Από την εφημερίδα "σέντρα"
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Τον γείωσε κανονικά η Τόνια !!!!
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Από την εφημερίδα "σέντρα"
Από την εφημερίδα "σέντρα"
Τον "έκοψε" ο Σταϊκούρας από τη Φθιώτιδα και τον έβαλαν στο ...Επικρατείας!
Αναρτήθηκε από.... energoipoliteskv.blogspot.com
Από τον Γιάννη Δαίδαλο
Δεν είναι μόνο η περίπτωση της Ν. Γκοτσοπούλου -για την οποία γράψαμε λίγο νωρίτερα- ενδιαφέρουσα από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ. Είναι και του Γιάννη Οικονόμου, πρώην προέδρου της ΟΝΝΕΔ και νυν γενικού γραμματέα Καταναλωτή. Ο Γ. Οικονόμου ήθελε να κατέβει και πάλι υποψήφιος στο νομό Φθιώτιδας, αλλά κόπηκε κατόπιν παρέμβασης του Κώστα Σταϊκούρα ο οποίος φοβήθηκε ότι θα κινδύνευε να μην επανεκλεγεί ο γιος του Χρήστος Σταϊκούρας.
Ετσι, ως "αποζημίωση" προσφέρθηκε στον Γ. Οικονόμου η εντέκατη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας...
Από.....press-gr
Από τον Γιάννη Δαίδαλο
Δεν είναι μόνο η περίπτωση της Ν. Γκοτσοπούλου -για την οποία γράψαμε λίγο νωρίτερα- ενδιαφέρουσα από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ. Είναι και του Γιάννη Οικονόμου, πρώην προέδρου της ΟΝΝΕΔ και νυν γενικού γραμματέα Καταναλωτή. Ο Γ. Οικονόμου ήθελε να κατέβει και πάλι υποψήφιος στο νομό Φθιώτιδας, αλλά κόπηκε κατόπιν παρέμβασης του Κώστα Σταϊκούρα ο οποίος φοβήθηκε ότι θα κινδύνευε να μην επανεκλεγεί ο γιος του Χρήστος Σταϊκούρας.
Ετσι, ως "αποζημίωση" προσφέρθηκε στον Γ. Οικονόμου η εντέκατη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας...
Από.....press-gr
Τι θα γίνει στη Φθιώτιδα
Αναρτήθηκε από.......energoipoliteskv.blogspot.com
Ανατροπή του πασοκικού σκηνικού φαίνεται στη Φθιώτιδα με την κάθοδο της πρώην ευρωβουλευτίνας Κατερίνας Μπατζελή...
Η Μπατζελή που γνωρίζει καλά τα αγροτικά ζητήματα και τα έχει χειριστεί για πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, έχει ήδη αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στην αναμέτρηση μεταξύ των πασόκων στο νομό.
Από....troktiko
Ανατροπή του πασοκικού σκηνικού φαίνεται στη Φθιώτιδα με την κάθοδο της πρώην ευρωβουλευτίνας Κατερίνας Μπατζελή...
Η Μπατζελή που γνωρίζει καλά τα αγροτικά ζητήματα και τα έχει χειριστεί για πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, έχει ήδη αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στην αναμέτρηση μεταξύ των πασόκων στο νομό.
Από....troktiko
ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ: Χάλκινη η Ελλάδα, 57-56 την Σλοβενία
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Η Ελλάδα νίκησε στον μικρό τελικό την Σλοβενία με 57-56 και κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Η εθνική μας κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια σε μικρό τελικό και θ' ανέβει στο βάθρο των νικητών. Η ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας χάρισε ακόμη μία επιτυχία για το ελληνικό μπάσκετ και αν αναλογιστεί κανείς τις σημαντικές απουσίες που είχε, η κατάκτηση της τρίτης θέσης ισοδυναμεί με κάτι παραπάνω από άθλο . Συγκλονιστικός ο Σχορτσανίτης με 23 πόντους. Η εθνική μας με την νίκη της παρέμεινε εκεί που της αξίζει, δηλαδή στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από.... Nooz.gr
Η Ελλάδα νίκησε στον μικρό τελικό την Σλοβενία με 57-56 και κατέκτησε την τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Η εθνική μας κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια σε μικρό τελικό και θ' ανέβει στο βάθρο των νικητών. Η ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας χάρισε ακόμη μία επιτυχία για το ελληνικό μπάσκετ και αν αναλογιστεί κανείς τις σημαντικές απουσίες που είχε, η κατάκτηση της τρίτης θέσης ισοδυναμεί με κάτι παραπάνω από άθλο . Συγκλονιστικός ο Σχορτσανίτης με 23 πόντους. Η εθνική μας με την νίκη της παρέμεινε εκεί που της αξίζει, δηλαδή στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από.... Nooz.gr
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ...
Αναρτήθηκε από .....energoipoliteskv.blogspot.com
Επικεφαλής ο Γ. Ραγκούσης
Επικεφαλής τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, όπως γράψαμε από νωρίς (εδώ), έχει το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος που ανακοινώθηκε πριν από λίγο.
Οι 12 υποψήφιοι είναι οι εξής:
Γιάννης Ραγκούσης
Ελένη Παναρήτη
Ηλίας Μοσχιάλος
Μάγια Τσόκλη
Παύλος Γερουλάνος
Σταυρούλα Σαλουφάκου
Τατιάνα Καραπαναγιώτη
Δημήτρης Λάλας Περιβαλλοντολόγος
Κώστας Φέος Οικονομολόγος
Αλ Μοχάμεντ Χαντ
Αννα Καφέτση
Εμμανουήλ Κριαράς
από press.gr
Επικεφαλής ο Γ. Ραγκούσης
Επικεφαλής τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, όπως γράψαμε από νωρίς (εδώ), έχει το ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος που ανακοινώθηκε πριν από λίγο.
Οι 12 υποψήφιοι είναι οι εξής:
Γιάννης Ραγκούσης
Ελένη Παναρήτη
Ηλίας Μοσχιάλος
Μάγια Τσόκλη
Παύλος Γερουλάνος
Σταυρούλα Σαλουφάκου
Τατιάνα Καραπαναγιώτη
Δημήτρης Λάλας Περιβαλλοντολόγος
Κώστας Φέος Οικονομολόγος
Αλ Μοχάμεντ Χαντ
Αννα Καφέτση
Εμμανουήλ Κριαράς
από press.gr
Ο Αβραμόπουλος αποσύρεται απο την κούρσα διαδοχής στη ΝΔ
Αναρτήθηκε από.......energoipoliteskv.blogspot.com
“Αποχωρήσεις δεν έχουμε μόνο από τη βουλή και τα ψηφοδέλτια αλλά και από την ...κούρσα διαδοχής του Κ.Καραμανλή στη ΝΔ! Όπως προϊδεάζει και με τη σημερινή του συνέντευξη στην "Κ.Ε." ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ΔΕΝ θα είναι "δελφίνος" και ΔΕΝ θα διεκδικήσει την αρχηγία της ΝΔ μετά την - αναμενόμενη από όλους - παραίτηση του Κ.Καραμανλή και απο την ηγεσία της ΝΔ μετά τις εκλογές.
Ισως γι αυτό και η Ντόρα Μπακογιάννη, η βασική "δελφίνος" θεωρεί πλέον μοναδικό της αντίπαλο για την διαδοχή τον Α.Σαμαρά και άρχισε τον ...πόλεμο φθοράς του.
Η ...απόσυρση ενδιαφέροντος για την διαδοχή του Καραμανλή, απελευθερώνει τον Δ.Αβραμόπουλο ο οποίος όμως ενώ λογικά θα έπρεπε να στηρίξει τον Α.Σαμαρά ως μετέχων της λεγόμενης "καραμανλικής πτέρυγας" φαίνεται ότι απλά τον "βολεύει" να χάσει τώρα ο Σαμαράς ώστε στη συνέχεια "και μετά τη Ντόρα" να είναι ο ...αδιαμφισβήτητος διάδοχος. Είναι φανερό ότι ο Δ.Αβραμόπουλος κινείται στη λογική ότι "όταν παραδώσει η Ντόρα τη ΝΔ αυτή θα περάσει στους ...καραμανλικούς των οποίων θα ηγείται εκείνος". Θεωρώντας ότι "τώρα δεν έχει τύχη απέναντι στη Ντόρα" αφήνει "να φάει τα μούτρα του ο Σαμαράς".
Φυσικά όλα αυτά είναι σχέδια "επί χάρτου" και ...εικασίες ή επιθυμίες όσων τα σχεδιάζουν. Το τι θα γίνει στην πράξη θα το δούμε. Άλλωστε εάν η ιστορία γραφόταν από ...σεναριογράφους ή ήταν προκαθορισμένη , ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Η ...απόσυρση Αβραμόπουλου, αφήνει το "δίδυμο" Ντόρας-Σαμαρά στην μετεκλογική αρένα. Το ρεπορτάζ συνεχίζεται....
i-Reporter
“Αποχωρήσεις δεν έχουμε μόνο από τη βουλή και τα ψηφοδέλτια αλλά και από την ...κούρσα διαδοχής του Κ.Καραμανλή στη ΝΔ! Όπως προϊδεάζει και με τη σημερινή του συνέντευξη στην "Κ.Ε." ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ΔΕΝ θα είναι "δελφίνος" και ΔΕΝ θα διεκδικήσει την αρχηγία της ΝΔ μετά την - αναμενόμενη από όλους - παραίτηση του Κ.Καραμανλή και απο την ηγεσία της ΝΔ μετά τις εκλογές.
Ισως γι αυτό και η Ντόρα Μπακογιάννη, η βασική "δελφίνος" θεωρεί πλέον μοναδικό της αντίπαλο για την διαδοχή τον Α.Σαμαρά και άρχισε τον ...πόλεμο φθοράς του.
Η ...απόσυρση ενδιαφέροντος για την διαδοχή του Καραμανλή, απελευθερώνει τον Δ.Αβραμόπουλο ο οποίος όμως ενώ λογικά θα έπρεπε να στηρίξει τον Α.Σαμαρά ως μετέχων της λεγόμενης "καραμανλικής πτέρυγας" φαίνεται ότι απλά τον "βολεύει" να χάσει τώρα ο Σαμαράς ώστε στη συνέχεια "και μετά τη Ντόρα" να είναι ο ...αδιαμφισβήτητος διάδοχος. Είναι φανερό ότι ο Δ.Αβραμόπουλος κινείται στη λογική ότι "όταν παραδώσει η Ντόρα τη ΝΔ αυτή θα περάσει στους ...καραμανλικούς των οποίων θα ηγείται εκείνος". Θεωρώντας ότι "τώρα δεν έχει τύχη απέναντι στη Ντόρα" αφήνει "να φάει τα μούτρα του ο Σαμαράς".
Φυσικά όλα αυτά είναι σχέδια "επί χάρτου" και ...εικασίες ή επιθυμίες όσων τα σχεδιάζουν. Το τι θα γίνει στην πράξη θα το δούμε. Άλλωστε εάν η ιστορία γραφόταν από ...σεναριογράφους ή ήταν προκαθορισμένη , ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.
Η ...απόσυρση Αβραμόπουλου, αφήνει το "δίδυμο" Ντόρας-Σαμαρά στην μετεκλογική αρένα. Το ρεπορτάζ συνεχίζεται....
i-Reporter
ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ: ΙΣΠΑΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ 82-64
Αναρτήθηκε από......energoipoliteskv.blogspot.com
Η Ισπανία επιβεβαίωσε τα προγνωστικά, νίκησε, 82-64, την Ελλάδα στον πρώτο ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ κι έβαλε πλώρη για το πρώτο της χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο. Πρώτη θέση που έχουν ήδη καπαρώσει οι διεθνείς στις καρδιές όλων των Ελλήνων με την υπερπροσπάθεια που κατέβαλαν καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Απομένει το ραντεβού του «μικρού» τελικού την Κυριακή (19:30) με τη Σλοβενία που ηττήθηκε στο δεύτερο ημιτελικό σε ματς-θρίλερ, 96-92, από τη Σερβία. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα έχει ήδη κατακτήσει δύο Ευρωμπάσκετ!
Ο αγώνας
Η ελληνική ομάδα έμεινε μέσα στο παιχνίδι και διεκδίκησε τη νίκη ουσιαστικά μόνο στο πρώτο οχτάλεπτο της αναμέτρησης. Οι Ισπανοί ξεκίνησαν καλύτερα, προηγήθηκαν 7-2 (2’25’’), αλλά η Ελλάδα προσπέρασε. Η τελευταία φορά όμως που έμεινε στη θέση του οδηγού ήταν στο 7’ (13-14), η τελευταία φορά που οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες ήταν στο 7’40’’ (16-16). Από εκεί και πέρα ο πρώτος λόγος ανήκει στον Πάου Γκασόλ και τους συμπαίκτες του. Έφτασαν στο +10 (31-21, 11’25’’), ανέβασαν τον δείκτη της διαφοράς στο +13 (37-24, 15’30’’), έχοντας προσαρμόσει το παιχνίδι τους πάνω στον Σπανούλη, παίζοντας μια πολύ δυνατή και ιδιαίτερα σκληρή άμυνα, η οποία απέδιδε καρπούς.
