χτυπησαν και τον φωτορεπορτερ της τοπικης εφημεριδας ΘΕΣΣΑΛΙΑ Θανάση Βογιατζή, ο οποίος επιχείρησε να τραβήξει φωτογραφίες, του έπεσε η μηχανή από το χέρι και καθώς έσκυψε να την πάρει τον απεβαλαν βιαια απο την αίθουσα ο οποιος μεταφερθηκε για την παροχη πρωτων Βοηθειων στο Νοσοκομειο του Βολου".
Από.....Lamia fm1
Τέλος στους διπλούς μισθούς Δημάρχων και Νομαρχών
energoipoliteskv.blogspot.com
Καλούνται εντός 20ημέρου να επιλέξουν έναν από τους δύο
ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΠΛΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΝΟΜΑΡΧΩΝ - ΔΗΜΑΡΧΩΝ
ΥΠΟΙΟ–ΥΠΕΣ:«έτσι θα μείνουν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την Αυτοδιοίκηση»
Στην κατάργηση των διπλών μισθών νομαρχών και δημάρχων προχώρησε η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τα έκτακτα μέτρα που ψηφίσθηκε στη Βουλή την Παρασκευή. Συγκεκριμένα στο άρθρο 8 παρ. 7 του σχεδίου νόμου «Προστασία της εθνικής οικονομίας - Επείγοντα μέτρα για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης» προβλέπεται ότι όλα τα αιρετά όργανα των ΟΤΑ (νομάρχες, δήμαρχοι, νομαρχιακοί και δημοτικοί σύμβουλοι) «υποχρεούνται να επιλέξουν είτε τις αποδοχές της οργανικής θέσης από την οποία προέρχονται είτε τα έξοδα παράστασης που δικαιούνται, μέσα σε αποκλειστική προθεσμία είκοσι (20) ημερών από τη δημοσίευση του νόμου αυτού. Αν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία, η καταβολή των αποδοχών της οργανικής θέσης από την οποία προέρχονται διακόπτεται», προστίθεται στο κείμενο του νόμου.
Σύμφωνα με πληροφορίες υπήρξαν αντιδράσεις από στελέχη του ΠΑΣΟΚ για την συγκεκριμένη ρύθμιση, ωστόσο τόσο ο υπουργός και ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Φίλιππος Σαχινίδης όσο και ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης που, άλλωστε, είχε προαναγγείλει την ρύθμιση επέμεναν και τελικά πέρασε.
Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση των διπλών μισθών νομαρχών και δημάρχων πρωτο-έλαβε μεγάλη δημοσιότητα όταν κατά την προεκλογική περίοδο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών του 2006 (συγκεκριμένα στις 26/9) η τότε υποψήφια νομάρχης Αθηνών με την "Υπερνομαρχία Δράσης" Φωτεινή Πιπιλή είχε καταγγείλει την τότε πρόεδρο της ΕΝΑΕ και υπερνομάρχη Αθηνών - Πειραιώς Φώφη Γεννηματά ότι έχει τρεις μισθούς από το δημόσιο (!): από την ΕΝΑΕ, από την υπερνομαρχία και από την Εθνική Τράπεζα.
Κόντρα στην προεκλογική περίοδο
Όπως προαναφέραμε την πρόθεση της κυβέρνησης για επανεξέταση του διπλού μισθού την είχε προαναγγείλει ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης τις πρώτες ημέρες του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση (κάντε κλικ στο: http://www.aftodioikisi.gr/controlItem.aspx?id=4397), καθώς εκτός των άλλων ήταν πρόσφατη η αντιπαράθεση κατά την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών του Οκτωβρίου 2009 όταν ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Γιώργος Κουμουτσάκος είχε εγκαλέσει το νομάρχη Πειραιά Γιάννη Μίχα ότι εκτός από την αποζημίωση από τη νομαρχία λαμβάνει αμοιβή και από την προηγούμενη εργασία του στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Τότε ο κ. Μίχας είχε αντιδράσει έντονα, καλώντας τον κ. Κουμουτσάκο να ρωτήσει για τις διπλές αμοιβές τους προέδρους της ΕΝΑΕ Δημήτρη Δράκο και ΚΕΔΚΕ Νικήτα Κακλαμάνη που επίσης λαμβάνουν διπλούς μισθούς (για να διαβάσετε το σχετικό ρεπορτάζ κάντε κλικ εδώ: http://www.aftodioikisi.gr/controlItem.aspx?id=4202).
«Θα μείνουν αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για την Αυτοδιοίκηση»
Πέραν του διπλού μισθού, νομάρχες και δήμαρχοι με βάση το ν/σ (άρθρο 1 παρ. 6) για τα έκτακτα μέτρα χάνουν το 7% των ετήσιων αποδοχών τους (δηλαδή για τους νομάρχες και τους δημάρχους σε δήμους πληθυσμού άνω των 150.000 κατοίκων, περίπου 3300 από τα 48.000 ευρώ ετησίως ή 280 ευρώ το μήνα), ενώ, όπως έχει γράψει η αυτοδιοίκηση gr με το φορολογικό νομοσχέδιο που αναμένεται να κατατεθεί εντός των επομένων εβδομάδων πρόκειται να χάσουν έως 1000 ευρώ το μήνα, καθώς η αποζημίωση που λαμβάνουν θα φορολογείται πλέον με βάση τη νέα φορολογική κλίμακα με συντελεστή 38 ή 40% και όχι αυτοτελώς με μόλις 20%. (Για να διαβάσετε το σχετικό ρεπορτάζ κάντε κλικ εδώ: http://www.aftodioikisi.gr/controlItem.aspx?id=5789).
Μάλιστα, πηγές των υπουργείων Οικονομικών και Εσωτερικών έλεγαν στην αυτοδιοίκηση gr ότι με τις νέες ρυθμίσεις εκτός των άλλων θα διαφανεί «ποιοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την Αυτοδιοίκηση και όχι για το διπλό μισθό», υπονοώντας ότι με τα νέα δεδομένα ένα τμήμα των στελεχών της Αυτοδιοίκησης δεν θα θελήσουν να είναι ξανά υποψήφιοι.
Αυτοδίοικηση
Τα νέα δημοσιονομικά μέτρα δεν γίνονται κοινωνικά αποδεκτά..........
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Ταυτοχρόνως, πολιτική ευθύνη για το σημερινό χρέος αποδίδεται εξ αδιαιρέτου και στα δύο μεγάλα κόμματα που άσκησαν την εξουσία, μεταπολιτευτικά
Ανάλυση του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ
http://www.publicissue.gr/
Τα περισσότερα και σημαντικότερα από τα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που εξήγγειλε η κυβέρνηση την περασμένη Τετάρτη, δεν φαίνεται να εξασφαλίζουν την κοινωνική υποστήριξη.
Με βάση την πρόσφατη έρευνα της Public Issue, για λογαριασμό της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του ΣΚΑΙ, ο βαθμός αποδοχής για δύο από αυτά (πάγωμα των συντάξεων και αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα) περιορίζεται μόλις σε 20% (2 στους 10 πολίτες), ενώ η αύξηση του ΦΠΑ και οι μισθολογικές περικοπές του 13ου και του 14ου μισθού συγκεντρώνουν αντιστοίχως, μόλις 23% και 28%.
Ειδικά το τελευταίο μέτρο, μεταξύ των μισθωτών του Δημοσίου Τομέα, που καλούνται να το υποστούν, συγκεντρώνει ποσοστό αποδοχής μόλις...
10% (1 στους 10). Με εξαίρεση την επιβολή φόρου σε είδη πολυτελείας (γίνεται αποδεκτή σε ποσοστό 82%), ένα μέτρο όμως που αφορά λίγους και ελάχιστα προσδοκώμενα έσοδα (μόλις 100 εκ. ευρώ), καθώς και την αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα ποτά και στα τσιγάρα (αποδεκτή σε ποσοστό 65%), απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα μέτρα καταγράφεται ήδη πριν την ουσιαστική εφαρμογή τους μια ισχυρότατη κοινωνική αντίδραση. Η αντίδραση αυτή, σε γενικές γραμμές εκτιμάται, προσεγγιστικά, περίπου στο 65%-70% της κοινής γνώμης (βλέπε διαγράμματα 1 & 2). Το κοινωνικό κλίμα, επομένως, επιβαρύνεται απότομα και αιφνιδιαστικά, ενώ η διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση, ενδέχεται να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις (διάγραμμα 3). Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι 6 στους 10 ερωτηθέντες (62%) θεωρούν το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα, μέσα στους προσεχείς 12 μήνες, «πολύ» και «αρκετά» πιθανό (διάγραμμα 4), ενώ μεταξύ των νεότερων ηλικιακών ομάδων του πληθυσμού (κάτω των 34 ετών) τα αντίστοιχα ποσοστά είναι σημαντικά υψηλότερα (διάγραμμα 5).
Η ευθύνη για το σημερινό χρέος
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τίθεται αντικειμενικά το ερώτημα, εάν το υπάρχον κομματικό σύστημα είναι σε θέση να διαχειρισθεί την κρίση που κλιμακώνεται. Και η πρώτη παράμετρος που συνηγορεί σε αρνητική απάντηση είναι ότι η κοινή γνώμη το θεωρεί μέρος του προβλήματος. Συγκεκριμένα, σχεδόν 4 στους 10 Έλληνες πολίτες (36%) αποδίδουν την ευθύνη για τη συσσώρευση του σημερινού χρέους και του ελλείμματος της χώρας, αδιακρίτως, και στα δύο κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολιτευτικά (διάγραμμα 6). Ταυτοχρόνως, μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, η ΝΔ συγκεντρώνει σε μεγαλύτερο βαθμό την μήνιν των πολιτών: το 32% (1 στους 3 ερωτηθέντες) αποδίδει στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της (ουσιαστικά την τελευταία) τη μεγαλύτερη ευθύνη, ενώ στο ΠΑΣΟΚ το αντίστοιχο ποσοστό περιορίζεται σε 27% (διάγραμμα 6). Είναι εμφανές, ότι η εσωτερική συνοχή και των δύο κομμάτων έχει και αυτή, επίσης, διαρραγεί. Πάνω από το ¼ της σημερινής εκλογικής τους βάσης (26% στη ΝΔ και 27% στο ΠΑΣΟΚ) αποδίδει σε αυτά ευθύνες για την σημερινή κατάσταση∙ στοιχείο, που αποδεικνύει σαφώς την κρίση των κομματικών ταυτοτήτων (διάγραμμα 7).
(Ιστορικό) ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει και ο αναλυτικότερος επιμερισμός των ευθυνών, μεταξύ όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων 1974-2010 (διάγραμμα 8): Περισσότερο υπεύθυνες για τη σημερινή δημοσιονομική κατάρρευση θεωρούνται οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή (2004-2009). Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989 & 1993-1996) και οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη (1996-2004) φαίνεται να χρεώνονται από την κοινή γνώμη με σχετικά ισοδύναμα μερίδια ευθύνης (14% και 12% αντιστοίχως). Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, από την ευθύνη της δημιουργίας του χρέους δείχνει να απαλλάσσεται εντελώς η σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Η δημοτικότητα των ευρωπαίων αξιωματούχων
Σε αντίθεση με την υψηλή αποδοχή που καταγράφει ο Γάλλος Πρόεδρος η εικόνα της γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ παραμένει ιδιαιτέρως αρνητική (μόλις 25% θετικές κρίσεις, έναντι 64% αρνητικών). Η δημοτικότητα του Νικολά Σαρκοζί όχι μόνον παραμένει υψηλή (με θετικές κρίσεις 57%, έναντι 28% αρνητικών), αλλά και σε σύγκριση με δύο χρόνια πριν εμφανίζεται σχετικά βελτιωμένη (57%, έναντι 53% προηγουμένως). Αρνητική είναι και η εικόνα του Ευρωπαίου Επιτρόπου κ. Όλι Ρεν, αν και όπως είναι αναμενόμενο, εμφανίζει χαμηλότερα ποσοστά αναγνωρισιμότητας από ό,τι οι δύο ηγέτες(διάγραμμα 9).
Τα διαγράμματα του άρθρου.
Από......... press.gr
Ταυτοχρόνως, πολιτική ευθύνη για το σημερινό χρέος αποδίδεται εξ αδιαιρέτου και στα δύο μεγάλα κόμματα που άσκησαν την εξουσία, μεταπολιτευτικά
Ανάλυση του
ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ
http://www.publicissue.gr/
Τα περισσότερα και σημαντικότερα από τα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που εξήγγειλε η κυβέρνηση την περασμένη Τετάρτη, δεν φαίνεται να εξασφαλίζουν την κοινωνική υποστήριξη.
Με βάση την πρόσφατη έρευνα της Public Issue, για λογαριασμό της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του ΣΚΑΙ, ο βαθμός αποδοχής για δύο από αυτά (πάγωμα των συντάξεων και αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα) περιορίζεται μόλις σε 20% (2 στους 10 πολίτες), ενώ η αύξηση του ΦΠΑ και οι μισθολογικές περικοπές του 13ου και του 14ου μισθού συγκεντρώνουν αντιστοίχως, μόλις 23% και 28%.
Ειδικά το τελευταίο μέτρο, μεταξύ των μισθωτών του Δημοσίου Τομέα, που καλούνται να το υποστούν, συγκεντρώνει ποσοστό αποδοχής μόλις...
10% (1 στους 10). Με εξαίρεση την επιβολή φόρου σε είδη πολυτελείας (γίνεται αποδεκτή σε ποσοστό 82%), ένα μέτρο όμως που αφορά λίγους και ελάχιστα προσδοκώμενα έσοδα (μόλις 100 εκ. ευρώ), καθώς και την αύξηση του φόρου κατανάλωσης στα ποτά και στα τσιγάρα (αποδεκτή σε ποσοστό 65%), απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα μέτρα καταγράφεται ήδη πριν την ουσιαστική εφαρμογή τους μια ισχυρότατη κοινωνική αντίδραση. Η αντίδραση αυτή, σε γενικές γραμμές εκτιμάται, προσεγγιστικά, περίπου στο 65%-70% της κοινής γνώμης (βλέπε διαγράμματα 1 & 2). Το κοινωνικό κλίμα, επομένως, επιβαρύνεται απότομα και αιφνιδιαστικά, ενώ η διάχυτη κοινωνική αγανάκτηση, ενδέχεται να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις (διάγραμμα 3). Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι 6 στους 10 ερωτηθέντες (62%) θεωρούν το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα, μέσα στους προσεχείς 12 μήνες, «πολύ» και «αρκετά» πιθανό (διάγραμμα 4), ενώ μεταξύ των νεότερων ηλικιακών ομάδων του πληθυσμού (κάτω των 34 ετών) τα αντίστοιχα ποσοστά είναι σημαντικά υψηλότερα (διάγραμμα 5).
Η ευθύνη για το σημερινό χρέος
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τίθεται αντικειμενικά το ερώτημα, εάν το υπάρχον κομματικό σύστημα είναι σε θέση να διαχειρισθεί την κρίση που κλιμακώνεται. Και η πρώτη παράμετρος που συνηγορεί σε αρνητική απάντηση είναι ότι η κοινή γνώμη το θεωρεί μέρος του προβλήματος. Συγκεκριμένα, σχεδόν 4 στους 10 Έλληνες πολίτες (36%) αποδίδουν την ευθύνη για τη συσσώρευση του σημερινού χρέους και του ελλείμματος της χώρας, αδιακρίτως, και στα δύο κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν τη χώρα μεταπολιτευτικά (διάγραμμα 6). Ταυτοχρόνως, μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, η ΝΔ συγκεντρώνει σε μεγαλύτερο βαθμό την μήνιν των πολιτών: το 32% (1 στους 3 ερωτηθέντες) αποδίδει στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της (ουσιαστικά την τελευταία) τη μεγαλύτερη ευθύνη, ενώ στο ΠΑΣΟΚ το αντίστοιχο ποσοστό περιορίζεται σε 27% (διάγραμμα 6). Είναι εμφανές, ότι η εσωτερική συνοχή και των δύο κομμάτων έχει και αυτή, επίσης, διαρραγεί. Πάνω από το ¼ της σημερινής εκλογικής τους βάσης (26% στη ΝΔ και 27% στο ΠΑΣΟΚ) αποδίδει σε αυτά ευθύνες για την σημερινή κατάσταση∙ στοιχείο, που αποδεικνύει σαφώς την κρίση των κομματικών ταυτοτήτων (διάγραμμα 7).
(Ιστορικό) ενδιαφέρον, τέλος, παρουσιάζει και ο αναλυτικότερος επιμερισμός των ευθυνών, μεταξύ όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων 1974-2010 (διάγραμμα 8): Περισσότερο υπεύθυνες για τη σημερινή δημοσιονομική κατάρρευση θεωρούνται οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή (2004-2009). Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989 & 1993-1996) και οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη (1996-2004) φαίνεται να χρεώνονται από την κοινή γνώμη με σχετικά ισοδύναμα μερίδια ευθύνης (14% και 12% αντιστοίχως). Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, από την ευθύνη της δημιουργίας του χρέους δείχνει να απαλλάσσεται εντελώς η σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Η δημοτικότητα των ευρωπαίων αξιωματούχων
Σε αντίθεση με την υψηλή αποδοχή που καταγράφει ο Γάλλος Πρόεδρος η εικόνα της γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ παραμένει ιδιαιτέρως αρνητική (μόλις 25% θετικές κρίσεις, έναντι 64% αρνητικών). Η δημοτικότητα του Νικολά Σαρκοζί όχι μόνον παραμένει υψηλή (με θετικές κρίσεις 57%, έναντι 28% αρνητικών), αλλά και σε σύγκριση με δύο χρόνια πριν εμφανίζεται σχετικά βελτιωμένη (57%, έναντι 53% προηγουμένως). Αρνητική είναι και η εικόνα του Ευρωπαίου Επιτρόπου κ. Όλι Ρεν, αν και όπως είναι αναμενόμενο, εμφανίζει χαμηλότερα ποσοστά αναγνωρισιμότητας από ό,τι οι δύο ηγέτες(διάγραμμα 9).
Τα διαγράμματα του άρθρου.
Από......... press.gr
Η στάση της κοινωνίας στην κρίση...
Αναρτήθηκε από....energoipoliteskv.blogspot.com
Του Νίκου Κοτζιά
http://epirusgate.blogspot.com/
Η άποψη, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζει τις επιλογές της ευρωπαϊκής συντηρητικής πλειοψηφίας είναι λανθασμένη. Πρόκειται για συμπέρασμα σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετο. Από μια ορισμένη σκοπιά, μάλιστα, αποπροσανατολιστικό για όσους λαμβάνουν δημόσιες αποφάσεις, δηλαδή, προωθούν δεσμευτικές πολιτικές.
Δημοσκοπήσεις και συντηρητική ευρωπαϊκή πλειοψηφία
Καταρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι...
οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη «φωτογραφία της στιγμής». Ότι δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τα υπόγεια ρεύματα και τις δυναμικές που εξελίσσονται ανάμεσα στους πολίτες που συνήθισαν κάποιοι να ονομάζουν ως «σιωπηλή πλειοψηφία». Όπως θα υποστηρίξω δε, στη συνέχεια, το βουβό ποτάμι κάποια στιγμή φτάνει στην στενωπό και δημιουργεί αναταραχές, κύματα, ακόμα και καταρράκτες που στην διάβα τους μπορούν να αποδιοργανώσουν, συχνά τυφλά, κάθε είδους πολιτική. Αυτή, ακριβώς, τη δυναμική, δεν μπορεί να την κατανοήσει η δημοσκοπική προσέγγιση της πολιτικής. Προς το παρόν, επίσης, κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ο λόγος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που υποστηρίζουν τα μέτρα λιτότητας. Όχι διότι ξαφνικά έγιναν πιο σοφά και κοινωνικά υπεύθυνα από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά διότι αυτά είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους καθώς και εκείνων εκ των τραπεζών που διασυνδέονται μαζί τους. Η στήριξη που δίνουν οι προαναφερόμενοι στα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν αφορά τόσο στην αναγκαιότητα τους, όσο στον συγκεκριμένο προσανατολισμό τους. Το ίδιο ισχύει και για την υποστήριξη που δίνουν στις επιλογές της Επιτροπής και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τέλος, πολλές δημοσκοπήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης βιάζονται στην εφαρμογή των μέτρων διότι γνωρίζουν ότι ο χρόνος δημιουργεί αντιστάσεις. Ότι μέσα στο χρόνο αυξάνουν οι πιθανότητες να στηριχτούν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από την κρίση. Πολιτικές που έχω ήδη περιγράψει σε πολλαπλά κείμενα.Οι κεντρικοί θεσμοί, όμως, της ΕΕ κυριαρχούνται κατά συντριπτική πλειοψηφία από εκπροσώπους συντηρητικών κομμάτων με νεοφιλελεύθερο οικονομικό προσανατολισμό. Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, τα όργανα της ΕΕ δεν είναι κάποια σοφά τεχνοκρατικά, ουδέτερα και αμέτοχα στην κοινωνική πάλη όργανα, αλλά η συντεταγμένη και οργανωμένη σε πλειοψηφία ευρωπαϊκή συντηρητική παράταξη. Ως δε είναι φυσικό, δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία στηρίζει μια πολιτική που μόλις πριν λίγες μήνες απορρίφθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος.
Πού βρίσκεται σήμερα η «ψυχή του πολίτη»;
Υποστηρίζω ότι ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση της συνείδησης των πολιτών και της «λαϊκής ψυχής». Υπάρχουν δύο στοιχεία που δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους. Το πρώτο είναι, ότι ο πολίτης έχει φοβηθεί και η ψυχή του έχει μαυρίσει από όσα ακούει. Από τον καθημερινό βομβαρδισμό «μαύρων ειδήσεων» για την οικονομία και ακόμα πιο μαύρων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο μπορώ και έχω εικόνα, σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και σε υπηρεσίες του δημοσίου, η εργασιακή διαδικασία έχει παραλύσει. Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μισθωτοί προσπαθούν μέσα από συζητήσεις και «διαβουλεύσεις» στον τόπο εργασίας τους να κατανοήσουν τί και πότε θα εφαρμοστεί. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στο μέλλον τους και πόσο θα κοπεί το σημερινό εισόδημα και η αυριανή σύνταξή τους. Με τις καθημερινές μαύρες ειδήσεις που ακούει ο πολίτης, τις συνεχείς (άτυχες και πολιτικά ανόητες) διαρροές μερίδας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μαυρίζει όλο και περισσότερο η ψυχή του και τον διαπερνά ένα αίσθημα φόβου. Όλη αυτή η εικόνα κάνει πολύ κακό στην ίδια την οικονομία, αφού με αυτή την παράλυση χειροτερεύει και άλλο η κατάστασή της. Ουδέποτε ο φόβος υπήρξε παραγωγικός. Όπως σοφά έχει αναλύσει ο Α.Σεν, παραγωγικότητα δίνουν η δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα αισιόδοξα αισθήματα, όχι ο φόβος.Η παράλυση από τον ειδησεογραφικό βομβαρδισμό και τις «διαρροές» οδηγεί πράγματι σε ακινησία τους πολίτες. Φοβούνται. Δεν γνωρίζουν επακριβώς τι τους περιμένει. Αναμένουν να φτάσει η πρώτη του Απρίλη προκειμένου να καταλάβουν ποια είναι η έκταση της ζημιάς. Όχι της ελληνικής οικονομίας εν γένει, αλλά της τσέπης τους. Αυτό που δεν κατανοούν ορισμένοι, είναι ότι όταν θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και θα καταλάβουν οι μισθωτοί το πόσα θα λείπουν από τις τσέπες τους, ο φόβος θα παραμεριστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Θα σταματήσει η ανησυχία για το άγνωστο. Τα ποσά και οι προοπτικές θα έχουν αποσαφηνιστεί. Η παράλυση θα έχει τελειώσει και θα έρχεται η ώρα της κινητοποίησης.Το δεύτερο στοιχείο, κατά προέκταση, των πιο πάνω, που δεν κατανοούν ορισμένοι που νομίζουν ότι όλα θα γίνουν αποδεκτά ως έχουν, είναι ότι μόλις περάσει η αίσθηση του φόβου και της παράλυσης, μόλις υπάρξει σαφήνεια ποιος χάνει τι, θα έρθει και η ώρα της σύγκρισης. Η ώρα όπου θα είναι σαφές τι θα λείπει από την τσέπη του ενός και τι δεν πληρώνει ο άλλος, εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει αν ζούσαμε σε δίκαιη κοινωνία. Θα γίνει αντιληπτή μέσα στην πράξη η οικονομική πολιτική και ο μονόπλευρος ή όχι χαρακτήρας της. Και τότε θα έρθει η ώρα της αναμέτρησης και της ανατροπής της σημερινής εικόνας.
Πώς ετοιμάζεται η Πολιτική;
Αν η πολιτική πορευτεί με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις και δημοσιογραφικές αξιολογήσεις κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Διότι μετά το Πάσχα, όταν η Ελλάδα θα έχει συσκεφτεί και διαβουλευτεί με άδειες τις τσέπες πάνω από τον οβελία, θα αρχίσουν οι κοινωνικές αναταράξεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι να φτάσουμε σε αυτές τις αναταράξεις και η κυβέρνηση να είναι απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσει, ενώ η αντιπολίτευση να μην διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις γύρο από τις οποίες θα επιδιώξει να κερδίσει συμμαχίες και ρεύματα.Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί σε μια απλουστευτική αντίληψη για το τι θα συμβεί μετά το Πάσχα, κινδυνεύει να είναι απροετοίμαστο. Για να είναι έτοιμο, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να σκορπά φόβο στους μισθωτούς και να κάνει καλές εξηγήσεις μαζί τους. Να πει που αρχίζουν και που τελειώνουν τα μέτρα. Ποια θα είναι τα υποστηρικτικά και τι βλέπει να γίνεται και προγραμματίζει να κάνει ώστε να μην πάει η χώρα σε ύφεση και καταλήξει από το σκοτεινό παρόν στο μαύρο μέλλον. Πολύ δε περισσότερο, από τις εξηγήσεις χρειάζονται πράξεις. Δηλαδή, ο λαός δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αν δεν δει ότι στα νύχια και στα δόντιά της δεν έχει μόνο τη σάρκα των μισθωτών, αλλά πριν από όλα τη σάρκα εκείνων που σε όλες τις περιστάσεις γνωρίζουν να βγάζουν κέρδη από τον «αέρα της λαμογιάς», να εξασφαλίζουν υπερκέρδη για τον εαυτό τους, να φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι μόλις πάψει η παράλυση της αναμονής, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα και θα θερίσει ανέμους. Η μία παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα των οποίων η κατάληξη είναι στις σημερινές συνθήκες απρόβλεπτη. Μπορεί τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελληνική οικονομία θα έχει ήδη πληρώσει μεγάλο τίμημα. Μπορεί, όμως, να οδηγήσουν σε νέου τύπου οργάνωση που θα επιδιώξει να βάλει σε μια κατεύθυνση τις αντιστάσεις της κοινωνίας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών.Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη προοπτική. Να πάθει η χώρα μετά από ορισμένα κοινωνικά 2ξεσπάσματα συλλογική κατάθλιψη και διάθεση αναχωριτισμού. Σε αυτή την περίπτωση ναι μεν θα «περάσουν» τυπικά τα μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα η χώρα θα βουλιάζει στην ύφεση, όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, αλλά, κύρια, λόγω της ατμόσφαιρας παραίτησης που θα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η οικονομία δεν μπορεί να ανορθωθεί χωρίς τον παράγοντα εργαζόμενος άνθρωπος. Χωρίς την θέληση, το πείσμα, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων.Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δείξει με τα μέτρα που θα λάβει κοινωνική δικαιότητα και όχι κοινωνική αδιαφορία όπως την πιέζουν οι φορείς της νεοσυντηρητικής στρατηγικής. Θα πρέπει να λάβει μέτρα ώστε να μην οδηγήσει την Ελλάδα είτε σε μια συλλογική αναχώρηση στην κατάθλιψη, είτε σε μια τυφλή έκρηξη. Στο χέρι της είναι.
Από...... press.gr
Του Νίκου Κοτζιά
http://epirusgate.blogspot.com/
Η άποψη, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζει τις επιλογές της ευρωπαϊκής συντηρητικής πλειοψηφίας είναι λανθασμένη. Πρόκειται για συμπέρασμα σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετο. Από μια ορισμένη σκοπιά, μάλιστα, αποπροσανατολιστικό για όσους λαμβάνουν δημόσιες αποφάσεις, δηλαδή, προωθούν δεσμευτικές πολιτικές.
Δημοσκοπήσεις και συντηρητική ευρωπαϊκή πλειοψηφία
Καταρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι...
οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη «φωτογραφία της στιγμής». Ότι δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τα υπόγεια ρεύματα και τις δυναμικές που εξελίσσονται ανάμεσα στους πολίτες που συνήθισαν κάποιοι να ονομάζουν ως «σιωπηλή πλειοψηφία». Όπως θα υποστηρίξω δε, στη συνέχεια, το βουβό ποτάμι κάποια στιγμή φτάνει στην στενωπό και δημιουργεί αναταραχές, κύματα, ακόμα και καταρράκτες που στην διάβα τους μπορούν να αποδιοργανώσουν, συχνά τυφλά, κάθε είδους πολιτική. Αυτή, ακριβώς, τη δυναμική, δεν μπορεί να την κατανοήσει η δημοσκοπική προσέγγιση της πολιτικής. Προς το παρόν, επίσης, κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ο λόγος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που υποστηρίζουν τα μέτρα λιτότητας. Όχι διότι ξαφνικά έγιναν πιο σοφά και κοινωνικά υπεύθυνα από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά διότι αυτά είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους καθώς και εκείνων εκ των τραπεζών που διασυνδέονται μαζί τους. Η στήριξη που δίνουν οι προαναφερόμενοι στα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν αφορά τόσο στην αναγκαιότητα τους, όσο στον συγκεκριμένο προσανατολισμό τους. Το ίδιο ισχύει και για την υποστήριξη που δίνουν στις επιλογές της Επιτροπής και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τέλος, πολλές δημοσκοπήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης βιάζονται στην εφαρμογή των μέτρων διότι γνωρίζουν ότι ο χρόνος δημιουργεί αντιστάσεις. Ότι μέσα στο χρόνο αυξάνουν οι πιθανότητες να στηριχτούν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από την κρίση. Πολιτικές που έχω ήδη περιγράψει σε πολλαπλά κείμενα.Οι κεντρικοί θεσμοί, όμως, της ΕΕ κυριαρχούνται κατά συντριπτική πλειοψηφία από εκπροσώπους συντηρητικών κομμάτων με νεοφιλελεύθερο οικονομικό προσανατολισμό. Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, τα όργανα της ΕΕ δεν είναι κάποια σοφά τεχνοκρατικά, ουδέτερα και αμέτοχα στην κοινωνική πάλη όργανα, αλλά η συντεταγμένη και οργανωμένη σε πλειοψηφία ευρωπαϊκή συντηρητική παράταξη. Ως δε είναι φυσικό, δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία στηρίζει μια πολιτική που μόλις πριν λίγες μήνες απορρίφθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος.
