Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Δεν πάει έτσι, άλλο πια! Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, αποτελεί το έσχατο μήνυμα για όλους. Στην χώρα έχει χαθεί ο έλεγχος. Κυβερνούν το ΔΝΤ, ο τρόμος και μαφίες διαφόρων ειδών. Κανείς δεν μπορεί να νοιώθει ασφαλής και πουθενά. Απειλείται διαρκώς και με πολλούς τρόπους, όχι πλέον απλώς η εργασία μας, η ταυτότητά μας, η περιουσία μας, αλλά η ύπαρξή μας, με την φυσική έννοια. Στην Ελλάδα σήμερα φτάσαμε να κλονίζεται, όχι απλώς η κοινωνική μας υπόσταση, αλλά να απειλείται η ίδια μας η ζωή. Η χώρα παραδόθηκε σε αδίστακτες ομάδες δολοφόνων, που πατούν την σκανδάλη με χαρακτηριστική άνεση.
Η κοινωνική αβεβαιότητα που προκαλείται από την πολιτεία της κυβέρνησης, επιδεινώνει την κατάσταση με γεωμετρική πρόοδο. Ένα χρόνο μετά την Ολυμπιάδα και τυφλός να ήταν κανείς θα έβλεπε ότι η χώρα - σε όλες τις διαστάσεις της - είχε πάρει τον κατήφορο. Ήταν φυσικό. Η φούσκα που με θόρυβο έσκασε από την βελόνα του Γιώργου Παπανδρέου, έδειχνε από τότε....
ότι δεν θα άντεχε για πολύ. Το «ελληνικό θαύμα» ήταν εμφανές με κοινωνιολογικούς και οικονομικούς όρους, ότι ήταν μια απάτη. Δεν είχε πολιτισμικές βάσεις, διοικητικές δυνατότητες και οικονομικές προοπτικές. Σε κάποιους, που αντιλαμβανόμαστε το αδιέξοδο, η εξέλιξη αυτή προκαλούσε αφάνταστο άγχος. Όταν το επισημαίναμε στις πολιτικές ηγεσίες όμως, αντί να προκαλέσουμε προβληματισμό, αντιμετωπιζόμαστε με υπομειδιάματα και υπαινιγμούς, όταν δεν μας αποκαλούσαν μίζερους. Με άλλα λόγια, τα τελευταία δέκα χρόνια όταν αναφερόσουν στη δυναμική των προβλημάτων που συσσωρεύονταν έτοιμα να τινάξουν στον αέρα την κοινωνική συνοχή και την κοινωνικο-οικονομική αλληλεξάρτηση ομάδων και ατόμων στην Ελλάδα, αντιμετωπιζόσουν σαν να ήσουν εσύ το πρόβλημα ή, ακόμη χειρότερα, σαν να ήσουν …προβληματική περίπτωση. Όποιος μιλούσε για διαρθρωτικά προβλήματα και πολιτισμική εξαθλίωση, για τον κίνδυνο το έγκλημα να κυριαρχήσει σε συνάρτηση με πιθανότατη οικονομική κατάρρευση, εμφανιζόταν ως προβληματικός. Αυτή είναι η αλήθεια.
Τώρα που χάθηκε ο έλεγχος στον κοινωνικό χώρο. Τώρα που η κυβέρνηση παρέδωσε ....
την οικονομική και διοικητική οργάνωση της χώρας στην Τρόικα. Τώρα που όχι μόνον στρατηγική δεν υπάρχει στην εξωτερική μας πολιτική, αλλά ούτε ίχνος πολιτικής. Τώρα τι κάνουμε; Κηδείες και μνημόσυνα…κάνουμε! Αυτό κάνουμε, παρακολουθώντας μοιρολατρικά μια ομάδα αλλόκοτων πολιτικά υποκειμένων να προσπαθούν, αντί να κυβερνήσουν, να μεταφράσουν ότι τους λένε διάφοροι περίεργοι συμβουλάτορες, τους οποίους προωθεί ένα συγκεκριμένο lobby της διεθνούς ελίτ.
Παράλληλα παρακολουθούμε μια αρρωστημένη, απολύτως διαπλεκόμενη και πλέον κατακερματισμένη δεξιά να προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της και μια αμήχανη και χαμένη στον κόσμο της αριστερά να επιχειρεί να προσδώσει προοδευτικό νόημα στα γεγονότα κοιτώντας πίσω! Έτσι δεν γίνεται όμως να πάμε μπροστά. Τώρα πια οι μαφίες βλέποντας ότι δεν υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση. Ότι το πολιτικό σύστημα είναι σαθρό και διαπλεκόμενο. Και ότι η κοινωνία των πολιτών είναι αδύναμη, δίχως η κρίση να προκαλεί το ξέσπασμα ενός κινήματος…ξεσάλωσαν. Καθαρίζουν, ξεκαθαρίζουν και αναλαμβάνουν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους ή συμφέροντα πελατών τους ακόμη και με σφαίρες, δίχως δισταγμό.
Μάλιστα εδώ που φτάσαμε, ο δημοσιογράφος, είτε είναι υπαλληλίσκος κάποιου νταβά ή κάποιου αχυρανθρώπου νταβά, είτε παίζει παιχνίδια δραστηριοποιούμενος στο κύκλωμα της πολιτικο-οικονομικής μαφίας, έπαψε να είναι ασφαλής. Το επάγγελμα από απλώς επικίνδυνο που ήταν μέχρι πρότινος έχει μεταβληθεί, τουλάχιστον για την τελευταία κατηγορία, σε ρώσικη ρουλέτα. Δυστυχώς για να υπάρξεις στον συγκεκριμένο χώρο και να κάνεις καριέρα δεν έχεις άλλες επιλογές. Τώρα μάλιστα θα κινδυνεύουν εξίσου bloggers και οποιοσδήποτε άλλος αρθρώνει προκλητικό για το καθεστώς λόγο.
Την στιγμή κατά την οποία όλα ανεξαιρέτως τα ΜΜΕ ελέγχονται, οι μόνοι που απειλούν το καθεστώς είναι οι bloggers. Βεβαίως κάποια blogs, αποτελούν πρόστυχα παρακλάδια μαφιόζικων συμφερόντων, ενώ κάποια άλλα μορφές στήριξης παραδοσιακών ΜΜΕ και προβολής ανθρώπων τους. Αν εξαιρέσεις τούτα, που αποτελούν μερικά από τα δημοφιλέστερα στη χώρα μας, τα υπόλοιπα είναι προϊόντα αγωνιστών ή δημιουργήματα γνώσης, ειδικού ενδιαφέροντος ή ευαισθησίας. Έτσι που πάμε όμως, το πράγμα μπερδεύεται και θα κινδυνεύουμε εξίσου όλοι. Θα κυριαρχήσει διάχυτη καχυποψία, ελεεινή σπέκουλα και υποβολιμαία από παράγοντες του μαφιόζικου καθεστώτος φημολογία, έτσι ώστε ακόμη και η δολοφονία blogger να βρίσκει έδαφος νομιμοποίησης. Θα ψάχνει ο ένας να δει που είναι μπλεγμένος ο άλλος, όπως τόσα χρόνια κομματικά όργανα και «κομματόσκυλα» αναζητούσαν να βρουν την πηγή και το αγοραίο κίνητρο της ακηδεμόνευτης, ανεξάρτητης, αντικαθεστωτικής δράσης κάποιων εξ’ ημών.
Η μπλογκόσφαιρα, λοιπόν, έχει σήμερα σοβαρούς λόγους να ανησυχεί και να προβληματίζεται ακόμη περισσότερο, μετά την δολοφονία του Σωκράτη Γκόλια.
Δεν θα πω το σύνθημα: «Οι bloggers δεν τρομοκρατούνται», τρομοκρατούνται και παρατρομοκρατούνται, αλλά αυτό είναι σοβαρός λόγος για να έρθουν ακόμη πιο κοντά και να ενώσουν την προσπάθειά τους σ’ έναν κοινό αγώνα εναντίον του καθεστώτος.
Από......Ακτιβιστής