Οι Έλληνες παίκτες προσπάθησαν να κλείσουν την ψαλίδα, μείωσαν στους επτά πόντους έχοντας ως μεγάλο όπλο τα ριμπάουντ (47-40, 19’25’’), με το ημίχρονο να κλείνει 49-40. Οι Ισπανοί ήταν αυτοί όμως που μπήκαν πιο δυνατά με την επανέναρξη της αναμέτρησης. Οι λύσεις που είχαν στα χέρια τους ήταν πάρα πολλές, πολύ γρήγορα στο παιχνίδι ο Σκαριόλο είχε χρησιμοποιήσει ήδη δέκα παίκτες, η πίεση δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο, η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποφύγει τα λάθη για να ξεφύγουν με 20 πόντους (71-51, 31’40’’) και να αγγίξουν τη μέγιστη διαφορά στον αγώνα λίγο αργότερα (79-56, 35’45’’), πριν ο επίλογος γραφεί με τον Ανδρέα ΓΛυνιαδάκη να κάνει το 82-64.
Τα δεκάλεπτα: 26-21, 49-40, 64-51, 82-64
Διαιτητές: Τσέρεμπουκ (Ιταλία), Μπελόσεβιτς (Σερβία), Λότερμοσερ (Γερμανία)
ΙΣΠΑΝΙΑ (Σέρτζιο Σκαριόλο): Γκασόλ Π. 18 (1), Φερνάντεθ 14 (1), Ρούμπιο 5, Ναβάρο 8, Κλάβερ, Ρέγιες 3, Καμπέθας 8 (2), Γιουγ 9 (1), Γκασόλ Μ. 6, Μουμπρού 9 (2), Γκαρμπαχόσα 2
ΕΛΛΑΔΑ (Γιόνας Καζλάουσκας): Καλαμπόκης, Μπουρούσης 11, Ζήσης 6 (1), Σπανούλης 7 (1), Καλάθης 10 (1), Φώτσης 8 (1), Πρίντεζης 7, Γλυνιαδάκης 4, Καϊμακόγλου, Κουφός 4, Περπέρογλου 2, Σχορτσιανίτης 5
** Στο κλειστό «Σπόντεκ» του Κατοβίτσε και στις θέσεις των VIP βρέθηκε ο Αλεν Άιβερσον. Ο άσος των Μέμφις Γκρίζλις βρίσκεται σε περιοδεία στην Ευρώπη για διαφημιστικούς λόγους με τη χορηγό εταιρεία αθλητικής ένδυσης και μετά το Μιλάνο, σήμερα έφτασε στην Πολωνία. Ο Άιβερσον γνώρισε τις επιδοκιμασίες των Ελλήνων και των Ισπανών φιλάθλων, όταν τον εντόπισαν οι οπερατέρ στις θέσεις των υψηλών προσκεκλημένων και με κοντινό πλάνο προβλήθηκε από τις οθόνες στην οροφή του κλειστού.
Η Ισπανία επιβεβαίωσε τα προγνωστικά, νίκησε, 82-64, την Ελλάδα στον πρώτο ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ κι έβαλε πλώρη για το πρώτο της χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο. Πρώτη θέση που έχουν ήδη καπαρώσει οι διεθνείς στις καρδιές όλων των Ελλήνων με την υπερπροσπάθεια που κατέβαλαν καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Απομένει το ραντεβού του «μικρού» τελικού την Κυριακή (19:30) με τη Σλοβενία που ηττήθηκε στο δεύτερο ημιτελικό σε ματς-θρίλερ, 96-92, από τη Σερβία. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, η Ελλάδα έχει ήδη κατακτήσει δύο Ευρωμπάσκετ!
Ο αγώνας
Η ελληνική ομάδα έμεινε μέσα στο παιχνίδι και διεκδίκησε τη νίκη ουσιαστικά μόνο στο πρώτο οχτάλεπτο της αναμέτρησης. Οι Ισπανοί ξεκίνησαν καλύτερα, προηγήθηκαν 7-2 (2’25’’), αλλά η Ελλάδα προσπέρασε. Η τελευταία φορά όμως που έμεινε στη θέση του οδηγού ήταν στο 7’ (13-14), η τελευταία φορά που οι δύο ομάδες ήταν ισόπαλες ήταν στο 7’40’’ (16-16). Από εκεί και πέρα ο πρώτος λόγος ανήκει στον Πάου Γκασόλ και τους συμπαίκτες του. Έφτασαν στο +10 (31-21, 11’25’’), ανέβασαν τον δείκτη της διαφοράς στο +13 (37-24, 15’30’’), έχοντας προσαρμόσει το παιχνίδι τους πάνω στον Σπανούλη, παίζοντας μια πολύ δυνατή και ιδιαίτερα σκληρή άμυνα, η οποία απέδιδε καρπούς.
Οι Έλληνες παίκτες προσπάθησαν να κλείσουν την ψαλίδα, μείωσαν στους επτά πόντους έχοντας ως μεγάλο όπλο τα ριμπάουντ (47-40, 19’25’’), με το ημίχρονο να κλείνει 49-40. Οι Ισπανοί ήταν αυτοί όμως που μπήκαν πιο δυνατά με την επανέναρξη της αναμέτρησης. Οι λύσεις που είχαν στα χέρια τους ήταν πάρα πολλές, πολύ γρήγορα στο παιχνίδι ο Σκαριόλο είχε χρησιμοποιήσει ήδη δέκα παίκτες, η πίεση δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο, η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποφύγει τα λάθη για να ξεφύγουν με 20 πόντους (71-51, 31’40’’) και να αγγίξουν τη μέγιστη διαφορά στον αγώνα λίγο αργότερα (79-56, 35’45’’), πριν ο επίλογος γραφεί με τον Ανδρέα ΓΛυνιαδάκη να κάνει το 82-64.
Τα δεκάλεπτα: 26-21, 49-40, 64-51, 82-64
Διαιτητές: Τσέρεμπουκ (Ιταλία), Μπελόσεβιτς (Σερβία), Λότερμοσερ (Γερμανία)
ΙΣΠΑΝΙΑ (Σέρτζιο Σκαριόλο): Γκασόλ Π. 18 (1), Φερνάντεθ 14 (1), Ρούμπιο 5, Ναβάρο 8, Κλάβερ, Ρέγιες 3, Καμπέθας 8 (2), Γιουγ 9 (1), Γκασόλ Μ. 6, Μουμπρού 9 (2), Γκαρμπαχόσα 2
ΕΛΛΑΔΑ (Γιόνας Καζλάουσκας): Καλαμπόκης, Μπουρούσης 11, Ζήσης 6 (1), Σπανούλης 7 (1), Καλάθης 10 (1), Φώτσης 8 (1), Πρίντεζης 7, Γλυνιαδάκης 4, Καϊμακόγλου, Κουφός 4, Περπέρογλου 2, Σχορτσιανίτης 5
** Στο κλειστό «Σπόντεκ» του Κατοβίτσε και στις θέσεις των VIP βρέθηκε ο Αλεν Άιβερσον. Ο άσος των Μέμφις Γκρίζλις βρίσκεται σε περιοδεία στην Ευρώπη για διαφημιστικούς λόγους με τη χορηγό εταιρεία αθλητικής ένδυσης και μετά το Μιλάνο, σήμερα έφτασε στην Πολωνία. Ο Άιβερσον γνώρισε τις επιδοκιμασίες των Ελλήνων και των Ισπανών φιλάθλων, όταν τον εντόπισαν οι οπερατέρ στις θέσεις των υψηλών προσκεκλημένων και με κοντινό πλάνο προβλήθηκε από τις οθόνες στην οροφή του κλειστού.
Εκλογές 2009: Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες...
Αναρτήθηκε από........energoipoliteskv.blogspot.com
Από τον Ηλία Β. Ξηρακιά
αντινομάρχη Μαγνησίας
Πέρασαν μόλις δύο(2) χρόνια από τις προηγούμενες πρόωρες βουλευτικές εκλογές, του 2007, και οι έλληνες πολίτες καλούνται και πάλι στις κάλπες, στις 4 Οκτωβρίου, μετά την προκήρυξη των νέων πρόωρων εκλογών.
Τέσσερες(4) γενικές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τα τελευταία πέντε(5) χρόνια και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα να βρίσκονται κάθε φορά σε χειρότερη θέση.
Κι όμως αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός ξεκίνησαν, το 2004, με τις καλύτερες πολιτικές συνθήκες και το ώριμο κοινωνικό αίτημα, «της επανίδρυσης του κράτους». Κι όμως ο κ. Καραμανλής, πολιτικά ισχυρός πρωθυπουργός και κυρίαρχος του πολιτικής σκηνής το 2004, απέρριψε κάθε διάθεση συνεννόησης για τα μείζονα θέματα της χώρας που του πρότεινε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου και πορεύθηκε την «πεπατημένη του παρελθόντος», της κομματοκρατίας και της πελατειακής διαχείρισης του κράτους. Πολύ σύντομα, το 2007, βρέθηκε σε αδιέξοδο και ζήτησε νέες εκλογές προκειμένου να αντιμετωπίσει τα οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησε. Δύο(2) χρόνια μετά βρισκόμαστε σε χειρότερη αφετηρία. Ζητά ξανά «νέα εντολή για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα» της χώρας. Κι όμως πέντε(5) ολόκληρα χρόνια αναλώθηκαν σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια και επικοινωνιακή διαχείριση διαφόρων σκανδάλων και γεγονότων εγχώριων και διεθνών.
Είναι φανερό ότι...
το διακύβευμα των εκλογών, τουλάχιστο την τελευταία 10ετία, είναι πάντα το ίδιο. Η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που «κρατούν» τη χώρα καθηλωμένη αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου αποτελεσματικού και βιώσιμου κράτους που «δεν τρώει τις σάρκες του» δανειζόμενο διαρκώς και υπονομεύοντας των μέλλον των πολιτών του.
Δυστυχώς η αλαζονεία της αυτοδυναμίας και η ταύτιση του δημόσιου με το κομματικό συμφέρον δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα να τεθούν επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και τα οποία παραμένουν άλυτα και αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξή της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Πορευόμαστε στον 21ο αιώνα και στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση με μια Δημόσια Διοίκηση υποβαθμισμένη, αναποτελεσματική και «εν πολλοίς» διεφθαρμένη, όπως φαίνεται από τις αντικειμενικές αξιολογήσεις Διεθνών οργανισμών.
Με μια Αυτοδιοίκηση υποβαθμισμένη, εξαρτημένη και χειραγωγούμενη, από τους Περιφερειάρχες της εκάστοτε κυβέρνησης, γιατί αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ελάχιστες αρμοδιότητές που διαχειρίζεται και ιδιαίτερα οι μικροί ΟΤΑ.
Μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποβαθμισμένο που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομίας της γνώσης και εκπαιδευτικά ιδρύματα με χαμηλή βαθμολόγηση στο πλαίσιο διεθνούς αξιολόγησής τους.
Μ’ ένα σύστημα Υγείας και Πρόνοιας υποβαθμισμένο, όσον αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες, «βορά» σε κάθε είδους «πιράνχας» όπως κατά καιρούς έχει καταγγελθεί από κυβερνητικά στελέχη όλων των Κυβερνήσεων.
Με μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης τη στιγμή που η φοροδιαφυγή ξεπερνάει το 30% όπως και η υπερκοστολόγηση κάθε δημόσιας δαπάνης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει ορατή προοπτική. Τα μεγάλα αυτά προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται άλλα αποτέλεσαν και αποτελούν πάγιο στοιχείο της κομματικής αντιπαράθεσης για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο για την σημερινή κατάσταση.
Ήταν μια εξαίρεση η γενναία στάση του Γιώργου Παπανδρέου, το 2004, όταν κάλεσε το νικητή «αντίπαλό του όχι σε συγκυβέρνηση αλλά σε μια συνεννόηση για τα αυτονόητα, για τα στοιχειώδη, αυτά για τα οποία όλοι συμφωνούν αλλά επειδή βολεύουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα κανείς δεν τα «αγγίζει».
Η αλαζονεία όμως της αυτοδυναμίας και ο «κομματικός πατριωτισμός» των στελεχών αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για να χαθούν πέντε(5) χρόνια και πολλές ευκαιρίες και να βρισκόμαστε σήμερα σε χειρότερη θέση. Το κράτος αποτέλεσε και πάλι «λάφυρο» του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές. Με μια νέα κομματοποίηση που μας έφερε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με θετικά βήματα που είχαν γίνει μέχρι τότε.
Πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα είναι σήμερα απαξιωμένο, στα μάτια του κόσμου, όχι μόνο για την απόσταση που υπήρξε στο παρελθόν μεταξύ λόγων και έργων. Είναι απαξιωμένο γιατί οι πολίτες βλέπουν ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας αντί να αντιμετωπισθούν αποτελούν εδώ και 10ετίες πεδίο κομματικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Γι’ αυτό αν το ΠΑΣΟΚ είχε ραντεβού με την ιστορία το 1981, για να επουλώσει οριστικά τις πληγές του μετεμφυλιακού κράτους, το 2009 είναι αντιμέτωπο με μια νέα πολύ πιο σημαντική πρόκληση που αφορά την επιβίωση της ίδιας της χώρας. Ανέκτησε ξανά, όπως όλα δείχνουν, το πολιτικό πλεονέκτημα και αποτελεί τη νέα ελπίδα για τη χώρα και τους πολίτες.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από κάθε άλλη φορά. Το πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή έχει εξαντλήσει τα όρια του. Όποιος πάρει πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του θα έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του. Οι πολίτες το «φωνάζουν» από κάθε γωνία της χώρας. Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες για τη χώρα και τους πολίτες της.
Αναρτήθηκε από press.gr
Από τον Ηλία Β. Ξηρακιά
αντινομάρχη Μαγνησίας
Πέρασαν μόλις δύο(2) χρόνια από τις προηγούμενες πρόωρες βουλευτικές εκλογές, του 2007, και οι έλληνες πολίτες καλούνται και πάλι στις κάλπες, στις 4 Οκτωβρίου, μετά την προκήρυξη των νέων πρόωρων εκλογών.
Τέσσερες(4) γενικές εκλογικές αναμετρήσεις, μαζί με τις πρόσφατες ευρωεκλογές, τα τελευταία πέντε(5) χρόνια και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα να βρίσκονται κάθε φορά σε χειρότερη θέση.
Κι όμως αυτή η κυβέρνηση κι αυτός ο πρωθυπουργός ξεκίνησαν, το 2004, με τις καλύτερες πολιτικές συνθήκες και το ώριμο κοινωνικό αίτημα, «της επανίδρυσης του κράτους». Κι όμως ο κ. Καραμανλής, πολιτικά ισχυρός πρωθυπουργός και κυρίαρχος του πολιτικής σκηνής το 2004, απέρριψε κάθε διάθεση συνεννόησης για τα μείζονα θέματα της χώρας που του πρότεινε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου και πορεύθηκε την «πεπατημένη του παρελθόντος», της κομματοκρατίας και της πελατειακής διαχείρισης του κράτους. Πολύ σύντομα, το 2007, βρέθηκε σε αδιέξοδο και ζήτησε νέες εκλογές προκειμένου να αντιμετωπίσει τα οικονομικά αδιέξοδα που δημιούργησε. Δύο(2) χρόνια μετά βρισκόμαστε σε χειρότερη αφετηρία. Ζητά ξανά «νέα εντολή για να αντιμετωπίσει τα κρίσιμα προβλήματα» της χώρας. Κι όμως πέντε(5) ολόκληρα χρόνια αναλώθηκαν σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια και επικοινωνιακή διαχείριση διαφόρων σκανδάλων και γεγονότων εγχώριων και διεθνών.
Είναι φανερό ότι...
το διακύβευμα των εκλογών, τουλάχιστο την τελευταία 10ετία, είναι πάντα το ίδιο. Η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που «κρατούν» τη χώρα καθηλωμένη αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες ενός σύγχρονου αποτελεσματικού και βιώσιμου κράτους που «δεν τρώει τις σάρκες του» δανειζόμενο διαρκώς και υπονομεύοντας των μέλλον των πολιτών του.
Δυστυχώς η αλαζονεία της αυτοδυναμίας και η ταύτιση του δημόσιου με το κομματικό συμφέρον δεν επέτρεψαν μέχρι σήμερα να τεθούν επί τάπητος τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και τα οποία παραμένουν άλυτα και αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξή της χώρας και την ευημερία των πολιτών της.
Πορευόμαστε στον 21ο αιώνα και στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση με μια Δημόσια Διοίκηση υποβαθμισμένη, αναποτελεσματική και «εν πολλοίς» διεφθαρμένη, όπως φαίνεται από τις αντικειμενικές αξιολογήσεις Διεθνών οργανισμών.
Με μια Αυτοδιοίκηση υποβαθμισμένη, εξαρτημένη και χειραγωγούμενη, από τους Περιφερειάρχες της εκάστοτε κυβέρνησης, γιατί αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ελάχιστες αρμοδιότητές που διαχειρίζεται και ιδιαίτερα οι μικροί ΟΤΑ.
Μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποβαθμισμένο που δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομίας της γνώσης και εκπαιδευτικά ιδρύματα με χαμηλή βαθμολόγηση στο πλαίσιο διεθνούς αξιολόγησής τους.
Μ’ ένα σύστημα Υγείας και Πρόνοιας υποβαθμισμένο, όσον αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες, «βορά» σε κάθε είδους «πιράνχας» όπως κατά καιρούς έχει καταγγελθεί από κυβερνητικά στελέχη όλων των Κυβερνήσεων.
Με μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης τη στιγμή που η φοροδιαφυγή ξεπερνάει το 30% όπως και η υπερκοστολόγηση κάθε δημόσιας δαπάνης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Τράπεζας Ελλάδος.
Το τραγικότερο όμως είναι ότι δεν υπάρχει ορατή προοπτική. Τα μεγάλα αυτά προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται άλλα αποτέλεσαν και αποτελούν πάγιο στοιχείο της κομματικής αντιπαράθεσης για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο για την σημερινή κατάσταση.
Ήταν μια εξαίρεση η γενναία στάση του Γιώργου Παπανδρέου, το 2004, όταν κάλεσε το νικητή «αντίπαλό του όχι σε συγκυβέρνηση αλλά σε μια συνεννόηση για τα αυτονόητα, για τα στοιχειώδη, αυτά για τα οποία όλοι συμφωνούν αλλά επειδή βολεύουν το πελατειακό πολιτικό σύστημα κανείς δεν τα «αγγίζει».
Η αλαζονεία όμως της αυτοδυναμίας και ο «κομματικός πατριωτισμός» των στελεχών αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για να χαθούν πέντε(5) χρόνια και πολλές ευκαιρίες και να βρισκόμαστε σήμερα σε χειρότερη θέση. Το κράτος αποτέλεσε και πάλι «λάφυρο» του κόμματος που κέρδισε τις εκλογές. Με μια νέα κομματοποίηση που μας έφερε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με θετικά βήματα που είχαν γίνει μέχρι τότε.
Πιστεύω ότι το πολιτικό σύστημα είναι σήμερα απαξιωμένο, στα μάτια του κόσμου, όχι μόνο για την απόσταση που υπήρξε στο παρελθόν μεταξύ λόγων και έργων. Είναι απαξιωμένο γιατί οι πολίτες βλέπουν ότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας αντί να αντιμετωπισθούν αποτελούν εδώ και 10ετίες πεδίο κομματικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Γι’ αυτό αν το ΠΑΣΟΚ είχε ραντεβού με την ιστορία το 1981, για να επουλώσει οριστικά τις πληγές του μετεμφυλιακού κράτους, το 2009 είναι αντιμέτωπο με μια νέα πολύ πιο σημαντική πρόκληση που αφορά την επιβίωση της ίδιας της χώρας. Ανέκτησε ξανά, όπως όλα δείχνουν, το πολιτικό πλεονέκτημα και αποτελεί τη νέα ελπίδα για τη χώρα και τους πολίτες.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες από κάθε άλλη φορά. Το πολιτικό σύστημα με τη σημερινή του μορφή έχει εξαντλήσει τα όρια του. Όποιος πάρει πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του θα έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του. Οι πολίτες το «φωνάζουν» από κάθε γωνία της χώρας. Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες για τη χώρα και τους πολίτες της.
Αναρτήθηκε από press.gr
Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας των Οικολόγων - Πράσινων...
Αναρτήθηκε από........energoipoliteskv.blogspot.com
Επιδιώκουν να γίνουν
καταλύτης πολιτικών αλλαγών
Το ψηφοδέλτιο επικρατείας καθώς και την εκλογική διακήρυξη τους παρουσίασαν οι Οικολόγοι Πράσινοι σε εκδήλωση στο Θησείο μπροστά από το εκλογικό τους περίπτερο την Κυριακή 20/9 σε μια συμβολική κίνηση στο πλαίσιο των παρεμβάσεων τους την ευρωπαϊκή εβδομάδα κινητικότητας- μέρα χωρίς ΙΧ επιλέγοντας να μετακινηθούν με το τρένο και ποδήλατα. Υποψήφιοι των Οικολόγων Πράσινων μοίρασαν ενημερωτικό υλικό στον πεζόδρομο της Απ. Παύλου.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετέχουν στις εκλογές με στόχο να...
.
εκπροσωπηθούν στην ελληνική βουλή και να συμβάλλουν στην αλλαγή της πολιτικής και της καθημερινής ζωής των πολιτών. Οι Οικολόγοι Πράσινοι παρουσιάζουν και στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μια δυνατή ομάδα με ενεργούς πολίτες που έχουν επιλέξει να αγωνίζονται ακολουθώντας τη συνείδησή τους για το δημόσιο συμφέρον και τη βελτίωση της ζωής όλων, για την προστασία του περιβάλλοντος, μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη οικονομία, για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την κοινωνική αλληλεγγύη.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούν τους πολίτες να ακολουθήσουν τη συνείδησή τους. Να μην παρακολουθούν αδρανείς τη διάλυση της διοίκησης, τη γενίκευση της διαφθοράς, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας αλλά και το φούσκωμα της μαύρης οικονομίας; Η επιστροφή σε μια από τα ίδια δεν είναι η λύση. Θα ξαναδώσουν οι πολίτες λευκή εντολή σε κάποιο από τα δύο κόμματα που ευθύνονται για την κρίση που βιώνουμε;
Στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας των Οικολόγων Πράσινων συμμετέχουν κατά σειρά: ΚΑΛΛΗ-ΠΙΝΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ ΛΥΔΙΑ, ΚΑΤΣΑΔΩΡΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΒΑΛΑΩΡΑ ΓΕΩΡΓΙΑ (ΤΖΩΡΤΖΙΑ), ΤΖΙΩΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΣΟΦΙΑ, ΤΣΑΚΙΡΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ, ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (συνεργαζόμενος), ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ.
Αναρτήθηκε από press.gr
Επιδιώκουν να γίνουν
καταλύτης πολιτικών αλλαγών
Το ψηφοδέλτιο επικρατείας καθώς και την εκλογική διακήρυξη τους παρουσίασαν οι Οικολόγοι Πράσινοι σε εκδήλωση στο Θησείο μπροστά από το εκλογικό τους περίπτερο την Κυριακή 20/9 σε μια συμβολική κίνηση στο πλαίσιο των παρεμβάσεων τους την ευρωπαϊκή εβδομάδα κινητικότητας- μέρα χωρίς ΙΧ επιλέγοντας να μετακινηθούν με το τρένο και ποδήλατα. Υποψήφιοι των Οικολόγων Πράσινων μοίρασαν ενημερωτικό υλικό στον πεζόδρομο της Απ. Παύλου.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι συμμετέχουν στις εκλογές με στόχο να...
.
εκπροσωπηθούν στην ελληνική βουλή και να συμβάλλουν στην αλλαγή της πολιτικής και της καθημερινής ζωής των πολιτών. Οι Οικολόγοι Πράσινοι παρουσιάζουν και στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μια δυνατή ομάδα με ενεργούς πολίτες που έχουν επιλέξει να αγωνίζονται ακολουθώντας τη συνείδησή τους για το δημόσιο συμφέρον και τη βελτίωση της ζωής όλων, για την προστασία του περιβάλλοντος, μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη οικονομία, για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για την κοινωνική αλληλεγγύη.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούν τους πολίτες να ακολουθήσουν τη συνείδησή τους. Να μην παρακολουθούν αδρανείς τη διάλυση της διοίκησης, τη γενίκευση της διαφθοράς, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας αλλά και το φούσκωμα της μαύρης οικονομίας; Η επιστροφή σε μια από τα ίδια δεν είναι η λύση. Θα ξαναδώσουν οι πολίτες λευκή εντολή σε κάποιο από τα δύο κόμματα που ευθύνονται για την κρίση που βιώνουμε;
Στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας των Οικολόγων Πράσινων συμμετέχουν κατά σειρά: ΚΑΛΛΗ-ΠΙΝΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ ΗΛΙΑΣ, ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ ΛΥΔΙΑ, ΚΑΤΣΑΔΩΡΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΒΑΛΑΩΡΑ ΓΕΩΡΓΙΑ (ΤΖΩΡΤΖΙΑ), ΤΖΙΩΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΣΟΦΙΑ, ΤΣΑΚΙΡΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ, ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (συνεργαζόμενος), ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ.
Αναρτήθηκε από press.gr
Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ...
Αναρτήθηκε από........energoipoliteskv.blogspot.com
Οι 12 υποψήφιοι του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ, όπως ανακοινώθηκαν πριν από λίγο, είναι οι εξής:
1. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΦΛΙΑΣ
2. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΟΥΦΑΣ
3. ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΖΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ
4. ΔΙΟΝΥΣΙΑ-ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
5. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ
6. ΙΣΜΗΝΗ ΚΡΙΑΡΗ
7. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΓΚΟΒΑΣ
8. ΝΙΚΗ ΚΟΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
9. ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
10. ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΛΑΤΖΑΚΟΥ-ΤΣΑΤΣΑΡΩΝΗ
11. ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
12. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΕΒΕΡΤ
Οι 12 υποψήφιοι του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ, όπως ανακοινώθηκαν πριν από λίγο, είναι οι εξής:
1. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΦΛΙΑΣ
2. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΟΥΦΑΣ
3. ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΖΟΥΜΑΝΗ-ΣΠΕΝΤΖΑ
4. ΔΙΟΝΥΣΙΑ-ΘΕΟΔΩΡΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
5. ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΝΤΩΝΑΡΟΣ
6. ΙΣΜΗΝΗ ΚΡΙΑΡΗ
7. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΓΚΟΒΑΣ
8. ΝΙΚΗ ΚΟΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
9. ΚΩΣΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
10. ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΛΑΤΖΑΚΟΥ-ΤΣΑΤΣΑΡΩΝΗ
11. ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
12. ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΕΒΕΡΤ
Mπουργκάς - Aλεξανδρούπολη, μια αμφιλεγόμενη συμφωνία
Αναρτήθηκε από........energoipoliteskv.blogspot.com
H ρωσική πλευρά, για τους δικούς της γεωπολιτικούς λόγους, πριν καν κατασκευασθεί ο αγωγός, δήλωσε αδυναμία εξασφάλισης των αναγκαίων ποσοτήτων πετρελαίου για τον αγωγό και παρέπεμψε στο Kαζακστάν, που με τη σειρά του ζήτησε μερίδιο στον αγωγό
H προεκλογική συζήτηση για τον αγωγό Mπουργκάς - Aλεξανδρούπολη επαναφέρει στην επικαιρότητα το αυτονόητο, ότι δηλαδή μια διεθνής εμπορική συμφωνία δεν συνάπτεται για εσωτερικούς επικοινωνιακούς λόγους αλλά για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των συμβαλλόμενων μερών. Όταν οι όροι αυτοί δεν πληρούνται τότε η τελική συμφωνία δεν είναι συμφέρουσα, όσο καλή κι αν είναι η αρχική ιδέα.
Aυτή η βασική αρχή δεν τηρήθηκε από ελληνικής πλευράς και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι άλλες πλευρές και ιδιαίτερα η ρωσική, της οποίας οι διαπραγματευτές επέτυχαν τη σύναψη μιας «λεοντείου» συμφωνίας υπέρ των συμφερόντων τους.
Oι ευθύνες βαρύνουν την ελληνική πλευρά και ιδιαίτερα το σκέλος της πολιτικής ηγεσίας που είχε και την αντίστοιχη πολιτική ευθύνη για το περιεχόμενό της, καθώς δεν επέτυχε να αποκομίσει ανάλογα πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Πολύ λίγη συζήτηση έχει γίνει για το περιεχόμενο της συμφωνίας για την οποία η ρωσική πλευρά ζήτησε και επέτυχε να αποκτήσει το 51% της υπό σύσταση εταιρείας (άρθρο 2) χωρίς την αυτονόητη δέσμευση της εξασφάλισης της τροφοδοσίας του αγωγού με τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου και χωρίς να επιτρέπει στα άλλα μέρη (Eλλάδα, Bουλγαρία) την αναζήτηση φορτίων από τις αγορές του Eύξεινου Πόντου.
Aποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας είναι ότι η ρωσική πλευρά, για τους δικούς της γεωπολιτικούς λόγους, πριν καν κατασκευασθεί ο αγωγός, δήλωσε αδυναμία εξασφάλισης των αναγκαίων ποσοτήτων πετρελαίου για τον αγωγό και παρέπεμψε στο Kαζακστάν, που με τη σειρά του ζήτησε μερίδιο στον αγωγό, το οποίο, όμως, δεν εκχωρεί η ρωσική πλευρά, αλλά πιέζει προς τούτο την ελληνική και βουλγαρική πλευρά.
Όμως δεν έγινε καμία συζήτηση για το παρασχεθέν προνόμιο (αρθρ. 2) στη ρωσική πλευρά (και στους άλλους «συμμέτοχους») να μπορεί να πωλήσει ολόκληρο ή μέρος του μεριδίου της, με το οποίο έχει απεριόριστη πρόσβαση στην εδαφική περιοχή του διαδρόμου διέλευσης του αγωγού σε κρατική ή ιδιωτική εταιρεία τρίτης χώρας, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης και χωρίς βεβαίως να αναθεωρούνται τα παρασχεθέντα προνόμια. Kαι η παρατήρηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς η ελληνική κυβέρνηση μετέχει με ποσοστό μόνο 1% στον Eλληνα συμμέτοχο, ο οποίος ευρίσκεται κάτω από τον έλεγχο ξένων πολυεθνικών και ρωσικών εταιρειών.
Aκόμη και ο χρόνος διάρκειας της σύμβασης (άρθρ. 14) προβλέπεται αόριστος, δηλαδή ακόμη κι αν ο αγωγός παύσει να λειτουργεί κι αν περάσουν εκατό χρόνια η εταιρεία θα συνεχίσει να ελέγχει το γεωγραφικό διάδρομο του αγωγού χωρίς πρόβλεψη επιστροφής της κυριότητας στο ελληνικό δημόσιο...
Από Citypress-gr
H ρωσική πλευρά, για τους δικούς της γεωπολιτικούς λόγους, πριν καν κατασκευασθεί ο αγωγός, δήλωσε αδυναμία εξασφάλισης των αναγκαίων ποσοτήτων πετρελαίου για τον αγωγό και παρέπεμψε στο Kαζακστάν, που με τη σειρά του ζήτησε μερίδιο στον αγωγό
H προεκλογική συζήτηση για τον αγωγό Mπουργκάς - Aλεξανδρούπολη επαναφέρει στην επικαιρότητα το αυτονόητο, ότι δηλαδή μια διεθνής εμπορική συμφωνία δεν συνάπτεται για εσωτερικούς επικοινωνιακούς λόγους αλλά για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των συμβαλλόμενων μερών. Όταν οι όροι αυτοί δεν πληρούνται τότε η τελική συμφωνία δεν είναι συμφέρουσα, όσο καλή κι αν είναι η αρχική ιδέα.
Aυτή η βασική αρχή δεν τηρήθηκε από ελληνικής πλευράς και γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι άλλες πλευρές και ιδιαίτερα η ρωσική, της οποίας οι διαπραγματευτές επέτυχαν τη σύναψη μιας «λεοντείου» συμφωνίας υπέρ των συμφερόντων τους.
Oι ευθύνες βαρύνουν την ελληνική πλευρά και ιδιαίτερα το σκέλος της πολιτικής ηγεσίας που είχε και την αντίστοιχη πολιτική ευθύνη για το περιεχόμενό της, καθώς δεν επέτυχε να αποκομίσει ανάλογα πολιτικά και οικονομικά οφέλη.
Πολύ λίγη συζήτηση έχει γίνει για το περιεχόμενο της συμφωνίας για την οποία η ρωσική πλευρά ζήτησε και επέτυχε να αποκτήσει το 51% της υπό σύσταση εταιρείας (άρθρο 2) χωρίς την αυτονόητη δέσμευση της εξασφάλισης της τροφοδοσίας του αγωγού με τις αναγκαίες ποσότητες πετρελαίου και χωρίς να επιτρέπει στα άλλα μέρη (Eλλάδα, Bουλγαρία) την αναζήτηση φορτίων από τις αγορές του Eύξεινου Πόντου.
Aποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας είναι ότι η ρωσική πλευρά, για τους δικούς της γεωπολιτικούς λόγους, πριν καν κατασκευασθεί ο αγωγός, δήλωσε αδυναμία εξασφάλισης των αναγκαίων ποσοτήτων πετρελαίου για τον αγωγό και παρέπεμψε στο Kαζακστάν, που με τη σειρά του ζήτησε μερίδιο στον αγωγό, το οποίο, όμως, δεν εκχωρεί η ρωσική πλευρά, αλλά πιέζει προς τούτο την ελληνική και βουλγαρική πλευρά.
Όμως δεν έγινε καμία συζήτηση για το παρασχεθέν προνόμιο (αρθρ. 2) στη ρωσική πλευρά (και στους άλλους «συμμέτοχους») να μπορεί να πωλήσει ολόκληρο ή μέρος του μεριδίου της, με το οποίο έχει απεριόριστη πρόσβαση στην εδαφική περιοχή του διαδρόμου διέλευσης του αγωγού σε κρατική ή ιδιωτική εταιρεία τρίτης χώρας, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης και χωρίς βεβαίως να αναθεωρούνται τα παρασχεθέντα προνόμια. Kαι η παρατήρηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς η ελληνική κυβέρνηση μετέχει με ποσοστό μόνο 1% στον Eλληνα συμμέτοχο, ο οποίος ευρίσκεται κάτω από τον έλεγχο ξένων πολυεθνικών και ρωσικών εταιρειών.
Aκόμη και ο χρόνος διάρκειας της σύμβασης (άρθρ. 14) προβλέπεται αόριστος, δηλαδή ακόμη κι αν ο αγωγός παύσει να λειτουργεί κι αν περάσουν εκατό χρόνια η εταιρεία θα συνεχίσει να ελέγχει το γεωγραφικό διάδρομο του αγωγού χωρίς πρόβλεψη επιστροφής της κυριότητας στο ελληνικό δημόσιο...
Από Citypress-gr
Τι θα γίνει μετά τις εκλογές αν;......
Αναρτήθηκε από........energoipoliteskv.blogspot.com
Μετά από απορίες πολλών φίλων μας, για το τι μέλλει γενέσθαι μετά τις εκλογές, αν υπάρξουν τα ...α ή β ή γ αποτελέσματα, παραθέτουμε τα εκ του Ελληνικού συντάγματος οριζόμενα:
Σύμφωνα με τον Νόμο Σκανδαλίδη, ο οποίος - ας μη γελιόμαστε - "φτιάχθηκε" για να εξυπηρετήσει το ΠΑΣΟΚ, θα είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Νόμος αυτός με μαθηματική ακρίβεια, θα εξελιχθεί σε μπούμερανγκ για το ίδιο του το κόμμα, ακόμη κι αν έρθει πρώτο κόμμα σε ψήφους.
Με βάση τον Νόμο αυτό, και σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, το ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, καθόσον πρόκειται να μπει σε ένα ..."παιχνίδι" με τις έδρες, που θυμίζει "ρώσικη ρουλέτα".
Αν από την κάλπη της 4ης Οκτωβρίου προκύψει πεντακομματική Βουλή – προοπτική που προεξοφλείται από τους περισσότερους αναλυτές – τότε ακόμη και το ενδεχόμενο μιας οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας απομακρύνεται ακόμη περισσότερο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, που φαντάζει από πιθανή έως βεβαία, το άρθρο 37 του Συντάγματος προβλέπει την εξής διαδικασία:
Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των 151 εδρών, βάσει του ισχύοντος συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δώσει εντολή στον αρχηγό του πρώτου κόμματος να προχωρήσει με διερευνητική εντολή, στη διαδικασία δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης.
Κάτι τέτοιο βέβαια, προϋποθέτει επαφές και με τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Επαφές βεβαίως που θεωρούνται εκ προοιμίου άνευ αντικειμένου, διότι από τις μέχρι τώρα δημόσιες τοποθετήσεις των αρχηγών τους, αυτό το ...σενάριο έχει αποκλεισθεί.
Αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί μέσα στην οριζόμενη εκ του συντάγματος προθεσμία των τριών ημερών, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο δεύτερο κατά σειρά σε ψήφους κόμμα.
Κι αυτό, κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να προσπαθήσει να σχηματίσει πολυκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση μέσα σ’ ένα τριήμερο.
Σε περίπτωση και νέας αποτυχίας, τότε σειρά έχει το τρίτο κόμμα, κι αν δεν τελεσφορήσει και αυτή η απόπειρα, τότε τίθενται σε ισχύ οι διαδικασίες επανάληψης των εκλογών.
Από τη θέση του όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι υποχρεωμένος να απευθύνει μια τελευταία έκκληση προς όλους τους αρχηγούς των κομμάτων που θα αναδειχθούν στη Βουλή, είτε για να συναινέσουν στον σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης - πράγμα που θεωρείται εντελώς απίθανο - είτε το πιθανότερο να έλθουν σε "αναγκαστική" συμφωνία υπό ..."σκληρούς" όρους και προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας - ας το πούμε κυβέρνησης - αποτελούμενη βεβαίως μόνο και μόνο από ... στελέχη τους.
Την Προεδρική παραίνεση - πρακτικά και λογικά - το πρώτο τη τάξει κόμμα, δεν πρόκειται να την δεχθεί σε καμία περίπτωση, και θα επιδιώξει πάσει θυσία να οδηγηθούμε ξανά στις κάλπες.
Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα πρέπει να αναθέσει στον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ή του Αρείου Πάγου, ή του Συμβουλίου της Επικρατείας να σχηματίσει προσωρινή κυβέρνηση, η οποία με διάταγμά της θα πρέπει να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, μέσα σε χρονικό διάστημα 30 ημερών περίπου.
Σε καμία όμως περίπτωση κάτω των 30 ημερών.
Η νέα αυτή εκλογική αναμέτρηση, θα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την ύπαρξη λίστας για την ανάδειξη των νέων ..."εθνοπατέρων", ενώ η Βουλή που θα προκύψει ΔΕΝ θα είναι αναθεωρητική.
Η αναμέτρηση αυτή θα γίνει με τον νόμο Παυλόπουλου.
Αν και πάλι δεν επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, τότε θα ακολουθήσει η διαδικασία των τριών διερευνητικών εντολών, με τη χώρα να αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Το σενάριο όμως αυτό, προφανώς προβλέφθηκε από τον Παυλόπουλο και φαίνεται να απομακρύνεται, αφού, σύμφωνα με τον Νόμο Παυλόπουλου δίδεται μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, και κατεβάζει τον πήχυ αυτοδυναμίας από 42,5% ίσως και υπό προϋποθέσεις 41,6% ή και κάτω του 40%.
Ακόμη και με τον συγκεκριμένο νόμο, το ποσοστό που χρειάζεται ο νικητής για να εξασφαλίσει μαζί με τις 50 έδρες μπόνους την αυτοδυναμία, εξαρτάται αποκλειστικά από αυτό που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που δεν θα μπουν στη Βουλή.
Για παράδειγμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώσει τελικά να υπερβεί το 3% που είναι το πλαφόν για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή, τότε το ποσοστό που θα λάβει μαζί με τα άλλα κόμματα που θα μείνουν κι αυτά εκτός, θα προσμετρηθεί στο πρώτο κόμμα.
Βέβαιο θεωρείται ότι η ενίσχυση των "μικρών" κομμάτων (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ) και η άνοδος της συνολικής δύναμής τους άνω του 20% καθιστά ιδιαίτερα κρίσιμη την αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου.
Κι αυτό γιατί, όσο περισσότερο το άθροισμα των ποσοστών των εντός Βουλής κομμάτων πλησιάζει το 100%, τόσο καθίσταται δυσκολότερη η αυτοδυναμία.
Κατά τα φαινόμενα λοιπόν, και χωρίς ίχνος υπερβολής, μπορούμε να πούμε προκαταβολικά ότι η χώρα - και εφόσον οι αρχηγοί των κομμάτων δεν βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους - θα εισέλθει σε περίοδο μακράς και παρατεταμένης κρίσης, αλλά και πλήρους ακυβερνησίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
από gianniotis
Αναρτήθηκε από ΚΕΝΤΡΙ
Μετά από απορίες πολλών φίλων μας, για το τι μέλλει γενέσθαι μετά τις εκλογές, αν υπάρξουν τα ...α ή β ή γ αποτελέσματα, παραθέτουμε τα εκ του Ελληνικού συντάγματος οριζόμενα:
Σύμφωνα με τον Νόμο Σκανδαλίδη, ο οποίος - ας μη γελιόμαστε - "φτιάχθηκε" για να εξυπηρετήσει το ΠΑΣΟΚ, θα είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Νόμος αυτός με μαθηματική ακρίβεια, θα εξελιχθεί σε μπούμερανγκ για το ίδιο του το κόμμα, ακόμη κι αν έρθει πρώτο κόμμα σε ψήφους.
Με βάση τον Νόμο αυτό, και σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, το ΠΑΣΟΚ, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, καθόσον πρόκειται να μπει σε ένα ..."παιχνίδι" με τις έδρες, που θυμίζει "ρώσικη ρουλέτα".
Αν από την κάλπη της 4ης Οκτωβρίου προκύψει πεντακομματική Βουλή – προοπτική που προεξοφλείται από τους περισσότερους αναλυτές – τότε ακόμη και το ενδεχόμενο μιας οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας απομακρύνεται ακόμη περισσότερο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, που φαντάζει από πιθανή έως βεβαία, το άρθρο 37 του Συντάγματος προβλέπει την εξής διαδικασία:
Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των 151 εδρών, βάσει του ισχύοντος συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δώσει εντολή στον αρχηγό του πρώτου κόμματος να προχωρήσει με διερευνητική εντολή, στη διαδικασία δυνατότητας σχηματισμού κυβέρνησης.
Κάτι τέτοιο βέβαια, προϋποθέτει επαφές και με τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς.
Επαφές βεβαίως που θεωρούνται εκ προοιμίου άνευ αντικειμένου, διότι από τις μέχρι τώρα δημόσιες τοποθετήσεις των αρχηγών τους, αυτό το ...σενάριο έχει αποκλεισθεί.
Αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί μέσα στην οριζόμενη εκ του συντάγματος προθεσμία των τριών ημερών, τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο δεύτερο κατά σειρά σε ψήφους κόμμα.
Κι αυτό, κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να προσπαθήσει να σχηματίσει πολυκομματική αυτοδύναμη κυβέρνηση μέσα σ’ ένα τριήμερο.
Σε περίπτωση και νέας αποτυχίας, τότε σειρά έχει το τρίτο κόμμα, κι αν δεν τελεσφορήσει και αυτή η απόπειρα, τότε τίθενται σε ισχύ οι διαδικασίες επανάληψης των εκλογών.
Από τη θέση του όμως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι υποχρεωμένος να απευθύνει μια τελευταία έκκληση προς όλους τους αρχηγούς των κομμάτων που θα αναδειχθούν στη Βουλή, είτε για να συναινέσουν στον σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης - πράγμα που θεωρείται εντελώς απίθανο - είτε το πιθανότερο να έλθουν σε "αναγκαστική" συμφωνία υπό ..."σκληρούς" όρους και προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας - ας το πούμε κυβέρνησης - αποτελούμενη βεβαίως μόνο και μόνο από ... στελέχη τους.
Την Προεδρική παραίνεση - πρακτικά και λογικά - το πρώτο τη τάξει κόμμα, δεν πρόκειται να την δεχθεί σε καμία περίπτωση, και θα επιδιώξει πάσει θυσία να οδηγηθούμε ξανά στις κάλπες.
Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα πρέπει να αναθέσει στον πρόεδρο του Ελεγκτικού Συνεδρίου, ή του Αρείου Πάγου, ή του Συμβουλίου της Επικρατείας να σχηματίσει προσωρινή κυβέρνηση, η οποία με διάταγμά της θα πρέπει να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές, μέσα σε χρονικό διάστημα 30 ημερών περίπου.
Σε καμία όμως περίπτωση κάτω των 30 ημερών.
Η νέα αυτή εκλογική αναμέτρηση, θα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την ύπαρξη λίστας για την ανάδειξη των νέων ..."εθνοπατέρων", ενώ η Βουλή που θα προκύψει ΔΕΝ θα είναι αναθεωρητική.
Η αναμέτρηση αυτή θα γίνει με τον νόμο Παυλόπουλου.
Αν και πάλι δεν επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, τότε θα ακολουθήσει η διαδικασία των τριών διερευνητικών εντολών, με τη χώρα να αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Το σενάριο όμως αυτό, προφανώς προβλέφθηκε από τον Παυλόπουλο και φαίνεται να απομακρύνεται, αφού, σύμφωνα με τον Νόμο Παυλόπουλου δίδεται μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, και κατεβάζει τον πήχυ αυτοδυναμίας από 42,5% ίσως και υπό προϋποθέσεις 41,6% ή και κάτω του 40%.
Ακόμη και με τον συγκεκριμένο νόμο, το ποσοστό που χρειάζεται ο νικητής για να εξασφαλίσει μαζί με τις 50 έδρες μπόνους την αυτοδυναμία, εξαρτάται αποκλειστικά από αυτό που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που δεν θα μπουν στη Βουλή.
Για παράδειγμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώσει τελικά να υπερβεί το 3% που είναι το πλαφόν για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή, τότε το ποσοστό που θα λάβει μαζί με τα άλλα κόμματα που θα μείνουν κι αυτά εκτός, θα προσμετρηθεί στο πρώτο κόμμα.
Βέβαιο θεωρείται ότι η ενίσχυση των "μικρών" κομμάτων (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ) και η άνοδος της συνολικής δύναμής τους άνω του 20% καθιστά ιδιαίτερα κρίσιμη την αναμέτρηση της 4ης Οκτωβρίου.
Κι αυτό γιατί, όσο περισσότερο το άθροισμα των ποσοστών των εντός Βουλής κομμάτων πλησιάζει το 100%, τόσο καθίσταται δυσκολότερη η αυτοδυναμία.
Κατά τα φαινόμενα λοιπόν, και χωρίς ίχνος υπερβολής, μπορούμε να πούμε προκαταβολικά ότι η χώρα - και εφόσον οι αρχηγοί των κομμάτων δεν βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους - θα εισέλθει σε περίοδο μακράς και παρατεταμένης κρίσης, αλλά και πλήρους ακυβερνησίας, με ότι αυτό συνεπάγεται.
από gianniotis
Αναρτήθηκε από ΚΕΝΤΡΙ
Οικολογία ή Ανθρωπισμός;
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
Η συνέχεια από: Οικολόγοι Πράσινοι και φασισμός
Του Γιώργου Κουλίκη(*)
Οι ιδεολογικές ομοιότητες των Γερμανών μυστικιστών με το σημερινό οικολογικό κίνημα.
Ο βιοκεντρισμός είναι μια πολύ υπαρκτή τάση. Για να κατανοήσουμε πόσο βαθιά έχουν εισβάλει οι βιοκεντρικές αντιλήψεις στην σύγχρονη σκέψη δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε προσεκτικά το οικολογικό κίνημα και όχι μόνο. Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στις αρχές Ιουνίου, οι μαθητές της Β’ τάξης του Λυκείου κλήθηκαν να πραγματευτούν ως θέμα για το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας ένα μετασκευασμένο από τον ημερήσιο τύπο κείμενο με αντικείμενο την εξαφάνιση πολλών αδέσποτων ζώων ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ίδιο αυτό σύντομο κείμενο υπήρξε αντικείμενο σφοδρής κριτικής από πολλούς εκπαιδευτικούς αλλά κανένας από όσους ασχολήθηκαν με το θέμα δεν εξέφρασε ενστάσεις σχετικά με τις έντονα βιοκεντρικές αντιλήψεις του συντάκτη σε ένα κείμενο που επιλέχτηκε για την εξέταση μαθητών στις επίσημες προαγωγικές εξετάσεις κάτω από τον συντονισμό του Υπουργείου Παιδείας. Ενώ λοιπόν καταναλώθηκε αρκετό μελάνι σχετικά με το αν το θέμα το οποίο δόθηκε ήταν εντός ή εκτός της εξεταστέας ύλης - αναγκάζοντας ακόμη και τον Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα – και επιπλέον ποσότητες μελανιού για κριτικά σχόλια πάνω στο αν ήταν ορθή ή όχι η απόφαση να δοθεί στους μαθητές, μαζί με το θέμα, η επεξήγηση του όρου ‘φόλα’ κατευθείαν μέσα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη, κανένας δεν φάνηκε να ενοχλείται από τις απερίφραστα βιοκεντρικές αντιλήψεις που εκφράζονται μέσα στο κείμενο. Πιο συγκεκριμένα, στη δεύτερη παράγραφο διαβάζουμε ότι «[τ]α ζώα πληρώνουν τις δικές μας ανεπάρκειες, μολονότι δε διαφέρουν σε τίποτε από τον οποιοδήποτε εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, αφού πονάνε, διψάνε, κρυώνουν και πεινάνε το ίδιο»(1). Εδώ, με σαφή διατύπωση εξισώνεται ο ανθρώπινος πόνος των εγκαταλελειμμένων συμπολιτών μας με τα αδέσποτα κατά τα πρότυπα της εξτρεμιστικής οργάνωσης PETA (People for the Ethical Treatment of Animals- Άνθρωποι για την Ηθική Μεταχείριση των Ζώων) όπου σε πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια εξίσωσε το Ολοκαύτωμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την βιομηχανική κτηνοτροφία (για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε: Holocaust on your Plate). Με το μισανθρωπιστικό πνεύμα του κειμένου που δόθηκε στους μαθητές δεν ασχολήθηκε κανείς.
.
Ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τις σκοτεινές ιστορικές ρίζες του βιοκεντρισμού με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα σχετικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει ένα πρόσφατο βιβλίο από τις εκδόσεις «Ισνάφι» με τίτλο Οικοφασισμός. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, το βιβλίο αυτό προσπαθεί να ρίξει φως στην ιστορική σχέση μεταξύ της οικολογικής σκέψης και της φασιστικής ιδεολογίας, μελετώντας την εκεί που πρωτοεμφανίστηκε, στην Γερμανία του μεσοπολέμου.
.
Ίσως και μόνο η έρευνα της σχέσης μεταξύ οικολογίας και φασισμού να φαντάζει σε αρκετούς ως μια ακόμη ακαδημαϊκή άσκηση που παίρνει ένα ιστορικό στοιχείο ήσσονος σημασίας, και το «τραβάει από τα μαλλιά». Ενώ αναμφίβολα πρόκειται για ένα αληθινό φαινόμενο και πια στις μέρες μας υπάρχουν «έρευνες» που θα μπορούσαν να «επιστρατευθούν» ώστε να υποστηρίξουν κυριολεκτικά την οποιαδήποτε άποψη, τίποτα τέτοιο δεν είναι αληθινό για την ιστορική ανάλυση τού Peter Staudenmaier στο πρώτο δοκίμιο, με τίτλο Η φασιστική οικολογία: η «πράσινη πτέρυγα» του ναζιστικού κόμματος και οι ιστορικοί προπάτορές της (μετάφραση Βαγγέλης Κούταλης). Οι οικολογικές εμμονές των περισσότερων Ναζί είναι τόσο καλά τεκμηριωμένες ιστορικά ώστε είναι αδύνατον να θεωρηθούν ψευδείς. Είναι αλήθεια ότι ο Χίτλερ και ο Χίμλερ ήταν «ακραιφνείς χορτοφάγοι και φιλόζωοι, έλκονταν από τον μυστικισμό της φύσης και τις ομοιοπαθητικές θεραπείες, και αντιτάσσονταν ανυποχώρητα στην ζωοτομία και την βίαιη μεταχείριση των ζώων»(2). Και ακόμη ότι ο Χίμλερ «είχε ιδρύσει πειραματικά αγροκτήματα οργανικής [βιολογικής] παραγωγής» πολλές μέσα στο ίδια στρατόπεδα συγκεντρώσεων όπως το Νταχάου όπου ο ίδιος διατηρούσε βιολογικά μελίσσια. Και αυτά είναι ένα μικρό δείγμα ανεξάντλητων παραδειγμάτων που πιστοποιούν τις οικολογικές ανησυχίες των αρχιτεκτόνων του γερμανικού εθνοσοσιαλιστικού «οράματος». Ακόμη και στο θέμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ο ίδιος ο Χίτλερ είχε εκφραστεί με όρους όπως θα έκανε και «ένας αυθεντικός Πράσινος ουτοπιστής»(3).
.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές όσα εκφράζονται μέσα σε έναν ρητορικό λόγο δεν αντιστοιχούν απαραίτητα με την πραγματικότητα. Τόσο όμως ο Staudenmaier όσο και η Biehl, θέλουν αν προλάβουν τέτοιου είδους επιχειρήματα. Οι οικολογικές ανησυχίες των Ναζί δεν ήταν απλές προσωπικές ιδιοτροπίες του Χίτλερ ή του Χίμλερ και η προστασία της φύσης δεν ήταν ένα απλά, πιο ανθρώπινο προσωπείο του φασισμού. Εστιάζοντας οι συγγραφείς τού βιβλίου την ανάλυσή τους πάνω στην «ιδεολογική αλληλοεπικάλυψη ανάμεσα στην προστασία της φύσης και τον Εθνικοσοσιαλισμό» καταφέρνουν να παραμερίσουν επιφανειακά συμπεράσματα.
.
Η ιδεολογική γενεαλογία του Εθνικοσοσιαλισμού αναγκαστικά οδηγεί στην μυστικιστική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα μέσα στο πλαίσιο του γερμανικού Ρομαντισμού. Γερμανοί και Αυστριακοί στοχαστές όπως Ernst Moritz Arndt (1769-1860), ο Wilhelm Heinrich Riehl (1823-1897), ο ζωολόγος –εμπνευστής του όρου «οικολογία» - Ernst Haeckel (1834-1919) και ο πατέρας της βιολογικής καλλιέργειας Rudolf Steiner (1861-1925) έβλεπαν με μεγάλη εχθρότητα τον ορθολογισμό και ανθρωπισμό του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι ρομαντικές εμμονές με την αγνότητα και οι έντονα μυστικιστικές τάσεις που συναντάμε στις ιδέες τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με μια ακραία και νοσηρή ξενοφοβία. Εμμονές αποτυπωμένες για πάντα στο ναζιστικό σλόγκαν «Αίμα και Γη» (Blut und Boden) και στους εθνικιστικούς όρους «Heimat» (γενέθλια γη) και «Völk» (λαός) στους οποίους προσέδωσαν μια μεταφυσική διάσταση.
.
Οι ιδεολογικές ομοιότητες των Γερμανών μυστικιστών με το σημερινό οικολογικό κίνημα, ακόμη και στην ορολογία που χρησιμοποιείται, είναι πραγματικά ανατριχιαστικές. Η κριτική απέναντι στον υλιστικό καταναλωτισμό που καταστρέφει τη βιόσφαιρα, η προώθηση πιο «φυσικών» μεθόδων παραγωγής και καλλιέργειας απαλλαγμένες από συνθετικές χημικές ουσίες, ο στιγματισμός των ανθρώπινων προσπαθειών για την τιθάσευση της φύσης και της σύγχρονης τεχνολογίας, οι ολιστικές θεωρίες για τη φύση, η αδιάκοπη εναντίωση στην «ομογενοποιημένη εμπορική κουλτούρα», την εκβιομηχάνιση και τον εξαστισμό, η εμμονή με την επερχόμενη «πληθυσμιακή έκρηξη», η «πρωτοκαθεδρία της άμεσης συγκινησιακής εμπειρίας», ο σπιριτσουαλιστικός νεοπαγανισμός της «Νέας Εποχής» (New Age) του Κάρμα, του Ταο και του Ζεν, ο αφανισμός των φυσικών περιοχών της άγριας ζωής από την «ιδεολογία της προόδου», η περιβαλλοντική καταστροφικότητα του ανεξέλεγκτου τουρισμού και η εξαφάνιση των ειδών όπως με τη σφαγή των φαλαινών• μπορεί να ηχούν στα αυτιά μας ως τα κατεξοχήν θέματα του σύγχρονου οικολογικού κινήματος αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί μυστικιστές και αντιουμανιστές τα είχαν για «ψωμοτύρι» πριν από την δεκαετία του 1920!
.
Οι βιοκεντρικές αντιλήψεις των Ναζί δεν περιορίστηκαν σε ιδεολογικά σχήματα αλλά βρήκαν και πρακτική εφαρμογή μέσα στο εθνικοσοσιαλιστικό σχέδιο. Νομοσχέδια που εγκρίθηκαν από τη ναζιστική κρατική μηχανή συμπεριλαμβάνουν τη θεσμοθέτηση των πρώτων φυσικών καταφύγιων και την εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα μεθόδων οργανικής καλλιέργειας κάτω από την επιγραφή «lebensgesetzliche Landbauweise» (η καλλιέργεια της γης σύμφωνα με τους νόμους της φύσης). Ακόμη και η εκπόνηση μεγάλων τεχνικών έργων στη ναζιστική Γερμανία, όπως η κατασκευή των περίφημων γερμανικών αυτοκινητόδρομων, γινόταν κάτω από αυστηρά θεσμοθετημένους όρους για τον σεβασμό των υδροβιότοπων και των δασών. Επιπλέον οι ίδιες αυτές τάσεις ήταν εκείνες που τούς οδήγησαν σε ακόμη πιο ακραίες και ριζοσπαστικές «λύσεις». Σύμφωνα με τον Staudenmaier, «[η] συμβολή του αντι-ουμανιστικού δόγματος και της φετιχοποίησης της φυσικής ‘καθαρότητας’ προσέφερε, όχι απλώς και μόνο μια βάση αιτιολόγισης, αλλά ένα κίνητρο για τα πιο στυγερά εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ»(4).
.
Το δεύτερο δοκίμιο του βιβλίου από την Janet Biehl ασχολείται περισσότερο με την μεταπολεμική πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Το εγχείρημα της εισχώρησης πολλών προπαγανδιστών του νεοφασισμού στο Πράσινο κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του ’70 και ύστερα και οι οικολογικές ανησυχίες των συνεχιστών του Εθνικοσοσιαλιστικού «οράματος» είναι τα κύρια θέματα τα οποία ερευνά το δοκίμιο τής Biehl και σίγουρα θα «τραβήξει» περισσότερο τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στη σύγχρονη Γερμανία.
.
Παρόλο όμως που η ανάλυση των αριστερών και οικολογικών πεποιθήσεων συγγραφέων, βασίζεται σε στέρεες ιστορικές βάσεις, στο σημείο όπου η ανάλυσή τους επιθυμεί να γίνει μια επίκαιρη κριτική, τα πράγματα γίνονται κάπως θολά. Στην προσπάθειά της η Biehl να τραβήξει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρωποκεντρισμού και βιοκεντρισμού, στην τελευταία σελίδα του δοκιμίου της, γράφει: «[ό]ταν η φράση ‘σεβασμός για τη φύση’ καταλήγει να σημαίνει ‘ευλάβεια’ προς τη φύση, τότε εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μια θρησκεία, την οποία διάφοροι ‘Πράσινοι Αδόλφοι’ μπορούν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά για αυταρχικούς σκοπούς»(5). Εδώ βλέπουμε, κατά την άποψή μου, μια σύγχυση που δεν έπρεπε να γίνεται. Η μικρή απόσταση που χωρίζει τον «σεβασμό» από την «ευλάβεια» αδυνατεί να περιγράψει το τεράστιο χάσμα που χωρίζει τον βιο- από τον ανθρωπο- κεντρισμό. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα. Ο ανθρωποκεντρισμός δεν απορρίπτει τον «σεβασμό για τη φύση», φτάνει ο τελικός σκοπός να είναι η κάλυψη των αναγκών των συνανθρώπων μας. Στην ανθρωπιστική κοσμοθεωρία μέτρο για όλα είναι ο άνθρωπος. Μέσα στο πλαίσιο του ανθρωπισμού ο «σεβασμός για τη φύση» είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εργαλειακή μεταχείριση της φύσης, η οποία θεωρείται ότι στερείται συνείδησης. Αντίθετα όταν η φύση αντιμετωπίζεται ως αυταξία και ο «σεβασμός για τη φύση» μετατρέπεται σε αυτοσκοπό, διαχωρισμένο από τις ανθρώπινες ανάγκες, τότε έχουμε απομακρυνθεί πάρα πολύ από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και ο χαρακτηρισμός «βιοκεντρισμός» είναι ο πλέον δόκιμος όρος.
.
Η βιοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων δίνεται με απόλυτη σαφήνεια στην άποψη που εκφράζει η φιλοζωική οργάνωση PETA ότι ακόμη και αν δημιουργηθεί μια θεραπεία για το AIDS μέσα από πειράματα σε ζώα, η οργάνωση θα παραμείνει ενάντια σε αυτά τα πειράματα. Ο ανθρωποκεντρισμός αντιστρέφει αυτούς τους όρους και προτάσσει ότι ακόμη και αν είναι απαραίτητη η θανάτωση όλων των χιμπατζήδων πάνω στον πλανήτη για να σωθεί η ζωή ενός και μόνο ανθρώπου, εμείς πρέπει να ήμαστε υπέρ.
.
Διαβάζοντας το θέμα που δόθηκε στις πρόσφατες εξετάσεις των μαθητών της Β’ Λυκείου είναι εύλογο να αναρωτηθούμε πόσοι από αυτούς θα είχαν το ηθικό κουράγιο να προσυπογράψουν την παραπάνω ανθρωποκεντρική άποψη. Ή τι άποψη θα σχημάτιζαν για πραγματικούς ευεργέτες της ανθρωπότητας, όπως ο John Gibbon αν μάθαιναν ότι για να μπορέσει να εργαστεί πάνω στην έρευνα για την κατασκευή του καρδιοπνευμονικού εξομοιωτή κατά τη δεκαετία του 1930, ήταν αναγκασμένος να τριγυρνά τα βράδια στα σοκάκια της Βοστόνης με δόλωμα ένα κομμάτι ψαριού μαζεύοντας σε ένα σάκο αδέσποτες γάτες για τα πειράματά του;(6) Φοβάμαι πως οι απαντήσεις δεν θα χαροποιήσουν κανένα αληθινό ανθρωπιστή.
.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
.
1. έμφαση δική μου
2. Janet Biehl, Peter Staudenmaier, ΟΙΚΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Μαθήματα από την Γερμανική εμπειρία, Ισνάφι, 2003, σ. 303. οπ σ. 304. οπ σ.43
5. έμφαση δική μου
6. Η ιστορία της ανακάλυψης και τελειοποίησης του καρδιοπνευμονικού εξομοιωτή, ο οποίος επέτρεψε για πρώτη φορά την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, ήταν μια προσπάθεια που κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες και κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία των ιατρικών ανακαλύψεων. Βλ. James Le Fanu, The Rise and Fall of Modern Medicine, Abacus, London, 1999 σσ. 82-103
.
(*) fearsociety.gr
~~~~~
Η συνέχεια από: Οικολόγοι Πράσινοι και φασισμός
Του Γιώργου Κουλίκη(*)
Οι ιδεολογικές ομοιότητες των Γερμανών μυστικιστών με το σημερινό οικολογικό κίνημα.
Ο βιοκεντρισμός είναι μια πολύ υπαρκτή τάση. Για να κατανοήσουμε πόσο βαθιά έχουν εισβάλει οι βιοκεντρικές αντιλήψεις στην σύγχρονη σκέψη δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε προσεκτικά το οικολογικό κίνημα και όχι μόνο. Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στις αρχές Ιουνίου, οι μαθητές της Β’ τάξης του Λυκείου κλήθηκαν να πραγματευτούν ως θέμα για το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας ένα μετασκευασμένο από τον ημερήσιο τύπο κείμενο με αντικείμενο την εξαφάνιση πολλών αδέσποτων ζώων ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ίδιο αυτό σύντομο κείμενο υπήρξε αντικείμενο σφοδρής κριτικής από πολλούς εκπαιδευτικούς αλλά κανένας από όσους ασχολήθηκαν με το θέμα δεν εξέφρασε ενστάσεις σχετικά με τις έντονα βιοκεντρικές αντιλήψεις του συντάκτη σε ένα κείμενο που επιλέχτηκε για την εξέταση μαθητών στις επίσημες προαγωγικές εξετάσεις κάτω από τον συντονισμό του Υπουργείου Παιδείας. Ενώ λοιπόν καταναλώθηκε αρκετό μελάνι σχετικά με το αν το θέμα το οποίο δόθηκε ήταν εντός ή εκτός της εξεταστέας ύλης - αναγκάζοντας ακόμη και τον Γ.Γ. του Υπουργείου Παιδείας να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα – και επιπλέον ποσότητες μελανιού για κριτικά σχόλια πάνω στο αν ήταν ορθή ή όχι η απόφαση να δοθεί στους μαθητές, μαζί με το θέμα, η επεξήγηση του όρου ‘φόλα’ κατευθείαν μέσα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη, κανένας δεν φάνηκε να ενοχλείται από τις απερίφραστα βιοκεντρικές αντιλήψεις που εκφράζονται μέσα στο κείμενο. Πιο συγκεκριμένα, στη δεύτερη παράγραφο διαβάζουμε ότι «[τ]α ζώα πληρώνουν τις δικές μας ανεπάρκειες, μολονότι δε διαφέρουν σε τίποτε από τον οποιοδήποτε εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, αφού πονάνε, διψάνε, κρυώνουν και πεινάνε το ίδιο»(1). Εδώ, με σαφή διατύπωση εξισώνεται ο ανθρώπινος πόνος των εγκαταλελειμμένων συμπολιτών μας με τα αδέσποτα κατά τα πρότυπα της εξτρεμιστικής οργάνωσης PETA (People for the Ethical Treatment of Animals- Άνθρωποι για την Ηθική Μεταχείριση των Ζώων) όπου σε πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια εξίσωσε το Ολοκαύτωμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με την βιομηχανική κτηνοτροφία (για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε: Holocaust on your Plate). Με το μισανθρωπιστικό πνεύμα του κειμένου που δόθηκε στους μαθητές δεν ασχολήθηκε κανείς.
.
Ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τις σκοτεινές ιστορικές ρίζες του βιοκεντρισμού με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα σχετικό κενό στην ελληνική βιβλιογραφία. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει ένα πρόσφατο βιβλίο από τις εκδόσεις «Ισνάφι» με τίτλο Οικοφασισμός. Όπως δηλώνει και ο τίτλος του, το βιβλίο αυτό προσπαθεί να ρίξει φως στην ιστορική σχέση μεταξύ της οικολογικής σκέψης και της φασιστικής ιδεολογίας, μελετώντας την εκεί που πρωτοεμφανίστηκε, στην Γερμανία του μεσοπολέμου.
.
Ίσως και μόνο η έρευνα της σχέσης μεταξύ οικολογίας και φασισμού να φαντάζει σε αρκετούς ως μια ακόμη ακαδημαϊκή άσκηση που παίρνει ένα ιστορικό στοιχείο ήσσονος σημασίας, και το «τραβάει από τα μαλλιά». Ενώ αναμφίβολα πρόκειται για ένα αληθινό φαινόμενο και πια στις μέρες μας υπάρχουν «έρευνες» που θα μπορούσαν να «επιστρατευθούν» ώστε να υποστηρίξουν κυριολεκτικά την οποιαδήποτε άποψη, τίποτα τέτοιο δεν είναι αληθινό για την ιστορική ανάλυση τού Peter Staudenmaier στο πρώτο δοκίμιο, με τίτλο Η φασιστική οικολογία: η «πράσινη πτέρυγα» του ναζιστικού κόμματος και οι ιστορικοί προπάτορές της (μετάφραση Βαγγέλης Κούταλης). Οι οικολογικές εμμονές των περισσότερων Ναζί είναι τόσο καλά τεκμηριωμένες ιστορικά ώστε είναι αδύνατον να θεωρηθούν ψευδείς. Είναι αλήθεια ότι ο Χίτλερ και ο Χίμλερ ήταν «ακραιφνείς χορτοφάγοι και φιλόζωοι, έλκονταν από τον μυστικισμό της φύσης και τις ομοιοπαθητικές θεραπείες, και αντιτάσσονταν ανυποχώρητα στην ζωοτομία και την βίαιη μεταχείριση των ζώων»(2). Και ακόμη ότι ο Χίμλερ «είχε ιδρύσει πειραματικά αγροκτήματα οργανικής [βιολογικής] παραγωγής» πολλές μέσα στο ίδια στρατόπεδα συγκεντρώσεων όπως το Νταχάου όπου ο ίδιος διατηρούσε βιολογικά μελίσσια. Και αυτά είναι ένα μικρό δείγμα ανεξάντλητων παραδειγμάτων που πιστοποιούν τις οικολογικές ανησυχίες των αρχιτεκτόνων του γερμανικού εθνοσοσιαλιστικού «οράματος». Ακόμη και στο θέμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ο ίδιος ο Χίτλερ είχε εκφραστεί με όρους όπως θα έκανε και «ένας αυθεντικός Πράσινος ουτοπιστής»(3).
.
Βέβαια, όλοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές όσα εκφράζονται μέσα σε έναν ρητορικό λόγο δεν αντιστοιχούν απαραίτητα με την πραγματικότητα. Τόσο όμως ο Staudenmaier όσο και η Biehl, θέλουν αν προλάβουν τέτοιου είδους επιχειρήματα. Οι οικολογικές ανησυχίες των Ναζί δεν ήταν απλές προσωπικές ιδιοτροπίες του Χίτλερ ή του Χίμλερ και η προστασία της φύσης δεν ήταν ένα απλά, πιο ανθρώπινο προσωπείο του φασισμού. Εστιάζοντας οι συγγραφείς τού βιβλίου την ανάλυσή τους πάνω στην «ιδεολογική αλληλοεπικάλυψη ανάμεσα στην προστασία της φύσης και τον Εθνικοσοσιαλισμό» καταφέρνουν να παραμερίσουν επιφανειακά συμπεράσματα.
.
Η ιδεολογική γενεαλογία του Εθνικοσοσιαλισμού αναγκαστικά οδηγεί στην μυστικιστική φιλοσοφία που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα μέσα στο πλαίσιο του γερμανικού Ρομαντισμού. Γερμανοί και Αυστριακοί στοχαστές όπως Ernst Moritz Arndt (1769-1860), ο Wilhelm Heinrich Riehl (1823-1897), ο ζωολόγος –εμπνευστής του όρου «οικολογία» - Ernst Haeckel (1834-1919) και ο πατέρας της βιολογικής καλλιέργειας Rudolf Steiner (1861-1925) έβλεπαν με μεγάλη εχθρότητα τον ορθολογισμό και ανθρωπισμό του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Οι ρομαντικές εμμονές με την αγνότητα και οι έντονα μυστικιστικές τάσεις που συναντάμε στις ιδέες τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένες με μια ακραία και νοσηρή ξενοφοβία. Εμμονές αποτυπωμένες για πάντα στο ναζιστικό σλόγκαν «Αίμα και Γη» (Blut und Boden) και στους εθνικιστικούς όρους «Heimat» (γενέθλια γη) και «Völk» (λαός) στους οποίους προσέδωσαν μια μεταφυσική διάσταση.
.
Οι ιδεολογικές ομοιότητες των Γερμανών μυστικιστών με το σημερινό οικολογικό κίνημα, ακόμη και στην ορολογία που χρησιμοποιείται, είναι πραγματικά ανατριχιαστικές. Η κριτική απέναντι στον υλιστικό καταναλωτισμό που καταστρέφει τη βιόσφαιρα, η προώθηση πιο «φυσικών» μεθόδων παραγωγής και καλλιέργειας απαλλαγμένες από συνθετικές χημικές ουσίες, ο στιγματισμός των ανθρώπινων προσπαθειών για την τιθάσευση της φύσης και της σύγχρονης τεχνολογίας, οι ολιστικές θεωρίες για τη φύση, η αδιάκοπη εναντίωση στην «ομογενοποιημένη εμπορική κουλτούρα», την εκβιομηχάνιση και τον εξαστισμό, η εμμονή με την επερχόμενη «πληθυσμιακή έκρηξη», η «πρωτοκαθεδρία της άμεσης συγκινησιακής εμπειρίας», ο σπιριτσουαλιστικός νεοπαγανισμός της «Νέας Εποχής» (New Age) του Κάρμα, του Ταο και του Ζεν, ο αφανισμός των φυσικών περιοχών της άγριας ζωής από την «ιδεολογία της προόδου», η περιβαλλοντική καταστροφικότητα του ανεξέλεγκτου τουρισμού και η εξαφάνιση των ειδών όπως με τη σφαγή των φαλαινών• μπορεί να ηχούν στα αυτιά μας ως τα κατεξοχήν θέματα του σύγχρονου οικολογικού κινήματος αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί μυστικιστές και αντιουμανιστές τα είχαν για «ψωμοτύρι» πριν από την δεκαετία του 1920!
.
Οι βιοκεντρικές αντιλήψεις των Ναζί δεν περιορίστηκαν σε ιδεολογικά σχήματα αλλά βρήκαν και πρακτική εφαρμογή μέσα στο εθνικοσοσιαλιστικό σχέδιο. Νομοσχέδια που εγκρίθηκαν από τη ναζιστική κρατική μηχανή συμπεριλαμβάνουν τη θεσμοθέτηση των πρώτων φυσικών καταφύγιων και την εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα μεθόδων οργανικής καλλιέργειας κάτω από την επιγραφή «lebensgesetzliche Landbauweise» (η καλλιέργεια της γης σύμφωνα με τους νόμους της φύσης). Ακόμη και η εκπόνηση μεγάλων τεχνικών έργων στη ναζιστική Γερμανία, όπως η κατασκευή των περίφημων γερμανικών αυτοκινητόδρομων, γινόταν κάτω από αυστηρά θεσμοθετημένους όρους για τον σεβασμό των υδροβιότοπων και των δασών. Επιπλέον οι ίδιες αυτές τάσεις ήταν εκείνες που τούς οδήγησαν σε ακόμη πιο ακραίες και ριζοσπαστικές «λύσεις». Σύμφωνα με τον Staudenmaier, «[η] συμβολή του αντι-ουμανιστικού δόγματος και της φετιχοποίησης της φυσικής ‘καθαρότητας’ προσέφερε, όχι απλώς και μόνο μια βάση αιτιολόγισης, αλλά ένα κίνητρο για τα πιο στυγερά εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ»(4).
.
Το δεύτερο δοκίμιο του βιβλίου από την Janet Biehl ασχολείται περισσότερο με την μεταπολεμική πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Το εγχείρημα της εισχώρησης πολλών προπαγανδιστών του νεοφασισμού στο Πράσινο κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη δεκαετία του ’70 και ύστερα και οι οικολογικές ανησυχίες των συνεχιστών του Εθνικοσοσιαλιστικού «οράματος» είναι τα κύρια θέματα τα οποία ερευνά το δοκίμιο τής Biehl και σίγουρα θα «τραβήξει» περισσότερο τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν στη σύγχρονη Γερμανία.
.
Παρόλο όμως που η ανάλυση των αριστερών και οικολογικών πεποιθήσεων συγγραφέων, βασίζεται σε στέρεες ιστορικές βάσεις, στο σημείο όπου η ανάλυσή τους επιθυμεί να γίνει μια επίκαιρη κριτική, τα πράγματα γίνονται κάπως θολά. Στην προσπάθειά της η Biehl να τραβήξει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρωποκεντρισμού και βιοκεντρισμού, στην τελευταία σελίδα του δοκιμίου της, γράφει: «[ό]ταν η φράση ‘σεβασμός για τη φύση’ καταλήγει να σημαίνει ‘ευλάβεια’ προς τη φύση, τότε εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μια θρησκεία, την οποία διάφοροι ‘Πράσινοι Αδόλφοι’ μπορούν να χρησιμοποιήσουν αποτελεσματικά για αυταρχικούς σκοπούς»(5). Εδώ βλέπουμε, κατά την άποψή μου, μια σύγχυση που δεν έπρεπε να γίνεται. Η μικρή απόσταση που χωρίζει τον «σεβασμό» από την «ευλάβεια» αδυνατεί να περιγράψει το τεράστιο χάσμα που χωρίζει τον βιο- από τον ανθρωπο- κεντρισμό. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα. Ο ανθρωποκεντρισμός δεν απορρίπτει τον «σεβασμό για τη φύση», φτάνει ο τελικός σκοπός να είναι η κάλυψη των αναγκών των συνανθρώπων μας. Στην ανθρωπιστική κοσμοθεωρία μέτρο για όλα είναι ο άνθρωπος. Μέσα στο πλαίσιο του ανθρωπισμού ο «σεβασμός για τη φύση» είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την εργαλειακή μεταχείριση της φύσης, η οποία θεωρείται ότι στερείται συνείδησης. Αντίθετα όταν η φύση αντιμετωπίζεται ως αυταξία και ο «σεβασμός για τη φύση» μετατρέπεται σε αυτοσκοπό, διαχωρισμένο από τις ανθρώπινες ανάγκες, τότε έχουμε απομακρυνθεί πάρα πολύ από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και ο χαρακτηρισμός «βιοκεντρισμός» είναι ο πλέον δόκιμος όρος.
.
Η βιοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων δίνεται με απόλυτη σαφήνεια στην άποψη που εκφράζει η φιλοζωική οργάνωση PETA ότι ακόμη και αν δημιουργηθεί μια θεραπεία για το AIDS μέσα από πειράματα σε ζώα, η οργάνωση θα παραμείνει ενάντια σε αυτά τα πειράματα. Ο ανθρωποκεντρισμός αντιστρέφει αυτούς τους όρους και προτάσσει ότι ακόμη και αν είναι απαραίτητη η θανάτωση όλων των χιμπατζήδων πάνω στον πλανήτη για να σωθεί η ζωή ενός και μόνο ανθρώπου, εμείς πρέπει να ήμαστε υπέρ.
.
Διαβάζοντας το θέμα που δόθηκε στις πρόσφατες εξετάσεις των μαθητών της Β’ Λυκείου είναι εύλογο να αναρωτηθούμε πόσοι από αυτούς θα είχαν το ηθικό κουράγιο να προσυπογράψουν την παραπάνω ανθρωποκεντρική άποψη. Ή τι άποψη θα σχημάτιζαν για πραγματικούς ευεργέτες της ανθρωπότητας, όπως ο John Gibbon αν μάθαιναν ότι για να μπορέσει να εργαστεί πάνω στην έρευνα για την κατασκευή του καρδιοπνευμονικού εξομοιωτή κατά τη δεκαετία του 1930, ήταν αναγκασμένος να τριγυρνά τα βράδια στα σοκάκια της Βοστόνης με δόλωμα ένα κομμάτι ψαριού μαζεύοντας σε ένα σάκο αδέσποτες γάτες για τα πειράματά του;(6) Φοβάμαι πως οι απαντήσεις δεν θα χαροποιήσουν κανένα αληθινό ανθρωπιστή.
.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
.
1. έμφαση δική μου
2. Janet Biehl, Peter Staudenmaier, ΟΙΚΟΦΑΣΙΣΜΟΣ: Μαθήματα από την Γερμανική εμπειρία, Ισνάφι, 2003, σ. 303. οπ σ. 304. οπ σ.43
5. έμφαση δική μου
6. Η ιστορία της ανακάλυψης και τελειοποίησης του καρδιοπνευμονικού εξομοιωτή, ο οποίος επέτρεψε για πρώτη φορά την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, ήταν μια προσπάθεια που κράτησε πάνω από δύο δεκαετίες και κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία των ιατρικών ανακαλύψεων. Βλ. James Le Fanu, The Rise and Fall of Modern Medicine, Abacus, London, 1999 σσ. 82-103
.
(*) fearsociety.gr
~~~~~
Μια ανάλυση, που ίσως αποκαλύψει κάποιες ιδεολογικές αυταπάτες.
Αναρτήθηκε από.....energoipoliteskv.blogspot.com
“Στο Διεθνές Δίκαιο ή την Πολιτική ο όρος Προτεκτοράτο σημαίνει κάποια εδαφική κατοικήσιμη περιοχή που ελέγχεται (ή κυριαρχείται κατά διάφορους βαθμούς) από μία ή περισσότερες προστατεύουσες [προστάτιδες] Δυνάμεις. Και άλλες φορές προσδιορίζει συνήθως την προστατευόμενη οντότητα, ενώ άλλες φορές, τη σχέση μεταξύ προστάτιδος και προστατευομένου.” [Βικιπαίδεια]
Στην περίπτωση της βαλκανικής, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχαμε την ίδρυση ανεξάρτητων κρατικών οντοτήτων, οι οποίες σαν βασικό χαρακτηριστικό τους έχουν την αδυναμία να σταθούν από μόνες τους. Να αυτοδιοικηθούν δηλαδή και να μπορέσουν να οργανώσουν τη ζωή τους σαν κράτη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Πρόκειται για κρατικές οντότητες με εθνικά και άλλα προβλήματα, οι οποίες στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις ξένες δυνάμεις -οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτή η αδυναμία εκφράζεται και θεσμικά με τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας επέμβασης των ξένων δυνάμεων ή με την ανάθεση σε αυτές σημαντικών λειτουργιών, τέτοιων που να τίθεται σε αμφισβήτηση ακόμα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης με βάση το οποίο υποτίθεται ότι οδηγηθήκαμε στη δημιουργία των νέων κρατών.
Λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι και η Ελλάδα αποτελεί μέρος της ευρύτερης Βαλκανικής, θα ήταν φρόνιμο να καταλάβουμε τον ρόλο που διαδραματίζει –ή που θα έπρεπε να διαδραματίζει- μιας και είναι -εκ των πραγμάτων- η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στην περιοχή και ιδρυτικό μέλος διεθνών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ κ.λ.π. Αν η Ελλάδα ήταν ένα ελεύθερο, κυρίαρχο έθνος, με ελεύθερους, συνειδητοποιημένους πολίτες, τότε οι τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια θα έπρεπε να την είχαν αναδείξει σε κυρίαρχη δύναμη, η οποία θα αποτελούσε τον παράγοντα εγγύησης και σταθερότητας στην περιοχή. Τι παρατηρούμε όμως να γίνεται στην πραγματικότητα; Βλέπουμε να επιχειρείται αντίθετα μια συστηματική αποσταθεροποίηση. Γιατί;
H κατάσταση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης πολιτικής ή αδυναμίας του κράτους να διαχειριστεί τα του οίκου του (όπως εσφαλμένα διατυπώνεται επανειλημμένα). Πρόκειται μάλλον για το ίδιο μοντέλο ιμπεριαλιστικής εξωτερικής παρέμβασης, το οποίο εφαρμόζεται ανά την υφήλιο.
Η δημιουργία ενός προτεκτοράτου είναι μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική του ιμπεριαλισμού, ο οποίος δημιουργεί και επιβάλλει τους όρους της προτεκτορατοποίησης μιας κρατικής οντότητας. Φροντίζει δηλαδή να βρίσκεται αυτή σε πλήρη αδυναμία να υπάρξει χωρίς τη στήριξη της προστάτιδας δύναμης. Της κληροδοτεί προβλήματα (εθνικά, οικονομικά, διοικητικά κ.λ.π.), τέτοια, που να απειλούν τη σταθερότητά της ανά πάσα στιγμή. Και στη βάση αυτή αποκτά ένα πιστό κατ’ ανάγκην σύμμαχο (υποτελή είναι η σωστή έκφραση) και μια σταθερή και μόνιμη βάση επέμβασης στην ευρύτερη περιοχή.
Από τη διαδικασία αυτή κερδισμένοι βγαίνουν οι ιμπεριαλιστές καθώς και τα ντόπια καθεστώτα (μικρές ομάδες εγκάθετων –τα διάφορα κόμματα και οι διαπλεκόμενοι συνοδοιπόροι τους- που θησαυρίζουν από την απομύζηση της οικονομικής βοήθειας και του γενικού ξεπουλήματος). Αντίθετα, οι λαοί -ακόμα και αυτοί που νόμιζαν πως θα γλιτώσουν από την καταπίεση και θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα- αντιλαμβάνονται (;) σύντομα, την όλη φαρσοκωμωδία. Εμείς όμως, εδώ στην Ελλάδα, μολονότι η εξωτερική διαχείριση της πολιτικής είναι πασιφανής, εξακολουθούμε να λαβαίνουμε μέρος στη φαρσοκωμωδία των εκλογών, που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την εναλλαγή των «κομπάρσων» στην πρωθυπουργία.
Αυτό που λησμονούν όμως οι «πολίτες», που τρέχουν με τις σημαιούλες σ’αυτά τα πανηγύρια, είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την εις το διηνεκές προστασία των ιμπεριαλιστών (που δεν είναι στο μεταξύ μόνο οι αμερικάνοι αλλά και αυτοί οι νεοφερμένοι διεθνιστές). Δηλαδή, μια κρατική οντότητα η οποία υπάρχει χάρη σε ξένες δυνάμεις, μπορεί να ψαλιδιστεί, να υποβαθμιστεί ή και να πάψει να υπάρχει, αν κάποια στιγμή αλλάξει η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων ή απλά χάσουν το ενδιαφέρον τους.
Με δυο λόγια, ακόμα και για τους λαούς των ίδιων των χωρών αυτών, τα προβλήματα και οι κίνδυνοι εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα είναι ευθέως ανάλογοι με την παρουσία των προστατών.
Τι είμαστε άρα τελικά; Είμαστε πολίτες ενός ελεύθερου εθνικού κράτους, ή υποτελείς που ζουν υπό την ομηρία ξένων δυνάμεων;
Αν καταλάβαμε την έννοια του προτεκτοράτου, δεν θα είναι φαντάζομε δύσκολο να δώσει ο καθένας μόνος του την απάντηση και να πράξει ανάλογα. Να εξακολουθεί να κοιμάται τον …ύπνο του δικαίου (του ελεύθερου πολίτη δηλαδή που καθορίζει δήθεν με την ψήφο του το μέλλον του τόπου) ή να ανοίξει τα μάτια του και να …ψαχτεί, διότι οι καιροί απαιτούν δράση και όχι εφησυχασμό!
Δημοσιεύθηκε από alkimosarchive
“Στο Διεθνές Δίκαιο ή την Πολιτική ο όρος Προτεκτοράτο σημαίνει κάποια εδαφική κατοικήσιμη περιοχή που ελέγχεται (ή κυριαρχείται κατά διάφορους βαθμούς) από μία ή περισσότερες προστατεύουσες [προστάτιδες] Δυνάμεις. Και άλλες φορές προσδιορίζει συνήθως την προστατευόμενη οντότητα, ενώ άλλες φορές, τη σχέση μεταξύ προστάτιδος και προστατευομένου.” [Βικιπαίδεια]
Στην περίπτωση της βαλκανικής, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, είχαμε την ίδρυση ανεξάρτητων κρατικών οντοτήτων, οι οποίες σαν βασικό χαρακτηριστικό τους έχουν την αδυναμία να σταθούν από μόνες τους. Να αυτοδιοικηθούν δηλαδή και να μπορέσουν να οργανώσουν τη ζωή τους σαν κράτη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Πρόκειται για κρατικές οντότητες με εθνικά και άλλα προβλήματα, οι οποίες στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στις ξένες δυνάμεις -οικονομικά, πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις αυτή η αδυναμία εκφράζεται και θεσμικά με τη θεσμοθέτηση της δυνατότητας επέμβασης των ξένων δυνάμεων ή με την ανάθεση σε αυτές σημαντικών λειτουργιών, τέτοιων που να τίθεται σε αμφισβήτηση ακόμα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης με βάση το οποίο υποτίθεται ότι οδηγηθήκαμε στη δημιουργία των νέων κρατών.
Λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι και η Ελλάδα αποτελεί μέρος της ευρύτερης Βαλκανικής, θα ήταν φρόνιμο να καταλάβουμε τον ρόλο που διαδραματίζει –ή που θα έπρεπε να διαδραματίζει- μιας και είναι -εκ των πραγμάτων- η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στην περιοχή και ιδρυτικό μέλος διεθνών οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ κ.λ.π. Αν η Ελλάδα ήταν ένα ελεύθερο, κυρίαρχο έθνος, με ελεύθερους, συνειδητοποιημένους πολίτες, τότε οι τελευταίες εξελίξεις στα Βαλκάνια θα έπρεπε να την είχαν αναδείξει σε κυρίαρχη δύναμη, η οποία θα αποτελούσε τον παράγοντα εγγύησης και σταθερότητας στην περιοχή. Τι παρατηρούμε όμως να γίνεται στην πραγματικότητα; Βλέπουμε να επιχειρείται αντίθετα μια συστηματική αποσταθεροποίηση. Γιατί;
H κατάσταση αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μιας λανθασμένης πολιτικής ή αδυναμίας του κράτους να διαχειριστεί τα του οίκου του (όπως εσφαλμένα διατυπώνεται επανειλημμένα). Πρόκειται μάλλον για το ίδιο μοντέλο ιμπεριαλιστικής εξωτερικής παρέμβασης, το οποίο εφαρμόζεται ανά την υφήλιο.
Η δημιουργία ενός προτεκτοράτου είναι μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική του ιμπεριαλισμού, ο οποίος δημιουργεί και επιβάλλει τους όρους της προτεκτορατοποίησης μιας κρατικής οντότητας. Φροντίζει δηλαδή να βρίσκεται αυτή σε πλήρη αδυναμία να υπάρξει χωρίς τη στήριξη της προστάτιδας δύναμης. Της κληροδοτεί προβλήματα (εθνικά, οικονομικά, διοικητικά κ.λ.π.), τέτοια, που να απειλούν τη σταθερότητά της ανά πάσα στιγμή. Και στη βάση αυτή αποκτά ένα πιστό κατ’ ανάγκην σύμμαχο (υποτελή είναι η σωστή έκφραση) και μια σταθερή και μόνιμη βάση επέμβασης στην ευρύτερη περιοχή.
Από τη διαδικασία αυτή κερδισμένοι βγαίνουν οι ιμπεριαλιστές καθώς και τα ντόπια καθεστώτα (μικρές ομάδες εγκάθετων –τα διάφορα κόμματα και οι διαπλεκόμενοι συνοδοιπόροι τους- που θησαυρίζουν από την απομύζηση της οικονομικής βοήθειας και του γενικού ξεπουλήματος). Αντίθετα, οι λαοί -ακόμα και αυτοί που νόμιζαν πως θα γλιτώσουν από την καταπίεση και θα μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα- αντιλαμβάνονται (;) σύντομα, την όλη φαρσοκωμωδία. Εμείς όμως, εδώ στην Ελλάδα, μολονότι η εξωτερική διαχείριση της πολιτικής είναι πασιφανής, εξακολουθούμε να λαβαίνουμε μέρος στη φαρσοκωμωδία των εκλογών, που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την εναλλαγή των «κομπάρσων» στην πρωθυπουργία.
Αυτό που λησμονούν όμως οι «πολίτες», που τρέχουν με τις σημαιούλες σ’αυτά τα πανηγύρια, είναι, ότι κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την εις το διηνεκές προστασία των ιμπεριαλιστών (που δεν είναι στο μεταξύ μόνο οι αμερικάνοι αλλά και αυτοί οι νεοφερμένοι διεθνιστές). Δηλαδή, μια κρατική οντότητα η οποία υπάρχει χάρη σε ξένες δυνάμεις, μπορεί να ψαλιδιστεί, να υποβαθμιστεί ή και να πάψει να υπάρχει, αν κάποια στιγμή αλλάξει η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων ή απλά χάσουν το ενδιαφέρον τους.
Με δυο λόγια, ακόμα και για τους λαούς των ίδιων των χωρών αυτών, τα προβλήματα και οι κίνδυνοι εξακολουθούν να υπάρχουν και μάλιστα είναι ευθέως ανάλογοι με την παρουσία των προστατών.
Τι είμαστε άρα τελικά; Είμαστε πολίτες ενός ελεύθερου εθνικού κράτους, ή υποτελείς που ζουν υπό την ομηρία ξένων δυνάμεων;
Αν καταλάβαμε την έννοια του προτεκτοράτου, δεν θα είναι φαντάζομε δύσκολο να δώσει ο καθένας μόνος του την απάντηση και να πράξει ανάλογα. Να εξακολουθεί να κοιμάται τον …ύπνο του δικαίου (του ελεύθερου πολίτη δηλαδή που καθορίζει δήθεν με την ψήφο του το μέλλον του τόπου) ή να ανοίξει τα μάτια του και να …ψαχτεί, διότι οι καιροί απαιτούν δράση και όχι εφησυχασμό!
Δημοσιεύθηκε από alkimosarchive
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)