Αναρτήθηκε από ...... energoipoliteskv.blogspot.com
Γράφει ο Οικονομολόγος Γιάννης Σκούφιας – 11/11/2018
Το 1964, κάπου στην Αμερική, μια γυναίκα δολοφονείται άγρια, μπροστά στο σπίτι της. Το δράμα παρακολουθούσαν αμέτοχοι 38 μάρτυρες-γείτονες μέσα από τα παράθυρά τους. Δεν καλούν την Αστυνομία.
Η απάθεια αυτών των ανθρώπων έγινε θρύλος. Γράφτηκαν μελέτες, βιβλία και ταινία : «Το σύνδρομο του θεατή»
Καταναλώθηκε ένα σωρό μελάνι για να βρει λόγια, αιτίες, εξηγήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ΑΠΑΘΕΙΣ.
Θα μπορούσε έστω κι ένας να είχε κατέβει κάτω να φωνάξει, να τρομάξει το φονιά, να σώσει τη γυναίκα.
Τι ήταν αυτό που κράτησε 38 ανθρώπους κρυμμένους μέσα στις φωλιές τους σαν ποντίκια;
Τι ήταν αυτό που ήταν τόσο δυνατό ώστε να δεχτούν να ζήσουν με αυτές τις εικόνες για το υπόλοιπο της ζωής τους, γνωρίζοντας πως είναι συνένοχοι σε μια δολοφονία για την οποία δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ να αποτρέψουν;
Είναι η ΑΠΑΘΕΙΑ.
Τι είναι η ΑΠΑΘΕΙΑ; Είναι το σύνδρομο του να καθίσει κάποιος ήσυχος την ώρα που τον βιάζουν για να μην αγριέψει περισσότερο το βιαστή. Είναι το σύνδρομο του κλειστού παράθυρου στις φωνές που έρχονται από δίπλα γιατί δεν είναι «δική μας δουλειά»
Υπάρχει όμως και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΘΕΙΑ
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΘΕΙΑ είναι το σύνδρομο του φιλήσυχου πολίτη που αποδέχεται τη τάξη των πραγμάτων, αγνοώντας παντελώς τη δική του εκδοχή για τη πραγματικότητα. Είναι συνώνυμη της ΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ.
Αποτελεί παθολογικό σύμπτωμα μιας κοινωνίας που χάνει την δημιουργικότητα της και σκάβει βαθειά τα θεμέλια του μαρασμού της δηλ. οι άνθρωποι ως σύνολο παύουν να λειτουργούν ως ενεργά πολιτικά υποκείμενα, παύουν να θεωρούν εαυτούς ικανούς να αναλάβουν την ευθύνη της λήψης αποφάσεων που καθορίζουν την ζωή τους. Ακολουθούν μια στάση η οποία είναι παθητική, εσωστρεφής, ατομικιστική ή όπως λέει και ο μεγάλος διανοητής της αυτονομίας Κ. Καστοριάδης «προτιμούν την ησυχία από την ελευθερία».
Αν, λοιπόν, θέλουμε να μην είμαστε θεατές στα τοπικά δρώμενα του Δήμου μας ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει να ξεφύγουμε από την μέγγενη της απάθειας που έχει αρρωστήσει το μυαλό μας και τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να περάσουμε απέναντι στο δρόμο σερνάμενοι, παρακαλώντας να μη περνάει αυτοκίνητο εκείνη την ώρα. Πρέπει να βρούμε τρόπους να διασχίσουμε με θάρρος το δρόμο που θα μας οδηγήσει στην απέναντι μεριά. Σε μια ζωή με λιγότερη μιζέρια.
Πρέπει να γίνουμε ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.
ΠΟΛΙΤΕΣ που μάχονται, διεκδικούν, οραματίζονται, στοχεύουν και πετυχαίνουν.
ΠΟΛΙΤΕΣ που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
ΠΟΛΙΤΕΣ που συγκρούονται με το κατεστημένο, τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
ΠΟΛΙΤΕΣ που συμβάλλουν στην αλλαγή με στόχο τη διαφάνεια και την ανάπτυξη.
ΠΟΛΙΤΕΣ που σταματούν να είναι «βωβοί» δίνοντας άλλοθι σε κάποιους να κάνουν τους «κωφούς»
ΠΟΛΙΤΕΣ οι οποίοι ανεξαρτήτως ιδεολογικών αποχρώσεων και πολιτικών προτιμήσεων, ενημερώνονται, σκέπτονται, γνωρίζουν, κρίνουν, προτείνουν και κυρίως:
· ΔΕΝ αγωνίζονται «περί … πάρτης»
· ΔΕΝ το παίζουν Πόντιοι Πιλάτοι
· ΔΕΝ εθελοτυφλούν
· ΔΕΝ είναι στρουθοκάμηλοι! Είναι Άνθρωποι.
Ιστορίες για … «πράσσειν άλογα», θα μου πείτε.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Περί ορέξεως … κολοκυθόπιτα.
