Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Στην Ελλάδα κυριάρχησε το παράλογο και ο δημόσιος λόγος μεταβλήθηκε σε μια απέραντη πολιτική έρημο, η οποία πλέον εμφανίζει έντονα σημάδια παράνοιας. Το καθεστώς παλάβωσε και οι ανεκδοτολόγοι της πολιτικής παριστάνουν τους πολιτικούς στην τηλεόραση και στον Τύπο. Θαρρείς ότι οι πολιτικοί, αλλά και ευρύτερα η κοινωνία δεν έχουν αφομοιώσει τίποτε από την μεταπολεμική οικονομική εμπειρία και δεν έχουν ακούσει τίποτε για τη σχέση πολιτικής και οικονομίας. Τα ερωτήματα που τίθενται, χαρακτηρίζουν και το επίπεδο αυτού του δημόσιου διαλόγου. Φτώχεια πολιτική και φτήνια διανοητική χαρακτηρίζει τα απλοϊκά επιχειρήματα, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά. Μέσα σε αυτό το κλίμα επιχειρείται να δοθούν πολιτικές απαντήσεις, με οικονομικά μέσα ασφαλώς, σε οικονομικά διλήμματα που δεν αντέχουν την βάσανο της επιστήμης, αλλά ούτε και της λογικής.
Το καθεστώς αναποδογυρίζει την ανθρώπινη εμπειρία και αποφασίζει να....
διαλύσει τον δημόσιο τομέα σε περίοδο βαθειάς ύφεσης, ενώ την περίοδο της ανάπτυξης το πελατειακό κράτος μεγεθυνόταν αυτάρεσκα, βγάζοντας την γλώσσα στην οικονομία και σε εμάς που επισημαίναμε τον επικίνδυνο ανορθολογισμό. Σήμερα, η χώρα δανείζεται με ανελαστικούς όρους και με ενέχυρο την δημόσια περιουσία, για να εξυπηρετήσει τοκογλυφικά δάνεια, τα οποία σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσε να απαιτήσει (φροντίσει) να διαγραφούν ή απομειωθούν.
Έχουμε μπερδέψει τα πάντα μεταξύ τους, καθώς έτσι συμφέρει την πανικόβλητη πολιτική τάξη της χώρας. Προϋπόθεση της εξυπηρέτησης του δανεισμού μας, θεωρούμε την ορθολογικοποίηση της γραφειοκρατίας και προϋπόθεση της τελευταίας την πιστή εφαρμογή των μνημονίων με την τρόικα, αγνοώντας ότι οι κοινωνίες δεν είναι επιχειρήσεις και ότι αν επιχειρήσεις να μηδενίσεις το έλλειμμα σε περιόδους αρνητικής ανάπτυξης με σκληρό μάλιστα νόμισμα τότε δολοφονείς την οικονομία της χώρας και οδηγείς τα δύο τρίτα της κοινωνίας σε αδιέξοδο.
Μόνον εάν είχες την δυνατότητα να αντλήσεις άτοκο χρήμα, ή αν μπορούσες ως κράτος να κινήσεις την επενδυτική διαδικασία με την συμμετοχή του δημοσίου ασφαλώς και όχι με την «εκποίηση γαιών», θα μπορούσε το μνημόνιο να λειτουργήσει, δίχως να σαρώσει την οικονομία και την κοινωνία. Μόνον που τότε δεν θα είχες ανάγκη κανένα μνημόνιο, θα αρκούσε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα συνδύαζε τις δύο προαναφερθείσες στρατηγικές. Η Βραζιλία είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, που δείχνει πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά μάλλον πέφτει …μακριά για πολλούς. Το παράδειγμα και όχι η χώρα!
Κουράστηκα να διαβάζω, απίθανες ανοησίες, της μορφής ποιός θα κινήσει το κάρο της οικονομίας ή αγορά ή το κράτος; Αφήστε την αγορά ελεύθερη στην Ελλάδα και θα βρει τις ιδανικές λύσεις, μας λένε. Διώξτε του κηφήνες από το δημόσιο να πάψουμε να τους πληρώνουμε, φωνάζουν άλλοι, ενώ κάποιοι τρίτοι αγωνίζονται υποκριτικά ώστε να μην θιγούν τα κεκτημένα. Αυτά τα λένε κόμματα, πολιτικοί και ΜΜΕ, δίχως να ντρέπονται για την απλοϊκότητα, δηλαδή την χυδαιότητα των επιχειρημάτων τους. Εύκολο είναι να απολύσεις το 40% των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Καμία δυσκολία δεν έχει να μειώσεις τους μισθούς και τις συντάξεις των υπολοίπων και να μεγεθύνεις σε σημείο κοινωνικά αποκρουστικό την έμμεση φορολογία. Φυσικό είναι μετά από αυτά να εκτοξεύσεις την ανεργία στα ύψη και να συμπιέσεις το κόστος εργασίας στον ιδιωτικό τομέα μαζί με την κατανάλωση, αλλά πως άραγε δίχως κεφάλαια θα αναπτυχθεί ο τελευταίος, για να εκμεταλλευτεί το ευνοϊκό επιβάλλον που του διαμορφώνεις; (Το οποίο στην πραγματικότητα έχει τόσες αντιφάσεις με οικονομικούς όρους που μόνον ευνοϊκό δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μεσοπρόθεσμα). Μα τότε τα λεφτά θα έρθουν, απαντούν οι ανόητοι που δεν αντιλαμβάνονται τις διεθνείς εξελίξεις. Έτσι σκέφτονται όσοι είναι κολλημένοι στα δόγματα και δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται σήμερα στον κόσμο και την φάση άμυνας, στην οποία μπαίνουν όλες οι οικονομίες στον πλανήτη. Το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας, άλλαξε την θεσμική συμπεριφορά του κεφαλαίου και δεν επιτρέπει πλέον οι επενδύσεις να γίνονται με «αέρα». Τώρα χρειάζεται ζεστό χρήμα που είναι λιγοστό και δεν ρισκάρει, ούτε έχει «υπομονή».
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα κράτη αγωνίζονται να ανακτήσουν τον έλεγχο της οικονομίας τους και δεν την παραδίδουν στην διαχείριση των δανειστών τους. Τα κράτη όχι τα προτεκτοράτα! Φίλοι, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί, ζείτε στον κόσμο που κατασκευάζουν οι τηλεπολιτικές και οι διάφοροι σύγχρονοι φονταμενταλιστές του κρατισμού ή της αγοράς. Πριν πέσετε θύματα της τρόικας των δανειστών της χώρας, είχατε καταστεί μοιραίοι και υποκινούμενο των προηγούμενων.
Το ζήτημα σήμερα για την Ελλάδα δεν είναι πώς θα ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, ούτε πώς θα προσαρμοστούμε καλύτερα στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, αλλά πώς θα αναπτύξουμε μια εθνική στρατηγική αναδιοργάνωσης και του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα και ασφαλώς της εκπαίδευσης. Και τα τρία πάσχουν στον ίδιο βαθμό, είναι αλληλένδετα και πολιτικά αδιαχώριστα, αν και θεσμικά οφείλουν να διαχωρίζονται απολύτως. Μην σας φαίνεται αντιφατικό. Το πελατειακό κράτος το κάνει να φαίνεται έτσι.
Όμως αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, το οποίο η τρόικα, το καθεστώς και η απίθανη κυβέρνησή μας το συνδέει άρρηκτα με την κρίση δανεισμού που οι ίδιοι προκάλεσαν για να επιβάλουν τις «θεραπείες σοκ», που ο πολιτικά νεοφιλελεύθερος δογματισμός τους και το εφήμερο συμφέρον τους επέτασσε. Οι «θεραπείες σοκ» όπου εφαρμόστηκαν οδήγησαν στην καταστροφή, διότι απλούστατα αυτό επιδιώκουν, ώστε να πραγματοποιηθεί ταχύτατα αναδιανομή από τα κάτω προς τα επάνω και να αυξηθεί η συσσώρευση. Στην περίπτωσή μας μάλιστα αυτή η μορφή αναδιανομής, κατά ένα μεγάλο μέρος, καταλήγει στην περαιτέρω κεφαλαιακή εξασθένιση της χώρας, καθώς το χρήμα φεύγει έξω από αυτήν. Έτσι στεγνώνει και η αγορά σε όλα τα επίπεδα και σε λίγο θα αναζητούμε έναν… Πούτιν να μας σώσει. Κρίμα!
Η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο για ανασυγκρότηση, όμως αυτόν τον χρόνο δεν στον προσφέρει κανείς, εσύ τον παράγεις με πολιτικά μέσα, τα οποία αγνοούνται απολύτως στην χώρα από τους αγχωμένους γιάπηδες, τα κόμματα, τις συντεχνίες και τους παλαιοκομματικούς, που τώρα μεταμορφώνονται και «το παίζουν» εκφραστές του καινούργιου! Μου αρέσει μάλιστα που κάποιοι αναζητούν δήθεν τη νέα ηγεσία, αλλά δεν την βρίσουν όσο και αν αλλάζουν κανάλια στην τηλεόραση! Μάλλον λάθος τρόπο αναζήτησης επέλεξαν. Και η ηγεσία με κοινωνικά υλικά φτιάχνεται, ασφαλώς, τα οποία όμως δεν παράγονται στην τηλεόραση, αν και δεν αποκλείεται να είναι τηλεοπτικά.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν, και ιδέες και γνώση και εμπειρία υπάρχει στην Ελλάδα, όπως και στους Έλληνες του εξωτερικού. Όπως και τρόπος αναδιάρθρωσης προς το παραγωγικότερο και αποτελεσματικότερο του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα θα μπορούσε να συμφωνηθεί μεταξύ όλων των προοδευτικών και κοινωνικών δυνάμεων, αν δεν κυριαρχούσε ο κομματισμός, οι νταβάδες και οι πελατειακές σχέσεις. Αυτές θα διαλυθούν τελευταίες. Αφού πρώτα η χώρα καταστραφεί εντελώς. Ο γράφων, αλλά και κάμποσοι άλλοι, από τον χώρο της προοδευτικής, αντιδογματικής αριστεράς έκανε ότι μπορούσε για να μην φτάσουμε εδώ. Πλήρωσε μάλιστα και το τίμημα της προσπάθειάς του. Από εδώ και πέρα όμως ελάχιστα πράγματα μπορεί να κάνει η κριτική, τώρα χρειάζεται πολιτική δράση με άλλα μέσα. Είναι η ώρα της πολιτικής πρακτικής, της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Από.......activistis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου