Αναρτήθηκε από..... energoipoliteskv.blogspot.com
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Όταν συμβιώνεις με τον ελληνικό πολιτικό τραγέλαφο, στην σημερινή φάση της κρίσης, δεν μπορείς να διακρίνεις πού αρχίζει ο τράγος (διακυβέρνηση) και που τελειώνει το ελάφι (πολιτική ισχύς). Η σύγχυση επεκτείνεται. Κόμματα, κινήματα, ομάδες συμφερόντων, πρωτοβουλίες ανυπακοής γίνονται σαλάτα στο επίπεδο της κοινής γνώμης, για να καταλήξουμε στο χιλιοδιαπιστωμένο ότι η χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα ΜΜΕ. Αν θέλεις αλλαγή, πρέπει να προσβλέπεις σε ένα άλλο καθεστώς ιδιοκτησίας και λειτουργίας των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης, που δεν μπορεί να προκύψει αν δεν υπάρξει άλλος διαχειριστής του κράτους. Κάτι που δεν θα έχει σχέση με τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης και την διαπλοκή.
Τα ΜΜΕ, με κυρίαρχη έκφραση τα κανάλια (ιδιωτικά και κρατικά), δομούν την σημειολογία του ελληνικού τραγέλαφου στην συγκυρία. Όσο θα βαθαίνει η κοινωνική κρίση, τόσο θα διαστέλλεται και ο τραγέλαφος. Στο τέλος η σύγχυση ....
που προκαλείται θα αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την ίδια την λαϊκή διάθεση για απαλλαγή από το καθεστώς που προκάλεσε την κρίση. Ο λαός θα κουραστεί διαμαρτυρόμενος, δίχως να βλέπει σοβαρή προοπτική πολιτικής μεταβολής υπέρ των συμφερόντων των δύο-τρίτων της κοινωνίας και θα μπερδευτεί από τα διλήμματα των καθεστωτικών.
Η απορρύθμιση που προκαλεί η θεραπεία σοκ της τρόικας, λαμβάνει σημειολογικά την μορφή του χάους που προκαλούν προνομιούχες ή δήθεν προνομιούχες ομάδες συμφερόντων, οι οποίες μέχρι σήμερα εμφανίζονταν ως το κοινωνικό (και κομματικό) θεμέλιο του κοινωνικού καθεστώτος που μεταβάλλεται. Άρα, καθεστώς προς μετασχηματισμό δεν εμφανίζεται να είναι η πολιτικο-επιχειρηματική τάξη της χώρας, ούτε τα ΜΜΕ που αυτή ελέγχει, αλλά οι κοινωνικές σχέσεις που αυτοί παρήγαγαν και επί των οποίων θεμελίωσαν την κυριαρχία τους, την διαπλοκή τους και την κρατικοδίαιτη ευημερία τους. Εντός αυτού του πλαισίου αναπτύσσεται η διαλεκτική των τηλεπολιτικών και κατ’ επέκταση ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος στην Ελλάδα, όταν δεν αναφέρεται σε λούμπεν στοιχεία ανωμαλίας. Ο ηγεμών εμφανίζεται να αλλάζει τον λαό και όχι ο λαός τον ηγεμόνα του!
Αυτά συμβαίνουν όταν έχουμε απολιτικό «transformation» που για να νομιμοποιηθεί ιδεολογικά εμφανίζεται γενικώς και αορίστως ως «transition». Η Ελλάδα δεν περνά σε ένα άλλο σύστημα ηγεμονίας, απλώς επιχειρείται το πτωχευμένο καθεστώς να μεταφέρει την κρίση του στην κοινωνία, ώστε να παραμείνει αυτό το ίδιο ο διαχειριστής του κοινωνικού μετασχηματισμού, που ξεκίνησε ύπουλα και αντιδημοκρατικά. Τούτο είναι ακριβώς που υποδαυλίζει τον τραγέλαφο. Οι παραγωγοί ενός καταρρέοντος καθεστώτος, να εμφανίζονται ως παράγοντες υπέρβασής του. Ούτε στην Αίγυπτο δεν ανέχεται ο λαός παρόμοιες καταστάσεις! Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία της αριστεράς και των νέων δυνάμεων που ανατέλλουν αυτή την περίοδο, ως έκφραση κοινωνικής χειραφέτησης, να κατανοήσουν την εξουσιαστική διαλεκτική του τραγέλαφου και να παρέμβουν πολιτικά.
