“Στο Διεθνές Δίκαιο ή την Πολιτική ο όρος Προτεκτοράτο σημαίνει κάποια εδαφική κατοικήσιμη περιοχή που ελέγχεται (ή κυριαρχείται κατά διάφορους βαθμούς) από μία ή περισσότερες προστατεύουσες [προστάτιδες] Δυνάμεις. Και άλλες φορές προσδιορίζει συνήθως την προστατευόμενη οντότητα, ενώ άλλες φορές, τη σχέση μεταξύ προστάτιδος και προστατευομένου.” [Βικιπαίδεια]
Στην περίπτωση της βαλκανικής, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχαμε την ίδρυση ανεξάρτητων κρατικών οντοτήτων, οι οποίες σαν βασικό χαρακτηριστικό τους έχουν την αδυναμία να σταθούν από μόνες τους. Να αυτοδιοικηθούν δηλαδή και να μπορέσουν να οργανώσουν τη ζωή τους σαν κράτη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Πρόκειται για κρατικές οντότητες με εθνικά και άλλα προβλήματα, οι οποίες στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις ξένες δυνάμεις -οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτή η αδυναμία εκφράζεται και θεσμικά με τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας επέμβασης των ξένων δυνάμεων ή με την ανάθεση σε αυτές σημαντικών λειτουργιών, τέτοιων που να τίθεται σε αμφισβήτηση ακόμα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης με βάση το οποίο υποτίθεται ότι οδηγηθήκαμε στη δημιουργία των νέων κρατών.
Λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι και η Ελλάδα αποτελεί μέρος της ευρύτερης Βαλκανικής, θα ήταν φρόνιμο να καταλάβουμε τον ρόλο που διαδραματίζει –ή που θα έπρεπε να διαδραματίζει- μιας και είναι -εκ των πραγμάτων- η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στην περιοχή και ιδρυτικό μέλος διεθνών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ κ.λ.π. Αν η Ελλάδα ήταν ένα ελεύθερο, κυρίαρχο έθνος, με ελεύθερους, συνειδητοποιημένους πολίτες, τότε οι τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια θα έπρεπε να την είχαν αναδείξει σε κυρίαρχη δύναμη, η οποία θα αποτελούσε τον παράγοντα εγγύησης και σταθερότητας στην περιοχή. Τι παρατηρούμε όμως να γίνεται στην πραγματικότητα; Βλέπουμε να επιχειρείται αντίθετα μια συστηματική αποσταθεροποίηση. Γιατί;
H κατάσταση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης πολιτικής ή αδυναμίας του κράτους να διαχειριστεί τα του οίκου του (όπως εσφαλμένα διατυπώνεται επανειλημμένα). Πρόκειται μάλλον για το ίδιο μοντέλο ιμπεριαλιστικής εξωτερικής παρέμβασης, το οποίο εφαρμόζεται ανά την υφήλιο.
Η δημιουργία ενός προτεκτοράτου είναι μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική του ιμπεριαλισμού, ο οποίος δημιουργεί και επιβάλλει τους όρους της προτεκτορατοποίησης μιας κρατικής οντότητας. Φροντίζει δηλαδή να βρίσκεται αυτή σε πλήρη αδυναμία να υπάρξει χωρίς τη στήριξη της προστάτιδας δύναμης. Της κληροδοτεί προβλήματα (εθνικά, οικονομικά, διοικητικά κ.λ.π.), τέτοια, που να απειλούν τη σταθερότητά της ανά πάσα στιγμή. Και στη βάση αυτή αποκτά ένα πιστό κατ’ ανάγκην σύμμαχο (υποτελή είναι η σωστή έκφραση) και μια σταθερή και μόνιμη βάση επέμβασης στην ευρύτερη περιοχή.
Από τη διαδικασία αυτή κερδισμένοι βγαίνουν οι ιμπεριαλιστές καθώς και τα ντόπια καθεστώτα (μικρές ομάδες εγκάθετων –τα διάφορα κόμματα και οι διαπλεκόμενοι συνοδοιπόροι τους- που θησαυρίζουν από την απομύζηση της οικονομικής βοήθειας και του γενικού ξεπουλήματος). Αντίθετα, οι λαοί -ακόμα και αυτοί που νόμιζαν πως θα γλιτώσουν από την καταπίεση και θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα- αντιλαμβάνονται (;) σύντομα, την όλη φαρσοκωμωδία. Εμείς όμως, εδώ στην Ελλάδα, μολονότι η εξωτερική διαχείριση της πολιτικής είναι πασιφανής, εξακολουθούμε να λαβαίνουμε μέρος στη φαρσοκωμωδία των εκλογών, που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την εναλλαγή των «κομπάρσων» στην πρωθυπουργία.
Αυτό που λησμονούν όμως οι «πολίτες», που τρέχουν με τις σημαιούλες σ’αυτά τα πανηγύρια, είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την εις το διηνεκές προστασία των ιμπεριαλιστών (που δεν είναι στο μεταξύ μόνο οι αμερικάνοι αλλά και αυτοί οι νεοφερμένοι διεθνιστές). Δηλαδή, μια κρατική οντότητα η οποία υπάρχει χάρη σε ξένες δυνάμεις, μπορεί να ψαλιδιστεί, να υποβαθμιστεί ή και να πάψει να υπάρχει, αν κάποια στιγμή αλλάξει η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων ή απλά χάσουν το ενδιαφέρον τους.
Με δυο λόγια, ακόμα και για τους λαούς των ίδιων των χωρών αυτών, τα προβλήματα και οι κίνδυνοι εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα είναι ευθέως ανάλογοι με την παρουσία των προστατών.
Τι είμαστε άρα τελικά; Είμαστε πολίτες ενός ελεύθερου εθνικού κράτους, ή υποτελείς που ζουν υπό την ομηρία ξένων δυνάμεων;
Αν καταλάβαμε την έννοια του προτεκτοράτου, δεν θα είναι φαντάζομε δύσκολο να δώσει ο καθένας μόνος του την απάντηση και να πράξει ανάλογα. Να εξακολουθεί να κοιμάται τον …ύπνο του δικαίου (του ελεύθερου πολίτη δηλαδή που καθορίζει δήθεν με την ψήφο του το μέλλον του τόπου) ή να ανοίξει τα μάτια του και να …ψαχτεί, διότι οι καιροί απαιτούν δράση και όχι εφησυχασμό!
Δημοσιεύθηκε από alkimosarchive