Πού βρίσκεται σήμερα η «ψυχή του πολίτη»;
Υποστηρίζω ότι ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση της συνείδησης των πολιτών και της «λαϊκής ψυχής». Υπάρχουν δύο στοιχεία που δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους. Το πρώτο είναι, ότι ο πολίτης έχει φοβηθεί και η ψυχή του έχει μαυρίσει από όσα ακούει. Από τον καθημερινό βομβαρδισμό «μαύρων ειδήσεων» για την οικονομία και ακόμα πιο μαύρων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο μπορώ και έχω εικόνα, σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και σε υπηρεσίες του δημοσίου, η εργασιακή διαδικασία έχει παραλύσει. Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μισθωτοί προσπαθούν μέσα από συζητήσεις και «διαβουλεύσεις» στον τόπο εργασίας τους να κατανοήσουν τί και πότε θα εφαρμοστεί. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στο μέλλον τους και πόσο θα κοπεί το σημερινό εισόδημα και η αυριανή σύνταξή τους. Με τις καθημερινές μαύρες ειδήσεις που ακούει ο πολίτης, τις συνεχείς (άτυχες και πολιτικά ανόητες) διαρροές μερίδας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μαυρίζει όλο και περισσότερο η ψυχή του και τον διαπερνά ένα αίσθημα φόβου. Όλη αυτή η εικόνα κάνει πολύ κακό στην ίδια την οικονομία, αφού με αυτή την παράλυση χειροτερεύει και άλλο η κατάστασή της. Ουδέποτε ο φόβος υπήρξε παραγωγικός. Όπως σοφά έχει αναλύσει ο Α.Σεν, παραγωγικότητα δίνουν η δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα αισιόδοξα αισθήματα, όχι ο φόβος.Η παράλυση από τον ειδησεογραφικό βομβαρδισμό και τις «διαρροές» οδηγεί πράγματι σε ακινησία τους πολίτες. Φοβούνται. Δεν γνωρίζουν επακριβώς τι τους περιμένει. Αναμένουν να φτάσει η πρώτη του Απρίλη προκειμένου να καταλάβουν ποια είναι η έκταση της ζημιάς. Όχι της ελληνικής οικονομίας εν γένει, αλλά της τσέπης τους. Αυτό που δεν κατανοούν ορισμένοι, είναι ότι όταν θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και θα καταλάβουν οι μισθωτοί το πόσα θα λείπουν από τις τσέπες τους, ο φόβος θα παραμεριστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Θα σταματήσει η ανησυχία για το άγνωστο. Τα ποσά και οι προοπτικές θα έχουν αποσαφηνιστεί. Η παράλυση θα έχει τελειώσει και θα έρχεται η ώρα της κινητοποίησης.Το δεύτερο στοιχείο, κατά προέκταση, των πιο πάνω, που δεν κατανοούν ορισμένοι που νομίζουν ότι όλα θα γίνουν αποδεκτά ως έχουν, είναι ότι μόλις περάσει η αίσθηση του φόβου και της παράλυσης, μόλις υπάρξει σαφήνεια ποιος χάνει τι, θα έρθει και η ώρα της σύγκρισης. Η ώρα όπου θα είναι σαφές τι θα λείπει από την τσέπη του ενός και τι δεν πληρώνει ο άλλος, εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει αν ζούσαμε σε δίκαιη κοινωνία. Θα γίνει αντιληπτή μέσα στην πράξη η οικονομική πολιτική και ο μονόπλευρος ή όχι χαρακτήρας της. Και τότε θα έρθει η ώρα της αναμέτρησης και της ανατροπής της σημερινής εικόνας.
Πώς ετοιμάζεται η Πολιτική;
Αν η πολιτική πορευτεί με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις και δημοσιογραφικές αξιολογήσεις κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Διότι μετά το Πάσχα, όταν η Ελλάδα θα έχει συσκεφτεί και διαβουλευτεί με άδειες τις τσέπες πάνω από τον οβελία, θα αρχίσουν οι κοινωνικές αναταράξεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι να φτάσουμε σε αυτές τις αναταράξεις και η κυβέρνηση να είναι απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσει, ενώ η αντιπολίτευση να μην διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις γύρο από τις οποίες θα επιδιώξει να κερδίσει συμμαχίες και ρεύματα.Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί σε μια απλουστευτική αντίληψη για το τι θα συμβεί μετά το Πάσχα, κινδυνεύει να είναι απροετοίμαστο. Για να είναι έτοιμο, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να σκορπά φόβο στους μισθωτούς και να κάνει καλές εξηγήσεις μαζί τους. Να πει που αρχίζουν και που τελειώνουν τα μέτρα. Ποια θα είναι τα υποστηρικτικά και τι βλέπει να γίνεται και προγραμματίζει να κάνει ώστε να μην πάει η χώρα σε ύφεση και καταλήξει από το σκοτεινό παρόν στο μαύρο μέλλον. Πολύ δε περισσότερο, από τις εξηγήσεις χρειάζονται πράξεις. Δηλαδή, ο λαός δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αν δεν δει ότι στα νύχια και στα δόντιά της δεν έχει μόνο τη σάρκα των μισθωτών, αλλά πριν από όλα τη σάρκα εκείνων που σε όλες τις περιστάσεις γνωρίζουν να βγάζουν κέρδη από τον «αέρα της λαμογιάς», να εξασφαλίζουν υπερκέρδη για τον εαυτό τους, να φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι μόλις πάψει η παράλυση της αναμονής, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα και θα θερίσει ανέμους. Η μία παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα των οποίων η κατάληξη είναι στις σημερινές συνθήκες απρόβλεπτη. Μπορεί τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελληνική οικονομία θα έχει ήδη πληρώσει μεγάλο τίμημα. Μπορεί, όμως, να οδηγήσουν σε νέου τύπου οργάνωση που θα επιδιώξει να βάλει σε μια κατεύθυνση τις αντιστάσεις της κοινωνίας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών.Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη προοπτική. Να πάθει η χώρα μετά από ορισμένα κοινωνικά 2ξεσπάσματα συλλογική κατάθλιψη και διάθεση αναχωριτισμού. Σε αυτή την περίπτωση ναι μεν θα «περάσουν» τυπικά τα μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα η χώρα θα βουλιάζει στην ύφεση, όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, αλλά, κύρια, λόγω της ατμόσφαιρας παραίτησης που θα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η οικονομία δεν μπορεί να ανορθωθεί χωρίς τον παράγοντα εργαζόμενος άνθρωπος. Χωρίς την θέληση, το πείσμα, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων.Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δείξει με τα μέτρα που θα λάβει κοινωνική δικαιότητα και όχι κοινωνική αδιαφορία όπως την πιέζουν οι φορείς της νεοσυντηρητικής στρατηγικής. Θα πρέπει να λάβει μέτρα ώστε να μην οδηγήσει την Ελλάδα είτε σε μια συλλογική αναχώρηση στην κατάθλιψη, είτε σε μια τυφλή έκρηξη. Στο χέρι της είναι.
Από...... press.gr
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Τέλος εποχής
energoipoliteskv.blogspot.com
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Το 1981, όταν πρωτο-ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν περιορίστηκε στην απλή διαχείριση. Προσπάθησε να θέσει τις βάσεις μιας μακροχρόνιας καθεστωτικής επιβολής. Ώστε όταν κυβερνά να είναι ανεμπόδιστο, κι όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην αφήνει το αντίπαλο κόμμα να κυβερνήσει…
Έτσι ώστε η Νέα Δημοκρατία – το αντίπαλο κόμμα – να περιορίζεται απλώς στο ρόλο μιας «βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης».
Ίσα – ίσα για να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αυτό-εκκαθαριστεί και να επιστρέψει σύντομα δριμύτερο στην εξουσία...
Η στρατηγική αυτή στηρίχθηκε σε πέντε πυλώνες:
* Πρώτον στους αγρότες, οι οποίοι τότε πλησίαζαν το 30% του ενεργού πληθυσμού. Το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους υποτυπώδεις παραγωγικούς συνεταιρισμούς που προϋπήρχαν σε πρότυπα καταναλωτικών συνεταιρισμών που διένειμαν επιδοτήσεις.
Βαθμιαία οι αγρότες «εθίστηκαν» στις επιδοτήσεις που έπαιρναν από τη Ευρωπαϊκά ταμεία. Σε συνδυασμό και με τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ενοποιημένα Προγράμματα) που τότε «απέσπασε» ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην ελληνική περιφέρεια έρευσε χρήμα ως τότε πρωτόγνωρο…
Οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν κι αυτές στο εύκολο χρήμα, αναβαθμίστηκε ο τρόπος ζωής τους, αλλά όχι η παραγωγική βάση τους. Το καταναλωτικό τους επίπεδο εκτινάχθηκε, ενώ η ανταγωνιστικότητά τους κινήθηκε ακριβώς αντίθετα: σταθερά αποδυναμώθηκε.
Αρχιτέκτονας αυτού του «εκσυγχρονισμού», ο τότε υπουργός Γεωργίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης.
* Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στους λεγόμενους «μικρομεσαίους», δηλαδή τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ο αριθμός των οποίων πολλαπλασιάστηκε. Αλλά δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες ανταγωνισμού. Έτσι δημιουργήθηκε το φαινόμενο του «πολύ-εμπορισμού»: άνοιγαν πολλά «μαγαζάκια», αλλά ακόμα και τα πιο επιτυχή εξ αυτών ήταν κατά κανόνα βραχύβια…
Επίσης, δε δημιουργήθηκαν συνθήκες ανάδειξης νέας επιχειρηματικής τάξης μέσα από την αγορά. Αναδείχθηκαν πολλές νέες επιχειρήσεις δια της συμμετοχής σε κρατικές προμήθειες.
Οι μικρομεσαίοι έγιναν έμμεσα κρατικοδίαιτοι και οι πιο επιτυχείς εξ αυτών έπαψαν να είναι «μικρομεσαίοι», γιγαντώθηκαν κι έγιναν άμεσα κρατικοδίαιτοι.
Τελικώς η ίδια η «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα έγινε....
κρατικοδίαιτη.
* Τρίτον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στην δημοσιοϋπαλληλία, την οποία διόγκωσε: Με αθρόες προσλήψεις, με γιγαντισμό των ΔΕΚΟ, με μετατροπή πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε «προβληματικές» που κρατικοποιήθηκαν, και αργότερα με τη διάχυση των «δημοτικών επιχειρήσεων». Αυτές μετέφεραν τη δημοσιοϋπαλληλία στην περιφέρεια, κι άρχισαν να «απορροφούν» πρώην αγροτικούς πληθυσμούς που εγκατέλειπαν την γη ή έβρισκαν «παράλληλη απασχόληση» έξω από το χωράφι.
Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν από το 1981. Από το 4-5% περίπου του συνολικού ενεργού πληθυσμού το 1981, έφτασαν το 13% του συνολικού ενεργού πληθυσμού σήμερα! Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 2-2,5%. Ήταν ήδη πριν το ΠΑΣΟΚ διογκωμένος ο δημόσιος τομέας – 30% μεγαλύτερος – κι έγινε πενταπλάσιος!
* Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ εξ αρχής έλεγξε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολλαπλασίασε τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, πολλαπλασίασε τους φοιτητές και τις οργανικές θέσεις των καθηγητών, χωρίς να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Η Ελληνική έρευνα έμεινε πίσω, το «αντίκρισμα» των ελληνικών πτυχίων υποχώρησε, αλλά δημιουργήθηκε μια ολόκληρη στρατιά «καθηγητών», που επιλέχθηκαν και προάγονται κατά κανόνα με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια.
Η ψευτο-«προοδευτικότητα» ηγεμονεύει παντού. Ασφαλώς υπάρχουν και πολλοί μη αριστεροί πανεπιστημιακοί, οι οποίοι, όμως, είναι ίσως οι πιο «φοβισμένοι» Έλληνες πολίτες. Συνήθως κρύβουν τις απόψεις τους. Συνηθέστερα παριστάνουν τους «προοδευτικούς» για να επιβιώσουν. Ενίοτε προπηλακίζονται από «ομάδες κρούσης» έξω-πανεπιστημιακών αριστεριστών και αναρχικών. Πολύ συχνά υποχρεώνονται σε συναλλαγή μαζί τους.
Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια ζουν μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής τρομοκρατίας και συναλλαγής κυκλωμάτων. Που εκτός της συντεχνιακής τους στήριξης φροντίζουν και για την υπεράσπιση της δικής τους «πολιτικής ορθότητας».
Με την απόλυτη κυριαρχία των άκαπνων νέο-αριστερών στα Πανεπιστήμια δημιουργήθηκε μια στρατιά διανοούμενων «γνωμηγετών» (opinion leaders), πρόθυμων να αποδομήσουν κάθε πολιτική πρόταση που αμφισβητεί τα στερεότυπα της Αριστεράς και να στηρίξουν κάθε αντίστοιχη πρόταση που τα υπερασπίζεται και τα αναπαράγει.
Ο δημόσιος λόγος της Ελλάδας είναι ο πιο «κολλημένος» σε ψευτο-προοδευτικές εμμονές απ’ όλη την Ευρώπη!
Η Αριστερά στα Πανεπιστήμια έχει εξελιχθεί πλέον από εξω-θεσμική «ατμομηχανή Προόδου», όπως φιλοδοξούσε να είναι στη δεκαετία του ’70, σε τροχοπέδη συντήρησης, σε παράγοντα διανοητικής κι ερευνητικής αποτελμάτωσης, σε συμμαχία «διάσωσης» προσωπικών φέουδων και προνομίων.
* Τέλος, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ελέγξει τα ΜΜΕ. Όταν ήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ο Κεντροαριστερός τύπος είχε υπεροχή κυκλοφορίας της τάξης του 60-40%. Σήμερα η υπεροχή αυτή είναι της τάξης του 85-15%! Παράλληλα, όμως, δημιουργήθηκαν κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπου η κεντροαριστερά ηγεμονεύει σχεδόν απόλυτα. Ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας!
Είναι χαρακτηριστικό ότι αν τολμούσε να πει κανείς στην Ελλάδα αυτά που δήλωσαν κατά καιρούς η Σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ο Κεντροδεξιός Νικολά Σαρκοζύ στη Γαλλία, ο Σοσιαλιστής Θαπατέρο στην Ισπανία ή ο Εργατικός Γκόρντον Μπράουν στη Βρετανία, ή ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρτ Σρέντερ στη Γερμανία, θα τον κατήγγελλαν εδώ ως «ακροδεξιό», ή «νεοφιλελεύθερο» (ενίοτε ως και τα δύο).
Οι απόψεις μεγάλου φάσματος της Ελληνικής κοινωνίας και της Ευρωπαϊκής Πολιτικής, υπό-εκπροσωπούνται στο δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ. Αντίθετα, οι απόψεις της Αριστεράς (και της άκρας Αριστεράς) υπέρ-εκπροσωπούνται.
Αυτό είναι αποτέλεσμα επιβολής της Αριστεράς στα ΜΜΕ, που όμως δεν λειτουργεί υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς. Λειτουργεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ως δύναμη στήριξής του όταν είναι στην Κυβέρνηση, κι ως «δύναμη κρούσης» κατά της κυβέρνησης (της ΝΔ) όταν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην Αντιπολίτευση.
Καταρρέουν και οι πέντε πυλώνες!
Αυτοί οι πέντε «πυλώνες» καθεστωτικής ισχύος του ΠΑΣΟΚ φαίνονται σήμερα να υποχωρούν:
* Η αγροτική τάξη έχει ήδη συρρικνωθεί περίπου στο μισό του 1981. Το 2013 λήγουν οι αγροτικές επιδοτήσεις των Βρυξελλών. Κι είναι δύσκολο να σταθεί μη επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, σε μια αγορά, όπου υπάρχουν τόσες στρεβλώσεις, ώστε η τεράστια ψαλίδα τιμών ανάμεσα στο ράφι και στο χωράφι αποθαρρύνει πια τους πάντες.
Κυριολεκτικά οι αγρότες μας είναι στον αέρα μετά το 2013.
Πέρσι η ψυχορραγούσα κυβέρνηση της ΝΔ τους έδωσε κάποια «ψίχουλα». Φέτος δεν πήραν τίποτε. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχασε τα τελευταία υπολείμματα της στήριξής του ανάμεσα στους αγρότες. Από τους οποίους πολλοί το ψήφισαν τον Οκτώβριο. Αλλά τώρα νιώθουν «κοψοχέρηδες»…
* Οι μικρομεσαίοι υπέστησαν ένα πλήγμα από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ το 1999-2000 με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Αλλά τότε έχασαν σημαντικό μέρος των αποταμιευμάτων τους, δεν έχασαν τα μέσα να βγάζουν χρήματα. Διατήρησαν τα μαγαζιά τους.
Τώρα, με τα μέτρα που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά πολλοί απ’ αυτούς θα βάλουν λουκέτο.
Κι είναι ο τρόμος και ο «τρόπος» που τους απομακρύνει από το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο ίσως απ’ αυτά καθαυτά τα μέτρα:
Ο τρόμος αυτού που βλέπουν να έρχεται, και ο τρόπος με τον οποίο τους ξεγέλασαν. Τους έταξαν παροχές που θα τόνωναν την αγορά και τώρα τους πνίγουν κάθε ανάσα. Κυριολεκτικά τους καταδικάζουν σε ασφυξία.
Πριν από πέντε μήνες καταψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τους είχε υποσχεθεί δύο δύσκολα χρόνια. Και ψήφισαν το Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τους υποσχέθηκε ένα νέο «πάρτι παροχών» και («πράσινης») ανάπτυξης. Για να τους φέρει τελικά ένα εφιάλτη πρωτοφανούς συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης χωρίς τέλος. Μπροστά στην οποία τα μέτρα που είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής τον περασμένο Σεπτέμβριο μοιάζουν σήμερα με απλό «χάδι»…
* Η δημοσιουπαλληλία, ο πιο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος, δέχεται σήμερα το πιο καίριο πλήγμα από τα μέτρα της Κυβέρνησης. Εδώ η συνολική μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος είναι της τάξης του 10% άμεσα. Και μάλιστα από ένα κόμμα που τους έταζε «λαγούς με πετραχήλια» και τους βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» μόλις πριν έξη μήνες!
Οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήττονται άμεσα και σκληρά από τα πρωτογενή αποτελέσματα της προσαρμογής που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.
Οι μικρομεσαίοι πλήττονται από τα δευτερογενή αποτελέσματα, δηλαδή από την ύφεση που θα προκληθεί. Που θα είναι βαθιά και αυτοτροφοδοτούμενη.
Η δημοσιονομική προσαρμογή των ετών 1985-87 ήταν ίσως σκληρότερη σε πραγματικούς όρους (μηδενικές ονομαστικές αυξήσεις επί δύο χρόνια σε συνθήκες μέσου πληθωρισμού 17%), όμως τότε τα βασικά «κεκτημένα» είχαν διατηρηθεί, η υποτίμηση του νομίσματος αύξησε την εγχώρια ζήτηση και υπήρχε ρευστότητα σε ένα περιβάλλον όπου ο ιδιωτικός τομέας είχε πολύ χαμηλή δανειακή επιβάρυνση.
Τώρα ο συνδυασμός πρωτογενών και δευτερογενών αποτελεσμάτων σε συνθήκες χαμηλής ανταγωνιστικότητας, έλλειψης ρευστότητας και σε περιβάλλον υψηλής δανειακής εξάρτησης του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί αληθινό εφιάλτη.
Η διετία 1985-87 εξανάγκασε τους πάντες σε περιστολή της δαπάνης.
Η τωρινή «προσαρμογή» οδηγεί σε χρεοκοπία.
* Τα Πανεπιστήμια έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους από τη δράση των εξω-πανεπιστημιακών. Η κοινωνική ένταση που θα προκύψει δεν προμηνύει τίποτε καλό για τα ίδια τα Πανεπιστήμια, που θα βρεθούν στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Πολύ περισσότερο που τα κονδύλιά τους κόβονται και οι συμμαχίες που διατηρούσαν τον έλεγχο της «προοδευτικότητας» θρυμματίζονται.
* Τέλος, η ύφεση θίγει και τη διαφημιστική αγορά, περιορίζοντας τα έσοδα και των ΜΜΕ. Πολλά των οποίων αντιμετωπίζουν, επί πλέον, πρόβλημα αξιοπιστίας. Και δεν είναι τυχαία η σταθερή και ιλιγγιώδης μείωση των πωλήσεών και της κυκλοφορίας τους. Που έχει πέσει κατά 80% σε σχέση με το 1990 και κατά 60% σε σχέση με το 2000!
Τέτοια πτώση κυκλοφορίας είναι ουσιαστικά συρρίκνωση επιρροής. Τα ΜΜΕ ελέγχονται πάντα από την Κεντροαριστερά, αλλά η επιρροή τους στην κοινωνία είναι όλο και μικρότερη.
Έκρηξη ή ενδόρρηξη
Σήμερα συντελείται αληθινό «τέλος εποχής». Συνθλίβονται όλοι οι πυλώνες του καθεστώτος που εγκαταστάθηκε μετά το 1981 και αναπαραγόταν έκτοτε. Με όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Με όλο και σοβαρότερες αντιφάσεις. Αλλά αναπαραγόταν, πάντως…
Το ερώτημα είναι αν θα διαλυθεί με κοινωνική «έκρηξη», δηλαδή εκτόνωση προς τα έξω, ή πολιτική «ενδόρρηξη», δηλαδή απορρόφηση εντάσεων και εκτόνωση προς τα μέσα.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί απεγνωσμένα να συμβεί το δεύτερο. Να στραφεί η μήνις της κοινωνίας κατά της Νέας Δημοκρατίας, που κυβερνούσε ως πρόσφατα, έχει κι αυτή τις ευθύνες της αναμφίβολα, αλλά οι ευθύνες της αφορούν ότι δεν άλλαξε το σύστημα που το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε και που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε φανατικά. Μέχρι που διαλύθηκε στα χέρια του…
Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της, προσπαθεί κι εκείνη να συμβεί το δεύτερο: Να αλλάξει το πολιτικό σύστημα με μια νέα Μεταπολίτευση. Που προϋποθέτει, βέβαια, μια διαφορετική – πολύ διαφορετική – Νέα Δημοκρατία.
Το τι ακριβώς θα προκύψει, εξαρτάται από το αν θα προλάβει η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει δραστικά – και να πείσει για την αλλαγή της αυτή – πριν τα πάντα διαλυθούν στα χέρια ενός ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί ούτε να διασώσει το σύστημα που το ίδιο θεμελίωσε, ούτε να διαχειριστεί την ομαλή μετάβαση σε κάποιο άλλο.
Τραγική ειρωνεία: Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ενταφιάζει αυτό που το ίδιο εξέθρεψε, επέβαλε, υπερασπίστηκε και διαχρονικά στηρίχθηκε πάνω του…
Αληθινό «τέλος εποχής»!
Υπαρξιακά ερωτήματα
energoipoliteskv.blogspot.com
Περνάς από μια στάση λεωφορείου όπου συναντάς τρία άτομα να περιμένουν :
1. Μια γριούλα που πεθαίνει..
2. Ένα φίλο από τα παλιά που σου έσωσε κάποτε τη ζωή.
3. Τη γυναίκα/άντρα των ονείρων σου.
Ποιον θα έπαιρνες μαζί σου στο αυτοκίνητο, λαμβάνοντας υπόψη ότι χωράει μόνο ένα άτομο?
Σκέψου προτού διαβάσεις παρακάτω.
ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ...
Βρίσκεσαι σε ένα ηθικό δίλλημα το οποίο έθεσαν κάποτε σε μια επαγγελματική συνέντευξη. Θα μπορούσες να πάρεις τη .......
γριούλα, γιατί έμοιαζε να πεθαίνει και έτσι να τη σώσεις ή τον παλιό σου φίλο που κάποτε σου έσωσε τη ζωή.
Ωστόσο, ίσως να μην ξανασυναντούσες ποτέ τη γυναίκα/άντρα της ζωής σου.
ΒΙΑΖΕΣΑΙ..
Ο υποψήφιος που τελικά προσέλαβαν (ανάμεσα σε 200) δεν δίστασε να απαντήσει. Μου άρεσε πολύ και σκέφτομαι να τη χρησιμοποιήσω και εγώ σε πιθανή συνέντευξη. Τι είπε;
"Θα έδινα τα κλειδιά του αυτοκινήτου στον φίλο μου και θα του ζητούσα να πάει τη γριούλα στο νοσοκομείο, ενώ εγώ, θα έμενα περιμένοντας το λεωφορείο με τη γυναίκα/άντρα των ονείρων μου".
Ηθικό δίδαγμα:
Πρέπει να ξεπερνάμε τα εμφανή όρια που μας θέτουν τα προβλήματα και να χρησιμοποιούμε τη φαντασία !
Από ......... kafeneio
Για την Ημέρα της Γυναίκας...
Ο ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Αναρτήθηκε από......
energoipoliteskv.blogspot.com
Tου Κυριάκου Σιμόπουλου
από την Ελεύθερη Έρευνα
http://www.freeinquiry.gr/
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο άνδρας είχε το δικαίωμα να άρχει εξ αιτίας «της φυσικής και διανοητικής του υπεροχής», ενώ η γυναίκα, έχοντας την αίσθηση της «τάξης» και το προσόν της «ομορφιάς», υποχρεωνόταν να υπακούει στις εντολές των αρσενικών και να συμμορφώνεται στους νόμους και τα ήθη, που επέβαλλε η ανδρική κοινωνία.
Στην Αθήνα της κλασικής εποχής υπήρχαν «γυναικονόμοι», κρατικοί επιστάτες, που επέβλεπαν και παρακολουθούσαν τις γυναίκες κατά την έξοδο τους από τον οίκο. Η ειδική αυτή υπηρεσία είχε καθιερωθεί από το πολίτευμα του Σόλωνος: Ακόμα και για τον περίπατο των γυναικών, για τα πένθη και τις εορτές επέβαλε νόμο, που απέτρεπε την αταξία και την άπρέπεια. Απαγορευόταν η νυκτερινή έξοδος των γυναικών. «Έπρεπε να επιβαίνουν σε άμαξα μ΄ ένα λύχνο να φέγγει μπροστά»! (Πλούταρχος, Σόλων, 21). Κατά τον Αριστοτέλη οι «γυναικονόμοι» προορίζονταν αποκλειστικά για την τάξη των αριστοκρατών, «γιατί πώς είναι δυνατό να εμποδίζονται οι γυναίκες των φτωχών να βγαίνουν». (Πολιτικά, 1300 d).
Ολότελα διαφορετικές η ανατροφή και...
η διαβίωση των θηλυκών στην κοινωνία της Σπάρτης. Το καθεστώς των Λακεδαιμονίων θεμελιωνόταν αποκλειστικά στη στρατιωτική ισχύ και η επιβίωση του σπαρτιατικού πληθυσμού εξασφαλιζόταν από τους πολέμους και τις διαρπαγές. Χρειαζόταν επομένως ένα δυναμικό στρατοκρατικό σύστημα. Οι άρρενες Λακεδαιμόνιοι εκγυμνάζονταν από την παιδική τους ηλικία και εκπαιδεύονταν στα πλαίσια μιας βάναυσης πολεμοχαρούς πολιτικής. Καμμιά παιδεία, καμμιά πνευματική καλλιέργεια, καμμιά διδασκαλία σχετική με τα γράμματα, τις τέχνες, την ηθική. Για τη γεωργική παραγωγή καί τα τεχνικά έργα χρησιμοποιούσαν τους είλωτες.
Το στρατοκρατικό αυτό σύστημα επέβαλε και τη συστηματική εκγύμναση των κοριτσιών στους αθλητικούς χώρους, πλάι στους άρρενες συνομίληκούς τους, στο τρέξιμο, στη δισκοβολία, στο ακόντιο, στην πάλη. Σκοπός η ανάπτυξη εύρωστων σωμάτων, που θα εξασφάλιζαν τη γέννηση αντάξιων τέκνων, μελλοντικών ρωμαλέων στρατιωτικών. Η άσκηση αυτή και η σωματική ενδυνάμωση συντελούσαν επίσης στην αντοχή κατά τις ώδινες του τοκετού.
Για να κινούνται άνετα φορούσαν κοντούς χιτώνες, ανοιχτούς στο πλάι, που ανέμιζαν αποκαλύπτοντας τους μηρούς. Γι΄ αυτό τίς αποκαλούσαν, όπως γράφει ο Πλούταρχος, «φαινομηρίδες». Συμμετείχαν μισόγυμνες στις πομπές, και στους ναούς τραγουδούσαν και χόρευαν μπροστά στους νέους. Τις συνήθειες αυτές, που καθιερώθηκαν στη Σπάρτη για λόγους ευγονίας -για τη γέννηση άξιων πολεμιστών- στιγματίζει ο Ευριπίδης: «Κόρη της Σπάρτης φρόνιμη δεν γίνεται κι αν θέλει ακόμα. Αυτές, τα σπίτια αφήνοντας σε στάδια καί παλαίστρες τρέχουν με τους νιους με πέπλα ανεμισμένα καί γυμνά μεριά». (Ανδρομάχη, 597-598).
Οι ελευθεριότητες των κοριτσιών απέβλεπαν στον αισθησιακό ερεθισμό των νέων, που έσπευδαν να νυμφευθούν. Ήταν μια παρόρμηση του καθεστώτος για πληθυσμιακή διεύρυνση και απόκτηση νέων στρατιωτών. Η γαμήλια, ωστόσο, μεταχείριση των γυναικών ήταν βάναυση και απάνθρωπη, στυγνή βία, πραγματικός εξευτελισμός. Γράφει ο Πλούταρχος: «Στη Σπάρτη ό γάμος γινόταν με απαγωγή της νύφης. H λεγόμενη “νυμφεύτρια” της έκοβε σύρριζα τα μαλλιά, την έντυνε με ανδρικό ιμάτιο και την έκλεινε σε ένα σκοτεινό χώρο μ΄ ένα στρώμα από καλάμια. Ο γαμπρός, αφού δειπνούσε στα “συσσίτια”, ερχόταν, πλάγιαζε λίγο μαζί της κι υστέρα έφευγε, για να κοιμηθεί στο υπνωτήριο με τους συνομίληκούς του. Η συνάντηση γινόταν πάντοτε στο σκοτάδι, κλεφτά, κι ο τοκετός πραγματοποιόταν πριν ο σύζυγος αντικρύσει τη γυναίκα του στο φως της μέρας»! (Πλούταρχος, Λυκούργος, 15).
Κατά τη νομοθεσία του Λυκούργου τα παιδιά δεν ανήκαν στους γονείς, αλλά στην πόλη καί εκείνο, που είχε σημασία για τη σπαρτιατική εξουσία ήταν να γεννηθούν τέκνα κατάλληλα για πόλεμο, όπως κατά την περίοδο του χιτλερικού φασισμού στη Γερμανία. Επέτρεπε γι αυτό στους άνδρες να οδηγούν στη συζυγική κλίνη κάποιον άλλο που θαύμαζαν καί να συνευρεθεί με τη γυναίκα του, με σκοπό την καλύτερη παιδοποιία. Θεωρούσε ανοησία καί ελαφρότητα -«αβελτηρίαν και τύφον»- ο Λυκούργος την επιμονή του συζυγικού ζεύγους να αποκτούν δικά τους παιδιά και να αξιώνουν αμοιβαία πίστη καί αφοσίωση. Και υπενθύμιζε, ότι τις σκύλες και τις φοράδες τις οδηγούν στους καλύτερους επιβήτορες! (Πλούταρχος, Λυκούργος, 15).
Οι Έλληνες της Ιωνίας, ιστορεί ο Γερμανός Βeloch, υπό την επίδραση των γειτονικών λαών της Μ. Ασίας, εγκαινίασαν τον αποκλεισμό των γυναικών από τον δημόσιο βίο και τον εγκλεισμό τους στον «οίκο». Οι Αθηναίοι υιοθέτησαν την πρακτική των Ιώνων. Ωστόσο, στίς μη ιωνικές περιοχές, οι γυναίκες διατηρούσαν τις ελευθερίες της ομηρικής εποχής. (Griechische Geschichte, 1893, τ. Α΄, σ. 406 κ.ε.)
Χαρακτηριστικό της ανδροκρατικής συμπεριφοράς απέναντι στη γυναίκα είναι η φράση του ποιητή εκ Μεγάρων Θέογνι (στ΄ αι. π.Χ.): «Μισώ τις γυναίκες, που τριγυρίζουν και παραμελούν το νοικοκυριό». Κατά τον Μένανδρο η «επικράτεια» των γυναικών φτάνει ως την εξώπορτα του σπιτιού!
Ο περιορισμός των γυναικών καθιερώθηκε στην Αθήνα κατά τον ε΄ αι. π.Χ. παράλληλα με τη θεμελίωση των δημοκρατικών ιδεωδών και της ελευθερίας. Οι Αθηναίοι άνδρες στρέφονταν προς τις «εταίρες», πού είχαν τις δυνατότητες για μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια, κάτι εντελώς άγνωστο στίς έγκλειστες γυναίκες. Οι εταίρες έπαιζαν σημαντικό ρολό στην αθηναϊκή κοινωνία, καθώς αποτελούσαν ερωτικές συντρόφους των ανδρών της εξουσίας.
Οι γυναίκες του αρχαίου ελληνικού κόσμου αντιμετωπίζονταν ως αναγκαίο κακό και ο έρωτας είχε στόχο αποκλειστικά τις εταίρες. Μόνο εκείνες είχαν προσβάσεις στην παιδεία, ενώ οι άλλες γυναίκες ζούσαν στον «γυναικωνίτη», όπως τα μεταγενέστερα θηλυκά της Ανατολής στη δουλεία των χαρεμιών. Στον αρχαίο κόσμο η γυναίκα θεωρείται κατώτερο όν, από φυσικού της, παραμελημένη σε όλους τους τομείς, ανίκανη για ανάμιξη στα κοινά, με έμφυτη τάση προς το κακό και προορισμένη αποκλειστικά για την αναπαραγωγή και τις ανδρικές απολαύσεις. Κατά την επικρατούσα αντίληψη, από πλευράς ικανοτήτων, ταυτιζόταν σχεδόν με τους δούλους. Η εκπαίδευση των κοριτσιών γινόταν από τις μητέρες και τις τροφούς καί περιοριζόταν αποκλειστικά στο νοικοκυριό, στο γνέσιμο, στο πλέξιμο, στον αργαλειό και τις άλλες γυναικείες απασχολήσεις. Δεν υπήρχαν γι΄ αυτό γυναίκες εγγράμματες και πεπαιδευμένες, εκτός από μερικές εταίρες. Ο «γυναικωνίτης», μπορεί να μην ήταν φυλακή ή εφτασφράγιστο χαρέμι, αποτελούσε όμως, ένα χώρο ισόβιου περιορισμού των θηλυκών σε ένα τμήμα της οικογενειακής κατοικίας.
Στις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες προβάλλονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο και γυναίκες, αλλά από άνδρες συγγραφείς και οι θεατρικές παραστάσεις απευθύνονταν στο ανδρικό κοινό. Παντού κυριαρχούσε η ιδεολογία του αρσενικού. Ο Αριστοφάνης εμφανίζει στα έργα του μια διαφορετική εικόνα των γυναικών της Αθήνας, άσχετη συνήθως με την πραγματικότητα. Γενικά, οι κωμωδίες και τα άλλα θεατρικά και λογοτεχνικά έργα δεν εξεικονίζουν με εγκυρότητα την κοινωνική ζωή, ούτε αποτελούν έγκυρες ιστορικές πηγές.
Οι γυναίκες αποκλείονταν από τίς συνελεύσεις και τη λήψη αποφάσεων. Ήταν περιορισμένες στον οίκο και υποταγμένες στον άνδρα. Ιδού οι απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών και στοχαστών για το γυναικείο φύλο. Κατά τον Αριστοτέλη τα ήμερα ζώα είναι ανώτερα των αγρίων, αφού δέχονται να κυριαρχούνται από τους ανθρώπους, γιατί έτσι προστατεύουν τη ζωή τους. Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις ανδρών καί γυναικών. Το αρσενικό είναι ανώτερο όν και το θηλυκό κατώτερο, το πρώτο είναι αυθέντης, το δεύτερο υποτελής. (Πολιτικά, 1254 b).
Κατά τον Ευριπίδη, η γυναίκα δεν γίνεται καλή με τη μόρφωση. Πρέπει να ασχολείται με χειρωνακτικές αποκλειστικά εργασίες, να μαγειρεύει φαγητά, ν΄ ασχολείται με το πλέξιμο, τον αργαλειό, το κέντημα.
Πολυάριθμες οι ιερόδουλες του ναού της Αφροδίτης στον Ακροκόρινθο. Κατά τον Στράβωνα πάνω από χίλιες ιερόδουλες εκδίδονταν στον ναο-πορνείο. Σημαντική πηγή πλούτου για την Κόρινθο η έκπορνευσή τους, γιατί στην πόλη κατέφευγαν πλήθη επισκεπτών με αναρίθμητα πλοία, που κατέπλεαν στα δύο λιμάνια. Η γνωστή αρχαία παροιμία «ου παντός πλείν εις Κόρινθον» αναφέρεται στις μεγάλες αμοιβές, που αξίωναν οι ιερόδουλες από τους επισκέπτες, κυρίως ναυτικούς. (Στράβων, Γεωγραφικά, Η΄ 378).
Μερικές ήταν προσφορές ιδιωτών προς τη θεά. Η λατρεία της Αφροδίτης κυριαρχούσε στην Κόρινθο. Ο Πίνδαρος, στον 13ο «Ολυμπιακό» του, αναφέρεται σε κάποιον Κορίνθιο αθλητή -Ξενοφών το όνομα του- που ύστερα από τη νίκη του στο πένταθλο, χάρισε στο ναό της Αφροδίτης ένα κοπάδι από πενήντα ιερόδουλες! Το είχε υποσχεθεί στη θεά πριν από τους αγώνες. Κατά τον Αθήναιο, μετά τη νίκη του, οδήγησε στο ναό του Ακροκορίνθου εκατό πόρνες λέγοντας στη θεά: «Βασίλισσα της Κύπρου! Ο Ξενοφών έφερε στο άλσος σου εκατό φοράδες να βοσκήσουν, εκπληρώνοντας το τάμα του». (ΧΙΙΙ, 573 f - 574 a).
Κατά τον Αθήναιο, η Κόρινθος συναγωνιζόταν την Αθήνα στον αριθμό των πόρνων. O Σόλων αγόρασε πλήθος γυναικών, άνοιξε στην πόλη δημόσια πορνεία και αφιέρωσε ένα ναό στην Πάνδημο Αφροδίτη. Σ΄ αυτά τα πορνεία -«επί τοίσι πορνείοισιν»- γράφει ο ποιητής Ξέναρχος στο έργο του «Πένταθλον», οι γυναίκες περίμεναν τους εφήβους γυμνόστηθες. Οι δαπάνες του ναού της Πανδήμου Αφροδίτης και τα έξοδα συντήρησης καλύπτονταν από τις εισπράξεις των πόρνων στους κακόφημους οίκους. Θρησκεία και πορνεία συμπορεύονταν - κοινά συμφέροντα, κοινά κέρδη...
Και η εταίρα Ασπασία του Περικλέους, πρωτοστατούσε στη διάδοση της πορνείας. Φρόντιζε για την εισαγωγή πολυάριθμων όμορφων θηλυκών, έτσι που η Ελλάδα πλημμύρισε από πόρνες. (Αθήναιος, XIII, 569 f). Εξ αιτίας μάλιστα του πορνοεμπορίου της Ασπασίας ξέσπασε o πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Μεγαρέων. Μερικοί μεθυσμένοι νεαροί Αθηναίοι έκλεψαν μια πόρνη από τα Μέγαρα, τη Σιμαίθα. Oργίσθηκαν οι Μεγαρίτες κι έκλεψαν, με τη σειρά τους, δύο πόρνες της Ασπασίας. (Αριστοφάνης, Αχαρνής, 524 κ.ε.). Θύμωσε ο Περικλής κι έλαβε καταστροφικά μέτρα κατά των Μεγαρέων. Αυτή θεωρείται και η πραγματική αιτία του πελοποννησιακού πολέμου.
* * *
Η έξοδος των γυναικών από την κατοικία - φυλακή γινόταν μόνο για συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, για προσκύνημα σε ναό ή σε κάποια κηδεία συγγενικού προσώπου. Τα κορίτσια έπρεπε να συνοδεύονται από τους γονείς ή από ηλικιωμένους. Οι γυναίκες προσέρχονταν κυρίως στα θεσμοφόρια, όπου έκλαιγαν για την αρπαγή της Περσεφόνης από τον θεό του Άδη και για το πένθος τής μητέρας της, τής Δήμητρας κι έπειτα εόρταζαν την επιστροφή της στη γη. Για την έξοδο των γυναικών έλεγε ο Αθηναίος ρήτορας Υπερείδης: «Η γυναίκα πού βγαίνει στο δρόμο πρέπει να έχει τέτοια ηλικία, που οι διαβάτες να μη ρωτάνε τίνος σύζυγος είναι αυτή, αλλά τίνος είναι μητέρα!» (Στοβαίος, ΟΔ΄ 33). Η μοίρα της γυναίκας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ήταν να γίνει σύζυγος, εταίρα ή δούλη.
Τη λατρεία των θεαινών καί τις σχετικές εορταστικές εκδηλώσεις φρόντιζαν στην αρχαία Ελλάδα αποκλειστικά οι ιέρειες. Στη Ρώμη, οι αντίστοιχες ιέρειες ονομάζονταν Εστιάδες (Vestales). Έπρεπε να είναι καi να παραμείνουν παρθένες σ΄ ολόκληρο τον ιερατικό τους βίο. Κάθε αμάρτημα τούς οδηγούσε σε άγριο ξυλοδαρμό από τον pontifex maximus, τον αρχιερέα. Όποια Εστίας έχανε την παρθενία της ενταφιαζόταν ζωντανή. Κατασκεύαζαν μια υπόγεια κάμαρα με κλίνη καi αναμμένο λύχνο, κατέβαζαν την αμαρτωλή δεμένη με λουριά στην κρύπτη του θανάτου, αφαιρούσαν την κλίμακα καi κάλυπταν την είσοδο με πέτρες καί χώματα. Έτσι, γράφει o Πλούταρχος, τιμωρούνται όσες παραβιάζουν την ιερή παρθενία. (Bίοι Παράλληλοι, Νουμάς, 10). Υπάρχουν αρχαίοι συγγραφείς, που αναφέρονται σε γυναικείες προσωπικότητες. Όλες όμως οι προβαλλόμενες και υμνολογούμενες ανήκαν στους κύκλους της εξουσίας.
Η υβριστική, καταφρονητική και εμπαικτική συμπεριφορά απέναντι στο γυναικείο φύλο κυριαρχεί στα περισσότερα αρχαία κείμενα. Ακολουθεί μια επιλογή αποφθεγμάτων μισογυνισμού και χλεύης. Ο Όμηρος ορίζει ποιές πρέπει να είναι οι γυναικείες απασχολήσεις:
«Και συ στην κάμαρα σου πήγαινε και τις δουλειές του κοίτα,
τον αργαλειό, τη ρόκα, πρόσταξε τις βάγιες να δουλεύουν
τα πολλά λόγια δεν ταιριάζουνε παρά στους άνδρες μόνο». (Οδύσσεια, α΄ 356-359).
Ο μισογυνισμός κυριαρχεί στα ποιητικά έργα του Ησιόδου:
«Πρώτα - πρώτα σπίτι ν΄ αποχτήσεις, γυναίκα και δυό καματερά. Γυναίκα ν΄ αγοράσεις κι όχι να την παντρευτείς, έτσι που να μπορεί ν΄ ακολουθήσει τα βόδια». (Έργα και Ημέραι, 405 - 406).
«Και μη σου πάρει τα μυαλά καμμιά γυναίκα, που κουνάει τα πισινά της. Η κολακεία της η γλυκειά σ΄ άλλο από το βίος σου δεν αποβλέπει. Γιατί όποιος γυναίκα εμπιστευθεί σε κλέφτη εμπιστεύεται». (Έργα και Ημέραι, 373 - 375).
«Φριχτή είναι των γυναικών η ρίζα κι η φάρα τους μεγάλη συμφορά για τους ανθρώπους». (Θεογονία, 591 - 592).
«Ο ψυχοπομπός Ερμής, ο Αργειοφόντης, έβαλε την ψευτιά στο στήθος της γυναίκας και τα γλυκόλογα και την κατεργαριά».(Έργα και Ημέραι, 78 - 79).
«Δεν υπάρχει τίποτα φοβερότερο απ΄ την κακή γυναίκα, που όλο στο φαΐ έχει το νου της και τον άντρα της σιγοκαίει χωρίς δαυλί και σε άραχλα γεράματα τον ρίχνει». (Έργα και Ημέραι, 703 - 705).
«Μ΄ αν μπλέξεις με κανένα τρελλοκόριτσο γυναίκας, όσο θα ζεις θα φέρνεις μέσα σου μια πίκρα, που στιγμή απ΄ την καρδιά κι απ΄ την ψυχή σου δεν θα ξεκολλάει και, να το ξέρεις, πως γιατρειά στη συμφορά την τέτοια δεν υπάρχει.» (Θεογονία, 607 - 612).
Ο ποιητής Σιμωνίδης ο Αμοργίνος, ο ιαμβογράφος του ζ΄ αι. π.Χ., ήταν ο δεύτερος μετά τον Ησίοδο πολέμιος του γένους των γυναικών. Στον περίφημο «Ίαμβο κατά γυναικών» απαριθμεί δέκα τύπους γυναικών. Οι οκτώ προέρχονται από ζώα (γουρούνα, αλεπού, σκύλα, γαϊδάρα, νυφίτσα, φοράδα, μαϊμού και μέλισσα) και οι δύο από γη και θάλασσα. Μόνο η μέλισσα αποτελεί ευνοϊκή και επαινετική παραδοχή. Τα υπόλοιπα αποτελούν υβριστικούς και βάναυσους ισχυρισμούς, ότι η γυναίκα είναι συμφορά, μέγα δεινόν. Βρωμιάρα, πανούργα, κατεργάρα, χαζή, ανεμοδούρα, φαγού, αμαρτωλή, λάγνα και γελοία.
Κατά τον Ησίοδο η Πανδώρα πλάσθηκε από γη καί νερό, ενώ κατά τον Σιμωνίδη μιά ξεφύτρωσε από τη γη και μιά από τη θάλασσα. Η γήινη δεν αποτελεί απλώς κακόν, αλλά καί «πηρόν», πνευματική σακάτισσα. Ηλίθια και αναίσθητη, όπως η Πανδώρα, ξέρει μόνο να χάφτει.
Μάστιγα και συμφορά και η γυναίκα που βγήκε από τη θάλασσα -ειρωνεύεται τη γέννηση της Αφροδίτης. Τα χαρακτηριστικά αυτού του θηλυκού είναι η «φιλότης», το πάθος για σμίξιμο με αρσενικό και «η απάτη, που συνοδεύει τον αφρό». Η γυναίκα είναι πλασμένη με μορφή θεάς, αλλά με μυαλό σκύλας. Έχει όμορφη όψη, αλλά αλλοίμονο σε κείνον πού τη συντροφεύει.
Κατά τον Σιμωνίδη είναι γυναίκα - γουρούνα πού κυλιέται στη λάσπη. Η πρώτη γυναίκα, καθισμένη πλάι στις βρωμιές, παχαίνει, η άλλη κάθεται κι όλο τρώει. Η γυναίκα του Ησίοδου είναι «πυγοστόλος», -κουνάει τα πισινά της- (Έργα και Ημέραι, 373), του Σιμωνίδη είναι μαϊμού - χωρίς πισινά. Από τη γουρούνα ως τη μαϊμού το θηλυκό εξεικονίζεται σε διάφορα «φύλα», καταραμένες ράτσες, πού ζουν ανάμεσα στους άνδρες.
Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους επτά σοφούς (ζ΄- στ.΄ αι. π.Χ.): Ρώτησε κάποιος τον Πιττακό, γιατί δεν ήθελε να νυμφευθεί. Κι εκείνος απάντησε: «Αν πάρω όμορφη θα την έχω με τους άλλους, αν πάρω άσχημη θα την έχω ως τιμωρία».
Ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων (ζ΄ - στ΄ αι. π. Χ.): «Κάποιος συμβούλευσε τον Σόλωνα να επιβάλει πρόστιμο στους άγαμους. Κι εκείνος απάντησε: “Άνθρωπέ μου, είναι βαρύ φορτίο ή γυναίκα». (Στοβαίος, ΞΗ΄ 33).
Ο Σάμιος φιλόσοφος Πυθαγόρας (στ΄ αι. π.Χ.): «Κακό πράμα οι γυναίκες. Αλλά, συμπατριώτες μου, δεν υπάρχει σπίτι χωρίς κακό». «Ο γάμος είναι αναγκαίο κακό. Χαρούμενη ή ζωή χωρίς γάμο».
Ο Εφέσιος ποιητής Ιππώναξ (στ΄ αι. π.Χ.): «Δύο μέρες της γυναίκας είναι οι πιό γλυκειές, του γάμου η μία και η άλλη της κηδείας της». (Στοβαίος, ΞΗ΄ 8).
Ο Αθηναίος φιλόσοφος Σωκράτης (ε΄ αι. π.Χ.): «Οι άνδρες πρέπει να πειθαρχούν στους νόμους της πόλης και οι γυναίκες στα ήθη των συζύγων τους».
«Προτιμότερο να ζεί κανείς με δράκο, παρά με γυναίκα. Και πρέπει να φοβόμαστε πολύ περισσότερο τον έρωτα της γυναίκας, παρά το μίσος του άνδρα».
«Πρέπει να παντρεύεται ο άνδρας; Ό,τι και να κάνει, θα μετανοιώσει». (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι και γνώμαι των εν Φιλοσοφία ευδοκιμησάντων, κεφ. Σωκράτης, 33).
Ο Αβδηρίτης σοφιστής Πρωταγόρας (ε΄ αι. π.Χ.): «Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τη γυναίκα, ούτε από την καλή γυναίκα».
Ο Ιπποκράτης, ο μέγας πρωτοπόρος της Ιατρικής (ε΄ αι. π.Χ.): «Τη γυναίκα πρέπει να τη συγκρατεί κανείς στη φρονιμάδα. Γιατί από φυσικού της έχει κάτι ακόλαστο μέσα της, που αν δεν κλαδεύεται καθημερινά, θρασομανάει σαν τα κλαδιά των δέντρων».
Ο ποιητής Επίχαρμος (ε΄ αι. π.Χ.): «Στην ένδοξη τη γη μας τίποτα πιο επαχθές από τη γυναίκα. Το ξέρει ο παθός· καλότυχος αυτός, που δεν το ξέρει».(Στοβαίος, ΞΗ΄ 9).
Ο ιστορικός Ηρόδοτος (ε΄ αι. π.Χ.): «Βγάζοντας το μισοφόρι της η γυναίκα γδύνεται κι από τη ντροπή».
Ο ιστορικός Θουκυδίδης (ε΄ αι. π.Χ.). Απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Περικλέους (απευθύνεται στις χήρες του πελοποννησιακού πολέμου): «Για σας μεγάλη δόξα θα είναι να μη φανείτε κατώτερες του προορισμού σας -της σιωπηλής και αθόρυβης οικιακής εργασίας- καί να γίνεται όσο πιο λιγότερο λόγος για την αρετή καί τα ελαττώματά σας ανάμεσα στους άνδρες». (Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, 45).
Ο φιλόσοφος Δημόκριτος (ε΄ αι. π.Χ.): «Τα λίγα λόγια είναι το στολίδι της γυναίκας».
«Η γυναίκα είναι ικανότερη από τον άνδρα στο κακό».
Κατά τον Ξενοφώντα, τον ιστορικό του ε΄ αι. π.Χ., οι άνδρες ασχολούνται με τα εκτός του οίκου και οι γυναίκες αποκλειστικά με τα νοικοκυριά. Και τονίζει, ότι αποτελεί καταισχύνη να παραμένει στο σπίτι ο άνδρας. (Οικονομικός, Ζ΄ 30.)
Και για την αγωγή του κοριτσιού: «Να βλέπει όσο γίνεται λιγότερα, να ακούει όσο το δυνατόν λιγότερα και να θέτει όσο πιό λιγότερες ερωτήσεις. Αποστολή του: Να φροντίζει για το σπίτι και να υπηρετεί τον άντρα του.» (Οικονομικός, Ζ΄ 6.)
Ο Πλάτων συμμερίζεται την ιδέα ενός αποκλειστικά αρσενικού κόσμου. Υποστηρίζει, ότι η Φιλοσοφία είναι έργο αποκλειστικά των ανδρών.
Ο Ευριπίδης, ο τραγικός ποιητής του ε΄ αι. π.Χ. ξεχωρίζει γιά τη σκληρότητα τού μισογυνισμού του και τις πολυάριθμες επιθετικές, υβριστικές και καταφρονητικές αναφορές στο θήλυ γένος. Θεωρεί παράλογη την ύπαρξη γυναικών στον κόσμο: «Δία, γιατί έβγαλες στο φώς του ήλιου αυτό το κίβδηλο κακό, τις γυναίκες;» (Ιππόλυτος, 616 - 617).
«Πάντα αφορμή για συμφορές είναι οι γυναίκες, γιά να ρίχνουν τους άνδρες σε μαύρη δυστυχία». (Ορέστης, 605 - 606).
«Η φρόνιμη γυναίκα είναι πάντοτε δούλα του άντρα της.» (Οιδίπους, Στοβαίος, ΞΘ΄ 18.)
«Οι γυναίκες είναι τα πιό ανίκανα για το καλό πλάσματα, ενώ γιά όλα τα κακά είναι τα πιό ικανά και σοφά». (Μήδεια, 408 - 409).
Η σειρά του Σοφοκλή: «Η σιωπή είναι το κόσμημα για τις γυναίκες». (Αίας, 293).
«Η ζωή ενός άνδρα αξίζει περισσότερο από τη ζωή χιλίων γυναικών». «Της γυναίκας ο όρκος γραμμένος πάνω στο νερό». (Σοφοκλής, Αποσπάσματα, 742).
«Άλλη χειρότερη απ΄ τη γυναίκα δεν υπάρχει στους ανθρώπους συμφορά, ούτε θα υπάρξει». (Σοφοκλής, Αποσπάσματα, Στοβαίος, 51).
Και ο Αριστοφάνης στις κωμωδίες του βάλλει με περιφρονητικά και σκωπτικά σχόλια κατά του γυναικείου φύλου, π.χ.: «Δεν υπάρχει στον κόσμο πιό ακαταμάχητο θεριό από τη γυναίκα». (Λυσιστράτη).
Επιθετικός και βάναυσος κατά των γυναικών και ο κωμωδιογράφος Μένανδρος (γ΄ αι. π.Χ.): «Η γυναίκα πρέπει να είναι πάντα δεύτερη και νάχει σ΄ όλα αρχηγό τον άνδρα. Σπίτι, που κυβερνάει γυναίκα, χάνεται». (Υποβολιμαίος, απόσπ., 422, Στοβαίος, ΟΔ΄ 51.)
«Θάλασσα και φωτιά δυό κακά και τρίτο η γυναίκα». (Γνώμαι μονόστιχοι, 231).
Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης: «Ο άνδρας είναι πιό δίκαιος, πιό γενναίος και σε όλα καλύτερος από τη γυναίκα». (Φυσιογνωμικά, 841 α).
* * *
Παρά το καταιγιστικό υβρεολόγιο, τις λοιδωρίες και τους προπηλακισμούς κατά των γυναικών στον αρχαιοελληνικό κόσμο, όπως αποκαλύπτουν τα κείμενα, υπήρξαν και μερικές γενναίες φωνές, που υποστήριζαν την ισοτιμία και τον αλληλοσεβασμό των δύο φύλων. Κατά τον Αριστοτέλη η ισοτιμία πρέπει να νομοθετηθεί και να κατοχυρωθεί σε όλες τις πόλεις (αναφέρεται στους Σπαρτιάτες και τις Λάκαινες). «Όπως το σπίτι απαρτίζεται από δύο μέρη, τον άνδρα και τη γυναίκα, έτσι και η πόλη πρέπει να θεωρείται χωρισμένη σε δύο, στον πληθυσμό των ανδρών και στον πληθυσμό των γυναικών. Επομένως, στις πόλεις, όπου υιοθετούν εχθρική στάση απέναντι των γυναικών, ο νομοθέτης αδιαφορεί για τον μισό πληθυσμό». Και προβάλλει ως παράδειγμα τη Σπάρτη, όπου οι γυναίκες, εξ αιτίας των συνεχών εκστρατειών, εκτροχιάζονται. «Ρέπουν στην ανηθικότητα και διάγουν βίο τρυφηλό και ακόλαστο». Γράφει επίσης, ότι στους Λακεδαιμόνιους επικρατεί γυναικοκρατία. Και αναρωτιέται: Τί σημασία έχει άν κυβερνούν οι γυναίκες ή οι άνδρες; Και στις δύο περιπτώσεις τα ίδια συμβαίνουν». (Πολιτικά, 1269 b).
Υπήρχαν και φανατικοί πολέμιοι του μισογυνισμού, οι Πυθαγόρειοι, που υποσήριζαν, ότι η γυναίκα είναι το θεμέλιο του οίκου. Κατά τον Ιάμβλιχο, ο Πυθαγόρας χαρακτήριζε τις γυναίκες «δίκαιες», γιατί είναι πρόθυμες να μοιράσουν τα αγαθά τους με γενναιοδωρία. Κατά την πυθαγόρεια φιλόσοφο Περικτυόνη, η γυναίκα δεν είναι μόνον δίκαιη, αλλά και γενναία.
Ένας άλλος πυθαγόρειος, ο Φιντίας, μιλούσε για τη σωφροσύνη των γυναικών. Κατά τους πυθαγόρειους η κυριότερη αρετή της γυναίκας είναι η μετριοφροσύνη. Υπάρχουν επίσης αρετές κοινές και στα δύο φύλα. (Στοβαίος, Εκλογαί, 2, 123).
Στο ελληνικό πολυθεϊστικό σύστημα κυριαρχεί το αρσενικό, που ελέγχει τα πάντα -στον ουρανό ο Δίας, στη γη οι άνδρες. Καμμιά εκδοχή για ισότητα των δύο φύλων. Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία, παρά το μισογυνισμό που επικρατούσε, αποδέχθηκε την παντοδυναμία της θηλυκής θεότητας, της Δήμητρας, θεάς της γονιμότητας. Στα Ελευσίνια μυστήρια, όπου λατρευόταν η Δήμητρα και η Περσεφόνη, συμμετείχαν άνδρες και γυναίκες, ακόμα και δούλοι. Ήταν το στοιχείο της γεωργικής παραγωγής, που κυριαρχούσε. Στα Θεσμοφόρια όμως, έπαιρναν μέρος μόνο γυναίκες. Συμβόλιζαν τη δύναμη των θηλυκών στην επιβίωση της πόλης με την παραγωγή τροφίμων και τη γέννηση νόμιμων κληρονόμων.
Από ........... press.gr
energoipoliteskv.blogspot.com
Tου Κυριάκου Σιμόπουλου
από την Ελεύθερη Έρευνα
http://www.freeinquiry.gr/
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ο άνδρας είχε το δικαίωμα να άρχει εξ αιτίας «της φυσικής και διανοητικής του υπεροχής», ενώ η γυναίκα, έχοντας την αίσθηση της «τάξης» και το προσόν της «ομορφιάς», υποχρεωνόταν να υπακούει στις εντολές των αρσενικών και να συμμορφώνεται στους νόμους και τα ήθη, που επέβαλλε η ανδρική κοινωνία.
Στην Αθήνα της κλασικής εποχής υπήρχαν «γυναικονόμοι», κρατικοί επιστάτες, που επέβλεπαν και παρακολουθούσαν τις γυναίκες κατά την έξοδο τους από τον οίκο. Η ειδική αυτή υπηρεσία είχε καθιερωθεί από το πολίτευμα του Σόλωνος: Ακόμα και για τον περίπατο των γυναικών, για τα πένθη και τις εορτές επέβαλε νόμο, που απέτρεπε την αταξία και την άπρέπεια. Απαγορευόταν η νυκτερινή έξοδος των γυναικών. «Έπρεπε να επιβαίνουν σε άμαξα μ΄ ένα λύχνο να φέγγει μπροστά»! (Πλούταρχος, Σόλων, 21). Κατά τον Αριστοτέλη οι «γυναικονόμοι» προορίζονταν αποκλειστικά για την τάξη των αριστοκρατών, «γιατί πώς είναι δυνατό να εμποδίζονται οι γυναίκες των φτωχών να βγαίνουν». (Πολιτικά, 1300 d).
Ολότελα διαφορετικές η ανατροφή και...
η διαβίωση των θηλυκών στην κοινωνία της Σπάρτης. Το καθεστώς των Λακεδαιμονίων θεμελιωνόταν αποκλειστικά στη στρατιωτική ισχύ και η επιβίωση του σπαρτιατικού πληθυσμού εξασφαλιζόταν από τους πολέμους και τις διαρπαγές. Χρειαζόταν επομένως ένα δυναμικό στρατοκρατικό σύστημα. Οι άρρενες Λακεδαιμόνιοι εκγυμνάζονταν από την παιδική τους ηλικία και εκπαιδεύονταν στα πλαίσια μιας βάναυσης πολεμοχαρούς πολιτικής. Καμμιά παιδεία, καμμιά πνευματική καλλιέργεια, καμμιά διδασκαλία σχετική με τα γράμματα, τις τέχνες, την ηθική. Για τη γεωργική παραγωγή καί τα τεχνικά έργα χρησιμοποιούσαν τους είλωτες.
Το στρατοκρατικό αυτό σύστημα επέβαλε και τη συστηματική εκγύμναση των κοριτσιών στους αθλητικούς χώρους, πλάι στους άρρενες συνομίληκούς τους, στο τρέξιμο, στη δισκοβολία, στο ακόντιο, στην πάλη. Σκοπός η ανάπτυξη εύρωστων σωμάτων, που θα εξασφάλιζαν τη γέννηση αντάξιων τέκνων, μελλοντικών ρωμαλέων στρατιωτικών. Η άσκηση αυτή και η σωματική ενδυνάμωση συντελούσαν επίσης στην αντοχή κατά τις ώδινες του τοκετού.
Για να κινούνται άνετα φορούσαν κοντούς χιτώνες, ανοιχτούς στο πλάι, που ανέμιζαν αποκαλύπτοντας τους μηρούς. Γι΄ αυτό τίς αποκαλούσαν, όπως γράφει ο Πλούταρχος, «φαινομηρίδες». Συμμετείχαν μισόγυμνες στις πομπές, και στους ναούς τραγουδούσαν και χόρευαν μπροστά στους νέους. Τις συνήθειες αυτές, που καθιερώθηκαν στη Σπάρτη για λόγους ευγονίας -για τη γέννηση άξιων πολεμιστών- στιγματίζει ο Ευριπίδης: «Κόρη της Σπάρτης φρόνιμη δεν γίνεται κι αν θέλει ακόμα. Αυτές, τα σπίτια αφήνοντας σε στάδια καί παλαίστρες τρέχουν με τους νιους με πέπλα ανεμισμένα καί γυμνά μεριά». (Ανδρομάχη, 597-598).
Οι ελευθεριότητες των κοριτσιών απέβλεπαν στον αισθησιακό ερεθισμό των νέων, που έσπευδαν να νυμφευθούν. Ήταν μια παρόρμηση του καθεστώτος για πληθυσμιακή διεύρυνση και απόκτηση νέων στρατιωτών. Η γαμήλια, ωστόσο, μεταχείριση των γυναικών ήταν βάναυση και απάνθρωπη, στυγνή βία, πραγματικός εξευτελισμός. Γράφει ο Πλούταρχος: «Στη Σπάρτη ό γάμος γινόταν με απαγωγή της νύφης. H λεγόμενη “νυμφεύτρια” της έκοβε σύρριζα τα μαλλιά, την έντυνε με ανδρικό ιμάτιο και την έκλεινε σε ένα σκοτεινό χώρο μ΄ ένα στρώμα από καλάμια. Ο γαμπρός, αφού δειπνούσε στα “συσσίτια”, ερχόταν, πλάγιαζε λίγο μαζί της κι υστέρα έφευγε, για να κοιμηθεί στο υπνωτήριο με τους συνομίληκούς του. Η συνάντηση γινόταν πάντοτε στο σκοτάδι, κλεφτά, κι ο τοκετός πραγματοποιόταν πριν ο σύζυγος αντικρύσει τη γυναίκα του στο φως της μέρας»! (Πλούταρχος, Λυκούργος, 15).
Κατά τη νομοθεσία του Λυκούργου τα παιδιά δεν ανήκαν στους γονείς, αλλά στην πόλη καί εκείνο, που είχε σημασία για τη σπαρτιατική εξουσία ήταν να γεννηθούν τέκνα κατάλληλα για πόλεμο, όπως κατά την περίοδο του χιτλερικού φασισμού στη Γερμανία. Επέτρεπε γι αυτό στους άνδρες να οδηγούν στη συζυγική κλίνη κάποιον άλλο που θαύμαζαν καί να συνευρεθεί με τη γυναίκα του, με σκοπό την καλύτερη παιδοποιία. Θεωρούσε ανοησία καί ελαφρότητα -«αβελτηρίαν και τύφον»- ο Λυκούργος την επιμονή του συζυγικού ζεύγους να αποκτούν δικά τους παιδιά και να αξιώνουν αμοιβαία πίστη καί αφοσίωση. Και υπενθύμιζε, ότι τις σκύλες και τις φοράδες τις οδηγούν στους καλύτερους επιβήτορες! (Πλούταρχος, Λυκούργος, 15).
Οι Έλληνες της Ιωνίας, ιστορεί ο Γερμανός Βeloch, υπό την επίδραση των γειτονικών λαών της Μ. Ασίας, εγκαινίασαν τον αποκλεισμό των γυναικών από τον δημόσιο βίο και τον εγκλεισμό τους στον «οίκο». Οι Αθηναίοι υιοθέτησαν την πρακτική των Ιώνων. Ωστόσο, στίς μη ιωνικές περιοχές, οι γυναίκες διατηρούσαν τις ελευθερίες της ομηρικής εποχής. (Griechische Geschichte, 1893, τ. Α΄, σ. 406 κ.ε.)
Χαρακτηριστικό της ανδροκρατικής συμπεριφοράς απέναντι στη γυναίκα είναι η φράση του ποιητή εκ Μεγάρων Θέογνι (στ΄ αι. π.Χ.): «Μισώ τις γυναίκες, που τριγυρίζουν και παραμελούν το νοικοκυριό». Κατά τον Μένανδρο η «επικράτεια» των γυναικών φτάνει ως την εξώπορτα του σπιτιού!
Ο περιορισμός των γυναικών καθιερώθηκε στην Αθήνα κατά τον ε΄ αι. π.Χ. παράλληλα με τη θεμελίωση των δημοκρατικών ιδεωδών και της ελευθερίας. Οι Αθηναίοι άνδρες στρέφονταν προς τις «εταίρες», πού είχαν τις δυνατότητες για μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια, κάτι εντελώς άγνωστο στίς έγκλειστες γυναίκες. Οι εταίρες έπαιζαν σημαντικό ρολό στην αθηναϊκή κοινωνία, καθώς αποτελούσαν ερωτικές συντρόφους των ανδρών της εξουσίας.
Οι γυναίκες του αρχαίου ελληνικού κόσμου αντιμετωπίζονταν ως αναγκαίο κακό και ο έρωτας είχε στόχο αποκλειστικά τις εταίρες. Μόνο εκείνες είχαν προσβάσεις στην παιδεία, ενώ οι άλλες γυναίκες ζούσαν στον «γυναικωνίτη», όπως τα μεταγενέστερα θηλυκά της Ανατολής στη δουλεία των χαρεμιών. Στον αρχαίο κόσμο η γυναίκα θεωρείται κατώτερο όν, από φυσικού της, παραμελημένη σε όλους τους τομείς, ανίκανη για ανάμιξη στα κοινά, με έμφυτη τάση προς το κακό και προορισμένη αποκλειστικά για την αναπαραγωγή και τις ανδρικές απολαύσεις. Κατά την επικρατούσα αντίληψη, από πλευράς ικανοτήτων, ταυτιζόταν σχεδόν με τους δούλους. Η εκπαίδευση των κοριτσιών γινόταν από τις μητέρες και τις τροφούς καί περιοριζόταν αποκλειστικά στο νοικοκυριό, στο γνέσιμο, στο πλέξιμο, στον αργαλειό και τις άλλες γυναικείες απασχολήσεις. Δεν υπήρχαν γι΄ αυτό γυναίκες εγγράμματες και πεπαιδευμένες, εκτός από μερικές εταίρες. Ο «γυναικωνίτης», μπορεί να μην ήταν φυλακή ή εφτασφράγιστο χαρέμι, αποτελούσε όμως, ένα χώρο ισόβιου περιορισμού των θηλυκών σε ένα τμήμα της οικογενειακής κατοικίας.
Στις αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες προβάλλονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο και γυναίκες, αλλά από άνδρες συγγραφείς και οι θεατρικές παραστάσεις απευθύνονταν στο ανδρικό κοινό. Παντού κυριαρχούσε η ιδεολογία του αρσενικού. Ο Αριστοφάνης εμφανίζει στα έργα του μια διαφορετική εικόνα των γυναικών της Αθήνας, άσχετη συνήθως με την πραγματικότητα. Γενικά, οι κωμωδίες και τα άλλα θεατρικά και λογοτεχνικά έργα δεν εξεικονίζουν με εγκυρότητα την κοινωνική ζωή, ούτε αποτελούν έγκυρες ιστορικές πηγές.
Οι γυναίκες αποκλείονταν από τίς συνελεύσεις και τη λήψη αποφάσεων. Ήταν περιορισμένες στον οίκο και υποταγμένες στον άνδρα. Ιδού οι απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών και στοχαστών για το γυναικείο φύλο. Κατά τον Αριστοτέλη τα ήμερα ζώα είναι ανώτερα των αγρίων, αφού δέχονται να κυριαρχούνται από τους ανθρώπους, γιατί έτσι προστατεύουν τη ζωή τους. Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις ανδρών καί γυναικών. Το αρσενικό είναι ανώτερο όν και το θηλυκό κατώτερο, το πρώτο είναι αυθέντης, το δεύτερο υποτελής. (Πολιτικά, 1254 b).
Κατά τον Ευριπίδη, η γυναίκα δεν γίνεται καλή με τη μόρφωση. Πρέπει να ασχολείται με χειρωνακτικές αποκλειστικά εργασίες, να μαγειρεύει φαγητά, ν΄ ασχολείται με το πλέξιμο, τον αργαλειό, το κέντημα.
Πολυάριθμες οι ιερόδουλες του ναού της Αφροδίτης στον Ακροκόρινθο. Κατά τον Στράβωνα πάνω από χίλιες ιερόδουλες εκδίδονταν στον ναο-πορνείο. Σημαντική πηγή πλούτου για την Κόρινθο η έκπορνευσή τους, γιατί στην πόλη κατέφευγαν πλήθη επισκεπτών με αναρίθμητα πλοία, που κατέπλεαν στα δύο λιμάνια. Η γνωστή αρχαία παροιμία «ου παντός πλείν εις Κόρινθον» αναφέρεται στις μεγάλες αμοιβές, που αξίωναν οι ιερόδουλες από τους επισκέπτες, κυρίως ναυτικούς. (Στράβων, Γεωγραφικά, Η΄ 378).
Μερικές ήταν προσφορές ιδιωτών προς τη θεά. Η λατρεία της Αφροδίτης κυριαρχούσε στην Κόρινθο. Ο Πίνδαρος, στον 13ο «Ολυμπιακό» του, αναφέρεται σε κάποιον Κορίνθιο αθλητή -Ξενοφών το όνομα του- που ύστερα από τη νίκη του στο πένταθλο, χάρισε στο ναό της Αφροδίτης ένα κοπάδι από πενήντα ιερόδουλες! Το είχε υποσχεθεί στη θεά πριν από τους αγώνες. Κατά τον Αθήναιο, μετά τη νίκη του, οδήγησε στο ναό του Ακροκορίνθου εκατό πόρνες λέγοντας στη θεά: «Βασίλισσα της Κύπρου! Ο Ξενοφών έφερε στο άλσος σου εκατό φοράδες να βοσκήσουν, εκπληρώνοντας το τάμα του». (ΧΙΙΙ, 573 f - 574 a).
Κατά τον Αθήναιο, η Κόρινθος συναγωνιζόταν την Αθήνα στον αριθμό των πόρνων. O Σόλων αγόρασε πλήθος γυναικών, άνοιξε στην πόλη δημόσια πορνεία και αφιέρωσε ένα ναό στην Πάνδημο Αφροδίτη. Σ΄ αυτά τα πορνεία -«επί τοίσι πορνείοισιν»- γράφει ο ποιητής Ξέναρχος στο έργο του «Πένταθλον», οι γυναίκες περίμεναν τους εφήβους γυμνόστηθες. Οι δαπάνες του ναού της Πανδήμου Αφροδίτης και τα έξοδα συντήρησης καλύπτονταν από τις εισπράξεις των πόρνων στους κακόφημους οίκους. Θρησκεία και πορνεία συμπορεύονταν - κοινά συμφέροντα, κοινά κέρδη...
Και η εταίρα Ασπασία του Περικλέους, πρωτοστατούσε στη διάδοση της πορνείας. Φρόντιζε για την εισαγωγή πολυάριθμων όμορφων θηλυκών, έτσι που η Ελλάδα πλημμύρισε από πόρνες. (Αθήναιος, XIII, 569 f). Εξ αιτίας μάλιστα του πορνοεμπορίου της Ασπασίας ξέσπασε o πόλεμος μεταξύ Αθηναίων και Μεγαρέων. Μερικοί μεθυσμένοι νεαροί Αθηναίοι έκλεψαν μια πόρνη από τα Μέγαρα, τη Σιμαίθα. Oργίσθηκαν οι Μεγαρίτες κι έκλεψαν, με τη σειρά τους, δύο πόρνες της Ασπασίας. (Αριστοφάνης, Αχαρνής, 524 κ.ε.). Θύμωσε ο Περικλής κι έλαβε καταστροφικά μέτρα κατά των Μεγαρέων. Αυτή θεωρείται και η πραγματική αιτία του πελοποννησιακού πολέμου.
* * *
Η έξοδος των γυναικών από την κατοικία - φυλακή γινόταν μόνο για συμμετοχή σε θρησκευτικές τελετές, για προσκύνημα σε ναό ή σε κάποια κηδεία συγγενικού προσώπου. Τα κορίτσια έπρεπε να συνοδεύονται από τους γονείς ή από ηλικιωμένους. Οι γυναίκες προσέρχονταν κυρίως στα θεσμοφόρια, όπου έκλαιγαν για την αρπαγή της Περσεφόνης από τον θεό του Άδη και για το πένθος τής μητέρας της, τής Δήμητρας κι έπειτα εόρταζαν την επιστροφή της στη γη. Για την έξοδο των γυναικών έλεγε ο Αθηναίος ρήτορας Υπερείδης: «Η γυναίκα πού βγαίνει στο δρόμο πρέπει να έχει τέτοια ηλικία, που οι διαβάτες να μη ρωτάνε τίνος σύζυγος είναι αυτή, αλλά τίνος είναι μητέρα!» (Στοβαίος, ΟΔ΄ 33). Η μοίρα της γυναίκας στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ήταν να γίνει σύζυγος, εταίρα ή δούλη.
Τη λατρεία των θεαινών καί τις σχετικές εορταστικές εκδηλώσεις φρόντιζαν στην αρχαία Ελλάδα αποκλειστικά οι ιέρειες. Στη Ρώμη, οι αντίστοιχες ιέρειες ονομάζονταν Εστιάδες (Vestales). Έπρεπε να είναι καi να παραμείνουν παρθένες σ΄ ολόκληρο τον ιερατικό τους βίο. Κάθε αμάρτημα τούς οδηγούσε σε άγριο ξυλοδαρμό από τον pontifex maximus, τον αρχιερέα. Όποια Εστίας έχανε την παρθενία της ενταφιαζόταν ζωντανή. Κατασκεύαζαν μια υπόγεια κάμαρα με κλίνη καi αναμμένο λύχνο, κατέβαζαν την αμαρτωλή δεμένη με λουριά στην κρύπτη του θανάτου, αφαιρούσαν την κλίμακα καi κάλυπταν την είσοδο με πέτρες καί χώματα. Έτσι, γράφει o Πλούταρχος, τιμωρούνται όσες παραβιάζουν την ιερή παρθενία. (Bίοι Παράλληλοι, Νουμάς, 10). Υπάρχουν αρχαίοι συγγραφείς, που αναφέρονται σε γυναικείες προσωπικότητες. Όλες όμως οι προβαλλόμενες και υμνολογούμενες ανήκαν στους κύκλους της εξουσίας.
Η υβριστική, καταφρονητική και εμπαικτική συμπεριφορά απέναντι στο γυναικείο φύλο κυριαρχεί στα περισσότερα αρχαία κείμενα. Ακολουθεί μια επιλογή αποφθεγμάτων μισογυνισμού και χλεύης. Ο Όμηρος ορίζει ποιές πρέπει να είναι οι γυναικείες απασχολήσεις:
«Και συ στην κάμαρα σου πήγαινε και τις δουλειές του κοίτα,
τον αργαλειό, τη ρόκα, πρόσταξε τις βάγιες να δουλεύουν
τα πολλά λόγια δεν ταιριάζουνε παρά στους άνδρες μόνο». (Οδύσσεια, α΄ 356-359).
Ο μισογυνισμός κυριαρχεί στα ποιητικά έργα του Ησιόδου:
«Πρώτα - πρώτα σπίτι ν΄ αποχτήσεις, γυναίκα και δυό καματερά. Γυναίκα ν΄ αγοράσεις κι όχι να την παντρευτείς, έτσι που να μπορεί ν΄ ακολουθήσει τα βόδια». (Έργα και Ημέραι, 405 - 406).
«Και μη σου πάρει τα μυαλά καμμιά γυναίκα, που κουνάει τα πισινά της. Η κολακεία της η γλυκειά σ΄ άλλο από το βίος σου δεν αποβλέπει. Γιατί όποιος γυναίκα εμπιστευθεί σε κλέφτη εμπιστεύεται». (Έργα και Ημέραι, 373 - 375).
«Φριχτή είναι των γυναικών η ρίζα κι η φάρα τους μεγάλη συμφορά για τους ανθρώπους». (Θεογονία, 591 - 592).
«Ο ψυχοπομπός Ερμής, ο Αργειοφόντης, έβαλε την ψευτιά στο στήθος της γυναίκας και τα γλυκόλογα και την κατεργαριά».(Έργα και Ημέραι, 78 - 79).
«Δεν υπάρχει τίποτα φοβερότερο απ΄ την κακή γυναίκα, που όλο στο φαΐ έχει το νου της και τον άντρα της σιγοκαίει χωρίς δαυλί και σε άραχλα γεράματα τον ρίχνει». (Έργα και Ημέραι, 703 - 705).
«Μ΄ αν μπλέξεις με κανένα τρελλοκόριτσο γυναίκας, όσο θα ζεις θα φέρνεις μέσα σου μια πίκρα, που στιγμή απ΄ την καρδιά κι απ΄ την ψυχή σου δεν θα ξεκολλάει και, να το ξέρεις, πως γιατρειά στη συμφορά την τέτοια δεν υπάρχει.» (Θεογονία, 607 - 612).
Ο ποιητής Σιμωνίδης ο Αμοργίνος, ο ιαμβογράφος του ζ΄ αι. π.Χ., ήταν ο δεύτερος μετά τον Ησίοδο πολέμιος του γένους των γυναικών. Στον περίφημο «Ίαμβο κατά γυναικών» απαριθμεί δέκα τύπους γυναικών. Οι οκτώ προέρχονται από ζώα (γουρούνα, αλεπού, σκύλα, γαϊδάρα, νυφίτσα, φοράδα, μαϊμού και μέλισσα) και οι δύο από γη και θάλασσα. Μόνο η μέλισσα αποτελεί ευνοϊκή και επαινετική παραδοχή. Τα υπόλοιπα αποτελούν υβριστικούς και βάναυσους ισχυρισμούς, ότι η γυναίκα είναι συμφορά, μέγα δεινόν. Βρωμιάρα, πανούργα, κατεργάρα, χαζή, ανεμοδούρα, φαγού, αμαρτωλή, λάγνα και γελοία.
Κατά τον Ησίοδο η Πανδώρα πλάσθηκε από γη καί νερό, ενώ κατά τον Σιμωνίδη μιά ξεφύτρωσε από τη γη και μιά από τη θάλασσα. Η γήινη δεν αποτελεί απλώς κακόν, αλλά καί «πηρόν», πνευματική σακάτισσα. Ηλίθια και αναίσθητη, όπως η Πανδώρα, ξέρει μόνο να χάφτει.
Μάστιγα και συμφορά και η γυναίκα που βγήκε από τη θάλασσα -ειρωνεύεται τη γέννηση της Αφροδίτης. Τα χαρακτηριστικά αυτού του θηλυκού είναι η «φιλότης», το πάθος για σμίξιμο με αρσενικό και «η απάτη, που συνοδεύει τον αφρό». Η γυναίκα είναι πλασμένη με μορφή θεάς, αλλά με μυαλό σκύλας. Έχει όμορφη όψη, αλλά αλλοίμονο σε κείνον πού τη συντροφεύει.
Κατά τον Σιμωνίδη είναι γυναίκα - γουρούνα πού κυλιέται στη λάσπη. Η πρώτη γυναίκα, καθισμένη πλάι στις βρωμιές, παχαίνει, η άλλη κάθεται κι όλο τρώει. Η γυναίκα του Ησίοδου είναι «πυγοστόλος», -κουνάει τα πισινά της- (Έργα και Ημέραι, 373), του Σιμωνίδη είναι μαϊμού - χωρίς πισινά. Από τη γουρούνα ως τη μαϊμού το θηλυκό εξεικονίζεται σε διάφορα «φύλα», καταραμένες ράτσες, πού ζουν ανάμεσα στους άνδρες.
Ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους επτά σοφούς (ζ΄- στ.΄ αι. π.Χ.): Ρώτησε κάποιος τον Πιττακό, γιατί δεν ήθελε να νυμφευθεί. Κι εκείνος απάντησε: «Αν πάρω όμορφη θα την έχω με τους άλλους, αν πάρω άσχημη θα την έχω ως τιμωρία».
Ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων (ζ΄ - στ΄ αι. π. Χ.): «Κάποιος συμβούλευσε τον Σόλωνα να επιβάλει πρόστιμο στους άγαμους. Κι εκείνος απάντησε: “Άνθρωπέ μου, είναι βαρύ φορτίο ή γυναίκα». (Στοβαίος, ΞΗ΄ 33).
Ο Σάμιος φιλόσοφος Πυθαγόρας (στ΄ αι. π.Χ.): «Κακό πράμα οι γυναίκες. Αλλά, συμπατριώτες μου, δεν υπάρχει σπίτι χωρίς κακό». «Ο γάμος είναι αναγκαίο κακό. Χαρούμενη ή ζωή χωρίς γάμο».
Ο Εφέσιος ποιητής Ιππώναξ (στ΄ αι. π.Χ.): «Δύο μέρες της γυναίκας είναι οι πιό γλυκειές, του γάμου η μία και η άλλη της κηδείας της». (Στοβαίος, ΞΗ΄ 8).
Ο Αθηναίος φιλόσοφος Σωκράτης (ε΄ αι. π.Χ.): «Οι άνδρες πρέπει να πειθαρχούν στους νόμους της πόλης και οι γυναίκες στα ήθη των συζύγων τους».
«Προτιμότερο να ζεί κανείς με δράκο, παρά με γυναίκα. Και πρέπει να φοβόμαστε πολύ περισσότερο τον έρωτα της γυναίκας, παρά το μίσος του άνδρα».
«Πρέπει να παντρεύεται ο άνδρας; Ό,τι και να κάνει, θα μετανοιώσει». (Διογένης Λαέρτιος, Βίοι και γνώμαι των εν Φιλοσοφία ευδοκιμησάντων, κεφ. Σωκράτης, 33).
Ο Αβδηρίτης σοφιστής Πρωταγόρας (ε΄ αι. π.Χ.): «Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από τη γυναίκα, ούτε από την καλή γυναίκα».
Ο Ιπποκράτης, ο μέγας πρωτοπόρος της Ιατρικής (ε΄ αι. π.Χ.): «Τη γυναίκα πρέπει να τη συγκρατεί κανείς στη φρονιμάδα. Γιατί από φυσικού της έχει κάτι ακόλαστο μέσα της, που αν δεν κλαδεύεται καθημερινά, θρασομανάει σαν τα κλαδιά των δέντρων».
Ο ποιητής Επίχαρμος (ε΄ αι. π.Χ.): «Στην ένδοξη τη γη μας τίποτα πιο επαχθές από τη γυναίκα. Το ξέρει ο παθός· καλότυχος αυτός, που δεν το ξέρει».(Στοβαίος, ΞΗ΄ 9).
Ο ιστορικός Ηρόδοτος (ε΄ αι. π.Χ.): «Βγάζοντας το μισοφόρι της η γυναίκα γδύνεται κι από τη ντροπή».
Ο ιστορικός Θουκυδίδης (ε΄ αι. π.Χ.). Απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Περικλέους (απευθύνεται στις χήρες του πελοποννησιακού πολέμου): «Για σας μεγάλη δόξα θα είναι να μη φανείτε κατώτερες του προορισμού σας -της σιωπηλής και αθόρυβης οικιακής εργασίας- καί να γίνεται όσο πιο λιγότερο λόγος για την αρετή καί τα ελαττώματά σας ανάμεσα στους άνδρες». (Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, 45).
Ο φιλόσοφος Δημόκριτος (ε΄ αι. π.Χ.): «Τα λίγα λόγια είναι το στολίδι της γυναίκας».
«Η γυναίκα είναι ικανότερη από τον άνδρα στο κακό».
Κατά τον Ξενοφώντα, τον ιστορικό του ε΄ αι. π.Χ., οι άνδρες ασχολούνται με τα εκτός του οίκου και οι γυναίκες αποκλειστικά με τα νοικοκυριά. Και τονίζει, ότι αποτελεί καταισχύνη να παραμένει στο σπίτι ο άνδρας. (Οικονομικός, Ζ΄ 30.)
Και για την αγωγή του κοριτσιού: «Να βλέπει όσο γίνεται λιγότερα, να ακούει όσο το δυνατόν λιγότερα και να θέτει όσο πιό λιγότερες ερωτήσεις. Αποστολή του: Να φροντίζει για το σπίτι και να υπηρετεί τον άντρα του.» (Οικονομικός, Ζ΄ 6.)
Ο Πλάτων συμμερίζεται την ιδέα ενός αποκλειστικά αρσενικού κόσμου. Υποστηρίζει, ότι η Φιλοσοφία είναι έργο αποκλειστικά των ανδρών.
Ο Ευριπίδης, ο τραγικός ποιητής του ε΄ αι. π.Χ. ξεχωρίζει γιά τη σκληρότητα τού μισογυνισμού του και τις πολυάριθμες επιθετικές, υβριστικές και καταφρονητικές αναφορές στο θήλυ γένος. Θεωρεί παράλογη την ύπαρξη γυναικών στον κόσμο: «Δία, γιατί έβγαλες στο φώς του ήλιου αυτό το κίβδηλο κακό, τις γυναίκες;» (Ιππόλυτος, 616 - 617).
«Πάντα αφορμή για συμφορές είναι οι γυναίκες, γιά να ρίχνουν τους άνδρες σε μαύρη δυστυχία». (Ορέστης, 605 - 606).
«Η φρόνιμη γυναίκα είναι πάντοτε δούλα του άντρα της.» (Οιδίπους, Στοβαίος, ΞΘ΄ 18.)
«Οι γυναίκες είναι τα πιό ανίκανα για το καλό πλάσματα, ενώ γιά όλα τα κακά είναι τα πιό ικανά και σοφά». (Μήδεια, 408 - 409).
Η σειρά του Σοφοκλή: «Η σιωπή είναι το κόσμημα για τις γυναίκες». (Αίας, 293).
«Η ζωή ενός άνδρα αξίζει περισσότερο από τη ζωή χιλίων γυναικών». «Της γυναίκας ο όρκος γραμμένος πάνω στο νερό». (Σοφοκλής, Αποσπάσματα, 742).
«Άλλη χειρότερη απ΄ τη γυναίκα δεν υπάρχει στους ανθρώπους συμφορά, ούτε θα υπάρξει». (Σοφοκλής, Αποσπάσματα, Στοβαίος, 51).
Και ο Αριστοφάνης στις κωμωδίες του βάλλει με περιφρονητικά και σκωπτικά σχόλια κατά του γυναικείου φύλου, π.χ.: «Δεν υπάρχει στον κόσμο πιό ακαταμάχητο θεριό από τη γυναίκα». (Λυσιστράτη).
Επιθετικός και βάναυσος κατά των γυναικών και ο κωμωδιογράφος Μένανδρος (γ΄ αι. π.Χ.): «Η γυναίκα πρέπει να είναι πάντα δεύτερη και νάχει σ΄ όλα αρχηγό τον άνδρα. Σπίτι, που κυβερνάει γυναίκα, χάνεται». (Υποβολιμαίος, απόσπ., 422, Στοβαίος, ΟΔ΄ 51.)
«Θάλασσα και φωτιά δυό κακά και τρίτο η γυναίκα». (Γνώμαι μονόστιχοι, 231).
Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης: «Ο άνδρας είναι πιό δίκαιος, πιό γενναίος και σε όλα καλύτερος από τη γυναίκα». (Φυσιογνωμικά, 841 α).
* * *
Παρά το καταιγιστικό υβρεολόγιο, τις λοιδωρίες και τους προπηλακισμούς κατά των γυναικών στον αρχαιοελληνικό κόσμο, όπως αποκαλύπτουν τα κείμενα, υπήρξαν και μερικές γενναίες φωνές, που υποστήριζαν την ισοτιμία και τον αλληλοσεβασμό των δύο φύλων. Κατά τον Αριστοτέλη η ισοτιμία πρέπει να νομοθετηθεί και να κατοχυρωθεί σε όλες τις πόλεις (αναφέρεται στους Σπαρτιάτες και τις Λάκαινες). «Όπως το σπίτι απαρτίζεται από δύο μέρη, τον άνδρα και τη γυναίκα, έτσι και η πόλη πρέπει να θεωρείται χωρισμένη σε δύο, στον πληθυσμό των ανδρών και στον πληθυσμό των γυναικών. Επομένως, στις πόλεις, όπου υιοθετούν εχθρική στάση απέναντι των γυναικών, ο νομοθέτης αδιαφορεί για τον μισό πληθυσμό». Και προβάλλει ως παράδειγμα τη Σπάρτη, όπου οι γυναίκες, εξ αιτίας των συνεχών εκστρατειών, εκτροχιάζονται. «Ρέπουν στην ανηθικότητα και διάγουν βίο τρυφηλό και ακόλαστο». Γράφει επίσης, ότι στους Λακεδαιμόνιους επικρατεί γυναικοκρατία. Και αναρωτιέται: Τί σημασία έχει άν κυβερνούν οι γυναίκες ή οι άνδρες; Και στις δύο περιπτώσεις τα ίδια συμβαίνουν». (Πολιτικά, 1269 b).
Υπήρχαν και φανατικοί πολέμιοι του μισογυνισμού, οι Πυθαγόρειοι, που υποσήριζαν, ότι η γυναίκα είναι το θεμέλιο του οίκου. Κατά τον Ιάμβλιχο, ο Πυθαγόρας χαρακτήριζε τις γυναίκες «δίκαιες», γιατί είναι πρόθυμες να μοιράσουν τα αγαθά τους με γενναιοδωρία. Κατά την πυθαγόρεια φιλόσοφο Περικτυόνη, η γυναίκα δεν είναι μόνον δίκαιη, αλλά και γενναία.
Ένας άλλος πυθαγόρειος, ο Φιντίας, μιλούσε για τη σωφροσύνη των γυναικών. Κατά τους πυθαγόρειους η κυριότερη αρετή της γυναίκας είναι η μετριοφροσύνη. Υπάρχουν επίσης αρετές κοινές και στα δύο φύλα. (Στοβαίος, Εκλογαί, 2, 123).
Στο ελληνικό πολυθεϊστικό σύστημα κυριαρχεί το αρσενικό, που ελέγχει τα πάντα -στον ουρανό ο Δίας, στη γη οι άνδρες. Καμμιά εκδοχή για ισότητα των δύο φύλων. Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία, παρά το μισογυνισμό που επικρατούσε, αποδέχθηκε την παντοδυναμία της θηλυκής θεότητας, της Δήμητρας, θεάς της γονιμότητας. Στα Ελευσίνια μυστήρια, όπου λατρευόταν η Δήμητρα και η Περσεφόνη, συμμετείχαν άνδρες και γυναίκες, ακόμα και δούλοι. Ήταν το στοιχείο της γεωργικής παραγωγής, που κυριαρχούσε. Στα Θεσμοφόρια όμως, έπαιρναν μέρος μόνο γυναίκες. Συμβόλιζαν τη δύναμη των θηλυκών στην επιβίωση της πόλης με την παραγωγή τροφίμων και τη γέννηση νόμιμων κληρονόμων.
Από ........... press.gr
Μας κοιμίζουν βαθιά οι εθνοσωτήρες μας - Δείτε το βίντεο ντοκουμέντο !
Αναρτήθηκε από.....
energoipoliteskv.blogspot.com
Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση και οι πολιτικάντηδες της βουλής κοιμίζουν τους Έλληνες με το χάπι της ελπίδας το βρώμικο σχέδιο παράδοσης της χώρας στα ξένα συμφέροντα ολοκληρώνεται.
Δείτε το παρακάτω βίντεο ντοκουμέντο για πάρετε μια ιδέα για το βαθύ σκοτάδι που βυθίζουν το λαό....
Διαδώστε το με όποιον τρόπο μπορείτε για να ξυπνήσει ο Έλληνας που κοιμάται τον ύπνο της τηλεόρασης....
Από .......... Heavycharge
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)