Είμαι από εκείνους που δεν κατανοούν την πολιτική δίχως ιδεολογία, αλλά παράλληλα παρατηρούν την αλληλεξάρτησή τους με όρους διαρκούς αλληλεπίδρασης, η οποία επιφέρει τελικά την μετεξέλιξη και των δύο (δυναμικό φαινόμενο). Πρόκειται για αντιδογματική προσέγγιση. Στο πλαίσιο αυτό θέλω να επισημάνω ότι το ζήτημα σήμερα δεν είναι υπόθεση «transition» ή απλώς «transformation», αλλά ποιος θα διαχειριστεί το δεύτερο, ώστε να διαμορφώσει ενδεχομένως τις ιδεολογικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για το πρώτο. Αν ήμασταν σοβαροί αντί να συζητάμε αποκλειστικά για το ένα ή το άλλο από αυτά, αποκομμένα μάλιστα από τους παράγοντες ισχύος που αλληλεπιδρούν στην διαμόρφωση των σχετικών δομών, θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε ώστε να μειώσουμε την δυνατότητα του καθεστώτος να ορίσει τον τρέχοντα μετασχηματισμό.
Τούτος ο ορισμός, αγαπητοί φίλοι, γίνεται μέσω της διαχείρισης, που σε κάποιους προκαλεί αλλεργία και μόνον ως όρος. Μα, εδώ υπάρχουν κόμματα και ομάδες που είναι αντίθετες σε οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πλάνο, ίσως αντιτάξεις, θέλουν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό εδώ και τώρα. Είναι έτσι; Βλέπει κανείς στις εκλογές που έρχονται να κρίνεται ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα ή μήπως διακυβεύονται η ίδια η (αστική) δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία; Και ποιός νοιάζεται για τις εκλογές και για την πλουραλιστική δημοκρατία, τώρα είναι ευκαιρία για επανάσταση, ίσως προσθέσεις. Είναι; Όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Δυστυχώς, η μόνη σοβαρή προοπτική και με την έννοια αυτή πρόκληση, είναι η προοδευτική διαχείριση, ενός συνασπισμού κοινωνικών δυνάμεων που θα υπερασπιστούν την αυτοδιακυβέρνηση της χώρας και την λαϊκή κυριαρχία, στη βάση μιας σύγχρονης και παράλληλα αχειραγώγητης εθνικής ταυτότητας.
Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω με πάμπολλα διαδικτυακά σημειώματα που φιλοξένησαν φίλοι, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους πεποιθήσεις και τους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς. Θα το πω για άλλη μια φορά όσο πιο απλά μπορώ: χρέος μας είναι να στερήσουμε την διαχείριση της κρίσης από το καθεστώς. Δεν είναι να αποδείξουμε πόσο ανίκανο και τυχοδιωκτικό είναι ή πόσο αντιλαϊκά πολιτεύεται. Αυτά πλέον αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει το διαπλεκόμενο καθεστώς εξαιτίας της αδυναμία του να διαχειριστεί την κρίση. Θα βρει τρόπο να την μεταστρέψει ως φαινόμενο και θα διασωθεί με άλλη θεσμική μορφή. Αν η κρίση περιοριστεί στην κοινωνία και καλυφθεί νομιμοποιητικά από μια υπερδομή όπως είναι η ΕΕ, τότε δεν θα υπάρξει καταστροφική ανάδραση ως προς το καθεστώς που την προκάλεσε. Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζεται αυτή την περίοδο με πρωταγωνιστή τον κ. Παπανδρέου.
Αν οι αντικαθεστωτικοί ήμασταν ενωμένοι και ώριμοι να αρθρώσουμε πρόταση για μια διαφορετική διαχείριση της κρίσης εντός του υφιστάμενου, μεταβαλλόμενου πλαισίου της ΕΕ και διεθνώς, θα είχαμε σοβαρές πιθανότητες να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του λαού. Θα είχαμε την δυνατότητα να ξεφύγουμε από την σημειολογία του σημερινού τραγέλαφου στην χώρα. Το «transition» κτίζεται στο πλαίσιο της πλουραλιστικής δημοκρατίας μέσω του «transformation», και το τελευταίο είναι προϊόν διακυβέρνησης, όπως και να το δεις. Η χώρα διέρχεται κρίση που σχετίζεται με το δεύτερο και όχι με το πρώτο. Δεν περνάμε τώρα στον καπιταλισμό, ούτε προτείνει κανείς στα σοβαρά να μεταβληθούμε αυτόματα σε σοσιαλιστική χώρα ή αμέσως στο πρώτο κράτος άμεσης δημοκρατίας διεθνώς. Αυτά είναι μεν ελκυστικές ιδεολογικές αναπαραστάσεις, αλλά έτσι όπως αρθρώνονται μάλλον τείνουν να διασκεδάσουν το σημερινό πρόβλημα, ενώ παράλληλα δίνουν την ευκαιρία στους καθεστωτικούς να εκχυδαΐζουν το πολιτικό διακύβευμα. Έτσι οι άνθρωποι της διαφθοράς και της διαπλοκής μπορούν να ισχυρίζονται και δυστυχώς να γίνονται πιστευτοί από μια μεγάλη μερίδα πολιτών ότι όλοι οι άλλοι είναι γυμνοί από ορθολογικές λύσεις ή ότι αποτελούν πολιτικά UFO, ενώ οι πραγματικά ανεδαφικοί είναι εκείνοι, αποδεδειγμένα μάλιστα.
Τα ζητήματα λοιπόν σήμερα είναι δύο: (α) μπορούν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν ένα κοινό εκλογικό μέτωπο, πάνω σε ένα πρόγραμμα μετασχηματισμού, δίχως άλλο λαϊκό «αίμα» και δίχως κοινωνική καταστροφή; (β) μπορούν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν κυβέρνηση που να διαχειριστεί με αυτοδιακυβερνητικά κριτήρια την κρίση, περιορίζοντας την ανισότητα, ενισχύοντας τον εκσυγχρονισμό και υπηρετώντας τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό;
Πιστεύω ότι ο λαός, στην σημερινή συγκυρία, προσδοκά εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που θα διαπραγματευτεί με σοβαρότητα το κοινωνικό συμφέρον σε συνδυασμό με το εθνικό μας συμφέρον στον κόσμο, στην ΕΕ, αλλά και με τους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές, κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Μήπως είναι τραγικό λάθος να ισχυρίζεται κάποιος σήμερα ότι δεν τον ενδιαφέρει η διαχείριση; Μήπως μπορείτε οι δημοκρατικοί πολίτες να σκεφτείτε ότι τελικά το καθοριστικό στην αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης είναι ακριβώς η διαχείρισή της και ότι αυτό θα γεννήσει νέες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για τις επόμενες δεκαετίες; Μήπως θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι η διαχείριση δεν είναι συνδεδεμένη αποκλειστικά με την συντήρηση, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει μηχανισμό προόδου; Μήπως κάποιοι σκόπιμα μπερδεύετε την λειτουργία και την δυναμική της διαχείρισης με τους γνωστούς διαχειριστές του καθεστώτος; Επιμένω, ο λαός σήμερα θέλει διαχειριστή που δεν θα… τρώει μαζί με τους νταβάδες του και τους καλούς του πελάτες τα κοινόχρηστα. Θέλει διαχειριστή που δεν θα αγωνίζεται να καθυποτάξει τον λαό στα συμφέροντα άλλων (του Τραπεζίτη ή του Γερμανού), αλλά θα δώσει μάχη για τον κοινωνικό ορισμό και την υπεράσπιση του ελληνικού συμφέροντος διεθνώς. Αυτό θα ήταν μια μη-επαναστατική μεν, αλλά καλή αρχή, μια νέα εθνική βάση, μια νέα μεταπολίτευση, που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και επανάσταση στο μέλλον. Όλα είναι σήμερα ζητήματα δημοκρατίας και τεχνολογίας. Αν τα παντρέψεις αυτά με «τρέλα» και προσήλωση λύνεις για πάντα το διαρθρωτικό πρόβλημα της Ελλάδας. Το μίγμα δημοκρατία +τεχνολογία θα φέρει επενδύσεις και όχι η εσωτερική υποτίμηση. Μην ακούτε το ΔΝΤ, πολιτικό παιχνίδι παίζει με οικονομικά μέσα!
Από....... activistis
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Όταν συμβιώνεις με τον ελληνικό πολιτικό τραγέλαφο, στην σημερινή φάση της κρίσης, δεν μπορείς να διακρίνεις πού αρχίζει ο τράγος (διακυβέρνηση) και που τελειώνει το ελάφι (πολιτική ισχύς). Η σύγχυση επεκτείνεται. Κόμματα, κινήματα, ομάδες συμφερόντων, πρωτοβουλίες ανυπακοής γίνονται σαλάτα στο επίπεδο της κοινής γνώμης, για να καταλήξουμε στο χιλιοδιαπιστωμένο ότι η χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα ΜΜΕ. Αν θέλεις αλλαγή, πρέπει να προσβλέπεις σε ένα άλλο καθεστώς ιδιοκτησίας και λειτουργίας των ΜΜΕ και κυρίως της τηλεόρασης, που δεν μπορεί να προκύψει αν δεν υπάρξει άλλος διαχειριστής του κράτους. Κάτι που δεν θα έχει σχέση με τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης και την διαπλοκή.
Τα ΜΜΕ, με κυρίαρχη έκφραση τα κανάλια (ιδιωτικά και κρατικά), δομούν την σημειολογία του ελληνικού τραγέλαφου στην συγκυρία. Όσο θα βαθαίνει η κοινωνική κρίση, τόσο θα διαστέλλεται και ο τραγέλαφος. Στο τέλος η σύγχυση ....
που προκαλείται θα αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό την ίδια την λαϊκή διάθεση για απαλλαγή από το καθεστώς που προκάλεσε την κρίση. Ο λαός θα κουραστεί διαμαρτυρόμενος, δίχως να βλέπει σοβαρή προοπτική πολιτικής μεταβολής υπέρ των συμφερόντων των δύο-τρίτων της κοινωνίας και θα μπερδευτεί από τα διλήμματα των καθεστωτικών.
Η απορρύθμιση που προκαλεί η θεραπεία σοκ της τρόικας, λαμβάνει σημειολογικά την μορφή του χάους που προκαλούν προνομιούχες ή δήθεν προνομιούχες ομάδες συμφερόντων, οι οποίες μέχρι σήμερα εμφανίζονταν ως το κοινωνικό (και κομματικό) θεμέλιο του κοινωνικού καθεστώτος που μεταβάλλεται. Άρα, καθεστώς προς μετασχηματισμό δεν εμφανίζεται να είναι η πολιτικο-επιχειρηματική τάξη της χώρας, ούτε τα ΜΜΕ που αυτή ελέγχει, αλλά οι κοινωνικές σχέσεις που αυτοί παρήγαγαν και επί των οποίων θεμελίωσαν την κυριαρχία τους, την διαπλοκή τους και την κρατικοδίαιτη ευημερία τους. Εντός αυτού του πλαισίου αναπτύσσεται η διαλεκτική των τηλεπολιτικών και κατ’ επέκταση ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος στην Ελλάδα, όταν δεν αναφέρεται σε λούμπεν στοιχεία ανωμαλίας. Ο ηγεμών εμφανίζεται να αλλάζει τον λαό και όχι ο λαός τον ηγεμόνα του!
Αυτά συμβαίνουν όταν έχουμε απολιτικό «transformation» που για να νομιμοποιηθεί ιδεολογικά εμφανίζεται γενικώς και αορίστως ως «transition». Η Ελλάδα δεν περνά σε ένα άλλο σύστημα ηγεμονίας, απλώς επιχειρείται το πτωχευμένο καθεστώς να μεταφέρει την κρίση του στην κοινωνία, ώστε να παραμείνει αυτό το ίδιο ο διαχειριστής του κοινωνικού μετασχηματισμού, που ξεκίνησε ύπουλα και αντιδημοκρατικά. Τούτο είναι ακριβώς που υποδαυλίζει τον τραγέλαφο. Οι παραγωγοί ενός καταρρέοντος καθεστώτος, να εμφανίζονται ως παράγοντες υπέρβασής του. Ούτε στην Αίγυπτο δεν ανέχεται ο λαός παρόμοιες καταστάσεις! Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα εστιάζεται στην αδυναμία της αριστεράς και των νέων δυνάμεων που ανατέλλουν αυτή την περίοδο, ως έκφραση κοινωνικής χειραφέτησης, να κατανοήσουν την εξουσιαστική διαλεκτική του τραγέλαφου και να παρέμβουν πολιτικά.
Είμαι από εκείνους που δεν κατανοούν την πολιτική δίχως ιδεολογία, αλλά παράλληλα παρατηρούν την αλληλεξάρτησή τους με όρους διαρκούς αλληλεπίδρασης, η οποία επιφέρει τελικά την μετεξέλιξη και των δύο (δυναμικό φαινόμενο). Πρόκειται για αντιδογματική προσέγγιση. Στο πλαίσιο αυτό θέλω να επισημάνω ότι το ζήτημα σήμερα δεν είναι υπόθεση «transition» ή απλώς «transformation», αλλά ποιος θα διαχειριστεί το δεύτερο, ώστε να διαμορφώσει ενδεχομένως τις ιδεολογικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για το πρώτο. Αν ήμασταν σοβαροί αντί να συζητάμε αποκλειστικά για το ένα ή το άλλο από αυτά, αποκομμένα μάλιστα από τους παράγοντες ισχύος που αλληλεπιδρούν στην διαμόρφωση των σχετικών δομών, θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε ώστε να μειώσουμε την δυνατότητα του καθεστώτος να ορίσει τον τρέχοντα μετασχηματισμό.
Τούτος ο ορισμός, αγαπητοί φίλοι, γίνεται μέσω της διαχείρισης, που σε κάποιους προκαλεί αλλεργία και μόνον ως όρος. Μα, εδώ υπάρχουν κόμματα και ομάδες που είναι αντίθετες σε οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πλάνο, ίσως αντιτάξεις, θέλουν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό εδώ και τώρα. Είναι έτσι; Βλέπει κανείς στις εκλογές που έρχονται να κρίνεται ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα ή μήπως διακυβεύονται η ίδια η (αστική) δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία; Και ποιός νοιάζεται για τις εκλογές και για την πλουραλιστική δημοκρατία, τώρα είναι ευκαιρία για επανάσταση, ίσως προσθέσεις. Είναι; Όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις. Δυστυχώς, η μόνη σοβαρή προοπτική και με την έννοια αυτή πρόκληση, είναι η προοδευτική διαχείριση, ενός συνασπισμού κοινωνικών δυνάμεων που θα υπερασπιστούν την αυτοδιακυβέρνηση της χώρας και την λαϊκή κυριαρχία, στη βάση μιας σύγχρονης και παράλληλα αχειραγώγητης εθνικής ταυτότητας.
Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω με πάμπολλα διαδικτυακά σημειώματα που φιλοξένησαν φίλοι, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους πεποιθήσεις και τους ιδεολογικούς τους προσανατολισμούς. Θα το πω για άλλη μια φορά όσο πιο απλά μπορώ: χρέος μας είναι να στερήσουμε την διαχείριση της κρίσης από το καθεστώς. Δεν είναι να αποδείξουμε πόσο ανίκανο και τυχοδιωκτικό είναι ή πόσο αντιλαϊκά πολιτεύεται. Αυτά πλέον αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει το διαπλεκόμενο καθεστώς εξαιτίας της αδυναμία του να διαχειριστεί την κρίση. Θα βρει τρόπο να την μεταστρέψει ως φαινόμενο και θα διασωθεί με άλλη θεσμική μορφή. Αν η κρίση περιοριστεί στην κοινωνία και καλυφθεί νομιμοποιητικά από μια υπερδομή όπως είναι η ΕΕ, τότε δεν θα υπάρξει καταστροφική ανάδραση ως προς το καθεστώς που την προκάλεσε. Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζεται αυτή την περίοδο με πρωταγωνιστή τον κ. Παπανδρέου.
