energoipoliteskv.blogspot.com
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Στις τελευταίες εκλογές πήραν μέρος είκοσιτρία κόμματα-εκλογικοί συνδυασμοί και κάμποσοι ανεξάρτητοι υποψήφιοι σε κάποιες επιμέρους εκλογικές περιφέρειες.
Σ’ αυτές τις εκλογές φέρεται πως δεν πήρε μέρος το 31,76 των ψηφοφόρων, ένας στους τρεις δηλαδή. Σε κάποιες μάλιστα περιοχές το ποσοστό των ψηφοφόρων ήταν πολύ μεγαλύτερο, ακόμα και πολύ πάνω από το 50%,[1] πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πιά το καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα και την πολιτική έκφρασή του, την αστική Δημοκρατία.
Όσον αφορά στο ιδεολογικό στίγμα των κομμάτων και σύμφωνα με τις δικές τους δηλώσεις δύο κατατάσσονται στο χώρο της Κεντροδεξιάς-Δεξιάς, είναι δηλαδή φορείς της συντηρητικής και νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, έντεκα χαρακτηρίζονται γραφικά και αταξινόμητα, ενώ δέκα κατατάσσονται στο χώρο του φάσματος Κεντροαριστερά-Αριστερά. Η δική μας ανάλυση θα περιοριστεί στις δυό κατηγορίες κομμάτων, στην κατηγορία των κομμάτων της Δεξιάς-Κεντροδεξιάς και...
στην κατηγορία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς-Αριστεράς. Μια απλή σύγκριση των δυνάμεων των δυό πολιτικών μπλοκ δείχνει:
· Πως οι δυνάμεις του Κεφαλαίου, της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του μανιακού καπιταλισμού[2], εκφράζονται σταθερά με ένα μεγάλο κόμμα, που συσπειρώνει τις κοινωνικές επιρροές του, ως μονοκομματική Δεξιά και κατά περιόδους με ένα ακόμα μικρό συμπλήρωμά του που λειτουργεί ως ανάχωμα για τη μη διαρροή ψήφων προς το απέναντι «στρατόπεδο», σε αντίθεση με το απέναντι «στρατόπεδο» που εκφράζεται με πάρα πολλά «αριστερά» κόμματα, δηλαδή ως πολυκομματική Αριστερά πράγμα που λειτουργεί αποσυσπειρωτικά και προς όφελος φυσικά της δεξιάς πολιτικής και του Κεφαλαίου.
· Πως το μπλόκ των δυνάμεων που αυτοχαρακτηρίζονται αντιδεξιές, κεντροαριστερές και αριστερές δυνάμεις συγκεντρώνουν από το 1975 και δώθε, το 60-65% των Ελλήνων ψηφοφόρων, σε αντίθεση με το μπλόκ των δεξιών δυνάμεων που περιορίζεται μόλις στο 35-40%.
Προφανώς ο σκληρός πυρήνας του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος, η ντόπια ολιγαρχία δηλαδή, με την καθοδήγηση και με τη βοήθεια των κέντρων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της εκάστοτε Ηγεμονίας, έχουν κάθε συμφέρον το «πολιτικό σύστημα» να λειτουργεί με αυτούς τους όρους και γι’ αυτό φροντίζουν με κάθε τρόπο αυτό να λειτουργεί στη βάση της μονοκομματικής Δεξιάς και της πολυκομματικής Αριστεράς
Προφανές είναι επίσης πως η πολυδιάσπαση και ο αλληλοσπαραγμός των δυνάμεων της όποιας αριστεράς ευνουχίζει την αριστερή πολιτική διάθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας και μεταλλάσσει την Αριστερά σε διακοσμητικό στοιχείο του αστικοκαπιταλιστικού συστήματος και κατά συνέπεια σε δύναμη νομιμοποίησης και συντήρησης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής.
Προφανές είναι τέλος πως οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, η εργαζόμενη ανθρωπότητα στο σύνολό της, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα καλύτερο από τον δημιουργό της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δηλαδή από το Κεφάλαιο, γι’ αυτό οφείλουν να πάψουν να τρέφουν ψευδαισθήσεις για «πράσινες, ροζ ή κόκκινες οικονομίες και επαναστάσεις», για «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», για «νέες σοσιαλδημοκρατίες» και για «δικτατορίες του προλεταριάτου» χωρίς και ενάντια στο προλεταριάτο και για καλύτερες μέρες σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία σπέρνει πολέμους, ρύπους, Φόβο, πείνα και δυστυχία για το 9/10 του παγκόσμιου πληθυσμού και παράγει πλούτο, χλιδή και ανθρωποφάγα εξουσία για το 1/10.
Η εργαζόμενη κοινωνία, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αντιλαμβάνονται πως μια Νέα, μια σύγχρονη Αριστερά είναι σήμερα περισσότερο αναγκαία από κάθε προηγούμενη φάση της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Αυτό όμως το ζήτημα της αναγκαιότητας μιας Νέας Αριστεράς μας βάζει το πρόβλημα της φύσης, του χαρακτήρα και της μορφής αυτής της Αριστεράς. Χρειαζόμαστε ένα καινούργιο αριστερό κόμμα που θα «οδηγεί», ως μια σύγχρονη «πρωτοπορία» και κάποια στιγμή θα «κυβερνά», δηλαδή θα εξουσιάζει την κοινωνία, ή μήπως χρειαζόμαστε μια αριστερή κοινωνία, δηλαδή μια Αριστερά που θα λειτουργεί ως καταλύτης αριστεροποίησης της κοινωνίας με προοπτική κάποια στιγμή η ίδια η αριστερή κοινωνία να καταργήσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και κάθε εξουσιαστικό ετεροπροσδιορισμό της και να εγκαθιδρύσει σχέσεις αυτοδιεύθυνσης της Εργασίας και αυτοπροσδιορισμού της κοινωνίας και της εργαζόμενης ανθρωπότητας, ανοίγοντας τους ορίζοντες, για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό;
Αυτή όμως η Αριστερά για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό της, η Αριστερά-Καταλύτης για τη σταδιακή ολοκλήρωση της διαμόρφωση μιας ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΌΜΕΝΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ δεν μπορεί να είναι προϊόν παρθενογένεσης[3], ούτε πολύ περισσότερο κατασκεύασμα κάποιων δυσαρεστημένων ή ριγμένων εξουσιομανών ηγετίσκων που φαντάζονται τους εαυτούς τους ως αυτόκλητους ηγέτες-σωτήρες της «εργατικής τάξης» και του παγκόσμιου προλεταριάτου, αλλά θα είναι δημιούργημα όσων σε ατομική ή σε συλλογική βάση εκλαϊκεύουν και διαδίδουν με κάθε μέσο και τρόπο και σε κάθε ευκαιρία τη γνώση των όρων για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και των σημερινών δυνατοτήτων για την κοινωνική απελευθέρωση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού
Να δημιουργήσουμε την γνήσια επαναστατική συνείδηση, πως πέρα από τον καθημερινό ασυμβίβαστο αγώνα για τη βελτίωση της άθλιας καθημερινότητας, της υγείας, της παιδείας κλπ. κλπ., η βιβλιοθήκη σε κάθε σπίτι, για την αναγκαία αυτομόρφωση που θα μας απαλλάσσει σταδιακά από τους σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους του καπιταλισμού, είναι το ίδιο αναγκαία με τις κατσαρόλες, την κουζίνα και το ψυγείο και σε κάθε περίπτωση περισσότερο αναγκαία από τη γηπεδολατρία και πολλά περιττά άμεσα ή διαρκή καταναλωτικά «αγαθά», στα οποία μας οδηγεί ένας καταστροφικός καταναλωτισμός για τον οποίο μας «εκπαιδεύει» αριστοτεχνικά από τα γεννοφάσκια μας το Κεφάλαιο. Ας ξεκινήσουμε, όπως κάθε μεγάλο ταξίδι, με το πρώτο μικρό βήμα. Με το διάβασμα, τη βιβλιοθήκη και τους κύκλους προβληματισμού και διαλόγου. Με τη γνώση, το νου και τη νέα συνείδηση, τα μόνα ακατανίκητα όπλα ενάντια στο σκοταδισμό των όποιων ιερατείων και σε κάθε μορφής εκμεταλλευτική εξουσία, τη μόνη εγγύηση πως δεν θα είναι «αγράμματη» και συνεπώς δεν θα πάει χαμένη και η επερχόμενη επανάσταση, αλλά θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στη Νέα Ελευθερία, στην Άμεση Δημοκρατία, στην Αταξική Κοινωνία και στον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[4].
[1] . Στη Φλώρινα, απείχε από τις κάλπες το 64,94% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.. Τα αμέσως μεγαλύτερα ποσοστά αποχής σημειώνονται σε Λέσβο (54,81%), Λακωνία (53,35%), Χίος (48,49%), Ευρυτανία (48,34%), Αρκαδία (47,60%), Σάμο (46,46%), Καστοριά (45,94%), Μεσσηνία (41,89%) και Θεσπρωτία (40,27%).
[2]. Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009
[3] «Υπάρχει εν δυνάμει κοινωνική Αριστερά, διάχυτη σε όλη την κοινωνία και σε όλα τα κόμματα», Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 3/Ιούνιος 2009, σελίδα 3.
[4]. Λάμπος Κώστας, Ο Ουμανισμός του 21ου αιώνα είναι ο δικός μας Ουμανισμός, http://infonewhumanism.blogspot.com/ και www.monthlyreview.gr
Από ......epithesh