Αν οι αντικαθεστωτικοί ήμασταν ενωμένοι και ώριμοι να αρθρώσουμε πρόταση για μια διαφορετική διαχείριση της κρίσης εντός του υφιστάμενου, μεταβαλλόμενου πλαισίου της ΕΕ και διεθνώς, θα είχαμε σοβαρές πιθανότητες να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του λαού. Θα είχαμε την δυνατότητα να ξεφύγουμε από την σημειολογία του σημερινού τραγέλαφου στην χώρα. Το «transition» κτίζεται στο πλαίσιο της πλουραλιστικής δημοκρατίας μέσω του «transformation», και το τελευταίο είναι προϊόν διακυβέρνησης, όπως και να το δεις. Η χώρα διέρχεται κρίση που σχετίζεται με το δεύτερο και όχι με το πρώτο. Δεν περνάμε τώρα στον καπιταλισμό, ούτε προτείνει κανείς στα σοβαρά να μεταβληθούμε αυτόματα σε σοσιαλιστική χώρα ή αμέσως στο πρώτο κράτος άμεσης δημοκρατίας διεθνώς. Αυτά είναι μεν ελκυστικές ιδεολογικές αναπαραστάσεις, αλλά έτσι όπως αρθρώνονται μάλλον τείνουν να διασκεδάσουν το σημερινό πρόβλημα, ενώ παράλληλα δίνουν την ευκαιρία στους καθεστωτικούς να εκχυδαΐζουν το πολιτικό διακύβευμα. Έτσι οι άνθρωποι της διαφθοράς και της διαπλοκής μπορούν να ισχυρίζονται και δυστυχώς να γίνονται πιστευτοί από μια μεγάλη μερίδα πολιτών ότι όλοι οι άλλοι είναι γυμνοί από ορθολογικές λύσεις ή ότι αποτελούν πολιτικά UFO, ενώ οι πραγματικά ανεδαφικοί είναι εκείνοι, αποδεδειγμένα μάλιστα.
Τα ζητήματα λοιπόν σήμερα είναι δύο: (α) μπορούν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν ένα κοινό εκλογικό μέτωπο, πάνω σε ένα πρόγραμμα μετασχηματισμού, δίχως άλλο λαϊκό «αίμα» και δίχως κοινωνική καταστροφή; (β) μπορούν οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις να συγκροτήσουν κυβέρνηση που να διαχειριστεί με αυτοδιακυβερνητικά κριτήρια την κρίση, περιορίζοντας την ανισότητα, ενισχύοντας τον εκσυγχρονισμό και υπηρετώντας τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό;
Πιστεύω ότι ο λαός, στην σημερινή συγκυρία, προσδοκά εναλλακτική πρόταση εξουσίας, που θα διαπραγματευτεί με σοβαρότητα το κοινωνικό συμφέρον σε συνδυασμό με το εθνικό μας συμφέρον στον κόσμο, στην ΕΕ, αλλά και με τους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές, κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Μήπως είναι τραγικό λάθος να ισχυρίζεται κάποιος σήμερα ότι δεν τον ενδιαφέρει η διαχείριση; Μήπως μπορείτε οι δημοκρατικοί πολίτες να σκεφτείτε ότι τελικά το καθοριστικό στην αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης είναι ακριβώς η διαχείρισή της και ότι αυτό θα γεννήσει νέες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες για τις επόμενες δεκαετίες; Μήπως θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι η διαχείριση δεν είναι συνδεδεμένη αποκλειστικά με την συντήρηση, αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει μηχανισμό προόδου; Μήπως κάποιοι σκόπιμα μπερδεύετε την λειτουργία και την δυναμική της διαχείρισης με τους γνωστούς διαχειριστές του καθεστώτος; Επιμένω, ο λαός σήμερα θέλει διαχειριστή που δεν θα… τρώει μαζί με τους νταβάδες του και τους καλούς του πελάτες τα κοινόχρηστα. Θέλει διαχειριστή που δεν θα αγωνίζεται να καθυποτάξει τον λαό στα συμφέροντα άλλων (του Τραπεζίτη ή του Γερμανού), αλλά θα δώσει μάχη για τον κοινωνικό ορισμό και την υπεράσπιση του ελληνικού συμφέροντος διεθνώς. Αυτό θα ήταν μια μη-επαναστατική μεν, αλλά καλή αρχή, μια νέα εθνική βάση, μια νέα μεταπολίτευση, που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και επανάσταση στο μέλλον. Όλα είναι σήμερα ζητήματα δημοκρατίας και τεχνολογίας. Αν τα παντρέψεις αυτά με «τρέλα» και προσήλωση λύνεις για πάντα το διαρθρωτικό πρόβλημα της Ελλάδας. Το μίγμα δημοκρατία +τεχνολογία θα φέρει επενδύσεις και όχι η εσωτερική υποτίμηση. Μην ακούτε το ΔΝΤ, πολιτικό παιχνίδι παίζει με οικονομικά μέσα!
Από....... activistis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου